34. Przestrzeń między magnesami.

13 lipca 2011

Witam, kochane Elfiątka ;3 Muszę się Wam przyznać, że... jeszcze tak ciężko nie pisało mi się rozdziału. Po prostu w strasznych bólach i cierpieniu. Nie wiem, czy to wina pogody, czy jakiegoś innego czynnika, ale za wszelkie wszelkie usterki, wadliwość notki i niezadowolenie ponoszę wszelką karę, jaką na mnie nałożycie.

Odpowiedzi:

Sonietta - Baal jeszcze dostane małą karę za to "Zamknij się"... miało być dzisiaj... ale zapomniałam xD Baal zaczyna się przyzwyczajać do Kio, a to dla niego niezbyt dobre. Kio będzie na górze ;P Musi - w końcu to kocur, a te stworzenia wręcz walczą o dominację. Póki co jest bierny... alee xD No xD Oj tak, Kio będzie nienasycony... wręcz chory z nienasycenia xD

 

Okami - Nie martw się xD Nie ma o co xD Zresztą Grelcia miała urodziny nieco ponad miesiąc przede mną, więc też dobrze napisałaś xD Dzisiaj poszalałam - rozdział dłuższy niż zwykle... i trochę się w nim dzieje xD 

Lina-chan - Opis Baala jest zaraz na początku ;3 Wzorowałam się na tym obrazku ;P

 

Yaoistka^^ - Taak ;3 Przewiduję jeszcze 3/4 opowiadania.. póki co, ma się rozumieć xD  Mam nadzieję, że będą Ci się podobać... ehh, mam ochotę na jakieś zupełnie rzeczywiste opowiadanie xD Tematyka fantasy zaczyna mnie przygniatać xD 

Violet;) - Po raz ostatni tutaj... aż mi dziwnie - teraz już będę odpisywać Ci na Twoim blogu ;3 Nie ma to jak cudne połączenie elfa i diabła xD

 

Star 1012 - Haa, źle myślisz ;P Pojedynek zakończy się nawet przyjemnie.. i o dziwo nie na placu boju xDDDD

 

Zielona Strefa.

Mrr, gorąco ;3 Gdyby jeszcze nie było tak duszno, to chyba skakałabym z radochy xD Rozdział dodaję ciut wcześniej, bo nie wiem, czy jutro nie nawiedzi mnie kuzynka *odpukać ==*

Zapraszam na bloga Violet

Zapraszam do komentowania i dziękuję za wszystkie wiadomości ;3

--------------------------------------------------------------------

Zdziwienie malowało się na twarzach obecnych, kiedy ich oczom ukazał się nieco inny wizerunek znanego im Baala.

Ciasno przylegająca, lekka zbroja wykonana z grafitowego materiału zdobiła barki i przedramiona mężczyzny, łącząc się przestrzenią z delikatnym materiałem o stonowanej, ciemnej zieleni oraz takich samych rękawicach. Klatkę piersiową pokrywała łusko podobna, dopasowana do wyszczególnionych mięśni stal, która przy końcu pleców odginała się do tyłu, przypominając siodło i zgrabnie przechodząc w czarne, lśniące na złoto spodnie utkane ochronną nicią. Wytworne kozaki o nieco podwyższanym podbiciu, lecz niewielkim obcasie stuknęły cicho na podłożu, informując tym samym oniemiałego Kamio, że od jakiegoś czasu nie robi niczego innego, oprócz zachwyconego lustrowania efektu jego starań.

