1. Właściwa droga.

 Hejoo, Elfiątka!  Ruszamy z nowym opowiadaniem! Taak. xD Hehe, zawsze pisałam Wam, czego możecie się spodziewać. Teraz zrobiłam coś innego. Przed każdym rozdziałem, a raczej z nim związane, będą takie krótkie definicje słownikowe dotyczące uczuć lub ogólnie tego, co będzie dominowało w rozdziale. Zresztą, zobaczycie, jak to wygląda. Mam nadzieję, że czcionka odpowiada. xD

Odpowiedzi: 

Neko - Jednak udało się napisać ten rozdział. Do połowy było fajnie, a potem jakoś tak z utęsknieniem czekałam już końca. Czemu? Bo to pierwszy rozdział i niewiele w nim jakiejś akcji, choć mimo wszystko jestem zadowolona. xD Yaoi w tym tyle, co w pszczole z kota. Aczkolwiek musi się coś pojawić, aby inne się z tym zazębiło. xD

Aq - Ty nie człowieku. xDD Drugi z czwartym? No wiesz? Spokojny ze spokojnym? Zero emocji. xD Tutaj są ustawieni parami. Etsu będzie miał trochę ciężko, ale taka praca, cóż. xD Chinatsu poznasz dzisiaj. Nie jest zła. Ba, to anioł. Coś chlapnie, aczkolwiek każdy by się tak zachował, naprawdę. Usprawiedliwiam ją i będzie jej to wybaczone. xD

Basia - Haha, taak, rodzice Mikołaja są taacy dobrzy. xD Na szczęście ci w nowym opowiadaniu - chodzi mi o małżeństwo, są o wiele lepsi, choć nie mają swojego dziecka. Ciekawa jestem Twoich wniosków odnośnie ich. xD

Zielona Strefa

I po świętach. Ale co to były za święta, jeeżu. Od zeszłej niedzieli istny młyn i karuzela. Wypadek, choroba dziadka... Chyba jednak wolę codzienność.

 

Serdecznie zapraszam na pierwszy rozdział, przepraszam za błędy i dziękuję za komentarze.

Dziękuję także wszystkim Obserwatorom za to, że obserwują i są. Ja o Was nie zapominam i cieszę się, gdy widzę nowych czytelników. ;*

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                                                           „Niespodzianka – ▪ urozmaicenie, ▪ atrakcja, ▪ fakt zwykle przyjemny, którego się nie oczekuje.”

„Oczekiwanie – ▪ wypatrywanie, ▪ spodziewanie się, ▪ nadzieja.”

Słownikowe definicje ostrożne są w określeniu tego, co dobre, gdy chodzi o rzecz niewiadomą.

Co łączy przytoczone hasła? Jedno nie wyklucza drugiego, choć niespodzianki nie można oczekiwać. Zupełnie innego nabiera to znaczenia, gdy dochodzi kolejny leksem.

„Przypuszczenia - ▪ domyślać się czegoś, nie mając pewności, ▪ mieć podejrzenia, ▪ dostawać znaki, wyciągając z nich wnioski.”

           

Ile osób może pomieścić jeden apartamentowiec? Tyle, ilu przewinie się przez niego z grubym portfelem.

