29. Translate it to me...

 Hej, Elfiaczki. ;) Jestem. Po kilku dobrze dodanych rozdziałach musiało nastąpić takie zawieszeni ==' Ale nie ma niczego bez przyczyny. Tylko głupio mi, że Was nie poinformowałam... Ale zwyczajnie wstydzę się edytować i pisać, że rozdziału nie będzie... i przez to też zaniedbuję Wasze blogi.

Co się stało... Rozdział był. W połowie był już w zeszłą sobotę. Ba, dobrze wszystko szło i na pewno w niedzielę mielibyście przepisowo notkę. Ale? Bo jest, ale - 23 grudnia wyłączono mi prąd. Powód - jak napisał Onet (taa, wow, napisali) "Łącznie ponad tysiąc odbiorców pozostawało w poniedziałek rano bez prądu w północnej części woj. śląskiego wskutek kilku niezależnych od siebie awarii infrastruktury.". (źródło - http://wiadomosci.onet.pl/regionalne/slask/ponad-tysiac-odbiorcow-bez-pradu-na-slasku,1,5378486,region-wiadomosc.html) Moja Jamajka nie miała prądu. A Word? Nie zapisał niczego prócz kilku zdań. Szlag mnie jasny trafił. Z połową rozdziału męczyłam się niemal 6 godzin i nie zapisałam sama od siebie, nie? Bo po co. Miałam taką niechęć do tego opowiadania, że je zwyczajnie pozostawiłam na tydzień. Dzisiaj do niego podeszłam jak pies do jeża, ale jak uznała moja mama - Może tamta wersja była gorsza i trzeba coś zmienić? Fakt, zmieniłam. I jestem dumna, że dokończyłam. Rozdział nie jest przerwany. ;) Jeszcze wspomnę o tym, to znaczy o tym, co tam się działo, ale tylko wspomnę. Pozostało nam około 2 rozdziałów plus prolog, więc od lutego pewnie ruszymy z czym innym... I Bóg mi świadkiem - nigdy więcej o Polsce.

Odpowiedzi:

Ciella Trancy - Hej. ;3  Witam serdecznie! Mam nadzieję, że nie zawiodę Cię z rozdziałem. Nie uważam go za straszliwie tragiczny, ale do dobrych też mu daleko. Twój blog niestety nie istnieje... Jeśli znów założysz, to niezwłocznie daj mi znać! ;D

Star1012 - O tak, Darek ma swoje widzimisię. xD Ale czasami dobrze na tym wychodzi... na przykład dzisiaj... xD

Basia - Mam nadzieję, że Twoje Święta były radosne i pogodne. No i zdrowe! ;) Hmm, Radzio troszkę poszalał, Darek pokazał, że można na nim polegać.. i że tak naprawdę ma fajne pomysły. xD  Ciekawa jestem, co napiszesz o tym rozdziale. xD

Kocur - Ja Cię uwielbiam za ten komentarz xD Pozwolisz, że odpiszę na Twoim blogu. xD Aaa! Oczywiście witam serdecznie. ;)

Ekhem xD? - Ja tylko umiem kilka kolęd, to znaczy - grać na gitarze. xD Śpiewać więcej, hahaha xD Dwie ważne daty? Hmm xD Dla Ciebie? Hmmm... To chyba nie związane z moim blogiem? xDD Urodziny? ;> Jesteś strraszna. xD No wiesz? Ty lepiej przyjdź do mnie i lej za to, że nie che mi się pisać pracy licencjackiej... Wolno mi coś idzie. Hmmm... zęby? Jeśli nie było krwi, to dobrze. Mnie się śnili bohaterowie z Junjou Romantica i z Sekai-ichi Hatsukoi. xD Tyy, kondolencje? Blog na onecie mi umarł, ale tu żyje. xD No baa, pewnie, że się cieszę, jak do mnie piszesz. xDDD Aaa, niedobra ja. xD Dzisiaj zobaczysz, kto jednak był na górze... znaczy... Przeczytać, bo plastyczna nie jestem *wyobraziłam sobie siebie w roli kawałka plasteliny... Byłabym... Różowym Rengersem! Żart! XDD Telefonowi pogróź ode mnie!

