XXVIII Zaufać przyszłości - Intryga.

29 czerwca 2009

Wracamy do opowiadania xD Notka dzisiejsza.. mnie osobiście raz się podobała, a raz nie ;P Ciekawe jak będzie z Wami, moje Elfiątka =3 Co do poprzednich 3 notek, nie były one dalszą częścią opowiadania, tylko tym, czego wcześniej nie ukazałam. Chyba muszę to zaznaczyć w tamtych rozdziałach ^^' Trochę skomplikowałam ;P

A teraz zapraszam do czytania i stokrotne dzięki za komentarze =*

Ajajaaj Zapomniałabym ;P W tym miejscu składam mojej kochanej Okasan najserdeczniejsze życzenia urodzinowe. Sto lat mamuś ;D

Nazura wybiegł przed szkołę, na przerwie. Wcześniej do kogoś telefonował. Gdy wrócił, Kamiya zerknął na niego uważnie. Nagle zobaczył zakrwawioną dłoń.

- Co zrobiłeś? – warknął na niego.

- N-Nic. – jęknął chłopiec, choć starał się nie okazywać słabości.

Białowłosy zadrżał.

- Biłeś się z ki... – zatrzymał się. – Toshi. Kto ci to zrobił?

- Nieważne. Nie powinno cię to obchodzić. – fuknął na niego, odzyskując cięty język.

- Masz szkło wbite w rękę. Co ci się do cholery stało! – nie wytrzymał. Całkowicie zignorował wpatrzone w niego, zszokowane spojrzenia.

Szarooki wstał gwałtownie, a krzesełko, na którym siedział, gruchnęło na podłogę.

- Czemu się tak nagle mną interesujesz? Nie twój interes, co, gdzie i z kim robię! – krzyczał. Po policzku spłynęła mu niekontrolowana łza.

Kilkoro uczniów zerkało na nich ukradkiem. Wielu z nich szeptało, jaki to Toshi jest brutalny i zły.

- Usiądź. – rzucił sucho Kamiya. – Przymknij się i siadaj! – dodał ostrzej, gdy kolega próbował coś powiedzieć.

Oniemiały Nazura wykonał polecenie.

- Nie musisz się tak zachowywać. – mruknął białowłosy i ujął jego prawą, zakrwawioną dłoń. Ostrożnie wyjął kawałeczek szkła. Na szczęście nie był on duży, dlatego ryzyko krwotoku malało do minimum. Chusteczką wytarł krew i zaczął czegoś szukać w plecaku. Po chwili wyjął zielone pudełko i bandaż. W paczuszce znajdowała się maść, którą Uryuu delikatnie wcierał w bolące miejsce, by później owinąć je śnieżnobiałym materiałem.

Do klasy wszedł lekko spóźniony nauczyciel i zaczął dyktować notatkę.

Kamiya pisał na przemian w zeszycie Toshiego i swoim.

- Dlaczego? – brunet zapytał szeptem.

- Nie możesz mieć zaległości.

Gdy matematyk podszedł do ich ławki, skrzywił się znacząco.

- Jak możesz go wykorzystywać. – był jednym z licznych profesorów, który nie darzył chłopca zbyt optymistycznym uczuciem.

- Zranił się w rękę, a raczej ktoś mu to zrobił. – wyjaśnił białowłosy.

- Mógł się nie bić.

- To dla mnie nie problem żeby mu to... – przerwał, gdyż Toshi wziął do ręki długopis i zaciskając zęby, zaczął przepisywać notatkę. – Przestań! To cię boli!

- Nic mi nie będzie. – kolega patrzył buntowniczo i tryumfalnie na nauczyciela.

W Kamiyi zawrzało. Wyrwał gwałtownie zeszyt spod dłoni szarookiego.

- Tak, na pewno, już ci wierzę. Nie rób nic na siłę, a pan – skierował wzrok na matematyka. – niech nie przerywa wykładu.

Mężczyzna zdziwił się. Zmrużył oczy i spojrzał na zszokowaną miną bruneta. Odwrócił się i zaczął dalej prowadzić zajęcia.

Po lekcjach Uryuu został zatrzymany przez nauczyciela, w celu omówienia jakiegoś przykładu, więc Nazura postanowił na niego poczekać przy wyjściu. Zauważył przy oknie dyrektora, który w jednej ręce trzymał wiaderko z wodą, a w drugiej jakiś płyn i szmatkę.

- Co się stało?

- Co się stało?! Jeszcze śmiesz pytać? W tej szkole trzyma cię tylko to, że ojciec płaci dość znaczne kwoty. Inaczej już dawno byś wyleciał. Ale miarka się przebrała! Nie obchodzi mnie, kto to zrobił. Ty masz to umyć. – warknął, pokazując pomazane markerem futryny.

Chłopiec spojrzał w tamtym kierunku. Jego źrenice rozszerzyły się.

- „Potwór”, „brutal, „zniszczyć!”, „Nieszczęście” – czytał, coraz bardziej zaciskając pięść. Zerknął na rzeczy, jakie przyniósł mężczyzna. – Ale ja nie...

