18. Gdyby ogień był wodą.

14 września 2009

Hejo, moje Elfiątka ;3 Jak znajdę pewien obrazek, to Wam go wklepię, ale na razie usilnie go poszukuję ;P Co do następnej notki... szczerze, nie wiem kiedy się pojawi. Albo w czwartek, jak się wyrobię, albo dopiero za tydzień. 

Dziś pojawia się nowy bohater ;3

Notkę dedykuję Wam wszystkim, gdyż dzielnie wytrzymaliście do odkrycia jego..twarzy xD

Dziękuję za komentarze i zapraszam do lekturki ;)

Eirino

Stałem i patrzyłem w fiołkowe oczy, nie wiedząc czy to sen. Jeżeli tak, to ja tu zostaję.

Usłyszałem, jak istotka przede mną wymawia moje imię w geście zapytania, więc kiwnąłem twierdząco głową. Wyciągnąłem dłoń i delikatnie dotknąłem jego miękkich, jaśniutkich włosów oraz grzywki, wdzięcznie zakrywającej do połowy jego oczęta. Opuszkami palców pogładziłem czoło i policzek. Wreszcie musnąłem pełne, czerwone wargi idealnie komponujące się z jasną karnacją. Cofnąłem się pół kroku i zmierzyłem go wzrokiem. Szczupłe, prawie kobiece ciało, uroczo wystające biodra, zgrabne nogi. Na sobie miał czarną tunikę, która odsłaniała część jego ud, jakby mnie prowokując. Delikatne wzory koloru fioletowego i złotego współgrały z całością. Po zaróżowionych policzkach zauważyłem, że nadal góruje nad nim czułość i nieśmiałość.

- Mizuki Hoshi? – serce chciało wyskoczyć i uciec jak najdalej. – Mizu chan?

Blondynek miał łzy w oczach.

~o~

Yuichiro

- Wiesz, o co chodzi? – szepnął do mnie Fay.

- Domyślam się. Kilka lat temu ci chłopcy spotkali się, ale najwyraźniej los i moja głupota spłatała im figla, nie pozwalając być razem. Teraz fortuna postanowiła zrekompensować straty i znów postawiła ich na swej drodze. – wyjaśniłem mu.

~o~

Eirino

Wyciągnąłem ramiona przed siebie i po chwili wpadł w nie mój aniołek. Po upływie kilku sekund usłyszałem krzyk zranionego zwierzątka i donośny szloch. Przytuliłem go jeszcze mocniej i szepcząc uspokajające słowa, gładziłem po plecach. Wkrótce i po moich policzkach płynęły obfite łzy. Trzymałem przy sobie skarb, najważniejszą osobę na świecie i zamiast się cieszyć, ryczałem jak baba. Długo trwaliśmy w uścisku. Czekałem wytrwale, aż mój mały uspokoi się. Gdy ta chwila nadeszła, wytarłem kciukiem strumyczki wody z jego twarzy i kazałem usiąść. On natomiast złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę kanapy.

- Tak łatwo już cię nie wypuszczę. – wychlapał pomiędzy jednym załkaniem, a drugim.

Wetknąłem nos w jego związane w długi, sięgający pośladków, puszysty kucyk. W przeciwieństwie do warkocza Akiry, ten był rozwiązany.

- Mmm... wiśnia. – mruknąłem zadowolony.

Usłyszałem nagle stłumiony śmiech i stwierdziłem, że należy do Isamu. On tymczasem wbił się do wnętrza ust mego brata i po oderwaniu,oblizał się zachłannie.

- Wiśnia. – obdarzył mnie przyjaznym uśmiechem.

Zerknąłem na ich lody, które o dziwo były nietknięte, a później na Akiego, który zarumienił się obficie, uciekając wzrokiem. Mimo, że razem z Sato tworzyli parę, to mój święty braciszek wstydził się okazywać publicznie takich aktów miłości.

- Eiri. Czasem mi się wydaje, że jestem do ciebie bardziej podobny, niż Aki. – stwierdził były czerwonowłosy.

Nie zrozumiałem. Dopiero, gdy podążyłem na wzrokiem chłopaka, zauważyłem, o co chodziło. Zarówno Mizu, jak i brat, wyglądali niczym dorodne pomidory.

