33. Translate it to me...

UWAGA! Kirhan organizuje konkurs! POLECAM!!! Więcej informacji po kliknięciu na pierwszy banner obok!

Cześć, moje Elfiątka! Huh, dzisiaj poślizg sięga co najmniej 2 godzin. Uwierzcie, że choćbym miała siedzieć do czwartej, w końcu dodałabym rozdział. Po prostu okropnie mi się go pisało. No, może nie było aż tak tragicznie, ale nie potrafiłam się skupić na fragmencie, aby należycie go opisać. W końcu wymęczyłam. Za to za tydzień będzie goręcej. Prosiliście mnie o Sebastiana i Kryspina. Miało ich nie być... będą. Pytaliście o Damiana i Lucasa. Miało ich nie być... trochę, aloe będą. xD Niedobre Elfiątka! xD Odkładacie zakończenie opowiadania. Jak tak dalej pójdzie, kolejna zima nas zastanie... Nie, nie straszę. xD 

Odpowiedzi:

Star1012 - Tak, wyzdrowiałam, hehe xD Hmm, czy Mikołaj na pewno chce utrzymywać kontakty ze swoją prawdziwą rodziną? ;> Chce ich spotkać i z nimi pogadać, ale czy wracać... lub spotykać się częściej? W końcu został porzucony. A, nie będę zdradzać. xD Dowiesz się wszystkiego w rozdziale. I wreszcie napisałam coś z perspektywy Adama, więc jako tako będzie go można polubić. xD

Neko - Ooo, zapewniam Cię, że internet bardzo lubi denerwować ludzi - zwłaszcza, gdy chcąc odzyskać wenę czytają mangi online. :P O widzisz! Słusznie zauważyłaś, że Darek powinien zabierać ze sobą Radka. XD Bo Mika, jaki jest każdy widzi i choć nie ma możliwości by wiedzieć, czemu Mikołaj chce się spotkać z rodzicami, nie przeszkadza mu w tym, nie krytykuje, bo rozumie, że Mikuś musi mieć jakiś powód. :P Hahah xD Dzisiaj oglądałam jakieś anime, gdzie mężczyźni nie krępowali się tym, iż za ścianą są rodzice jednego z nich, choć ten chłopak miał lekkie wyrzuty sumienia - i aż parsknęłam śmiechem. xD Buuu, nie jestem oryginalna. XD Choruję na niedobór weny. XD U mnie z gg było tak, że 2 razy nie zapisała się lista kontaktów podczas formatowania dysków, a potem gg nie działało, więc dałam temu spokój. xD 

Basia - Hejo ;3 Dokładnie! Darek powinien wysłuchać Mikołaja... ale nie byłby sobą, gdyby gładko dał się komuś wygadać. xD Ha, Mikuś ma potrzebę zobaczenia się z rodzicami... a nawet ma to nieco głębsze dno. Wszystkiego dowiesz się z rozdziału (normalnie... udało mi się to ująć  w jednej notce! xD). 

Wyniki sondy już były, ale przypomnę - Cześć akcji przyszłego opowiadania będzie rozgrywać się w klubie hostów, w którym pracował nasz Radzio. XD

Zielona Strefa

Coś mnie opuszczają osoby niemające blogów. To przez ferie, czy ich zakończenie? Hmm... mam nadzieję, że wszystko z Wami w porządku. Napiszcie, czy wszystko gra.

Bardzo przepraszam za błędy i zapraszam serdecznie do czytania. ;3

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Adam

Niepokoiłem się.

Dochodziła ósma, a Mikołaj nadal nie zadzwonił, gdzie jest.

Wiedziałem, jak ważny był dla niego poprzedni wieczór. Nawet umówiliśmy się, że jeśli rozmowa przebiegnie pomyślnie, postaram się dotrzeć do jego domu następnego dnia. Kilka minut po północy otrzymałem wiadomość, aby przyjechać na obiad.

