One shot - Zadanie (2/2).

09 stycznia 2011

Witam moje Elfiki ;) Ehh... Należą się Wam przeprosiny i to solidne. Ostatnio bardzo zaniedbałam Wasze blogi, a zapowiada się, że i przyszły tydzień nie będzie zbyt kolorowy. W ciągu przyszłego tygodnia, jak już wspominałam tydzień temu, skumulowały mi się kolokwia... Trzy - nie cztery, jak miało być na początku, jednak to wymaga sporych pokładów czasu... a raczej nauka na nie. Na nadrobienie Waszych rozdziałów musicie trochę poczekać i uzbroić się w cierpliwość, o co bardzo Was proszę. Przepraszam także za to, że dziś nie powiadamiam. Tak się złożyło, że musiałam nanieść poprawki na one shota i trochę go upiększyć, więc zabrało mi to trochę czasu. Czuję się tak, jakby ktoś wyssał ze mnie wszelką energię, a nawet nie jestem w połowie nauki. Cóż, studia ;P Codziennie postaram się "zaliczyć" któregoś z blogów, aby być na bieżąco i Was nie zawodzić, jak tym razem. Mam nadzieję, że zostanie mi to wybaczone.

Odpowiedzi:

Star 1012 - Na szczęście nie został zamknięty na długo - młody hrabia ma w sobie jakieś poczucie winy... jakieś xD I niecne plany xD Sama nie chciałabym być zamknięta w takim pomieszczeniu... Łee. Wystarczy, że co jakiś czas wchodzę do zoologicznego, który naprzeciwko drzwi ma umieszczonego wypchanego orła ;/

Fusia xD - Gdyby na Ziemi stacjonowały jeszcze Anioły i Diabły, to potrzeba by nam było drugich Chin xDD Łaa, tylko mnie nie uduś ;P Tak, będziesz siostrą Lu xD Gościnnie, ale zawsze, prawda? ;P Zebra jest w biało-czarne paski xD Dobre xD Sasek ma swoje plany co do tego wszystkiego... To taka kalkulująca bestia! xD Mruff, Mruff ;3 Na szczęście oszczędziłam sobie i Wam czytania szczegółów wnętrza tego pokoju ;D

Zielona Strefa

Jak pewnie zauważyliście, zmienił się napis na belce xP Mam nadzieję, że się podoba.

Raz jeszcze bardzo przepraszam tych, którzy mają nowe rozdziały, a póki co ja ich nie odwiedzę oraz przepraszam też, że nie odpiszę na komentarze - póki co. No i nie powiadamiam... ehhh.

Notkę dedykuję wszystkim czekającym na mnie ;)

----------------------------------------------------------------------------

Podczas gdy Sally walczył z samym sobą oraz coraz większym lękiem, jeden z jego wrogów natrafił na całkiem ciekawy obiekt do obserwowania. Już od samego początku nie podobał mu się pomysł z zaproszeniem szatyna, a raczej namawianiem go, powołując się na wieloletnią przyjaźń ich ojców. Wyraźna nieszczerość w głosie Sasuke i tak ogromna chęć, napawały do zastanowienia się, co do tychże słów, i powiązanymi z nimi kosztów.

Jak się okazało – obawy były istotnie słuszne. Kiedy Letto Kansen dostrzegł parę kolegów, którzy zmierzali do tak bardzo znajomego mu pomieszczenia, zaczął ich śledzić. Z tego, co pamiętał, szatyn stronił od wszelkiego rodzaju przejawów agresji na zwierzętach, które skumulowano właśnie w ulubionym pokoju bruneta.

Jakże by inaczej – duma z poskromienia jakiegoś niedźwiedzia może świadczyć o sile i doświadczeniu myśliwego, co młody Asatio starał się wszystkim udowodnić.

Wzmożona ilość czarnych myśli pojawiła się wtedy, gdy Sasuke wyszedł z tego przeklętego miejsca bez obecności towarzyszącego mu ówcześnie Salliego.

