30. Translate it to me...

13.01.2013 EDIT!

UWAGA!

Dziś rozdziału niestety nie będzie. Zbyt wiele referatów i prac zwaliło mi się na przyszły tydzień, a jak wiecie, zbliża się koniec semestru. Pasowałoby go jakoś zdać... W przyszłym tygodniu wszystko byłoby już dobrze - zwałaszcza, że w międzyczasie zapisałam 1/4 notki. Jeśli mi się uda, jutro przejrzę Wasze blogi, ale tutaj rozdziału nie będzie.

Wybaczcie!

Wasza Akemi

----------------------------------------------------------------------------------------------

 Witam moje kochane Elfiątka!!! xD Mamy rozdział! Troszkę umęczony, ale pod koniec poszło szybko. Najgorzej było po 1000 słów... jak się zacięłam, tak patrzę  w tego Worda, wiem, co chcę napisać, ale nie bardzo mam pomysł, jak. xD Mniej więcej w środku tekstu znajdziecie odnośnik do piosenki... I od razu piszę, że to Tatu. Tekst i ogólnie utwór bardzo podziałał na moją wyobraźnię i wena (XD), bo chyba po raz pierwszy mam w pełni to, co chciałam zawrzeć... Nie wiedziałam tylko, że tak się rozpisze. xD

Odpowiedzi:

Neko - Hehhe XD Przestawienie w imieniu Radka i Darka było celowe. xD Inaczej nazywałabym ich pełnymi imionami (choć pewnie byłoby drętwo), a tak... lekkie przeciwieństwa, ale w istocie to jedność. Również życzę Ci szczęśliwego, Nowego Roku i dziękuję za wcześniejsze komentarze! ;*

Ekhem xD? - Ha! Element zaskoczenia przede wszystkim! xD Z urodzinami strzelałam. :D Zgadzam się! Manga Sekaii jest bardzo wolna! Anime wyprzedza ją o lata świetlne O_O Czyżby film był pstryczkiem w nos leniwej autorki? xD Ahahaha xD Bo za bardzo groziłaś telefonowi! Ja tak miałam z komputerem i się bestia tak zbulwersowała, że nie chciała się włączyć... Pomogło proszenie i głaskanie po obudowie (serio, serio). Imvu? Nie, nie wiem, co to. :D Ale z chęcią się dowiem ;> Lepiej z pewnego źródła niż z internetu. :D Akemi? Była Akemi? O niee, ja się nie zgadzam! Akemi jest tylko jedna! xD Moje nazwisko po japońsku to Hatakeyama... czyli mam coś z Kakashiego. xD

Star1012 - Aaaa, hehe XD Radzio będzie na straży podczas Sylwestra. xD Już on coś wykombinuje. A dzisiaj będzie Kryspin i Sebastian. Jak zwykle, miało wyjść krótko, żebym zaczęła pisać o tym Sylwestrze i pomysł się rypnął. xD Chłopaki zajęli mi za dużo czasu. xD Dużo zdrowia z Nowym Roku i samych przyjemności!

Basia - Moje Święta były nawet okej. Trochę "zaludnione" xD Tęsknię za tymi spokojniejszymi, ale nie ma co narzekać. Pomysły na opowiadania są, nawet doszły dwa nowe, o ile wena pozwoli. Zastanawiałam się nad prezentem dla Radka. Padało kilka zdań, że chłopcy raczej wstydziliby się dostać kimono, czy taki wisiorek... dlatego wymyśliłam taki... bardziej rodzinny motyw. xD Bardziej do przyjęcia, a i jakoś kusiło mnie do tego ostatnio, tylko nie miałam odpowiedniego momentu. Bez moich opowiadań na pewno dałabyś sobie radę. xD Zdrówka, szczęścia i wszelkiej pomyślności na ten nowy Rok! Oby spełniły się wszystkie Twoje postanowienia!

Zielona Strefa

Nienawidzę poniedziałków... i szkoły... Ale lubię myśl, że za szybko zdany egzamin będę miała 3 tygodnie wolnego (od ostatniego tygodnia stycznia do 17 lutego ;3)

Serdecznie zapraszam na rozdział i przepraszam za błędy!

----------------------------------------------------------------------------------------

22 grudnia

Niepewność zazwyczaj nie jest dobrym doradcą. Podpowiada, by drążyć temat, który nie powinien być poruszany bez obecności osoby najważniejszej. Osoby, która coraz częściej nawiedza w snach. Dobiegała godzina piętnasta, kiedy większość ze studentów powoli zaczęło przygotowywać się do wyjścia z sal. Dla jednych był to ostatni wykład w ciągu najbliższych tygodni, a inni musieli jeszcze poczekać na ten upragniony moment.

