31. Translate it to me...

 Witajcie, Elfiaczki! Hehee, wzrok Was nie zawodzi! xD To naprawdę nowy rozdział - nie edit, nie aktualka starej notki... Naprawdę mamy coś nowego. xD O takiej porze. Wyjaśnienie jest jedno - uczelnia. :P Tym razem najpierw przyjemności, a potem praca. XD Szykuje mi się pracowity tydzień, ale już nieco bardziej na luzie (jeśli uwinę się dzisiaj z wszystkim i to jest powód tak błyskawicznej jak na mnie notki).

Odpowiedzi:

 Poorina - Witam serdecznie. xD Od dwóch tygodni "mijam się" z Twoim nickiem i o mało nie popełniłam błędu, jakobym już Cię witała. xD Swoją drogą... Poorina kojarzy mi się z Prince of tennis... , a konkretnie z Nio wykrzykującego nieco... kontrowersyjne: Pupina! xD Bardzo się cieszę, że rozdział przypadł Ci do gustu. W zeszłym tygodniu, tchnięta ciekawością zajrzałam do męskiej toalety, ale... no... przez szparę od drzwi niewiele było widać, a nadciągające męskie pierwiastki nieco mnie odstraszyły. Ale! Trzeba wziąć grupę wsparcia i w kilka urządzić rekonesans. xDD Opowiadanie powoli (uff, uff) się kończy. Heh, pamiętam, że miało go być 8/9 rozdziałów, a wyszło lekkie monstrum trzy razy większe. xD Hehehehe, jak zawsze znajdę coś do powiedzenia. xD

 Neko - Hehee, ja mam do 23:59 złożyć rozdział na licencjat, a jestem w czarnej... w próżni jestem. Taa, a do tego felieton i opis trzech artykułów... A gdzie się było, gdy piątek mówił "dzień dobry, jestem wolny, to co porobimy?" xD Siedzi się na blogach, zawsze na coś znajdzie czas, ale nie na to, co potrzeba. xD Na szczęście z tym rozdziałem spięłam się w sobotę, więc dzisiaj zostało mi dokończenie... i stąd szybkość dodania. xD

 Star1012 - Hahaha xD Zgadzam się. xD Sebastian jako Lucas i Damian - Kryspin... Hm... w przypadku pierwszych zgadza się niepewność siebie (choć Lucas z wiekiem się jej wyzbył) i trzymanie partnera żelazną ręką - nie tknij, jak jestem zły. xD Damian to casanova - podwórka pilnuje, ale zawsze znajdzie dziurę w płocie, żeby skoczyć w bok. No, teraz nie, ale kiedyś... A Kryspin - nie trzeba opisywać. xD Mógłby być hostem... O_O

 Basia - A witam, witam. xD Sebastian ma jakiś radar w wykrywaniu niecnych postępków Damiana. xD Jeśli będzie tak robił częściej, Kołodziej chyba mu założy dzwoneczek, żeby wiedział, się blondyn się zbliża. xD Kryspin miał prawo być zły, to jasne, ale nie zrobił z tego wielkiej awantury. Rozumie, że Seba po prostu jest jeszcze... nieco dziecinny, świata nie zna (xD) i boi się go niekiedy na przerost. xD

 Ekhem xD? - Leniuszek. xD Ahahahahaha xDDD Idealnie opisałaś Sebastiana i Kryspina. xD Twoje dźwięki naśladowcze ubrały w słowa to, o czym myślę. xD Tak. ;3 Seba jest taki... jak drobny kotek, a Kryspin jak drapieżny kociak w rui. xDDD  Coś w deseń... miało wyjść. xD Haha, w łazience już niczego nie będzie. :P Ich wątek dobiegł końca. Teraz skupiam się na braciach, Adamie i Radku. :P IMV... chyba się zarejestrowałam, ale jaki ja mam nick O_O Y... Silvertear... chyba xD Ale w sumie to jest jak portal społecznościowy xDDD To ja przeżyłam fantastyczną rozmowę z moją katechetką na temat homoseksualizmu. Ach, gdzie te czasy, gdy na wdż'ie zdołało się przekonać nauczycielkę do związków par homoseksualnych. xD Boy princess? Hmm, będzie co robić w przerwach między zajęciami. ;3

