16. Gdyby ogień był wodą.

07 września 2009

Oi, Elfiątka ;P Przepraszam za możliwe błędy...nie mam sił ich poprawiać. Są dialogi..dużo dialogów i mało opisów, ale naprawdę...padam z nóg. Wszystko wyjdzie w swoim czasie ;p Zapraszam do czytania i za komentarze dozgonne podziękowania ;3 Aha! Notka dedykowana Grelci - Już Ty wiesz za co ;3

Eirino

- Ki-ba. – jęknąłem i upadłem na kolana. Łzy nie ułatwiały mi rozpoznania, kto biegnie w moją stronę. Po chwili poczułem silne ramiona obejmujące mnie.

- Co ci jest? Co się stało? – pytał.

- Ki... Ki... ba. – szlochałem, a brat przytulił mnie mocno. Reszta chłopców stała wokół nas dwóch. – Niedobrze mi. – odwróciłem się gwałtownie i zwymiotowałem w krzaki. Aniki trzymał me włosy i głaskał uspokajająco po plecach. Podał mi chusteczkę, by wytrzeć twarz.

- Teraz powiedz, co się stało. – mówił tak łagodnie i troskliwie, że znów się rozpłakałem. Gdy doszedłem do siebie, opowiedziałem pokrótce, co się wydarzyło w ciągu kilkunastu ostatnich minut. Kiedy skończyłem, o dziwo odczułem lekką ulgę. Zaraz potem obraz stał się ciemny. Ja, największy pyskacz świata, zemdlałem w ramionach brata.

- Eiri! – usłyszałem z oddali. Potem było tylko przyjemne uczucie ciepła.

~o~

Yuichiro

Grałem z Fayem w pokera, gdy usłyszałem głośne trzaśnięcie drzwiami.

- Tak szybko wróciliście? – podniosłem się z krzesła i wyszedłem im naprzeciw. Widok jaki zobaczyłem, zaniepokoił mnie. – Gdzie reszta?

- Pojechali po chłopaka. – wyjaśnił Kiba, trzymając w ramionach mego najmłodszego syna.

- Co się z nim stało? – zapytałem drżącym głosem.

- Później. Idę go położyć na łóżko. Zrób herbatę z rumiankiem. Bardzo proszę. – powiedział, układając Eirino na kanapie w salonie i przykrywając go kocem. Ustawił krzesełko obok niego i usiadł na nim. Ujął dłoń swego brata i gładził ją delikatnie.

Fay posłał mi pytające spojrzenie, a ja wzruszyłem ramionami. Posłusznie poszedłem do kuchni i przygotowałem napar. Gdy wróciłem, położyłem gorące naczynko na stole i popatrzyłem wyczekująco na Kibę.

- Więc? – ponagliłem.

- Napadło go czterech bydlaków. Skrzywdzili go, dotykali i... całowali. – ręce zacisnęły mu się w pięści.

Zamarłem. Jak to? Ktoś zranił mojego synka? Ktoś śmiał źle go potraktować? Ktoś... O nie!

- Czy oni go...?! – wykrzyczałem.

- Nie, na szczęście. – westchnął.

Nagle Eirino drgnął nieznacznie i powoli otworzył oczy. Gdy pojął, gdzie jest, a wydarzenia wróciły do głowy, ujrzałem strumyki łez na jego policzkach. Ciałem wstrząsnął szloch.

~o~

Kiba

Wziąłem kubeczek z herbatą i podetknąłem go bratu.

- Wypij. – powiedziałem najłagodniej jak potrafiłem. On podniósł na mnie wzrok i zrobił dziwną minę.

- Kiba?

- No, a kto? Kogo byś chciał? – i tak wiedziałem, co odpowie i zrobiło mi się przykro.

- A-Akiego. – jęknął zmieszany.

Posmutniałem. Tak. Aki to jego ulubieniec. Jego kocha, a mnie... nie. Wstałem i poszedłem w stronę drzwi. To tak bardzo bolało, a serce dziwnie kłuło.