Sebastian westchnął niegłośno, dyskretnie zerkając na zegarek. Gdyby Adam nie ulotnił się z dwóch ostatnich zajęć, byłoby mu o wiele lepiej znosić senność. O tej godzinie, a już zwłaszcza podczas pory zimowej najchętniej położyłby głowę na ławce i pozwolił na krótki sen. Niestety, niektórzy posiadali niesłychanie dobry wzrok, dodatkowo przypominając, że nie życzą sobie obecności studenta, który w ogóle nie słucha.

Żałował, że nie wziął przykładu z Kubiaka, gdy po raz kolejny tego dnia usłyszał, że nie wolno ziewać ani błądzić wzrokiem po ścianach.
A oddychać można?, zapytał w myślach, dopisując wyłowione przypadkowo słowa z monologu wykładowcy, aby choć sprawiać wrażenie umiarkowanie zaangażowanego. Nawet nie chciał myśleć o tym, co czeka go za kwadrans. O ile te zajęcia w jakikolwiek sposób skłaniały go do pilnowania się i robienia notatek, o tyle następne ograniczały się do biernego słuchania i próby woli w kwestii zachowania żywotności. Najchętniej włożyłby w oczy zapałki, gdyby to tylko mogło pomóc.
Nasilający się szum skłonił go do oderwania oczu od jaszczurki, jaką nakreślił w zeszycie. Część grupy wychodziła już z sali, a reszta pakowała długopisy, zgarniając rozwieszone na oparciach krzeseł kurtki i płaszcze. Sebastian preferował jednak szatnię, odkąd zgubił kilka rzeczy, przemieszczając się z ubraniem po piętrach. Teraz pospiesznie wrzucał przybory do jasnobrązowej torby, zawieszając ją szybko przez ramię. Jeszcze tylko rzucił okiem na krajobraz za oknem, po czym pospiesznie opuścił pomieszczenie. Nie oglądając się na kolegów z grupy skierował się na schody ewakuacyjne mieszczące się we wschodnim skrzydle budynku. Miał jeszcze trochę czasu do następnych zajęć, a wątpił, by toaleta na czwartym piętrze była w tej chwili pusta. Odkąd ją wyremontowano, większość studentów ciągnęła do niej z najniższych pięter jak urzeczone światłem ćmy. Dlatego Murek od razu zszedł niżej, do nieco skromniejszej, ale na pewno mało uczęszczanej łazienki, tym samym nie musząc czekać na swoją kolej.
Na ostatnim stopniu uznał jednak, że najpierw wstąpi do Lucasa. Od dawna planował zapytać go o pewną sprawę, ale zwlekał, mając nadzieję, iż może stanie się coś, co zmieni jego myślenie. Im bardziej starał się wyszukiwać jakichkolwiek argumentów upewniających, że zbyt szybko przyzwyczaja się do telefonicznych kontaktów z Kryspinem, tym częściej potrafił je zbić. Nieco przerażała go ta bliska zażyłość z chłopakiem, a jednocześnie chciałby się czegoś o nim dowiedzieć. Dlatego uznał, że najlepszym sposobem będzie rozmowa z Lucasem. Mężczyzna na pewno go wysłucha, zwłaszcza, że to nie będzie dotyczyło jego osoby. Gabinet znajdował się poziom niżej, więc jeśli tylko Murek się pospieszy, zdoła uzyskać radę, a także zdążyć na ostatni wykład. Nie zwlekając zbiegł ze schodów, skręcając w korytarz dla historyków. Drzwi, jakich szukał, znajdowały się naprzeciw wielkiej gabloty z plakatem zachęcającym do studiowania na tym kierunku. Tylko dzięki niemu Sebastian wiedział, gdzie wejść. Jakoś nikt nie postarał się o to, by zaznaczyć, że Lucas ma w tym miejscu konsultacje.