To było zdecydowanie podejrzane, więc chłopak zakradł się przed dom, odtwarzając w pamięci plan willi. Dzięki temu już po chwili wiedział, gdzie ma się kierować, aby dotrzeć do uwięzionego Woodlth’a. Uważał, aby nie zostać nakrytym przez kręcącego się w pobliżu dziedzica, przez co zmuszony był do przedzierania się przez niezbyt współpracujące krzewy oraz posiadające kolce kwiaty, a więc jego ubrania prezentowały się nieco mniej wykwitnie, lecz nabrały łobuzerskiego wyrazu – tak odpowiedniego dla kogoś pokroju mafijnego dziecka.

Gdy dotarł pod właściwą ścianę, rozejrzał się, czy aby nikt go nie śledził i upewniwszy się, że wypracowany, koci krok po raz kolejny odniósł upragnione efekty, wyszeptał imię szatyna.

- Ej, Młody.– wiedział, że Sally tam jest, jednak musiał się liczyć z jego szokiem, pod jakim najpewniej był, zważywszy na okoliczności. Nie zaprzestał więc na pojedynczym nawoływaniu. Dopiero po szóstym razie udało mu się usłyszeć chrobotanie przypominające wstawanie z podłogi.

- Kto tam jest?

Letto skrzywił się lekko, kiedy panika w głosie szatyna wymieszała się z nadzieją na ucieczkę.

- Letto.

- Oh...

Jęk zawodu chłopaka musiał być spowodowany tym, że jego szansa na wyciągnięcie z pułapki okazała się całkowitą klapą, przez wzgląd na osobę, jaka do niego przemawiała.

- Nie jęcz. – syknął blondyn, mimowolnie lekko się uśmiechając. Nie wiedzieć czemu odetchnął z ulgą, kiedy uświadomił sobie, że z dzieciakiem wszystko w porządku. – Oczywistym jest fakt, kto cię tam zamknął i z jakich pobudek. Sasuke jest coraz lepszy w wymyślaniu ci różnych kar. – zignorował wściekłe parsknięcie. – Co nie znaczy, że zgadzam się z obecnym stanem rzeczy... Głupek przesadził. – dodał ciszej, aby Sally tego nie usłyszał. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że zabawianie się kosztem szatyna nie było czymś dobrym, ale owe igraszki traktował jako wprawianie się w przyszły fach, jaki miał przejęć po ojcu. Jednak, gdy dane mu było zakosztować smaku misji, powziął ostateczną decyzję zaprzestania nagabywań Salliego. Pech chciał, – a może przeznaczenie – że trafiło mu się zadanie zlikwidowania niebezpiecznego, psychopatycznego mordercy. Niby zwykły przykład, jednak gdy blondyn dowiedział się, w jaki sposób działał owy jegomość, stracił zapędy do jakiegokolwiek dręczenia swej uroczej ofiary. Otóż zbrodniarz ten szczycił się wyławianiem najlepszych kąsków do swego prywatnego burdelu. Miał dosyć pokaźną kolekcję, uznanie na rynku, lecz sława i pieniądze zaczęły go zmieniać – jak zapewne połowę grubych ryb. Każdego, kto wyrażał niechęć do przyjęcia danego klienta, traktował bez szacunku – obniżał wynagrodzenia, wyznaczał niższe racje żywnościowe, zabierał prezenty, jakie takowy pracownik otrzymywał, wywieszał jego zdjęcie na tablicy nisko opłacalnych towarów. Z czasem zaczął stosować gorsze kary – cielesne, jednak nie tak duże, aby wywoływały znaczny uszczerbek na zdrowiu. Później ujawniła się w nim tendencja do sadyzmu – zmuszał do stosunków, organizował orgie, na których główną atrakcją były przeważnie gwałty dokonywane przez te okazy pracowników, które przeznaczone były do brutalnych aktów miłości fizycznej. Ostatnią fazą wymierzenia braku dyscypliny była śmierć...

