4. Właściwa droga.

*Wpada w pajęczyny i kaszle, wzbijając tumany kurzu* Y... tego... Cześć, Elfiątka...? *uśmiecha się przepraszająco* Dawno mnie tu nie było... Oj dawno... Nawet nie wiem, jak ubrać w słowa przeprosiny, bo obiecałam, że rozdział ukaże się 27 maja. Cóż, nie wypaliło. Ogólnie powiem Wam, że jak ten semestr zaraz się nie skończy, to zapisuję się na wylot na Marsa xD Swoją drogą... pieruńsko zimno jest dzisiaj. ;/

W ramach rekompensaty oczekujcie w środę one shota. ;) 

Odpowiedzi:

 Yaoistka ^^ - Oczywiście, że Cię pamiętam. :P Zastanawiałam się, czemu tak nagle zniknęłaś, ale nie miałam jak Cię o to zapytać. xD Troszkę musiałam poczekać na ten czwarty rozdział, ale chyba będzie warto. ;)

Star1012 - Yukio miał wielkie szczęście tuż po smutku, jaki go spotkać... a skoro nieszczęścia mogą chodzić parami, to i radość także, co pokazane będzie dziś. :D

Anelka - Ja też wolę się nie łudzić i potem mieć przyjemną niespodziankę, gdy coś się uda... Jak z konkursami na Facebooku - jest tylu ludzi, którzy chcą wygrać, a gdy widzi się maila, w którym organizator gratuluje nagrody, to jest ekstaza, po prostu. xD Studia... obecnie zmora nad zmory ;/ Na nic czasu nie ma! Lekcje, referaty, licencjat... jesteś w połowie pisania, a rodzina zwala się na głowę. Koszmar! Haha, właśnie, też się uczę synonimów dzięki tym słowom-kluczom. xD Haa, a zobaczysz, czy Yukio zastanie kogoś w domu... ;> On też ma takie same myśli, jak Ty. :D Etsu jest baaardzo dobrym człowiekiem ;3 Hmm, może w wieku Yukio nie ma nikogo, ale nieco starsi... ;>

Neko - O kurcze xD Tak teraz myślę, że kończąc rozdział w takim momencie i robiąc przerwę, wyrządziłam sporą krzywdę czytelnikom. xD Bo Ty masz tyle opcji na to, kim jest Etsuia... Ale dziś się wyjaśni ;3 No... prawie... Prawie, prawie, ale okaże się, że Etsu jest dobry ;3 O tak, siedzenie z tyłu ma swoje uroki (w przedostatniej ławce, bo na sprawdzianach zawsze przesadza się ostatnią xD). No zobaczymy, czy mój pomysł będzie lepszy od Twoich. xD

Aq - Akuś bez yaoi, to już nie Akuś, no! xD Zresztą pisałaś bardzo dobrze, ja lubiłam czytać wszystko, co wyszło z Twojego czochranego łepka i wielu czytało... to co się martwisz? Pisz, zdobywaj czytelników i karm mnie *mruczy łóżkowych głosem* xDDD Haha, brat chciałby bardzo standardowe typy literatury fantasy, a teraz wszystko się zmienia. xD Dodaj yaoi, zmuś go do czytania i niech Ci podpowiada co nieco ;3

IVE - Haha, wiesz, pospieszanie mnie, to wcale nie taka zła opcja, wiesz? xD Niekiedy bardzo pomocna. Grunt, że czytasz, a nie uciekasz z krzykiem po tych moich wypocinach. xD

Basia - Śledztwo w toku, hehe xD Dzisiaj co nieco zdradzę i na pewno wyjaśni się, jak małżeństwo przyjmie Yukio... a raczej co zrobi Chinatsu. ;3

Łapa - Napaliłaś się na "Szkolną grę" xDDD

 

Zielona Strefa

Bardzo dziękuję wszystkim za słowa otuchy, wsparcia i za to, że wciąż czekacie. Straszliwie miło mi z tego powodu. ;3 Licencjat wre, referaty palą się w rękach, a obrona przewidziana jest na początek lipca... Oby nie na trzeciego, bo umrę, nie dając rady obronić się w urodziny O_O

Rozdział dedykowany Agacie! Agatko, dziękuję, że czytasz ;3

Przepraszam - dziś nie powiadamiam. Wasze blogi nadrobię w przeciągu miesiąca... Mam nadzieję. Maj miał być najgorszy... przeliczyłam się. Czerwiec zapowiada się piekielnie, ale przynajmniej nie tak ostro, by robić przerwy w rozdziałach. xP

Przepraszam za błędy, przerwę i zapraszam do czytania ;*

------------------------------------------------------------------------------------------

                                                       „Prośba – ▪ zwrócenie się do kogoś z jakąś sprawą, ▪ zażyczenie  sobie czegoś ▪ pragnienie.”