Zielona Strefa

Ferie... zbliżają się lub dla niektórych ją są. Z chęcią bym się zamieniła, ale z drugiej strony - zacznę później, będzie na dłużej. Szkoda mi tylko tego, że gdy ja skończę swoje wolne, moje województwo będzie miało jeszcze tydzień laby... ;P

Mam do Was prośbę! wypełnijcie tę SONDĘ

Serdecznie witam Poorinę!

Tymczasowo nie powiadamiam.

Zapraszam do czytania i przepraszam za błędy.

------------------------------------------------------------------------------

Wizyta w zoo napawa miłymi wspomnieniami. Można się zaopatrzyć w pamiątki, ciekawe zdjęcia, czy choćby niezapomniane wrażenia. Rzadko zdarza się, by w tym miejscu mogło przytrafić się coś nieoczekiwanego, bądź strasznego... A jednak czy to do Internetu, czy prasy trafiają artykuły i zdjęcia dzieci przypadkowo uwięzionych w wybiegu dla niedźwiedzi, goryli lub innych, groźnych zwierząt. Emocje towarzyszące nieszczęśliwemu splotowi wydarzeń zawsze obracają się wokół strachu.
Tak też czuł się Darek, stojąc przed drzwiami swojego domu. Pomimo tego, że już tutaj był, nie umiał zapanować nad nerwami. Niewiele pomagała mu nawet obecność Azjaty, choć powinien być tym uspokojony. To nie on nacisnął na dzwonek i także nie on odpowiedział na pozdrowienie ze strony własnej matki. Wszystkie te czynności zawdzięczał Radkowi, który musiał wykonać za niego jeszcze jedną rzecz – złapać mocno za rękę, zachęcająco ciągnąc do siebie. Gdyby nie jego upartość, Ziutek pewnie dalej tkwiłby na mrozie, będąc zasypywanym przez drobny, ale marznący śnieg.
 Następne gesty i słowa potoczyły się już o wiele szybciej. Rodzice na początku byli nieco stremowani, nie wiedząc, o co mogliby zapytać, ani tym bardziej nie mieli pojęcia, jak Radek obchodzi święta i Nowy Rok. Nie byli przygotowani na lampiony, udanie się do świątyni, której w pobliżu kilkuset kilometrów nie było co szukać, czy też na odpowiednie potrawy, choć pani domu przygotowała kilka z dań osechi, zostając przy czarnej fasoli, słodkich ziemniakach w syropie, czerwonej rybie tai i jajkach. Żaden z przysmaków nie zostałby stworzony, gdyby nie pomoc Mikołaja. Chłopak chciał, aby Radek poczuł się, jak u siebie. Dlatego też był niezmiernie szczęśliwy, gdy podczas rozmowy z bratem dowiedział się o jego prezencie przygotowanym dla Japończyka. Rodzice Miki już wyjechali, ale mieli dla siebie najmłodszego syna na cały tydzień. Nie dowiedzieli się od niego o tym, że był hostem.
Mocnym zaskoczeniem dla Radka było to, że jego wujek już nie pracował w firmie. Szybko po tym, jak on wyjechał z Japonii, wyszły na jaw przekręty starszego mężczyzny, który najwyraźniej zaczął podnosić stawki dla wszystkich klientów, szczędząc pieniądze pracownikom. Nigdy nie miał dosyć otaczania się bogactwem, co w szybkim tempie ściągnęło go na dno. W takim razie Japończyk, który zaczepił Radka w barze, musiał mieć przestarzałe informacje albo po prostu chciał blondyna nastraszyć. Tylko jaki miałby w tym cel? Może czuł się bezkarny w innym państwie, chcąc tak jak przed laty złamać psychikę