24. Gdyby ogień był wodą.

05 października 2009

Witam moje kochane Elfiątka! Wszystkich razem i każdego z osobna xD Dziś przedostatni rozdział tej części XD Haa a tu Was mam. Tak, już w piątek będzie koniec... ale nie na długo, bo od poniedziałku rusza 2 część, a z nią ważna informacja, niekoniecznie dobra.

Dziękuję za komentarze (ależ ja się cieszę, jak nowe Elfiątka do mnie przychodzą ;3) Trzymajcie za mnie kciuki w piątek... wfistka zapisała mnie na konkurs tenisa stołowego xD Jak na razie są 3 uczestniczki, więc mam szanse na medal XD

Notkę chcę zadedykować Kirhan, gdyż kotek chciał wiedzieć, jaki to rodzaj muzyki tworzy zespół Akiry. Mam nadzieję, że notka wyszła dobra. Oby ^^

Zapraszam do czytania xD

PS: Chyba coś sobie zrobiłam z kręgosłupem...nie mogę dostać brodą do mostka...

Już od kilku dni przygotowania do koncertu szły pełną parą.

Akira był nie do życia. Ciągle zabiegany, poprawiał dekoracje, albo marudził, że wszystko się nie uda. O dziwo, gdy wrócił razem z Isamu, z głęboko ukrytej przebieralni, na jego twarzy widniał uśmiech od ucha, do ucha.

Próba była świetna.

Podczas koncertu kilka pierwszych piosenek wykonali z lekkim strachem i sztywnością. Dopiero po jakimś czasie rozluźnili się i zaczęli skakać po scenie.

Ubrania dla zespołu zaprojektował Kiba wraz z Mizukim, który doskonale szkicował. Tak więc stroje prezentowały się doskonale.

Aki miał drobną budowę i był wokalistą. Należało ukazać go powabnie i lekko, a jednocześnie tak, by podkreślić rolę, jaką pełnił w „Hikaru”.

Jego koszulka miała kolor błękitny. Bufiaste rękawy falowały delikatnie przy unoszeniu rąk, a zapięty guzik powyżej łokcia, skutecznie zabezpieczał przed tym, aby materiał samowolnie nie przeszkadzał w śpiewaniu i trzymaniu mikrofonu. Drobno siateczkowate bufy sięgały około pięćdziesięciu centymetrów, jednak nie były ciężkie. Wręcz przeciwnie. U dołu, koszula miała nieduże zęby, zakończone żółtą tasiemką. Spodnie koloru nocy, opinające zgrabne pośladki, wpuszczone były w długie do kolan, mokasyny. Jego ukochany miał na sobie przylegający do ciała bezrękawnik, rozcięty do połowy klatki piersiowej, a związany trzema paskami, krzyżującymi się ze sobą, dając efekt przeplatanki. Bojówki o oliwkowozielonym odcieniu, całkiem ładnie komponowały się z całością. Do tego dochodziły białe adidasy. Długie, do połowy pleców, złote włosy rozsypane w nieładzie, stwarzały iluzję wodospadu, w którym odbija się słońce. Eiri, jak przystało na posiadacza ognistego nazwiska, ubrany był w bordową kamizelkę. Jej kołnierz postawiony był do góry, a jako dodatki, na rękawach przyszyte były frędzle w tym samym kolorze. Czarne, skórzane spodnie, a które wciśnięta była kamizelka, dawały wrażenie bardzo długich nóg. Na głowie miał modną, pomarańczową czapkę, z którą, ostatnimi czasy, w ogóle się nie rozstawał. Z kolei Koryuu wyglądał jak góra słodkości. Poszedł za radą ukochanego i podciął lekko włosy, tak, by wyglądały jak zęby, a kilka dłuższych pasemek falowało mu z przodu. Z boku wpięte miał dwie wsuwki ze słonecznikami, a w ustach, słodko, z niewinną minką dzierżył ogromnego lizaka w kształcie serca. Różowy top opinał umięśnioną klatkę, a krótkie, jeansowe spodenki tego samego koloru, odsłaniały zgrabne, opalone nogi, na których, do kolan, spoczywały białe skarpetki. Połączone kolory flagi japońskiej, mieniły się na trampkach. Jakże Kiba musiał trzymać swe nieposkromione myśli i czyny, na wodzy, żeby przypadkiem nie zniszczyć kostiumu, gdyby próbował dobrać się do tak cukierkowego chłopca. A raczej do jego ciałka.

