63. Przestrzeń między magnesami.

18 lutego 2012

Witam moje kochane, najwspanialsze Elfiątka!!! XD Jakże ja się cieszę, że wreszcie dotrzymam terminu xD  Muszę się przyznać, że rozdział pisało mi się jak złoto. Wen chyba w końcu ruszył dupsko, które przytaszczył z wakacji. 

Ahh, jestem zszokowana ilością nowych Elfiątek *___*

Odpowiedzi:

Kohaku - Poród... dziwny xD Połączyły się dwa smoczki - wygrały allele matki, a jak! xD O niee... Kio rozkłada nogi wyłącznie przed Baalem (choć w tym wypadku to on odbierałby ten poród... ale, że był do niego potrzebny i nawet niezbędny... to wiadomo, że rozkładania być nie mogło) To, jak Misiek wrócił do życia - będzie dziś. Mało troszkę, ale jest. Na czwartym roku? Łaaał. ** I to jeszcze ASP! Heh, przypomina mi to, że miałam iść do liceum plastycznego... ale nie wyszło i zostałam przy humanistyce i dziennikarstwie xD Na Twoim blogu byłam już... kiedyś xD Obiecuję, że przy najbliższej okazji wnikliwie prześledzę Twoje działa, aczkolwiek chłopak ze słuchawkami strasznie mnie zauroczył. Zawsze miałam problemy ze światłocieniem i skonstruowaniem męskiego gardła. xD

 

Zybusiowa - Lucek senior wszystko wytłumaczy xD Zacznie od swojego syna, potem opowie o Orionie, a na koniec zajmie się Miśkiem. xD

 

VetChan - Zauważ, moja droga *ta, sama wpadła na to dopiero wczoraj*, że Przestrzeń ciągnie się nam o 2010 roku XD Szczerze nawet nie wiem, kiedy zleciało to wszystko... pamiętam, kiedy dodawałam pierwszy rozdział! Baa, pamiętam, jak pisałam ostatnie z Jak pies z kotem. xD Żadna z proponowanych opcji nie spełni się xD Orion znajdzie się w otoczeniu Daniela... bo Daniel będzie przy nim siedział (ot, banalne rozwiązanie, wiem). Co do śmierci Miśka, to też wyjaśnię, dlaczego miała ona miejsce xD Ciaa, praca dyplomowa... ale mam wybór, naprawdę ==' O ile uda mi się zapisać na seminarkę do tej babeczki, do której chcę, to jestem względnie urządzona, a jeżeli nie... mam 7 wyborów - przedstawiając kilka - rola mediów obecnych, topologia w wierszach romantycznych, mity w literaturze, antyk i średniowiecze - literatura i literatura różnorodna (ostatnie jest fajne, bo mogę napisać np; o demonach w kulturze Japonii xD). Czyli wybór raczej okrojony i marny. ;/ Haha, artykuły... praktyki będę mieć we wrześniu - jeżeli ktoś zechce coś ukazać, to poinformuję. Tak przy okazji - (zaczynam jak Wojewódzki xD) w Niedzieli został umieszczony mój wywiad z księdzem misjonarzem xD Mam pomysły na 5 opowiadań xP

 

Alex - Tak - kobiety to zło, dlatego bracia zawsze uważają mnie za swojego brata xD Nie ma to jak pokręcona dziewczyna w towarzystwie starszego rodzeństwa xD O, owszem - pośpiech jest. Kurcze... niemal jak w gazetach - artykuły pisane pod głód wiedzy czytelnika. xD Niekiedy rozdział jest dodawany z marszu. Portal NL jest jak dla mnie skreślony i staram się go usilnie wymazać z pamięci. Dodawałam tam rozdziały ;) Niemniej administratorka pod każdym mieszała mnie  z błotem. Krytyka konstruktywna nie jest zła, ale kiedy zaczynają bronić moderatorki, to chyba już coś jest nie tak. Ilekroć coś wstawiłam, adminka siłą perswazji nakazywała mi to usuwać. W końcu jakaś moderatorka zgłosiła pomoc betowania. Wtedy zaczęło się piekło i wolałam nie narażać dziewczyny na gniew "przełożonej" i całkowicie wycofałam się stamtąd. Co do mnie miała? Bóg raczy wiedzieć. Na moje pytania nie otrzymywałam odpowiedzi. Haha, mam pomysły na pięć kolejnych opowiadań i nie byłabym sobą, gdybym w którymś nie napisała o dziennikarzu, czy filologu idącym na praktyki xD Akurat po Przestrzeni planuję historię o tej tematyce (umiejscowię ją w moim mieście, aby było realniej). Dodatkowo zdradzę, że użyję w niej pseudonimów osób, które niegdyś tłumaczyły Naruto i pozwoliły mi na to, więc prawa autorskie mam xD Pochwalam, pochwalam bardzo xD