IVE - Dziękuję i wzajemnie. ;) I serdecznie witam!

Katharsis - Odpowiem na blogu. xD Serdecznie witam!

 Zielona Strefa

Gdybym miała spędzić udanego Sylwestra, zaszyłabym się w Sekai-ichi Katsukoi.

Ho, hoo, Mikołaj przyniósł mi tyle dobrych duszyczek ;3 Serdecznie witam Ciellę Trancy, Kocura, IVE oraz Katharsis.   

 

Zapraszam do czytania i przepraszam za błędy (oraz zwłokę)

 --------------------------------------------------------------------------------------

Pójście komuś na rękę to jedna z największych wad ludzkich. Później żałuje się braku asertywności albo ewentualnie stwierdza, że mogło być gorzej.
Wybór w miarę prosty, jeśli wziąć pod uwagę, do kogo kierowało się jego dokonanie.
Darek tracił zmysły, mogąc wyłącznie patrzeć na pośladki Miki. Chciał być dla niego prezentem urodzinowym, ale coraz trudniej przychodziło mu kontrolowanie samego siebie, by przypadkiem nie zmienić decyzji. O mały włos nie zwątpił, jednak wówczas Radek przechylił się tak, by móc na niego spojrzeć, po czym mrugnąwszy zawadiacko pochylił się, od razu pochłaniając męskość Kubiaka.
Jękom wyrywającym się z ust Darka towarzyszyły aprobujące pomruki blondyna. Obydwaj nie mogli uznać, że są bogami seksu, którym nikt nie dorówna, ale zarówno masowany po plecach Radek jak i pieszczony językiem Ziutek czuli się dobrze jak nigdy. Mieli kilka przykładów, z którymi porównanie nie sprawiało im problemu. Zwłaszcza Mika. Dotychczas raczej nie chciałby wracać wspomnieniami do nieprzyjemnej przeszłości, ale z lekką zgrozą odkrywał właśnie pożytek z dostarczonych nauk.
Inaczej myślał Kubiak.