Poczułem dłoń na swym ramieniu, więc odwróciłem się. Przede mną stał zapłakany i zgięty lekko, brat. Syknął cicho, gdy zrobił krok do przodu i złapał się za podbrzusze.

- Dlaczego.? – szepnął. – Dlaczego mnie nie lubisz?

- Co? – najmniej, o ile nie w ogóle, spodziewałem się tych słów.

- Ty mnie nie kochasz. Wolisz Akiego! Traktujesz mnie jak powietrze, jak kogoś obcego, jak... – załkał. – jakbym nie był twoim bratem! Cieszę się, że Akira dba o mnie, stara się bym był szczęśliwy, zadowolony. Ale co z tego, kiedy mam jeszcze ciebie, a wychodzi na to, że Koryuu jest tobie bliższy, niż ja! Czasem okażesz mi trochę więcej zainteresowania, a po chwili biegniesz dokazywać z Akim. Dlaczego? – płakał, mokrząc przyklejone do jego twarzy, włosy.

Patrzyłem na to dziecko i pytałem siebie, jak mogło do tego dojść?

- Eiri. – pogładziłem jego policzek, a on minimalnie zadrżał. Ta samotna, zraniona i stęskniona istotka, tak bardzo chciała mieć prawdziwą rodzinę. – Ja myślałem, że to ty mnie nie lubisz.

- No coś ty? Jak mogłeś, głupku! – parsknął, a ja posłałem mu wymowne spojrzenie. – Oh... no bo ja tak zawsze mówię. – zawstydził się.

- W dodatku spędzałeś więcej czasu z Akim. Wiesz ile musiałem się naprosić, żeby tu z tobą przyjść zamiast niego? – uśmiechnąłem się smutno.

- Ty ciągle jesteś w pracy. – zarzucił mi.

- Zaczniemy od początku. Chyba już na starcie źle się zrozumieliśmy. A wiesz, co? Zabiorę cię kiedyś do pracy. Pokażę ci wszystko, no a ty przecież jesteś w zespole tego narwańca. Musisz mieć jakiś porządny strój! Słyszałem, że niedługo „Hikaru” ma ruszyć na nowo. – emocjonowałem się.

- Naprawdę? – niewinne oczy wpatrywały się we mnie z nową nadzieją.

Pokiwałem twierdząco głową, a on uśmiechnął się promiennie. O to chodziło! Przytuliłem go i cmoknąłem w czoło.

- To, co teraz robimy braciszku? – przeczesałem mu ręką włosy.

- Aniki? Zaniesiesz mnie do pokoju? – zapytał nieśmiało.

Popatrzyłem na kruche ciałko, blade przez ostatnie wydarzenia i spełniłem jego prośbę. Chłopak jęknął cicho, gdy kładąc go na jego łóżku, niechcący dotknąłem podbrzusza.

- Boli? – skrzywiłem się.

- Bardzo. – pisnął i położył się na plecach.

- Przepraszam, że nie było mnie z tobą. Wybacz. Może bym cię od tego obronił. – szepnąłem.

- Przestań! – warknął. – Nie rycz jak baba! Moja wina, twoja wina... daj spokój!

- Teraz będę na ciebie uważał.

- Hm, nie obiecuj czegoś, czego nie możesz spełnić. Wiem po sobie. – ton jakim to mówił i drżący głos, spowodowały u mnie dreszcze.

- I tak cię kocham. – wyszczerzyłem się. – Śpij.

- Dobrze, ale zostań tu. – spod długich rzęs dostrzegłem prośbę w oczach. Usiadłem na łóżku i ścisnąłem jego dłoń.

~o~

Akira

Gdy wróciliśmy do domu, poczułem zapach rumianku.

- Kiba, co z Eirim? – zapytałem lekko podenerwowany.

Brat westchnął i oparł się o ścianę. Miał bladą twarz i sińce pod oczami.

- Lepiej. Dużo płakał.

