38. Translate it to me...

 Cześć, Elfiątka! Dzisiaj jednak nie będzie ostatniego rozdziału. Miał być, naprawdę, ale plany padły śmiercią tragiczną. Znowu (tak, to już i mnie męczy) dopada mnie grypa i nie jestem w stanie wysilić zwojów mózgowych, aby wyszło wszystko tak, jak powinno, a nie chcę zmaścić. Napisanie "było tak, tak i koniec" zbyt mocno mnie przeraża, dlatego będzie jeszcze jeden, ostatni (nieco krótszy) rozdział w niedzielę. 

Ale! Już dziś, jak widzicie, wstawiam nowe tło. Dlaczego? Chcę sprawdzić, jak Wam się będzie na nim czytało. Jest specyficzne... i trochę dziwne, ale proszę pisać szczerze, jeśli ta czarna część będzie bardzo przeszkadzać. Mam zamiar to nieco jeszcze doszlifować, lecz póki co daję dobry szkic swojej pracy. ;) Za tydzień, na ostatnią notkę wrócilibyśmy do starego wyglądu bloga. ;P

Na wszystkie nominacje przyjdzie pora po opublikowaniu ostatniego rozdziału, po którym nastąpi przerwa w rozdziałach - tygodniowa lub dwutygodniowa.

Odpowiedzi:

Sue-chan - Pierwsza. xD Haha, będzie trwać jeszcze tydzień, a później ruszamy z kolejnym opowiadaniem, którego bieg zmienił się kilka dni temu, bo co o tym myślałam, to wychodziło jakieś takie smutne, szare, tragiczne... xD

Aq - Haha, Aleks jest hetero, ale Monika jest dla niego o wiele za stara. xD Musiałaś czekać dzień dłużej. Normalnie cud, że dzisiaj dokończyłam, ale tak to jest, jak człowiek się spieszy, bo musi jeszcze nauczyć się na jutro. xD Oby ten pośpiech nie zaważył na jakości notki.

Basia - Hej ;3 Hahah, aż tylu rozdziałów nie przewiduję. xD I tak mocno poszalałam... Ale i jestem dumna, że zdołałam napisać aż tyle o Częstochowie... czy ogólnie o polskim świecie. Było sporo chwil załamań, bo jednak opisywanie czegoś, co jest, nie stwarza zbyt wielkiego pola do fantazji. xD Aleks sam zdziwi się, jak bardzo złych ma rodziców... Na szczęście doświadczy miłości ze strony innej rodziny. ;P

Ktoś wie, czy wszystko w porządku u Star1012?

Zielona Strefa

Świąt! Natychmiast! xD Niee, to i tak mało... Czy u Was też wtorek jest najgorszym dniem w szkole? 

 

Przypominam o konkursie organizowanym przez Kirhan. Wystarczy kliknąć w obrazek po prawej (ten pierwszy). 

  PS: Nie robię tego celowo, ale drugi raz dodałem notkę o tej samej godzinie O_O

EDIT 27.03.2013 r.

Hej, kochane Elfiątka! Żyję, zdrowie się poprawia, choć nadal daje popalić. W najbliższym czasie planuję dodać ostatni rozdział opowiadania i od razu zmienić nagłówek pod przyszłą historię. Chwała niebiosom, że wcześniej go jakoś stworzyłam. xD Napiszę też wtedy, jak to było z moją chorobą. Szczerze, tyle, co było wokół mnie szumu przez ostatnie 2 dni, to ja przez całe życie nie miałam. xD Co muszę? Oszczędzać się, tssa. xD I leczyć kaszel, bo mi w końcu serducho zrobi bunt. xD

EDIT 22.03.2013

Hmm... Rozdział, a raczej jego dodanie wisi na włosku. Chyba muszę się uzbroić na przyszłość w tonę witamin, bo kiedyś przeczytacie, że zajechałam się przez grypę. ==' Organizm coś nie chce współpracować. Mogłabym go porównać z Arielem. Takie same osły. 

