I Wigilijny czar

22 grudnia 2008

- Pięknie! Jak zwykle to ja muszę iść! – wysoki chłopiec krzyczał, patrząc z wyrzutem na starszego brata.

W domu państwa Callan panowała atmosfera świąteczna. Krzątanina rodziców trwała już od 6 rano. Wszystko było prawie dopięta na ostatni guzik, jednakże…

- Mamo! Powiedz Alvie żeby poszedł! Wiesz, że jeszcze nie wyleczyłem się z grypy. – jego błagalny to rozchodził się wielkim echem po dużej willi. Jak na 4 osoby, przypominała raczej pałac.

-Kochanie, ale on razem z tatą musi jeszcze przystroić balkony – odpowiedziała mu mama.

Zawsze go rozpieszczała, jednak tym razem, jak każda gospodyni, obawiała się spóźnienia z kolacją.

-Ale – próbował Paul.

Spojrzała na niego łagodnie. Jej duże piwne oczy były przepełnione miłością, obawą i troską.

- Ah… zawsze potrafisz doprowadzić mnie do tego, że mam wyrzuty sumienia.

Roześmiała się i odpowiedziała mu buziakiem buziakiem czoło.

Była to bardzo spokojna i piękna kobieta. Zawsze potrafiła pomóc, pocieszyć, wrzucić do koszyka parę monet dla ubogich. Jej syn, Paul był bardzo do niej podobny. Już jako 4-letni chłopiec odróżniał się od dzieci tą jasnością bijącą z jego twarzy. Alva przypominał ojca. Obydwoje woleli przemyśleć coś dwa razy, a potem działać. Ich bujne, rdzawe włosy, kręciły się jak sprężynki, a pucołowate twarzyczki naszpikowane były większymi i mniejszymi piegami.

Paul ubrał się i wyszedł z domu. Narzucił na siebie czarną kurtkę z trzema białymi paskami na rękawach, zimowe kozaki i białą czapkę.

- Mówiłem, że zabraknie lampek. Nikt mnie nie chciał słuchać, tyle, że teraz to ja muszę po nie zasuwać do sklepu. – marudził, lecz perspektywa wyrwania się z hałasu i małego piekiełka jakie teraz panowało w domu, bardzo go cieszyła.

Po paru minutach zaczął sypać lekki śnieżek.

Droga do „Taco” upłynęła mu, więc na obserwowaniu puchu spadającego z nieba. Chwilę później dotarł do celu.

Otworzył wielkie drzwi i już sięgał po koszyk, gdy ktoś z impetem popchnął go na stoisko poukładanych puszek z dżemem truskawkowym.

-P-Przepraszam, naprawdę. – zaczerwieniony, długowłosy szatyn, spoglądał przerażony na Paula i nie mógł oderwać od niego wzroku.

- Jaką on ma miłą i szczerą twarz – pomyślał.

-Nic się nie stało, ale na przyszłość radziłbym uważać. –odparł nieco zdenerwowany Callan.

Przyjrzał mu się badawczo i uznał, że właśnie widzi przed sobą przyszłą gwiazdę rocka.

Nieznajomy ubrany był w podkoszulek z nadrukiem „Children of Bodoom”, szerokie, poszarpane, czarne spodnie i glany.

Przyszedł właśnie kierownik sklepu łapiąc się za głowę i martwiąc, kto za ten bałagan zapłaci. Paul nie chciał tego słuchać. Ulotnił się w stronę artykułów choinkowych. Długo poszukiwał odpowiednich lampek, a gdy je wreszcie znalazł, okazało się, że to ostatnia paczka i sięga po nią jeszcze jedna para rąk.

- Dzisiaj dopada mnie wielki pech. – jęknął żałośnie.Spojrzał na „towarzysza”. Ich wzrok spotkał się, a chłopcy stanęli jak zamurowani.

- Cześć – nieznajomy skinął uprzejmie nie odrywając wzroku od Paula.

- Cz-eść – wykrztusił Callan.

- Ciebie też wysłali – siłą woli skierował spojrzenie na kolorowe światełka.

Chłopiec przytaknął.

- Słuchaj, nie będziemy się spierać o przedmiot, jak przekupy na targu. Ja poszukam innych. – nieznajomy uśmiechnął się przyjaźnie.Miał długie blond włosy, szare oczy i 183 cm wzrostu.

- Przestań – żachnął się młodszy – Nie mógłbym!

- Zrobimy tak. Dam Ci lampki, a Ty w zamian za to przedstawisz mi się.

Paul zaczerwienił się. Wyciągnął dłoń.

- Paul Callan.

-Tommy Ferguson.

~*o*~

Wyszli ze sklepu, przed którym stało trzech chłopców. Gdy zobaczyli Tommiego, zaczęli się zbliżać. Paul rozpoznał, że jeden z nich to ten, który go wcześniej przypadkowo popchnął. Uśmiechnął się lekko do niego, a tamten odwzajemnił.

- To wy się znacie? – zdziwił się nowy przyjaciel Callana.

- Można tak powiedzieć. – roześmiał się „rockman” – Michael Blood – podał rękę.

Dwóch pozostałych skinęło głowami.

- Ten – kontynuował posiadacz podkoszulka zespołu, pokazując na krótko obciętego chłopca, jednocześnie mrugając do niego – to Gabriel Smith.

- A ja jestem Cornel Ballack – wyręczył go chłopiec o zaróżowionej buzi i kędzierzawej, rudej czuprynie.

- Jednym słowem - zespół. – parsknął śmiechem Tommy.

- Nie wymyśliliśmy jeszcze nazwy – nachmurzył się Michael.

- Damy radę, a na razie chcę od Ciebie Paul jeszcze czegoś,w zamian za te lampki – blondyn odwrócił się przodem do kolegi i uśmiechnął tajemniczo.

-T-tak? – serce chłopca zaczęło bić szybciej.

Tamten przytaknął.

-Yhym, chcę żebyś przychodził na nasze koncerty.

Oczy Callana biły radością.

- Oczywiście! Tylko, kiedy? Gdzie? Jak mam się ubrać? Czy to będzie już dzisiaj? Jutro? – zaczerwieniony po same uszy wystrzeliwał pytania niczym działko maszynowe.

- Spokojnie – śledzący do tej pory ruch pełnych ust chłopca, Tommy, zamruczał zadowolony i przymrużył oczy – Jutro, o 16, pod „Koniczynką”,a ubierz się tak by było Ci wygodnie – wyszczerzył się w uśmiechu i dodał w myślach – jak dla mnie możesz przyjść nawet w kartonie po mleku.

Dziwnie diaboliczny wyraz twarzy chłopca spowodował dzikie parsknięcie Cornela.

- Ziemia do Tommiego, odbiór, słyszysz mnie? – morderczy wzrok kolegi przyprawił go o gęsią skórkę. Jak ktoś może mu przeszkadzać w rozmyślaniu o…no właśnie. Dwa wielkie oczęta, patrzyły na niego wyczekująco i z zaciekawieniem.

- A..a..no tak. To do jutra.. albo nie! Odprowadzimy Cię do domu, jeżeli można.

-Tak!.

Akemi (13:54)