25. Gdyby ogień był wodą.

09 października 2009

Witam moje kochane Elfiątka ;3 Dziś mam dla Was ostatnią, trochę krótką część "Gdyby ogień był wodą". Kończy się dosyć nietypowo, bo się urywa xD Ale spokojnie, wątek zostanie pociągnięty, tylko, że wkraczamy teraz w zupełnie inny świat. od poniedziałku nie będzie już niektórych bohaterów, no niestety. Na przykład Kibusia nie będzie... Sama się zasmucam, nie ma co. No ale będą inni ;3 W poniedziałek też, bardzo ważna informacja. Miałam dać dziś, ale... niech weekend będzie dobry. Co do zawodów - 5 na siedem ;p W grupie miałam dziewczynę z 2 miejscem w ogólnopolskich i inną, która miała 13 w ogólnoszkolnych xD Ślimok jestem i tyle xD Dziękuję za wszelkie komentarze ;3 Niech L'Arc~en~Ciel będzie z wami xD

Zapraszam do czytania ;3

Chłopcy oniemieli, a szczególnie jeden z nich.
- Jak to „siostra”? To ona? To ją skrzywdził Isamu? – Aki bił się z myślami.
- Co cię tutaj sprowadza? – chłód wydobywający się z tonu Sato, wykrzywił twarz dziewczyny w grymas.
- Chcę poznać pewną osobę, która niesłusznie poniosła szkody przez moje i twoje zachowanie. Czy jest tutaj Akira?
Błękitnooki drgnął i przełknął głośno ślinę.
- To ja. – zwykle odważny i pyskaty, przy tej dziewczynie całkowicie oklapł.
Inuzuki odwróciła się i spojrzała na młodego Chisato. Po chwili prychnęła cicho. Niedostrzegalny uśmiech zabłąkał się na moment na jej ustach.
- Ah, ty. – rzuciła i wstała.
Jej ruchy, gdy zbliżała się do niego, bacznie obserwował Isamu.
Dziewczyna wykonała głęboki ukłon.
- Przepraszam cię osobiście za to, co cię spotkało. To była sprawa między mną, a Sato. Mój brat nie powinien był się wtrącać. Nie rozumiał, że dzięki mojemu zawodowi i pieniądzom, stał się kamerzystą jednej z najlepszych stacji. Nie pojął, iż tak naprawdę jestem panią do towarzystwa, a przelotny romans z Sato nie jest trwały.
- Proszę, przestań. – szatyn pomógł jej się wyprostować. – Gdybym go nie prowokował, pewnie do niczego by nie doszło.
- Dziękuję, że w pewien sposób go usprawiedliwiasz, ale jeżeli zniszczył coś należącego do ciebie, lub wyrządził krzywdę, chcę to spłacić. – zaczęła grzebać w torebce, jednak wiadomość z ust blondyna zmusiła ją do zaprzestania czynności.
- Za gwałt też zapłacisz? – Isamu syknął jadowicie.
Kobieta zdębiała.
- Czy to prawda? Tak czy nie? – naciskała Akirę, lecz ten milczał, jak zaklęty i patrzył uporczywie w podłogę. – Szlag! Tego się nie spodziewałam po bracie. – zrezygnowana, opadła na fotel.
- Serio? Ojej. – ironizował złotooki. – A tego, że ten twój braciszek poharatał mu uda?
- Isamu zamknij się! – Kiba po raz pierwszy widział tak zdenerwowanego szatyna.
Przybladła dziewczyna, zerkała to na jednego, to na drugiego.
- To już jest przeszłość. Nic tego nie naprawi. W dodatku Inu już przeprosiła, a to mi wystarczy.
- Czemu to szanowny Shien nie mógł tego zrobić sam? – Sato uspokoił się nieco.
- Bo nie żyje.
Zapanowała nieznośna cisza. Oczy wszystkich skierowały się na Akirę.
- Jak to? – głos, jaki wydobył się z jego gardła, przypominał jęk.