Będę się starać, bo najgorsze chyba już za mną (choć katar zawsze działa na opak). Trzymajcie kciuki i wysyłajcie pozytywne myśli. xD

Serdecznie przepraszam za błędy, dziękuję za komentarze i zachęcam do czytania. ;3

 -----------------------------------------------------------------------------------------------

Mierzenie się z przeszłością w myślach nie jest czymś strasznym, a jedynie wzmaga pewność siebie. Całkiem inaczej wygląda to w chwili, gdy owa przeszłość przychodzi jak Mahomet do góry.
Pierwsze kroki Mikołaja stawiane były stosunkowo ostrożnie. Chłopak miał ogromną ochotę zrobić krzywdę osobnikowi siedzącemu przy jego łóżku... Gdyby tylko nie musiał ciągnąć za sobą kroplówki!
Cały czas patrzył na rzekomego brata, nie spuszczając z niego wzroku nawet wtedy, gdy obszedłszy cały mebel wsuwał się pod okrycie, teraz zmienione na koc. Poprawił się na poduszce, opierając na niej plecy i spojrzał wymownie na szesnastolatka. Cieszyło go to, że rodzice powstrzymali Darka przed wtargnięciem. Póki co sam chciał obeznać się w sytuacji, nie musząc hamować własnych emocji na rzecz uspokajania Ziutka, który bez dwóch zdań skoczyłby intruzowi do gardła. Teraz po prostu mógł ułożyć się wygodnie i unieść lewą brew, niemo pytając, co ma nastąpić.
Aleks wydawał się być tym faktem mocno przejęty. Rozłożone na udach dłonie co jakiś czas zwijały się w pięść lub każdy z palców zginał się, lekko drapiąc materiał brązowych jeansów. Ciężko było mu zapanować na odruchami strachu. Kiedy więc kolejna myśl nie opuściła krtani, zrobił coś, co dla niego było tak normalne, a w stosunku do Mikołaja – przełomowe. Wsunął rękę pod materiał czerwonej koszuli i kilkukrotnie potarł nadgarstek. Już w chwili pierwszych ruchów zauważył zmianę na twarzy brata, która ze srogiej i niedostępnej, odrzuciła część nieufności na rzecz pobłażliwego, lecz nie prześmiewczego uśmiechu.
Kubiak usiadł na łóżku i powoli przechylił się w stronę chłopaka, kładąc dłonie na jego ramionach. Jak dotąd to Darek pełnił tę rolę, stosując ją na nim. Tym razem brunet miał możliwość patrzenia na to, jak wygląda osoba, nad którą kontrolę przejmuje obezwładniające poczucie nieodnajdywania się w sytuacji. Mechaniczny gest wzbudził w nim więcej, niż mogły by zrobić słowa. Sam niejednokrotnie postępował podobnie, gdy pragnął wsparcia. Aleks nie wyglądał na takiego cichego i spokojnego. Mikołaj skłaniał się nawet ku temu, że gdyby zaczął rozmowę od naskoczenia na chłopaka i wytknięcia mu, że pewnie jest taki, jak jego rodzice, ten uderzyłby go i z krzykiem wyszedł, trzaskając drzwiami. Lecz ten jeden sygnał, identyczny do tego, który sam nieświadomie robił wielokrotnie, dał mu pewność, że szesnastolatek nie kłamie.
Piwne tęczówki podniosły się wreszcie do góry, patrząc hardo w dużo jaśniejsze.
- Wiedziałeś o moim istnieniu?
Niespodziewane pytanie nie padło z ust starszego chłopaka. Mikołaj odsunął się od Aleksa, rozszerzając oczy w szoku. Zupełnie zbity z tropu milczał przez jakiś czas.
- Oczywiście, że nie.
Chłopak nie wydawał się tym przekonany.
- Miałeś sześć lat, kiedy się urodziłem. Chyba powinieneś o mnie pamiętać – rzucił z wyrzutem, zaciskając szczękę.
- A... – Kubiak westchnął, wypuszczając głośno powietrze przez usta. – Czekaj. Zamiast zarzucania sobie, kto kogo ma prawo znać, wyjaśnijmy kilka rzeczy. Ja zacznę. – Poczekał, aż potaknięcie brata nabierze stanowczości. – Pomijam fakt, że mam ochotę cię pobić, ale nie pozwala mi na to stan zdrowia.
- Ostatnie słowo zawsze musi należeć do ciebie?
Usta Mikołaja zastygły na moment, aby zaraz rozciągnąć się na boki. Gdyby Darek usłyszał to zdanie, mógłby zacząć się zastanawiać, czy Aleks nie jest i jego rodziną.