Darek

Rozbrajające ciepło pojawiło się w chwili pierwszego dotyku. Jeśli Radek miałby reprezentować wszystkich mieszkańców Japonii, wówczas bez sprzeciwów uznałbym, że częsty motyw delikatnej skóry pojawiający się w anime jest zupełną prawdą. Miękka, gładka, jasna... tak przyjemna, gdy ulegała naciskowi mojej nieco ciemniejszej.
Dotychczasowi partnerzy nie byli zgodni w swoich charakterach. Jeden lubił gry wstępne, drugi wolał bezpośrednie natarcie. Radek najwyraźniej wolał coś pośrodku.
Smukłe palce wdzierały się pod plecy, unosząc je ponad prześcieradło, aby za moment powędrować do ust i wrócić tą samą ścieżką. Jednak nie trafiały do poprzedniego miejsca. Kierowały się wyłącznie tam, gdzie ich najbardziej potrzebowano.
Wygiąłem biodra ku górze, czując wsuwający się we mnie opuszek. Zmrużone przyjemnością oczy wysyłały tysiące obrazów, w których Radek z uśmiechem obejmował mnie ciasno... Dlatego tak bardzo wstrząsnęło mną ponowne spojrzenie na Mikę. Zdecydowanie różnił się od moich wyobrażeń. Taki był w łóżku? Odważny, lubieżny, pewny siebie? Nie przeszkadzało mi to, ale… Przez głowę przebiegła mi myśl o tym, że teraz Radek stara się mnie zadowolić, a nie po prostu ponieść emocjom. Zachowywał się jak maniak, co rusz zmieniając kąt pocałunków skierowanych na moje uda, okolice krocza i żeber. Z każdym jego gestem czułem opadające podniecenie, lecz on tego najwyraźniej nie dostrzegał.
- Radek... – Próbowałem się podnieść, ale jego ciało spoczywające na mojej klatce piersiowej ograniczało ruchy. Musiałem zrobić coś innego. Mocno objąłem go w pasie i wbrew sprzeciwom zrzuciłem z siebie. Uwięziłem go między ramionami, podpierając się na nich. Piwne tęczówki patrzyły na mnie bez zrozumienia i z dużą dawką złości. – Nie traktuj mnie jak ich. – Natychmiast jego mina uległa zmianie. Oczy rozszerzyły się, jakby do Miki dotarło, że stracił kontrolę. Nie wiem, czemu tak się zachowywał. Przecież nie wymagałem od niego najlepszego seksu. Zresztą i tak byłby takim, gdyby zamiast umiejętności Radek włożył we wszystko coś więcej od siebie. – Ja nie mam specjalnych upodobań, wygórowanych marzeń, czy żądań, które nie obędą się bez kary, jeśli wykonasz je źle. Radek... – westchnąłem, przeczesując grzywkę, która i tak wróciła, częściowo zastawiając mi Lanceta. – Nie chcę rozwiązłego hosta, ani wersji słodkiej lolity. Bądź sobą, proszę.
Wpatrując się we mnie w szoku, widziałem, jak kąciki oczu zmieniają kolor na czerwony. Po chwili przetarł je nadgarstkami, wzdychając pod nosem.
