XVIII Zaufać przyszłości - Miła pobudka.

18 maja 2009

Hejo ^^ To jest mój ulubiony rozdział xD Chociaż może całościowo, dopełnia się z kolejnym. Bardzo mile wspominam chwile, gdy pisałam tą i następną notkę ;P

Co z ogłoszeń:

Dzięki Luni ;** wymyśliłam (kończę) dodatkowy rozdział do tego opowiadania xD Cieszmy się...że się jeszcze z tą historią pomęczymy :D

Katsumi - Jeszcze raz przepraszam, że jakoś nie poinformowałam Cię no nowej notce...nie mam pojęcia jak do tego doszło...albo nie doszło ;) Teraz zostaniesz poinformowana jako pierwsza ;)

Z ogłoszeń parafialnych:

UWAGA! W piątek notki nie będzie. Niestety. Może uda mi się przepisać rozdział w sobotę, ale nie wiem. Akemi wróci późno i rano prawdopodobnie będzie odsypiać ;P Niemniej, jak wspominałam, będzie dodatkowy rozdział, który raczej odpokutuje za tą dezercję ;P

Dziękuję za komentarze i zapraszam do czytania ;**

Seichi zaczął się budzić. Przetarł oczy i rozprostował ręce. Nie zobaczył znajomych kształtów ciasnej klitki, lecz dosyć obszerny pokój. Wokół panowała ciemność, której, mimo wieku - osiemnastu lat - bał się. Zadrżał mimowolnie, czując ogarniające go od środka zimno. Aby odegnać od siebie negatywne odczucia, postanowił cofnąć się w myślach do ostatnich wspomnień. Gdy dotarły one do jego świadomości, ponownie zlustrował kontury pomieszczenia.

- Shinta? – zawołał niepewnie. – Shinta!

Drzwi drgnęły, a do środka wsunęła się jakaś postać, która włączyła lampę. Brunet zamrugał kilkukrotnie, oślepiony bladym światłem. Po chwili jego oczom ukazał się pięknej urody chłopiec, o gładkiej cerze, z idealnie pasującymi do niego rudymi kosmykami, sięgającymi połowy karku. Piwne oczy patrzyły przyjaźnie, lecz z dystansem.

- Zamknij buzię, bo ci mucha wpadnie. – Anioł odezwał się dźwięcznym głosem.

Dopiero po kilku sekundach czarnooki zdał sobie sprawę z tego, co nieznajomy mu powiedział. Wykonał polecenie, karcąc się w myślach.

- Pewnie wyglądałem jak głupek. Teraz sobie pomyśli, że jest Bóg wie, kim.

- Shinty nie ma. Poszedł z chłopakiem do sklepu, czy coś. – wyjaśniło Zjawisko.

- Chłopakiem? Aaa! – spojrzał na niego diabelsko. – Z Hajime. Niezłe ciacho z tego naszego blondynka, ne? – Saichi wyszczerzył się.

- Nie dla ciebie. – chłopiec rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie.

- Wiem, wiem! Przecież nie zrobiłbym tego bratu. – rudzielec dostrzegł oburzenie w oczach czarnookiego. – Jednak nic nie szkodzi na przeszkodzie temu, aby sobie popatrzeć. – dodał, uśmiechając się od ucha do ucha.

Piwnooki powstrzymał się od chichotu.

- Hajime to mój brat. – wysilił się na obojętny ton.

Mina młodszego zrzedła.

- Żartujesz, prawda? – zapytał, zbity z tropu. Otrzymał negatywną odpowiedź. Nieznajomy patrzył, jak tamten się męczy. – Przepraszam, nie wiedziałem. – Uchiki zawstydził się.

Przez twarz rudzielca przebiegł uśmiech. Wyciągnął dłoń i przechylił uroczo głowę.

- Eichi Kazuhiko. – przedstawił się.

- Słyszałem o tobie i twojej rodzinie! – wykrzyknął brunet, nieco uspokojony.

- Ja o twojej też. – odparował tamten.

Osiemnastolatek uśmiechnął się lekko. Niewidoczne do tej pory, dołeczki w twarzy, uwydatniły się. Smoliste oczy nabrały blasku.

- Saichi Uchiki. Do usług. – przywitał się z nowym kolegą.

- Do jakich usług? – Kazu zapytał szelmowsko.

Chłopiec zaczerwienił się.

- Baka! – mruknął obrażony.

Rudzielec prychnął.

- Kazano mi tutaj przyjść i zmyć ci jakiś ślad. – dostrzegł jak oczy Saichiego matowieją.