To tak bardzo wryło się w pamięć blondyna – i, co tu dużo mówić, przypominało mu jego własne doświadczenia z Sallim – że obiecał sobie, iż nigdy więcej nie będzie pastwił się nad słabszymi, niewinnymi osobami. I zaczął od zaraz.

- Pomożesz mi?

Długotrwała cisza ze strony Letto musiała nieco zaniepokoić szatyna, który pomyślał sobie, że tamten chłopak zapewne drwi z jego obecnej sytuacji.

- Otwórz szerzej okno i wyskakuj. Na pewno cię... – umilkł, gdy usłyszał szczęk otwieranych drzwi.  – Niech to szlag... spóźniłem się. – przysunął się jeszcze bardziej do chłodnej materii budynku, jednak głosy były przytłumione.

^^^

- Księżniczka zapragnęła pooddychać świeżym powietrzem? – Sasuke zaśmiał się gardłowo. Uwielbiał napawać się strachem innych i widokiem ich niższości, która nigdy nie przerośnie jego własnej potęgi. Był hrabią, a więc kimś wysoko postawionym. Miał władzę, dlatego mógł robić, co mu się żywnie podobało. Tym razem przemyślał sobie wszystko i doszedł do wniosku, że chyba faktycznie zaczyna posuwać się zbyt daleko, zacierając granice dobrego wychowania – jednak nie pokaże tego dosłownie! Co to, to nie! Niech Sally czuje respekt i szacunek. – Skoro tak bardzo zależy ci na zaznajomieniu się z przyrodą, zaraz postaram się to umożliwić. Nudzi mnie pogrywanie z tobą... Przestałeś mnie interesować, dlatego, aby móc się uwolnić, wyznaczam ci zadanie. – ciemne oczy błysnęły otwarcie ukazanym zadowoleniem i jakąś dzikością, satysfakcją. – Pójdziesz do lasu, przyniesiesz mi króliczą łapkę i będziesz miał spokój do końca swych dni. Na mój honor, obiecuję, – przyłożył prawą dłoń do piersi – że gdy wykonasz to, co ci poleciłem, już nigdy nie zaznasz przykrości.

Sally otworzył oczy w zdumieniu, chcąc wykrzyczeć, że się na to nie zgadza. To było niesprawiedliwe – przecież Sasuke wiedział, iż szatyn nie będzie w stanie dokonać czegoś tak okrutnego... a może właśnie o to chodziło? By się upokorzyć i błagać o spokój? Nie! Do tego na pewno nie dojdzie.

Jednak młody Woodlth nie wiedział, że nie ważne, jaki będzie wynik, brunet i tak da sobie spokój z Sallim, więc odetchnąwszy głęboko, zmagając się ze sobą, przyjął wyzwanie. I tak czuł, że nie podoła, jednak, a nuż uda mu się uciec, zagubić, zniknąć?

Kiedy wychodził, zauważył niepomiernie szczęśliwą minę Asatio, który pieszczotliwie gładził pysk wypchanego tygrysa. Szatyn nie mógł na to dłużej patrzeć, więc czym prędzej opuścił otwarte teraz pomieszczenie, zabierając ciepłe ubranie – na szczęście, przed dotarciem do willi Sasuke, zabrał z domu sweter i grubszą kurtkę.

Tymczasem młody hrabia czekał cierpliwie kilka minut, napawając się zwycięstwem, które ostatecznie musiał jeszcze nieco podrasować.

- Trzeba jeszcze powstrzymać tą małą pijawkę, aby zbyt szybko nie ruszyła w pogoń. – ruszył w kierunku ogrodu. Ha! Wielokrotne polowania nauczyły go bezszelestnego poruszania się w najbardziej kiepskich warunkach, jakie można było sobie wyobrazić, więc jakież było zdziwienie Letto, gdy ktoś zatkał mu usta dłonią, jednocześnie stanowczo unieruchamiając. – Głupiutki ignorant z ciebie, wiesz? Myślisz, że nie domyśliłem się, iż ruszysz Księżniczce na ratunek? – otarł się policzkiem o jego ucho. – No, nie szarp się, złotko. Twoja dama powinna niedługo wrócić. – poluźnił uścisk, pozwalając na to, aby blondyn mógł się wygadać.

