XV Zaufać przyszłości - Drzewo poznania prawdy.

04 maja 2009

Dzisiaj trochę wcześniej ;P Pasowałoby zacząć się powoli uczyć. Przecież w środę trzeba znowu zacząć chodzić do szkoły (jeszcze tylko półtora miesiąca..ehh xD) Notka wcześniej, bo jutro mam szczepionkę (mój rocznik jako ostatni), a ja...no cóż, gdy dostaje mi się do organizmu coś innego, coś co zaburza harmonię, to niestsety mdleję (w gimnazjum padłam jak mucha xD) i wolę nie ryzykować i dodać notkę, póki jestem na siłach xD Miłego czytania.  Maturzystom i maturzystkom życzę zdania egzaminów na 100% ;) Powodzenia, kochani. Dziękuję wszystkim za komentarze ;*

Ah i jeszcze - zakończenie tego opowiadania, jest planowane na koniec roku szkolnego ;D Czyli obliczcie sobie, ile jescze mniej-więcej będzie notek. Oyasuminasai ^^

Następnego dnia, chłopcy wybrali się do sklepu.

- Shinta? Jak myślisz, czy zrobi różnicę, jeśli zamiast jakiegoś dziwnego zielska, kupię marchew? – zastanawiał się blondyn.

Zapytany obdarzył go przerażonym wzrokiem.

- Czyś ty na głowę upadł? Nazwa zupy mówi wszystko – Koperkowa! – prychnął z pogardą.

Tamten zawstydził się.

- Ja się na tym nie znam. – mruknął, naburmuszając się, co szatyn skwitował westchnięciem.

- Marna z ciebie gosposia. – wzniósł oczy do nieba, jakby tam widział przyczynę niewiedzy koledzy.

Przekomarzali się jeszcze chwilę. Nagle usłyszeli kobiecy krzyk. Spojrzeli w stronę, z której dobiegał i pobiegli szybko w tamto miejsce.

- Sklep Shin Yun? – zielonooki uniósł brew. Nie czekając na odzew Meijina, wszedł pierwszy do środka i zderzył się z jakimś wybiegającym mężczyzną. Przewrócił się z dużą siłą. – Hej! – warknął i spojrzał na twarz nieznajomego. – Aoki, co ty...

- Trzeba jakoś żyć, na przykład okradając sklepy. – podniósł się szybko i zaczął uciekać.

Shinta, który przez moment nie umiał wykonać kroku, zebrał się w sobie i ruszył za nim. Blondyn też przyłączył się do pogoni.

Niebieskookiemu udało się dogonić Uchikiego po trzystu metrach. Upadł na niego i odwrócił przodem do siebie. Gwałtownym ruchem wyrwał skradzione pieniądze z ręki ojca.

- Nie ten sklep, to inny. – mężczyzna, nie przejęty niczym, jedynie wzruszył ramionami.

- Nie będzie następnego! – wysyczał, przygniatając go mocniej.

- Dokładnie. Wzywam policję. – Yasuda wyciągnął telefon z kieszeni.

- Nie rób tego. – chłód w oczach Aokiego przeszywał go na wskroś. – Shinta, jeżeli kochasz mnie, matkę, a te noce nie były dla ciebie tak wielkim koszmarem, puść mnie.

Chłopiec zadrżał i popatrzał na niego z bólem.

- Chyba sobie ze mnie kpisz! – powiedział ze łzami w oczach. – Myślisz, że wspominając matkę, zyskasz na czymś? Jak śmiesz? – uderzył go z pięści w twarz. – Noce nie były koszmarem? A czym według ciebie były? – padł drugi cios. – Ja...ja cię nienawidzę! – przed trzecim, powstrzymał go Hajime.

- Zostaw. – pokręcił głową.

Usłyszeli koguty policyjne. Czarnooki posłał chłopcu proszące spojrzenie, lecz ten tylko skrzywił się szpetnie.

Po chwili zakrwawiony Aoki wchodził do wozu policyjnego, popychany przez jedno z funkcjonariuszy. Z jego oczu, w kierunku syna, ciskały gromy.

- Nie tego się po tobie spodziewałem. – warknął. – Następnym razem się policzymy.

- Następny raz będzie twoim ostatnim, słyszysz?! – krzyczał zapamiętale.