Chłopak zapukał, oczekując na pozwolenie, by wejść. Zaniepokoiło go, gdy z wnętrza pomieszczenia usłyszał jakieś głuche stęknięcie i następujący po nim szelest papieru. Mimo wszystko powstrzymał się przed wtargnięciem do środka. Chwilę później usłyszał głośne „proszę”, którego następstwem było wyraźne odkaszlnięcie. Niepewnie otworzył drzwi, zaglądając do pokoju i w momencie zatrzymał się przez wykonywaniem dalszych ruchów.
Siedzący za biurkiem Lucas poprawiał wystające na boki kosmyki, drugą ręką poprawiając krzywo zapięty kołnierz bluzki. Zza mebla wystawała głowa Damiana, który najwyraźniej czegoś szukał. Dopiero po jakimś czasie wstał, układając na blacie poskładane pospiesznie dokumenty. Dyskretnie masował kolano, które musiało się z czymś zderzyć.
- Chyba przyszedłem nie w porę. – Student najchętniej odwróciłby się na pięcie, ale skoro już przeszkodził... – Dobrze się składa, że pan Kołodziej także tu jest. – Pospiesznie zamknął za sobą drzwi i podszedł do ustawionego przy biurku krzesła, odstawiając na niego torbę.
- Dobrze, że to ty, a nie rektor. – Winiarski wypuścił z ulgą powietrze, ostatni raz przeczesując włosy. Rozparł się wygodnie w fotelu, posyłając Damianowi szybkie, ostrzegawcze spojrzenie. – Mówiłem mu, że kiedyś się doigra.
Ta sytuacja była dla Sebastiana dobrym kierunkiem prowadzącym do jego sprawy, dlatego postanowił się nią posłużyć.
- Wcale się nie dziwę. Każdy ma swoje potrzeby i...ja właśnie w tej sprawie. – Nie miał czasu na owijanie w bawełnę. Zresztą mina Kołodzieja wyrażała najwyższy stan gotowości do ataku, więc nie było innej opcji, jak pokazać, kto mu teraz leży na sercu. Z pełną determinacją ułożył dłonie na biurku, pochylając się nad Lucasem. – Chodzi o Kryspina. Pan zna go o wiele dłużej niż ja, a od jakiegoś czasu piszemy ze sobą. Chciałbym wiedzieć, jaki on tak naprawdę jest. Udaje, czy mówi poważnie? Angażuje się, czy... bawi. – Nie był pewien, czy słusznie postąpił, wyjawiając aż tyle, ale kto, jak nie Winiarski podejdzie to tego profesjonalnie? Zależało mu na dojściu do prawdy. Kryspin był, prócz Mikołaja, jedynym, który od czasu podstawówki poświęcał czas tylko jemu. Przecież od tamtej pory zdołał zapomnieć, jak to jest być w centrum czyjegoś zainteresowania. Na studiach sam podjął decyzję o odsunięciu się od innych, co nie oznaczało, że dobrze się z tym czuł. Odkrycie własnego ja i pozostanie z tym samemu, nie licząc rodziców,  sukcesywnie odizolowała go od kolegów z grupy. Wątpił, aby któryś okazał się dobrym i wyrozumiałym przyjacielem gotowym wysłuchać jego marzeń. A on sam miał dosyć historii, w jakich pojawiały się obrazy dziewcząt reagujących tak różnie na zachowania ich chłopaków kierowanych hormonami. Zwyczajnie się od tego odseparował, a teraz... Pojawił się Kryspin, który rozumiał go, jak nikt inny. Ze wstydem wyznawał mu swoje myśli i pragnienia, ale zawsze po takiej rozmowie czuł się lepiej. Dlatego teraz, nie odrywając wzroku od szarych oczu profesora miał nadzieję znaleźć w nich potwierdzenie na to, że Weiss go nie zawiedzie... Nie zostawi z pytaniami.
- A może mnie zapytałbyś o zdanie, co?