„Przeszłość – ▪ wszystko, co minęło, ▪ miniony okres czasu ▪ historia.”

                                                      Prosząc o jakąś rzecz, zazwyczaj można spotkać się z pytaniem „po co ci to potrzebne/wyjaw swoje powody”. Niewykluczona jest też
 opcja „zdradź mi powód, dla którego to robisz” i wówczas opisuje 
się przeszłość, która w taki czy inny sposób uwrażliwia odbiorcę, 
upewniając w tym, iż słusznie myśli się o podaniu pomocnej ręki.

Znów nie wiadomo, jaki może być finał, ale po każdej burzy musi w końcu wyjść słońce.

 „Tęcza - ▪ zjawisko optyczne po postacią kolorowego łuku z rozszczepionego światła, ▪ most skrzatów, ▪ uśmiech nadziei rozświetlający mroczne zakamarki ludzkiego życia; nadzieja to tęcza po burzy.”

Obawa przed tym, co kryje się za drzwiami, wydawała się onieśmielać Usamiego z każdą mijającą chwilą. Nie wiedział, czy ma się spodziewać krzyków na temat jego samowolki, czy też zdziwienia na twarzy małżonków i pytania, co on tu jeszcze robi? Tak mocno pragnął, by spełniła się pierwsza z opcji i jednocześnie dziwił się temm silnemu uczuciu. O ile wiadomym było, iż z chęcią osiadłby w jednym miejscu, chcąc zagłuszyć smutek, o tyle przecież niekoniecznie musiał nim być akurat ten dom. Los dał mu możliwość odnalezienia przystani i on nie marzył o niczym innym, jak o zacumowaniu w niej. Po trosze obawiał się jednak tego, iż zgadzając się tak łatwo, będzie postrzegany jako fałszywie kochający syn, który błyskawicznie pogodził się ze śmiercią matki. Był niesamowicie rozbity pod tym względem i niepewność zaczynała kierować jego krokami, biorąc po uwagę chociażby ucieczkę. Z jednej strony nie miał sobie nic do zarzucenia, bo w końcu spełniał ostatnią wolę rodzicielki, lecz podświadomie trzymała się go myśl o tym, iż pragnie odnaleźć ukojenie w bólu, by o nim nie pamiętać.

Z sercem podchodzącym do gardła nacisnął na klamkę, póki jeszcze miał w sobie wystarczającą ilość odwagi. Ostrożnie wsunął głowę między drzwi, nasłuchując, ale nie wychwycił żadnych dźwięków.

- Może naprawdę mnie szukają? – powiedział do siebie. – Albo zwyczajnie są w pracy.

Entuzjazm natychmiast opadł, wywołując reakcje typowe dla zawiedzionego dziecka. Kiedy, rozczarowany, pociągał za walizkę, zapomniał o tym, że wymykając się z domu, przenosił ją przezornie nad progiem. Niestety dla niego, ten niewielki uskok znajdował się tylko tam, więc przejeżdżające po nim kółka zastukotały donośnie. Chłopak syknął cicho, w myślach wypominając sobie nieostrożność. Nadaremnie jednak naprawił swój błąd, gdyż tuż za nim rozległo się szuranie podobne do odsuwania krzesła, a zaraz potem w przedpokoju ktoś się pojawił. Nim Yukio zdołał odwrócić się w kierunku nadchodzącej osoby, wpierw usłyszał głos Chinatsu, której wystarczyła ledwie sekunda, by oznajmić mężowi powrót syna. Tuż po tym podeszła do Usamiego i zwyczajnie pociągnęła za policzek, nie bacząc na okrzyki protestu. Zdawała sobie sprawę z nietrafności wykonanego czynu, który bardziej pasował do dwulatka niż nastoletniego, młodego mężczyzny, ale tylko ten sposób ukarania przyszedł jej na myśl.

