12. Właściwa droga.

Cześć. O wow... naprawdę dawno mnie tutaj nie było. To opowiadanie jest moim słabym punktem. Już przy "Translate..." obiecywałam sobie - Akemi, nigdy więcej opowiadań bez magii lub jakichś nadprzyrodzonych rzeczy/zaklęć. Nie jestem dobra w realistycznych historiach. Ale! Wielkie wieści, gdyż opowiadanie skończyłam... w 3 dni. xD Wyobrażacie to sobie? Tyle lat, a ja machnęłam końcówkę w 3 dni. Um, przepraszam - nie machnęłam. Jestem z niej w pełni usatysfakcjonowana. Myślałam, że uda mi się napisać o jeden rozdział więcej, jednak byłoby to (według mnie) nieco rozwleczone. 

I nie martwcie się - nie zostawiłabym głównych bohaterów bez jakiegoś 'mizianka' na koniec. Chyba bym sobie strzeliła w czoło. 

Dziękuję, że jeszcze tutaj zaglądacie, choć kolor tego bloga chyba wywołuje nie tylko u mnie jakieś napady dreszczy. Będąc dobrej myśli, ruszam wymyślać coś nowego (a raczej ubrać w słowa to, co mam w głowie) i przy okazji pomyślę nad grafiką. 

Nie przedłużając, zapraszam na 12 rozdział i przepraszam za błędy.

PS: Mam jakiś obłęd na punkcie Drarry, więc... tak, przyszłe opowiadanie - a raczej jego bohaterzy... przynajmniej główni, mogą być mocno wzorowani. Jeśli nie zachowaniem (Boże uchowaj przed -niekiedy- ślamazarnym Harrym), to chociaż wyglądem. xD

-----------------------------------------------------------------------------------------

 

 

„Podejrzenia – ▪ nieufność, ▪ przypuszczenie”

„Tarapaty– ▪ złe decyzje, ▪ nierozwaga, ▪ szarżowanie”

Odgrywanie samozwańczego rycerza nie zawsze kończy się uratowaniem księżniczki. Okazuje się, że w ciemności czai się smok, gotowy zaatakować nawet własne młode.

 „Plan – ▪ koncept, ▪ układ, ▪ inicjatywa.”

 

Czyjś cień poruszył się w jednym z zaułków niedaleko klubu hostów. Niedługo później osoba ta pokonała kilka kroków i z chwili na chwilę można było lepiej dostrzec jej rysy. Przypadkowi przechodnie oglądali się za siebie, marszcząc czoło. Raczej rzadko mogli zobaczyć kogoś, kto z przerażeniem zakrywał usta, kuląc się do ściany. Tym bardziej, gdy tą postacią był coraz bardziej znany model, Keito Shigeru. Chłopak miał doskonały widok na porwanie – bo inaczej nie można było tego nazwać – swojego brata. To on miał być na jego miejscu... Dlaczego Rai się podstawił? To akurat potrafił zrozumieć, przecież wskoczyliby za sobą w ogień.

Gdy pierwszy szok minął, Kei uzmysłowił sobie, że mężczyzna, z którym jeszcze nie tak dawno rozmawiał Raito, zniknęła za drzwiami jego ulubionego klubu hostów. Czyżby jego brat także korzystał z tych usług? Jednak w zakamarkach świadomości przypominał sobie o tym, jak Rai opowiadał mu o swojej pierwszej miłości, która pracowała w „Hoshi no ridatsu”. Nie chciał go w to wplątywać, nikogo nie chciał, ale sprawy zaszły za daleko. Znał swoich dilerów, jednak jeśli się z nimi skontaktuje, tym samym wyda się to, że oni mają nie tego Shigeru i kto wie, co zrobią ze swoją obecną ofiarą. Musiał zacząć działać, a przecież nie zawiadomi policji. Może ten host... może coś wymyślą. To było tak głupie i nierealne, ale nie wiedział, do kogo miałby się zwrócić o pomoc.