- Mówisz jak mój brat. Przyszywany. – Z lekkim zdziwieniem obserwował niedowierzanie wypływające na twarz szesnastolatka. – Gdy miałem dziewięć lat oddano mnie do Kubiaków. Nie wiedziałeś? – zapytał niemal piskliwie, przeczesując długie włosy. – Moment... Musimy to sobie podkładać, bo wychodzi na to, że mieliśmy co najmniej trzy lata na to, aby choć raz się zobaczyć, a jestem pewien, że... matka – po raz pierwszy od dawna w ten sposób opisał kobietę, która go urodziła – nie wyglądała na ciężarną.
Aleks zmarszczył brwi, jakby o czym sobie przypomniał.
- To da się wyjaśnić. Widziałem kilka zdjęć, gdy była w ostatnich miesiącach i gdyby nie data, nigdy sam nie wpadłbym na to, że można być tak szczupłym w tym czasie. To podobno kwestia genów. Nieważne, ale...
Mikołaj skinął mu głową, zagryzając paznokieć.
- Jakim cudem – mruczał pod nosem, powracając wspomnieniami do przeszłości. – Owszem, podczas pierwszej komunii towarzyszył mi tylko ojciec, ale wcześniej? Hmm, nie wiem, jak jest teraz. Wcześniej lubili, gdy zadawałem im cięższe zadania. O ile coś mi świta z dwoma miesiącami, podczas których nie widziałem się z matką, co można jakoś podpiąć pod poród, o tyle później... Pamiętasz, pod jakim adresem mieszkałeś?
- Na Mokotowie. Ulica Czerniakowska czterdzieści – wyrecytował, nie rozumiejąc, po co to pytanie. Kiedy jednak spojrzał na blednącego brata, natychmiast pomógł mu opaść na poduszki, przenosząc się obok, aby w razie czego pomóc. – Co ci jest?
- Nieopodal kamienicy przedwojennej... Nie mogę uwierzyć... Byliśmy ledwie kilkadziesiąt metrów od siebie! To dlatego matka mogła bez podejrzeń z naszej strony zajmować się nami tak płynnie... – Na tyle lat ta jedna nazwa ulicy wypadła mu z pamięci, a teraz odżyła na nowo. – Dlaczego aż tak mnie nienawidziła? Oddała mnie obcym ludziom, bo...
- Sprzeciwiłeś się, gdy chcieli gdzieś wyjechać? – Aleks ze smutkiem i współczuciem patrzył na rozbiegane, cierpiące źrenice. Kryło się w nich tyle pytań, tyle bólu... A on, głupi, myślał, że jest jedyną ofiarą. – Od małego zauważyłem pewną zależność. Im więcej mają ze mną kłopotów, tym bardziej się cieszą. Dlatego musiałem coś sprawdzić. Mniej więcej w drugiej klasie podstawówki poprosili mnie, żebym się spakował, bo otwierają kolejną filię swojej firmy. Tym razem miała to być Austria. Nie zgodziłem się. Przyznaję, że byli nieco zdziwieni i jakiś czas rozmawiali ze sobą. W końcu uznali, że mogę zostać, a oni poślą mnie do koleżanki mamy na wieś. Wówczas znów spasowałem i zabiłem klina, klinem. Chciałem kształcić się we Francji. Miasto wymyśliłem na poczekaniu, ale już po ich minach wiedziałem, że mam ich w garści. Obecnie nie wiem, co knują, bo przeprowadziłem się do internatu. Jakoś nie tęsknią... muszą wykonywać to, czego sobie zażyczę, a dodatkowo żądam dowodów, że to wypełnili. Wiem, że to chore, ale to ich własna gra. Nie wiem kiedy i czy w ogóle zrozumieją, że ja wkrótce odejdę, a oni zostaną sami... – Nagle parsknął śmiechem. – Z całym szacunkiem dla młodego wyglądu matki, ale nie sądzę, by mogła spłodzić kolejnego potomka w jej wieku... Chyba, że ma kolejne, które gdzieś ukryła. – Wolał nie zastanawiać się nad tym dłużej. W ciągu kilku godzin przeżył wystarczająco wiele.
Mikołaja jednak wciąż gryzło to, w jaki sposób chłopak dowiedział się o jego istnieniu. Wątpił, by „cudowni rodzice” nagle zapragnęli rozpowiadać wspaniałe wici... Z drugiej strony, skoro ich tutaj nie było, to dlaczego jest Aleks?
- Uciekłeś z domu?
W piwnych tęczówkach rozbłysło rozbawienie.