- Uspokój się. – szepnął do niego Yasuda. – Jeszcze i ciebie zgarną.

Chłopak skinął głową, wyrównując oddech.

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

Gdy złożyli zeznania, pozwolono im iść do domu. Po przyjściu, zaniepokojona późnym powrotem do domu, pani Yasuda zapytała gdzie byli.

Skończywszy opowiadać to, co im się przydarzyło, udali się do pokoju szatyna.

- Żeby tak nisko upaść. – blondyn nie mógł w to uwierzyć.

Shinta spojrzał na niego z ukosa.

- Mam nadzieję, że będą mieli na niego coś więcej i nigdy nie wyjdzie.

- Nie możesz być aż tak przepełniony nienawiścią. To do ciebie niepodobne! – rzucił z przekąsem.

- Nie obchodzi mnie to.

Zbliżała się pora obiadu, więc zeszli do kuchni.

Pan Yasuda włączył kanał z wiadomościami. Po chwili zawołał wszystkich, by przyszli coś zobaczyć.

- Zaraz po tym, jak przyznał się do popełnienia kradzieży i jeszcze wielu innych przestępstw, udało mu się uciec. Policja twierdzi, że była bezradna. Mężczyzna był bardzo silny. Oto część jego przesłuchania.: „Tak, to ja, Aoki Uchiki obrabowałem sklep i kilka innych oraz przyczyniłem się do śmierci Kosuke Meijina, uszkadzając hamulce jego samochodu. Shinta, jeżeli mnie teraz słyszysz, wybacz mi. Nie wiem czemu tak późno, ale dotarło do mnie, co ci zrobiłem, jak wielkim draniem byłem. Nie zaleczę twoich ran, ale wiedź, że cię kocham miłością ojcowską, żadną inną. Byłem głupi. Ty Saichi, również mi wybacz. Do zobaczenia.”

Szklanka, którą szatyn trzymał, wypadła mu z ręki roztrzaskując się o podłogę. Wszyscy spojrzeli na niego. Chłopiec stał z otwartą buzią i oczami wbitymi w ekran telewizora.

- To...to niemożliwe! Dlaczego tak bardzo chcesz abym cierpiał? – spojrzał na siostrę. – Launi, tak bardzo mi za niego wstyd. Przepraszam. – wyszeptał. – Przez niego twój tata... –  głos mu się załamał.

- Nasz tata. – poprawiła go. – Nie zapominaj o tym. To, że mamy tylko tą samą mamę, nie znaczy, że muszę cię obwiniać za grzechy twojego ojca. Przecież nie miałeś z tym nic wspólnego.

- Nie prawda. To przeze mnie. Gdyby mnie nie było, nie cierpiałabyś!

- Gdyby cię nie było, to bym sobie nie poradziła. Zachowujesz się gorzej niż pięciolatek! Tylko ty i mama tak naprawdę się mną interesowaliście. Popatrz na album. Nie ma tam żadnego zdjęcia taty ze mną. Nieważne czy miałam rok, dwa lata czy siedem. Nawet nie chodzi o to, że wyjechał do pracy. Wcześniej też nie obchodziło go, co się dzieje w domu. Ty byłeś jego oczkiem w głowie, ale nigdy się do tego nie przyznał.

- Teraz zaczęło się między wami układać. – kontynuował Shinta.

- Ciekawe na jak długo? Oczywiście nie wiem czy wybaczę Aokiemu za to, co zrobił. Nie mogę słuchać, jak mój braciszek obwinia siebie za czyny ojca, którego w głębi duszy kocha! To, że się przyznał, dowodzi jego odwagi. Czuję do niego wściekłość i żal, ale nie to nie przywróci nam taty. – rozpłakała się.

- Nie kocham go! – krzyknął desperacko.

- Owszem, kochasz. Widziałam jak patrzyłeś na niego, gdy przemawiał w telewizji. Tęsknisz za nim – uśmiechnęła się smutno przez łzy.

Chłopiec zacisnął pięści. Czuł zbierające się w kącikach oczu, drobne, słone kropelki, więc odwrócił się gwałtownie. W ciągu kilku sekund powziął pewną decyzję i wybiegł z domu. Hajime chciał wyjść za nim, lecz powstrzymała go Lunitari.