- Oszalałeś! Dobrze wiesz, że chłopak boi się takich pomieszczeń, jak to, w którym go przetrzymywałeś.

Asati pokręcił głową w geście zrezygnowania. Nie było mowy, aby sobie tego nie przekalkulował. Kwestia naskarżenia na niego była zupełną abstrakcją – Sally nie był na tyle podstępny, aby się tego dopuścić... Nie, to co Sasuke. Po drugie – był młodym hrabią, więc w jego gestii było obdarowywanie innych bezinteresownością i przyjaźnią – jeżeli chodziło o zaufane osoby, jakimi na pewno byli państwo Woodlth – dlatego nikt nie uwierzyłby w przypuszczalne słowa Letto, gdyby zechciał napomknąć o tak rozmijających się z kodeksem panicza zachowaniach.

- Wiem, wiem. – oparł brodę na ramieniu blondyna. – Ja też czasami potrzebuję rozrywki.

- Kup sobie PlayStation. – burknął Kansen, uspokajając się odrobinę.

Nie co dzień słyszy się uczucia w głosie Sasuke... a gdy jego właściciel zapomina ukryć smutku, każdy wróg zaczyna zastanawiać się nad tym, czy aby te wszystkie zakazy, nakazy, dyscyplina i surowość są w życiu tak bardzo potrzebne...

Brunet zaśmiał się cicho, wtulając w plecy kolegi. Nigdy by nie przypuszczał, że to niegdyś małe, rudowłose, pyskujące ustrojstwo, którego nie mógł ścierpieć, awansuje do miana jego przyjaciela.

- Odsuń się wreszcie, bo jeszcze ktoś nas zobaczy.

- Nie kuś mnie. Nawet nie wiesz, jaki byłbym ciekawy ich reakcji. – zanim Sasuke wypuścił szczypiącego go po nadgarstkach Letto, klepnął go w tyłek, uśmiechając się psotnie i... szczerze. – Idź ratować swą Księżniczkę zanim mnie posłucha i popełni mord na jakimś zającu.

- Co?! – pytanie skutecznie odwróciło uwagę od wcześniej wykonanego czynu? – I z łaski swojej nie pchaj rąk, gdzie cię nie chcą. – nie, zdecydowanie nie. – Zresztą… nieważne. Sam się przekonam... Gdzieś ty go wysłał?

Brunet zmierzył go chłodnym spojrzeniem.

- Twoje pośladki na pewno by mnie chciały, ignorancie. A co do Salliego… Pobiegł gdzieś w las w poszukiwaniu króliczej łapki, więc radzę ci się pospieszyć... Robi się późno i, nie! Nie zamierzam ci pomagać.

- Jakiś ty uprzejmy. – parsknął Kansen, odbiegając kilka metrów. Jednak zanim zniknął za pierwszymi drzewami, odwrócił się na chwilę. – Matthew też przyszedł.

Na twarzy Asatio wykwitł niesamowicie szatański uśmieszek.

^^^

Letto

To, że Sasek ma nierówno pod sufitem, wiedziałem nie od dziś, bo sam nie byłem lepszy, ale tym razem chyba miał napad zwariowanych pomysłów. Już od czterech godzin łażę po lesie i szukam tego małego osła. Spodziewałem się u niego nieco większych pokładów inteligencji, jednak chyba się przeliczyłem.

Dobrze, rozumiem, że coś musiało stać za podjęciem się tej idiotycznej próby i byłbym w stanie poręczyć głową, że Młody dostał zapewnienie azylu, jeśli pokona własny strach i upoluje szaraka. I tylko z tego powodu jestem w stanie jako tako to wszystko ogarnąć.