- Nie, no, żartujesz? – Zaśmiał się krótko, chichocząc. – We Francji są teraz ferie, więc zamiast w internacie, czas spędzałem z rodzicami. Zresztą musiałem przygotować się do koncertu. Gram na skrzypcach. – Sam nie wiedział, dlaczego czuł potrzebę pochwalenia się tym. – Między jednym treningiem a drugim usłyszałem sygnał telefonu. Jakiś mężczyzna mówił, że dzwoni ze szpitala i chce skontaktować się z mamą. Może nie zdziwiłbym się, gdyby rozmowa toczyła się po francusku, ale tu chodziło o Polskę. Pewnie domyślasz się dalszego przebiegu wydarzeń.
Mikołaj był w stanie wyobrazić sobie, jak tamta kobieta ze spokojem oświadcza, iż proszoną ją o przyjazd do syna, gdyż doznał wypadku i będzie potrzebna ewentualna obecność biologicznego rodzica.
- I tak po prostu spakowałeś się i przyleciałeś?
- Wiesz... Nakrzyczałem na nich, kazałem podać adres do ciebie i, jak sam to opisałeś, spakowałem się i przyleciałem. Nie patrz tak na mnie. Ty akurat powinieneś rozumieć to jak nikt inny. Skoro muszą męczyć się z odwoływaniem koncertu, załatwianiem ewentualnej wymówki i innych komplikacji, to są w swoim żywiole i szaleją ze szczęścia. – Zalegająca cisza była czymś dobrym. Zarówno on, jak i Mikołaj widzieli w sobie własne odbicia. Aleks czuł, że brat chciałby go jeszcze o coś zapytać. Nie zamierzał go popędzać. Sam dziwił się, jak szybko przebiegła ta trudna rozmowa. Nadal obawiał się wątpliwie dobrego przyjęcia ze strony obecnych członków rodziny dzwudziestojednolatka. Cieszył się jednak tym, że jego mocne podejrzenia o nieuczciwości brata okazały się tylko głupimi wymysłami.
- Słuchaj... Moment! – Student nabrał gwałtownie powietrza. – Jak ty w ogóle masz na imię? Mama mi mówiła, ale... Wybacz. – Spojrzał na chłopca ze skruchą.
- Aleksander... Aleks. Tylko nie Olek, proszę. – Nastolatek jęknął głośno, splatając ze sobą palce, jakby chciał modlić się do brata.
- Hmmm – Mikołaj zamruczał, uśmiechając się sugestywnie. – Jak Aleksander Wielki.
- Niby tak, ale ja wolę dziewczyny. – Nie uszła mu subtelna zmiana w zachowaniu chłopaka. Jak nikt potrafił obserwować różne gesty. Chyba nauczył się tego, o ironio, dzięki rodzicom, którzy zazwyczaj nastawieni byli wyłącznie na ucieszony gest aprobaty lub co najwyżej zdziwienie nowym zadaniem, ale nigdy nie przestraszyli się żadnego. Mikołaj wyglądał właśnie tak... jakby zaniepokoił się odpowiedzią. A może raczej tym, że Aleks w tak jednoznaczny sposób odczytał porównanie do władcy macedońskiego. – To znaczy... bo ja nie mam nic przeciwko... No wiesz... – Czuł nieustępujące od kilku chwil pieczenie policzków. – Nic mnie już nie zdoła zaskoczyć, więc jeśli... jesteś... – Nagle ukrył twarz w dłoniach. – Co ja robię? – Równie szybko podniósł wzrok na brata. – Kosmita, krasnoludek, elf, czy ktokolwiek inny... Boże, jak ja się teraz wygłupiłem...
Szerszych oczu od tych Mikołaja najpewniej nie było w promieniu kilku kilometrów. Chłopak nie nadążał za tym, co mówił nastolatek. W pewnym momencie naszła go nawet myśl, czy Aleks ma jakiś wyłącznik, bo nakręcanie się przez kilka minut doprowadziło go do osiągnięcia kulminacyjnego punktu zaskoczenia. Musiał sobie inaczej z tym poradzić. Znów siadając na łóżku wyciągnął przed siebie ramiona i zwyczajnie przyciągnął do siebie niczego niespodziewającego się nastolatka.
- Tak, jestem gejem, ale nie musisz być dla mnie miły przez to, że jesteśmy spokrewnieni. – Jakże dobrze było usłyszeć ciszę. Dobrze, on też nie należał do milczków, ale Aleks bił go pod względem gadatliwości na głowę. Pozwolił mu poprawić się wygodnie i z napięciem oczekiwał odzewu.
- Skoro nauczyłem się dobrych cech, które nie są nasączone sztucznością, a szczerością, pozwól mi ich używać, dobrze?
