8. Właściwa droga.

Witam, Elfiątka. Wyrodna Akemi wraca. ;) Ehh... Od kilku dni zastanawiam się, co tutaj napisać, gdy już dokończę rozdział. Wielu z Was zapewne zna Akame, czy Zoe. Wiecie, jakie są ich historie z zakończeniem bądź trudnością dalszego pisania. Teraz i ja wiem. Czy szkopuł tkwi w pechowo złym momencie fabuły, czy czymś innym. Na pewno chodzi o kompletny brak pomysłu na nie. Podjęłam się tej historii wiedząc, że będzie mi ją trudno pisać - zwłaszcza, że mam ochotę na inne, ale nie mogę rozdzielać moich chłopaków z opowiadania... ;) Oj, straszne były ostatnie tygodnie, gdy dopisywałam po jednym zdaniu, bo o ile pomysł był, o tyle brak było inwencji na szczegóły. Pewnie wielu z Was ma tak samo, a sobie radzicie. I tego Wam zazdroszczę. Mój dół - czy też raczej rów - był nie do pokonania. Dlatego tak zależało mi, by wstawić nową notkę w Nowy Rok. Pierwsze postanowienie? Pisz, cholero, bo pokasuję wszystkie yaoicowe obrazki z komputera. I groźba działa. xD Mogę Was zapewnić, że w niedzielę rozdziału na pewno nie będzie - po świętach pora się rozbudzić, powtórzyć materiał do szkoły i przygotować na najgorsze dni kolosów. I teraz tak... niedziela troszkę mi już nie pasuje - zawsze mogę wtedy w spokoju napisać większą część rozdziału lub dokończyć w poniedziałek. Dlatego to ten dzień będzie najpewniejszym do dodawania rozdziałów.W odpowiedzi bałam się zajrzeć...Nie obiecuję, bo ja jestem dziwaczna w dotrzymywaniu obietnic, ale jeśli zdrowie pozwoli, dwa tygodnie ferii spędzę na nadrabianiu zaległości i powinniście mnie wszyscy zlinczować, albo się na mnie, brzydko mówiąc, wypiąć za to, co Wam robię. I wcale bym się nie zdziwiła.

Czarny Kruk - Płynność tego rozdziału nie powala - może na końcówce, czy też w połowie, bo powstała w godzinę. ;)

Lanna - Zaręczam, że moja pisanina, a raczej jej poziom, drastycznie spadł. Skoro piszesz teraz, wcześniej mając przerwę, jestem pewna, że przewyższyłaś mnie już dawno temu - a już na pewno w dbaniu o swoich Czytelników i tego muszę się koniecznie od Ciebie nauczyć! Swoją drogą... masz piękny szablon!

Teki - Haha, to jesteśmy obydwie. xD Przepraszam, że odpisuję tutaj, a nie na blogu - mam nadzieję, że w gąszczu moich słów zdołasz wychwycić swój nick. ;)

Basia - Hm, jeśli chodzi o Keia, to nie mogę, niestety, powiedzieć niczego dobrego. No, może tylko tyle, że nie podupadnie na zdrowiu, ale w kwestii popadania po uszy w długi... Nie będzie ciekawie. Hahaaa, a ojca bliźniaków na pewno już znasz z wcześniejszego opowiadania. xD

Lady Makbet - To ja jestem okropna. Nawet nie jestem w połowie z Młodym. Chociaż... może, ale i tak daleko mi do końca. Mam nadzieję, że Tobie idzie o wiele lepiej z pisaniem nowego opowiadania i jedno jest pewne - po rozdziałach, jakie czytałam w Twoim wykonaniu, nakłaniam Cię, abyś nie przestawała pisać.

Dusia - Spotkanie Raitou i Etsuyi... będzie chyba nawet szybko. xD Chociaż jeszcze rozważam inne pomysły - a od miesiąca przewinęło się ich naprawdę wiele.

IVE - Dziękuję za życzenia. Nawaliłam ze swoimi, więc życzę Ci udanego, Nowego 2014 Roku.

Po przeczytaniu Waszych wiadomości mam ochotę posiekać się plastikowym nożykiem... albo czymś bardziej ostrym. To jest po prostu... niesamowite, że pomimo takiej przerwy naprawdę tu  wracacie i chcecie, bym pisała! Jesteście... jak fajerwerk. Najwspanialsi!