Gdybym nie znał Asatio, pomyślałbym, że to wszystko jest ukartowane według jego widzi mi się... Chociaż kto wie, co siedzi mu w tej pustej makówce.

Gdzie ten obrońca lasu mógł pobiec... Może i byłem szkolony w wykrywaniu śladów, ale, do licha, co ja jestem? Pies? Albo jakiś kocur?

Mmm, kociaczek... Taki uroczy, mruczący i niewinny... Z tym może ciut przesadzam.Cnota to wartość przeze mnie utracona, choć nie powiem, abym był tym szczególnie przejęty. Stałoby się tak, gdybym pełnił jedynie wersję uległego – co w sferze tego typu związków i tak nie jest zawsze przestrzegane – a tak się nie stało, dzięki czemu Sasek ma do mnie jako taki szacunek. Wiem, wiem, eksperymenty z płcią są wskazane, ale nie moja wina, że akurat ja dostałem gen, który wykształcił we mnie pociąg do mężczyzn. Zresztą brunet nie był lepszy – choć on nabył także jakiejś dziwnej, masochistycznej skłonności oraz perwersji przekraczającej średnią krajową.

Wracając do meritum – zauważyłem sporych wielkości wgłębienia, jakby ktoś wpadł w śnieg, delikatnie ponaginane gałązki oraz białe ślady zapewne po kredzie, ale żadnego złamanego drzewka. Słowo daję, ten chłopak coraz bardziej mnie zaskakuje.

Patrząc za siebie widzę niewielkie zniszczenia flory, ale takie znaki mam we krwi – aby nie wzbudzić podejrzeń i jednocześnie wiedzieć, jak wrócić z labiryntu, a przecież Sally rzadko bywał w lesie, by móc się tak swobodne po nim poruszać. Dobrze chociaż, że pamiętał wykłady swego ojca, aby zawsze nosić przy sobie coś, czym oznaczyłby swą trasę.

Chwała Niebiosom.

Las był ogromny, drzewa posadzone dosyć gęsto... Słońce świeciło jako tako, więc Młody musiał być gdzieś w pobliżu leśniczówki... O ile do niej trafił. Zazwyczaj towarzyszył mu pan Woodlth, a teraz sytuacja była nieco skomplikowana. Jednak postanowiłem w niego wierzyć.

Pamiętając o wszystkich zasadach dostrzegania niebezpieczeństw i obserwowania symboli wyznaczających kierunki świata, ruszyłem na północ.

Minąłem kilka wiewiórek, szaraków – na szczęście o czterech łapkach. Udało mi się ukryć przed węszącymi w pobliżu wilkami oraz uśpionymi w jaskini niedźwiedziami, które mimo wszystko były bardzo czujne – podobno w tym roku miały obfity miot.

I w końcu, kiedy słońce chyliło się ku horyzontowi, dostrzegłem dach chatki leśniczego. Nie, żebym bał się nocy, ale ucieszyło mnie to, że znalazłem schronienie. Ciemność niosła niebezpieczeństwo, a tego akurat wolałem uniknąć – pomimo przylegającego do łydki sztyletu.

Wszedłem cicho, nie dostrzegając oznak życia. Nawet kominek był nietknięty.

Jednak coś mi ewidentnie nie pasowało, a gdy usłyszałem ciche piśnięcie, upewniłem się co do swych przeczuć. Nadal stykałem się z drzwiami, więc miałem doskonały widok na całe pomieszczenie, więc gdy oczy przyzwyczaiły się do mroku, zdołałem dostrzec wpatrujące się we mnie punkciki. Natychmiast oświeciłem światło.

Znałem ten domek jak własną kieszeń, więc dziękowałem Bogu za to, że niekiedy ulegałem namowom pana Woodlth’a.

Kiedy pokój zalała fala jaskrawej żółci, mogłem wreszcie zobaczyć, kim jest mój towarzysz.