Ucieszyłem się, bo Mikołajowi zależało na tym, by rodzina przyjęła go takim, jakim był. Pod względem uczuć jest niesamowicie wrażliwy. Przykre wydarzenia z przeszłości nadszarpnęły jego wnętrzem, już na zawsze pozostawiając rany. Był jak porzucony w schronisku, przestraszony kociak. Nie wiedział, czy ciągnięta do niego dłoń chce pogłaskać, czy uderzyć.

Niedawno przecież opowiedział mi historię swojego życia. Ja uważam, że nie był złym dzieckiem. Każde ma swoje wybryki, a jeśli może nad czymś panować, czuje się bezkarne. Głupotą obarczam biologicznych rodziców. Chyba byli bardziej infantylni od niego. Swobodą, brakiem kontroli i samowolką chcieli stworzyć potwora? I po co? Żeby ranił wszystkich, dochodził po trupach do celu, wspinał się łatwo na szczeble kariery, bo oni na wszystko musieli pracować? Idiotyczne myślenie. Kim miałby stać się Mikołaj? W jakim zawodzie znalazłby spełnienie? Czy ktoś by go w ogóle chciał...?

Nie wzięli pod uwagi jednej, istotnej rzeczy. Nawet najlepsza, najdroższa, wielofunkcyjna i posłuszna zabawka kiedyś w końcu się nudzi. Nawet najbardziej niedomyślni zauważą w końcu, że nadmiar słodyczy bardzo szybko tuczy. Jedni chcieliby zmian, drudzy kontynuowaliby bezsensowne pomnażanie nikomu niepotrzebnych zysków, a trzeci, jak Mikołaj, zauważyliby niebezpieczeństwo, wycofując się w porę. On miał dosyć. I proszę. Wystarczyło jedno zawahanie, potknięcie, a już wykluczono go z gry.

Szlag mnie trafił, kiedy dowiedziałem się, co chłopak zamierzał. Spotkanie z tamtymi ludźmi? Powrót do nich, czy sprawdzenie, jak sobie radzą?

Kiedy jednak myślałem nad tym dłużej, zaczynałem rozumieć. On od zawsze wiedział, że ma rodziców. Kochali i dbali o niego na swój sposób. Może i nie zaaranżowali rozmowy, ale zgodzili się na nią. Mikołaj chciał wierzyć, ufał im. Jakim prawem miałbym ich oceniać? Ja, który nic o nich nie wie prócz tego, że przez dziewięć lat opiekowali się nim, rozpieszczali, a potem oddali w dobre ręce? To nie ja czułem żal, smutek i rozgoryczenie. Mną co najwyżej targał niepokój i złość, ale nie pewno nie powinienem przekreślać tych ludzi, bo ich nie znałem. Wszelkie krytyczne uwagi powinienem zachować Mikołajowi. Nie mogę podejmować za niego prób wybielenia lub przypięcia złej łatki potwierdzającej wcześniejsze domysły, wspomnienia, gesty, słowa. Co ja mogłem wiedzieć? Miałem kochającą rodzinę, przyjaciół. Ojca, na którego mogłem liczyć o każdej porze dnia i nocy. Matkę czekającą w progu, gdy tylko otwierałem drzwi domu. Jak miałbym swoje życie porównywać z tym, z jakim mierzył się Mikołaj? Tak samo jak on nie może zrozumieć niektórych moich postępowań , tak ja nie mam władzy, by podejmować za niego decyzje. Skoro po tylu latach zdecydował się na taki krok, znaczy, że długo nad nim myślał. Przecież nie jest już tym rozbrykanym, bez skrupułów wykorzystującym innych, dzieckiem, ale dojrzałym, młodym mężczyzną. Choć często zamyka w sobie uczucia, nie okazując słabości, nie oznacza, że ich nie ma. Okazja do spotkania z ludźmi, którzy z dnia na dzień porzucili go, zrzekając się praw, na pewno wywołuje w nim strach i odnowienie wszystkich przeżyć. Zwłaszcza tych, jakie wiążą się bezpośrednio z wykreśleniem rodowego nazwiska. Nakryte skaleczenia nigdy się nie zasklepiły, a teraz, znów poruszane, bolą, jakby od rany rozdartej do zasychającej powoli krwi, na siłę odklejano otulające opatrunki.

