9. Właściwa droga.

Witam! Po bardzo długiej przerwie i pisaniu kilku zdań na tydzień wreszcie stworzyłam rozdział. Pierwowzór dawno temu poszedł inną stroną, więc mam nową rozpiskę. Planuję zakończyć to opowiadanie jak najszybciej. Męczę się  z nim, sami wiecie. Fantasy jest jednak bardziej dla mnie, chociaż może kiedyś uda mi się połączyć obydwa światy i dokonać cudu pisarskiego, czyli bezproblemowego zakończenia. Póki co wstawiam kolejny rozdział. 

 Z odpowiedziami kiepsko. Mam nadzieję, że z tym rozdziałem zobaczycie tę historię na nowo i skomentujecie, jak ją widzicie, czy Etsuyia... czy taki Etsu jak pod koniec może być. Miałam go stworzyć bardziej opornym i frywolnym, a mi się borok zakochał. xD

Cóż, nie przedłużam i trzymam kciuki.
Miłego czytania.

Wasza Akemi

------------------------------------------------------------------------------------------

„Odkrycie – ▪ wykrycie, ▪ rewelacja, ▪ znalezisko.”

„Poznanie – ▪ spotkanie, ▪ wspólna wiedza o kimś/czymś, przypomnienie”

Usłyszenie niepokojących wiadomości sprawia, że myślimy szybciej, dzięki czemu odkrywamy nowe, lepsze .

 „Rozmyślanie- ▪ rozpamiętywanie, ▪ zagłębianie się  w myślach, ▪ rozważanie.”

Pomimo wielu prób dowiedzenia się czegoś o ‘nowej’ rodzinie, Kei mógł tylko trzasnąć drzwiami samochodu ojca, wyrażając tym swoją furię. Kamui milczał jak zaklęty, nie spuszczając wzroku z jezdni. Nie sposób było nie zauważyć niezadowolenia mężczyzny. Gdyby tylko bardziej uważał, nie musiałby teraz panować nad sobą, aby nie wszcząć awantury z synem. Wychodząc z host clubu zdołał mu tylko powiedzieć, że niewiedza jest błogosławieństwem i tak ma pozostać.

Rozmyślając o swych słowach, gdy Kei znikał za drzwiami niewielkiego domu, miał nadzieję, że bliźniacy nie wpadną na głupi pomysł rozgrzebywania spraw rodzinnych, bo skutki mogłyby okazać się zbyt niebezpieczne... I nie chodziło mu o niewygodne pytania, a o wieloletni, misterny plan zabezpieczenia synów przed złem, z którym zawarł pakt.

***

Tymczasem młodszy z bliźniaków przewracał kolejną stronę archiwalnej, lokalnej gazety. Oparty o brzeg łóżka siedział na dywanie już od ponad godziny, szukając zdjęcia, o jakim przypomniał sobie całkiem niedawno. Dopiero teraz docierało do niego, że już raz widział twarz uratowanego z pożaru chłopaka, tylko nie mógł jej dopasować do żadnego wydarzenia.

Kolejny egzemplarz wylądował na stercie wykupionych w antykwariacie gazet, a Raitou westchnął, pocierając kciukami oczy. Naprawdę chciałby wpaść na odpowiedni trop, ale cały czas umykały mu szczegóły. Z niechęcią musiał przyznać, że wertowanie kolejnych stron może nie przynieść oczekiwanych skutków, ale ostatecznie wziął pierwszy z góry numer sprzed pięciu lat. Opierając się wygodniej o miękki materac łóżka, usłyszał głośne kroki i dźwięk poruszanej klamki drzwi frontowych.

- Kei? – zawołał w przestrzeń, odrywając wzrok od drobnej czcionki tekstu. Kroki zmierzające do pokoju stawały się coraz bardziej wyraźne, aż w końcu w progu pojawił się starszy bliźniak, trzymając w ręce jego kurtkę. – Po co ci ona? – ruchem głowy wskazał na skórzany materiał, jednak humor brata skłonił go do zadania kolejnego pytania. – Coś się stało? Przecież szedłeś do „Hoshi no ridatsu”*.