młodego mężczyzny? Mika nie chciał się o tym przekonywać. Wystarczyły mu godziny upokorzeń spędzone z tym człowiekiem. Teraz nie trzeba mu było niczego więcej. Nawet nie przypuszczał, że los przygotuje mu na raz tyle pozytywnych chwil. Państwo Kubiakowie rozmawiali z nim swobodnie, jakby znali go od lat, Darek nareszcie odrzucił maskę nieufnego drapieżnika, śmiejąc się z jakiegoś wspomnienia opowiadanego przez ojca, a Mikołaj... No właśnie. Piwne tęczówki przesuwające się po radosnych twarzach natrafiły na jedną, która zupełnie nie pasowała do miłej atmosfery. Znał powód zdenerwowania chłopaka , bo przed przyjazdem przeprowadził z nim poważną rozmowę. Pomimo wielu nalegań, aby został w pokoju, gdy młody Kubiak przyzna się do swojej orientacji, nie pozwolił się przekonać. Zaproszenie na Sylwestra było jak na razie wystarczającym dla niego aktem akceptacji, dlatego nie chciał się wtrącać. Poza tym należało także postawić się w roli rodziców. Gdyby zostali postawieni przed faktem dokonanym, musząc wypowiadać się przy nie tak dawno obcym mężczyźnie, mogliby różnie to odebrać. Może robiliby dobrą minę do złej gry?
Musiał dać czas Mikołajowi. Takich tematów nie przeprowadza się w pięć minut. Dopiero teraz upewnił się, że jego przyjazd nie był do końca dobrym pomysłem. Nawet, gdyby teraz zdecydował się wyjść na spacer, po powrocie czułby się źle, widząc napiętą atmosferę. Poza tym nie znał okolicy. Tak, czy inaczej trzeba było podjąć konkretne działania. Przywołał na usta przepraszający uśmiech, jednocześnie delikatnie ściskając rękę przyjaciela, by dodać mu otuchy.
Mikołaj zadrżał, lękliwie spoglądając na podnoszącego się Azjatę. To był znak. Do północy została godzina, a Radek jak zawsze czuwał na straży. Już wcześniej ustalili, że mężczyzna popchnie go do rozpoczęcia rozmów. Obydwaj wiedzieli, iż młody Kubiak sam z siebie nie wykrzesze odpowiedniej ilości odwagi. Żałował, że przez to może zepsuć wszystkim święta, ale najwyraźniej on i Darek mieli to we krwi. Poza tym zdecydował, że tę sprawę załatwi jeszcze w starym roku. Z ciężkim sercem odprowadził wzrokiem wychodzącego Mikę. Nawet nie usłyszał jego wymówki, czując paraliżujący mu nogi strach. Z chęcią użyłby ich do ucieczki, oznajmiając Japończykowi, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby przyznał się kiedy indziej. Rozum podpowiadał mu jednak inne rozwiązanie, jakiego miał się trzymać. Przynajmniej miał oparcie w bracie, który przysunął się do niego, sięgając po mandarynkę. Płochliwie spojrzał na twarze rodziców, próbując wyczytać w nich coś w rodzaju dobrego nastroju. Natychmiast zaśmiał się w myślach. Nigdy nie będzie idealnego momentu, a zwlekając, niczego nie załatwi. Odetchnął więc płytko, słysząc swój drżący już wdech.