 

Willowy - Witam serdecznie! ;3 Misiek żyje dzięki swojemu synowi.

 

Akasha - O.. dobrze, że mi przypomniałaś.. bo nadal nie wymyśliłam imienia dla córki Kio ^^'' O nieee, nie będzie yuri! XD Nigdy w moim opowiadaniu (choć w Zaufać przyszłości się pojawiło). Jak Misiek ożył - jest, czy Lu senior maczał w tym palce - a jakże! XD 

 

Aniołek - O jaa xD Dobre xD Fakt, gdyby kiedyś córka Baala postanowiła wyjść za mąż, to posag będzie zacny, ojj taak xD Ori jest na dobrej drodze xP A Twój komputer to ma ode mnie ochrzan!

 

Koshiyo - Witam serdecznie! Po pierwsze - życzę szybkiego powrotu do zdrowia! Mnie chwyciło na jeden dzień, na szczęście xD Strasznie dziękuję za tak długi i piękny komentarz. Brat mnie tu szturcha i pyta, czemu się tak wzruszyłam, ale jak inaczej zareagować na takie słowa? Kochana moja - mój styl się zmienia, ale nie jest nawet w połowie tak dobry, jak większość opowiadań zamieszczonych w internecie. Mam nadzieję, że nie zawiodę Cię czy to w przyszłych rozdziałach, czy opowiadaniach.

 

Star1012 - Ori jest cały i zdrowy, tylko troszkę osłabiony. W końcu borok spał dwa dni... ale kogo nie wymęczyłby taki skok mocy? Co do Gabriela... to chyba jednak się nie wnerwi. Ostatecznie chyba nawet się nie pojawi. Nieco umordowały mnie zmagania z tyloma bohaterami xP

 

Basia - Witam serdecznie. Strasznie mi miło, że moje opowiadania potrafiły Cię wciągnąć. Zazwyczaj mam wrażenie, że moje rozdziały ważą tony i trudno przez nie przebrnąć. ;P Dlatego za każdym razem obawiam się każdego komentarza, w którym ktoś napisze "Ty weź puknij się w łeb". xD Mam nadzieję, że Cię nie zawiodę!

 

Neko - Witam serdecznie! Od razu przepraszam, że zmieniłam Twój komentarz - rozdzieliłam "a" i usunęłam dokładnie pięć dużych i pięć małych "a" oraz 25 wykrzykników. Gdybym tego nie zrobiła, szablon strasznie by się rozszerzył. Misiek żyje, tak.. a to dzięki synkowi ;3

Serdecznie witam Alexa, Willowego, Koshiyo, Basię i Neko ;3 Moje kochane Elfiątka xD

Zielona Strefa

Niech mnie ktoś przytuli... i pobije tych, którzy w poniedziałek będą chcieli zagarnąć mi miejsce, zapisując się na seminarium do babeczki, u której chcę pisać licencjat xD

PS: Zachęcam do zajrzenia w Spis bohaterów. Onet ma mało miejsca na obrazki, więc przeniosłam wszystko na blogspot. Jak Wam się podoba? 