- Sam to zrobię! – wrzasnął, wyrywając mu z ręki watę i spirytus. Jednak, gdy spojrzał na okrągły ślad, łzy zebrały mu su pod powiekami.

- Może jednak ja to zrobię. – westchnął Eichi, siadając obok bruneta. – Dobrze, że to zwykły mazak.

- Zamknij się. – miły i zawstydzony chłopiec, zamienił się w agresywnego i burkliwego. Piwnooki miał mu coś odpyskować, ale widząc nagromadzony ból w jego wyrazie twarzy, szybko zrezygnował.

Zaczął delikatnie zmywać czarne punkciki z biodra kolegi.

Saichi starał się ze wszystkich sił zapanować nad dreszczami, jakie przechodziły jego ciało za każdym razem, gdy palce Anioła dotykały jego skóry.

W pewnym momencie nie zapanował nad jęknięciem. Machinalnie zatkał dłonią usta. Kątem oka spojrzał na rudzielca, który, jak gdyby nigdy nic, pracował dalej. Odetchnął z ulgą. Wiedział, że tamten usłyszał jęk, lecz udał, że to się nie stało. Spojrzał na niego z wdzięcznością. Podciągnął nogi i oparł głowę na kolanach.

Gdy Kazu skończył, zgasił światło i ruszył w kierunku wyjścia.

- E- Eichi kun? – szepnął Saichi.

- Hm?

- Nie gaś światła.

Ognistowłosy ponownie włączył lampę.

- Taki duży chłopiec i boi się ciemności? – westchnął i spojrzał na niego ironicznie. Szybko jednak zmienił swoje nastawienie. – Hej, mały. Co ci jest? – ponownie usiadł koło niego.

Ramiona bruneta drgały.

- Ja...ja boję się samotności. – wyszeptał.

- Czy...gdy twój ojciec...To potem zostawiał cię samego? – zapytał ostrożnie.

Tamten odpowiedział mu kiwnięciem głowy.

- Skąd to wiesz?

- Shinta opowiedział mi pokrótce. Nie martw się. Nie należę do osób, które dzielą się takimi informacjami. – zapewnił go, odpowiadając jednoczenie, na cisnące się na usta Uchikiego, pytanie. W chwilę później, objął go opiekuńczo ramieniem. – Posiedzę przy tobie dopóki nie zaśniesz, dobrze?

- Dziękuję Eichi kun.

Piwnooki położył chłopca na swojej klatce piersiowej i głaszcząc jego głowę, kołysał go do snu. Nastolatek z cichym mruczeniem i przyjemnością, poddawał się temu zabiegowi. Powieki zaczęły mu opadać. Morfeusz zabrał go na nocny spacer.

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

Gdy Shinta i Hajime wrócili, Eichi siedział w kuchni, popijając herbatę.

- Obudził się już? – zapytał blondyn.

- Tak, ale teraz znów usnął. Zmyłem to coś z jego biodra. On się boi ciemności. – spojrzał badawczo na Meijia. – Domyślasz się, czemu?

Chłopiec spuścił wzrok i pokiwał głową.

- Ohayo. – ziewnął wchodzący do pomieszczenia Saichi i przeciągnął się leniwie. Spał, góra dwie godziny. Miał na sobie spodnie, które zwisały mi praktycznie do kolan i był bez podkoszulki.

- Nie za bardzo się rozkręciłeś? – zbeształ go brat. – To nie twój dom.

Brunet spojrzał na niego krytycznie.

- No i?

- Shinta daj mu spokój. – westchnął Kazu i popatrzył z błogim zadowoleniem na umięśnioną klatkę piersiową kolegi.

- Gdzie się patrzysz?! – wrzasnął na niego, lekko się rumieniąc.

- Wolę to, niż dzikie odgłosy. – Eichi patrzył mu prosto w oczy. Większe połacie czerwieni objęły obszar policzków. Pozostała dwójka wymieniła między sobą znaczące spojrzenia.

- Przepraszam. – wyjąkał zawstydzony.

- Co się stało, gdy nas nie było? – Mei przymrużył oczy.

Saichi tymczasem wziął od blondyna szklankę z napojem i upił spory łyk.

- Nic takiego. Tylko kochaliśmy się przez godzinę, bez przerwy. – to zdanie zostało wypowiedziane przez Kazu tak, jakby opowiadał o codziennych zakupach w sklepie.