Przygryzłem wargę. Jak mogłem wypuścić go bez opieki? To pytanie ciągle mnie dręczyło.

Drzwi do pokoju otworzyły się i wszedł Isamu, a zaraz za nim jego siostrzeniec i Koryuu. Ten ostatni widząc stan Kiby, przytulił się do niego.

- Będzie dobrze. – szepnął uspokajająco.

Uśmiechnąłem się do siebie, gdy spojrzałem na chłopca w wieku Eiriego.

- Chodź, pokażę ci pokój. – dwa smutne oczęta popatrzyły na mnie niepewnie.

- Hai. – szepnął i poczłapał za mną na piętro.

Odczekałem dziesięć minut i upewniwszy się, że malec śpi, udałem się do mieszkanka zajmowanego przez najmłodszego brata.

Dyskretnie uchyliłem drzwi i podszedłem do łóżka. Spojrzałem na mokre policzki i mocno zaciśnięte pięści na pościeli.

- Zostaw. – jęknął cichutko. – Proszę nie. – westchnął i obrócił się na bok, kuląc nogi do pozycji embrionalnej. Zadrżałem z wściekłości. Pochyliłem się nad nim i lekko potrząsnąłem.

- Eiri, obudź się. Słyszysz?

Powoli otworzył oczy. Na początku dostrzegłem w nich chęć ucieczki. Dopiero z czasem napięta twarz rozluźniła się.

- To by tylko zły sen. – przytuliłem go. – Wypłacz się.

- Nie będę. Mam siedemnaście lat. Nie jestem dzieckiem. – parsknął wojowniczo.

- O nie, wcale. – machnąłem ręką. – A to, co? – wskazałem na jego policzek, więc dotknął go, jednocześnie wyczuwając mokrą i słoną ciecz.

- Oczy mi się pocą. – mruknął.

- Nadal pyskate. Lepiej połóż się spać. Zrobisz przysługę ludzkości. – odetchnąłem, widząc brata w nieco lepszym stanie.

- Ten chłopak, siostrzeniec Isamu... fajny jakiś? – zapytał mimochodem.

- Zobaczysz jutro. Ale powiem ci, że słodki cukiereczek z niego. Cudnie się rumieni. – uśmiechnąłem się tajemniczo. Poczułem nagły powiew powietrza, ale zignorowałem to.

- Jeżeli mówisz o mnie, to nie mam prawa być zazdrosnym, no nie? – odwróciłem się gwałtownie.

- Aki. Na twoim miejscu bym uciekał. – młodszy brat mnie wydał.

- Dzięki. – ukłoniłem mu się i zrobiłem urażoną minkę.

- To o kim tak ładnie mówiłeś? – mój ukochany polizał kawałeczek mej szyi, a ja odchyliłem się minimalnie do tyłu i jęknąłem z przyjemności, jaką mi ten dotyk dawał. – Powiedz.

- O-o twoim siostrzeńcu. – wydyszałem pomiędzy jedną malinką, a drugą. I nagle wszystko ustało.

- No wiesz? Zdradzasz mnie z młodszym? – wydął słodko usta, a ja roześmiałem się szczerze.

- Rybko. I miałbym stracić tak wspaniałego same? I nie jęczeć, że mnie wszystko boli? – złotooki spojrzał na mnie groźnie.

- Uważaj, bo przez tydzień możesz prosić na kolanach o przejaw maleńkiego dotyku. – fuknął i obrócił się plecami do mnie.

Chyba posunąłem się za daleko.

- Ale...! – zacząłem.

- Nie ma „ale”! Trzeba było nie zaczynać. – usłyszeliśmy perlisty śmiech Eiriego.

- Co ci tak wesoło? – burknąłem.

- Kłócicie się jak stare małżeństwo. Teraz powinniście się pogodzić w odpowiedni sposób. – zwijał się na łóżku, na ile było to możliwe.

Spuściłem wzrok i zarumieniłem się obficie. Poczułem nagle rękę na swym nadgarstku.