Łopot wzniesionego nagle płaszcza o mocno postrzępionych końcach, który równie szybko, jak się pojawił, tak dołączył do tego, należącego do maga, aczkolwiek tutaj potrzebna była interwencja właściciela, ponieważ naramienniki przypominające przecięte wzdłuż łodygi liście nie należały do chcących samowolnie się odczepić. Jednakże wystarczyło umiejętnie je podważyć, a osunęły się na ziemię wraz z rozdzielającym się na połowę wierzchnim okryciem, nieprzeszkadzającym w spojonych z okutymi metalem placami, z których wystawały cztery mniejsze, stalowe skrzydła oraz dwa większe przypominające nieco zaokrąglone ku końcach ostrza. Wyglądem stwarzały pozór podobnych do motylich, aczkolwiek z pewnością nie przewyższały wielkością smukłej sylwetki żołnierza, zajmując jedynie część od łopatki, kończąc się nieco za głową. Ich praktyczne zastosowanie miało na celu ukrywanie znajdujących się w nich mieczy. O dziwo okazało się, że Baal nie ma problemu z dwuręcznym orężem, sprawnie posługując się długim, połyskującym srebrem ekwipunkiem. Ten główny i najważniejszy kompan broni wyglądał na dosyć ciężki okaz, jednak sprawność, z jaką diabeł nim operował, ukazywała złudne wyobrażenie wagi. Okrągły trzon przechodził w precyzyjnie zdobiony jelec* przypominający rogi wikingów, których zadaniem było ni mniej nic więcej jak ostrzeganie i zastraszanie przeciwnika. Nasadę miecza wydłużono, nadając jej wcięty środek i nieco zaostrzone zakończenie z wbudowanym wewnątrz herbem elfiej społeczności. Kio widząc go, uśmiechnął się niemal czule. Z pewną dozą niepewności przejechał dłonią po wyżłobionym symbolu, rozpoznając złotego patrona Słońca, dwie gałązki liści epimedium** oraz kryształ ukazujący siłę mocy dzierżącego miecz, który teraz błyszczał soczystą czerwienią***. Delikatna dłoń zjechała na pozbawione osłony ostrze, którego materiał finezyjnie falował, rozchodząc się sztychem**** w dwa dłuższe i jeden krótszy ząb. Kiedy młody elf dotknął końcówki miecza, na jego palcu zalśniła szkarłatna kropla.

- Przelałeś swą krew.

 Głos na pograniczu szeptu owiał ukryte za włosami ucho, doprowadzając kotołaka do chwilowego drżenia. Nowy wygląd Baala może nie tyle zachwycił mężczyznę, co zaczął dziwnie przyciągać, jakby podobne aury wzajemnie się rozpoznawały. Kio nie był w stanie ruszyć się z miejsca, choć zdecydowanie musiał, jeżeli zależało mu na wygraniu walki. Tymczasem nogi wrosły w podłoże, a jakiekolwiek usprawiedliwienie ciała, jakoby miało znajdować się pod władaniem czarów demona zostało obalone pełną świadomością maga bojowego. On po prostu... wrzał czarami, który płynęły przez jego żyły, a nie mogły się wydostać. Do tego pozbawiona rękawic dłoń Baala gładziła policzek bruneta, co rusz zjeżdżając na kark i jego wrażliwe punkty.

- Rozpraszasz mnie. – gardłowe mruczenie wydawało się być zadowolone dotykami, jakimi obdarowywano czarownika, zupełnie likwidując skupienie i rozwagę.

- W takim razie pozwól, że cię otrzeźwię. – diabeł w mgnieniu oka przemieścił się przed kotołakiem, odpłacając mu za poprzedni cios. Tym samym posłał niespodziewającego się ataku Kamio na ziemię, czekając aż ten podniesie się, by móc z niego zakpić. Kiedy jednak chwile zaczęły się przeciągać, zmrużył oczy, próbując dostrzec co się dzieje.

- Panuj... nad... sobą. – urywane i z trudem wymawiane słowa poprzedzały powolne unoszenie się maga, który trzymał się za brzuch. Spomiędzy jego palców można było zauważyć ranę, jaką zadał mu diabeł. – Nie dość, że dopiero co otrzymałeś nową siłę... – kaszlnął, skupiając na nim wzrok. – To jeszcze twoje buty... mają od spodu jakieś haczyki. – rozpoczął regenerację, wycofując się, gdy tylko Baal zrobił krok naprzód. – Wszystkie chwyty są dozwolone, więc ten cios mieści się w ramach zasady uczciwości. – wyprostował się, ukazując drobne otarcia i zaschniętą posokę. – Zaczynamy prawdziwą potyczkę? Nie wiem, czy też to czujesz, ale wzywa mnie zew bitwy i... chęci zabawy. – pokusił się o uśmiech, formując z dłoni długi, aczkolwiek prosty w wykonu miecz o granatowej rękojeści.