- Mamo... Tato, chciałbym wam coś powiedzieć. – Ich spojrzenia wydały mu się nagle ciężkie i z góry osądzające. Wyobraźnia płatała mu figle, ale w takiej sytuacji najdrobniejszy element rósł nagle do olbrzymich rozmiarów. Chwilowe milczenie, pomimo delikatnego jazgotu wokalistki szalejącej po wrocławskiej scenie, miażdżyło go. Bał się powiedzieć cokolwiek. – Przymierzałem się od dawna, ale nigdy nie było stosownego momentu. – Z trudem dobierał słowa, słysząc szumiącą w żyłach krew. – Czemu to takie skomplikowane – wymruczał pod nosem, poprawiając się na kanapie. – To może być dla was trudne, ale dla mnie też... jest, zwłaszcza, że nie przyznałem się od razu. Bo widzicie...
Ojciec przełknął głośniej ślinę, spodziewając się następnych słów. Przygotowywał się do tego od jakiegoś czasu, ale nigdy nie dopuścił do siebie myśli, że nadejdzie to tak szybko. Zdecydował się wziąć wszystko na siebie, jednocześnie zastanawiając się, jak podejść także do drugiego syna. nie chciał wywoływać waśni między braćmi.
- Jeśli chodzi o twoje komiksy...
- Mangi. – Zupełnie zbity z tropu Mikołaj poprawił machinalnie rodziciela, nie rozumiejąc, do czego ten zmierza. On miał coś ważnego do powiedzenia! – Ale tato, ja chcę...
Mężczyzna jednak nie pozwolił mu mówić, przytakując odnośnie nazwy japońskich książek.
- Jeśli o nich mowa, to natknęliśmy się na nie z mamą jakiś czas temu. Jak zwykle porozrzucałeś swoje rzeczy po kilku pokojach, więc nie dziw się, że zaciekawiła nas okładka inna niż ta z emblematem twojej uczelni. Zwłaszcza – podkreślił – jeśli patrzyli z niej dwoje mężczyźni z ubrudzonymi farbą twarzami. W pokoju miałeś jeszcze kilka tych... mang, w których z każdą kolejną pojawiały się coraz to bardziej odważnie obnażone postacie.
Ciało Mikołaja jeszcze nigdy nie było tak napięte. Jasna, wręcz trupio blada twarz zdawała się nie mieć w sobie ani grama krwi. Chłopakowi udało się uzbierać trochę grosza, dzięki czemu zakupił „Croquis” i „Neo Arcadię”, ale nie pomyślał o tym, że rodzice będą przeszukiwać jego szafki. Zresztą sam był sobie winien. Następnym razem nauczy się, aby odkładać wszystko na swoje miejsce. Tylko do czego dążył jego ojciec? Czy on chciał powiedzieć, że wie o nim? A mama? Z duszą na ramieniu zwrócił się w niej stronę, niemo prosząc o wyjaśnienie wszystkiego.
- Dobrze, to może faktycznie lepiej będzie, jeśli ja powiem. – Uśmiechnęła się do męża. – Ciężko nam było przełknąć to, że nasi synowie nie przyprowadzą do domu narzeczonych. Staraliśmy się zachowywać normalnie, co ułatwiały twoje późne powroty z uczelni i długotrwałe przesiadywanie przed komputerem. Mieliśmy więcej czasu na rozmowy i ostateczne dojście do wniosku, że już wystarczający błąd popełniliśmy, odtrącając Ciebie – zwróciła się do Darka. Jej także trudno było o tym mówić. – Obydwoje musieliście czuć się źle, nie mając kogoś, komu bez przeszkód moglibyście się zwierzyć. Razem z tatą przypomnieliśmy sobie swoje początki i wzajemną niechęć naszych rodzin. Nie było łatwo, ale... jesteśmy szczęśliwi. – Z czułością oddała uścisk dłoni męża. – Dlatego wiemy, ile kosztowało was odkrycie i przyznanie się do waszej prawdziwej natury. Żałujemy tylko tego, że zajęło nam to tak długo... i że sami nie zrobiliśmy kroku naprzód. – Smutne, wypłowiałe już spojrzenie skierowane było wprost na Darka.