Nie. Mimo tego nie ośmielę się rzucać kamieniem w jego rodziców. To oni wydali go na świat. Mikołaj ma pełne prawo do tego, by się z nimi skontaktować, a ja będę go w tym wspierał. Kto wie? Może jego celem jest zamknięcie jakiejś gnębiącej go sprawy?

Chciałbym to wiedzieć. Pół nocy rzucałem się z boku na bok, rozmyślając nad tym. Kiedy cyfry zegara ułożyły się w szóstą nad ranem, miałem ochotę udusić się poduszką. Zmarnowałem tyle czasu, zamiast porządnie się wyspać, aby zwarty, gotowy i czarujący przywitać się z państwem Kubiaków. Zaśnięcie podczas ich obecności raczej nie byłoby zbyt pochlebnym wyczynem. Dlatego też obróciłem się do ściany, wtulając pod głowę rąbek kołdry. Panująca w tej części miasta cisza szybko działała na rzecz relaksu i rychłej obietnicy snu. Pojedyncze odgłosy samochodów docierały do mnie już z daleka, jakbym odgradzał się od nich dźwiękoszczelnym murem. I dosłownie kilka minut później rozdzwonił się mój telefon.

Na początku nie planowałem odbierać, pewny, że to ktoś z życzeniami. Kiedy jednak na jednej próbie się nie skończyło, poddałem się. Głos Mikołaja rozbudził mnie zupełnie, zwłaszcza, że towarzyszyły mu jakieś szumy i dźwięk przypominający spuszczanie powietrza z opony. W rzeczywistości Kubiak jechał autobusem, a w chwili, gdy się do mnie dodzwonił, kierowca otworzył drzwi, wpuszczając kolejnego pasażera.

Zdziwiłem się prośbą chłopaka, abym przygarnął go do siebie. Wyjaśnienia też niewiele dały, ale przynajmniej pozwoliły mi domyśleć się, że ma to związek z Darkiem. Tych dwoje chyba nie mogło żyć bez kłótni. Właśnie dlatego martwiłem się o Mikołaja. Zawsze poważnie traktował to, co do niego mówiłem, jakbym był jego wyrocznią. Nie przykładałem wagi do tego, by operować pięknym słownictwem, zresztą... Jak by to wyglądało? A jednak czasami byłem ostrożny. To głupie, wiem, ale tak bardzo starałem się go znów ujrzeć, że teraz uważałem na to, co mówiłem. Wolę go wysłuchać, niż krytykować decyzje. Nie popadam też w skrajności. Owszem, nie chcę go stracić, ale naiwne potakiwanie wszystkiemu, co robi, jest niezupełnie tym, do czego bym dążył. Jeśli stale będę go popierał na przekór Kubiakom, zyskam w nich wrogów. Poza tym nikt nie jest nieomylny.

Na siłę staram się być dobrym towarzyszem... partnerem, a wychodzę na żałosnego mięczaka. Mikołaj powinien mieć oparcie nie tylko we mnie i je ma. Po prostu go nie zauważa.

Niespodziewany dźwięk dzwonka oderwał mnie od telewizora. Przelotnie zerknąłem za zegarek. Ha, nawet nie zauważyłem, kiedy upłynęło piętnaście minut, mimo że niewiele z nich pamiętam. Dobrze, że wcześniej się przebrałem.

Podchodząc do drzwi parsknąłem śmiechem. Ciekawe, jaka byłaby mina Mikołaja, gdyby zobaczył mnie w spodniach od pidżamy? Pokręciłem głową, zaskoczony, jak bogatą mam wyobraźnię. I całe szczęście, że opanowałem rozbawienie, bo kiedy pociągnąłem za klamkę, zobaczyłem przed sobą ucieleśnienie Jowisza gotowego w każdej chwili rzucić we mnie gromem. Jedno ze złych spojrzeń przeszyło mnie całego, jakby Mikołaj dosłownie rozerwał ubranie przez środek. Już nawet otwierał usta, aby coś powiedzieć, ale nagle zrezygnował, przyzwalająco machając ręką, abym zamknął drzwi.