- Isa, jesteśmy najlepsi. – zachichotałem i przybiłem z nim „piątkę”.

- Spadaj. – mruknęły jednocześnie okazy naszych żartów. Następnie spojrzeli się na siebie i z rezygnacją schowali twarz w dłoniach.

- Cóż za synchronizacja. – tata wręcz rechotał w fotelu.

Poczochrałem główkę aniołka, a on wtulił się w mój tors, mrucząc uroczo. Kotek, po prostu milutki kociak. Chciał mi się usadowić na kolanach, ale nie pozwoliłem.

Po chwili zorientował się, czemu i zaczął mnie gorąco przepraszać.

- Nic się nie stało. – uśmiechnąłem się ciepło i poklepałem go po ramieniu. Wyglądał tak słodko i niewinnie. Miałem nadzieję, że nikt z tego nie skorzystał i nie zrobił mu krzywdy.

- On tak słodko się rumieni, a jego oczy tak błyszczą. Z kolei usta. – jęknąłem w duchu. O czym ja myślę. To tylko przyjaciel i nikt więcej!

Chrząknąłem i odwróciłem od niego wzrok. Gdybym dłużej się wpatrywał, nie wiem, czy mógłbym zapanować nad coraz to dziwniejszymi i bardzo niegrzecznymi myślami, w jakich wyobrażałem sobie, gdzie te ładne oczka i minki mógłby robić Mizu. Co gorsza ten blondynek nie zdawał sobie z tego wcale sprawy! Więc nie dziwcie się, że gdy tunika, w którą był ubrany, podwinęła się i ukazała większą część ud, nie wytrzymałem i, no cóż, rzuciłem się na niego. Ja i mój cały zboczony charakter. Wziąłem w ramiona jego chude ciało i z całą delikatnością, na jaką było mnie stać, czyli nikłą, pocałowałem te proszące się o dotyk, usteczka. Mimo, że Mizu miał siedemnaście lat, wyglądem przypominał jedenastolatka. Cukiereczek.

Błogość nie trwała długo. Gdy zobaczyłem jego spłoszone spojrzenie, zdałem sobie sprawę, co narobiłem. Wstałem na równe nogi i ledwo łapiąc oddech, wysapałem słowa skruchy.

- Ja... ja przepraszam. Nie powinienem. Co ja myślałem? To nie powinno się zdarzyć. Ja... ja już nigdy więcej... Obiecuję! – nie liczyłem na wybaczenie. Czekałem cierpliwie na odpowiedź, ale on milczał jak zaklęty. Przeraziłem się. Nie taki miałem dla niego być! Cel poszedł w diabły, a ja, ten, który jest sprawcą krzywdy, stałem na środku pokoju i liczyłem na malutkie, nikłe ułaskawienie. I stało się najgorsze. Stchórzyłem. Odwróciłem się i wybiegłem z salonu, potykając się na schodach i raniąc łokieć. Wbiegłem do swojego pokoju i zamknąwszy drzwi na klucz, padłem zrezygnowany na łóżko.

Spotkaliśmy się, odnaleźliśmy, a ja zmaściłem, jak zawsze.

~o~

Akira

Gdyby serce było ze szkła, z pewnością usłyszałbym, jak temu blondynowi pęka na kawałki. Czy mojego brata, że się tak delikatnie wyrażę, porąbało? On jest ślepy jak kret, skoro nie widział, że Mizuki był w zbyt wielkim szoku, by stwierdzić, że jest niepewny, lecz szczęśliwy tym pocałunkiem.

Zerknąłem na chłopaka i miałem ochotę zamordować Eiriego. Tak. Ukatrupić!

Hoshi wstał i spojrzał na nas przepraszająco.

- Chyba pójdę odpocząć. Wczorajsza podróż mnie wykończyła. – uśmiechnął się blado i wyszedł.

Chwyciłem rękę Isamu i poszliśmy za nim. Za dobrze znałem ten wzrok i wiedziałem, co się zaraz wydarzy. Nie myliłem się. Po policzkach Mizu płynęły grube łzy.

- To ze zmęczenia. – tłumaczył, ledwo łapiąc oddech, gdy znaleźliśmy się w jego pokoju.