Już kilka dni po tym, jak rozstali się z nim w gniewie, zrozumieli swój błąd. Kobieta za wszelką cenę chciała znaleźć syna, ale pan Kubiak uniósł się honorem. Każdą próbę naprawy podejmowaną przez Mikołaja kwitował wyjściem z pokoju lub głośnym krzykiem. Tak maskował gromadzące się poczucie winy. Musiało minąć kilka lat, by ponowne ujrzenie starszego syna złamało w nim ostatnie fragmenty grubego muru. Teraz wiele by dał, by cofnąć czas i pozwolić Darkowi na wyjaśnienia, a sobie na uspokojenie, ale jedyne, co mógł zrobić, to nie popełnić drugi raz podobnego głupstwa.
Będący w szoku Mikołaj wyglądał tak, jakby oglądał pasjonujący mecz tenisa stołowego. Rozbiegane spojrzenie przenosiło się z jednego rodzica na drugiego. Mieszkał z nimi tyle czasu, od niedawna odkrył, że jest gejem, a zdradził się przez mangi? I nie został odepchnięty? To przypomniało mu o Darku. A co, jeśli brat znienawidzi go za to, iż jego „wyjście z szafy” było tak zgoła odmienne i nieprzyjemne? Nie zniesie ponownej utraty tak ważnej mu osoby!
Odzyskujące rytm serce znów zabiło nierówno. Jeśli rozmowa się przeciągnie, on chyba co najmniej padnie zemdlony wrażeniami. Poważna, nic nie wyrażająca twarz Darka nie była już otwartą księgą. Próżno w niej było szukać złości, rozczarowania, wesołości, czy szczęścia... Do czasu pojedynczego parsknięcia przeciskającego się przez jego usta. Nie minęło kilka sekund, jak mężczyzna wybuchnął śmiechem, trzymając otwartą dłoń na mostku drżącym od chichotu.
- Żebyś ty... widział swoją minę – wykrztusił, wbijając paznokcie w zgięte na kanapie kolano. Zachowanie ojca względem niego już jakiś czas temu przestało go boleć. Głównym motywem złości był brak brata u boku, z którym zżył się na tyle, by czuć samotność w trudnych chwilach, nawet z Adamem u boku. W gruncie rzeczy wkurzał się na siebie za butny i uparty charakter, a także dumę nie pozwalającą wrócić z miejsca, z jakiego uciekł z podkulonym ogonem.
Policzki Mikołaja wydęły się nieco, ukazując, jak za dawnych lat, że jest obrażony. To on się martwi, a brat się z niego śmieje? Z czystej przekory i umyślnie zdzielił go zwiniętą w pięść dłonią w ramię leżące na oparciu, po czym obrócił się bokiem, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Dąsy pełną parą.
Rodzice odetchnęli z ulgą, przyglądając się najstarszemu synowi – wciąż targanemu porywami śmiechu – powoli podczołgującemu się do brata. Teraz byli pewni, że czasami warto złamać jakąś zasadę, zwłaszcza, jeśli zła reakcja może owocować długotrwałymi konsekwencjami, odbijającymi się jak przeterminowany produkt.
Darek wyciągnął dłoń, łapiąc brata za opuszczone na lewe ramię włosy. Tym samym zmusił go do spojrzenia na niego, a po wygłoszeniu kilku słów, także oddania uścisku.
- Zawsze przecierałem ci ścieżki, byś miał nieco łatwiej w życiu, więc niczym się nie martw i naucz też popełniać własne błędy.
Stojący w progu Radek zaklaskał bezgłośnie. Nareszcie miał przed sobą pełną rodzinę, w której skład także teraz się zaliczał.