- Chcesz coś do pi... – Zdołałem jedynie obrócić się przodem do niego, gdyż chwilę później z hukiem wylądowałem na ścianie za sobą, miażdżony mocnym pocałunkiem. Z chwilą, gdy oszołomiony, potrafiłem jedynie stać, biernie przyglądając się sytuacji, czułem jak ręce chłopaka pospiesznie podwijają moją koszulkę, szybko odnajdując reagujące na dotyk sutki. Nie zaoponowałem nawet wówczas, gdy do palców dołączyły usta chłopaka bawiące się mną przez materiał. Ocknąłem się, kiedy rozpędzający się Mikołaj zabrnął za daleko, odsuwając gumkę spodni. Nie przejmowałem się jego szarpaniem, gdy łapiąc obydwa nadgarstki odsunąłem go od siebie. – Jesteś wkurzony, ale to nie oznacza, że masz się do mnie dobierać, rozumiesz? Tym nie zrobisz bratu na złość! – Popchnąłem go, poprawiając koszulkę. Musiałem odetchnąć. Gdybym tego nie przerwał, jestem pewien, że skończyłoby się na wstydzie, który ogarnąłby chłopaka szybciej, niż podniecenie, jakie teraz się pojawiło. Zgarnąłem za ucho kilka kosmyków wchodzących mi do oczu, nerwowo skupiając wzrok na Mikołaju. Określenie go mianem lwa rzucającego się w klatce byłoby wielkim niedopowiedzeniem. Kiedy wśród głośnego prychania, kręcenia się i pokrzykiwania zobaczyłem jego strój, pozwoliłem sobie na śmiech. – Póki nie kopiesz, rozsadzając moje meble, może najpierw rozbierzesz się i skusisz na herbatę? Najlepiej melisę – dodałem bardziej do siebie, nie chcąc rozsierdzić bestii. Hm, bestia... Z czarną grzywą.

Pokładałem wielkie nadzieje w tym, że jeśli zejdę mu z oczu, udając się do salonu, nic złego nie stanie się z korytarzem. Oczywiście nie uszły mi wulgarne epitety i jeszcze chyba buntownicze, głośne odkładanie butów, ale prócz tego było raczej spokojnie. Nie, żeby przekleństwa w jego ustach były czymś naturalnym, jednak lepiej pozwolić mu się wygadać. Jak z osobami o nadwyżce energii. Trzeba je wymęczyć, by później były spokojniejsze.

Zdążyłem przygotować po szklance napoju i usiąść na kanapie, półleżąc na niej, zanim w pokoju pojawił się Mikołaj. Gdy wszedł, rozejrzał się dookoła, zatrzymując wzrok na portrecie rodzinnym. Podszedł do niego, po chwili spoglądając na mnie.

- Pamiętam twojego tatę. Wiesz… wtedy, kiedy spotkaliśmy się w archikatedrze świętego Jana Chrzciciela.

Na moment przestałem go słuchać, uporczywie powtarzając sobie w myślach, że Mikołaj nie zapomniał tamtego zdarzenia.

- Adaś, ej! – Chłopak podszedł do mnie, siadając po drugiej stronie kanapy. Na moje pytające spojrzenie mruknął coś pod nosem, wzdychając. – Wyglądaliście jak przykładna rodzina. Wiesz, że zawsze marzyłem o tym, aby ojciec patrzył na mnie tak, jak twój wtedy na ciebie? Dopiero u Kubiaków mogłem poznać, czym tak naprawdę są dobre wspomnienia i uczucia. – Granatowa zasłona rzucała na niego ciemny blask, przez co wyglądał na jeszcze bardziej przygnębionego. Miałem ochotę go objąć, ale nie chciałem przerywać mu wątku, jaki podjął. Niemalże odniosłem wrażenie, iż sam odnalazł powód, by gładko przejść do swojego problemu. – Pokłóciłem się z Darkiem. – I najwidoczniej miałem rację. – Powiedział mi, że... już nie mogę na niego liczyć. Źle zrozumiał moje słowa. Owszem, chcę mieć w nim wsparcie i ochronę, gdy wszystko zawiedzie, tylko dlaczego on nie potrafi zrozumieć tego, co czuję?