- Jestem głupi... – Prychnął, pokazując mi swoją twarz. Policzki zdążyły zabarwić się na różowo, ale on nie wyglądał na przytłoczonego sytuacją. Wprost przeciwnie. Chyba jeszcze bardziej się zawziął. Ale już z innym blaskiem w źrenicy. Położył dłonie na moich barkach, popychając je w tył. Natychmiast zrozumiałem jego intencje. Stanąłem na posłaniu i swobodnie podszedłem do wezgłowia. Po krótkim namyśle zgarnąłem poduszkę, po czym odwróciłem się do Radka. Już nie miał na sobie bielizny. Saszetka z lubrykantem także gdzieś zginęła.
Pobudzony, niewielki członek nie posiadał żadnego owłosienia. Nie, żebym koniecznie chciał to zobaczyć, ale byłem zaintrygowany. Takich przyzwyczajeń nie nabywa się w kilka dni, a skoro on ich tak przestrzegał, musiał być wtedy pod wielką presją.
W pewnym momencie o mało nie parsknąłem śmiechem. Długość włosów Miki nadrabiała braki, jakie normalnie powinien posiadać na nogach, czy innych częściach ciała. Powstrzymałem się jednak, posłusznie podpierając się na stopach, gdy Lancet podkładał poduszkę pod moje biodra. Z rozświetloną uśmiechem twarzą i nieznacznie przekrzywioną głową wyglądał na szczęśliwego. Gdy niespiesznie wsunął się na mnie, gdzieniegdzie zostawiając ślady swoich ust, nie potrafiłem oderwać od niego wzroku. Gdyby był kobietą, najpewniej kusiłby marynarzy jako najpiękniejsza z syren.
Drażniący dotyk na brzuchu, kiedy jasna dłoń gładziła okolice pępka wygiął mnie w łuk. Tak... to był Radek. Nie ukrywał się za żadną z masek.
Niemal równocześnie z przyjemnym doznaniem poczułem jak Mika opada na mnie, przylegając skronią do obojczyka.
- Ktoś tu się lubi przytulać? – Lewą rękę wsunąłem w jasne włosy, przeczesując je. Nie miałem możliwości patrzenia na niego, toteż widziałem sufit i kawałek jego głowy.
- Chciałem posłuchać bicia twojego serca.
Gdy ja staram się opisywać mu swoje uczucia, jemu wystarczy kilka słów, bym poczuł zawstydzenie.
- I czego się dowiedziałeś?
Przede mną pojawiła się roześmiana twarz Radka.
- Że dudni najgłośniej jak może, bo jego właściciel jest bardzo zadowolony. – Zauważyłem, jak sięgał pod prześcieradło, wyjmując spod niego lubrykant, jaki przyniosłem. Odsuwając się ode mnie, sunął zewnętrzną stroną palców po środku torsu, a ja poczułem oblewający mnie gorący pot. Wbrew sobie wygiąłem kręgosłup, zaciskając palce u stóp. Nie wiedziałem, że jestem aż tak wrażliwy.
Drobne pocałunki składane na lędźwiach były ostatecznością, która zabierała mi zdrowy rozsądek. Nie mam pojęcia, jak zachowałbym się, gdyby nasze role były inne, ale teraz brakowało mi tchu. Czule gładzone uda, gorączkowe zainteresowanie moim brzuchem, parzący oddech – to wszystko zabierało moją pewność siebie. Drżałem, a przecież Radek jeszcze nie zrobił niczego, by mnie zaspokoić... A może byłem w błędzie?
Krzyknąłem nagle, w pośpiechu opierając się na łokciach, ale równie szybko opadłem z powrotem na łóżko.

