One shot - Historia Hogwartu na konkurs do Anix

 Hej, kochane Elfiątka. Mam dla Was one shota, nie rozdział. Myślałam, że uda mi się napisać, ale nie wypaliło. Gdybym wiedziała, że niektóre plany mi przepadną, mogłabym poświęcić się pisaniu, a tak trochę się pozmieniało i nie mogłam wygospodarować dłuższej chwili. Jedno spotkanie przepadło, kolejne strasznie się przeciągnęło... Ech. Poza tym w środę miałam mieć spotkanie z kierowniczą biblioteki w mojej gminie na temat czytelnictwa młodzieży - jak wiecie, do licencjatu. Zaplanowałyśmy je już w lutym, a ja we wtorek dowiedziałam się, że kobieta zmarła na białaczkę. W piątek z kolei jakiś koleś chciał mnie okraść w tramwaju O_o

Odpowiedzi:

Anelka - Witam Cię bardzo serdecznie! ;3  Po Twoim komentarzem umieściłam kilka słów. Niemniej dotyczyły one tylko części wiadomości, więc odpisuję. xD Bardzo mi miło, że komentujesz. xD Każda opinia wiele dla mnie znaczy i nie ukrywam, że z zapartym tchem czytałam, co sądzisz o moich "wypocinach". Jeśli miałabym polecić Ci okres rozpoczęcia czytania opowiadań, stawiałabym na "Gdyby ogień był wodą", gdyż wraz z następnymi dwoma to trylogia. Poprzednie są pisane niemal dekadę temu i mogę być nieco niedopracowane, choć mam czytelników, którzy wracają do poprzednich opowiadań, pisząc mi, że to ich ulubione (lub pierwsze yaoi). ;) Czasami ponoszą mnie opisy, hehe. xD Aczkolwiek muszę się zgodzić, iż lepiej je pisać, niż pozostawiać nazbyt wielkie pole wyobraźni. xD Będziesz musiała poczekać troszkę więcej na dalszy przebieg historii Yukio, ale masz rację, co do tego, że małżeństwo ustali, aby chłopak mógł zostać i nieco zaskoczy ich jego brak. xD

Neko - Hehe, Taizo się nie wkurzy. Raczej przestraszy brakiem syna. xD Yuki będzie bezpieczny. W końcu towarzyszy mu odpowiednia osoba. xD Haha, ja na nudnych wykładach rozwiązuję krzyżówki. xD Ale to miłe, że czytasz moje rozdziały ;3

 Agnes - Bardzo dziękuję za tak obszerny i opisowy komentarz! ;3 Cenię sobie to, co piszesz i cieszy mnie, że opisywana historia jest realna, bo choć nie znam Japonii (nie byłam), ani nie jestem obeznana w zwyczajach, udaje mi się jakoś powiązać wątki, by wyszło azjatycko. Smutne historie ludzi pojawiają się niemal za każdym rogiem. Ja osobiście nie znam osoby pozostawionej w ten sposób, czy też aby jej życie wyglądało tak, jak opisuję, ale od czego jest wyobraźnia, prawda? xD Yukio na szczęście będzie mógł liczyć na pomoc i mam nadzieję, że i u Ciebie będzie wszystko dobrze.

Star1012 - To fakt, stopniuję akcję, aby wszystkiego od razu nie wyjaśnić (zwłaszcza cieszy mnie to, że niewielu wie, kim jest osoba, która zabrała Yukio). Dla mnie to, wiadomo, oczywiste, dlatego zawsze ciekawi mnie, co pojawi się w komentarzach o takich tajemniczych jegomościach. xD

Basia - Hej. xD Haha, udało Ci się. xD Oj tak, małżeństwo zorientuje się, że nie ma Yukio i będą go szukać. Na szczęście osoba, która teraz jest z Yukim, pomoże mu trafić z powrotem do apartamentowca. Heh, jednak rozdziału nie udało się napisać. ;P

Zielona Strefa

Uwielbiam wiosnę ;3 Nawet z jej pyłkami lipy! XD 

INFORMACJE O ONE SHOCIE

UWAGA! ONE SHOT JEST HISTORIĄ PISANĄ NA KONKURS ORGANIZOWANY PRZEZ ANIX (http://rafael-bielecki-yaoi.blog.onet.pl/). 