Kobieta wstała i delikatnie uśmiechając się, pogładziła go po policzku.
- Shien z czasem zrozumiał, że postąpił źle w stosunku do niewinnej osoby. Długo bił się z myślami. Pewnego dnia zauważyłam, na swoim łóżku kartkę, na której było napisane: „Droga siostrzyczko, wybacz mi. Nie mogę dać sobie z tym rady. Przepraszam, że nie zemściłem się za ciebie w bardziej sprawiedliwy sposób. Wiem, że to wiele, ale proszę cię, odnajdź Akirę Chisato i powiedz mu, że przepraszam. Pomimo krótkiej znajomości, ja chyba go pokochałem. Nie. Ja go pożądam nawet teraz, pisząc ten list, a łzy bólu zamazują mi obraz. Powiedz mu, że go kocham. Żegnaj siostro, żegnaj Aki.” – mimo, że czytała to wiele razy, słowa z wielkim oporem przechodziły jej przez gardło.
- To niemożliwe. – niebieskooki przeczesał ręką włosy. – On... on!
- Popełnił samobójstwo.
- Przeze mnie! – Akira drżał.
- Nie, chłopcze. Przez głupotę. Swoją i naszą. – popatrzyła wymownie na Isamu, delikatnie obejmującego szatyna.
- Ale ja go prowokowałem! Ja... to wszystko ja! – szczerość z jaką głosił swoje racje i obarczanie się tak ciężkimi oskarżeniami, zdumiało i zauroczyło dziewczynę.
- Nie możesz siebie obwiniać. Jesteś naprawdę cudownym dzieckiem i... przepraszam za wszystko. – odwróciła się na pięcie i wybiegła z garderoby, wycierając łzy.
Tymczasem wewnątrz, blondwłosy osiemnastolatek tulił do siebie łkającego Chisato.
- Dlaczego ja zawsze przynoszę nieszczęście? Dlaczego? – cierpienie w jego głosie raniło Isamu.
- Musisz sobie uzmysłowić, że tak nie jest. Nie wolno ci myśleć w ten sposób!
- Ale to prawda! Najpierw ojciec, potem ty, teraz Shien. Ja nie potrafię dać szczęścia! – chłopiec mocno wbijał palce w ramiona ukochanego. Za dużo wycierpiał, by teraz móc przyjąć czyjąś śmierć ze spokojem. Tak naprawdę bał się, że Sato odwróci się od niego, za jego wybuchowy charakter, różne nastroje i chwile rozklejenia, tak jak teraz.
- Przestań. By cię cholera wzięła, głupku! – blondyn nie przebierał w słowach. – To nie twoja wina, lecz moja i czy ci się to podoba, czy też nie, nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. W pełni odpowiadam za to, co się wydarzyło i mam zamiar iść na pogrzeb i wszystko odpokutować. Jeżeli zaraz nie przestaniesz się mazać i gadać jakiś bredni, to uznam, że mi cię podmienili gdzieś w przebieralni, lub po prostu jesteś w ciąży.
Akira przyjmował coraz to pochlebniejsze słowa, z otwartymi ustami. Po ostatniej dawce, zmrużył złowrogo oczy, a na skroni można było dostrzec niewielką żyłkę.
- Sugerujesz, że jestem gruby?
- To mało powiedziane. Ty jesteś wielgaśnym ogrem o humorkach zmiennych jak pogoda w marcu.
- Ty parszywy... – dalszą wypowiedź przerwało połączenie się wiśniowych i różanych warg.
- Przepraszam, że musisz przez to przechodzić. – ciepłe powietrze owionęło odsłonięty kark szatyna, przez co drobniutkie włoski stanęły dęba. – Proszę, nie zadręczaj się i wybacz mi.
Poruszany do głębi chłopiec, wtulił się w umięśniony bark.