- Zabiję gnojka. – warknąłem i skierowałem się do wyjścia, lecz Isa mnie przytrzymał. Jednak, gdy ujrzał, jak bardzo jestem wściekły,cofnął się ze strachem.

- Aki? – nie słuchałem. Pobiegłem prosto do drzwi Eiriego i walnąłem w nie z całej siły.

- Otwieraj! – wrzasnąłem.

- Nie. – usłyszałem stłumiony, ale pewny głos.

- Otwieraj debilu! Ale to już! – ręce mi się trzęsły. Jak można skrzywdzić tak oddaną osobę?

Zamek drgnął, a w progu stanął blady jak ściana, brat.

Nie zważając na to, wepchnąłem go do środka.

- Co ty sobie wyobrażasz? Masz rozum? Mizu płacze przez ciebie! Masz ty serce, żeby go tak ranić? Przeproś go i zachowuj się dojrzale! Powiedz mu, jakie masz do niego uczucia, a nie zwódź go! Tyle mi mówiłeś, tak tęskniłeś, a teraz robisz z siebie przeklętego bachora! Masz to jutro załatwić. Obecnie daj mu spokój, żeby wszystko przemyślał, tak jak i ty. Dobranoc. – i skończywszy monolog, zatrzasnąłem drzwi z hukiem, zostawiając osiołka, z myślami.

Gdy zszedłem do reszty, oni popatrzyli na mnie tak, jakby zobaczyli ducha. Widać było, że rozmawiali na mój temat.

- No co? – zapytałem, nieświadomy swego błędu.

- Przesadziłeś. – skwitował Fay.

- Chyba żartujesz?! – podniosłem głos, ale dostałem ostrzegawcze spojrzenie od taty.

- Nie. – kontynuował. – To jego sprawa, jak się zachowa. Do niczego go nie zmusisz, a takim postępowaniem pogorszysz stan rzeczy. Być może Mizu wyobraził sobie za dużo.

- No proszę. – zirytowałem się. – Pocałunek to za dużo? Eiri hamował się od dawna, a kiedy nadarzyła się okazja, to ją wykorzystał, tyle, że ze złym skutkiem. – skrzywiłem się.

- Aki, kotku. – głos zabrał Isamu. – Porównujesz tą sytuację do naszej i nie chcesz, żeby się tutaj powtórzyła, ale człowiek uczy się na błędach. Daj im szansę.

- Aż wydarzy się takie coś, jak mnie? – wykrzyczałem z goryczą, wyraźnie słysząc, że mój głos załamuje się. Słone krople okalały mą twarz.

Sato westchnął i przytulił mnie.

- Chcesz być odpowiedzialny za to wszystko, bo Mizu to moja rodzina i boisz się, że tym u mnie stracisz, iż twój brat nie ma zamiaru wiązać się z Hoshim. Z drugiej strony, tak mocno kochasz brata i chcesz dla niego jak najlepiej, że kierujesz jego poczynaniami. Przystopuj. – kojąco gładził mnie po plecach. – Nie ważne, co by się stało, zawsze będę cię kochać, głuptasie.

Po dziesięciu sekundach głębokiego oddychania, zdałem sobie sprawę, jak dużo prawdy jest w tych słowach i uśmiechnąłem się pod nosem.

- Ja ciebie też.

~o~

Eirino

Głupi Aki! Myśli, że nie wiem, jak oddaliłem się przez ten incydent, od mojego aniołka? Przecież to jedyny przyjaciel, jakiego mam! Muszę mu to jutro powiedzieć. Może będzie chciał się do mnie odzywać? Źle postąpiłem. Dałem mu jakąś nadzieję na... na co? Przecież on jest dla mnie jak brat. Bracia nie robią sobie krzywdy... i nie wyobrażają sobie siebie w dziwnych sytuacjach.

Głowa mi pęka od natłoku myśli!

Chcę go przeprosić już, zaraz, teraz, ale powieki tak bardzo mi ciążą. Powiem mu jutro z nowymi siłami.

Postanawiam, że od dziś będę na niego bardziej uważał.

Ale... skoro to tylko przyjaciel, to czemu ciągle nazywam go moim aniołkiem?

Akemi (15:59)