2. Właściwa droga.

Cześć, kochane Elfiątka! Dziś po raz kolejny z poślizgiem, lecz niezaplanowanym. W praktyce rozdział miałam gotowy o 21. W praktyce też musiałam go zapisać i ustąpić bratu miejsce przed komputerem. ;P Trochę pomarudziłam i dwie godziny później dodaję. Obawiam się, że jutro nie miałabym na to czasu, a we wtorek pewnie nie będę wiedziała, w co ręce włożyć.

Proszę o wsparcie i trzymanie kciuków, żebym wreszcie przeprowadziła te ostatnie dwie (cholerne) ankiety.

Odpowiedzi:

Marti Gumiś - Witam Cię serdecznie w mych skromnych progach! Zaręczam, że jeszcze wiele mi brakuje do dobrego poziomu pisarskiego (choć - może nieskromnie - przyznam, że od czasu pierwszego opowiadania nieco się poprawiłam). Mam nadzieję, że Cię nie zawiodę w kolejnych rozdziałach. ;3

Neko - Hahah XD Tak, masz absolutną rację. Między Yukio a Taizo nie będzie nic więcej prócz miłości czysto rodzicielskiej. Zaczyna mi się przedłużać akcja, bo z mojego planu wyszło tyle, że dzisiejsza notka rozbiła się na dwa. XD Czyli już wiadomo, że będzie dłużej. No, zobaczymy, jak to dalej pójdzie. Opisy mnie zjadają. XD Dzisiaj ostro pojechałam. 

Sue-chan - Mam nadzieję. Ciężko mi się rozkręcić, choć jak pod koniec przestałam patrzeć na zegar, poszło jak burza. XD

Agnes - Witam Cię bardzo serdecznie! Twój komentarz strasznie mnie rozczulił. I zrobiło mi się niezwykle miło ;3 Nie co dzień mogę przeczytać coś tak miłego. Będę się starała, aby Cię nie zawieść i pisać coraz lepiej (oby mnie tylko opisy nie zjadły xD).

Basia - Heej ;3 Taizo nie miał zbyt wiele czasu, aby wyjawić wszystko żonie. On też dowiedział się stosunkowo bardzo niedawno. Szczegóły przygarnięcia chłopaka praktycznie ustalał po pogrzebie matki Yukio (o czym będzie mowa za tydzień... Oby, bo ja tak zawsze piszę, że coś będzie, a potem się 'rozgadam' w notce i fru. XD Po wątku.).

Zielona Strefa

Wiosna! *_* Panowie i Panie, wiosna! Aż mi lepiej na duszy. ;3 

Serdecznie witam Marti Gumiś oraz Agnes. Mam nadzieję, że Was nie zawiodę. xP

 Rozdział dedykuję Vergithii, która niedługo ma urodziny. A wiem, Mała, że czasami czytasz. XD

Bardzo przepraszam za błędy, zapraszam do czytania i dziękuję za liczne komentarze! ;3

PS: Czy ktoś z Was czyta może polską książkę - horror, science fiction, historyczną? Jeśli tak, byłabym wdzięczna za tytuł (chodzi o literaturę po roku 2000). 

PRZEPRASZAM. DZIŚ NIE POWIADAMIAM!

„Podsłuchiwać – ▪ nadstawiać uszu, ▪ być przypadkowym świadkiem rozmowy, ▪ słuchać czegoś, pozostając niezauważonym”.

„Kłopoty – ▪ problemy, ▪ opresje, ▪ komplikacje”.

Jeśli jedno wynika z drugiego, zazwyczaj dotyczy dwóch dróg. Jedna polega na nieumyślnym zdradzeniu swojej obecności w czasie wysłuchiwania ważnej kwestii. Gdy nie o nią chodzi, istnieje możliwość innej opcji – górę biorą emocje, wynikiem czego jest ucieczka. Co może być jej finałem?

„Finał – ▪ kres, ▪ pomyślny lub niekorzystny epilog, ▪ rozwiązanie nagromadzonych problemów”.

Idąc tym tropem, czy słusznym będzie wysnuwanie nieco bardziej optymistycznych wniosków?

Kłótnie w małżeństwie istnieją, odkąd zawarto pierwszy, formalny związek. Różnicą jest ich trwałość. Niegdyś hańbą okrywali się ci, którzy pragnęli, by ich drogi rozeszły się, pomimo danej sobie przysięgi, a teraz…?