KATEGORIA: PARODIA

MOTYW YAOI: BRAK

POWIĄZANIA: AKCJA UMIEJSCOWIONA W ŚWIECIE RAFAELA BIELECKIEGO

Pierwsze nie wyszło, a nad drugim ubolewam.

Nie miałam, co Wam dać w zamian za brak rozdziału, a Anix nie odpisała mi jeszcze, czy mogę publikować coś, co dałam na konkurs. Konsekwencje biorę na siebie, ale nie chciałam sprawić, byście znów musieli na coś czekać.

Serdecznie witam Anelkę! ;3

Przepraszam za błędy i brak rozdziału. Zapraszam do czytania. ;)

-------------------------------------------------------------------------------

Plus bycia  chodzącym, niewidzialnym cieniem? Mogę chodzić wszędzie tam, gdzie inni albo by nie weszli, albo daleko im sądzić, że ja się zapuszczę. Nigdy bym się do tego nie przyznał, ale doskonale rozumiem Bieleckiego. Odkąd mogę swobodnie przeskakiwać między światami, nabyłem wiedzę, jakiej nie powstydziłby się żaden Krukon. Zresztą już dawno przestałem przejmować się tymi, którzy wytykają mnie palcami. Ja, Severus Snape jestem czernią, której otchłań sięga dalej, niż ręce dyrektora. Zresztą jego słoneczna aura jest wystarczająco katastroficzna. Kto wie, czy to nie on stoi za efektem cieplarnianym. Dzieci z Meksyku prażą się jak popcorn na plantacjach, żeby on mógł spokojnie wpierniczać dropsy. Zboczony staruszek może daje im jakieś datki za dobrze wykonaną robotę. „Panie, zgłaszamy wykonanie działania i oczekujemy kary za zbyt długie oczekiwanie. Może pejczyk i kajdanki tym razem”. Nie on jeden wyróżnia się w tej szkole. W sumie czy ktoś machający drewnianym patykiem może być normalny? Z drugiej strony niemagiczni też nie są lepsi. Kręcenie plastikowych piramid podczas okrzyków „Go, Draciel!” musi być ciekawym zjawiskiem.

Wracając do dziwactw. Pomaganie innym to dla mnie wyczyn większy niż wprowadzenie euro do Polski. Nic nikomu nie jestem winien, nie oczekuję rewanżu, bo zawsze na zajęciach pracuję dla samego siebie... Egoizm made on i do przodu. Ostatnio jednak zapałałem nagłą miłością do bliźnich. Hooh, nie no, nie, żebym od razu biegł z referatami do każdego napotkanego. Niemniej przyznaję, że i tak musiałem kiedyś w czerep zbyt mocno przygrzmocić... Albo nawdychałem się jakiegoś szajsu, co to dumnie nosi w klapie pewien polityk… Nie Wąsiaty! Ten co koty pali.

Otóż pięknej, bezchmurnej nocy, spacerując po zacnych korytarzach, w których wiatr wizga jak Stockinger po ulicach, napatoczyłem się na swoją białą wersję. Siedziało to to na podłodze w świetlne księżyca, chlipiąc żałośniej niż jęcząca Marta. Z daleka nie rozpoznawałem istoty, ale herb jasno mówił, że to jedna z ofiar mojego domu. Podszedłem więc bliżej – księżyc romantycznie pchał mnie na spotkanie z kochankiem... Muszę odstawić eliksiry na pewien czas, bo mi zupełnie mózg wypiorą. Lepiej niż Vanish i co ja wtedy zrobię, taki wybielony i czyściutki?