- My zaraz wrócimy. – Isamu wyciągnął mnie za drzwi i zamknął je. Przygwoździł mnie do nich i spojrzał w błękitne oczy, jednocześnie mocując się z zamkiem mych spodni. Pocałunek, jakim mnie obdarował, był strasznie pożądliwy. Po chwili chłopak uklęknął przede mną i wziął mą męskość do ust. Przygryzłem wargę by nie wydawać dźwięków, przez co z kącika popłynęła krew. Po niedługiej chwili dreszcz przeszył me ciało, a ja doszedłem ze stłumionym jękiem. Isamu połknął wszystko i pomógł mi się ubrać, gdyż o dziwno,d rżące ręce, nie powalały mi na to. Świadomość, że ktoś może nas tak zobaczyć, działała na mnie pobudzająco.

Weszliśmy z powrotem do pokoju Eiriego, a on z rozbawieniem w oczach, patrzył na nas tryumfalnie.

- Jeden pogryziony, drugiemu mleko pod brodą pociekło. Oh, chłopaki. – przewrócił oczyma.

Natychmiast starłem resztki krwi z ust, a pozostałości po akcie miłosnym zlizałem z mojego kochania.

- Byłeś cudowny. – szepnąłem. – A ty! – posłałem bratu mordercze spojrzenie. – Spać! I nie męcz ludzi swoją osobą. – podszedłem do niego i zdzieliłem lekko w głowę.

- Ta! Dość, że dzięki mnie coś dostał, to jeszcze mnie bije i nie podziękuje! – sprężyny łóżka skrzypnęły, gdy odwrócił się gwałtownie na bok.

- Dzięki. – musnąłem wargami jego czoło, a po chwili namysłu cmoknąłem go w usta i położyłem obok niego niewielkie pudełko.

- Uważaj, bo Isa się obrazi. – wysunął język, oblizując się.

- A kto go to tego skłoni? – westchnąłem i oparłem się o blondyna. To był ciężki dzień.

Eiri zaciekawił się wreszcie paczką i otworzył ją szybko. Oczy mu pojaśniały, a on z piskiem rzucił się w moim kierunku. W połowie drogi zatrzymał się jednak i upadł na posłanie.

- Nie, nie. To nic. – powstrzymał mnie ruchem ręki. Wykonał kilka głębszych oddechów i ostrożnie wsunął się pod kołdrę. – Poboli i przestanie. Aki, skąd wiedziałeś! – cieszył się z nowych nut oraz płyty, na której umieszczone były kursy dla początkujących i zaawansowanych tancerzy.

- Wziąłem na oko.

- Normalnie kocham cię! – wykrzyczał.

- Ciekawe czy powiesz to kiedyś bez otrzymania prezentu.

- Ah przestań. – praktycznie mnie już nie słuchał, wertując strony.

- Dobranoc. – przesylabowałem. – Jutro to sobie obejrzysz.

Zgasiłem światło i wyszedłem z Isamu. Za drzwiami usłyszałem niezadowolony jęk. Po kilku minutach z pokoju dobiegł głos chrapania.

- Współczuję przyszłemu partnerowi. – westchnąłem i chciałem wejść do swojego pomieszczenia, jednak Sato mnie powstrzymał.

- Cii. Patrz. – powiedział cicho. – No to idziemy spać. Pa, kochanie. – dodał dużo głośniej i zatupał w miejscu. Po dwóch minutach ujrzeliśmy jasną smugę światła pod drzwiami. Uchyliliśmy je minimalnie.

Eiri patrząc na nuty, uśmiechał się i odłożył je na stolik. Następnie włączył lampkę tak, by dawała mniej światła i położywszy się na łóżku, zamknął oczy.

- Ja tak robiłem przez tydzień. – szepnąłem smutno.

- Biedny chłopak.

Zamknęliśmy bezszelestnie drzwi i poszliśmy spać. Oczywiście groźba, o której mówił mój blondynek, nie spełniła się, a ja rano zrzędziłem, że mój odwłok umiera.

Akemi (16:13)