Dyrektor go nie słuchał. Odwrócił się i na odchodnym dodał, że jeżeli brunet będzie wymigiwał się od tej pracy, zadzwoni po jego ojca.

Toshi nalał płynu do wody. Wrzucając do wiaderka szmatkę owiniętą wokół ręki, jęknął głośno.

- Cholerny staruch. Mógłby dać chociaż rękawicę.

Dłoń zaczęła go piec, a jego ciało, pocić. Nagle poczuł, że ktoś za nim stoi, więc odwrócił się.

Kamiya wpatrywał się z przerażeniem na napisy.

- Kto? – zapytał bezdźwięcznie.

- Nie wiem.

Białowłosy wyłowił dziwne nutki w głosie kolegi.

- Czemu się krzywisz? Przecież miałaś zranioną prawą rękę, a ty myjesz lewą. – zdziwił się.

- Mam uczulenie na środki chemiczne. – szepnął. Spojrzał na wielkie place czerwonych kropek na swoim ciele.

Kamiya natychmiast odciągnął go od wiaderka.

- To czemu nie założyłeś rękawic? – wrzasnął na niego.

- Nie dostałem ich, a dyrektor nie chciał słuchać, gdy przekazywałem mu, iż mam alergię. – osunął się na posadzkę.

Uryuu prychnął wściekle i przytrzymując go, zaniósł do pielęgniarki.

~~ooOOoo~~~

Do małej, medycznej salki wpadł zdenerwowany mężczyzna.

- Toshi! To już przesada! Dyrektor o wszystkim mi powiedział. Na dodatek uciekłeś od pracy! – warknął, uderzając syna w twarz.

Niebieskooki stanął między oboma, uniemożliwiając im bójkę.

- Proszę nie wyciągać pochopnych wniosków. To nie jego wina, że... – zaczął pospiesznie.

Pan Nazura spojrzał na niego groźnie.

- Nie mówię do ciebie! – popchnął go tak, iż chłopiec wylądował na ścianie, z głośnym jęknięciem.

Brunet dostał szału. Rozpędził się i z całej siły uderzył z pięści swojego ojca, aż tamten zachwiał się.

- Nie waż się go tknąć! – w jego oczach błyszczały ogniste iskry.

Uryuu otworzył usta ze zdziwienia.

Mężczyzna masował obolała szczękę. Jeszcze nie widział go w takim stanie.

- Ten upierdliwy staruch kazał mi myć okna. Nie pozwolił mi powiedzieć, że mam uczulenie na wszystko, co chemiczne. Gdyby nie Kamiya, teraz pewnie leżałbym półmartwy na korytarzu! Jeżeli powiesz na niego, chociaż jedno złe słowo, nie będę się hamować. – wysyczał.

Starszy Nazura patrzał na syna z otępieniem. Po chwili uśmiechnął się.

- Rozumiem. Nareszcie jesteś ze mną szczery. W takim wypadku muszę poważnie porozmawiać z tym upierd... dyrektorem. – zachichotał. – Nie pozwolę by stała ci się krzywda. Przeniosę cię do innej szkoły. – dokończył spokojniej.

Toshi drgnął. Podbiegł do ojca i wpatrywał się w niego. z prośbą w oczach.

- Tato nie, nie rób mi tego. Nie przepisuj mnie stąd. – prawie wykrzyczał.

Tamten widział, jak chłopiec marszczy brwi i obdarza go błagalnym wręcz, spojrzeniem.

- Aż tak ci zależy? – zerknął dyskretnie w stronę Uryuu.

Brunet wyprostował się i skinął głową.

- No dobrze. – pogłaskał go po głowie. – Ale i tak pogadam z dyrektorem. Musi uważać i słuchać swoich uczniów. Przecież jest osobą odpowiedzialną. – warknął i wyszedł z pokoju.

Kamiya podniósł się i podszedł do kolegi.

- Czemu uderzyłeś swojego ojca?

Tamten spoglądał na niego kątem oka.

- Popchnął cię. – mruknął niewyraźnie.

- No to co? To nie był powód, by rzucać się z pięściami na...

- Oh weź się ugryź. – szarooki nie pozwolił dokończyć zdania, oburzonemu niebieskookiemu. Złapał go za nadgarstek i pociągnął za sobą. Wychodząc ze szkoły udali się w stronę samochodu, którym przyjechał pan Nazura. On z kolei pojawił się po kwadransie.

- Uff...udało się. Kazał przeprosić. – uśmiechnął się, zadowolony. Dostrzegł białowłosego i podszedł do niego. – Wybacz za tamto. Nie powinienem.

- Nic się nie stało. – żachnął się.

- Baka. – westchnął Toshi. – Tato. Podwieziemy tego głupka pod dom. Właśnie uciekł mu autobus.

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

W poniedziałek Kamiya zauważył, że jego kolega bardzo się zmienił. Gdy wchodzili do klasy, Toshi spojrzał na niego wrednie.

Przez połowę lekcji w ogóle ze sobą nie rozmawiali.

Nagle szarooki pochylił się nad chłopcem.