Stanęli naprzeciw siebie, żądni prawdziwego pojedynku i satysfakcji z wygranej. Żaden nie miał zamiaru odpuścić chwili na dekoncentrację, ukazując doświadczenie i wykorzystanie otrzymanej niedawno siły.

Były anioł skoczył ku Baalowi, upatrując w tym możliwość zagłębienia się w jego brzuchu, początkowo mierząc w klatkę piersiową. Ostrze parło naprzód, do ostatniej chwili nie zmieniając kursu, aż jego cel znalazł się w odległości nie większej niż trzy zapałki. Dopiero wówczas odgiął nadgarstek, chcąc zatopić miecz w wysuniętej do przodu prawej nodze i gdy od zwycięstwa dzieliły go milimetry, czubek broni przeciął... powietrze, a rozpędzony kotołak runął jak długi, czując jednocześnie mocne uderzenie w tyłek. Niemal natychmiast szurnął kolanem po podłożu, zataczając półokrąg, jednak nie udało mu się podciąć diabła, upewniając go w tym, że Baal chwilowo znajduje się poza zasięgiem. Wykonał zgrabny przewrót i stając na rękach wybił się, lądując w przysiadzie.

- Zdradziły cię oczy, elfie. – stojący naprzeciw demon uśmiechał się tryumfująco, opierając swój oręż o bark. Jeszcze chwilę temu doskonale wyczuł moment uniku, dokładając od siebie kuszące go myśli o niewielkim, póki co, upokorzeniu Kamio, wymierzając mu klepnięcie płaską stroną głowni miecza. Niedługo jednak mógł cieszyć się chwilowym brakiem zajęcia, zostając zmuszonym do zablokowania tym razem niemal precyzyjnego ciosu. Srebrna stal szczęknęła, tańcząc we wspólnym splocie, któremu wtórowały skrzące się iskry. Za każdym razem, gdy dochodziło do kontaktu, oślepiające na krótko zjawisko powtarzało się niezmiennie.

Na ich ciałach zaczęły występować krople potu świadczące o wykonywanym przez nich wysiłku. Tym razem nie można było uznać tego za jakąkolwiek formę zabawy, czy wypełnienia wyzwania – obecnie liczyła się obezwładniająca ich adrenalina i determinacja. Zdawać by się mogło, że coraz częściej walczą w zwarciu, jakby sekundy przebywania blisko siebie napawały ich czymś niezwykłym.

Wysunięcie nogi, szybki ruch dłoni, parada, doskok, unik i próba kopnięcia w zginanie kolana, aby przeciwnik stracił równowagę, popełniając tym błąd w obronie. Ich oczom wyostrzało się spojrzenie, doszukując się niewielkich nawet usterek, potknięć, czy zawahań, lecz nawet, jeżeli takie następowało, naprawiano je mniej lub bardziej spontanicznym wyczynem, zmylając drugiego wojownika, który nie mógł przecież przewidzieć nieskoordynowanego i chaotycznego ruchu.

Kamio wykonał szeroki skręt w prawo, wbijając klingę pod żebra towarzysza, korzystając także z okazji, aby naruszyć splot nerwów napiętych boleśnie na lewej łydce utrzymującej teraz ciężar ciała żołnierza. Ten musiał wywęszyć, co się dzieje, gdyż poświęcając naderwanie mięśnia dwugłowegoᶿ, przekręcił udo, czując piekące rozcięcie. Rana nie była głęboka, aczkolwiek szybka reakcja uratowała go przed dłuższą rekonwalescencją. Pozbierał się szybko, dokonując automatycznego badania zniszczeń, jakich dokonał podczas ucieczki, z zadowoleniem rejestrując jedynie płytką szramę, którą zawdzięczał kotołakowi. Podniósłszy na niego palące spojrzenie napotkał wpatrzone w niego wrzosowe tęczówki, nakazujące nie odrywanie wzroku od tego, co ma zamiar zrobić. Wąska, bo zaledwie kilku centymetrowa głownia spoczywała na prawej dłoni maga, przylegając nieco do jego ust. Mężczyzna wysunął koniuszek języka i wciąż podtrzymując kontakt z Baalem oblizał zabarwione na czerwono ostrze, strzygąc drżącymi z podniety, kocimi uszami. Dawno nie walczyło mu się tak dobrze.