Życzę Wam, aby przez ten rok los obsypał Was wszelkimi dobrami, szczęście, zdrowiem i miłością. Niech Wam wszystkim będzie jak najlepiej!

SZCZĘŚLIWEGO, NOWEGO ROKU!!!

„Przyroda – ▪ natura, ▪ ogół gatunków żywotnych i nieżywotnych ▪ krajobraz.”

„Uśmiech – ▪ mina wyrażająca stan emocjonalny, ▪ chichotanie

 ▪ zazwyczaj przyjemny gest w kierunku znanej lub obcej osoby”

By powstało coś ważnego, potrzeba jest nie jednej, a wielu osób. Nie zawsze jest idzie to w parze z dobrymi wspomnieniami.

 „Koszmar - ▪ tragiczne wydarzenia, ▪ nieprzyjemność, ▪ zmora (przeszłości).”

Piękny słoneczny dzień w środku trwającej jesieni był dla wielu tokijczyków bardzo korzystnym zjawiskiem. Roznosiciele gazet nie musieli wysłuchiwać narzekań o rozmoczonym papierze, uczniowie mogli zdjąć swetry z długimi rękawami, a malarze dokańczali prace lub je sprzedawali, wykonując portrety dla licznie przewijających się po mieście par.

Zaraz po skończeniu krótkiej sesji zdjęciowej, Suzuki posprzątał swój sprzęt, pomagając przy zmianie stylizacji tła. Od następnego projektu dzieliły go trzy godziny, więc postanowił wykorzystać je na fotografowaniu miasta, aby zdobyć nowe inspiracje. Dlatego gdy tylko upewnił się, że nie będzie już potrzebny przy planowaniu dekoracji, wybiegł ze studia z jednym z aparatów. Pozostawionej w szatni kurtki nie zabrał ze sobą za radą uprzejmego portiera, który poinformował go o wysokiej temperaturze na zewnątrz. Tozawa podziękował mu w myślach, czując, że niemal gotuje się w bordowym swetrze, jaki przezorne założył na siebie rano.

- Od czego by zacząć? – mruknął na głos, rozglądając się ciekawie dookoła. Zewsząd otaczał go gwar rozmawiających Japończyków, którzy, być może ze względu na przyjemną atmosferę, wyjątkowo nie spieszyli się tak bardzo. Suzuki skręcił w prawo, obierając za cel długi chodnik prowadzący w dół ulicy. Drzewa oddzielające go od trasy samochodów zasadzone w równych odległościach od siebie przypomniały mu, że w przyszłym tygodniu ma zaplanowane spotkanie w związku z serią kosmetyków wchodzących na rynek. Perfumy i kremy o zapachu „odświeżającego muśnięcia” nie były pierwszymi, dla których organizował sesje z modelami, by wypromować markę. Tym razem jednak szef polecił mu, by postarał się nieco bardziej ze względu na znajomość ze zleceniodawcą.

Gdy znalazł się pod bramą parku Hibiya, uśmiechnął się do siebie, nie wahając się przed wejściem. Lubił tutaj przychodzić, gdy szedł do pracy. Wiele mieszczących się w nim atrakcji niejednokrotnie przyczyniło się do powstania abstrakcyjnych, ale zawsze akceptowanych projektów, z których Tozawa był dumny. Maszerując niespiesznie, analizował, czy i tym razem nie skorzystać z piękna urokliwego miejsca dla stworzenia bilbordu o naturze.

Jesień widoczna była w każdym zakamarku parku. Krwiste kolory liści olśniewały urodą wciąż zielone igły drzew typowo górskich, które za sprawą szczególnej opieki przyjęły się wiele lat temu, pozostając w zgodzie z florą regionu.

Suzuki nie mógł przejść obojętnie obok zniewalającej feerii barw. Dźwięk migawki rytmicznie roznosił się w powietrzu wraz  z szumem wiatru, który poruszał wiekowymi gałęziami. Wiele z nich musiało wypuścić ze swych objęć kilkumiesięczne okrycie ścielące się wokół pnia. Bordowe, żółte i pomarańczowe liście rozkładały szeroki dywan, nie omijając ławek, czy tafli cicho szemrzącego strumienia.