Radek

Mitsuketa!* Tu się chowałeś.
Donośny jęk Darka upewnił mnie, że właśnie odnalazłem punkt, który w przyszłości mogę wykorzystać. Im więcej takich miejsc, tym większą mam pewność na niewielkie szantaże Ziutka. Łaskotki są już niemodne. Najlepsze są strategiczne cele, które pobudzają. Raczej żaden mężczyzna nie chciałby mieć niezapowiedzianego problemu w spodniach, idąc w tłumie kilkuset ludzi, prawda?
Moim El Dorado były pachwiny Darka. Obojętne, w którym miejscu bym ich nie dotknął, momentalnie było mi to nagradzane dygającym przede mną członkiem. Jeśli w ten sposób mi dziękuje, to czy ja mogę pozostać biernym?
Złapałem między zęby górną część saszetki, rozrywając ją. Nie mogę powiedzieć, że się nie denerwuję. Oczywiście, że tak nie jest. ale tak bardzo chcę pokazać Darkowi, że może na mnie polegać... Wszędzie. I chcę mu też przekazać, że ma teraz tylko mnie.
To chyba zazdrość.

***

Obydwaj nieco denerwowali się nową sytuacją. Z drugiej strony czy mieli o co? Skoro pokładali w sobie zaufanie, nie powinni zachowywać się jak przed pierwszym razem. Niejedno już przeżyli.
Być może krępowała ich zmiana tego, w jaki sposób to robią?
Prawa dłoń Radka rozsmarowywała połowę lubrykantu po rosnącym w oczach członku. Reszta żelu znalazła się między rozwartymi nogami Darka. Mężczyzna wciągnął głośno powietrze, podkładając ręce pod głowę. Chciałby to wszystko widzieć, mimo że Radek precyzyjnie odnajdywał w nim to, co wyrywało coraz to głośniejsze okrzyki.
Trudno było oderwać wzrok od rumianej twarzy Kubiaka, wyrazu ekstazy ujawniającej się przez uchylone usta i zmarszczone od nieustannych jęków czoło. Nie, Radek nie mógł dłużej czekać.
Nie zważając na ponaglające spojrzenia rzucane zza długiej, brązowej grzywki odrzucił zbędną według niego poduszkę. Raz jeszcze przesunął dłonią po swoim członku, upewniając się, czy jest wystarczająco śliski.
Mokre wejście Darka kusiło go zbyt mocno.
Wspomagając się lewym barkiem odchylił nogę Kubiaka, przyciskając ją niemal do żeber. Na kolanach przybliżył się do Ziutka. Nie chciał, by mężczyzna czuł jakikolwiek dyskomfort. W końcu sam prosił o ostrożność.
- Jesteś gotowy? - Dwoma palcami opuścił nagiętego ku górze penisa, zahaczając o poruszające się wejście.
Darek wyglądał na mocno zdezorientowanego. Zupełnie jak nie on. Rumiane policzki, pożądanie w oczach, pragnienie. To była chyba wystarczająca odpowiedź.
W takim wypadku Mika miał zielone światło. Ostrożnie wsunął główkę, z niezrozumiałą rozkoszą patrząc, jak ta zagłębia się w Radku. To było tak inne od poprzednich stosunków! Centymetr po centymetrze łączył się z Darkiem, wycofując biodra lub napierając nieco mocniej. Cały czas zwracał uwagę na zachowania Kubiaka, dzięki czemu kilka razy w porę zatrzymał się w bezruchu, czekając, aż mężczyzna znów się rozluźni.
- Jak ty to robisz... Radek. Wcześniej taki mały, a teraz chyba mam go w żołądku. – Niewyraźny jęk przyćmiony ręką zastawiającą usta Ziutka spotkał się z ostatecznym pchnięciem.
Azjata zaśmiał się pod nosem, wsuwając dłonie pod plecy Darka. Obecna pozycja ułatwiała mu ruchy. Ciało Kubiaka było nieco bardziej umięśnione niż jego, dlatego obejmowanie mężczyzny stanowiło komfort. Ramiona układały się pod łopatkami, a ręce wydostawały się tuż na barkach, zakleszczając się na nich.