Świat idący z postępem nie może nawiązywać do przeszłości, a więc i długie związki skazane są – według licznej grupy ludzi – na porażkę. Skoro uczucie przedawniło się, trzeba odnaleźć nowe lub poświęcić się czemuś innemu. Pęd ku przyszłości zdaje się przygniatać swym ciężarem, przez co zapomina się o najważniejszym – gdy przyjdą lata starości będzie już za późno na to, by odnaleźć kogoś, kto umili pochmurny dzień i na próżno wyjdzie rozglądanie się w poszukiwaniu osoby, która powie „mamo”.

            Chinatsu nie musiała długo czekać na męża. Zjawił się kilka minut po tym, jak zniknął jej z oczu, przechodząc na korytarz prowadzący w głąb części piętra, jaką zajmowali.    

           Najpewniej pomógł synowi – ciągle nie wierzył, że to się dzieje – w przenoszeniu jego jedynej walizki. Kiedy wyjaśnił chłopcu, aby, póki co, pozostał w swoim pokoju, aż nie zostanie poproszony na rozmowę, wycofał się i odwrócił z zamiarem powrotu do salonu, w którym pozostawił małżonkę. Będąc nieopodal, dostrzegł, że drzwi do jednych z pomieszczeń są uchylone, więc zajrzał do środka. Gdy w oczy rzuciły mu się jasne kolory ścian i dębowe, mosiężne meble przypomniał sobie, że to gabinet Chinatsu. Kobieta uwielbiała ład i porządek, który musiała utrzymywać, jeśli nie chciała zagubić się w dokumentach, wciąż aktualizowanych. Zajęła ten pokój ze względu na jego dwuczłonowość. Tuż za wazonem w kształcie truskawki i zegarem wahadłowym znajdowały się rozsuwane drzwi z poziomo ułożonej, utwardzonej maty trzcinowej. Tam, nieco mniejsze pomieszczenie służyło za przechowalnie archiwizowanych wizytówek i umów, gdyby kiedyś jeszcze były potrzebne. Główny gabinet wyposażony był w sprzęt elektroniczny, solidne biurko i karmelowy, skórzany fotel ustawiony tyłem do okna, w który teraz tak chętnie zagłębiła się Chinatsu. Lubiła tu przesiadywać, kiedy jej mąż był poza domem. Tak bardzo przyzwyczaiła się do mieszkania w apartamentowcu, iż nie wyobrażała sobie, aby nazywać go inaczej, niż „dom”. Niedawno specjalnie wpłaciła znaczną zaliczkę właścicielowi wieżowca, aby ekipa remontowa wbudowała w jej gabinecie elektryczny kominek. Gdy to się stało, pokój stał się jej oazą spokoju. Wiedziała, że różnie może się w życiu zdarzyć i nie jest pewne, iż zostanie tu na zawsze, ale póki miała taką możliwość, chciała czuć się dobrze. Z tego powodu zaopatrzyła wolną przestrzeń o dodatkową komodę na złotych nóżkach, zawieszając nad nią lustro tak duże, iż rama wystawała poza krawędzie. Odbijała się od niego przeciwległa ściana, ukazując sofę w kolorach fotela, a za nią naklejaną, czarno-białą tapetę z widokiem na Nowy Jork. Mając ciemne kolory po lewej, jasne – dzięki białej obudowie kominka – naprzeciwko i stonowane po prawej, a przyjemniejsze, gdy drzwi do archiwum były otwarte, Chinatsu czuła harmonię projektu, jaki wymyśliła. Światło dnia, teraz czerwieniejące, padało na nią z tyłu, nieco dodając jej surowości. W pewnym sensie chciała mieć przewagę nad mężem, aby nie uciekał od rozmowy. Gdy usłyszała zbliżające się kroki, podniosła głowę znad umowy z firmą mody, lustrując przenikliwym spojrzeniem męża wchodzącego do pomieszczania.

- Możesz mi wytłumaczyć, co to wszystko znaczy? O ile mi wiadomo, jeszcze wczoraj nie byłeś szczęśliwym tatusiem. Z pieluchami też raczej cię nie widziałam!

Już na wejściu Taizo wiedział, że rozmowa będzie miała konsekwencje brzemienne w skutkach i nie zakończy się po pięciu minutach. Zresztą, o czym on teraz myślał? Przecież Chinatsu należały się wyjaśnienia!

         Podniesiony głos kobiety rozszedł się echem po wyciszonej części piętra. Kolejny plus mieszkania w takim budynku. Przynajmniej nie można narzekać na hałaśliwych sąsiadów.