Nawet wtedy, gdy bitwa rozgorzała na nowo, obydwoje mieli uśmiechy na ustach, poruszając się po osi ringu z niezwykłą lekkością i jakby posiadanym od urodzenia talentem do wojaczki. Niejednokrotnie ocierali się o siebie, czując prężące się pod zbroją mięśnie, a płynne ruchy z czasem zaczęły zachwycać widzów, którzy jednogłośnie orzekli, iż mężczyźni nareszcie się zsynchronizowali. Gdyby nie pewność, iż znają się zaledwie trzy dni, można by ich posądzić o dorastanie w tej samej piaskownicy, czy kołysce.

Nawet długoletni przyjaciele broni nie potrafili tak dobrze odparowywać własnych ataków i przewidywać kolejnych, aby wykazać postępy w treningach.

Tymczasem Kio i Baal od dłużej chwili nie byli zdolni zadać sobie chociażby drobnego zadrapania, blokując każde pchnięcie, zasłony, czy zwody ciałem, które w końcowym efekcie powinny przypieczętować wytrącenie miecza. Wielokrotnie dochodziło do zwarcia, w którym wzajemnie detronizowali pomysły na osłabienie uścisku ręki trzymającej trzon miecza, a wynik stale był taki sam – praca nóg oraz wydawane okrzyki uspokajały oddechy, łącząc je w zgodzie z dynamiką walki, dzięki czemu zadawali silniejsze parcia, pobudzając wydzielanie suprareniny. Nie zdawali sobie sprawy, że ich ruchy hipnotyzowały szeroką już publiczność, nasuwając im na myśl doskonały i magiczny taniec dwóch dokazujących ze sobą kochanków... Kochanków, którzy splatają swe ostrza już od kilku godzin.

Zmęczenie dało o sobie znać, kiedy czarownik potknął się, przerywając wzajemną adorację nawołujących się mieczy. Zaklęcie, jakiego użył do połączenia duszy diabła z elfią, w gruncie rzeczy pochłonęło jego wigor i siłę, więc wynikiem tego było szybsze osłabienie. Do tego liczne muśnięcia o erogenne strefy doprowadzały do szybszego bicia serca i głębszego oddechu. Kio wiedział, że nie da rady dłużej odpowiadać na ataki demona, dlatego wybijając się z lewej nogi w tył i sunąc w powietrzu po niskiej paraboli natychmiast ugiął drugą, by odpychając się na niej zwiększyć prędkość i tym samym zmienić kierunek. Równocześnie wyprostował prawą rękę w łokciu i kiedy Baal, zdezorientowany nowym działaniem przygotował się na odparcie uderzenia, przyjmując postawę zasadnicząᶿᶿ, zmieniając ją nieco, aby wykonać lekki ukłon. Zanim jednak to się stało, jego przeciwnik odrzucił nieodłączną dotąd oręż i zakleszczając szyję diabła w żelaznym uścisku powalił go impetem lotu na ziemię, lądując na obie stopy, aby zaraz przemieścić się na biodra Baala, przyciskając jego ciało do podłoża.

- Świetnie się bawiłem. – wydyszał z uśmiechem. Końcówką sztyletu, którego wyjęcia nawet sokole oko demona nie zdążyło uchwycić, przejechał po żebrach żołnierza, patrząc mu zwycięsko w oczy. Pulsująca w spodniach erekcja wyraźnie wbijała się w brzuch mężczyzny pozbawionego w tym miejscu zbroi.

- Ja też.

Kamio zamarł w bezruchu, gdy wyczuł ukłucie na plecach. Z czasem rozluźnił się, pozwalając sobie na przylgnięcie do ciepłej szyi towarzysza.

- Ładnie to tak zabierać komuś broń?