- Jestem samurajem. Prawdziwą potęgę miecza pokazuję tylko wybranym. – Udało mu się sięgnąć ust Darka, ucinając rozmowę. Płynne uderzenie w prostatę mogłoby wywołać kolejny drżący jęk, a ostatnim, czego Mika teraz by chciał, to ciekawskich sąsiadów. Za każdym razem, gdy biodra uderzyły w pośladki Kubiaka, pospiesznie spijał każde westchnięcie z jego warg. Raz zobaczona twarz mężczyzny, gdy jest zupełnie rozbity, sprawiała, że Radek ani myślał spieszyć się ze spełnieniem. Pragnął napatrzeć się na Darka. Całkowite poddanie się, desperackie owinięcie ramion wokół pleców Miki, drobiny potu spływające po nagrzanym ciele, gardłowe pomruki... I to wszystko dotyczyło Kubiaka!
Dłonie Radka wędrowały między męskością a sutkami Ziutka, doprowadzając ich obydwu do rozdzierającego jęku. Pomimo prób przedłużenia aktu, Azjata wiedział, że już zbyt długo się wstrzymuje. Pospiesznie wyciągnął dłonie, kładąc je na mostku Darka. W uda wbijały mu się paznokcie Ziutka.
Kubiak dociskał go do siebie, delikatnie ocierając stopami o żebra Miki. Podobnie jak Japończykiem, targnęło nim pojedyncze wyładowanie obwieszczające coś mocniejszego. Z trudem oddychał, łapczywie wdychając powietrze. Kiedy jednak zęby Radka podrażniły sterczące brodawki, na moment stracił poczucie rzeczywistości, zaciskając wszystkie mięśnie. Obezwładniony spełnieniem zadrapał uda Radka, tracąc dech w piersiach.
Mika uwięziony w Kubiaku złapał jego nogi pod kolanami. Ciasnota zaciskająca się na jego członku przyspieszyła to, co i tak pędziło ku niemu z zawrotną prędkością. Dochodził długo, nie przestając poruszać się w Darku. Skurcze brzucha podobnie jak Ziutkowi zabierały tlen, przerywając normalne oddychanie. Jeszcze nigdy tak bardzo nie kręciło mu się w głowie. Adrenalina płynąca w żyłach niespiesznie je opuszczała, ale w zamian za nią pojawiało się zmęczenie. Wyrzucone w tył ciało wyglądało, jakby zamarło podczas spektaklu, aby zaraz ktoś odciął obezwładniające je sznury. Wówczas Radek opadł bez sił na Kubiaka.
Nieprzygotowany na to mężczyzna jęknął głucho. W momencie jednak obrócił Mikę na bok, nie przejmując się piekącym bólem.
- Wszystko w porządku?
- Mhm. – Rozanielona mina mówiła za wszystko. – Tylko strasznie chce mi się spać – potężnie ziewnął, przeciągając ostatni wyraz – ale ogólnie jestem w znakomitej kondycji.
- W to akurat nie wątpię. – Znaleziona na podłodze kołdra mogła się wreszcie na coś przydać. Gdy tylko chłodny materiał dotknął skóry Radka, mężczyzna momentalnie wtulił się w Kubiaka, jakby szukał ciepła. Ziutek pokręcił głową, krzywiąc się nieco na mokrą plamę w której musiał leżeć. Na kąpiel raczej nie mógł liczyć, mając Radka za koalę.
- Darek... – zaspane oczy Azjaty wyjrzały na moment zza jasnych powiek, spotykając się z czerwonymi tęczówkami. – Kocham cię.
Kubiak nie wierzył w to, co widział. Mika właśnie zasnął, robiąc sobie z jego ręki miękką poduszkę. No, owszem, on też był zmęczony, ale żeby aż tak...
- Cholera, zamorduję cię... – Ciemniejący za oknami widok nie utrudniał jeszcze rozpoznawania kształtów. Dzięki temu mężczyzna mógł zauważyć pomarańczowe pudełko z lekami, których dziś Mika najpewniej nie wziął. – Masz szczęście, że po mojej stronie leży połowa winy. – Dopiero teraz zauważył, że bez poduszki jest jakoś twardo. Po chwili już nie zaprzątał sobie tym głowy, dołączając do drzemiącego Radka.