Ilekroć Tozawa zatrzymywał się tutaj przed pracą, miał wrażenie, że choćby nie ruszał się z miejsca przez cały rok, jego aparat, ani żaden inny, nie uchwyciłyby piękna najmniejszego nawet skrawka parku. Z rosnącym zauroczeniem wpatrywał się w powolny lot drzewnych piór, zatrzymując je w czasie karty pamięci. W jego głowie rodziło się mnóstwo pomysłów, ale wiedział, że ścieżka poprowadzi go jeszcze do innych, nie mniej wspaniałych zakątków.

- Aż żal stąd iść – westchnął do siebie, układając aparat na klatce piersiowej, drugą ręką poprawiając pasek zabezpieczający sprzęt przed upadkiem. Pomimo nad wyraz bogatego uroku tej części parku, zmobilizował się, by iść dalej. Słońce świeciło już nieco słabiej, co odczuł to na swoich szczypiących chłodem policzkach. Zaintrygowany tym stanem, podwinął rękaw swetra, spoglądając na tarczę zegarka. Po chwili nie wierzył własnym oczom, zauważając, że minęło już półtorej godziny, odkąd przekroczył bramę. W pośpiechu zrobił ostatnią fotografię altany otoczonej wodną fosą i wznoszącym się nad nią mostem, kierując się szybko w stronę powrotną. Musiał coś zjeść, o czym właśnie przypominał mu żołądek, dlatego w myślach zastanawiał się, gdzie znajduje się najbliższa knajpka. Na pewno mógł liczyć na domowe obiady w restauracji „Kurama” mieszczącej się przecznicę od parku. Jeżeli chciał zdążyć, zdecydowanie musiał przyspieszyć. Ostatni zakręt prowadzący do bramy pokonał już lekkim biegiem, odczuwając w tej samej chwili mało delikatne zderzenie z kimś nadchodzącym z przeciwnej strony. Automatycznie złapał się za bolący park, odwracając wzrok ze ścieżki na potrąconą osobę.

- Yukio? – Ze zdziwieniem wpatrywał się w szeroko otwarte, ciemne oczy nastolatka poznanego ledwie dzień wcześniej. – A ty nie w szkole? – Miał ochotę uderzyć się pięścią w czoło, wyobrażając sobie, co teraz pomyśli o nim chłopak.

Usami poprawił zwisający z ramienia plecach, po czym uśmiechnął się nieśmiało.

- Jeszcze nie wybrałem, do której będę chodził. Jestem tu od niedawna, więc... trochę zajmie, zanim przyzwyczaję się do nowych warunków. – Szczerze powiedziawszy musiał odetchnąć na świeżym powietrzu. W nowym domu traktowano go niesamowicie dobrze od czasu, gdy atmosfera między ojcem, jego żoną a nim oczyściła się, a sprawy wyjaśniły. Mimo tego potrzebował odpoczynku, a i państwo Irie byli dziś wyjątkowo zajęci. Nie narzekał. W miejscu, gdzie mieszkał z mamą, miał pełen dostęp do dobrodziejstw natury, będąc otoczonym lasami. Tutaj, w wielkim mieście, pole do manewru było zdecydowanie okrojone, a on wiedział, że nie odzwyczai się od świeżego powietrza, jaki mogą mu dać jedynie zdrowie, piękne drzewa.

- O-oczywiście, przepraszam. – Suzukiemu było trochę głupio. Słyszał wiele plotek na temat pojawienia się nastolatka, ale nie sądził, by którakolwiek z nich okazała się prawdą. Nie zamierzał wypytywać chłopaka, bo sam cenił prywatność, ale od wczorajszego spotkania coś się w nim zmieniło. Cały czas powracało do niego jedno i to samo pytanie, które teraz z trudem hamował, aby nie padło. Nie chciał go zawstydzać, a to, że był świadkiem śpiewania Yukiego na pewno wywołałoby mocną reakcję. Trudno było mu ocenić, co zrobiłby nastolatek... A może by tak... – Lubisz „FT Island”? Bo... wczoraj śpiewałeś ich piosenkę.

