17. Gdyby ogień był wodą.

11 września 2009

Oi ;P Długo wyczekiwany rozdzialik XD No w sumie to on zaczyna coś...co w poniedziałek rozkwitnie bardziej ;p Odwołując się do ostatnich słów opowiadania...yyy... no to jakby przekłada się realia XD Aha i przepraszam za tak banalne imiona nowych bohaterów, ale jak to pisałam, musiałam być chyba zdesperowana O_o XD Zapraszam do czytania i pokłony oddaję Wam, za te komentarze, które człowieka podbudowują na scenie szkolnej, gdzie wszystko jest zawsze robione za słabo.. heh ;P

Akira

Było już grubo po piętnastej, a Eiri nadal spał. Trochę się o niego martwiłem, ale cóż mogłem poradzić? Po minie taty widziałem, że też myśli tej samej osobie, co ja.

- Macie ochotę na coś zimnego? – błysnąłem pomysłem. Na dworze był przecież niemiłosierny upadł.

- Pewnie. – Fay uśmiechnął się do mnie. Kazał mówić sobie po imieniu, przez co tata marudził, że czuje się w naszym towarzystwie bardzo staro.

- W takim razie skoczę po coś do sklepu. – sięgnąłem po portfel.

- Mogę iść z tobą? – Koryuu wyszczerzył się do mnie.

- Za rączkę i do przedszkola. – prychnąłem. – Jak chcesz. – westchnąłem ostatecznie.

***

Chłopcy wyszli z hotelu i udali się do oddalonego o kilometr supermarketu. Rozmawiali o wszystkim i o niczym, aż doszli pod budynek.

- To co bierzemy? – zapytał fioletowowłosy.

Aki zaśmiał się na to pytanie, jak dzieciak.

- LODY! – wrzasnął tak głośno, że kilka klientek odsunęło się od nich z lękiem.

- Jeny. Nie rób obciachu, chłopcze. – piwnooki oparł się o drzwi, z rezygnacją.

- No co? – burknął szatyn i ruszył w kierunku mrożonek. – Jakie smaki mam wybrać?

- Hmm, pomyślmy. – zastanowił się Osami.

On lubił śmietankowe, gdyż bardzo przypominały mu oczy ukochanego, z kolei Kiba wręcz piszczał na widok truskawek. Osobliwe połączenie. Fioletowowłosy uśmiechnął się do swoich myśli. Oj tak, ciekawe jak by smakował srebrzystooki, oblepiony puszystą śmietaną, a jako dekoracja – kuzynki poziomek w niektórych, erogennych miejscach.

Jabłkowe lody nadawały się dla Isamu, który kojarzył sobie ten smak i zapach ze skórą oraz włosami Chisato. Niebieskooki zarumienił się uroczo, na co kilka słodziutkich, ubranych na różowo, dziewczyn, zachichotało. Niestety ujrzały krzywy uśmiech i chłodne spojrzenie. Niezadowolone, oddaliły się w dalszą część sklepu.

- Na co się zdecydowałeś? – Aki zapytał przyjaciela.

- Dla mnie śmietankowy, a dla Kiby truskawkowy.

Szatyn popatrzył na niego z uznaniem.

- Brawo. – pochwalił. – Dla mnie wiśniowe, chociaż nie wiem, co Isa będzie wolał. Z jednej strony uwielbia smak mych ust, które są rzekomo właśnie takie. Z drugiej, potrafi pół godziny przesiedzieć, wąchając moje włosy o zapachu jabłka, więc i o takie poproszę. Dla taty pistacjowe, dla Faya czekoladowe. Kłopot w tym, że nie wiem jakie wziąć Eiriemu. Pójdę za radą siostrzeńca Isamu i wezmę toffi. A właśnie... on chciał kakaowe?

- Karmelowe. – poprawił Koryuu.

- Ma chłopak gust. – niebieskooki uśmiechnął się z uznaniem.

- To się wykosztujesz. – Osami zaśmiał się tuż przy uchu Chisato, gdy stali w kolejce.

- Uwierz, że naszą rodzinę na to stać. – chłopiec spojrzał na niego z zażenowaniem wymalowanym na twarzy.

Po zapłaceniu, wyszli ze sklepu.

