IX Zaufać przyszłości - Ukrywana tajemnica.

13 kwietnia 2009

Kolejna część, tym razem w Lany Poniedziałek ;D Miłego czytania i mokrego Dyngusa!! Obyście zlały mocno innych, samemu tylko lekko się mokrząc... lub umiarkowanie tak samo, zależy jak kto woli xD Byleby bez przeziębienia ;)

Shinta już od dłuższego czasu nie widział Uchikiego, aż do tamtego feralnego dnia, w domu państwa Yasuda. Wszystkie wspomnienia wróciły. Chłopiec przeklinał dzień, w którym się urodził. Nienawidził samego siebie, fioletowowłosego i swego ojca. Jednocześnie przyłapywał się na tym, że cięgle myślał o Uchikim, o jego dotykach. Gdy przypomniał sobie obrzydzenie, jakie potem po nich odczuwał, był na siebie wściekły. Chciał, pragnął zapomnieć, lecz czarnooki mu przeszkodził. Do tego okazało się, że jest chrzestnym Hajime.

- Hajime... – rozmarzył się. Teraz, gdy Shinta czuł się w niebezpieczeństwie, postanowił być blisko blondyna. Wiedział, że w tym wypadku jest to wykorzystywanie go, lecz uważał, że przy nim, Uchiki nic mu nie zrobi. – A co, jeśli on nie będzie mnie chciał? Jeżeli stanie po stronie chrzestnego? – obawiał się tego. – Warto spróbować.

Przez dwa miesiące starał się zdobyć zaufanie Yasudy, przez co, coraz bardziej zbliżał się do niego. Dawne urazy zostały zapomniane i teraz mogli zaczynać na nowo. Shinta nie chciał zbyt bardzo przywiązać go do siebie, by nie wzbudzić w nim wielkich nadziei. Po prostu zachowywał się strasznie, żerując na kimś innym. Nawet nie domyślał się, nie dostrzegał, jak bardzo się zmienił. Brnął w kłamstwie. Umawiał się z Ayano, całował przy kolegach, pozostając z blondynem na stopie przyjacielskiej.

W końcu skorupa pękła. Nie potrafił już patrzeć dziewczynie prosto w oczy, wiedząc, iż ona traktuje Yasudę, mimo wszystko jak wroga. Przecież sam jej powiedział, że widział go jak całował się Eichim. Sam do tego doprowadził, a kłamstwo ma krótkie nogi.

Gdy wyjawił jej zamiar swojego przedstawienia, obraziła się na niego.

- Ayano! Proszę, wybacz! – krzyczał za nią.

Akurat szli do domu, więc nie mieli zbyt wielkiej widowni.

- Zostaw mnie! Jesteś taki sam jak oni wszyscy! Ładny z ciebie przyjaciel! Ile razy już mydliłeś mi oczy? Skoro potrafiłeś zrobić to teraz w taki sposób, to nie chcę wiedzieć, o wcześniejszych przypadkach! – wyrzucała mu.

- Nigdy cię nie okłamałem! Posłuchaj! Musimy to skończyć. Nie chcę cię ranić! Proszę cię, pomóż mi jeszcze ten jeden raz. Pamiętasz, co się działo osiem lat temu? Opowiedziałem ci wszystko i ty mi uwierzyłaś, jako jedyna. Tak bardzo się cieszyłem, że byłaś przy mnie. Gdy pojawił się Hajime, dopiero po jakimś czasie zrozumiałem, że coś do niego czuję. Jednak te wspomnienia powracały, a ja bałem się i nie chciałem żeby mnie znowu skrzywdzono. Dlatego, gdy Hajime się zaangażował, ja musiałem go odtrącić. Teraz on mnie nienawidzi. – przystanął. Nie widział, czy jego przyjaciółka będzie chciała go wysłuchać. Po prostu zdawał sobie sprawę, że zasłużył na potępienie. Gdy poczuł ciepłą dłoń na ramieniu, podniósł wzrok.

- Shinta. – miękki i uspokajający głos, wywołał na jego ustach ciepły uśmiech, a oczy zaczęły lekko piec. – Co ja mogę zrobić?

- To, co do tej pory.

Dziewczyna zdziwiła się.

- Ayano... Aoki jest w mieście. – wyszeptał i rozejrzał się na boki, jakby w obawie, że mężczyzna zaraz wyjdzie zza rogu.

Oczy Yokami zwęziły się.

- Nie pozwolę, aby się do ciebie chociażby zbliżył!

- On jest chrzestnym Yasudy. Jeżeli zbliżę się do Hajime, to może nic się nie stanie. Dlatego ty musisz nas nakryć razem. Ja go jakoś sprowokuję. Mam nadzieję, że się uda. – spojrzał na nią niepewnie.

- Możesz na mnie liczyć. – uśmiechnęła się i poklepała go po ramieniu.

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

Lunitari wróciła do zdrowia. Nadal nie mogła ćwiczyć na WFie, nad czym ubolewała. Aż do maja odrabiała zaległości, gdyż rehabilitacja trwała do marca. Jej brat chętnie jej pomagał. Odkąd pamiętała, on był zawsze przy niej. Zdarzały się sprzeczki, jak to w rodzeństwie, ale bardzo szybko kończyły się kompromisem. Mimo długiej nieobecności w szkole, dziewczyna wróciła na czołowe miejsce w ocenach. Zawsze była wzorową uczennicą. Szybko się uczyła i miała dobrą pamięć. Gdy w końcu nadszedł dzień, kiedy dogoniła materiał kontynuowany w szkole, Shinta postanowił ją odprowadzić. Przeważnie jeździł autobusem, lecz w maju było już bardzo ciepło.

