VII Wigilijny czar - Powrót.

16 stycznia 2009

Nie wiem czy dzisiaj dodam 2 notki. Przed chwilą się dowiedziałam, że mój ukochany pies, Kajtek, niestety nie wytrzymał zimy (ma 17 lat). Nie za bardzo jestem w nastroju do przepisywania z zeszytu, na Worda. Zobaczę. Miłego czytania.

Po występie Paul udał się do garderoby zespołu. Znalazłszy drzwi, zapukał w nie lekko. Po chwili otworzył je Michael.

- Ooo…cześć! Co tu robisz? – zdziwił się i zerknął odruchowo w stronę lidera.

- Mogę wejść? Muszę porozmawiać z Tommym – chłopak zacisnął pięści i spoglądał groźnie spod przymrużonych oczu.

Blood zawahał się, jednak zacięta mina kolegi, ostatecznie pomogła mu podjąć decyzję. Cofnął się i otworzył szerzej drzwi.

Ferguson siedział na krześle. Gdy zobaczył, kto przyszedł, aż krzyknął z wrażenia.

- Miałeś się do mnie nie zbliżać – jęknął podchodząc bliżej Paula.

Tamten zaśmiał się ironicznie.

- Nadal szukacie nazwy zespołu? – blondyn drgnął widząc tajemniczą i ciut drapieżną minkę.

- Tak – szepnął niepewnie.

- To może „Fenix i spółka”? – prychnął z wyrzutem 16-latek.

Chłopcy popatrzyli na siebie. Szarooki pobladł i osunął się po ścianie.

- Ty wiesz. – jego oddech był bardzo głęboki.

Paul przestraszył się i podbiegł do niego. Członkowie zespołu postanowili zostawić ich samych.

- Tak wiem. – odparł łagodnie, gdy tamci już wyszli.

Pomógł Fergusonowi wstać i usiąść na krzesełko, a sam kucnął obok.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś? – uśmiechnął się smutno.

- Chciałem Cię chronić – Tom ujął jego dłonie i zapatrzył się w jasną twarzyczkę. – Wybacz, że zostawiłem Cię tam samego – broda zaczęła mu lekko drgać.

Callan przysunął się do niego. Oplótł jego mleczną szyję i usiadł mu na kolanach. Wydawał się taki spokojny i dziecinny. Tommy opanował dreszcz, jaki przeszedł przez jego lędźwie. Delikatnie, lecz stanowczo zsunął chłopca i wstał. Paul posłał mu zdziwione spojrzenie.

- Chcę, naprawdę chcę mieć Ciebie przy sobie, ale jednoczenie boję się odtrącenia, boję się, że znowu Cię stracę.

Szesnastolatek zaśmiał się perliście.

- Nie masz się, o co martwić naprawd… – nie dokończył. Złapał się gwałtownie za głowę i skrzywił usta w grymasie bólu.

- Co się stało? – przyjaciel był już przy nim.

- Nic, tylko muszę wziąć lekarstwo – powiedział, wyjmując z kieszeni kurki buteleczkę.

Blondyn spojrzał nieufnie na pojemniczek.

- Na co to jest?

- Ja – zaczął Paul połknąwszy swoją dawkę – mam cukrzycę. Ostatni etap.

Tommy zamarł. Przez chwilę stał bez ruchu i powoli docierał do niego sens tych słów. Bardzo mocno wtulił w siebie Callana.

- To nic strasznego. Mam tylko nadzieję, że to przeznaczenie, wypełni się wyłącznie w naszej części, że… że naprawdę będziemy razem. – oddał pieszczotę, równocześnie wsłuchując się w nasilający się płacz ukochanego. Czuł się tak, jakby to Ferguson był chory, a on teraz go pociesza. Zaczął głaskać go po włosach. Po paru chwilach starszy uspokoił się, jednak nie odsunął.

- Wiesz, co dziś za dzień? – kąciki ust powędrowały mu nieznacznie do góry.

- Tak, 24 grudzień – oczy Paula zaświeciły radośnie. – Już minął rok, odkąd pierwszy raz się spotkaliśmy.

- Dokładnie. To tak jakby przeznaczenie. Musimy to uczcić. – Tom cofnął się pół kroku. Spojrzał niepewnie na pięknego chłopca, jakiego miał przed sobą. Odgarnął z jego czoła niesforny kosmyk włosów.

Policzki Callana wręcz płonęły.

Ferguson objął dłońmi jego twarz i delikatnie przysunął go do siebie.

Szesnastolatek czuł ciepły oddech na swej szyi. Po chwili dołączyły do niego gorące usta, delikatnie muskające jego kark i żuchwę.

Długie jak u pianisty palce, rozpinały zamek kurki i guziki koszuli szatyna, więc i Paul nie zostawał dłużny. Gdy z trudem pokonał wreszcie plączący mu się materiał, jego wargi napotkały przyjemny, ciepły dotyk.

Starszy wpił się w jego usta. Całował go długo i namiętnie. W tym czasie Callan wbijał delikatnie palce w klatkę piersiową Fergusona. Jeszcze nigdy nie było mu tak przyjemnie, a pocałunek, choć gwałtowny, miał w sobie dużo z troskliwości i bardziej nastawiony był na dawanie przyjemności niż na jej branie.

Gdy zabrakło im oddechu, Tom odsunął się i popchnął lekko Paula na kanapę. Podszedł do niego, odpiął jego pasek spodni oraz zamek i przybliżył twarz.

~*o*~

Na drzwiach wisiała tabliczka z napisem „Nie przeszkadzać”.

Elizabeth zajrzawszy rano do pokoju syna, nie ujrzała jego spokojnej, uśmiechającej się przez sen, twarzyczki. Wiedziała, że przy Tommym nic mu się nie stanie, jednak jak każda matka, chciałaby by jej syn był zawsze przy niej, żeby jej pomagał. Nie mogła się pogodzić z tym, że ona będzie żyć dłużej niż Paul. Ciągle karciła się tez za to, że Alva patrzy na nią z niemą prośbą o najmniejszy gest miłości. Zawsze dogadzała młodszemu, jakby przeczuwając, że coś mu grozi. Wewnętrznie czuła, że nie chodzi tutaj o rolę Fenixa, lecz wolała swój niepokój skupić właśnie na tym problemie. Teraz postanowiła, że wynagrodzi starszemu synowi te lata. Będzie starała się przeznaczać mu więcej czasu i troski. Gdy Alva był młodszy, każdy jego problem pomagał rozwiązać mu tata. To on go wysłuchiwał, zakładał opatrunek na zranione kolano, nauczył jeździć na rowerze.

- W Wigilię można rozpocząć naprawienie starych błędów. – powiedziała do siebie.

Kątem oka zauważyła, że obok telewizora leży jakaś koperta. Zajrzała do środka.

To, co przeczytała, przyprawiło ją o boleści w okolicy serca.

Na pergaminie widniał napis: „Nadszedł czas ostatecznego rozrachunku. Teraz nie będzie litości. Nadszedł Twój czas Fi Re. Do zobaczenia wkrótce. Pożałujesz, że się na nowo odrodziłeś. Teraz na pewno będzie Twój koniec. Pozdrowienia z Piekła!”

Akemi (14:33)