- Gdzie ty byłeś?! Szukaliśmy cię całą noc! – Podenerwowana kobieta spojrzała surowo na męża. Miała dosyć czasu by wygarnąć mu, jak nieodpowiedzialnym jest ojcem. Tyle lat starali się o dziecko, dla którego obydwoje mogliby wiele oddać, podczas gdy Taizo, teraz już wiedząc o potomku, zupełnie stracił głowę, nie mając pojęcia co robić, gdy ten nagle zniknął. To ona zgłosiła sprawę na policję, uruchamiając znajomości wśród najlepszych jednostek. Nie spodziewała się jednak, że ci poradzą sobie aż tak dobrze. Kiedy późnym wieczorem zadzwonił telefon, podejrzewała najgorsze. Na szczęście okazało się, że Yukio jest cały i zdrowy. Inną kwestią było to, gdzie zawędrował. Wspólnie z komisarzem ustalili, by nie zdradzać chłopcu szczegółów śledztwa, tym samym pozwolić mu, by sam wyznał, co się z nim działo. Wydział kryminalny tej jednostki cenił sobie anonimowość i małżeństwo w pełni to uszanowało. Doskonale rozumieli przezorność policjantów, ceniąc to, iż dostarczyli nastolatka. Działało to też w dwie strony – obyło się bez nagłośnienia sprawy, która musiałaby zostać wyjaśniona, a zwłaszcza dla Yukio lepszym będzie pokazanie go światu jako ujawnionego syna, niż chłopca, który pojawił się znikąd i równie szybko uciekł. Od razu powstałyby plotki, ot, choćby takie, iż zapewne oszukał sławną parę gwiazd mody, kradnąc ich dobytek.

Yukio nie podejrzewał nawet, że jego wymknięcie się postanowiło na nogi najlepszych policjantów w okolicy, których ludzie działali na zasadzie pajęczyny i wrzuconego do wody kamienia – gdy dotknięto jednej z części siatki, rozlokowani po Japonii funkcjonariusze błyskawicznie dowiadywali się o danej akcji, informując się tak, iż wiadomość rozchodziła się kręgami po całym kraju. Chłopak nie zorientował się, iż miły, nowo poznany mężczyzna nie był zwyczajnym pracownikiem klubu hostów. Teraz jednak wiedział, że nie może zataić tego, gdzie przespał noc i daleko mu było sądzić, iż to zostanie przyjęte bez echa. Wypuścił uchwyt walizki, pozostawiając ją, gdy nieco zbliżył się do małżeństwa. Chłód mokrego ubrania był coraz mniej odczuwalny, aczkolwiek dywan wchłaniał wiele z kropel skapujących z ubrania chłopaka.

- Przez przypadek znalazłem się w Shinjuku ni-chome, ale nic się nie stało! – zapewnił gorliwie, widząc przerażenie malujące się w rozwartych szeroko oczach. – miałem szczęście, bo w porę natrafiłem na nieco starszego ode mnie chłopaka, który mnie przenocował. – Od razu zaczął żałować, iż nie wyjawił, gdzie dokładnie się zatrzymał. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej dochodził do wniosku, że zacznie kręcić, by jednak nie odpowiedzieć precyzyjnie na zadane pytanie.

- A gdzie, jeśli można widzieć? W takiej dzielnicy chyba nie masz znajomych. – Tym razem to Taizo podjął się rozmowy. Musiał udawać, iż nie wie o wszystkim, co nie umniejszało temu, iż naprawdę przejmował się zaistniałą sytuacją. Zawsze coś mogło pójść nie tak, a wówczas... Nawet nie chciał prorokować. Zamiast tego uniósł prawą brew, oczekując od syna szczerej rozmowy. Po części chciał też wybadać nastolatka i wiedzieć, z jakim typem człowieka ma do czynienia.

Temperatura ciała chłopaka od razu podskoczyła o kilka kresek. Pod czujnym wzrokiem dwójki dorosłych nie był w stanie odwrócić wzroku i skłamać... Czy w ogóle potrafiłby postąpić w ten sposób? Wpojone przez matkę zasady zawsze miały podłoże poparte konkretnym przykładem.

- Nie... – wyznał cicho, dodatkowo zaprzeczając ruchem głowy. – Byłem w domu osób, które prowadzą jeden z tamtejszych klubów.

- Słucham?!

Podwójny okrzyk małżeństwa wzdrygnął ciałem nastolatka.

- Przepraszam... – Oczy Yukio wpatrywały się w czubki zmoczonych butów. Co miał innego powiedzieć? Że nic się nie stało? Sam, po upływie tych kilku godzin, dochodził do wniosku, że miał cholerne szczęście, iż trafił na tak dobrych ludzi parających się biznesem hostingu. Zawsze mógł zostać na siłę wcielony w szeregi gromadki pracowników.