Jasnoniebieski kolos z widokiem na zatłoczone ulice tokijskie nie był w tej kwestii wyjątkiem. Już od pięciolecia mógł poszczycić się mianem najbardziej pożądanego i trudnego w zdobyciu. Ci, którzy w nim mieszkali, nie chcieli tak łatwo wypuścić go ze swoich rąk, a właściciel nie narzekał choćby i dlatego, że na jedno wolne miejsce czyhało co najmniej stu potencjalnych klientów. Większość z nich odpadała w przedbiegach, gdy zera na kontach nie odbijały się od konkretnego progu, prezentując zaledwie niewielkie stadium rozwoju stonogi. Potrzeba było ogromnej, mięsistej dżdżownicy, by zyskać honorowy zaszczyt otrzymania złotego klucza z wygrawerowanym liściem laurowym. Mianowany w ten sposób Cezar dostawał w pakiecie zdjęcie na jednej ze ścian hollu, żywe zainteresowanie mediów i co za tym idzie – sławę, dzięki której w jakiś sposób dorabiał, zapewniając dłuższe przetrwanie. Bo któż nie chciałby żyć w takich luksusach? Mimo iż z oddali dymiły się kominy fabryczne, smugi szarych kłębów w pewien sposób nabierały uroku. Osoby zajmujące najwyższe piętra mogły tę teorię stanowczo potwierdzić. Pośród prostokątnych graniastosłupów blokowisk, wszelkiej maści odmiana w postaci wspomnianego dymu, czy znajdujących się tak blisko chmur, dawała ukojenie. Nie można było go zaznać w oszklonych biurowcach, w których spędzano kilka godzin na żmudnej, papierkowej pracy, czy konferencjach z wysoko postawionymi urzędnikami. Nawet ktoś taki jak właściciel agencji dla modeli nie marzył o niczym innym, jak zostawieniu pracy za progiem pięknego apartamentu i zagłębieniu się w czarny fotel ustawiony wprost na ogromne okna. Aby być bardziej szczegółowym – okna na świat, bo jak inaczej nazwać paletę budynków, jednego lub dwóch parków, wielu dróg prowadzących wszędzie i donikąd jednocześnie, czy też drobnych kropek składających się na poruszające się kolorowe bądź ciemne mrowisko – w zależności, czy widziano skupisko spacerujących grup Japończyków, czy samochodów. Gdy dodać do tego piętrzącą się w przestworzach naturę ubarwioną szarością wijących się jak szczupły smok zanieczyszczeń, z czystym sumieniem dało się przyznać, iż widzi się panoramę całej Ziemi.

Podobne myśli kłębiły się w głowie posiadacza czarnego fotela, który z lekką niestrawnością wlewał w siebie pierwszą tego dnia szklankę Hanessy Paradis Imperial. Bursztynowy koniak w wykończonym złotem dekanterze nie był jedynym trunkiem wieńczącym przeznaczoną na alkohole szafkę, za który trzyosobowa rodzina mogłaby spokojnie przeżyć przez miesiąc.

Ostatnie dni upłynęły mężczyźnie na odbieraniu niepokojących telefonów, które szczęśliwie nie dotyczyły rozwijającej się prężnie kariery. Skierowane były jednak na inną stronę życia. Najpierw na jego barki spadła kolejna wiadomość o negatywnym wyniku testu ciążowego jego małżonki. O dziecko starali się dosyć późno i z perspektywy straconego czasu żałowali tego. Pragnienie wspinania się na wyższe szczeble kierownicze pochłonęła ich zbyt mocno, by zauważyli piętno czasu odbijające się na twarzach naznaczonych delikatnymi zmarszczkami. Kobieta wspierała męża, nie naciskała go, a i sama do niedawna aktywnie działała w licznych pokazach mody. Teraz wspierała je z daleka, będąc współwłaścicielką budynku przeznaczanego na tego typu imprezy. Musiała zająć czymś ręce. Cisza pustego piętra apartamentowca doskwierała jej, a przykre myśli o braku potomka nie dawały spokoju. Na domiar złego mąż odsunął się od niej, ochładzając ich więzi już od dwóch tygodni. Widziała, że coś go dręczy, ale o ile mężczyzna zazwyczaj tryskał radością, tak teraz nie życzył sobie jakichkolwiek form rozrywki. Wszystko go drażniło. Nie potrafił patrzeć żonie w oczy i barykadował się, nie dopuszczając jej do siebie. Można by przypuszczać, że podzielał smutek kobiety i obwiniał ją o to, że nie może spłodzić mu dziecka, ale istniał jeszcze jeden powód nagłej zmiany. Były to kolejne telefony, listy i zawiadomienia. Te tyczyły czegoś wydającego się tak absurdalnym dla biznesmena, iż nieomal ocierały się o fikcję. Owszem, ubolewał nad faktem braku potomka, ale los zdawał się chcieć to nadrobić.

