XI Wigilijny czar - Walka!

23 stycznia 2009

To jest przedostatnia notka do tego opowiadania. Za tydzień pojawi się nowe...jeżeli tego chcecie, bo coś mało mam tych odważnych czytelników, co do pracy nie zachęca ;) Jutro notka ostatnia z "Wigilijnego czaru". Teraz zaczynają mi się ferie, więc bez przeszkód, mogłabym notki dodawać, nie bojąc się o zaległości w szkole...no, ale nie wiem co robić xD Zmotywujcie mnie ;) 

PS: Zapomniałabym    To już miesiąc od rozpoczęcia tego bloga i chciałabym Wam podziękować za komentarze i za to, że czytacie    Zapraszam do czytania ^^

Po 30 minutach byli w domu. Jedna czwarta tego czasu była przeznaczona na codzienną higienę, a reszta na pokonanie drogi i…sposób, w jaki była wykonana. Konkretnie, Paul wlekł się niesamowicie, jęcząc z bólu, więc jego partner, nie chcąc na starość zostać głuchym, poświęcił się, że go będzie niósł. Tak więc szatyn, mimo, że lekki, swoje ważył i po małych trudach, udało im się bez zbędnych przeszkód, dotrzeć do celu.

Matka Callana przyjęła Toma z pobłażliwym uśmiechem na ustach i zaprosiła do środka, wraz z „pakunkiem”.

Gdy wreszcie jej syn siedział względnie cicho, a jego przyjaciel mógł wreszcie odpocząć i przytrzymać dyskretnie dłoń ukochanego, nastąpiła przerywana cykaniem zegara, cisza.

- Co było takie ważne? – Paul zaniepokoił się poważną miną rodzicielki. Zraniła go, to fakt i jeżeli ma zamiar znów coś powiedzieć to…

Przerwał swoje niezbyt miłe rozważania, kiedy wstała i podała mu karteczkę, którą zobaczyła wcześniej i tą, którą przyniósł listonosz.

Na tej drugiej widniały słowa:

„Dziś przy Road Street o 18. Ujrzysz światło słońca po raz ostatni."

- Synku, nie musisz tam iść. – zawołała błagalnie Elizabeth.

- Nie mamo. Trzeba to skończyć raz na zawsze. – Musimy się przygotować – zwrócił się do Fergusona.

~*o*~

Pół godziny przed czasem Paul, Tommy i jego zespół, czekali na skrzyżowaniu Road Street i Road Kill.

- Nie ma to jak rozdroża Piekła. – odezwał się ktoś za nimi.

- Sammy… – uśmiechnął się smutno Callan.

- Powiedzmy. – przerwał dalsze słowa. – Wiesz, wolę Cię jednak jako Ice Re. – prychnął.

- Po co mamy walczyć? Rozejdźmy się w pokoju. – rzucił niby od niechcenia lider zespołu.

Wielkie zdziwienie odmalowało się na twarzy niebieskiego Fenixa.

- Chyba żartujesz! – przestraszył się żartobliwie.

- Nie. W dodatku nie mamy, czym walczyć. – powiedział tryumfalnie tamten.

- Oj tu Cię zaskoczę. – krzyknął Wodo zmieniając się jednocześnie w Fenixa. – Zobaczymy co potrafisz.

Wzbił się w niebo i zaatakował przestraszonego Callana, strugą lodowatej wody.

Chłopiec zdążył uskoczyć. W miejscu gdzie przed chwilą stał,teraz był duży lodowy sopel.

- Masz refleks. – pochwalił go Sammy. – Teraz przestań się ze mną bawić i przeistocz się!

- Nie umiem!!! – Paul był podłamany. Chciał, żeby to się dobrze skończyło, by nie było rozlewu krwi, aby Sammy w końcu przestał.

Ice Re obrzucił go pełnym pogardy spojrzeniem.

- Chcesz mnie pozbawić zabawy? Tak? Nie uda Ci się to! – wrzasnął, celując wodą w chłopca.

Callan zamknął oczy, oczekując ciosu. Jedyne, o czym teraz myślał to zraniona podczas ostatniej ucieczki, krwawiąca noga oraz…oraz Tom, który tak bardzo go zmienił.

Nagle słyszał jęknięcie.

Szybko otworzył oczy, którym ukazał się smutny widok.

Na ziemi, tuż przy jego nogach leżał Ferguson.

- NIE!! – szesnastolatek upadł na kolana.

Zaczął płakać i tulić ukochanego do siebie. To on zasłonił go ciałem, chroniąc przed atakiem. Dlaczego tak musiało się stać? Znów niesprawiedliwość losu.

Spojrzał przez łzy, na twarz Tommiego zauważył, że tamten chce mu coś powiedzieć.

Przybliżył się i wytężył słuch.

- Tym razem mi się – zakaszlał – udało. – uśmiechnął się ciepło, po czym cichutko jęknął i zsunął się z ramion Paula.

Chłopiec patrzał się tępo, nie dopuszczając do siebie tej strasznej myśli, tej okropnej prawdy, jaką była śmierć… śmierć szybsza od jego.

W pewnym momencie zawył przeraźliwie. Jego serce rozrywało się na małe kawałki.

- O jakie wzruszające! – parsknął zniecierpliwiony Wodo.

Był pewien, że teraz z łatwością zabije Paula. Nie był z tego zadowolony, ale – im szybciej tym lepiej. Świat ma być unicestwiony.

Po chwili Callan podniósł się z klęczek. Jego oczy płonęły gniewem. Zdziwiony, lecz uszczęśliwiony takim obrotem sprawy, Sammy, dostrzegł, że z 16-latkiem coś się dzieje. Przymrużył oczy w nagłym blasku, z którego wyłonił się Fi Re.

- Odpłacisz mi za to. – wysyczał dobitnie.

Koledzy z zespołu, również Fenixy, stały na uboczu, bacznie obserwując zgrabne ruchy Ice Re, który ogromnie zszokowany, zauważył w ostatniej chwili, jak potężna, ogniowa kula, zmierza w jego kierunku.

Zaczęła się walka na śmierć i życie. O ile Fi Re kierowały emocje i chęć zemsty, o tyle niebieski Fenix robił to z czystej przyjemności i żądzy zwycięstwa.

Jego moc był tak potężna, iż niemożliwym było jego pokonanie. Przez te wszystkie lata, dobrze kształtowane umiejętności, bardzo mu teraz pomagały.

W około panował bezład i pożoga. W jednym miejscu tliły się małe drzewka, które przed chwilą płonęły. Gdzie indziej zamarzała przyroda, dotknięta lodowym oddechem Ice Re.

Oboje z nich wymieniało się raz za razem ciosami. Każdy był wycieńczony.

Jako pierwszy swe siły wyczerpał czerwony ptak. Korzystając z momentu nieuwagi, jego przeciwnik wymierzył mu lodową strugę wody. Fi Re spostrzegł to w porę i również uderzył swym ognistym pociskiem.

Krzyk rozdarł wielki chaos panujący na pobojowisku.

Matka Paula wyrywała się mężowi z uścisku. Nie mogła siedzieć spokojne w domu, kiedy jej syn walczy i grozi mu niebezpieczeństwo.

Alva pomagał ojcu. On również, tak jak i John, nie miał zamiaru czekać z założonymi rękami.

Wszystkich pochłonęła mgła, wywołana połączeniem dwóch mocy.

Po kilku chwilach z szarawego dymu, wyłoniła się postać jakiegoś ptaka.

Akemi (14:05)