Zapraszam do czytania, przepraszam za błędy i dziękuję za stale rosnące komentarze oraz gratulacje zdania egzaminów! ;3

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Minęły już dwa dni, odkąd Orion stracił przytomność. Wiele diabłów i diablic przewinęło się przez jego salę, zostawiając choć gram przydzielonego światła, wierząc ufnie, iż to ocuci ich ukochanego rozrabiakę, ale za każdym razem organizm nastolatka odrzucał przyniesione dary. Co dziwne – oddawał je po wielokroć, a to zaczęło niepokoić medyków, bo cóż mieli o tym myśleć, jak nie to, że na ratunek jest już za późno? Mimo wszystko nie zamierzali tak łatwo się poddać i ostrożnie stosowali na nim wypróbowane specyfiki, których celem było wybudzenie pacjenta. Nie chcieli ryzykować z aplikacją zbyt wielu różnorodnych leków, lecz coraz bardziej irytował ich fakt, że nic nie pomaga. Już nawet dopuścili się wniosków, iż młodszy demon stracił chęć do życia.

Podsłuchana przez Daniela teza mocno go zmartwiła. To on był pierwszym i chyba jedynym, bo mało pamiętał, świadkiem przedziwnego zdarzenia. Na początku, gdy w progu drzwi ujrzał chwytającego za nóż chłopca, osłupiał zaskoczony brakiem opieki nad nim. Dopiero kilka sekund później uświadomił sobie, co widzi i krzyknął, aby Orion nie robił głupstw. Nim dokończył zdanie, róg nastolatka upadł na podłogę wraz z kilkoma kroplami niebieskiej krwi. I to ona całkowicie zszokowała Daniela, a blask zlewający się z pojedynczym wrzaskiem rzucił go na kolana tuż obok chłopca. Ostatnie, co zapamiętał, to ciepło wtulającego się w niego diabła i własne słowa, że będzie dobrze... A dobrze nie było.

On odzyskał świadomość jeszcze w tym samym dniu i od tamtej pory do małej salki Oriona pchało go poczucie winy za nieopatrznie wypowiedzianą obietnicę. Przecież nie miał prawa i mocy, by ingerować w...

W co? W życie? W stan zdrowia? Sam już nie wiedział, jak to rozpatrywać, choć uporczywie zwalniał się wcześniej z pracy, aby dotrzymać towarzystwa byłemu podopiecznemu.

Ilekroć przychodził do niego, milczał permanentnie, nie wiedząc, co robić.

Bał się, że dłuższa śpiączka przyniesie jakieś złe konsekwencje, więc gdy podobne koncepcje wkradały się do i tak będącego w strzępkach rozumu, uciekał... ale zawsze wracał.

Drugiego dnia sytuacja powtórzyła się już kilkukrotnie, lecz tym razem najwyraźniej coś się zmieniło.

Zdeterminowany mężczyzna usiadł pewnie na krześle i nie przejmując się obecnym Baalem złapał Oriona za rękę, ściskając ją lekko.

- Wiem, że mnie słyszysz. – mimo, że było to dla niego abstrakcją i nie wierzył, ażeby rozmowa coś wskórała, postanowił spróbować, ignorując pytające spojrzenie głównego medyka. – Musisz się obudzić! Wszyscy się o ciebie martwią. Nie uważasz, że to bardzo samolubne z twojej strony? Zawsze postawisz na swoim? Teppei pytał, kiedy w końcu pobawisz się z nim, a kilku... kilku żołnierzy... – spuścił głowę, z nerwów przygryzając wargi. – wybacza przedmiotowe traktowanie i deklarują, że naprawdę cię lubią. – impulsywnie położył czoło na zewnętrzu dłoni młodego demona, oddychając urywanie. Wiele kosztowało go uznanie pola pierwszeństwa na rzecz innych diabłów, niemniej nie miał wpływu na uczucia chłopaka. Nie był na tyle głupi, by myśleć, iż syn Księcia zechciałby kogoś tak podrzędnego... jednak dlaczego ten wolał żołnierzy, skoro Daniel także należał do ich elity?

Grobowa cisza ze strony Oriona i Baala wystarczająco odstraszyła blondyna.

Gdy podnosił twarz, nie dbał o to, co pomyśli o nim niedawny dowódca, widząc napuchnięte i lekko czerwone oczy, choć ten krok w istocie należał do ciężkich. Następny wcale nie był łatwiejszy.

Dające sobie ciepło ręce, jeśli miałyby decydować, nie rozłączyłby się nigdy, jednak Daniel nie widział innej opcji, patrząc na ich bezczynność.