            Siadający na łóżku Yukio zamarł z szalem w ręce. Jego torba oparta była o szafkę nocną. Nie miał zamiaru jej teraz otwierać, a gdy usłyszał kłótnię, wiedział, że słusznie postąpił. Dziwiły go problemy. Taizo informował go, że nie ma żadnych przeciwwskazań, aby mógł się wprowadzać, toteż co miały oznaczać okrzyki? Jeśli kobieta nic nie wiedziała, zaraz rozpęta się prawdziwe piekło i przy jej pomocy wyleci za próg razem z mężczyzną. Tylko dlaczego go zapraszał, obiecywał dach nad głową, skoro okazuje się, że załatwiał wszystko za plecami żony? Chłopak na końcu języka miał nazwanie mężczyzny głupcem, ale powstrzymał się. Zawinął szalik wokół szyi, nie przejmując się, że między warstwami jest luka odsłaniająca ciało. Rozejrzawszy się po pokoju zlokalizował bagaż. Pospiesznie podszedł do niego i złapał za uchwyt, dźwigając przedmiot do góry. Nie chciał narobić niepotrzebnego rumoru, choć przemierzając korytarz nie mijał żadnego progu, czy innej przeszkody do pokonania prócz eleganckiego dywanu. Mimo wszystko wolał zachować środki ostrożności. Ostrożnie wyszedł z pokoju, nie zamykając za sobą drzwi. W poprzednim domu bardzo skrzypiały, a nabytego nawyku trudno się pozbyć. Droga do salonu wydała mu się o wiele dłuższa niż jak pokonywał ją ledwie kilka minut temu. Z prawej strony namierzył źródło podniesionych głosów. Na początku obawiał się, że nie da rady wymknąć się niepostrzeżenie. Już z pewnej odległości widział, że drzwi do tamtego pomieszczenia były uchylone. Zbliżając się do nich, zaryzykował na zerknięcie przez szparę.

- Mogłeś to ze mną przedyskutować! Dziecko to nie zwierzątko, które można przygarnąć, kiedy nagle się go zapragnie i jeśli rodzicom się nie spodoba, wyrzuca się go na bruk z przepraszającą miną. Taizo, do cholery! Chyba coś dla ciebie znaczę? Dlaczego nic mi nie powiedziałeś?

            Głos Chinatsu był wyższy, ale nie histeryczny. Yukio żałował, że nie dane mu było jej bliżej poznać. Może gdyby z nią porozmawiał, pozwoliłaby mu zostać, póki nie znalazłby mieszkanka. Narzucał się swoją obecnością, mimo że nie prosił o zainteresowanie. Cóż, nie cofnie czasu, ale przynajmniej może to naprawić. Na jego szczęście małżeństwo musiało przebywać w dalszej części pokoju, gdyż pomimo sporej szpary między futryną nie mógł ich zobaczyć, a więc oni go także.

Dopiero, gdy zamknęła się za nim ostatnia ewentualna przeszkoda, mogąca przekreślić ucieczkę - bo nie zamierzał wracać – odetchnął, wypuszczając wstrzymywane powietrze. Zjechanie windą i przeciśnięcie się przez obrotowe drzwi nie stanowiło już żadnego problemu.

To on był problemem. Matka opowiedziała mu, w jaki sposób wziął się na świecie i w jej opowieści nie było krzty romantycznej miłości do mężczyzny, z którym zaszła w ciążę. W jednym dniu odszedł od niej chłopak, z którym była niemal dwa lata, a w następnym poznała Taizo. Obydwoje cierpieli przez zachowania swoich partnerów, nie rozumiejąc milczenia, gdy znikali z ich życia. W pewien sposób połączył ich wspólny temat, los i tak od słowa do słowa uznali, że wiązanie się z kimś może jedynie sprawić ból. Kobieta wątpiła, aby jeszcze kiedykolwiek udało jej się odnaleźć tak wspaniałego przyjaciela i zarazem osobę, która ją rozumie. Poprosiła więc o coś, co dla każdego człowieka byłoby czymś absurdalnym, być może nawet niemoralnym. Zaproponowała seks. Znali się już jakiś kawałek czasu, więc nie było to czymś nienaturalnym, ale kobieta od razu postawiła warunek. Będą próbowali, aż zajdzie w ciążę. Uznała, że lepszego partnera nie znajdzie. Wiedziała już wówczas, co stało się z Chinatsu i nie zamierzała wiązać Taizo na siłę – zwłaszcza, że gdyby jej były chłopak podał powód rozłąki i prosiłby ją o przyjęcie go, nie wahałaby się. Czuła, że Irie myśli tak samo, a jednocześnie wie, że ona nie oczekuje od niego żadnych zobowiązań. Miało być tak, jak założyli od początku. Zero formalności, które tylko poplączą ich relacje. Dlatego też Taizo zgodził się, skoro tylko mógł jej w jakiś sposób pomóc. On odzyskał Chinatsu, a przyjaciółka otrzyma inną osobę do kochania.