Następnego dnia

Promienie słońca łaskotały oczy jasnowłosego Azjaty, powoli wybudzając go ze snu. W niezadowoleniu próbował zasłonić się poduszką, ale nigdzie nie mógł jej wymacać. Rozbudzenie nastąpiło momentalnie, gdy tylko przypomniał mu się wczorajszy dzień, czy raczej wieczór. Pospiesznie podniósł się, siadając na łóżku. W pokoju nie było nikogo, prócz niego i to zaczęło go nieco niepokoić.
- Darek? – zapytał w przestrzeń, zaciskając ręce na prześcieradle.
- Już idę! – Chwilę później w progu pojawił się Kubiak, niosąc z rękach tacę z jedzeniem. Był już w pełni ubrany, jakby gdzieś się szykował. Na widok rozczochranego Radka parsknął śmiechem, tuszując go kaszlem. – Przyniosłem ci śniadanie i uciekam na kilka godzin. Niedługo święta, a ja znowu jestem do tyłu z prezentami.
Brwi Azjaty powędrowały do góry. Coś mu tutaj ewidentnie nie pasowało. Darek i robienie przedświątecznych zakupów? Hmm, w sumie był dwudziesty trzeci. Bardziej zdziwiłby się, gdyby mężczyzna zaproponował coś takiego tydzień temu. Z wdzięcznością na twarzy napił się mocnej herbaty, dopiero kilka sekund później zauważając, że Kubiak nadal nad nim stoi. Szybko powiązał fakty w  całość. – Boli cię coś?
- Chyba bym usiadł, gdyby było inaczej, prawda, diable wcielony? – No proszę, a kiedyś Radek był takim dobrym Azjatą... – Zbieram się. – Pochylił się nad Miką, uważając na gwałtowne ruchy, po czym pocałował go w policzek.
- Czekaj, czekaj. Mam do ciebie pytanie. – Radek pospiesznie przełknął napój, gładząc odstające na boki kosmyki. – Tak się zastanawiam... skąd ty znasz japoński?
Mężczyzna uśmiechnął się, opierając o futrynę.
- Wkurzało mnie to, gdy mruczałeś pod nosem jakieś niezrozumiałe mi słowa. Poza tym, gdy jeszcze robiłeś świetne napisy, często korzystałeś ze znajomości swojego języka, przez co odcinek był dużo lepszy. Wiesz, że nie lubię być z tyłu. Chodziłem na kursy.
- Kiedy?
- W niedziele. Tylko te miałem wolne.
Mina Radka mówiła: „Co za nadgorliwiec”, ale tak naprawdę był pod wrażeniem. Popijając herbatę odprowadził wzrokiem znikającego za drzwiami Darka. I co on miał teraz zrobić? Że też nie poprosił, aby Kubiak na niego poczekał.
Dużo wolnego czasu to zawsze czas stracony – to było jego motto. Dlatego pierwszą godzinę sprzątał pokoje. Prezent dla Darka miał już od kilku dni, więc nie czuł presji. Nie wiedział, że Ziutek lubi kuchnię japońską, dlatego uznał, że najlepszym pomysłem będzie połączenie jej z polską. W ten sposób przynajmniej obydwaj będą mieć namiastkę rodzinnego świętowania.
Druga i trzecia godzina upłynęła na gotowaniu potraw na Wigilię. On czuł się obywatelem Polski, więc nie widział potrzeby przesuwania wszystkiego na inny termin. Zresztą, najważniejsze, że będzie z Darkiem. Obydwaj doszli do wniosku, że Kubiak przeprowadzi się do niego na kilka dni, aby spróbować czy to wypali.
Wybiła trzecia. Mika z niepokojem zerknął za zegar. Nie był tak zdesperowany, aby dzwonić do Ziutka.
- Coś kręcisz, Darek. – Złapał za nóż, kiedy po mieszkaniu rozległ się dźwięk pukania. – Zapomniałeś kluczy? – Wytarł ręce w ścierkę i podszedł do drzwi. Przezornie zerknął w wizjer i faktycznie zobaczył w nim Kubiaka. Przekręcił klucz, łapiąc za klamkę, a następnie cofnął się, aby wpuścić mężczyznę. – Chodź, zrobiłem obiad. – Złapał Ziutka za rękę, ciągnąc go do kuchni, ale po kilku krokach nie mógł zrobić kolejnego. – Co jest?
Tymczasem mężczyzna uśmiechnął się do niego, obejmując ramieniem.
- Wiesz... Wczoraj nie złożyłem ci porządnych życzeń – z chwilą, gdy to mówił, do pomieszczenia weszło jeszcze dwóch ludzi, na widok których Azjata poczuł rozlewające się po ciele ciepło – dlatego, wszystkiego najlepszego, Radek.
Dwie osoby – ciemnowłosa kobieta w pięknej, kremowej sukni sięgającej łydek oraz przyprószony lekką siwizną mężczyzna w granatowym garniturze.
Mika nie wiedział, gdzie patrzeć. Na nich, czy na sprawcę całego zamieszania?
- Byłeś na lotnisku... Najbliższe jest w Pyrzowicach. – zamilkł na moment, powoli przystosowując się do nowej sytuacji – To ponad godzina w jedną stronę... Darek... – coś ścisnęło mu gardło.
- Widzisz? Nauka języka nie poszła na marne. Przynajmniej dogadałem się z teściami.
Japończyk prychnął, tuszując łkanie. Nigdy nie spodziewałby się takiego prezentu... Podniósłszy załzawione oczy na Kubiaka wyraził tym swoją dozgonną wdzięczność. Chwilę później rozpaczliwie tulił do siebie dwie bardzo ważne dla siebie osoby.
- Mamo... tato! – Nie przejmował się tym, że w takim wieku raczej nie powinien płakać. Po prostu wyrzucał z siebie cały żal i ból spowodowany brakiem rodziców, których tak strasznie mu brakowało.

*Znalazłem