Powoli dreptali ciemną, asfaltową drogą. Mijali drzewa w parku, które o tej porze kwitły na potęgę. Płatki Zakury oraz śliwki rozwiewane przez wiatr, otulały powietrze delikatnym kolorem i lekkim zapachem. Niebo było przejrzyste, a słońce grzało tak mocno, iż tylko nieliczni zdecydowali się wyjść ze swych domostw. Nawet zwierzęta drzemały czy to pod drzewem, czy w cieniu budynków.

Z oddali dostrzegli trzech osobników, zmierzających w ich stronę.

- Witam. – jeden z nich wydał się Akiemu bardzo znajomy.

- Cześć. – szatyn zmarszczył lekko brwi. – Czy ja cię...?

- No raczej. – tamten uśmiechnął się niemile.

Fioletowowłosy spąsowiał.

- Czego chcesz, Ren? – warknął.

Chłopiec posłał mu przymilne spojrzenie.

- Kotku, nie z tobą rozmawiam. Wracając, nie dokończyliśmy czegoś w szkole.

Niebieskooki drgnął.

- No tak! Przecież to ten gość, przez którym uratował mnie Koryuu! – pomyślał. Powiódł wzrokiem po wszystkich sylwetkach i z radością stwierdził, że jego przyjaciel bez trudu da sobie radę.

Obstawa Rena składała się z potężnego bruneta o czarnych jak noc, oczach, budowie kulturysty ubranego w obcisły podkoszulek z napisem „Yun” i krótkich szortów oraz nieco niższego, liczącego sobie metr osiemdziesiąt, dwudziestolatka. Krwiście czerwone włosy upięte w luźny kucyk, dosadnie ukazywały twarde i surowe rysy twarzy. Na dodatek zimne niczym lód, karmazynowe oczy patrzyły groźnie na otoczenie. Ubrany był identycznie jak Yun, z małą różnicą. Naszywka na koszulce była inna, a pisało na niej „Kinn”.

Chłopak, który rozmawiał z szatynem, był raczej szczupły, jeżeli patrzeć na jego kompanów, bo przy naszej dwójce, wyglądał raczej potężnie. Miał długie do ramion, blond włosy i szare oczy. W uchu można było dostrzec dwa kolczyki.

- Co masz zamiar skończyć? – Aki był niewzruszony.

- To tajemnica. Ale czego nie robi się dla swego kochania. – westchnął tamten i spojrzał w niebo. – Mamy plany wobec twojego braciszka, bo bardzo spodobał się prawej ręce szefa, czyli Yunowi. – brunet uśmiechnął się kącikami ust.

- Chyba zgłupiałeś! – Koryuu aż zatrząsł się z wściekłości.

- Zamkniesz się wreszcie? Kon i dla ciebie ma przygotowane rozrywki. – wrzasnął blondyn.

- Powiedz swojemu bratu, żeby nawet nie próbował, bo skończy źle. A właśnie...! Przecież on siedzi w więzieniu. – Osami pomyślał logicznie.

- Nawet nie wiesz, jaki on jest niewyżyty. Chłopaki zbierają kasę na kaucję, co bardzo szybko postępuje. – zaśmiał się dźwięcznie i spojrzał na Chisato. – Kochanie ty moje.

- Nie mów tak do mnie! – Aki zamachnął się, aby go uderzyć, ale szarooki był szybszy. Złapał nadgarstek szatyna i przyciągając go do siebie, pocałował żarliwie. Niebieskooki zareagował natychmiastowo, traktując blondyna kolanem, poniżej pasa. Ren od razu wypuścił Akiego i zamarł z przekleństwem na ustach. Po chwili wyprostował się dumnie.

- Będziesz cudowny w łóżku. – mruknął głębokim, gardłowym głosem. – Nie martw się o braciszka. Jeżeli chodzi o Yuna, to potrafi być delikatny, prawda? – zerknął przez ramię na bruneta. Chłopak oblizał wargi i zmierzył niebieskookiego wyzywającym spojrzeniem.

- Tym razem zamierzam go spróbować. – ton jego głosu ociekał podnieceniem.

- To ty go skrzywdziłeś, bydlaku! – Koryuu precyzyjnie wymierzył cios w szczękę, bez żadnego jednak skutku.