- Może  boi się o ciebie i nie chce, byś znów cierpiał?

Zbolałe spojrzenie skupiło się na mnie.

- Adam, a czy ja chcę? Powiedz. Chciałbyś myśleć o czymś złym przez całe życie, czy, gdybyś miał odwagę i możliwość, dołożyłbyś wszelkich starań, aby raz na zawsze pozbyć się tego brzemienia?

Cholera. Jak dotąd ja sam wolałbym, aby Mikołaj jak najdłużej unikał tamtych ludzi. Szybko zmieniłem swą decyzję, niemal plując sobie w brodę. Byłem w podobnej sytuacji, a nie potrafiłem dopasować jej do tego, co przechodził chłopak. Tyle lat żyłem z wiedzą, że gdzieś tam chodzi po ziemi ucieleśnienie anioła, w którym zakochałem się od pierwszego spotkania, błagając Niebiosa, by mi go wskazały. Najlepiej  już, zaraz, teraz. Tak bardzo zależało mi na tym, by wreszcie zaspokoić kołaczące z miłości serce... Prychnąłem, uśmiechając się gorzko.

- Chcesz wreszcie spokoju, prawda? Oficjalnego pożegnania, które jako dziecko nie przeszło ci przez gardło... Uwolnienia od tamtych rodziców. – Ciążyło na nim to, że nie powiedział im „żegnajcie”. – Chodź do mnie. – Odsunąłem się od oparcia, podciągając tak, by plecami dotykać podłokietnika kanapy. Dzielnie wstrzymywane przez Mikołaja łzy potoczyły się po jego policzkach, a on wspiął się, posłusznie kładąc głowę na mojej klatce piersiowej. Objąłem go mocno, głaszcząc drżące ramiona. Dla innych postępowanie chłopaka mogło wydać się nad wyrost dziecinne, czy mocno przedawnione, ale niewielu może postawić się w jego sytuacji. Mentalnie wciąż był dziewięciolatkiem, który nijak nie umie poradzić sobie z brutalnym światem dorosłych. Takie wydarzenie na pewno zostawia po sobie głębokie piętno, a on chce się od niego uwolnić lub choćby ugasić palący żal. Nie wiem, jak mu pomóc. On sam chyba próbuje zrobić to na własną rękę, dlatego obrywa mu się za samowolkę. Działa, nie tłumaczy i w efekcie pozostaje bez wsparcia. Gdyby tylko otwierał się dla najbliższych... Czyżby bał się ponownie zaufać?

- To nie tak, Adam, nie boję się zaufać.

Szlag, powiedziałem to na głos?

- Więc, dlaczego?

Mokre oczy spojrzały na mnie. Ich blask wydawał się być nieco bardziej żywy niż dotychczas.

- Darek, rodzice... Cały czas martwią się o mnie. Chcę, żeby przestali. Stąd to spotkanie. Nie chcę już męczyć się z myślą odrzucenia i uśmiechania na zawołanie, gdy padają życzenia szczęścia, spełnienia marzeń... Powiedz, jak ja mam być radosny, skoro z tyłu głowy wciąż mam ten dzień. Nie było czułości, łez, sprawdzania i upewniania się, czy na pewno wszystko wziąłem. Wystarczył im tydzień, by mnie wcisnąć Kubiakom, pogłaskać po głowie i z bezczelną prostolinijnością rzucić na odchodnym „tylko bądź grzeczny”. Ty nie wiesz, jak spieszyli się, by odjechać. Teraz ja chcę definitywnie uciąć wszystkie więzy. I zapomnieć, rozumiesz? Zapomnieć... To tak boli. – Wczepił we mnie palce, wtulając twarz w wilgotną miejscami koszulkę. – Darek wcale nie chciał wysłuchać, co mam do powiedzenia. Jakby moje słowa były nic nie warte – zaszlochał, despotycznie owijając ramiona wokół mej szyi.