- Oni teraz się spotkają. Musisz go zostawić. Wydaje mi się, że wiem gdzie pan Aoki się ukrywa.

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

Mei biegł szybko w stronę swojego starego mieszkania. Był już blisko, gdy zobaczył, że w domu na drzewie jego siostry, płonie nikłe światełko. Wspiął się po drabince w rekordowym czasie i stanął twarzą w twarz ze swoim ojcem.

- Przyszedłeś. – uśmiechnął się minimalnie.

- Dlaczego mi to zrobiłeś, wiedząc, że jestem twoim synem?

- Bardzo przypominałeś mi swoją matką, Ino, ale nie mogłem jej mieć. Przestraszyłem się, że w tak młodym wieku będę ojcem i rozwiodłem się. Gdy w końcu zmądrzałem i przyjechałem do was, okazało się, że ona wyszła ponownie za mąż. Oczywiście przyjęła mnie pod dach, ale ja nie mogłem pogodzić się z jej stratą. To wtedy dostrzegłem twe piękno i nie mogłem się oprzeć. Tak bardzo kochałem Ino. – łzy popłynęły mu po policzkach. Shinta po raz pierwszy ujrzał na jego ustach pogodny uśmiech. – Wiesz, ona zawsze lubiła suszone kwiaty wiśni. Wtapiała je w szkło i robiła z nich wisiorki, o takie – powiedział, pokazując swój medalik, zawieszony na szyi. Chłopiec uczynił to samo.

Rozmawiali jeszcze długo, omijając bolące tematy. Wiele czasu poświęcili na dyskusje o bracie niebieskookiego, a Aoki przepraszał ich, płacząc gorąco. Nie były to fałszywe łzy. W pewnym momencie ściągnął łańcuszek i założył go Shincie. Ten zmrużył oczy i przytknął do siebie obie części. Tę, którą dostał i własną. O dziwo, udało się je złączyć w całość. Zdumiony, spojrzał na ojca. Dopiero teraz zauważył, że mężczyzna ma na sobie kimono.

- Po co ci ono? – zapytał.

- Masz do mnie żal, prawda? Chciałbyś, abym zniknął z twojego życia. Zrób to. – wręczył mu katanę.

Ręce chłopca zaczęły drżeć, tak samo jak i broda.

- Nie mogę. – jęknął.

- Dlaczego? – zdziwił się Aoki.

Niebieskooki zmagał się ze sobą dłuższą chwilę.

- Bo cię kocham...tato. – szepnął i wtulił się z niego.

Uchiki poczuł jak ciałem dzieciaka wstrząsają dreszcze, więc przytulił go mocno.

- Ja ciebie też. Tak samo, jak i Saichiego. Dbaj o niego. Teraz musimy się pożegnać. Wybacz mi za to. Ostatni raz o to cię proszę. – pocałował jego zapłakaną twarz i uderzył z zaskoczenia, w tył głowy. Chłopiec zemdlał.

Białowłosy usiadł wygodniej na podłodze. Wziął do rąk katanę i zaczął wypowiadać jakieś słowa.

Świerszcze na dworze przestały grać swą nocną serenadę. Słychać było tylko dźwięk uderzanych przez wiatr, dzwoneczków, zawieszonych przed drzwiami domu, w którym krzątały się jakieś osoby. Obce osoby. Nie tak dawno można było tam usłyszeć śmiech jego ukochanej kobiety.

- Boże, jeśli istniejesz, wybacz mi. – szepnął, po czym wbił katanę w brzuch jednym, czystym pchnięciem. Uśmiechnął się. Spojrzał z troską na syna i położył obok niego list. Po chwili osunął się na ziemię, układając ciało tuż przy Shincie. To przez niego doszło do wielu tragedii, lecz dzięki niemu, Mei przyszedł na świat. Jedno nowe istnienie, za trzy inne. Tak wielkie poświęcenie, taki ogrom negatywnych skutków postępowania sprzed lat. Jednocześnie nikt nie mógł sobie wyobrazić tego, co może się stać. Na szczęście chłopiec miał wielu przyjaciół, którzy go nie osądzą za czyny ojca i będą wspierać. W tym przypadku przysłowie: „Niedaleko pada jabłko od jabłoni” okazuje się wielką nieprawdą.

Akemi (00:18)