- Słyszałeś? – Nie mógł wiedzieć, że w tym momencie jest bacznie obserwowany przez Suzukiego, dlatego też zachował się najnaturalniej, jak na jego osobowość, nieopatrznie zapominając o formie grzecznościowej. – Uwielbiam ich! Są moją wyrocznią – zaśmiał się, odgarniając włosy z oczu. – Wiem, że moje śpiewanie nigdy nie będzie tak dobre, jak ich, ale robiąc to, czuję się tak, jakbym razem z nimi dosięgał gwiazd. Mama zawsze mi powtarzała, abym przeżywał słowa takimi, jakie są, by lepiej zrozumieć świat. – Na wspomnienie o niej przerwał rozmowę, uśmiechając się smutno. – Chciałbym stać się silniejszym dzięki jej mądrości.

- Na pewno jeszcze wiele cię nauczy. – Suzuki coraz mniej rozumiał. Skoro chłopak ma matkę, a pan Irie żonę, która na pewno nie urodziła... W takim razie jak Yuki mógł być jego synem? Z namysłem obserwował, jak nastolatek kręci głową.

- Niestety, już nie zdoła. – Na pytające spojrzenie mężczyzny, skinął kilka razy, mając nadzieję, że potwierdza jego słuszne myśli.

- Przepraszam. – Drugi raz już Suzuki wypominał swoją niedelikatność i idiotyczną ciekawość. Jak tak dalej pójdzie, zakopie się w stercie liści, byleby się ukryć. – Nie wiedzia... – głośne burczenie przerwało mu w połowie, a zawstydzenie wycisnęło czerwień na policzki. W roztargnieniu spuścił wzrok, klepiąc się po zdradzieckim brzuchu, by po chwili poderwać głowę. Wesoły śmiech nastolatka i towarzyszące temu rozluźnienie atmosfery i w nim wywołały rozbawienie. – Zaraz zacznę zbierać kasztany, nie obierając ich z kolczastej łupiny – mruknął, wywołując nasilające się drżenie ramion Usamiego, które za wszelką cenę starał się opanować. Wydawał się naprawdę sympatyczny, ale i zagubiony w wielkim mieście. – Jeżeli masz nieco wolnego czasu, zabiorę cię do restauracji, a potem oprowadzę po okolicy. Za godzinę muszę wrócić do studia – wyjaśnił, żałując, że ma tak mało czasu. Z chęcią poświęciłby go nastolatkowi, bo pomysłów na kampanię reklamową i tak nie miał. – Co ty na to?

Yukio zgodził się od razu. Zamiast jednak wyrazić to słowami, złapał za koniec długiego szalika, jaki otulał mu szyję, sięgając po nadgarstek mężczyzny. Wolną dłonią rozprostował mu palce, po czym położył na nich wełniany materiał, jednocześnie naciskając na kostki ręki tak, by się zacisnęły. W ten oto sposób Suzuki trzymał go za szalik.

- Prowadź, panie przewodniku. – Pomimo, że nie miał pojęcia, gdzie się udać, ruszył pierwszy, pozostawiając Tozawę krok za sobą. 

Na szczęście fotograf w porę się otrząsnął, dodając do nieśmiałości, naturalności i wesołości jeszcze jedną cechę pasującą do nastolatka – niewątpliwy urok.

- Zwolnij, Yukio. – Mężczyzna musiał przyspieszyć, by dorównać kroku chłopakowi. Gdy mu się to udało, objął go w pasie lewą ręką, hamując. – Nie musimy aż tak pędzić. – Mrugnął, chowając wolną dłoń do kieszeni spodni.

W pierwszym odruchu nastolatek nie wiedział, jak ma zareagować. Spiął się i zawstydził, spuszczając głowę, ale po chwili uniósł ją, dyskretnie zerkając na towarzysza. W nowym miejscu dokładniej poznał dwóch mężczyzn, którzy nawet w niewielkim stopniu sprawiali, że piekły go policzki. Imponowali mu, jak również wzbudzali dziwną ciekawość. Kiedy zobaczył odsłoniętą klatkę piersiową Etsuyi chciał jej dotknąć, choć nie różniła się zbyt wiele od jego własnej. Teraz, czując dotyk Suzukiego, miał wrażenie, że bardziej lubi to otrzymywać, niż obdarowywać tym innych.

- Czyim jesteś satelitą?