Jakieś dwa metry od chłopaka – shame you, crybaby! – zostałem zaskoczony jego nagłym podrygiem i podniesieniem głowy. Złote ślepia patrzyły na mnie z lekkim przytroczeniem.

- Nasłał cię Lucjusz, czy postanowiłeś dać mu powód do tego, by nadal należeć do paczki? I weź coś zrób ze sobą, bo wyglądasz jak śmierć, albo nietoperz. Z diabłem chodzisz do pralni, czy omyłkowo wpadłeś do smoły? Nie mów, że to nowe.

Ojej! Remus Lupin umie mówić! I do tego składa więcej niż jedno zdanie! Nie poznaję kolegi!

- Nowe? Niee, wyprane w Perwoolu! - prychnąłem, przysiadając się wbrew dzikiemu prychnięciu. – Nie udawaj kota, bo jesteś z innego rzędu. – Patrzenie na czysty objaw przerażenia karmiło mnie do syta. – Psowate? Niee, raczej dzikie wyjce  do księżyca. Przepraszam, jeśli przeszkodziłem w kuszeniu partnerki. – Łzy na jego policzkach zdawały się parować po wpływem gorączki wściekłości. – Wracając do proszków czyszczących... Czego się nażarłeś? Masz oczy jak po tygodniu koksowania. – Nie, żebym przejmował się jego losem, ale jeśli ktoś wygląda gorzej ode mnie, to jest to coś zasługującego na uwagę.

Chłopak wzruszył ramionami.

To się wysilił. Reg wykonuje więcej czynności, a uchodzi za drewniaka większego od Rasiaka. Grzecznie czekałem, aż jaśnie Lupin zaszczyci mnie odpowiedzią nieco bardziej zaangażowaną.

- Dostaję jakieś leki ze skrzydła szpitalnego.

Piguła i jej męczenie konwencjonalne. Już od jakiegoś czasu wydawało mi się, że Lupin jest jakiś dziwny. Pomijając jego normalną skalę odchylenia, bo kto chciałby obcować z Potterem, czy resztą gawiedzi? Okej, każdy ma swoje tajemnice, ale comiesięczne syndromy pobicia na osobie, która jest na liście Top Kujon, zakrawa na sadyzm lub masochizm. Pierwsze odpadało ze względu na mocną obstawę, a drugie… Lupin i samobiczowanie? Żeby był jeszcze post... poszperałem w księgach, popytałem tych, co trzeba i miałem odpowiedź. Proszę państwa, lunatykujący wilkołak to góra lodowa wymierzona w Tytanik. On padł, to i Hogwart się zachwieje, a do tego dopuścić nie mogę. Sięgnąłem do prawej kieszeni, wyjmując z niej niewielkie pudełko. W środku znajdowało się pięć pigułek.

- Co to jest? – Blondwłose dziecię zajrzało mi przez ramię.

- Tabletka gwałtu. – Machnąłem na niego wyłuskując jedną. Kiedy podniosłem wzrok, miałem ochotę trzepnąć Remusa, żeby sprawdzić, czy o ścianki czaszki obije się mięsień, który powinien odpowiadać za myślenie. – A miałem cię za bardziej inteligentnego. Bierz to na dwa dni przed pełnią. Pomoże ci w szybszym gojeniu po przemianach.

Zranione spojrzenie jak u łani wywoływało we mnie agresję. Gdybym mógł, zmieniłbym się w wampira i zagryzł to chuchro. Na nieszczęście zmieszenie się krwi mogło prowadzić do tragedii, a ja nie chciałbym do końca życia pluć sierścią.

- S-Skąd wiesz? – Lupin wziął ode mnie lekarstwo, ale zaczął trząść się jak wierzba bijąca podniecona odlatującymi na zimę ptakami.

- Złote oczy, rany na ciele, czterokrotne wycie w ciągu miesiąca i twoje chorobowe tuż po pełniach? – Wyliczałem, pomijając fakt śledzenia chłopaka. Jeszcze by się przejął. – Rozumiem, że Potter łyka bajeczki o spadaniu z łóżka i jakiejś wymyślonej chorobie, ale reszta?