- Ciii, nie mów tak. Na pewno zrozumie... Chyba, że mam z nim porozmawiać? – Delikatnie uśmiechnąłem się, patrząc jak głowa chłopaka gwałtownie porusza się na boki. – On jest czasami za bardzo gwałtowny i zaborczy... Będzie pierwszym, który rzuci się z pazurami na twoich biologicznych rodziców, ale musi poczekać na twój ruch. – Zamilkłem, pozwalając mu na wciśnięcie się między mnie, a oparcie kanapy. Spokojnie obserwowałem jak układa się wygodniej, usilnie starając się nie pokazywać łez. Był cudowny w tym, co robił. Choć konfrontacja z poprzednią rodziną rozdzierała mu duszę, postanowił przezwyciężyć strach, poświęcając się dla tych, których kocha. Oczywiście robił to także dla siebie, choć nie do końca był tego świadomy. Kubiakowie też mieli oczy. Spędzali z nim każde kolejne urodziny i patrzyli na smutek opuszczonego dziecka. Ciekawe, jak czuł się Mikołaj w dniu osiemnastki. Wówczas wiek, w którym go zostawiono, pomnożył się dwukrotnie. Ach, no tak. Przecież Darek obwieścił wtedy, że jest gejem. Heh, to dopiero wystrzałowe i niezapomniane chwile. I jak na złość, po kolejnych dziewięciu latach znów odeszła ważna osoba... Bez słowa, uciekając, odrzucił go brat. Mikołaj zapewniał mnie, że nie czuje do niego żalu, zwłaszcza teraz, gdy znów byli razem. Nie wierzę, iż to wydarzenie w ogóle nim nie poruszyło. Mógł się uodpornić, albo... Tak bardzo pokochać Darka, by być pewnym, co do jego powrotu, ale kilka lat braku kontaktu zrobiły swoje. Czyżby wizyta z tamtymi rodzicami miała być swego rodzaju manifestem: „Patrzcie! Pomimo przeciwności losu potrafimy tworzyć jedność, a wy byliście zbyt słabi!”? Darek, swoją postawą musiał nieco skruszyć silne mury niezachwianego, pełnego przekonania. – Obydwoje jesteście tacy sami. Dwa, uparte, trykające się rogami kozły.

- Osły. – Gardłowe mruczenie brzmiało przeciągle, jakby Mikołaj uspokoił się na tyle, by rozluźnienie zawładnęło jego ciałem.

- Osły nie mają rogów. – Pozwoliłem sobie wyjaśnić, wyciągając spod pleców koc złożony w kostkę. Złapałem za brzeg materiału, a resztę wyrzuciłem do przodu. No, niezupełnie udało mi się go rozwinąć, ale kilka ruchów nogą wystarczyło, bym okrył zarówno chłopaka jak i siebie. Wciąż zastawione zasłony nie pozwalały, aby jasność poranka uciążliwie przeszkadzała w delektowaniu się spokojem miasta. – Ile spałeś?

- Hmmm... nic.

Kompletnie uszło z niego powietrze. Cóż, powiedział wszystko, co go gryzło, wypłakał się, choć szybciej uległ zmęczeniu. Nie dziwię się, że zmęczony organizm sprzeciwił się w końcu. Byłbym zaniepokojony odwrotnością sytuacji. Znów miałem rację. Mikołaj wyszalał się, wykrzyczał, a teraz spokojny zasypiał, zanurzając nos w moich włosach.

- Adammm... Mogę zostać do poniedziałku? – To było jego ostatnie pytanie i nieco wątpię, aby usłyszał moje aprobujące mruknięcie. Żałuję też, że bez odzewu pozostały kolejne słowa, które wyszeptałem mu do ucha, zapewniając, jak mocno go kocham.