Szeroki uśmiech nie schodził chłopakowi z ust nawet na moment. Bez słowa przykucnął przed bratem, nie komentując rozrzuconej makulatury.

- Szedłem, ale ostatecznie zostałem podwieziony tutaj, a to wszystko dzięki pewnemu mężczyźnie. – kąciki ust rozciągnęły się szeroko. Miał nadzieję, a nawet był pewien, że wzbudzi w bracie ciekawość.

Rai usiadł wygodniej, otwierając szerzej oczy. Widząc Keia takim szczęśliwym i rozbawionym jednocześnie, do głowy przychodziła mu tylko jedna osoba.

- Ryota? Ten chłopak z klubu? – dopowiedział, gdy brwi bliźniaka zmarszczyły się w niezrozumieniu.

- Zwariowałeś? Wtedy raczej nie wracałbym do domu – prychnął, kręcąc głową. – Czasami jesteś naprawdę niepoważny. – Usiadł po turecku, opierając łokcie na kolanach. – Spotkałem naszego ukochanego tatę. Nie był zbyt zadowolony tym, w jakiej dzielnicy się kręcę, więc zabrał mnie ze sobą – spojrzał na brata znacząco – właśnie do „Hoshi no ridatsu”, bo miał tam pewien interes, ale z kim! Z naszym wujkiem!

- Ale tata nie ma rodzeństwa! – wykrzyknął, zaskoczony wiadomością, ale zaraz uzmysłowił sobie jeszcze jedną rzecz. – Do tego klubu dla... –– Rai przerwał w pół zdania, przystawiając zwiniętą pięść do ust. Ta sytuacja wyjaśniałaby, skąd ojciec miał te wszystkie ‘maskotki’ na swoje bale i spotkania. Po co miałby załatwiać je z innego źródła, skoro mógł je dostać po znajomości. A jeśli tak, to w czasie pamiętnego pożaru także wziął ze sobą kogoś z klubu! Oczy rozbłysnęły mu nadzieją na myśl o tym, że poszukiwany chłopak jest być może w zasięgu jego rąk. – Podaj mi adres – zwrócił się do brata, pospiesznie wstając. Nie chciał marnować ani chwili dłużej, bo i tak stracił ich zbyt wiele. Zanim pozwolił bratu na zapisanie potrzebnych mu danych, zakleszczył go w uścisku, całując w szyję. – Dobrze, że cię mam – szepnął, wyciągając mu z ręki swoją kurtkę. W prawej ciągle trzymał zwiniętą teraz gazetę. Kiedy dochodził do drzwi, brzeg papieru zahaczył o futrynę. Strony rozsypały się na podłodze. Z westchnieniem zniecierpliwienia przyklęknął przed nimi, aby uprzątnąć bałagan i gdy wkładał ostatnią już część do środka jego wzrok przyciągnęło niewielkich rozmiarów zdjęcie. Z niedowierzaniem przeczytał krótką notkę pod nim, kręcąc w niedowierzaniu głową. Dzięki niespodziewanemu znalezisku na pewno nie musi się bać o rozmowę z  tym, na którym tak bardzo mu zależy. Spory udział musiał też przyznać bratu. Wiedział, że porozumienie między nimi i domyślność tego, co zrobi drugi z nich nigdy nie były tak zaawansowane jak teraz, ale bardziej uważał to za braterską miłość, niż bliźniacze przypadłości. Gdy był młodszy, mówił, że są związani nerwami, przez które wymieniają się wiadomościami w myśl zasady pajęczarskiej. Coś w tym było, jednak wspólne przebywanie ze sobą i dbanie o siebie kształtowały i pomagały w podpowiedziach. Dzięki temu kwadrans później biegł mniej zatłoczonymi uliczkami ku odpowiedziom na dawno postawione pytania.