Niemal wrzasnął z przerażenia, gdy na jego ramieniu wylądowała ciężka dłoń. Kiedy się obrócił, tylko na moment odetchnął z ulgą. Przed nim stał Ryota. Ten wspaniały, gorący kochanek, którego zostawił praktycznie bez słowa. Ten sam… który teraz miał na sobie ciemnogranatowy mundur i błękitną koszulę z policyjną odznaką na klatce piersiowej powyżej lewej kieszeni.

 - Co ty tu... jak... jesteś gliną? – Mimowolnie wykonał krok w tył, mierząc mężczyznę od góry do dołu. Tego się nie spodziewał. – Śledziłeś mnie? Byłem tylko wygodnym pionkiem do dostarczania ci informacji?

Ryota zmarszczył brwi. Nie do końca rozumiał treść oskarżeń rzucanych pod jego adresem. W ogóle nie spotkałby się z chłopakiem, gdyby go przypadkiem nie zauważył. Był tu z innego powodu i tak naprawdę źle zrobił, podchodząc do Keito. Teraz nie uwolni się od chłopaka, a zabranie go ze sobą nie do końca wchodziło w grę. Ale co miał zrobić?

- Pogadamy później. Chodź, spieszy mi się – warknął ze zdenerwowania, kiedy Kei odtrącił jego dłoń. – Słuchaj, nie mam pojęcia, o co ci chodzi. Klienci „Hoshi” są różni, wybacz. Tak, jestem policjantem. To, że zwiałeś, zostawiając mi swój liścik nie oznacza, że na tyle rozpaczałem po stracie, by cię śledzić... choć dzwoniłem. – Nie był zadowolony z nuty wyrzutu, jaki usłyszał w swoich słowach. – Mam ważną sprawę. Jeżeli chcesz pogadać, chodź ze mną. Postaram się szybko to załatwić, a potem może mi wytłumaczysz, co masz na myśli z dostarczaniem informacji. – Wyminął chłopaka i nie czekając na to, czy ten idzie za nim, ruszył w kierunku budynku klubu. Gdy otwierał drzwi, Shigeru nadal stał w tym samym miejscu. Ryota zatrzymał się tylko na chwilę, po czym pokręcił głową i wszedł do środka.

Tuż za recepcją dostrzegł swego dawnego partnera policyjnego. Podszedł do niego, zdejmując z głowy czapkę. Jego brew była wysoko uniesiona, gdy witał się z jeszcze dwoma dodatkowymi osobami.

- Etsu, masz szczęście, że byłem niedaleko i mogłem podejść. Co było tak ważnego, że musiałem odwołać dobrą domową kolację z marketu? – Właśnie kończył zmianę, gdy rozdzwoniła się jego komórka. W słuchawce odezwał się Mizune, który wręcz prosił o jak najszybsze przybycie, więc niewiele się zastanawiając, wyszedł z komisariatu w roboczych ubraniach. – I kim są te osoby?

Etsuya spojrzał na Radka, uśmiechając się przepraszająco. O ile mógł z nim rozmawiać o wielu rzeczach, o tyle nie zamierzał wpakować go w jakiekolwiek tarapaty.

- To Radek, syn właściciela tego klubu oraz jego partner, Darek. Ale oni...

- Mamy randkę i nie zamierzamy zajmować wam czasu – dokończył za niego Kubiak, znów zaborczo przytulając do siebie Mikę. – Dlaczego ten blondas musi kręcić się w towarzystwie takich osób? – mruczał w myślach, gdy mijał postawnego i przystojnego policjanta.

- Zdzwonimy się! – krzyknął przy drzwiach Radek, zerkając przez ramię na przyjaciela.

Kiedy mężczyźni zostali sami, Etsuya westchnął głośno, przeczesując włosy. Powoli, dokładnie opowiedział o swoich przypuszczeniach oraz o niedawnym zdarzeniu. Jego uwadze nie uszło spięcie się przyjaciela i krótkie przekleństwo. Cóż, sprawy się komplikowały.

- Kontaktowałem się z wice kapitanem. Namierzają już chłopaka, ale nie wiemy, ile to potrwa. Wiesz, że trzeba znaleźć tego drugiego. Jemu przecież też może coś grozić.