Z jednej strony było to jak największy dar, a z drugiej kompletny kataklizm. Na domiar złego strach mężczyzny przed tym, jak małżonka przyjmie szokującą prawdę, spowodował potęgujące się napięcie między nimi i w efekcie oddalanie.

          Chinatsu weszła do dużego salonu, kładąc kluczyki samochodowe przy stoliku obok drzwi. Półdługie, jasnokremowe paznokcie przesunęły się po miodowej powierzchni. Prawa dłoń powędrowała na przód eleganckiej bluzki na cztery guziki wsuniętej w morską spódnicę, wygładzając płaski brzuch. Gdy zdała sobie sprawę z tego, co robi, prychnęła z wyrzutem. Koleżanki zazdrościły jej figury, a ona im dzieci wtulających się w ich kolana.

Dostrzegłszy męża zdjęła z siebie granatową garsonkę, zawieszając ją na pobliskim krześle. Już dawno obiecywała sobie, że wreszcie nadszedł czas, aby poważnie z nim porozmawiać. Często sama odwlekała ten dzień, bojąc się, iż okaże się on ostatnim wspólnym. Jeśli jednak coś miało nadejść i tak tego nie uniknie. Czyżby miał inną kobietę? Choćby prawda okazała się najokrutniejsza, musiała wiedzieć. Może nie czułaby się lepiej, ale przynajmniej widziałaby, na czym stoi. Widząc wypełnioną w połowie szklankę trzymaną w ręce męża zawahała się tylko na moment.

- Wszystko w porządku? – zapytała neutralnie, subtelnie wskazując brodą na trzymany przez mężczyznę przedmiot. – Zazwyczaj nie pijesz o tej porze. – Póki co nie chciała mu wypominać, że zdarzało się to coraz częściej.

          Ciało Taizo drgnęło pod wpływem zmartwionego głosu żony. Nie chciał, by przejmowała się jego problemami, nad którymi on sam nie miał kontroli. Uśmiechnął się więc lekko, patrząc jak drobna kobieta siada na podłokietniku fotela. Pod dotykiem jej rąk na głowie zamruczał, przeciągając moment odpowiedzi. Zawsze to lubił. Znali się od kilkunastu lat, a odkąd pamiętał, Chinatsu szczęśliwym trafem trafiała do jego klasy i siadała tuż za nim, dręcząc jego długie włosy. Kiedy je ściął, długo mu to wypominała, aż w końcu obiecała, że po ślubie zadba o to, by znów móc się nimi bawić. Dotrzymała obydwu obietnic, choć niegdyś proste pasma zamieniły się w gęsty, kilkucentymetrowy busz.

- Tak. Dlaczego miałoby być inaczej, skarbie?

- Ostatnio dziwnie się zachowujesz... Jesteś mrukliwy, przygaszony. Czy... czy to moja wina? To dlaczego, że nie mogę mieć dzieci?

Już w połowie zdania mina Taizo skrzywił się. Kochał żonę nad życie, ale ileż można wysłuchiwać jednych i tych samych narzekań? One tylko jeszcze bardziej go rozsierdzały. Zwłaszcza teraz.

- Nie o to chodzi – mruknął, wstając ostrożnie, by Chinatsu nie spadła. Miał czterdziestkę na karku, ale przez nagłe kłopoty miał wrażenie, że przeciętnie raz na tydzień przybywa mu kolejnych lat. – Mam kilka kwestii, które zaprzątają mi głowę, ale ty nie musisz się nimi przejmować. – Lepszej sytuacji do wyjawienia naglącej sprawy prawdopodobnie nie będzie miał, zwłaszcza, iż lada chwila do drzwi zapuka osoba, o jakiej pojęcia do tej pory nie miał. Tymczasem znów wolał okłamywać żonę. Nie bał się jej, ale tego, co zrobi, gdy zostanie postawiona przed faktem dokonanym.