~o~

Mizuki
- To był drugi, co do najsmutniejszych pogrzebów, jaki widziałem. – stwierdziłem, spuszczając głowę. Moje niesforne włosy wydostały się spod gumki i teraz łaskotały mnie nieznośnie po twarzy. Właśnie jechaliśmy do hotelu. Szczerze powiedziawszy, to nigdy Shiena nawet nie widziałem, jednak było mi przykro.
- Jesteś za wrażliwy. – z zamyślenia wyrwał mnie głos Eiriego. Spojrzałem na niego lekko nieprzytomnie. – Czemu zadręczasz się losem tamtego chłopaka?
- Chyba każdy z nas, w pewnym stopniu reaguje podobnie. – z udzielenia odpowiedzi wybawił mnie Kiba.
No właśnie. W pełni zgadzałem się z tym wnioskiem. Utrata kogoś, nie ważne, jaki był, to jednak cierpienie.
Poczułem, jak Eiri przygarnia mnie do siebie.
- Uroczy kociak. – wybuchnął śmiechem i zaczął mnie łaskotać dla poprawy samopoczucia.
Tą zabawną chwilę przerwał dzwonek w moim telefonie. Spojrzałem na wyświetlacz i minimalny skurcz w okolicy serca, przeszył mnie i zasiał ziarno niepokoju. Włączyłem głośnomówiący, wcześniej dając chłopakom znak, aby troszkę się uspokoili.
- Maiyu? Co się stało?
- Ah, Mizuki chan. Przepraszam, że zawracam ci głowę, ale stało się coś strasznego.
Zadrżałem. Z Uedą znałem się już dobre cztery lata i wiem, że nie dzwoniłby z byle powodu. Już od pierwszej klasy gimnazjum staliśmy się przyjaciółmi. Ja nieśmiały, on poważny. Zaiste, przekomiczna mieszanka. Później poszliśmy do tego samego liceum, a teraz nasze drogi rozeszły się. Mimo wszystko nadal zajmowaliśmy się opieką nad dziećmi porzuconymi. On był w Kioto, a ja w Tokio. Pomimo tego dawaliśmy sobie radę. On zawsze mnie pocieszał i mówił, że odnajdę Eiriego. Tak, powiedziałem mu o nim.
Teraz jednak zaniepokoiłem się nie na żarty.
- Co się dzieje, powiedz.
- No bo... Subaru.
Na dźwięk tego imienia aż podskoczyłem na siedzeniu.
- Subaru uciekł. – kontynuował przyjaciel.
Dobra chwila upłynęła, zanim dotarły do mnie jego słowa.
- CO??? – wydarłem się tak głośno, że biedny Eiri odsunął się ode mnie. – Jak?
- Uspokój się. Już do ciebie jadę. Młody zwiał zaraz po odwiedzinach swojego ojca. Zostawił kartkę z notką, iż jedzie cię odnaleźć i...
- O cholera. – zakląłem i szybko zakryłem dłonią usta. Dziadek spojrzał na mnie surowo.
- Mizuki, o co chodzi?
- Oni nie mogą przebywać razem. – szepnąłem, zaciskając mocno powieki, do których napływały łzy.
- Czemu? – padło chłodne pytanie.
- Bo... Nie mogę, obiecałem. – wciąż w pamięci miałem słowa: „Nigdy nie zdradzę.”
- Dobrze. – Ueda sapnął w słuchawkę po dłuższej chwili. – Opowiesz mi po przyjeździe.
Podałem mu adres, a on powiadomił, o której się zjawi. Rozłączyliśmy się. Nim zdążyłem jakkolwiek wytłumaczyć wcześniejszą rozmową, kierowca nagle zahamował. Ja poleciałem prosto na Akiego, który zdążył przytrzymać mnie, bym sobie czegoś nie połamał.
- Auua. – jęknąłem. Jednak będę musiał odwiedzić szpital, gdyż nadgarstek bolał mnie niemiłosiernie. Wysiadłem w miarę szybko i pobiegłem zobaczyć, co się stało. Gdy udało mi się niemrawo dojść na przód samochodu, po prostu wryło mnie ziemię.
Na drodze leżał chłopiec.

Akemi (15:37)