- Jak myślisz? Ayano poczeka na nas? – zapytała.

- Pewnie. – uśmiechnął się do niej.

Po chwili zobaczyli podbiegającą do nich czarnowłosą. Luni automatycznie przytuliła się do przyjaciółki.

- Uff, ale upał. – westchnęła starsza.

Chłopiec przez moment nad czymś się zastanawiał. Po chwili spojrzał na siostrę.

- Masz jakieś koleżanki w klasie?

- Pewnie! Tsubame, Rukika, Sasami. – odparła.

- To czemu one nie mogły ci pomóc w lekcjach?

- Dlatego, że... – zacięła się. – Mają inne sprawy na głowie.

Shinta spojrzał na nią ze zdziwieniem. Zobaczył w jej oczach lęk. Nie chciał jej zmuszać do odpowiedzi. Nagle zauważył Hajime. Blondyn także go dostrzegł.

- Cześć wam. – uśmiechnął się obojętnie, a spojrzawszy na Luni, pogłaskał ją po głowie.

Dziewczynka złapała go za rękę i stanęła, zatrzymując się na przejściu dla pieszych, gdyż akurat zapaliło się czerwone światło.

- Shinta? – zwróciła się do brata. – Czy ty kochasz tatę?

Chłopiec zastygł bez ruchu, ówcześnie spuszczając głowę. Oczy zasłoniła mu grzywka. Włożył ręce do kieszeni i podniósł wzrok. Yasuda obserwował go kątem oka.

- To on mnie nie kocha. – rzucił sucho.

- Nie prawda! On tylko nie wierzy, że ten chłopak zrobił ci krzywdę! – krzyknęła rozeźlona.

Zapaliło się zielone światło.

Szatyn stanął na środku przejścia dla pieszych. Był ogromnie zdziwiony tym, co powiedziała jego siostra. Ta informacja była ukrywana przed nią.

Usłyszał klakson i pisk opon. Jakiś samochód chciał zdążyć przejechać skrzyżowanie na zielonym świetle, lecz mu się to nie udało.

Ayano, Lunitari i Hajime byli po drugiej stronie ulicy. Shinta zauważył, jak w kierunku jakiegoś chłopca, jedzie szybko owy osobowy samochód. Rzucił się w kierunku dziecka, złapał je w pół i odciągnął, przewracając się z nim na chodnik. Meijin jęknął. Podbiegli do nich gapie, troje uczniów i kobieta.

- Synku, nic ci nie jest? – łkała. – Dziękuję ci , naprawdę bardzo dziękuję. – spojrzała z wdzięcznością na szatyna i odeszła z płaczącym kilkulatkiem.

- Nic ci nie jest? – zapytała z lękiem jego siostra.

- Wylądowałem na barku. – syknął, wstając i dotykając bolące miejsce.

- Kaleka. – westchnęła Yokami.

- Daj, zobaczę jak to wygląda. - mruknął Yasuda. Po oględzinach stwierdził, że bark jest wybity. Pomińmy wiązankę, jaką dostał poszkodowany, za swoją ślamazarność. – Nastawię ci go, więc będzie cholernie bolało. – poinformował go. Wyprostował mu rękę, odchylając, na tyle ile się dało, w bok. Zablokował ją i mocno uderzył.

Shinta krzyknął krótko i upadł na Yasudę. Ręka spoczywała bezwładnie w powietrzu.

- Boli. – jęknął.

- Wiem. – delikatnie pogładził go po plecach. Odchylił głowę w stronę siostry niebiekookiego.

- Opiekuj się nim, a tak nawiasem... kto go skrzywdził? – wskazał na Meijina.

- Nieważne. – szepnął szatyn. – Powiedz mi, Luni, skąd o tym wiesz. – patrzył jej prosto w oczy.

- Ja raz widziałam. – zmieszała się.

Jego dłonie zaczęły drżeć. Podszedł do dziewczynki i szarpnął ją za ramie, patrząc na nią z góry.

- Ile razy ci mówiłem, że nie wolno wchodzić do pokoju bez pukania, gdy on tam jest? Gdyby cię zobaczył, zrobiłby to samo i tobie! Do licha ciężkiego, miałaś wtedy 7 lat! Przecież nie wybaczyłbym sobie, gdyby coś ci się stało! – podnosił głos.

- Ale... – łkała. – Ja słyszałam co noc, jak ty płaczesz i chciałam zobaczyć co ci jest. Pewnej nocy ujrzałam przez uchylone drzwi, jak cię ten chłopak bił i... – nie dokończyła, lecz bojaźliwe i znaczące zarazem spojrzenie, uświadomiło mu, że na oczach blondyneczki dokonywał się dramat.

Ukląkł przed siostrą i przytulił mocno do siebie.

- Przepraszam, nie powinnaś tego widzieć. – gładził ją po włosach, zdrową ręką.

- Tak bardzo bym chciała, żeby tata ci uwierzył.

- Ja też. – westchnął boleśnie.

Hajime słuchał tego, z coraz bardziej narastającym niepokojem.

- Kto cię skrzywdził i jak? Odpowiedz. – nalegał.

Szatyn przechylił głowę w jego stronę i wymusił przepraszający uśmiech.

- Zapomnij o tym. Teraz musimy odstawić Lunitari do szkoły...bezpiecznie. To jest ważne.

Akemi (11:30)