Podnosząc swoją do góry zamarł w połowie. Kciuk schowany w głębi delikatnie zwiniętej pięści nastolatka zaklinował się... Nie! To Orion go trzymał!

Z ramienia na obojczyk, a potem niepewnie na oczy – taką drogę pokonał płonący nadzieją wzrok blondyna, natrafiając na dwie uchylone sztabki złota. Powoli poruszające się usta starały się coś przekazać mężczyźnie i dopiero silnie odkaszlnięcie umożliwiło im to zadanie.

- A ty... wybaczasz i... lubisz?

Przyspieszone bicie serca udzieliło się nastolatkowi, kiedy dotychczas oddalona twarz mężczyzny, na którym niewątpliwe mu zależało, nagle pojawiła się tuż przed nim. Tak dawno nie widział go z bliska... nie czuł obecności, dlatego drżał od dużej dawki przyjemności odebranych na rzecz więzienia przez Lucyfera.

Tymczasem Daniel dotykał jego policzka, szyi i klatki piersiowej, jakby chciał się upewnić, czy chłopcu naprawdę nic nie dolega.

- Jestem  tylko lekko zmęczony. – zdawać by się mogło, że Orion czyta w myślach blondyna. Uśmiechając się, poprawił leżącą pod plecami poduszkę, aby lepiej widzieć pomieszczenie. Niewiele składało się na jego umeblowanie - ot, szafka, krzesła, regał ze świecącymi butelkami, drzwi do kolejnej sali i oczywiście łóżko, na którym wypoczywał. Jedynym dostępem światła było średniej wielkości okno po prawej stronie, na tle którego jeszcze niedawno stał Baal, teraz pewnie zawiadamiający kogo trzeba o obudzeniu nastolatka. Bez jego obecności młody diabeł sprawnie określił porę dnia na wczesne popołudnie. Parsknął cicho, przenosząc spojrzenie z powrotem na byłego żołnierza. – Nie byłeś w pracy. – do głowy przychodziły mu zupełnie mało istotne sprawy, jakby sam wypierał te, które mogłyby nim ponownie wstrząsnąć.

Daniel zmarszczył lekko brwi. Nie spodziewał się aż tak beztroskiego stanu, ale obrał to za dobrą monetę. Nie zdawał sobie sprawy  w powodu ucięcia rogu przez chłopca, toteż szybko rzucił w niepamięć wszelkie niepokoje.

Dopiero, kiedy zapanowało między nimi milczenie, Orion uzmysłowił sobie, że skoro leży w laboratorium, to znaczy, iż pogorszyło mu się zdrowie. Za pojedynczymi skrawkami wspomnień, poprzez wymacanie obydwu ostrych rogów wystających ze smoliście czarnych włosów docierało do niego, co miało miejsce. Gdy już poczuł, jak ciężar strachu przytłacza z niezwykłą siłą, zapragnął, by ktoś wsparł go i pocieszył. Jedyną osobą, jaka przyszła mu do głowy był Michael... i wówczas zalała go fala potężnej paniki.

Blondyn obserwujący wszystkie zmiany w mimice nastolatka ścisnął jego dłoń, ani na moment nie wpuszczając jej ze swojej. Był ciekaw, czy Orion w jakiś sposób dowiedział się o tym, co spotkało archanioła. Przecież docucono go jeszcze zanim Skrzydlaty powrócił do życia.

- Chyba zdążyłem na czas?

Młody diabeł nie sądził, że w tak krótkim czasie rozrywać go będą przeciwstawne emocje o silnym natężeniu. Najpierw uległ tym gorszym, które zgniatały mu płuca, odbierając tlen, a teraz wybuchnął gorącym płaczem, czując jak bardzo osłabione są nerwy, które powodowały zwiotczenie niemal każdej komórki, tkanki w jego ciele. Tak druzgocące zmiany spowodowała jedna i ta sama osoba. Gdy tylko zauważyła, jak Orion zrywa się z posłania, potrącając zaskoczonego sytuacją Daniela i w tym samym momencie chwieje się, a nogi odmawiają posłuszeństwa, wybiegła naprzód, łapiąc chłopca pod pachami, z lekkością sadzając go na łóżku.