Ciężar, który nie zdołał jeszcze tak bardzo przytłoczyć serca Mikołaja opadł nagle. Może i chłopak nie miał na tyle czasu, by przygotować się do rozmowy na te tematy, a już zwłaszcza z bratem, którego poznał ledwie kwadrans temu, lecz nagłe skoki emocji wystarczająco dały się we znaki osłabionemu organizmowi. Czuł wręcz fizyczne zmęczenie, ale tak cholernie cieszył się, że w pokręconej, biologicznej rodzinie znalazł kogoś bliskiego.
- Cieszę się, że cię mam. – Mógł pozwolić sobie na chwilę słabości, zwłaszcza, że Kubiakowie nadal nie interweniowali. To jednak przypomniało mu także o drugim... a może wciąż pierwszym, bracie. – Możesz zawołać resztę? Niepokoi mnie ta cisza... – Pozwolił nastolatkowi opuścić uścisk swoich ramion, wpatrując się teraz jak długie włosy okrywają szczupłą talię, przenosząc się płynnie podczas ruchów. Z zaciekawieniem zerkał w lukę otworzonych drzwi, wkrótce potem uśmiechem obdarzając powracającego Aleksa, Kubiaków, Radka i Ziutka. Miał ochotę parsknąć śmiechem, gdy Wolski niemal wbił się w ścianę tuż obok łóżka, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę, że czeka go przecież konfrontacja z praktycznie obcymi mu ludźmi. Dodatkowo sprawy nie ułatwiała mina Darka wyrażająca tyle, co „Mikuś, powiedz słowo, a ubiję gada!”. No, może nie aż tak dosłownie. Mimo tego Mikołaj wiedział, że nie może pozwolić sobie na zbyt wielkie rozluźnienie. Nie teraz... i też z tego powodu, że od jakiegoś czasu zauważył, iż Darek przejawia ku niemu strasznie zaborcze sygnały. Rozmowa z Adamem w czasie świąt wiele mu dała i uzmysłowiła. W końcu doszedł do wniosków, że Ziutek tak agresywnie reaguje na decyzję o spotkaniu z biologicznymi rodzicami, bo nie chce, by ci zabrali mu ukochanego braciszka. Prócz krótkiego okresu rozłąki, mężczyzna cały czas opiekował się nim, chodził niemal krok w krok, a teraz sztyletował spojrzeniem Aleksa, jakby bał się, że zostanie dostawiony na bok. Z tego też powodu Mikołaj podjął jedyną słuszną decyzję, jaką mógł w tej chwili wymyślić. – Darek. To jest nasz brat, Aleksander. Ale nie Olek! I tak, nasz. Póki jestem w szpitalu, masz się nim dobrze zająć. Szanowni Wolscy nie powinni mieć nic przeciwko. Zresztą nowe wyzwania to dla nich jak prezent. Tylko mi go za bardzo nie obłaskaw, bo potem nie będzie chciał się do mnie przyznać.
Cisza.
Zdezorientowany Darek spojrzał w szoku na Radka, potem na Aleksa, a na końcu ulokował wzrok w Mikołaju, chcąc upewnić się, czy ten nie oszalał. Z miny brata wyczytał, że mówił jak najbardziej poważnie, ale... O co on go prosi? Ma się zaopiekować... tym chłopakiem? To on tu zostaje? Bo już zupełnie nie rozumiał.
Nieco ośmielony Aleks zrobił kilka kroków do przodu, uważnie obserwując zachowanie Darka. Nie wiedział, czemu, ale trochę bał się tego mężczyzny. Może to przez jego czerwone tęczówki? Chwilowa odwaga znów nieco podupadła. Wolski nie zdawał sobie sprawy z tego, jak uważnie obserwuje go Mikołaj i czeka na efekt swoich działań – tak szybko rozgryzł nastolatka... Widząc w nim siebie.
Nadgarstek Aleksa zakleszczył się w jego prawej ręce, której wierzchnia strona pocierała opornie o skórę. W ten sposób uspokajał się, ale i pokazywał światu, że się boi. W myślach pospiesznie dobierał słowa, choć te jak na złość nie chciały zlepić się w sensowny dialog. Nie wiedział już, co ma zrobić... I nie musiał. Z jękiem zaskoczenia odbił się od klatki piersiowej Darka, znikając w jego szerszych ramionach i klatce piersiowej. Kątem oka dostrzegł przekorne kiwanie głową jasnowłosego Azjaty, a chwilę później odważył się zadrzeć głowę, spoglądając na wyższego o co najmniej dwadzieścia centymetrów mężczyznę. Z cichym pomrukiem przyjął też dużą dłoń na swojej głowie.
- To miłe, kiedy mnie tak głaszczesz.
I Darek wiedział już, że ma drugiego, cudownego członka rodziny, za którym wstawi się i pobiegnie z pomocą, choćby ten mieszkał na samym końcu świata.