Chinatsu nie dawała za wygraną. Kiedy mąż szedł do pokoju kinowego, ona ruszyła za nim. Gdy zmienił kierunek na kuchnię, od razu podążyła jego śladem. Miała dosyć.

- Posłuchaj mnie, do cholery! – podniosła głos, uderzając dłońmi o stół. – Nie traktujesz mnie poważnie, upijasz się popołudniami, denerwujesz na każdym kroku. Gdybyś jeszcze uciekał z domu, uznałabym, że masz kochankę – podchwyciła ostre spojrzenie męża – ale wiem, że jesteś zbyt dobrym człowiekiem, by dokonać zdrady. Przecież nie jestem ślepa. Widzę, że coś cię gryzie... Dlaczego mi nie ufasz? – W brązowych tęczówkach odbijała się prośba. Choć emocje początkowo wybuchły, kobieta nie chciała spowodować wielkiej awantury. Była osobą spokojną i wyważoną, ale i czułą. Wiedziała, że najgorszą z możliwości będzie rozdmuchiwanie żarzącego się ogniska mogącego sparzyć ich obydwoje.

Taizo odłożył karton mleka. Po chwili spojrzał na nie i zmarszczył brwi. Alkohol i mleko? Zła kombinacja. Czując jednak wzrok małżonki na swoich plecach odwrócił się do niej, opierając o lodówkę.

- Jak długo jesteśmy małżeństwem?

Serce kobiety drgnęło, objęte niepokojem.

- Siedemnastą rocznicę obchodziliśmy w zeszłym miesiącu... Przecież wiesz, że mieliśmy ślub niemal tuż po osiągnięciu naszej pełnoletniości. – Z pewną ulgą przyjęła spokojny uśmiech męża, jakby ten wspominał szalone chwile.

- Tak, zgadza się. Byliśmy zakochani do granic i nie widzieliśmy świata poza sobą. Był jednak moment, gdy nasze drogi rozdzieliły się. Ty wyjechałaś do rodziców i zerwałaś ze mną kontakt. – Wielokrotnie wyjaśniali tę sytuację. Matka Chinatsu była poważnie chora. Chciała mieć wszystkie dzieci przy sobie, dlatego młoda wówczas dziewczyna bez wahania poddała się tej prośbie. Gdyby nie wysoko postawiony ojciec, mogłaby nie ukończyć szkoły. Była wówczas rozgoryczona tym, że nawet z kieszeniami  wypchanymi pieniędzmi nie mogła uratować bliskiej osoby. Rodząca się więź z Taizo była wówczas zbyt słaba, by przetrwać rozłąkę. Półroczny brak kontaktu i początkowe kilka miesięcy, gdy mężczyzna nie wiedział, gdzie podziewa się jego dziewczyna, zaważyły na przyszłości.

W zaległej ciszy dało się słyszeć wyłącznie szum przelatującego nieopodal samolotu. Chinatsu poruszyła się niespokojnie.

- Coś się wówczas stało?

- Poznałem kogoś – rzucił, nie uciekając wzrokiem. Z pozornym spokojem patrzył na reakcję żony, gotów prosić ją o wybaczenie. – Doszło do czegoś bliższego.

Kobieta zaśmiała się krótko. Nim jej głos rozpłynął się w powietrzu, usiadła na krzesełku, opierając się o nie ciężko. Potrzebowała kilku minut, aby przyswoić tę wiedzę. Podskórnie czuła, że to nie wszystko.

- I przejmujesz się starymi grzechami? Nie byliśmy wówczas razem. Nie tak bardzo blisko... Ale dziękuję, że mi o tym mówisz. – Co innego miała powiedzieć? Po minie mężczyzny widziała, że ten nie podejmie tematu. Chyba docierało do niej, dlaczego, jednak była wściekła, że ten nie chce tego z siebie wykrztusić. Patrząc na to pod innym kątem doszła do wniosku, że poznanie całej prawdy i tak nie zmieniłoby ich życia. – Nie odejdziesz do niej, prawda? – Oburzony wzrok Taizo przypieczętował jej rozmyślania. Sama wielokrotnie obawiała się przyznać do czegoś. Czy to rozbite lusterko, straty pieniężne spowodowane fałszywymi fundatorami lub prozaiczne zagalopowanie się w zakupach. Do wyjawiania tego podchodziła z dystansem, jakby mąż był nastroszonym jeżem, toteż rozumiała go teraz, gdy podobny zabieg stosował na niej. Nie spodziewała się jednak, jak szybko Taizo będzie zmuszony do potwierdzenia jej tezy.