***

Szyldy hotelowe w tym miejscu występowały o wiele rzadziej niż jeszcze chwilę temu. Rai z lekkim niepokojem odwracał wzrok od wystawionych przy drodze ludzi zachęcających go sugestywnymi gestami do skorzystania z ich usług. Za dnia niewielu kręciło się w tej okolicy, woląc przybywać liczniej pod osłoną nocy, dlatego każdy „turysta” był łakomym kąskiem. Shigeru zaciskał dłoń na kawałku gazety i kartce z adresem schowanych w kieszeni kurtki. Denerwował się, bo po tym, co widział, zaczynał odczuwać lęk przed spotkaniem. Nie chciał, by uratowany w pożarze chłopak skończył tak samo jak ci wszyscy, którzy teraz patrzyli na Raitou. Z drugiej strony musiał się z tym liczyć i to go bolało. Dostrzegał beznadziejność swojej sytuacji, bo jaki ma sens to, że się ujawni? Przecież ten Etsuya, jak zdołał dowiedzieć się z podpisu pod zdjęciem w gazecie, wcale nie musiał go pamiętać, a już na pewno odeśle go ze śmiechem. Czego chciał dokonać?

W roztargnieniu nie zauważył, kiedy zatrzymał się przy rogu ulicy krzyżującej się z tą, na której wybudowano  „Rikiddo sora”*. Potrzeba było tylko krótkiej chwili, by zapomnieć o wszelkich obawach. Miał wrażenie, że jego serce co najmniej się rozdwoiło, bijąc w klatce piersiowej i głowie.

Trzeźwość umysłu przyszła równie szybko. Wiedział, na co się porywa. Dopuszczał do siebie czarne scenariusze, ale musiał podejść do Estuyi. Mozolnie pokonał połowę dzielącego go dystansu i właśnie wtedy stojący w drzwiach Mizune odwrócił wzrok w jego kierunku. Shigeru odniósł wrażenie, że chłopak chciał się błyskawicznie wycofać, ale ostatecznie został, wygodnie opierając się o ścianę budynku.

-Poznał mnie! – pomyślał Raitou. – Cześć. – rozpoczął i zamilkł. Dosadnie zdał sobie sprawę, że trudno jest m zacząć od czegoś konkretnego. Z drugiej strony nie pozwoli przecież, aby Etsuyia znów mu uciekł. Cóż, musi postawić wszystko na jedną kartę, a dopiero później będzie się martwił. – Chciałbym z tobą porozmawiać.

- Niby o czym? Chcesz nagrody za pomoc? – musiał się odsunąć, by przepuścić wchodzącego do budynku klienta, co uzmysłowiło mu, że powinien szybko pozbyć się chłopaka. – Załatwię ci darmowy numerek i będziemy kwita. – Z rozmachem otworzył drzwi, chcąc wejść do środka, ale rękaw kimona zaczepił mu się o klamkę. Nim zdołał się uwolnić, Raitou przytrzymał go za przedramię.

- Nie po to cię szukałem. – Pomimo chłodu ze strony Mizune, jego zapał nie osłabł. – Proszę, poświęć mi swój czas. – Błagalne oczy wędrowały po całej twarzy Etsuyi, najwięcej uwagi poświęcając pięknym, morskim tęczówkom.

- Nie mam ochoty. – Mężczyzna wyszarpnął się z uścisku. Tak naprawdę rosła w nim przedziwna panika przeplatająca się na zmianę z ekscytacją. Nigdy nie przyznał się przed sobą, że stojący przed nim chłopak zbudził w nim zainteresowanie. Nawet, gdy pojawiały się takie myśli, wypierał je racjonalnymi dla siebie argumentami, że przecież nie miał okazji, by go poznać. Mimo tego na długo utrwalił mu się w głowie obraz przestraszonych, ciemnych oczu i uczucie bezpieczeństwa, kiedy obejmowały go ramiona Shigeru, gdy ciało parzył ogień pożaru. Przygryzł wargę, chcąc zapanować nad wspomnieniami. – Zapomnij o mnie i tyle. – Wiele kosztował go protekcjonalny ton, jakim wypowiedział swe słowa.