Yukio został poczęty na łonie natury. Może niezupełnie. Przyszli rodzice wykorzystali odpoczynek między fotografowaniem przyrody i zbieraniem materiału na zaliczenie przedmiotu. Nauczyciel nie zwracał uwagi na oddalającą się parę. Taizo był jednym z najlepszych na roku, więc nikt specjalnie nie zamartwiał się, iż chłopak mógłby zrobić coś niewłaściwego. Poza ukończył studia dwa lata przed terminem, podpisując kontakt z jednym z inwestorów uczelni. Wkrótce za nim wyruszyła jego przyszła małżonka i obydwoje od tamtego czasu nie mieli kontaktu z rówieśnikami. Do Taizo dotarła wiadomość o komplikacjach ciążowych jego przyjaciółki, dlatego chciał natychmiast rzucić ważny projekt, ale kobieta zadzwoniła do niego, mówiąc, że dziecko nie przeżyło. Teraz wiedział, że była to nieprawda.

Ponadto, nawet gdyby uparł się i przyjechał do szpitala, ona kategorycznie zabroniła mu, aby w jakikolwiek sposób starał się jej pomagać. Nie chciała burzyć odnawiającego się związku z Chinatsu. Uznała jedynie, że gdyby kiedykolwiek potrzebowała pomocy, bezzwłocznie go o nią poprosi. I wreszcie musiała. 

            Gdyby nie kłopoty przy porodzie i infekcja podczas szycia po cesarce, wszystko byłoby w porządku. Yukio tłumaczył to sobie, jako karę za to, kim był. Matka od początku dostrzegała w nim skrytego i wrażliwego chłopca. Duże, ciemne oczy często były obiektem drwin ze strony kolegów z klasy. Śmiali się z tego, jak wiele cech świadczyły o jego dziewczęcości. Ot, choćby kręcone włoski, słodki uśmiech i szczupła, nieduża posturka. A chłopca z kolei pociągały zmiany na ciele rówieśników. Z czasem, im starszy był, tym więcej rozumiał. Matka spokojnie przyjęła wyznanie syna o tym, kim jest. W końcu znała go, jak nikt inny.

Gdy zachorowała z powodu powikłań, spełniła swą prośbę sprzed laty. Wiedząc, że rozwijający się w niej złośliwy nowotwór nie ustąpi, nawiązała kontakt z Taizo. Pragnęła, by mężczyzna poznał syna i oswoił z prawdą i zadaniem, jakie dla niego przygotowała. Jednak zarówno ona jak i Yukio nie spodziewali się, że ogień jej życia zgaśnie tak szybko. Zaledwie dwa dni po umówieniu spotkania z Irie położyła się tylko po to, by nieco odpocząć po rozwieszeniu firany w pokoju syna. Niestety, nie było jej dane obudzenie się ze spokojnego snu. Chłopak znalazł ją, leżącą na jego łóżku. Już gdy wchodził do domu, wyczuwał dziwny niepokój. Kiedy więc ujrzał matkę, mógł jedynie paść przed nią na kolana. Tak też zastała go sąsiadka, która przychodziła czasem, by wymienić się przepisami.

            Yukio otrząsnął się z ponurych myśli. Dopiero wówczas zauważył, że stoi nieopodal bramek przepuszczających podróżnych w stronę metra. Położył bagaż na posadzce i sięgając do przedniej kieszeni wyjął z niej kartę. Chwilę później schodził w dół. Na peronie czekała już jedna maszyna. Chłopak przystanął tylko na moment, by na szybko przemyśleć, czy rozsądnym będzie udanie się gdziekolwiek.  Co mógł stracić? Wzruszył ramionami i podbiegł do drzwi, przechodząc przez nie tuż przed ogłoszeniem zawiadowcy o odjeździe. O tej porze wszelkie środki komunikacji były niezwykle oblegane przez młodzież i ludzi wracających ze swoich prac. 