Usłyszeli trzask rozbijanego szkła i dławienie się Uchikiego. Eichi podbiegł do niego i zaczął go „lekko” oklepywać. Ustawił go przed sobą i dźwignął jego ręce do góry. Po chwili odniosło to pożądany skutek.

Brunet oparł głowę na ramieniu kolegi, który objął go w pasie. Młodszy nie miał siły, by się temu oprzeć. Tym razem nie powstrzymał przyjemnego dreszczu, który rozszedł się po jego ciele. Eichi wyczuł to i uśmiechnął się subtelnie.

- Mogłeś mnie udusić, głupku! – krzyknął czarnooki, wciąż kaszląc.

- Ej! – zaoponował jego brat.

- Shinta, daj spokój. – westchnął zrezygnowany blondyn.

- Hajime!. – rudzielec spiorunował go wzrokiem. Nie chciał, aby znów się pokłócili.

- Kazu. – szatyn posłał mu ostrzegawcze spojrzenie. Co z tego, że to jego brat? Tylko on, Mei, ma prawo besztać kociookiego.

- Ta, a ja jestem Saichi, do usług. – skwitował i obrócił głowę w bok, patrząc na piwnookiego. – Nawet o tym nie myśl, zboczeńcu!

- Czy ja coś mówię? – zapytał niewinnie. – Tak naprawdę, to sobie rozmawialiśmy i ululaliśmy się do snu. – wyjaśnił, sięgając ostrożnie po długopis leżący niedaleko.

Mei obserwował ich, z uśmieszkiem na ustach.

- Baka, idziemy do sklepu. – ognistowłosy mruknął obojętnie.

- Po co?

- Te twoje spodnie nie nadają się do chodzenia. – odwrócił go przodem do siebie i pstryknął w nos. – W dodatku mają plamę.

- Gdzie? – krzyknął przerażony brunet.

- O, tu. – pokazał, malując długopisem po materiale jakieś kreski.

Chłopiec na moment zachłysnął się powietrzem, a po chwili zatrząsł z wściekłości. Nie panując na nad sobą, uderzył go w twarz. Gdy dotarło do niego, co zrobił, cofnął się wystraszony. Nie zauważył krzesełka i potknąwszy się o nie, upadł na podłogę. Łzy napłynęły mu do oczu. Gdy Eichi podszedł do niego, on gwałtownie zastawił twarz rękoma i podkulił nogi.

- Nie bij mnie, proszę! Ja przepraszam, tylko nie bij. – prosił, drżąc spazmatycznie.

Rudzielec zatrzymał się w pół kroku i otworzył usta ze zdziwienia. Shinta chciał do niego podejść, lecz blondyn mu przeszkodził.

Kazuhiko ukląkł przed Uchikim i widząc jak chłopak coraz mocniej się trzęsie, przytulił go.

- Przecież bym cię nie skrzywdził, Neko chan*. To ja powinienem przeprosić. Źle się zachowałem. – pogładził jego plecy, aby się uspokoił.

Saichi podniósł na niego wzrok, w którym kryła się panika.

- Nic ci nie zrobię. Nie mógłbym. – uśmiechnął się starszy.

Na policzki czarnookiego wylał się rumieniec.

- Idziemy do tego sklepu? – zapytał cicho i spuścił wzrok, byleby dalej od tego troskliwego spojrzenia, które go onieśmielało. Eichi dźwignął jego podbródek i wyszczerzywszy się, pokiwał głową potakująco.

Pozostała dwójka spojrzała na siebie.

- Poszukajmy jakiegoś cieplejszego ubrania dla twojego brata, żeby nie zmarzł na dworze. – blondyn złapał Shintę za rękę, ciągnąc go w kierunku pokoju chłopca.

Pozostała dwójka została sama.

- Eichi kun? Pewnie boli się policzek. J-ja mam zimne ręce,więc może... – jąkał się.

Rudzielec ujął jego prawą dłoń i położył ją sobie na policzku. Po chwili westchnął z ulgą.

- Aż tak mocno cię uderzyłem? – przestraszył się.

- Nie, tylko tak mi dobrze. – wyjaśnił, uśmiechając się do niego.

Gdy Yasuda z Meijinem weszli powrotem do pokoju i zobaczyli ten widok, wymienili znaczące spojrzenia i zachichotali.

- Masz tutaj bluzę i kurtkę. Idźcie już, bo pozamykają wam wszystkie sklepy. – szatyn panował nad sobą, aby nie zdradzić się przed bratem. Coś przypuszczał, że ich nazwisko raczej nie przetrwa.

* Neko chan - kociak, kotek xD

Akemi (15:52)