Na podłodze, pod grubym kocem kuliła się postać o brązowych oczach.

- Zgaś! – krzyknął chłopak, więc posłusznie spełniłem prośbę. – Wilki są w rui, więc kręcą się w poszukiwaniu pokarmu... a ja nie chce skończyć jako danie główne. – wyjaśnił mi, poprawiając coś na rękach.

Wkrótce było mi dane zobaczyć owe zawiniątko.

- Tylko mi nie mów, że uchatrałeś mu nogę. – jęknąłem, siadając przed nim, krzyżując nogi. Pośród ciemnicy zdołałem dostrzec lampę naftową, więc zapaliłem ją, nieco poskramiając płomień.

Sally pokręcił głową, głaszcząc łaszącego się do niego zająca. Poczwarka umiała zaskarbiać sobie wdzięczność zwierząt.

- Nie mogłem. Ale próbowałem... Sasuke obiecał, że da mi spokój, jeżeli przyniosę mu łapkę, o czym pewnie ci powiedział... Bo niby skąd mógłbyś wiedzieć, gdzie mnie szukać. Nigdy nie byłem dobry w orientowaniu się, gdzie jestem, a co dopiero w lesie. Pamiętałem o gwieździe polarnej, która wskazuje północ, jednak w dzień nie jest zbyt widoczna... Szukałem mrowiska, ale żadnego nie znalazłem, z kolei słoje drzew oblepione były czymś czarnym. Zacząłem panikować, ale przypomniały mi się jeszcze dwie możliwości – mech od strony północnej i kora brzóz, która jest jaśniejsza od  południa. Takim sposobem dotarłem tutaj, ale gdyby było ciemno, na pewno bym się zgubił. – dodał skruszony.

I co ja miałem z nim zrobić? Starał się chłopak i nawet dobrze mu to wyszło. Wiedziałem, że martwi się swym dalszym losem, więc wykrzesując z siebie jakieś resztki sumienia, poinformowałem go o swoich przypuszczeniach.

- Sasuke powiedział, że gdy przyniesiesz mu tą łapkę, to będziesz miał spokój, tak? – zaśmiałem się, widząc zaciekawione spojrzenie. – Ale czy mówił coś o rozdzielaniu jej z właścicielem?

Jakże pięknie było obserwować go takim zaskoczonym i zażenowanym jednocześnie.

- A ja cię chciałem okaleczyć. – wtulił się w pyszczek zająca.

Może i był przyjacielem zwierząt, ale do przesady! W dodatku... w… W dodatku Sasuke to diabeł wcielony. On naprawdę to wszystko zaplanował!

Wstałem, kierując się do drugich drzwi w tym pomieszczeniu, oświecając sobie lampą. Gdy znalazłem to, co mnie interesowało, zabrałem Salliemu jego pupila i umieściłem w wyłożonej sianem klatce, ówcześnie rozkładając tam marchewkę.

- Zapomniałem, że tata trzyma tutaj jedzenie dla zwierząt.

- Zdziwiłbym się, gdybyś pamiętał. – mruknąłem kąśliwie, pakując mu się pod koc. – We dwóch będzie nam raźniej. – taa, jasne. Cóż za tandetny tekst... ale może podziała. Hormony mi buzują, bo w końcu jestem w wieku nasilonej chcicy, a Młody na pewno nie miałby nic przeciwko odstresowaniu się po tak męczącym dniu.

- Letto... Czemu twoja ręka maca mnie po brzuchu?

- Żeby zobaczyć, czy ci w nim burczy.

- A dlaczego całujesz mnie po szyi?

- Co to, kurcze, jest? Czerwony Kapturek? – też sobie wybrał moment do paplania.

- Odpowiedz.

- Sprawdzam ci puls.

- Aha. – umilkł na chwilę, robiąc mi dostęp do karku. – A... po co odpinasz mi spodnie i dotykasz… ah...