Yukio opierał się o drzwi, patrząc na monotonną, szarą plamę za szybką. Musiał się zastanowić, gdzie powinien się udać. Na pewno potrzebuje miejsca, w którym mógłby się przespać. Zerknąwszy na zegarek zdał sobie sprawę, że jest już grubo po dziewiętnastej. Miły głos mężczyzny zapowiadającego kolejny przystanek skłonił chłopaka od odwrócenia się i posłusznego oczekiwania na rozsunięcie drzwi. Gdziekolwiek by wysiadł, byłoby dobrze. W końcu hotele tokijskie co i rusz wyrastały spod ziemi, jakby ktoś machał czarodziejską różdżką, wznosząc kolejne i kolejne budowle.

Kółka walizki szurały po chodniku. Było je słychać nawet pośród gwarnego tłumu poruszającego się w każdą stronę.

- Mam jeszcze trochę pieniędzy. Powinno wystarczyć na tydzień, jeśli będę oszczędny. – Cichy, mrukliwy głos chłopaka idącego w pojedynkę nie zwracał na nikogo uwagi. Bo to jeden wariat na świecie? Yukio nie zdawał sobie sprawy, jak marnie wygląda. Lekko zgarbiony, szedł z prądem, skręcając raz w lewo, raz w prawo. Ogromne, kolorowe neony zmieniały się na nieco mniejsze i bardziej jaskrawsze. W Japonii nic nie działo się bez przyczyny. Każda dzielnica specjalizowała się czymś innym. Skoro teraz, zamiast napisów Coca Coli, raziły po oczach różowo-niebieskie świetlówki zapraszające na nocleg, oznaczało to, że nogi poniosły do Shinjuku san-chome, miejsca handlu i rozrywki, a także dzielnicy, w której znajduje się kilka średnio-drogich hoteli. Gdy nieopatrznie skręci się w tym wschodnim rejonie w inną stronę, natrafić można na zupełnie odmienny, bardziej wyzywający świat.

Yukio, zaabsorbowany wyliczeniami, postanowił przejść jeszcze kilka metrów i zawrócić, gdyż od jakiegoś czasu nie zobaczył żadnego budynku oferującego wolne pokoje. Podniósłszy głowę ze zdziwieniem odkrył, iż choć oddalił się już od dworca Seibu, ludzi wcale nie ubyło. Wręcz przeciwnie! Wyglądało to tak, jakby dopiero w tym miejscu zaczynało tętnić życie. Nie był pewien, czy powinien jednak iść dalej. Skoro przewijały się tu tak liczne rzesze ludzi, musiało dziać się coś niezwykłego lub po prostu znalazł się w dzielnicy rozrywkowej. Rozbawiony, ruszył dalej, uważając, by nie uderzył nikogo ciągniętą za sobą walizką. Jego radość trwała jednak zaledwie piętnaście metrów. Równocześnie z chwilą ujrzenia gigantycznego napisu jednego z budynków poczuł na ramieniu czyjąś dłoń. Przestraszył się i odskoczył na tyle, na ile pozwalał mu bagaż.

- Nie chciałem cię wystraszyć, słońce. Może skusisz się na kawę w ramach rekompensaty?

Usta Yukio rozchyliły się nieco. Stojący przed nim mężczyzna miał na sobie świetnie skrojony garnitur i piękne, brązowe włosy z grzywką układająca się na lewo. Przystojna twarz mogła równie dobrze promować najnowsze wydania pisemek dla kobiet.

Chłopak patrzył z niedowierzaniem na wyciągniętą do niego dłoń, dopiero kilka sekund później reflektując się, odpowiadział tym samym gestem. Mimo wszystko sytuacja nie klarowała się zbyt pomyślnie. Wyzywający uśmiech nieznajomego wyrażał więcej, niż Yukio by chciał, a już na pewno z ochotą zakasałby rękawy, złapał walizkę w obydwie ręce i uciekł stąd jak najdalej. Niestety, przystojny mężczyzna przyciągnął i kolejnego chętnego. Obydwaj wyglądali zbyt elegancko jak na miejsce, w którym byli. Z drugiej strony Shinjuku ni-chome nie znała granic wiekowych, społecznych, ani płciowych. Istne centrum enklawy hostów i gejów.