Jedyną niesprawiedliwością było to, iż on nie miał pojęcia o prawdziwej tożsamości Etsuyi, przez co nerwy wręcz paliły go od środka. Z kolei małżeństwo nie mogło też od tak uznać, że w sumie wszystko jest w porządku i sprawę można uznać za zwykły wypadek w podbramkowej sytuacji.

- Chciałbym wrócić do domu. – Ciemne tęczówki otoczone czerwoną obwódką świadczącą o rychłym pojawieniu się łez szkliły się w dziennym, jasnym świetle wpadającym przez ogromne okno. – Proszę...! – Desperacki, ale niczego niewymagający głos zawisł w powietrzu.

Małżeństwo postawione przed taką opcją zamarło na moment, potrafiąc jedynie patrzeć wprost na nastolatka. Nie spodziewali się, że chłopak aż tak emocjonalnie zareaguje. Zwłaszcza, iż nie dali mu powodów do tego, by sądził, że jego występek zasługuje na karę.

Taizo zamknął uchylone usta, zerkając na żonę. W tej chwili zrzucał na nią ciężar podjęcia rozmowy i choć to on powinien przejąć pałeczkę i postąpić jak na prawdziwego ojca przystało, zwyczajnie bał się – zarówno tego, iż znów coś schrzani, jak i kolejnego podjęcia decyzji bez konsultacji z żoną. Miał nadzieję, że ta lepiej poradzi sobie w tej roli.

Chinatsu już dawno wiedziała, co w tej sytuacji zrobić. Wiele pomógł jej czas, gdy Yukio przebywał poza domem. Zdołała zebrać myśli i zastanowić się, jak ubrać je w słowa.

- Dlaczego? – zadała pytanie. Ze spokojem spoglądała w oczy nastolatka, który na jej słowa zareagował zmarszczeniem brwi. Kobieta nie przejęła się jego zdziwieniem. Przecież nie wymagała skomplikowanych tłumaczeń.

Yukio chrząknął cicho, szukając odpowiedzi u Taizo, ale ten wydawał się równie zaintrygowany, jak on. Nietypowy przebieg rozmowy nieco uspokoił emocje szalejące w jego sercu, przez co mocniej odczuwał zimne krople deszczu, które spływały mu z włosów po karku.

- No... no bo przeszkadzam tutaj. I nie chcę stać się przyczyną tego, by mówiono o państwu źle tylko dlatego, że się pojawiłem... Czy gdybym zniknął, nie byłoby lepiej?

Na twarzy Chinatsu pojawił się delikatny uśmiech. Może niezupełnie spodziewała się takiej odpowiedzi, ale jej przypuszczenia obejmowały całkiem podobne scenariusze.

- A nie jest tak, że boisz się, iż wszyscy znajomi posądzą cię o fałszywe uczucia miłości do matki, bo zamiast rozpaczać po jej śmierci, starasz się zacząć nowe życie? – Już po minie Yukio wiedziała, że jej podejrzenia były słuszne. Wystarczyło postawić się w sytuacji chłopaka, by szybko rozszyfrować jego myślenie. Zresztą wciąż miała przed oczyma chwilę, gdy nastolatek poprosił o przyjęcie go pod dach. Wówczas nie wyglądało na to, by miał uciekać, a wręcz odnosiło się wrażenie, iż chciałby wreszcie znaleźć stałe miejsce. Zmieniło się to dopiero wtedy, gdy podsłuchał jej rozmowy z mężem. Być może szok po utracie matki dopiero z czasem ustępował, dopuszczając inne myśli niż te, które dotyczyły przykrych wydarzeń. – Sam nie chcesz bólu, gdyż pragniesz pamiętać matkę, jako zdrową i szczęśliwą kobietę, a nie schorowaną i słabą. – Nie była pewna, czy te słowa nie siedziały w niej już od dawna, jakby skierowane także w jej stronę. – Moja matka zmarła, kiedy byłam niewiele starsza od ciebie. Miałam... nieco despotycznego ojca, dlatego siłą stanęłam na nogach, ale teraz wiem, że sporo mu zawdzięczam. Stałam się silniejsza i nie poddaję się już tak łatwo, gdy coś idzie nie po mojej myśli. I wiesz, co? Mam wrażenie, że ty też będziesz zdolny zawalczyć o szczęście, ale do tego potrzeba osób, które będą twoim wsparciem... Więc zostań z nami. – Niepewnie rozłożyła ramiona, w napięciu czekając na ruch ze strony nastolatka.