- Żeby cię zjeść. – zachichotałem, zajmując się póki co rozluźnionym organem. Już ja go odpowiednio ulepię!

Smak Młodego był całkiem przyjemny, a sam chłopak wydawał się wahać pomiędzy tym, czy jest to dla niego dobre, czy też może bolesne. Ostatecznie wybrał to pierwsze. Też bym tak zrobił, gdyby ktoś wchłonął część mnie, jednocześnie pieszcząc od zewnątrz.

- Tak mi ciepło... – jęknął zaciskając pięści na podłodze i odchylając się nieco do tyłu, wciąż patrząc mi w oczy. – Dlaczego...

- Przestań zadawać tyle pytań. Pogadamy, gdy będziemy wracać. – syknąłem, karząc go podgryzieniem jąder. Efektem było wciągnięcie ze świstem powietrza i wypchnięcie bioder ku górze.

Myślał by kto, że Sally to typ podobny do Sasuke... Rany, gdzie się takie rodzi?

Miałem na niego coraz większą ochotę, więc nie krępowałem się z okazywaniem mu tego. Co nie znaczy, że byłem dla niego oschły czy brutalny!

Gdy pierwszy palec zagłębił się w chłopaku, od razu wychwyciłem znane mi miękkości i coś jeszcze.

- Ooo, aniołek robi sobie dobrze pod prysznicem? – wymruczałem mu do ucha, nie zaprzestając swych działań. – Niegrzeczny chłopczyk. – naparłem na niego dwoma palcami, wiedząc, że wystarczą do przygotowania go. Szkoda, że nie był na tyle ciasny, na ile się tego spodziewałem, ale przecież da się to nadrobić.

Rumiana twarzyczka i spłoszone spojrzenia były dla mnie wystarczającą odpowiedzią. Zamieniłem się z nim miejscami, teraz opierając się o ścianę. Zsunąłem spodnie na tyle, aby nie przeszkadzały nam więcej.

Nie musiałem mówić Salliemu, co ma zrobić, gdyż sam nabił się na mnie, niemal natychmiast przylegając do mego torsu i szyi.

Musiał się przyzwyczaić, a wiadomo, że palce to nie to samo, co mój dorodny kompan wielu zabaw… Już nie samotnych.

Gdy udało nam się dopasować rytm, Młody oparł ręce na moich barkach, unosząc się na nich i mocno opadając. Pomimo zgromadzonego w oczach pragnienia, otępiającej przyjemności i zapewne pierwszej penetracji tego typu, o czym świadczyła lekkość w poruszaniu się, spowodowana zapewne uronieniem kilku kropel krwi, on stale patrzył mi w oczy z jakąś... przyjaźnią. Uczuciem?

Nie może być, że się we mnie zakochał... Dajcie spokój... To nie romantyczna telenowela, no!

Dobra...Niech będzie. Mnie też do niego ciągnie, ale on na pewno wybrał mnie ze względu na to, że jestem taki dobry w tych klockach...

Gadaj zdrów, głupku. Przecież dziś jest nasz pierwszy raz.

Dajcie mi siłę...

Łooh, na tak silny orgazm też!

Nawet Sasuke nie doświadczył czegoś podobnego. Toż to wybuch wulkanu! Wezuwiusz to jakiś niewypał przy tym, co tu się teraz odgrywa. A zapewniam, że Sally był nie gorszy ode mnie... co muszę przyznać z bólem.

- Nie będzie żadnych deklaracji, aby obietnic. Póki co jest czas teraźniejszy i... i my. –t aki jestem fajny! A jak! Niech wie, że nie mam zamiaru się wiązać i...

- Mnie to wystarczy... Bylebyś był ze mną.

To chyba lekko niebezpieczne wyznanie... Prawda?

- Podobasz mi się od dwóch lat, ale przecież nie mógłbym ci tego powiedzieć. – dodał, próbując ze mnie zejść, jednak zastane i zmarznięte nogi odmówiły mu posłuszeństwa, przez co ponownie usiadł na gotową do działania męskość i jęknął...