Diabeł skwitował to pogodnym parsknięciem, odkładając drugi ze sztyletów elfa, który udało mu się wyciągnąć w czasie kończącego ataku.

- Chyba przyda nam się rozładowanie innego napięcia, hm? – sugestywnie potarł podbrzuszem o klamrę ciasnego wdzianka, stymulując wzdychającego mu do ucha elfa. – Wykręcimy się kąpielą... – szepnął, zanim nie przybiegli obserwatorzy z wieży. Słysząc chichotanie przewrócił oczami, spychając z siebie kotołaka. Krótkim ruchem nadgarstka przywołał swój płaszcz i okrywając nim ramiona towarzysza byłej potyczki wstał, stając przed Księciem. – Zaraz wracamy. Musimy obmyć się z kurzu, aby godnie reprezentować się przed tobą, panie. I... przepraszam. – pochylił głowę w geście poddaństwa i otrzymując pozwolenie, oddalił się wraz z przyczepionym do jego ramienia elfem.

Michael przygryzł wargę, zastanawiając się nad tym, czy znajomość znikających w bramie mężczyzn nie doprowadzi do jakiegoś nieszczęścia, aczkolwiek musiał przyznać, że idący prosto jak struna Baal oraz uwieszony do niego Kamio są dla oka dosyć miłym widokiem.

-----------

Tymczasem mag niemal drobił nogami, uskarżając się żołnierzowi na narastający spodniach problem.

- Trzeba było założyć na tyłek jeszcze bardziej obcisły strój. Wtedy nie byłbym ci potrzebny.

- Jesteś zimny jak lód. – dodatkowa para uszu oklapła, a wrzosowe tęczówki wpatrywały się w Baala z jawną pretensją. – Nie dojdę do swojego pokoju! – zamiauczał głośno, stając na środku korytarza. – Boli mnie... nie mam bielizny. – wyznał w końcu, zakrywając wybrzuszenie rękoma.

Spokojny dotąd diabeł odwrócił się gwałtownie i wpijając palce w bark bruneta obejrzał go od ud po usta. Wiedziony palącym go pragnieniem rozejrzał się dookoła i otwierając pierwsze z brzegu drzwi wepchnął go tam, pospiesznie podążając za kręcącym biodrami kotołakiem. Zapominając o jakichkolwiek czułościach zmusił mężczyznę do szerokiego rozstawienia nóg i oparcia rąk na znajdującym się tam biurku, zrzucając z niego swój płaszcz, po czym rozrywając przeszkadzającą mu w dobraniu się do Kio klamrę, zsunął wreszcie materiał z jego ud. Wypięte ku niemu pośladki świeciły golizną, a komnata, w której przebywali należała niewątpliwie do Lucyfera, więc tym razem obydwoje zmuszeni byli do szybkiego zaspokojenia. Baal wyjął twardą już męskość i dopomagając sobie kciukami rozsunął obydwie połówki zgrabnych tyłów elfa, przysuwając do mokrego już wejścia główkę penisa. Z zadowoleniem odkrył bezproblemowe wejście po same jądra.

- Przyzwyczaiło się do mnie. – podgryzł płatek ucha Kio, wyłapując jeszcze cichy głoś w jego umyśle, jakby chłopak chciał go ukryć. – Nigdy nie obiecywałem ci... o cholera... – jęknął, masując biodra maga. – że… otrzymasz ode mnie jakieś uczucia... więc nie mamrocz ze smutkiem, że znowu zajeżdżam cię od tyłu. – sapnął, wysłuchując zasysającego powietrze czarownika. Dłonie błądziły po nie osłoniętej kamizelką klatce piersiowej, aż dotarły do szczęki, obracając ją ku twarzy diabła.

Kusząco rozwarte wargi i zamglone spojrzenie były wystarczającym dowodem otrzymywanej przyjemności, a łapczywie nabierany tlen wydostawał się z jego płuc ciepłymi obłokami pary.

Baal zaklął donośnie i obrócił kotołaka, klękając przed nim na jedno kolano. Brunet nie wiedział co zrobić z uwolnionymi rękami, a co dopiero z samym sobą, gdy usta demona pochłonęły jego męskość, aczkolwiek ten nie zamierzał patrzeć na byłego anioła, zasłaniając powiekami dostęp do świata.