- Nie wiedziałem, że wywołam aż takie poruszenie. – szczerze roześmiany, lecz i drżący ze wzruszenia głos wzniecił szloch wydzierający się z krtani młodego diabła. Westchnąwszy, pocałował go w czubek głowy, mocniej dociskając do siebie. Nie byłby ojcem, gdyby teraz odtrącił tak desperacko ściskającego go chłopa.

- Tatuś... tatuś... ty żyjesz!

Michael przytaknął, od razu domyślając się wszystkiego. Do ułożenia układanki brakowało mu tylko potwierdzenia z ust syna, który faktycznie musiał w jakiś sposób usłyszeć o jego śmierci. Nieznacznie skręcił szyję, dostrzegając stojącego nieopodal Lucyfera.

- Cieszy mnie, że tak bardzo go kochasz, ale zaczynam być zazdrosny. – rudzielec odsunął się, robiąc miejsce własnemu ojcu. Nie był przekonany, co do tego, że dobrze robi, przychodząc tutaj. W końcu to on stał się główną przyczyną krzywd, jakie spotkały chłopca. Czy to rozsądne, aby rozmawiał i zachowywał się tak, jakby nic się nie stało?

- Najwyraźniej miałeś ważne powody. – łkający nastolatek przeszywał go spojrzeniem. – Wykazałeś się odwagą, nie uciekając od bezpośredniej konfrontacji i nie stchórzyłeś, wiedząc, że mogę cię znienawidzić. – poważny wzrok przeniósł się na Władcę. – Domyślam się też, że spory udział miał w tym wszystkim szanowny senior.

Mężczyzna nie zdradzał po sobie, jak to oskarżenie na niego wpłynęło. Dostojnym krokiem przemierzył dystans dzielący go z krzesłem, siadając na nim bez pytania, jakby oczywistością było, iż to jemu należą się wygody. Założywszy nogę na udo i splótłszy palce w piramidę, wyprostował się jak struna, oceniająco taksując jedynego wnuczka. Z boku wyglądało to niczym niema wojna o uznanie wyższości, w istocie nią będąc. Co dziwne, to Władca pierwszy zmrużył powieki, bardzo subtelnie uśmiechając się pod nosem.

- Masz rację, mój drogi. musisz wybaczyć mi tę próbę. Zastanawiało mnie, jak dobrym jesteś przeciwnikiem. Wdzieranie się do myśli mego syna nie jest w gruncie rzeczy zbyt wielkim wyczynem. – całkowicie zignorował niewyraźne mamrotanie psioczącego rudzielca. Raczej starał się zachowywać zimną krew, aby nie folgować roztrzepanemu potomkowi, jednak stale czuwał nad nim. Potrafił kontrolować wszystko i równocześnie nie wtrącać się w jego życie, pozwalając mu na popełnianie własnych błędów. Aczkolwiek, gdyby zaszła taka konieczność, nie wahał się tak pokierować losami spleconych ze sobą istot, aby wyglądało to na podejmowane przez nich decyzje - nawet, jeśli wymagały nieprzebierających w środkach skutków. – Lucyferze, mój synu. Doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że nie jesteś jeszcze przygotowany do objęcia tronu. Więcej godzin spędzałeś na unikaniu obowiązków niż na ich realizowaniu. Nic nie uległo zmianie, gdy postanowiłeś związać się Michaelem. Chyba wystarczająco dobitnie pokazałem ci, jak bardzo niezorganizowany jesteś? Umiejętność prawdziwego Władcy polega na tym, aby dokładając sobie obowiązków miał nadal tyle samo czasu dla bliskich. Wiem, że akurat ja nie stanowię tutaj idealnego przykładu, ale...

- Nie miałeś innego wyjścia. – wymowne spojrzenie piwnych oczu wyraźnie naznaczone było potwierdzeniem o pewności swych słów. – Mam żal do Nieba o to, że rozdzieliło mnie od ciebie, nawet nie mówiąc mi, kim był mój ojciec, a potem jeszcze Skrzydlaci mieli czelność strącić mnie tutaj... Choć jak teraz zastanawiam się nad tym głębiej – potarł w zamyśleniu brodę – dochodzę do wniosku, że może zrobili to specjalnie, abym wreszcie cię poznał. Poza tym... to mi łudząco przypomina historię o Orionem.