- Samowolka nie jest dobra, wiesz o tym... To jak wygląda ten chłopak? – Przecież Ryota nie odmówiłby przyjacielowi, zwłaszcza, że chciałby znów z nim pracować. Nie był zbyt przychylny temu, że Etsuya utkwił w tej sprawie, ale po jego wypadku w pożarze szef uparł się, że głupotą byłoby nie wykorzystać sytuacji i obsadzić kogoś innego na to miejsce. W końcu starszy Shigeru musiał zaopiekować się swoją ‘zabawką’, aby Etsu siedział cicho i nie wydał tego, że mężczyzna zostawił go na pewną śmierć.

Etsuya parsknął śmiechem – zarówno na lojalność przyjaciela, jak i na jego postawę nie interesowania się pewnymi rzeczami. Owszem, informował Mizune o jakichś postępach w sprawie narkotyków, ale nie wchodził głębiej w to, z kim mogła wiązać się akcja. A już na pewno nie śledził zawodu modela.

- Ktoś chyba mówi o mnie.

Obaj mężczyźni jednocześnie spojrzeli w bok, dostrzegając stojącego obok nich Keito Shigeru. Etsu na początku zwątpił, czy go oczy nie mylą, ale natychmiast rozpoznał tego, kto się przed nim pojawił. Przynajmniej jeden problem z głowy. Zanim jednak poinformował o tym przyjaciela, ten minął go i pospiesznie podszedł do chłopaka.

- Chyba zaczynam rozumieć, dlaczego tak na mnie naskoczyłeś. – Choć przecież chwilę temu się widzieli, Ryota odruchowo omiótł go spojrzeniem, jakby sprawdzał, czy nic mu się nie stało. Może i nie byli ze sobą bardzo blisko, jednak w łóżku oprócz szerokiego spektrum doznań znaleźli czas na rozmowę o wielu rzeczach. I nie były to tylko prozaiczne pogadanki, ale szczere, zabawne i inteligentne przekomarzania. – Mów, co wiesz. – Kątem oka dostrzegł, jak Etsuya rozmawia z kimś przez telefon, więc nie czekając na niego, poprowadził Keito do pokoju przyjaciela, aby móc porozmawiać w spokoju.

Chłopak nie miał czasu na podziwianie ładnie udekorowanego pokoju. W tym momencie liczyła się każda chwila. Policja już wie, nie cofnie tego... Może to i dobrze?

- Tamten też jest gliną? – Prychnął, gdy otrzymał potwierdzenie. No tak, szpieg. – Co to w ogóle za krzywa akcja? Śledzisz mnie, żeby dostać się do dilerów? – zmrużył oczy w wąską linię, krzyżując ramiona na piersi. Niemal warknął na widok znaczącego spojrzenia Ryoty.

- To nie mój brat został porwany zamiast mnie za chuj-wie-jakie machlojki. I przestań oburzać się jak nastoletnia panienka. Mamy poważny problem i póki co jesteś jedynym świadkiem, który może nam pomóc. Dlatego – złapał go za przód koszulki – z łaski swojej współpracuj, rozumiemy się? – uniósł brwi, przyszpilając go wzrokiem. Nie miał zamiaru bawić się w ‘dobrego glinę’, bo nie rozmawiał z dzieckiem.

Chłopak wytrzymał twarde spojrzenie kochanka i skinął powoli głową. Odsunął się od niego, przeczesując włosy. Sam do końca nie wiedział, co ma robić, ale pewny był jednego – Raito dostanie od niego po łbie, kiedy policja go odbije, bo co do tego nie miał wątpliwości… A przynajmniej głęboko w to wierzył.

- Tata do niedawna czynnie zajmował się tym klubem i z tego, co udało mi się dowiedzieć, rozprowadzał jakieś miękkie narkotyki. Interes rozwinął się, kiedy przygarnął twojego kolegę – skinął na wchodzącego do pokoju Etsuyę. – Wtedy, gdy wybuch pożar, pobiegł prosto do nas, dlatego cię zostawił.

Mizune nie miał o to żalu. Sam pewnie zrobiłby tak samo. Co innego pozostałe towarzystwo, które myślało tylko o sobie.