- Nie… może innym razem? Bo w sumie nic się nie stało – zapewnił, uśmiechając się delikatnie. Bóg jeden wiedział, kim byli nieznajomi i jakie mieli plany. Chłopak zdecydowanie wolał zejść im jak najszybciej z drogi, dlatego wzdrygnął się, gdy drugi raz tego dnia został zatrzymany przez dłoń pierwszego mężczyzny.

- Tak niezwykła osoba jak ty powinna mieć odpowiednią ochronę.

Teraz Yukio przestraszył się nie na żarty. Ogromne oczy patrzyły na nieznajomych z prośbą o pozostawienie w spokoju, ale zachodzące słońce znacznie utrudniało odpowiednią komunikację. Chłopak chciał grzecznie odmówić, ale w takiej sytuacji jego linia obrony kończyła się tylko na nim, podczas gdy za potencjalnych przeciwników miał aż dwie osoby. Podwyższona adrenalina wprowadziła krew w szybszy obieg, szumiąc mu w głowie. Wokół było tylu ludzi, a jak na złość każdy kręcił się w pobliżu budynków. Dopiero teraz Yukio zauważył, że w większości byli to mężczyźni.

Drugi nieznajomy był mniej zaciekawiony drżącym Usamim. Z naprzeciwka podążał ku niemu inny osobnik, którego nierozpoznanie byłoby największym grzechem. Podchodził powoli, z gracją, zrównując się z nastolatkiem. Tym samym miał na oku wszystkich. Gdy jego wzrok spotkał się ze spojrzeniem chłopaka, żartobliwie pogroził mu palcem.

- Ładnie to tak zabierać mi klientów? Panowie! Tetsu i Misao nie mogą się już doczekać. Wysłali mnie na przeszpiegi i jak widzę, mieli powody do obaw... Będą zawiedzeni. – Pokiwał głową z dezaprobatą, jakby ganił pierwszaków za koślawe pismo.

Ku zdumieniu Yukio, obydwaj jego „prześladowcy” z miejsca stracili zainteresowanie nim. Jeden nawet pogładził włosy nowo przybyłego, delikatnie odgarniając jeden z kosmyków spoczywających na nosie.

Z tego, co nastolatek zdołał zrozumieć, cała trójka wybierała się do jednego z tych przybytków, do których niedawno sam o mało nie został zaproszony. Westchnąwszy, zacieśnił uścisk na rączce walizki, kątem oka dostrzegając oddalających się ludzi. Nie zdążył jednak zrobić chociażby kroku.

- Heej, poczekaj! – Ostatni z przybyłych podbiegł do Usamiego. – Przepraszam za nich. Kiedy się tutaj pojawiają, to jakby diabeł w nich wstąpił – wyjaśnił. – Jeśli coś ci zrobili, mów. Już ja ich doprowadzę do porządku. – Wojowniczy głos i gotowa do działania postawa wzbudzały sympatię.

Usta Yukio drgnęły.

- Wszystko w porządku. Trochę mnie przytrzymali, ale mam nadzieję, że jeszcze uda mi się znaleźć jakiś nocleg. – Pozytywnych myśli nigdy dosyć. – Albo i nie – mruknął, gdy kolejny neon  z napisem „wolne miejsca” zgasł.

- Szukasz noclegu? No to lepiej trafić nie mogłeś!

Gdy po kolejnych pięciu minutach zapewnień nieznajomego o tym, że nie ma zamiaru wykorzystać nastolatka, ani zatrudnić go w roli osoby do towarzystwa, Yukio w końcu przystał na ofertę. Miał przespać się u ludzi, którzy prowadzili klub hostów. Wychodząc z cienia budynków i wkraczając w rozświetloną część dzielnicy, Usami dostrzegł niezwykły odcień oczu nowego znajomego. Rysy mężczyzny zdradzały, że nie był pełnokrwistym Japończykiem, ale tak drobne anomalie jak bardziej podłużna twarz i wyszczególnione kości policzkowe jedynie podkreślały jego urodę, tak jamo jak roześmiane, morskie tęczówki.

Nie każda źle rozpoczęta sytuacja kończy się jeszcze bardziej fatalnym skutkiem. Czasami problemy pojawiają się etapami lub też, jak słusznie zauważa frazeologia: „nieszczęścia chodzą parami”. Pokrzepiającym może być fakt, iż czuwający Anioł Stróż w odpowiednim momencie daje o sobie znać, niosąc lepszy finał, niż byśmy go sobie w tej trudnej sytuacji wyobrazili.