Cudowne rytmy cieszyły uszy niejednego słuchacza, aż wreszcie nadeszła finałowa piosenka. Ba! Ballada!

- A teraz zaśpiewam z tym ciołkiem. – Aki wyszczerzył się do Sato. – To jest, miom kochaniem. Zanim to jednak nastąpi, chcę zaprosić na scenę mojego brata oraz Mizukiego, by dołączyli tutaj, jako tancerze. Nie patrzcie tak na mnie. – zaśmiał się, widząc morderczy wzrok dwójki przyjaciół.

Kiba, przygotowany na wszystkie idiotyzmy szatyna, już wcześniej zrobił dwa dodatkowe kostiumy, tak, by pasowały do melodii. On miał na sobie słonecznie ciuchy. Lekko zielony odcień siateczkowatej koszulki, zarysowywał kształtną budowę ciała chłopaka. Przy rękawach zwisały swobodnie trzy wstążeczki. Intensywnie żółte biodrówki były ściągnięte gumką po bokach, marszcząc materiał i odsłaniając łydki na około czterdzieści centymetrów. Czarne baletki podkreślały delikatne i drobne stopy Kiby. Tymczasem Mizu ubrany był na wzór księżniczki z Aladyna. Zwiewny i lekki strój nadawał obrazu lotności i magicznej aury. Wzdłuż linii bioder oraz łydek, ciasno opinający, rozciągliwy materiał podtrzymywał spodnie od obsunięcia się. Oprócz buf, u dołu przypięte były jeszcze skrawki w kształcie prostokąta, sięgające ziemi. Przy najmniejszym ruchu, jakby płynęły i dawały złudne wyobrażenie sukienki. Skąpa bluzeczka odsłaniająca brzuch, podsuwała zapewne niesamowite pomysły i pole wyobraźni rosło z minuty, na minutę. Włosy, zawsze upięte, teraz rozpuszczone, wieńczyły dzieło, przez co Hoshi wyglądał jak anioł, lub elf. Na nogach miał białe baletki. Kolor jego stroju był niczym połączenie lodu firnowego i lodowcowego. Ni to śnieżnobiały, ni to błękitny, niemniej czysty, jak łza, jak kropla wody.Nadgarstki oraz biodra udekorowane zostały opaskami, chustami, z przyczepionymi dzwoneczkami, więc gdy Mizu wykonywał taniec brzucha, lub po prostu poruszał się po scenie niczym pantera, dźwięczały, informując, iż ich właściciel właśnie się zbliża.

- Teraz zaśpiewamy, zagramy i zatańczymy wam ostatnią piosenkę. – słychać było zawiedzione jęki. – Nie martwcie się! Jeszcze się zobaczymy. Tą balladę dedykuję wszystkim parom, zakochanym, samotnikom, nam, czyli zespołowi i mojemu wspaniałemu Isamu. To dla ciebie. – Akira uśmiechnął się ciepło do złotych, wpatrzonych w niego oczu.

Zabrzmiały pierwsze takty.

Saki no koto dore hodo ni kangaete itemo          Bez względu na to jak wiele rozważamy możliwości
hontou no koto nante dare ni mo mienai           Tak naprawdę nikt nie wie, co przyniesie przyszłość
kuuhaku? kokoro ni nanika ga tsumatte            Może nic? Coś w mym sercu obawia się właśnie tego
ayamachi bakari kurikaeshiteta.                        Przecież wystarczy tylko jeden błąd

Ippozutsu de ii sa kono te wo hanasazuni           Wystarczy krok do przodu, by dłonie się rozłączyły
tomo ni ayunda hibi ga ikitsuzukeru kara          Gdy pójdziesz tam, gdzie chcesz dalej żyć
BOROBORO ni narumade hikisakarete ite mo    I nawet gdy los nas już rozdzieli
ano toki no ano basho kienai kono kizuna.         Te czasy, te miejsca, te więzi nigdy nie znikną