- Tylko dziesięć minut, proszę. – Z lekkim wahaniem wszedł za Etsuyią, stając wraz z nim niemal na środku pomieszczenia. Widząc jednak nieustępliwy wzrok mógł zrobić tylko jedną rzecz. – Dobrze, więc.

Mizune oczom nie wierzył, patrząc, jak chłopak podchodzi do recepcjonistki i z determinacją prosi o pokój. Z jękiem westchnienia opadł na pobliską kanapę, czekając, aż zostaną wypełnione wszystkie formalności.

- Uparty osioł – warknął, gdy Shigeru do niego podszedł. – To taka typowa cecha dla dzieciaków bogatych tatusiów? – Z wyzwaniem patrzył na Raitou, po chwili odwracając się w stronę korytarza prowadzącego do jego pokoju.

- O czym ty mówisz? – Model zrównał się z hostem, starając się jednocześnie za nim nadążyć.

- Och, proszę cię – zerknął na niego przelotnie – przecież byłeś tutaj całkiem niedawno w towarzystwie największej szychy host biznesu. Nie mów, że nie wiesz, czym zajmuje się twój ojciec. – Zbliżając się do ciemnobrązowych drzwi mógł wreszcie odetchnąć i rozluźnić się we wnętrzu czerwonych barw mebli i dekoracji. Nie oglądając się za siebie opadł na łóżko, przylegając plecami do oparcia. Teraz mógł uważnie obserwować reakcje chłopaka, którego odwaga wydała się nagle zmaleć.

Raitou rozejrzał się niepewnie, zamykając drzwi. Miał wrażenie, jakby znalazł się w centrum pożaru. Z delikatnym uśmiechem przysiadł się do Etsuyi.

- Cieszę się, że pozbyłeś się strachu przed ogniem.

Zaskoczony host poruszył się niespokojnie. Musiał coś wymyślić, ale uniesiona ręka Shigeru zatrzymała go przed podjęciem rozmowy.

- O tym, czym zajmuje się ojciec, dowiedziałem się dzisiaj od brata. Skoro mówisz, że tutaj byłem, pewnie miałeś na myśli jego. Jesteśmy bliźniakami – wyjaśnił. – Ale nie przyszedłem tu po to, by przedstawiać ci moje drzewo genealogiczne. – Sięgnął do kieszeni spodni, wyjmując z nich zwiniętą gazetę. Przez chwilę wertował jej strony, poszukując najważniejszej, aż wreszcie rozłożył ją przed Mizune. – Dlaczego zrezygnowałeś z policji na rzecz hostingu? – powiedział wprost, pochylając się ku mężczyźnie.

- Skąd to masz?! – wykrzyczane słowa odbiły się echem pośród czterech ścian. Podejrzliwość dała o sobie znać w postaci napiętych mięśni twarzy i zmarszczonym czole.

- Wiedziałem, że już kiedyś spotkałem się z osobą o kolorze twoich oczu i dzień po dniu przypomniałem sobie, gdzie. – Wybuch mężczyzny nieco go zdziwił. – Tam – wskazał na gazetę – jest napisane, że usunięto cię za niewłaściwe podejście do służby. Chyba byłeś dobrym policjantem, skoro komentarze na twój temat są z jednej strony niedowierzające, a z drugiej linczujące. – Wolał się wycofać. Mina Etsuyi mówiła mu naprawdę wiele. Gdy zalegająca między nimi cisza zaczęła się przedłużać, a morskie tęczówki nie przestawały go przewiercać na wylot, upewnił się, że rozgrzebywanie przeszłości nie było dobrym pomysłem.

Tymczasem Mizune starał się opanować. Wiedział, że panika nic nie da. Zresztą, byłby amatorem, gdyby jej uległ. Musiał z tego wybrnąć, to było pewne, ale jak? Jeśli zacznie zaprzeczać, że to nie on jest na zdjęciu, wyjdzie na idiotę. Drugą możliwością mogło być luzackie odejście od tematu, ale zareagował zbyt gwałtownie na gazetę, by nie wzbudzić podejrzeń.