Mężczyzna zgiął się w pół, czując coraz większe podniecenie wywołane nagłą zmianą pozycji. Nie spodziewał się... nawet nie marzył, że ten perfidny narcyz kiedykolwiek zrobi coś tak... mało szlacheckiego – na dodatek samemu nie szczytując. Uśmiech mimowolnie wkradł się na jego usta, a długie palce jeszcze na chwilę pieściły lekko kręcone kosmyki, jakby ciesząc się tym wszystkim, aby w następnej minucie szarpnąć za nie, odciągając Baala od miarowego lizania i ssania nabiegłej krwią męskości. Kotołak posłał mu iście szczęśliwe spojrzenie i odwracając się w stronę biurka, powrócił do wcześniejszej pozycji.

Żołnierz szczerze się zdziwił, wstając ostrożnie, jakby bał się, co Kio może jeszcze wymyślić, lecz gdy po dłuższej bezczynności ujrzał zniecierpliwione i ponaglające spojrzenie, przylgnął do lepkich od potu pleców, ponownie wsuwając się wgłąb chętniej i gorącej dziurki.

Kiedy Kamio poczuł zwinne i silne palce drażniąco przemieszczające się po jego członku, wydał z siebie jedno tylko zdanie.

- Ja... Baal... ohhh... dochodzę... – nie krzyczał. Zdobył się jedynie na pełne żarliwości westchnięcie, odchylając szyję do tyłu. Orgazm, jaki zawładnął każdą z jego komórek, tkanek i nerwów przyćmił obraz, a drżące łokcie nie wytrzymały mocy silnego wytrysku, przez co elf wylądował twarzą na chłodnej desce biurka, przyjmując w siebie soki demona. Ten z kolei nie pozwolił mu na odpoczynek, odrywając go ku sobie i całując żuchwę wykonał jeszcze kilka ruchów wewnątrz chłopaka, wysuwając się z każdym kolejnym pchnięciem. Język łaskotał kark kotołaka, a duże wargi nie odrywały się od niego, smakując wręcz parującej skóry.

- Abluoᶿᶿᶿ. – szepnął diabeł, wciągając na siebie spodnie i pomagając także czarownikowi, który wtulał się w niego jak ufne zwierzątko. – Nadwyrężasz cierpliwość Michaela, Odmieńcu. – pomimo ostrych słów, zabrzmiały one raczej łagodniej, niż zawsze. Nie mając innego wyjścia, jak telepatyczna wiadomość do Daniela o stanie Kamio, który znajdował się już w pół śnie, podtrzymywany stanowczym ramieniem Baala, teleportował się z nim do jego komnaty, układając na miękkie posłanie.

- Dormis tu Iam?ᶿᶿᶿᶿ – prychnął wściekle, trącając go w bok. – Jesteś niemożliwy... Kamio. – nachylił się nad nim, skradając mu subtelny pocałunek. - Ale to ja wygrałem walkę. – dodał tryumfalnie, wychodząc z pokoju.

_______________________________________________________

* element broni białej służący do zabezpieczania ręki użytkownika przed ześlizgiwaniem się palców z rękojeści na ostrze i do blokowania ciosów przeciwnika.

** roślina elfia.

*** http://foto.m.onet.pl/_m/f5908745baa5584cf5251869e472a10f,14,19,0.jpg

**** zakończenie broni białej

ᶿ znajduje się tuż za pośladkami.

ᶿᶿ Postawę zasadniczą przyjmuje się w następujący sposób: stopa nogi zakrocznej stoi pod kątem

prostym w stosunku do stopy nogi wykrocznej. Pięty są złączone, a nogi wyprostowane w kolanach - u Baala kolana były ugięte, a stopy lekko rozstawione. Broń w prawej ręce sztychem w dół. Barki i oś bioder równolegle do linii bojowej. Spojrzenie skierowane na przeciwnika.

ᶿᶿᶿ oczyść.

ᶿᶿᶿᶿ Ty już śpisz?

Akemi (17:39)