Władca skinął głową, przyznając mu rację. On także brał pod uwagę takie rozwiązanie.

- Nie wykluczam tej opcji. – potwierdził swoje myśli, po chwili kontynuując. – Wbrew pozorom nie nakładałem na ciebie zbyt wielu zadań, a jedynie polecałem wykonywać te, które powinieneś robić już wcześniej. Zazwyczaj ponosiłeś klęskę już na pracy papierkowej, więc nie zdziwiło mnie twoje zagubienie, gdy nagle spadły ci na głowę inspekcje wojsk, medyków, treningi, musztra, rejestry społeczeństwa i sprawdzanie ich warunków życiowych. Przez to nie zauważyłeś, jak bardzo osłabiła się twoja aura, a wraz z nią natężenie światła w kopule. Dodatkowo pojawił się problem z Orionem. – nie umiał powstrzymać ironicznie unoszących się ust. – Zamiast rozwiązać go wraz z Michaelem, uciąłeś przeszkodę w zarodku. Wiem – podniósł rękę do góry, powstrzymując rudzielca przed zabraniem głosu. – co chciałeś zrobić. Gdyby Gabriel przybył dzień wcześniej, prawdopodobnie wszystko poszłoby gładko, ale nie wziąłeś pod uwagę tego, że coś może pójść nie tak.

- Bo tego nie chciałem... – wyszeptał, zaciskając nerwowo szczękę.

- Musisz myśleć wielowymiarowo i rozpatrywać sytuację pod kilkoma kątami. – pouczenia ze strony Władcy były radami, których nie udzielał zbyt często. – Skoro już wspomniałem o Orionie, pozwolę wyjaśnić, co stało się kilka dni temu. Mogę wiele postawić na to, że usłyszałeś o śmierci archanioła. – nie czekał na odpowiedź. Podobnie jak Najwyższy - wiedział wszystko. – Dzięki temu rozbudziłeś w sobie ukryte moce. Jako, że jesteś synem dwójki niezwykłych mężczyzn, z których jeden posiada miecz zdolny rozświetlać najczarniejsze serca, a drugi, jak wskazuje jego imię „niesie światło”, ty siłą woli okazałeś się właśnie owym blaskiem. Nie powiem, abym był zachwycony tym, iż wyświadczysz przysługę memu synowi, zastępując go przy napełnianiu kopuły... – umilkł, wychwytując nieco niepewne spojrzenia. – Orion jest życiem, światłem, z którego każdy obywatel Piekła od dziś czerpać będzie siły życiowe. Do tej pory zajmował się tym Lucyfer, ale wyłącznie dlatego, iż przeznaczonemu mu Michaelowi już dawno zostało przypisane urodzenie syna. Z racji tego, że twoi ojcowie, Orionie, zawsze byli blisko, czy to pałając do siebie niechęcią, czy pożerając wzrokiem, wzajemnie dostarczali sobie tego, co nasze społeczeństwo pochłania w niewielkich w stosunku do aniołów, ale jednak ważnych ilościach. A propos... – gładko przechodził z jednego mężczyzny na drugiego, łącząc przewrotne historie. – Możecie myśleć o mnie naprawdę wiele, zniosę to. Bynajmniej chcę jeszcze wyjaśnić, dlaczego dopuściłem do twojej śmierci, archaniele. Doszły do mnie słuchy, że źle znosisz fakt, iż od porodu mego wnuka nie czujesz się w pełni tym, kim byłeś nie tak dawno. – prychnął wyniośle, choć bystre, morskie oczy wiedziały, że to tylko przykrywka... teraz to wiedziały. – Tylko mocny wstrząs magiczny i wyłączenie wszelkich jego funkcji były w stanie uzyskać zamierzony efekt.

Michael skłonił się delikatnie, rozgryzając plan Władcy już wtedy, gdy opowiadał o zaniedbaniu rodziny. Od chwili przebudzenia wręcz tryskał energią, której dawno nie czuł. Poza tym nowe, a równie długie, białe skrzydła przysparzały mu wielkiej dumy – zwłaszcza, że Daniel tak ochoczo zaopiekował się nimi, pielęgnując każde pióro z osobna. Za każdym razem, gdy przypomniał sobie minę tego dobrotliwego diabła, gdy ten uzmysłowił sobie, że leżący przed nim Skrzydlaty to nie iluzja, rozpromieniał się, posyłając mu kolejne karty z podziękowaniami. Teraz, mając go u boku zapragnął bezpośrednio wyrazić swą wdzięczność, lecz nie miał szans ze spostrzegawczym teściem.