Łagodny głos z miłymi nutami rozbawienia przebił się przez myśli nastolatka. Gdy dotarł do niego sens wypowiedzi, czy też jej brak, zmarszczył brwi, wymrukując pytanie.

Tozawa roześmiał się, omijając nadchodzące z naprzeciwka dzieci z matką.

- Pytałem, czy wolisz restaurację od knajpki, ale byłeś tak zaaferowany wpatrywaniem się w punkt przed sobą, stając na środku ścieżki, że wyglądałeś jak nieruchoma satelita. Rozmyślałeś w kółko o czymś. – Dodał, wskazując na swój aparat. – Miałem ochotę zrobić ci zdjęcie.

Usta Yukiego drgnęły, dosięgając oczu. Chłopak sięgnął do niewielkiej torby zawieszonej przez lewe ramię, odklejając rzepy zastawiające dostęp do środka.

- Jeśli mowa o zdjęciach, to... – rozsunął jedną z przegród, szukając czegoś – udało mi się uchwycić całkiem przyjemny widok. – Włączył niewielki, cyfrowy aparat. – Niech pan popatrzy. – Dopiero przed chwilą dotarło do niego, że wcześniej zwrócił się do fotografa po imieniu.

- Hej, bez takich. – Mężczyzna zareagował błyskawicznie, odwracając głowię w kierunku nastolatka. Jednocześnie przytrzymywał cyfrówkę, dotykając palców Yukio. Nie umknęły mu delikatnie czerwone plamy w górnej części policzków młodego Irie, dlatego szybko poprawił się, odbierając mu sprzęt, by lepiej zobaczyć zdjęcie. Patrząc na nie, powiedział jeszcze – Mów mi po imieniu. – Nie mógł zauważyć niemrawego skinięcia, całkowicie już będąc pochłoniętym widokiem. Kilka minut temu zrobił podobny, ale był pewien, że nie zdołał uchwycić tego, co udało się nastolatkowi.

Ten ochłonął nieco. Najpierw mocno przygryzł wewnętrzną stronę wargi, a potem odetchnął, dopiero wówczas odważając się na skomentowanie.

- Niby zwykła altanka, a w niej dwoje ludzi, ale…hmm... – zawahał się na moment – popatrz tutaj. – Wskazał palcem na mężczyznę ze zdjęcia. – Gładzi szyję swojej dziewczyny jakimś listkiem z drzewa. Wygląda to tak, jakby dotykał jej samą naturą.

Mina Suzukiego wyrażała skupienie przez zaledwie kilka sekund, aby po chwili jego oblicze rozpogodziło się.

- Jesteś genialny! – W roztargnieniu potrząsnął ramionami nastolatka, szczerząc się do niego niczym wariat uciekający z zakładu dla psychicznie chorych, wciąż trzymając szalik. Nie panując nad emocjami przyciągnął go do siebie, krótko przytulając. W nozdrza uderzył mu zapach truskawkowo-śmietankowy, przypominający słodkiego lizaka z lat dzieciństwa. Przyjemność doznaniem błyskawicznie zamieniła się w opamiętanie w tym, co mu wolno, a czego nie. – Teraz to ja przepraszam – powiedział o wiele ciszej niż przed chwilą, zaczesując włosy za uszy. – Poniosło mnie nieco, ale miałem powód, bo widzisz muszę przygotować projekt perfum...

Yukio niewiele rozumiał z tego, co Suzuki mu tłumaczył. Starał się koncentrować i wyłapywać najważniejsze kwestie, ale szło mu to z marnym skutkiem. Cały czas miał wrażenie, że ramiona fotografa ciągle znajdują się tam, gdzie były do niedawna, a to w ogóle nie ułatwiało mu skupienia się na słowach mężczyzny. Zamiast słuchać uważnie, znów zatopił się w myślach, rozważając kwestię dziwnych anomalii, jakie zaczął u siebie zauważać. Co się z nim działo?