- Nie obrażaj ich!  - Zaperzył się, wstając gwałtownie na równe nogi.

Podniosłem się i ja. Poziomu nie wyrównaliśmy, ale zawsze lepiej patrzeć na kogoś z góry.

- No już, już – poklepałem go po włosach – Nie denerwuj się tak, bo ci szpony wyrosną.

- W życiu nie zamieniłbym kogoś takiego jak ty na wilkołaka. Wyobrażasz sobie przetłuszczone futro?

Noo, wraca mu humor. That’s my boy!

- Mógłbyś z nich zrobić frytki. Zawsze służę pomocą. – Skłoniłem się w pas, machając peleryną niczym toreador. Jakby nie patrzeć przed sobą miałem takiego „byczka”.

Lupin mierzył mnie nieufnym spojrzeniem, zaciskając pięść na tabletce.

- Czemu chcesz mi pomagać? Co miałbym dać ci w zamian?

Dobre pytanie. Nawet nie wiem, co mógłbym dzięki niemu zyskać? Wielkich praw nie miał, a ja i tak całkiem dobrze sobie radziłem. Się znalazł samarytanin od siedmiu boleści.

- Uznaj, że to miły gest kolegi.

Po korytarzu rozległ się histeryczny śmiech Lupina.

- Umyj włosy, bo ci tłuszcz zwoje przepalił. Słyszysz siebie?

- Uszy mam w porządku. Chcesz zobaczyć? – Pochyliłem się nad nim, ale chłopak zdołał się odsunąć. Kiedy chce, ma refleks. Gdzieś zasiane ziarenko dojrzewa i przed pełnią wyczula zmysły. W sumie to jest tak rosiczka. Na co dzień spokojny, uśpiony i wygląda jak wampir na głodzie, a gdy nadchodzi odpowiedni czas zamienia się w krwiożerczego Łiskasa z syndromem hostessy. – Dobra. – Dałem za wygraną. – Żebyś nie skamlał i nie nachodził mnie w nocy, że byłem badassem dla twojego – otaksowałem go, mlaszcząc z niesmakiem – ludzkiego „ja”, możesz mi czasami pomóc w robieniu eliksirów. Tylko nie pytaj, po co mieszam jakieś zielska, ani czemu wciągam je tą, czy inną częścią ciała. Mój świat, moja kreda i nic ci do tego. Ty się podszkolisz i będziesz miał z głowy koleżków wykazujących wzrost IQ, a ja przyspieszę produkcję moich roślinek. Co ty na to? – Sam bym się zgodził, gdybym mógł, oczywiście. Taka propozycja... Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby pomagać Lupinowi, ale w sumie teraz dostrzegam plusy. On ciągle był do przodu z wdzięcznością, a jego kontakty ze słoneczkiem teletubisiowym vel dyrektorem mogły wiele obiecywać... Zwłaszcza, jeśli chodzi o uzupełnianie zasobów eliksirów. Cóż, coś za coś. Za darmo umarło.

Lupin zastanawiał się przez chwilę, ale ewidentna zgoda błyskała mu w oczach jakby ktoś nagle włączył prąd na całym osiedlu.

- Niech będzie. – Wyciągnął dłoń na zgodę i zaraz potem ulotnił się, zapewne zmierzając do swojej pieczary.

Cóż, miałem wytłumaczenie do swoich zniknięć, gdyby ktoś pytał, gdzie się szlajam. Zawsze dobrze jest mieć u boku takiego Lupina, który już swoją obecnością roztoczy aurę słodkości i współczucia zarazem. Kiedyś zdobędę tu dobrą posadkę i będę dręczył swoich uczniów, siejąc mrok i postrach. Teraz, mając pionki, można podbić cały świat, a ja zostanę Hokage tego zamku!