Piosenka

Sebastian gwałtownie obrócił się w kierunku drzwi. Nawet nie usłyszał, że ktoś je otworzył! Z przestrachem odsunął się na bok, robiąc miejsce osobie, która zaprzątała jego myśli. Przelotnie zerknął na leżące na biurku pudełka po pizzy, natychmiast jednak lustrując sylwetkę Kryspina. Bez wypchanej kurtki i roboczych butów wyglądał o niebo lepiej. Zamiast tego opinał go grafitowy, prosty płaszcz z naszytymi na kieszenie klapami i rozsuniętym na boki kołnierzem.
Fioletowa tęczówka z hebanową źrenicą przeszyła na wskroś Sebastiana, nie wyrażając niczego dobrego. W tym spojrzeniu wiele było ze złości i rozdrażnienia. Chyba każdy zachowałby się podobnie, gdyby przypadkiem został świadkiem obmawiania własnej osoby. Weiss sięgnął ręką do szalika, poprawiając jedną z warstw. Drobne włoski oszronionego materiału zaczęły się delikatnie skręcać. Chłopak z powodzeniem odkrył przysłonięte dotychczas usta. Gdyby nie to, że Lucas zamawiał pizzę dla studentów, z którymi miał ostatnie zajęcia w tym roku, prawdopodobnie nie spotkałby Sebastiana. Od rana nie dostał od niego odpowiedzi na to, czy ma go podwieźć do domu, tak samo jak i wczoraj, toteż uznał, że blondyn go unika. Jak tylko dowiedział się, jakie jest miejsce ostatniej przesyłki, zamienił się z kolegą, wyręczając go. Miał tym samym nadzieję na rozmowę z Murkiem. Nigdy nie lubił pozostawionych spraw. Jeśli chłopakowi coś nie odpowiadało, mógł zwyczajnie dać to do zrozumienia, ale to on częściej dzwonił niż Weiss. Nie spodziewał się, że Sebastian zachowa się tak dziecinnie, by pytać profesora o to, jaką ma osobowość. Dobrze, może i trzymał się z Lucasem, ale wątpił, by ten interesował się nim tak bardzo, by nazywać się znawcą jego uczuć i charakteru. To mogła poznać tylko osoba, z którą często się przebywało. Jeśli Murek nie był pewien, pomimo telefonowania do niego nawet w godzinach zajęć, musiał być albo ślepy, albo głupi.
Z westchnięciem irytacji przytrzymał kawałek szalika przy brodzie. Sebastian ciągle wyglądał jak przyłapany na złym uczynku uczniak, mrużąc oczy w niepewności. Szaroniebieskie z cholernie długimi rzęsami... Kryspinowi została ucieczka ku tylko jednemu rozwiązaniu. Nieznacznie pochylił głowę, zbliżając się do blondyna. Nie różnił się od niego wzrostem, aczkolwiek teraz Murek wydawał się kurczyć pod jego spojrzeniem. Nie przejmował się nim jednak, nieznacznie uchylając usta. Nawet na moment nie przerwał kontaktu wzrokowego, wyłapując coraz większe zaniepokojenie i speszenie chłopaka. Mimo wszystko chciał zrobić to, czego pragnął od spotkania w domu Lucasa. Obydwiema wargami objął zaciśnięte nagle usta Sebastiana, jednocześnie wysuwając język, którym szybko przesunął po wąskiej linii.
- Uznaj to za moją odpowiedź. – Niemal wyszeptane słowa i powietrze, jakim łaskotał twarz Murka wywołały efekt więcej niż pożądany. Z niemałą satysfakcją widział, jak ciało chłopaka poddaje się nagłemu dreszczowi i nie wygrywa walki z policzkami, którym daleko było do codziennej jasności. Nie chciał czekać na inne jego reakcje. Po prostu odsunął się w chwili, gdy blondyn niespiesznie wysunął się do przodu.
Murek z zaskoczeniem obserwował pytające spojrzenie Weissa, który nie obracając się za siebie wyszedł z pomieszczenia, zamykając drzwi. Właśnie ten gest mocno zaniepokoił Sebastiana. Wyglądało to tak, jakby Kryspin uznał sprawę za zamkniętą. Po takim czymś? Po takim... pocałunku? Czy on żartował? To nie może się tak skończyć!
W mgnieniu oka porwał leżącą na krześle torbę i dobiegł do drzwi, niemal nie wyrywając klamki.
Lucas spojrzał na Kołodzieja, wzruszając ramionami. Był równie zdziwiony, co on, ale mając okazję przebywać ze studentami był bardziej odporny.