- Tobie, Danielu należy się jakieś odznaczenie. Choć nie jesteś już żołnierzem, zasłużyłeś na wszystko, co tylko zapragniesz.

Przysłuchujący się rozmowie mężczyzna spuścił wzrok, zażenowany tak wielkim zainteresowaniem się jego osobą. Nie osiadał na laurach, ale i nie lubił ich otrzymywać.

- Wystarczy mi to, co mam. – zapewnił, oddając pokłon swemu Władcy. – Jeżeli miałbym o coś prosić, to tylko o to... – podniósł głowę, krzyżując spojrzenie z przyglądającym się mu Orionem. – aby nasz Mały Książę już nigdy nie musiał cierpieć z powodu rozłąki z rodziną.

Lucyfer ze zdziwieniem odkrył, że jego ojciec naprawdę potrafi zmusić mięśnie twarzy do szczerego uśmiechu.

- A ja... – subtelnie zarumieniony nastolatek złapał się na ogarniającym go wzruszeniu. – chcę prosić o to samo względem Daniela. Proszę..., niech Orifiel przyjeżdża tutaj jak najczęściej i mmmm... – zamruczał, nadstawiając się chętnie do ręki Władcy, który o dziwo troskliwie gładził jego głowię między rogami. Niemal łasił się, łaknąc dotyku, tym samym uświadamiając rodzicom, że on nadal jest dzieckiem potrzebującym czułości. – Zgadzam się, z tobą, dziadku. Potrzebuję też odpowiedzi na wcześniej zadane pytania, na które nie otrzymałem odzewu.

Lucyfer nie wiedział, czy jego ojca bardziej zszokowało to, jak nazwał go młody diabeł, czy też raczej swobodna umiejętność sforsowania tak idealnie wypracowanych przez tysiąclecia murów, które pokonał zaledwie ośmioipółtysięczny demon. Nie mniej zdziwiony wydawał się odbiorca najwyraźniej kierowanych do niego słów. Dopiero po chwili uświadomił sobie, jakim nietaktem jest zmuszanie kogokolwiek do czekania na odpowiedź. Podchodząc bliżej nie uniknął niemal oscylującej w graniach natręctwa obecności Władcy, zbierając się na odwagę.

- Na zaufanie trzeba ponownie zapracować. Nie przyjdzie od razu, ale... nie widzę przeszkód na to, by stało się silniejsze niż dotychczas. – z lekkim przerażeniem odkrył, jak podobni są do siebie wnuk i dziadek, świdrujący go identycznym, ciekawym spojrzeniem. Ewidentnie musiał zmienić temat, broniąc resztek spokoju, aczkolwiek zamiast odsunąć się, przylgnął do kolan chłopca, z wielką dozą ostrożności gładząc jasny policzek. – Twoje oczy są złote dzięki mocy, jaką posiadasz.

- Przestań pieprzyć! – zbulwersowany diabeł zakrył usta lewą dłonią, szybko uzmysławiając sobie niestosowność wulgaryzmu. Nie zdążył jednak wyrazić ubolewania nad demoralizacją, wstrzymując oddech, gdy drugi raz tego dnia Daniel pochylił się nad nim tak nisko.

- Bardzo cię lubię. – szept przeznaczony dla uszu Oriona zespolił się z równie cichym pocałunkiem w teraz nabierający barw policzek. Spoczywająca na nim ręka blondyna nagle stała się mocnym bodźcem, wpływającym na stan chłopca, który począł oddychać niespokojnie.

Jakże teraz żałował, że nie zapytał mężczyzny o to, czy ten go kocha.

Tymczasem Daniel szczerze dziękował mu za to, że będąc porywczym, zakrył swe usta, które, jeszcze chwila, a nieodwracalnie by go skusiły.

Akemi (23:59)