Gdy po pomieszczeniach rozległ się dźwięk gongu oznajmiającego przybycie gościa, w oczach mężczyzny zapłonęło przerażenie. Przecież ktoś miał do niego wcześniej zadzwonić! W pośpiechu sięgnął do kieszeni marynarki, wyjmując z niej czarny smartfon. No tak. Wyłączył dźwięk. Gdy podniósł wzrok, Chinatsu nie było już w kuchni. Z przekleństwem na ustach wybiegł na korytarz prowadzący bezpośrednio do salonu. Dopiero stamtąd mógł przedostać się do krótkiego ganku i drzwi, a w tych stała już zdezorientowana kobieta patrząca z niezrozumieniem na młodego chłopca. Gdy obydwoje dostrzegli podchodzącego do nich Taizo, niejako odetchnęli. Zwłaszcza nastolatek, upewniwszy się, że trafił pod właściwy adres.

- Dzień dobry. Przepraszam, ale nie mogłem się do pana dodzwonić. – Całkowicie czarny strój sprawiał, że chłopiec wyglądał na o wiele starszego i zdecydowanie smutnego, co podkreślały lekko czerwone oczy. Nie był pewien, co dalej zrobić, ale póki co wolał nie przekraczać progu mieszkania. Już i tak miał lekkie problemy z ochroną, która wpuściła go tylko przez wzgląd na listy podpisane przez Taizo. – Nazywam się Yukio Usami. Ostatnią wolą mej matki była możliwość skontaktowania się pana ze mną. Powiedziano mi, że jestem pańskim synem. Będę wdzięczny, jeśli przyjmie mnie pan pod swój dach i zaopiekuje się mną. – Skłonił się nisko, oddając tym samym szacunek mężczyźnie. Zagubiony, ale opanowany zachował się tak, jak powinien, choć jeszcze do niedawna karmiono go pewnikami co do tego, że jego ojciec to osoba nieznana, gdyż matka poczęła go dzięki dawcy. Sprawę ułatwiał jej panieński stan i samotność. Teraz chłopak miał wkroczyć w nowe życie, nie do końca przekonany, czy tego chce. Gdyby tylko uniósł się, oczekując odpowiedzi w wyprostowanej postawie, złapałby swój podręczny bagaż i odwrócił się z zamiarem wyjścia. Rozzłoszczone spojrzenie Chinatsu piorunowało to jednego to drugiego, pałając niechęcią mogącą zrównać z ziemią wielkie miasto. Oczekiwała wyjaśnień, ale drżące ze złości ciało i lodowate dłonie cuciły ją i odciągały od pochopnej decyzji. Zamiast tego odwróciła się, kierując w głąb mieszkania. Dawała mężowi wolną rękę, ale żądała w zamian klarownego komentarza. Zanim zniknęła za zakrętem ganku, usłyszała, jak Taizo zaprasza nowego gościa.

Słownik słusznie ogranicza się do obiektywnych sugestii, nie decydując, iż choć na te atrakcje się nie czeka, są jak najbardziej dobre dla wszystkich. Nawet podświadome czekanie może ulec zmianom, gdyż aby niespodzianka się udała, zawieść musi czas, a zadziałać przypuszczenie.

Zgodnie z definicją, niespodzianki mogą być różne. Jedne skupione są

na urodzinach, inne ukrywane są tak skrzętnie, iż w istocie zaskakują, choć w złym tego słowa znaczeniu, i tak dalej. Ta z kolei miała swoje miano, a nazywała się Yukio Usami.