- Jeśli to się uda, najprawdopodobniej kiedyś się pozabijają, ale jest też szansa, że staną się bardzo... – zawiesił głos, szukając odpowiedniego określenia.
- Ciekawą parą. – Damian wyręczył partnera, podobnie jak on kiwając potakująco.
Tymczasem kiedy Murek znalazł się na korytarzu, obejrzał się po nim niepewnie. Dopiero gdy spojrzał w drugą stronę, zauważył jak Weiss wchodzi do toalety. Ha, więc chciał rozmawiać! Sebastian nie musiał tego dwa razy w myślach powtarzać. Poprawiając szelkę torby ruszył za Kryspinem szybkim krokiem, zgrabnie omijając dwie dziewczyny wychodzące z czytelni. W końcu dotarł na miejsce, z cichym przekleństwem kwitując nagłe zabawy, jakich trzymał się Weiss. Musiał koniecznie teraz skorzystać z łazienki? A od czego niby są pisuary?
I dlaczego on się w ogóle tak denerwuje... Z ciężkim westchnięciem oparł się o umywalkę, pocierając rękami po twarzy. Powinien się uspokoić, bo póki co wychodzi z niego ta gorsza natura. Zawsze potrafił całkowicie wypełnić czas swojej ciotki, kiedy ta tylko dopuściła go do głosu. Mogli na siebie naskakiwać, ale przeważnie myśleli podobnie. Ona jednak mieszkała kilkadziesiąt kilometrów od niego, więc każde pożegnanie było jak najgorsza kara. Rodzice pracowali w firmie programującej zabezpieczenia przeciwwłamaniowe, dlatego w domu pełno było wszelkiej maści gadżetów – zawsze potrzebnych. Ponadto matka prowadziła sklep komputerowy, w którym sprzedawała swoje wynalazki. Nie zaniedbywali syna... tylko nie mieli z nim o czym mówić. Model Pluto, siłowniki, ekspander wyjść? Ten pierwszy kojarzył mu się z kreskówką, drugi z ćwiczeniami, a ostatni... skoro wyjście, to pewnie coś do drzwi. Chyba nie trzeba wyjaśniać, jak wyglądały rozmowy przy wspólnym stole.
Jedyne, co zawsze mile wspominał, to rozmowę z ojcem, który tłumaczył mu, że  gniazdko, to inaczej „dziewczynka”, a wtyczka, to „chłopczyk”. Sebastian, nie zastanawiając się długo zapytał, czy nie dałoby się obejść bez kobiety, zamieniając ją na chłopaka... Rozbawione, a potem zbite z tropu miny małżeństwa naprowadziły ich do odkrycia orientacji syna na długo przed nim.
Blondyn zdjął torbę z ramienia, pozbywając się resztek wspomnień.
Akurat w tym momencie przesunęła się zasuwka kabiny, w której przebywał Weiss, więc gdy ten wyszedł ze środka, Murek owinął szelkę torby i niemal wcisnął ją w ręce Kryspina, zajmując jego wcześniejsze miejsce. W ten sposób przynajmniej miał pewność, że chłopak mu nie ucieknie. Na wykład już raczej nie zdąży. Pospiesznie załatwił swoją potrzebę, nasłuchując, czy Weiss czasem jednak nie wyszedł. Z ulgą mógł odetchnąć wówczas, gdy po otworzeniu drzwiczek zobaczył go naprzeciw siebie ze skrzyżowanymi ramionami. Torba leżała na blacie umywalki, z dala od czerwonowłosego.
Do którego miało należeć pierwsze słowo? Zdawać by się mogło, że obydwaj mają na to ochotę, ale milczeli nadal, obserwując się – z uwagą i pobłażaniem.
- Potrzebujesz niańki, czy zastępczego mózgu, by pracował za ciebie? – A więc najpierw rzucono kamieniem. – Sam nie potrafisz oceniać innych ludzi?
Oczy Sebastiana posmutniały, choć chłopak żwawo podszedł do Kryspina.
- Nie chcę cię oceniać, tylko wiedzieć, czy jesteś szczery w wysłuchiwaniu... cierpliwym wysłuchiwaniu – dodał po chwili wahania – tego, co mówię.
- Czy ja ci bardziej wyglądam na płochą dziewicę, czy może na podekscytowaną psiapsiółkę-kontener, która z chęcią sprzeda twoje tajemnice, żeby zarobić? Puknij się w czoło. – Gdyby nie to, że był wściekły, chyba roześmiałby się ze swojego żartu. – Faceci raczej nie lubią długich przemów. Wolimy konkrety, owszem, ale jeśli przeszkadzałoby mi twoje paplanie, które w gruncie rzeczy niekiedy jest całkiem inteligentne i wciągające do dyskusji, rzuciłbym telefonem o ścianę, albo chociaż zmienił numer. A już na pewno jestem pierwszą osobą mówiącą „zamknij się”, jaka przychodzi na myśl tym, którzy mnie znają. – Im więcej mówił, tym więcej faktów łączył w całość. Dosłownie nie mógł uwierzyć, jak nisko cenił go Murek. – Kim ja dla ciebie jestem? – Z zdenerwowaniu przeczesał włosy, parskając głośno. – Nie miałeś komu się wyżalić, a ja, stuprocentowy gej, jestem pod ręką. – Miał ochotę kogoś pobić. Już dawno nie czuł się tak upokorzony... Słowa jednak ranią o wiele bardziej. – Co zrobisz, jeśli znajdziesz kogoś innego? Uznasz, że już wystarczająco ci pomogłem?