Nagareyuku toki no naka ushinawanu you ni     Czas płynie szybko, wkrótce zapomnę
surechigai butsu katta hontou no kimochi          Co naprawdę czułem, gdy byłeś obok mnie
kokoro ni shimiteku aitsu no omoi ni                 Gdzieś w środku rozumiałem twoje uczucia
deaeta koto ga motometa kiseki.                          Przypadkiem znalazłem cud, którego poszukiwałem

Tachidamaru koto sae dekinai kurushisa no       Nie potrafię być cicho, gdy przepełnia mnie ból
naka ni mieta hikari tsunagatte iru kara              Bo to wewnętrzne światło zawsze nas łączyło
usotsui tatte ii sa namida nagashite ii kara          Bo wystarczająco już było kłamstw i wylanych łez
ano toki no ano basho kienai kono bizuna.          Te czasy, te miejsca, te więzi nigdy nie znikną

Ippo zutsu de ii sa kono te wo hanasazuni            Wystarczy krok do przodu, by dłonie się rozłączyły
tomo ni ayunda hibi ga ikitsuzukeru kara             Gdy pójdziesz tam, gdzie chcesz dalej żyć
BOROBORO ni narumade hikisakarete ite mo        I nawet gdy los nas już rozdzieli
ano toki no ano basho kienai kono bizuna            Te czasy, te miejsca, te więzi nigdy nie znikną.

Przez moment nastała ogłuszająca wręcz, cisza, dzięki której dało się słyszeć szelest opadającego na ziemię, listka dębu, rosnącego nieopodal. Tak nagle, jak nastała, tak szybko została zastąpiona gromkimi brawami, łzami wzruszenia na twarzach publiczności oraz piskami nastolatek, które domagały się bisu.

Końcowa poza chłopców była dość całuśna, lecz z umiarem.

Tak więc ogień utopił się w morzu, księżyc zaświecił na tej samej półkuli ze słońcem, a nuta goryczy została pochłonięta przez słodycz.

***

- Ten występ był niesamowity! W życiu nie widziałem tak cudownej publiczności. – emocjonował się Aki.

- Zgadzam się. Te fanki, tak bardzo prosiły o jeszcze, że miałem ochotę rzucić się na nie z wdzięczności. – pisnął ognistowłosy.

- O ile bym ci na to pozwolił. – jedna brew Hoshiego uniosła się w górę.

- Przeżywacie to, jak mrówka okres. Prawda jest taka, że jesteśmy najlepsi. – Kiba przeszedł dostojnym krokiem przez garderobę, w której się znajdowali.

Chłopcy wybuchnęli gromkim śmiechem, które przerwało pukanie do drzwi. Szatyn rzucił się w ich stronę z ognikami rozbawienia w błękitnych oczach i nacisnął klamkę.

- Tak? – przechylił uroczo głowę. Spojrzał na stojącą w progu dziewczynę, ubraną w ciemną, kruczoczarną sukienkę z falbanami. Blond włosy miała upięte dwiema szpilkami, w zgrabny kok.

- Czy jest tutaj Isamu Sato? – zapytała cicho, lecz z nutą powagi. Przerażającej powagi.

Nastolatek skinął głową i odsunął się, ustępując jej miejsca, by weszła. Reszta zespołu natychmiast zaprzestała bitwy na poduszki.

Złotooki widząc, kto przyszedł, zmarszczył czoło i wstał, kłaniając się lekko.

- Witaj Inu. – jego spojrzenie nie należało do najprzychylniejszych. – Usiądź.

Wykonała jego polecenie i przedstawiła się.

- Nazywam się Inuzuki Akuza. Jestem siostrą Shiena.

* Piosenka - KAT TUN - Kizuna. (Więzi)

Przetłumaczony tekst oraz jego oryginalne słowa z TEJ stronki brałam xD Śliczny teledysk ** Zwróćcie uwagę na słowa... "czułem, gdy byłeś" XD Yaoi jest wśród nas xD

Akemi (17:41)