***

Trzy godziny później, 2:04

Wspólne wzniesienie toastu i tradycyjne odpalanie petard nie zapowiadało niczego chaotycznego. Wszyscy uznali, że po drugiej pasowałoby iść już spać, zwłaszcza, jeśli rodzice rano chcieli udać się do kościoła. Życie domowe zaczęło przycichać, naruszane jedynie cicho grającym telewizorem.
Siedzący na kanapie mężczyźni popijali do połowy skonsumowane wino, komentując kolejny słaby film grozy.
- Bardziej przerażający jest wampir z reklamy Kinder Bueno. – Radek przeciągnął się, ziewając. Procenty robiły swoje, a mnogość wpychanych w niego potraw zaczynała objawiać się sennością, jakby nareszcie dobrze sobie pojadł. – Gdzie jest Mikołaj?
- Pewnie siedzi na kompie w swoim pokoju. – Z trudem wstał, zapalając światło w pokoju. – Idź do niego, a ja tu trochę ogarnę i zrobię jakieś legowisko. – Pochyliwszy się nad Miką nie mógł powstrzymać się przez pocałunkiem. Uwielbiał to robić. Kiedy jego ręka zawędrowała pod bluzkę mężczyzny, poczuł jak jego usta wędrują do góry, a następnie szczypie go po bokach. Odsunął się więc, wpatrując w piwne tęczówki. – Jutro koniecznie śpimy u ciebie. – Nie był na tyle perwersyjny, by kochać się niemal pod drzwiami rodziców, choć ta opcja wydawała mu się niezwykle interesująca. Wyprostował się z ociąganiem, pozwalając Radkowi na przejście.
Nogi Azjaty drżały nieco po słodkim, ale mocnym trunku. Rano chyba będzie go suszyć. Niepewnie ruszył w stronę drzwi, zastanawiając się, jak ma znaleźć Mikołaja. Gdy tu przyjechał, podawał chłopakowi swój płaszcz. O ile pamięć go nie zawodziła, brunet wspominał coś o tym, że ubrania lądują w jego czterech ścianach, aby w razie odjazdu brata mógł zamknąć drzwi na klucz i targować się o przedłużenie wizyty. W takim razie powinien kierować się w głąb korytarza. Do tej pory przebywał w pomieszczeniu mieszczącym się na końcu, centralnie naprzeciwko drzwi wejściowych, toteż zbliżając się do nich zatrzymał się przy najbliższej po prawej stronie klamce, naciskając ją delikatnie. W środku panowały ciemności. Jeśli Darek miał rację i Mikołaj teraz śpi, nie chciałby go budzić, ale chciał pogratulować mu odwagi zwyczajnie życzyć dobrej nocy. Wiedział, że jedno spokojnie mogłoby poczekać do rana, a drugie było osobliwie dziecinne. Chyba faktycznie wino zaczynało już nieco mieszać mu w głowie. Dlatego też, dziękując w duszy za jasno świecący księżyc, podszedł do łóżka chłopaka, szukając go rękoma. Kiedy tylko dłoń dotknęła złożonej kanapy, zdziwił się nieco, od razu włączając światło. Mikołaja nie było w pokoju... Cóż, mógł być piętro wyżej. Nacisnąwszy przełącznik wyszedł z pomieszczenia, rozglądając się po oszklonych drzwiach, w których również było ciemno.
- Pogadaliście sobie? – zapytał Darek, kiedy Japończyk usiadł w fotelu, powracając do przerwanego filmu.
- Nie, bo go nie znalazłem.
Brwi Kubiaka ściągnęły się w niepełny trójkąt. Zostawiając zdziwionego Radka wdrapał się po schodach na górę. Tutaj miał trzy możliwości znalezienia brata, ale każda okazała się fiaskiem. Zbiegł więc z powrotem, zaglądając kolejno do kuchni, łazienki i swojego dawnego pokoju, jednak bez skutku. Tknięty przeczuciem podszedł do szafki na buty ustawionej przy kaloryferze. Przezornie zajrzał za mebel, upewniając się w swych podejrzeniach. Klęknął przed półkami, przyświecając sobie lampą z telefonu, ale tam także nie było tego, czego szukał. Znalazł za to coś innego, po czym obejrzał się na stojącego za nim Radka, trzymając czarną, uszatą czapkę brata.
- Mikołaj zawsze ją zostawiał, kiedy uciekał w domu. To był jego znak rozpoznawczy i ciągłe sprawdzanie czy będziemy go chcieli odszukać.