- Wam też nie było łatwo. Ojciec biznesmen, który nie dość, że sprowadza chłopców do domu, rozprowadza narkotyki, to jeszcze prowadzi klub z hostami. Trudno czerpać dobre wzorce od takiej osoby. – Niemal zaśmiał się na widok zaciętej miny chłopaka. – Nie po to tu jesteśmy. Streszczaj się.

Keitou miał ochotę rzucić się z pięściami na policjanta. Może i jego ojciec nie był aniołkiem, ale starał się jak mógł, by prowadzić swoich synów prawą i uczciwą drogą.

- Miał chyba jakieś długi. Tata, oczywiście – dodał, gdy dwaj mężczyźni spojrzeli na niego ze zdziwieniem. – Podsłuchałem jego rozmowę telefoniczną. Kiedy nie patrzył, spisałem numer, który się z nim kontaktował i spotkałem się z tą osobą. No okej, zachowałem się jak jakiś samozwańczy bohater, ale zaproponowałem spłatę części pieniędzy.

- Ja pierdolę… – Ryota przetarł twarz dłonią. – W coś ty się wpakował?

- Nie sprzedałem się, ani nie handlowałem, jeżeli to masz na myśli – miał nadzieję, że w jego głosie wyraźnie było słychać złość i urazę. – Czasami sam coś wziąłem – przyznał – ale pomagałem w inny sposób. Część z wynagrodzeń z pracy modela przekazywałem jakiemuś facetowi.

Ryota nie mógł uwierzyć, w to, co słyszał.

- Naiwnie wierzyłeś, że dług się zmniejsza, a tymczasem wystawiłeś się na świeczniku… Kei, ty idioto, przecież oni w każdej chwili mogli cię sprzątnąć, albo porwać i zażądać okupu, jednocześnie ujawniając światu wszystkie grzeszki twojego taty. I pragnę przypomnieć, że najpewniej teraz się to dzieje.

- Zamknij się, okej? – Chłopak podniósł głos. Może i jego pomysł nie należał do najlepszych, ale to nie oznaczało, że kochanek miał prawo go oceniać. – Wszystko szło gładko, dlatego nie wiem, czemu nagle uznali, że termin minął.

- Może mieli dosyć wkurwiającego bachora, który rzucał im ochłapy?!

- Albo zauważyli, że kręci się koło mnie węszący pies?

Etsuya miał wrażenie, że zaraz w jego pokoju będzie potrzebna pomoc jednostki policyjnej, bo to, w jaki sposób jego przyjaciel i model obrzucali się wyzwiskami, zapowiadało bójkę, w której nie chciał brać udziału. Zresztą… raczej to nie był odpowiedni moment ani miejsce na tego typu ekscesy. I kiedy już miał się odezwać, by choć ostudzić zapał jednego lub drugiego, zobaczył jak ręka chłopaka unosi się i z całej siły uderza w szczękę Ryoty. W odpowiedzi na to mężczyzna zastygł w bezruchu na moment, by po chwili otrzeć spływającą z wargi strużkę krwi. Chwilę później zakleszczył ramię chłopaka w mocnym uścisku i nie zważając na jego protesty szarpnął go w swoją stronę. Kei jęknął głośno, gdy jego zęby zderzyły się z zębami Ryoty, który siłą wdarł się do jego ust, przygryzając mocno najpierw wargi chłopaka, a potem język, gdy model oddał żarliwy pocałunek. Zamruczał, czując jak policjant zacisnął pięść na jego włosach, zmuszając do odsunięcia się.

- Zostajesz tu i czekasz na mnie. – Ryo oparł ich czoła o siebie, wbijając wzrok w ciemne tęczówki Keitou. – Nikomu nie otwierasz, do nikogo nie dzwonisz, a gdy wrócę, będziemy się pieprzyć jak króliki. – zignorował Etsuyę, który parsknął śmiechem, stojąc w już otwartych drzwiach.

 - Przyznam, że to kusząca propozycja. – Ileż on jeszcze wytrzyma? Najpierw zamartwiał się o ojca, a teraz nie dość, że jego brat jest w niebezpieczeństwie, to jeszcze na dokładkę Ryota pije za niego piwo, którego naważył. – Tylko nie kozacz. – Cholera, jego głos brzmiał dziwnie wilgotnie.

