IV Wigilijny czar - Niespodziewany gość

02 stycznia 2009

Tom szepnął coś do ucha szatynowi, po czym odwrócił się i szybko pobiegł prosto przed siebie, wymijając kolegów z zespołu.

Chłopiec został sam. Nie rozumiał słów, które miał tak bardzo duże znaczenie. Poszedł do domu. Gdy po prawie półgodzinnym wleczeniu się i potykaniu dotarł na miejsce, zobaczył, że na ganku stoi jego mama.

- Przecież pozwoliłam Ci się z nim pożegnać. – powiedziała łagodnie.

- Wiem – odburknął.

Kobieta wiedziała, że tamten chłopiec chce dobrze dla jej syna. W duchu podziękowała mu za to. Nie była jednak na tyle gotowa, by przyjąć i zaakceptować to, co chciał dać Paulowi - ochronę i miłość. Wiedziała, że kiedyś musi to nastąpić, lecz chciała to odwlec możliwie jak najdłużej.

- Chodź kochanie. Najlepsze na smutki jest coś słodkiego, a ja właśnie upiekłam ciasto. – chciała go pocieszyć, próbowała, ale niestety rana była zbyt głęboka.

Jednak uśmiechnął się do niej, mimo żalu i pretensji. Po chwili dotknął czerwonego medalika o wizerunku ptaka.

W domu usłyszał jakieś głosy, więc posłał matce zdziwione spojrzenie.

- Oh! To Twój bardzo daleki kuzyn, Sammy Wodo z Manhattanu. – wyjaśniła, gdy wchodzili do salonu.

Paul spojrzał zaciekawiony na w stronę czarnowłosego, przystojnego chłopca.

Różnił się od rodziny, Callanów, którzy mieli zazwyczaj rdzawe, lub bardzo jasne odcienie włosów. Jego oczy wręcz przeszywały na wylot, jakby penetrowały duszę.

- Cześć! – posłał Paulowi, prawie że uwodzicielskie spojrzenie.

Piętnastolatek odpowiedział, że miło go poznać, jednocześnie dając do zrozumienia, że nie jest skory do pogawędki.

- Ciociu? Bo mogę się tak zwracać, prawda? – Sam zamrugał uroczo.

- Oczywiście! – zakłopotała się pani domu.

- Tata życzył sobie by przekazać, iż przyjedzie jutro, więc czy moglibyście mnie przenocować? On tak bardzo wam ufa. – słodził.

- Ależ naturalnie! Nie widzę innej opcji. – John Callan wyręczył żonę.

Paul skrzywił się pod wpływem tego przymilnego głosiku chłopca.

- Jakby do herbaty wsypać 10 łyżeczek cukru – otrząsnął się z myśli, gdy usłyszał jak jego mama, każe mu oprowadzić Sammiego po domu. Z niechęcią ruszył się z fotela, w którym wygodnie się ułożył.

Gdy zniknęli w pokoju, Alva przymrużywszy oczy, popatrzył na rodziców.

- Nie podoba mi się jego ton i sposób, w jaki patrzy na Paula.

- Nie przesadzaj. Chce się zaaklimatyzować. Bądź dla niego miły – poprosiła matka.

~*o*~

- Masz niesamowity pokój! – zachwycał się Sam. – Cały czerwony! Ja mam fioła a punkcie niebieskiego, więc rozumiem.

- Dzięki – mruknął chłopiec, siadając na miękkim łóżku. Kuzyn dosiadł się do niego, a jego oczy błyszczały. Zaczął powoli zbliżać się do Callana. Delikatnie położył mu dłoń na kolanie.

- Słyszałem, że cierpisz po stracie kogoś bliskiego. – odezwał się zachęcająco.

- Skąd wiesz? – zdziwił się młodszy.

- Twoja mam coś mówiła – ciągnął dalej od niechcenia,patrząc jednocześnie prosto w tęczówki 15-latka.

Chłopiec dziwnie się poczuł. Jeszcze nigdy nie znalazł się w tak niezręcznej sytuacji, nigdy oprócz…

- Hej! – gdy próbował wstać, ręka kuzyna ścisnęła mocniej jego udo.

- Pozwól mi, proszę.

- Zostaw! – krzyknął Callan, gdy tamten przygwoździł go do łóżka.

Na tym się nie skończyło. Położył się obok niego i zaczął gładzić jego włosy. Następnie pochyliwszy się, prawie niezauważalnie, musnął usta Paula, swoimi.

- Jestem dalekim kuzynem – szepnął namiętnie. Jedną ręką przytrzymał oba nadgarstki szatyna. Drugą gładził jego policzki. Brązowe kosmyki, które nie był liczne i ginęły w burzy blond włosów, rozsypały się na poduszce. W końcu Sam przylgnął ściślej do Paula, miażdżąc go w gwałtownym pocałunku. Prężył się przy tym jak kot.

Młodszy próbował się wyrwać, lecz bezskutecznie. Niepozorny brunet, miał w sobie duże pokłady siły. To on dyktował warunki, kiedy mają przestać. Gdy ta chwila wreszcie nadeszła, 15-latek odskoczył jak oparzony.

- Co Ty robisz? Kim jesteś, aby posuwać się do takiego czegoś? – wysapał.

- Już Ci mówiłem. Twoim dalekim kuzynem – odpowiedział, kładąc nacisk na słowie „dalekim”. – Nie mów nikomu o tym, co tu się wydarzyło, bo i tak się wszystkiego wyprę. Poza tym – przygryzł wargę i uśmiechnął się szelmowsko – chyba było Ci przyjemnie.

- Nie! Ja kocham kogoś innego!

- Ble ble ble. Nie mogłem się oprzeć tym Twoim słodziutkim usteczkom. Niech będzie. Przepraszam. To się nie powtórzy – westchnął zrezygnowany.

Paul warknął cicho. Nie miał innego wyboru, jak nie wywlekać tej sprawy na wierzch.

Spojrzał na czarną bluzę kuzyna. Ze zdziwieniem stwierdził, że połyskuje na niej jakiś łańcuszek.

- Co to? – lekko zaciekawiony, zbliżył się do chłopca. Ten z kolei szybko schował medalik.

- Nic. – odparł obojętnie. – Jakiś drobiazg od mamy. Nic szczególnego.

- Przykro mi z powodu jej śmierci – mimo wszystko żal mu było Sam’a. – Tak szybko odeszła.

- Miała raka. – mruknął brunet – To głupota, że mi współczujesz. Wcześniej pewnie nie wiedziałeś o moim istnieniu.

Chłopak zmieszał się i zaczerwienił.

Nie zauważył jak na ten gest Sam oblizuje nerwowo wargi.

~*o*~

W Sylwestra, w domu Callanów panowała radość.

Sammy i jego tata przeprowadzili się w pobliżu Paula.

Ten rok zakończył się dla niego przykro.

Doznał wielu uczuć ze strony ludzi, których znał, lecz jedno bardzo go raniło. Miał nadzieję, że Tommy wróci do niego i razem uciekną. Im dłużej się nad tym zastanawiał, tym bardziej wątpił. Ostatnio jego rodzice zwracali na niego baczniejszą uwagę.

Postanowił wnieść toast.

 - Za lepszy rok i powrót ukochanych osób. – zauważył, że matka spojrzała na niego dziwnie, z przyganą - Oby marzenia się spełniły.

Gdy wypowiedział te słowa, zegar wybił północ.

- Za marzenia! – krzyknęli wszyscy zgodnie.

Koniec części pierwszej xD

Dziękuję Kirhan, za wytrwałość ;*

Akemi (22:15)