- Tylko na tyle cię stać? – westchnął zawiedziony. – Ten chłopczyk rumienił się tak cudownie, że nie mogłem się opanować. – zachichotał.

- Ty...!

- Dosyć! Aki, mój drogi, nie złość się już. Jeszcze się spotkamy. Pa. – i pocałował zdezorientowanego szatyna w policzek, na co tamten starł muśnięte przez usta Rena, miejsce.

Chłopcy stali na chodniku i odprowadzali trójkę perfidnych dzieciaków, wściekłym spojrzeniem. Akira był czerwony po twarzy. Emocje w nim wrzały, a on w tym momencie miałby siły by pobić Pudzianowskiego.

- Już na mu pozwolę, aby tknął Eiriego. – syknął.

***

Wpadli do hotelu jak burza.

- Eiri wstał? – wysapał szatyn.

- Tak, a co? – Isamu nie rozumiał, czemu jego ukochany tak gwałtownie i chaotycznie biega z jednego pokoju, do drugiego.

- Pamiętasz, gdy ci pisałem o tym blondynie, który się mnie zaczepiał? – kontynuował, nie czekając na odpowiedź. – Spotkaliśmy go z Koryuu dzisiaj. Groził nam, że zrobi krzywdę młodemu. – powiedział na jednym wydechu.

- Żartujesz! – Sato nie mógł w to uwierzyć.

- Musimy go pilnować – zadecydował Aki. – i powiedzieć mojemu ojcu i reszcie na tyle dyskretnie, żeby Eiri się nie dowiedział. On jest głupiutki i zamiast się ukrywać, poszedłby do nich.

Ochroniarze zostali poinformowani i zaczęli uważniej zaglądać do wpisów osób nawiedzających cesarza.

~o~

Kiba

- Eiri! Idziesz po tego loda czy nie?! – wydarłem się na brata. Starałem się być opanowany, mimo ogromnego niepokoju. Akira zwołał nas do kuchni i podczas gdy my rozmawialiśmy o wcześniejszym spotkaniu z tamtymi typkami, siostrzeniec Isamu stał na czatach. Zauważyłem, że bardzo interesuje się losem zielonookiego.

Nareszcie usłyszałem kroki na schodach. Rozumiem, że Eiri dużo przeszedł i niekoniecznie było to miłe, ale mógłby, chociaż dać o sobie znać.

- Idę, idę. – zrzędził.

Prawie wszyscy już zaczęli konsumować zimne lody, które cudownie ochładzały w tak upalny dzień.

W drzwiach stanął mój ognistowłosy brat. Miał na sobie dopasowane, niebieskie jeansy z wizerunkiem smoka na lewym udzie, wyszytego srebrną nicią oraz białą koszulę odpiętą do połowy. Czerwone kosmyki kaskadami spływały mu po ramionach. Widok był naprawdę nieziemski. Dodatkowo na nadgarstku widniał czarny rzemyk. Muszę przyznać, że ładna z niego bestia.

Nagle usłyszałem plask i spojrzałem w kierunku, z którego dochodził. Czyżby Eiri zrobił aż takie wrażenie na siostrzeńcu Isamu? Chłopak stał z otwartą buzią i zdziwiony, wpatrywał się w jeden punkt. Lód, który wypadł mu z ręki, teraz powoli topił się, tworząc lekko brązową kałużę. Niespiesznie i jakby z przestrachem podchodził do ognistowłosego. Zatrzymał się jakiś metr od niego i obejrzał go od góry do dołu. Zauważyłem, że Isamu i Aki wymieniają porozumiewawczy spojrzenia. Czemu ja zawsze dowiaduję się ostatni?

~o~

Siostrzeniec

Czułem, że moje policzki pieką niczym ogień! Nigdy nie byłem tak blisko drugiej osoby, oprócz jednego razu. Chciałem się przełamać, podejść, przytulić, ale jedyne, na co mnie było stać, to wyszeptanie jego imienia.

- E-Eiri kun? – zapytałem i siłą woli spojrzałem w te jego zielone oczęta. Serce zamarło mi w piersi. Tak bardzo się bałem, że mnie nie pamięta, że nie pozna. Wyczekiwałem odpowiedzi.

--- 

Haa i nie zdradziłam imienia siostrzeńca xD

Akemi (15:34)