- Wyglądasz jakby notatka z biologii, którą teraz tak namiętnie piszesz, w takim skupieniu, była dla ciebie czymś ogromnie ważnym. – szepnął mu uwodzicielko do ucha.

- Odsuń się ode mnie. – coś mu bardzo nie pasowało.

- Jeżeli chcesz to zrobić – zaakcentował trzeci wyraz – to przyjdź po wykładzie do męskiego WC.

Białowłosy nie wierzył własnym uszom. Kątem oka dostrzegł ironiczny uśmiech na twarzy kolegi.

~~ooOOoo~~

Pięć kroków, cztery,trzy. Uryuu miał coraz większe wahania. Co go pchało do tamtych drzwi? Dwa, jeden krok. Klamka. Odetchnął głęboko i nacisnął na nią. Na środku pomieszczenia stał Toshi.

- O, przyszedłeś. – prychnął. – Po co?

Niebieskooki zacisnął pięści. Domyślił się, iż tamten robi to specjalnie. Chce go poniżyć.

- Bo...bo chcę żebyś się ze mną kochał. – szepnął prawie niedosłyszalnie.

Nazura wciągnął go do jednej z kabin i zmusił do klęczenia. Odpiął zamek swoich spodni i wyciągnął swoją męskość.

- Ssij. – polecił.

- C-Co proszę? – zająknął się.

Szarooki złapał za jego włosy i zmusił go do przybliżenia twarzy, bliżej skarbu.

- Ssij! – warknął i nie czekając na reakcję blondyna, wepchnął sporego penisa, w jego usta.

Kamiya zadławił się przez wielkość członka Toshiego. Nie był na to przygotowany. Po chwili zaczął niepewnie lizać główkę, dodatkowo masując kształtne jądra, doprowadzając ich właściciela do ekstazy. Brunet zmieniał rytm, czując zbliżające się spełnienie. Każda żyłka była dobrze dopieszczona.

W niedługim czasie efekt tych poczynań przyszedł zadziwiająco mocno. Z ust Uryuu wyciekał biały płyn, który, o dziwo, z lubością połykał. Szarooki pochylił się na nim, zlizując resztki, z jego brody.

Nagle odwrócił go tyłem do siebie i jednym, płynnym ruchem, zsunął mu spodnie do kolan. Złapał członek białowłosego i zaczął bawić się jego napletkiem.Bardzo pobudzały go ciche westchnięcia i szepty, które układały się w jeden wyraz, jego imię.

Spojrzał na jędrne pośladki i w momencie się zablokował.

Zamknął oczy i przypomniał sobie rozmowę, jaką przeprowadził w weekend, z trzema mężczyznami.

Oparł się na plecach Kamiyi.

Niebieskooki chciał zaprotestować, powiedzieć, że chce, aby Nazura nie przestawał, jednak poczuł, jak na jego bark coś spada.

- T-Toshi? – jęknął.

- Nie potrafię. Nie mogę cię skrzywdzić. Wybacz mi. – wyszeptał drżącym głosem i szybko uciekł z łazienki.

Uyruu ubrał się i oparł się o ścianę, sparaliżowany tym, co się stało. Osunął się po niej, a z oczu popłynęły mu słone łzy.

~~ooOOoo~~~

Kamiya wrócił na zajęcia, mocno spóźniony. Zauważył, że bruneta nie było w sali.

Dwie pary braci, wpatrywały się w niego uważnie.

Po skończonym wykładzie, podeszli do niego.

- Co się stało? Gdzie Toshi? – zapytał szatyn.

- Nie wiem. On... – spojrzał niepewnie na chłopców  i coś w nim pękło. Ciepłe strużki łez, spływały mu intensywnie po twarzy. – On chciał się ze mną kochać, ale w pewnym momencie przestał i powiedział, że nie potrafi mnie skrzywdzić. Na dodatek wybiegł z toalety, w której mieliśmy mieć swój pierwszy raz i teraz nie wiem, gdzie on jest. – łkał cicho.

Koledzy stali w osłupieniu. Jeszcze nie widzieli blondyna w takim stanie.

- Poszukajmy go. – zaproponował Saichi.

Uryuu zgodził się ochoczo.

Wybiegli przed szkołę, nawołując Nazurę. Nie mieli pewności, że on tutaj jest, ale nie mogli patrzeć na przygnębionego niebieskookiego.

Shinta zauważył, że pobliskie krzaki poruszając się, jakby ktoś w nich był. Poinformowawszy resztę, pobiegł w tamtą stronę.

Kamiya upadł na kolana.

- Toshi. TOSHI! Kto ci to zrobił? – krzyczał, wpatrując się w posiniaczonego bruneta.

Chłopiec spojrzał na niego.

- Uratuj... swoją mamę. Trzech ucieka... – zakaszlał. – ...do twojego domu. – jęknął i zemdlał.

Białowłosy wpatrywał się niego zszokowanym spojrzeniem. Szybko jednak doszedł do siebie i zadzwoniwszy po policję i pogotowie, położył głowę na torsie Nazury.

Akemi (14:52)