Kiedy kilka minut później oparł się o wezgłowie łóżka, podkulając pod siebie nogi, błagał w myślach, by ten koszmar skończył się jak najszybciej.

 

Tymczasem mężczyźni wyszli z budynku i skierowali się w stronę bocznej uliczki, w której Ryota zostawił swój nieoznakowany samochód. Etsuyę korciło, by zapytać, czy jego przyjaciel jest głupi czy raczej aż nazbyt odważny, skoro najwyraźniej chce bliższej znajomości z chłopakiem, który nie ma oporów, aby mu przyłożyć.

- Nie wiedziałem, że masz ciągoty do masochizmu – a jednak nie powstrzymał się przed komentarzem. Odpowiedziało mu tylko niewyraźne mruknięcie. – Jedziemy na komisariat. Szef ma nam coś do powiedzenia.

Ryota spojrzał szybko w stronę Mizune, ale chłopak pokręcił głową, upewniając go, że nie miał pojęcia, o co może konkretnie chodzić. Z piskiem opon wyjechał zza zakrętu, na wszelki wypadek nie włączając kogutów policyjnych. 

***

 

Na miejsce dojechali po dziesięciu minutach spędzonych w grobowej ciszy. Obaj mieli o czym myśleć i na pewno nie chcieli spotykać się z przełożonym, tylko jak najszybciej ustalić miejsce pobytu Raitou. Z drugiej strony istniała szansa, że ich jednostka już o czymś wiedziała.

Bez pukania wbiegli do gabinetu komendanta, omal nie zderzając się z kilkoma mężczyznami ubranymi na czarno. Wśród nich jeden wyróżniał się szczególnie paskudną aurą, choć jego uśmiech nie wydawał się być nieszczery. Schludnie przycięte włosy z dłuższą, ułożoną do tyłu grzywką lśniły na czarno w świetle słońca. Mężczyzna siedział w fotelu bokiem do biurka, opierając łokieć na prawym podłokietniku. Trzymał w dłoni szklankę wypełnioną do połowy ciemnopomarańczowym płynem, zapewne whiskey. Ułożył kostkę na lewym kolanie, upijając łyk trunku i zerknął w stronę szefa komendy.

- To ten, Satoru? – zapytał, wskazując palcem w kierunku Etsuyi, odkładając szklankę na blat.

Mizune zmarszczył brwi. Kim był ten człowiek, skoro zwracał się do jego przełożonego bez zwrotów grzecznościowych? O co tu chodziło?

- Tak, to on. Nie jest wtajemniczony. – Niemal pięćdziesięcioletni mężczyzna westchnął cicho, układając brodę na dłoniach złączonych w piramidę. Nie uważał tego spotkania za dobry pomysł, ale skoro tego od niego oczekiwano, nie mógł odmówić. Stąpał po cienkim lodzie. – Zresztą sam tak chciałeś.

- Szefie, co się dzieje? I dlaczego zapraszasz nas na herbatkę towarzyską, zamiast dać wytyczne dotyczące… sam wiesz, czego – Ryota dokończył kulawo, stając nieco przed przyjacielem, za co został skarcony kpiącym spojrzeniem nieznajomego mężczyzny. Nie uszedł mu uwadze fakt, że pozostała dwójka „panów w czerni” była uzbrojona.

- Najpierw proszę was o dyskrecję. To dosyć tajna i delikatna sprawa. – Uważnie lustrował swoich podwładnych. Dopiero gdy ci przytaknęli, wstał ze swojego miejsca i podszedł do regału za nim. Nawet nie starał się wyobrazić sobie ich zdziwionych min, gdy przesunął jedną część mebla bez najmniejszego wysiłku, odsłaniając wnętrze do innego pokoju. – Zapraszam. Tam wam wszystko wyjaśnię.

 

Jedna błędnie podjęta decyzja ciągnie się za nami, zbierając brudy i gałązki, z czasem ciążąc niemiłosiernie. Wplątując innych. Albo wręcz przeciwnie, nie mamy o niczym pojęcia, ufnie wierząc, że zrobiliśmy coś neutralnego. Czas zawsze pokaże, którą drogą poszliśmy …