Ostatnie zdanie podziałało na jak dotąd sparaliżowanego Sebastiana. Weiss, podobnie jak on wcześniej, zadając pytania od razu na nie odpowiadał... I chyba także robił to za Murka.
- To nie tak! To znaczy... tak, ale nie zostawiłbym cię, bo...
- Byłbym jeszcze potrzebny? Wiesz... Nie rozumiem cię. Czasem potrafisz być w porządku, a nawet można odnosić wrażenie, że ze mną flirtujesz. Nie mija chwila, a ty jesteś niedostępny i cały wręcz mówisz sobą: Nie! Zostaw! – Jego rola właśnie się skończyła. Ze stoickim spokojem przyjął napaść Sebastiana, który despotycznie wpił mu się w usta. – To tak nie działa. Nie jesteś w stanie nic od siebie dać.
Blondyn zatrząsł się w niemocy, szukając jakiejkolwiek deski ratunku. Nie chciał okazywać, że w jakiś sposób zależy mu na Kryspinie. Pierwsza miłość nie istniała w jego słowniku. Bał się tego, jak szybko rozkwitają jego uczucia i to dlatego zachowywał się jak smarkacz. Musiał wypić piwo, które nawarzył.
Z całą stanowczością zatrzymał Weissa, przyszpilając go do brzegu umywalki. Źrenice rozszerzyły się jak u narkomana. Gdyby mógł, krzyczałby, zdzierając głos, ale sił wystarczyło mu tylko na podwyższony ton.
- Teraz ty mnie słuchaj. W tym jesteś dobry. – Zbliżył się do twarzy chłopaka, patrząc na niego poważnie. – Profesor zna cię lepiej ode mnie. Owszem, głównie tyczy się to przeszłości, ale i teraz utrzymujecie dobre kontakty. Chciałem go zapytać, czy na przestrzeni tych lat naprawdę się zmieniłeś i jak bardzo. Uwierz, że bez problemu mógłbym skierować się z tym do ciebie, ale zależy mi na tobie tak bardzo, że mogę czegoś nie dostrzegać. Chciałem wybrać się z tobą w święta na narty, ale bałem się, że myślałbyś tylko o seksie. Przecież nie będę cię prosił o danie mi kilku dni na zastanowienie. Jesteś facetem i masz potrzeby, więc...
W pomieszczeniu rozbrzmiał donośny śmiech.
- Sebastian... Jak ty lubisz utrudniać sobie sprawy. – Co jak co, ale tego się nie spodziewał. – To nie ja tu jestem króliczkiem, który mi ucieka, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. – Otarł łzę spływającą z lewego kącika. – Zaręczam, że dałbym radę wytrzymać... skoro jakoś do tej pory mi się udawało. – Co rusz parskał, rozbawiony. – Waćpanna nie musi się martwić. Cnotę zachowa do czasu ślubów. – Naburmuszona mina Murka wywołała kolejne fale chichotu, zmuszając go do masowania pobolewającego brzucha. Starał się uspokoić, choć szło mu opornie, ale w końcu oddychał już lżej, patrząc na stojącego obok niego blondyna. Z czystym sumieniem przyznał, że chłopak prezentuje się świetnie zarówno vis a vis, jak i w profilu, zwłaszcza, kiedy szaremu podkoszulkowi luźno spływającemu po szczupłych biodrach towarzyszyła czarno-żółta arafatka i obcisłe, karmelowe spodnie. Ostatnie elementy rozbawienia mijały bezpowrotnie, zastępowane wielkim zainteresowaniem w stosunku do szyi Sebastiana. Poczekał, aż chłopak wyczuje jego spojrzenie i wówczas, gdy Murek patrzył na niego, on spokojnie ulokował się na karku, sunąc po nim nosem. Obawiał się, że blondyn będzie miał tam łaskotki, przez co niechybnie zgniecie mu głowę, ale zamiast tego policzek blondyna połasił się o czerwone włosy, po chwili udostępniając szyję. Kryspin niemal zamruczał, obejmując chłopaka.  – Ale będzie ciężko.