Ale jak! Ta mała bestia trafiła w swój punkt erogenny!

- Zboczeniec. – pogładziłem go po policzku, muskając opadające na oczy kosmyki. – W takim razie dołączasz do nas... Do mnie i Sasuke, czyli niewyżytych gejów. A teraz zostań na miejscu, skoro już pokwapiłeś się ze zdobyciem tak wielkiego szczytu.

Chłopak spojrzał na mnie lekceważąco, prychając jak kot.

- Chyba pagórka. – parsknął, posyłając mi nieco ciekawe spojrzenie. – Sasuke też woli chłopaków?

- Tak, ale to nie znaczy, że ma dostęp do ciebie.

I powiedziałem. A kopnijcie mnie w kuper, może wreszcie zmądrzeję!

- Się wie. – pocałował mnie mocno, kręcąc biodrami kółeczka.

Cicha woda… Eh...

Kiedy nastał świt, chłopaki wyruszyli w drogę powrotną. O dziwo do willi Asatio dotarli po dziesięciu minutach...

Zmartwiony ojciec Salliego siedział przed wejściem, mierzwiąc i tak rozczochraną już czuprynę.

Kiedy usłyszał nawoływania tak znanego mu głosu, poderwał się na równe nogi, krzycząc, że chłopcy się znaleźli.

Pan domu, jego dziedzic oraz głowa mafii ruszyli naprzeciw powracającym.

- Tato! Nie uwierzysz, co się stało! – krzyczał rozentuzjazmowany szatyn. – Sasuke wymyślił mi zadanie, dzięki któremu nauczyłem się poruszać po lesie! Oczywiście towarzyszył mi Letto, ale szedł z tyłu, abym nie kierował się jego doskonałą orientacją. – posłał blondynowi dwuznaczne spojrzenie.

Pan Asatio spojrzał na syna z zaskoczeniem, jednak nie dostrzegając na jego twarzy żadnych oznak niepokoju czy chociażby niepewności, delikatnie się uśmiechnął, klepiąc go po plecach.

Letto mrugnął porozumiewawczo do bruneta, gładząc dłoń Salliego ukrytą pod kocem, spod którego wystawały uszy. Na ten widok ciemne oczy Sasuke nieco się powiększyły.

- A tak! Przyniosłem ci pamiątkę z lasu! – szatyn wręczył mu białego futrzaka, który wspinając się przednimi łapkami na tors chłopaka, obwąchał go, po czym jak gdyby nigdy nic położył się i zasnął na posłaniu. – Udało mi się go złapać, bo błąkał się koło leśniczówki, którą sam znalazłem. – wyszczerzył się dumnie. Mina lekko mu zrzedła, gdy zza pleców Sasuke wyłonił się Matthew. Nie chodziło o niego samego, a o to, co miał na szyi, a teraz skrzętnie przykrył kołnierzem golfa.

Roziskrzone tęczówki Letto podpowiedziały mu, że blondyn maczał w tym palce.

- Jesteś okropny. – syknął do niego, szczypiąc w pośladek.

- Uważaj, bo pomyślę, że jeszcze ci mało. Niech no tylko Sasek dowie się o twoich zboczeniach.

Młody Woodlth fuknął, obrażony na niego. Wyminął go, kierując się ku odśnieżonej ścieżce.

- Idę do domu! – założył ręce na piersi, twardo stąpając po utwardzonym trakcie.

- Ehm...Sally... Twój dom jest w tamtą stronę. – Letto zakrył usta, przypominając sobie wcześniejsze słowa szatyna.

- Przecież wiem! Sprawdzałem, czy się nabierzesz! – warknął, jednak kiedy przechodził obok Kansena, złapał go za rękę. – A teraz w prawo, prawda?

Mogę zdradzić, że Letto czeka ciężkie życie...

Akemi (16:00)