***

Etsuya spacerował po korytarzach prowadzących do holu – serca przybytku Takumich.  Nie pamiętał, który już raz z kolei przetwarzał nowości zasłyszane od Yukio na temat dziecka, a nawet dwójki dorosłych już, młodych mężczyzn, których ojcem był sam Kamui Shigeru. Jak tylko odstawił nastolatka pod apartamentowiec, obiecując jeszcze, że na pewno znajdzie dla niego więcej czasu, zadzwonił do starego przyjaciela. Słysząc w słuchawce głos Kurosawy, nie mógł powstrzymać uśmiechu. Rozmawiali rzadko i krótko, ale i tak zawsze byli na bieżąco ze swoimi sukcesami, porażkami i ogólnymi wydarzeniami, jak to, że Kuro, a raczej Radek Mika, był zakochany po uszy. Jednak w tej nagłej sytuacji Etsuyia musiał zepchnąć sprawy prywatne na dalszy tor, chcąc dowiedzieć się więcej o rodzinie Shigeru. W końcu Kamui był sławetnym tyranem-wujkiem Radka, a ten powinien wiedzieć najlepiej, czy ma  młodszych kuzynów. Problem tkwił w tym, że naprawdę nie miał o nich pojęcia. Państwo Takumi byli nie mniej zaskoczeni. 

Jaki cel w ukryciu bliźniaków miałby ten wpływowy mężczyzna? Czyżby bał się kogoś? A jeśli tak, to czy jego kłopoty już się skończyły, skoro obydwaj synowie z dnia na dzień rozkręcali się w środowisku show biznesu, pozostając przy nazwisku ojca? Etsuya już wcześniej przyznał się w myślach do kompletnej głupoty, nie skojarzając dwudziestoletnich chłopców z wpływowym Kamuim, uznając, że nazwisko o niczym nie świadczy.

- Łajza ze mnie, a nie policjant. – Kolejny raz skrytykował się półgłosem, ze zrezygnowaniem opadając na granatowe oparcie kanapy wystawionej w bocznym korytarzu przylegającym do drzwi wejściowych. Z tego miejsca miał doskonały widok na nowo przybyłych tokijczyków – i nie tylko – którzy woleli przepuścić swoje ciężko zarobione pieniądze na chwilę przyjemności. Często zastanawiał się, jak samotnymi muszą być ludzie pragnący towarzystwa osób nieznajomych, dając im za to pieniądze, zamiast zwierzyć się komuś, z kim przebywają na co dzień. Czyżby zaufanie stało się tak cenne? – W obecnym świecie jeden drugiemu jest wilkiem, co? – westchnął, opierając głowę o miękką pufę. Niedbale odrzucił kawałek ciemnofioletowego kimona o złotych wstęgach na krańcach materiału. – Nuda... – jęknął – nuda jak chole... – Nie dokończył, z niedowierzaniem podrywając głowię w stronę osób przesuwających się spod drzwi do recepcji.

Wywoływanie pewnych sytuacji może ucieszyć bardziej, niż aranżowanie ich wcześniej. Dla Etsuyi było to podwójnie odczuwalne, gdy w przybyłych gościach rozpoznał obiekt kilkuminutowych rozważań oraz osobę, która zaważyła na tym, że Mizune nadal żyje. Nie mógł wiedzieć, że się myli, biorąc tę postać za kogoś innego. Niewiele myśląc wstał na drżących nogach i podszedł na tyle blisko, by móc cokolwiek usłyszeć z wymiany zdań między Kamuim a stojącą przy recepcji młodą Japonką.

- Przekaż mojemu bratu, że chciałbym się z nim spotkać w najbliższym czasie. Chodzi o sprawę rodzinną. – Nie było mu na rękę to, że spotkał starszego syna. Wiedział o jego wizytach w tym miejscu, co nie oznaczało, że chciał się tu z nim razem pokazywać. – Kei, idziemy. – Ostrym spojrzeniem udało mu się skłonić chłopaka do posłuszeństwa. Przez chwilę miał wrażenie, że przy donicy z fikusem dostrzegł delikatny ruch, ale odwrócił się, zmierzając do wyjścia.

Ukryty za liśćmi Etsuyia przygryzał wargę, przypominając sobie chwile grozy, gdy zostawiony przez Kamuiego na pastwę losu dusił się w kłębach dymu.

Napotkanie na swej drodze właściwych osób może otworzyć oczy na coś najmniej spodziewanego.

Wiedza ukryta wewnątrz, a powołana do życia nagłym impulsem losu wywraca wszystko do góry nogami. Potrzeba czasu, by się z tym oswoić, jak i odwagi do podjęcia tropu.