Dla żadnego z nich nie był to łatwy moment. Yukio odczuwał to podwójnie ze względu na decyzję, która zależała nie tylko do biologicznego ojca, ale i od obcej dla niego kobiety. Teraz jednak, gdy Chinatsu przyjęła go tak ciepło i rozumiała jego obawy, poczuł jak ciężar niepewności spada mu z serca. Wystarczyły dwa kroki, by zarówno cofnąć się i nie odpowiedzieć na gest, jak i pozwolić się objąć. Nastolatek musiał wybrać drogę, która byłaby dla niego najlepsza, a od chwili, gdy dowiedział się o tym, że ma ojca, zapragnął go poznać. Wybór nie pozostawał żadnych złudzeń, mimo iż chłopca wciąż gnębiły myśli o tym, że najzwyczajniej w świecie narzuca się państwu Irie. Czy jednak to, że chciał polegać na dorosłych i normalnie dorosnąć do tego, by się usamodzielnić, było aż tak wielkim wymogiem? W momencie podjął decyzję, że nie ważne, co będą o nim mówić. Grunt, by ktoś otoczył go opieką i miłością, której sporą część utracił wraz ze śmiercią matki.

Walizka przechyliła się na bok, gdy Yukio ruszył do przodu. Wtulony w szyję Chinatsu wdychał delikatny, miętowy zapach jej perfum i było mu nadzwyczaj dobrze. Gdy na plecach znalazły się ręce kobiety, które kojąco go gładziły, westchnął, ciaśniej przylegając do niej.

Mokre ubranie nastolatka moczyło strój Chinatsu, ale ona nadal mocno obejmowała Usamiego. Z pewnych przyczyn wezbrało w niej wzruszenie, które z każdą chwilą pogłębiało się. Dopiero, gdy wilgotne oczy wypuściły kilka łez, odsunęła nastolatka na pół kroku, trzymając go za przedramiona.

- Młody człowieku! – zawołała, udając oburzenie – Marsz do łazienki i to w tej chwili! Wykąp się, a potem idź spać, bo jeśli się przeziębisz, już moja w tym głowa, abyś leczył się najbardziej gorzkimi lekami, jakie wpadną w moje ręce. – Pogroziła palcem, nie potrafiąc zapanować nad uśmiechem rozpromieniającym jej twarz, gdy chłopak zasalutował przed nią i wybiegł z salonu. Na jej ramieniu spoczęła dłoń męża, którą nakryła palcami. Była pewna, że ich życie od teraz nabierze innych barw... Bardziej wyraźnych i kolorowych. I z niemałym zaskoczeniem odkryła, że nie może się doczekać kolejnego dnia, w którym nadal będzie Yukio.

***

Pięć lat wcześniej, host klub

- Kuro... To na pewno dobry pomysł?

Piwne tęczówki dwudziestopięciolatka przeniosły się z pakowanych do walizki rzeczy na Etsuyę opierającego się o szafkę.

- Uważasz, że po czymś takim mógłbym tu spokojnie żyć? – Długie, jasne pasma włosów spłynęły mu z pleców, gdy wrócił do układania ubrań. – I od dziś nazywam się Radek, nie Kurosawa. – Będąc odwróconym tyłem do przyjaciela nie zauważył jego skrzywionej miny. – Mam szczęście, że wujek wreszcie przyszedł po rozum do głowy i pozwolił mi odejść... Ale miej na niego oko. – Zapinając ciężko dopinającą się walizkę spoczywającą na łóżku, usiadł na niej, wypuszczając głośno powietrze przez nos. – Znam go jakiś czas i wątpię w jego nagłą dobroć serca. Za tym musi kryć się coś głębszego... ale to już twoja działka. – Mrugnął szatynowi, uśmiechem jeszcze bardziej odmładzając dziecinnie wyglądającą twarz.

Etsuya przewrócił oczyma, mrucząc coś o spoufalaniu się z władzami.

- Ty jesteś wprowadzony w sprawę, więc łatwiej było mi węszyć. – Nadąsany, podszedł do przyjaciela, przyklękając przed nim.

Kurosawa przeczesał mu włosy, kręcąc głową z rozbawieniem.