- To nie jest twoja sprawa. – Zdecydował się na zupełnie inny krok. – Mówiłem ci już, że moja przeszłość to tylko jakiś okres czasu, który minął. Liczy się to, co tu i teraz. – Wiedział, że dla dobra śledztwa nie powinien pozwolić, by kierowały nim emocje. Nie miał też żadnych wątpliwości, że ojciec bliźniaków siedzi po uszy w bagnie, w które w każdej chwili może wciągnąć swoich synów, dlatego, choć przeczucie podpowiadało mu, aby nieco odpuścił, rozsądek nakazywał czujność. Gdyby okazało się, że naraził Raitou na niebezpieczeństwo tylko dlatego, że śledził interesy głowy rodziny Shigeru, nie wybaczyłby sobie. Nie dziwił się też temu, że Kamui tak długo ukrywał swoje dzieci. Robił to, dopóki mógł, a oni teraz wyszli z cienia. Problemem był ruch ze strony współpracowników mężczyzny, od jakiegoś czasu niezadowolonych z jego długów.

Obserwujący go Raitou przez jakiś czas nie miał pomysłu na to, co powiedzieć. Zabolały go słowa Etsuyi, ale dzięki długoletniemu treningowi wytrwałych i bezowocnych poszukiwań uodpornił się na szybkie poddawanie się. Niespiesznie podszedł do hosta i dotknął jego twarzy. Najwyraźniej wyrwał go z rozmyślań, gdyż mężczyzna drgnął, jednak nie odsunął się.

- W takim razie naszą znajomość rozpoczniemy od początku. – Prawą dłonią ujął długie palce Mizune, ściskając je w geście powitania. – Nazywam się Raitou Shigeru, mam dwadzieścia trzy lata, a moim znakiem zodiaku jest Waga. Pochodzę z Tokio, mam brata bliźniaka, a mój tata pracuje jako biznesmen. – Nie przerywał nawet wtedy, gdy host, początkowo mocno zaskoczony, zaczął odpychać go od siebie, prosząc by wyszedł. – Grupa krwi AB, wzrost metr siedemdziesiąt trzy. Uwielbiam warzywa i owoce. Moim celem jest zdobycie zaufania siedzącej przede mną pierwszej miłości i tak łatwo z niej nie zrezygnuję. Zrobię wszystko, abyś uwierzył, że liczysz się dla mnie tylko ty. – Z uśmiechem obserwował delikatne rumieńce prześwitujące przez włosy Mizune. Nie chciało dręczyć, lecz zaintrygować i miał wrażenie, że poszło mu świetnie. Aby jednak być pewnym, pochylił się, składając na ustach mężczyzny subtelny całus. – Proszę, zaopiekuj się mną od tej chwili. – Z nieskrywaną radością wpatrywał się w morskie tęczówki, które wreszcie miał nadzieję oglądać częściej na jawie niż we śnie.

Długo po tym jak Raitou wyszedł z pokoju, Etsuyia nadal czuł na wargach słabnące już mrowienie. Z jękiem opadł na plecy, zastawiając rękoma twarz. Po chwili obrócił się na prawy bok, sięgając po leżący przy szafce telefon. Po trzecim sygnale usłyszał roześmiany głos przyjaciela, a w tle drugi, nieco grubszy.

- Radek? Przyjdź do mnie – wtulił się w chłodną poduszkę, podciągając kolana na łóżko. Od razu poczuł wyrzuty sumienia, słysząc zaniepokojenie po drugiej stronie. – Nie wiem, co zrobić. Muszę uciec... – Z przerażeniem odkrył, jak głośno bije jego serce.

Czasami dobre decyzje nimi nie są. Z kolei pesymizm może przynieść wiele dobra.

Wmawianie sobie, że nie należy kierować się uczuciami oznacza, że przeszłość nigdy nie opuściła myśli tej osoby, a na umoralnienia dawno jest za późno… Może i dobrze?

*Spadająca gwiazda.