- Przyznaj po prostu, że będziesz tęsknił. – Butne spojrzenie szatyna wprawiało go w coraz lepszy humor. Po tym, co przeżywał przez minione cztery miesiące, obecność Etsui była dla niego prawdziwym wybawieniem. Teraz, zsuwając dłonie na policzki Mizune, patrzył w jego nietypowe, jak na Japończyka, zielone tęczówki, poważniejąc. Podjął trudną decyzję o opuszczeniu domu rodzinnego, ale nie chciał, by najbliżsi dowiedzieli się, do czego był zmuszany. Wolał uciec i zaszyć się w innym kraju, zapominając o przeszłości. Jedyne, czego żałował, to rozłąki z tymi, których kochał. – Napiszę do ciebie, jak tylko się urządzę, dobrze?

Etsui nie było łatwo. Zżył się z Kurosawą, któremu niejednokrotnie pomagał w ujarzmieniu co agresywniejszych klientów. W końcu był stróżem prawa i bez względu na jego tajne zadanie, musiał reagować w każdej sytuacji.

- Gdzie w ogóle jest ta twoja Polska?

Jasnowłosy Azjata przybliżył się do niego, co przy dodatkowym centymetrom, jakich dodawała mu walizka, wyglądało nieco zabawnie.

- Pomiędzy totalitarnymi Niemcami, a balsamującymi się od środka Rosjanami. – Nachylił się, muskając usta Etsui. – Obejrzyj Hetalię, a dowiesz się więcej. – Z lekką niechęcią odsunął się od przyjaciela. Czas odejścia zbliżał się nieubłaganie, a on jeszcze musiał pożegnać się z rodziną.

- Wcale mnie nie uspokoiłeś. – Mizune usiadł na podłodze, opierając się o łóżko za nim. – Odwieźć cię?

Kurosawa pokręcił głową.

- Wiesz, że to by mi tylko utrudniło wyjazd... I wiem, że na to liczysz. – Raz jeszcze pocałował przyjaciela i ciągnąc za sobą walizkę wyszedł z pokoju, nie oglądając się za siebie. Było to też wynikiem tradycji, gdyż ta mówiła, iż spoglądanie do tyłu zawsze nieść będzie tęsknotę za tym, co zostawiamy.

Etsuya oparł ramiona na ugiętych kolanach. Złączone palce posłużyły mu za podpórkę na podbródek. Ledwie zasunęły się drzwi, poczuł, jak zalewa go fala smutku.  Nie sądził, że podejmując się pracy dla Takumich zyska nie tylko lepszą pensję w swoim zawodzie, ale i dobrego przyjaciela. Byli ze sobą bardzo blisko, choć nigdy nie dążyli do tego, by być razem. Nie pozwalała im na to pozycja obydwu, praca Etsui, ale i to, że czuli, iż partnerstwo mogłoby raczej popsuć ich relacje.

- Ech, ale i tak zazdroszczę temu, kto z tobą będzie, Kuro. – Dał się ponieść wspomnieniom, przypominając chwile, gdy spędzali dnie na opowieściach o swoich rodzinach i pasjach. – Powinienem w końcu się stąd ruszyć... Może wreszcie znajdę coś, co będzie przełomem w tej sprawie. – Mimo, iż działał dla Takumich, jego rejonem była cała dzielnica Shinjuku ni-chome. Nie wiedział jednak, że skrupulatnie przeprowadzana akcja zajmie mu tak dużo czasu, by osiąść w klubie hostów na kolejnych pięć lat, stając się ekspertem zarówno w pracy policjanta, tajniaka jak i wzorowego hosta, który rozmową i gestami potrafi doprowadzić klientów do takie stanu, iż ci wyjawią swe największe grzeszki... i zostaną za to przykładnie ukarani.

Kiedy uderza w nas rzeczywistość, lubimy wspominać to, co było dobre w naszym życiu. Niekiedy walczymy z przeciwnościami losu, chcąc, by i realia były przez nas dobrze przypominane. Jeśli zależy to od osób trzecich, nami zaczyna kierować niecierpliwość, niepewność i nerwy, a wówczas łatwo o kłótnie.

Burze pojawiają się często – zwłaszcza, gdy dochodzi do nagłych spięć w atmosferze... i w życiu. Trudno jest załagodzić skutki takich wyładowań. Na szczęście są ludzie, którzy sprawiają, że po najgorszych nawet dniach, w końcu pojawia się tęcza.