37. Translate it to me...

Cześć, Elfiątka! Dziś nieco później. Zbierałam się do tego pisania w bólach i mękach. Rozdział powstał dziś, a plany na niego tworzyły się od środy... a i tak w praniu wyszło całkiem inaczej, co nie znaczy, że gorzej. Taa... Co mogę Wam jeszcze napisać? Hm, na pewno jedno - bądźcie przygotowani na to, że za tydzień może być ostatni rozdział. Zależy, jak się ułoży, bo to niemal nadeszło dziś, ale znowu się rozpisałam. xD Przy końcu. xD 

Odpowiedzi:

Basia - Hejo ;3 Haha xD Gdybym uśmierciła Sebastiana, miałabym do czynienia z wieloma, naprawdę. xD Tu już niemal miałam groźby skierowane w moją stronę. XD Muszę zaopatrzyć się w jakąś ochronę. :D Kraksa była nieopodal miejsca mieszkania Damiana i Lucasa, bo w tym miejscu jest dosyć niebezpiecznie i naprawdę spadło tam drzewo. :P Wszyscy będą czuwać... a nawet jedna osoba pojawi się nadprogramowo. ;>

Aq - Nie mogłam dodać Ci komentarza na blogu, więc napisałam Ci pod Twoim. ;3

Uuu, dziewczyny gdzieś wywiało.

Zielona Strefa

Stanowczo za krótko trwa weekend... Nawet przedłużony. Człowiek budzi się rano i myśli "Kurcze, jutro znowu poniedziałek. Czemu nie można powiedzieć - dopiero sobota?" xD 

Mam dla Was zdjęcia miejsca wypadku z drzewem, ale zapomniałam je ściągnąć na dysk. Dodam je więc jutro. ^^

Pozdrowienia dla kochanego Damiana, żeby nie czuł się samotnie ;*

EDIT 11.03.2013r.
Jak obiecywałam, wstawiam zdjęcia. Zrobię Wam mini trasę. xD 
Najpierw był MOST, potem widok na STRADOM (swoją drogą zarówno budynek jak i pociągi przydało by się odremontować...). Co dalej... STRADOMKA. xD Potem budynek STRAŻY. Teraz, moi drodzy macie nieszczęsne DRZEWO - teraz oczywiście ścięte... i pełno tam petów... Ale pokazuję Wam, że zdarzenie z nim naprawdę miało miejsce. Tutaj drzewo z przystankiem. xD Następnie miejsce ZA WYPADKIEM i KOŚCIÓŁ, o którym wspominał Sebastian, a za którym (czyli jadąc drogą - w lewo - zdjęcia przedostatniego) dostalibyście się do "jego" domu. xD

EDIT 17.03.2013r.

Moje drogie Elfiątka. Niestety, to nie nowy rozdział. Jestem w połowie i nie wiem, co dalej zrobić. Dlatego ogłaszam, że... jutro rozdział powinien się ukazać. ;) Muszę jeszcze dokładnie obmyślić pewną kwestię.

Mam nadzieję, że mi to wybaczycie.

Serdecznie dziękuję za komentarze ( <3), przepraszam za błędy i zapraszam do czytania.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Mikołaj

Sny nawiedzają mnie średnio raz na kilka dni. Zdarza się, że w ciągu jednej nocy skaczę w kilka zupełnie niepowiązanych ze sobą historii lub wręcz przeciwnie – budzę się zupełnie nagle, a gdy znów zamykam oczy, Morfeusz wspaniałomyślnie pozwala dokończyć przerwany wątek.

Tym razem jest inaczej. Wiem, że chociaż idę przez miasto i słyszę głos Sebastiana, jednocześnie znajduję się gdzieś obok, jakbym był zwykłym obserwatorem. Ponadto to, co się dzieje, zdarzyło się naprawdę. Czyżby wspomnienie kilkunastu minut sprzed wypadku miało zostać odtworzone? To dziwne... Chyba nie do końca wiem, co się stało, ale każdy kolejny krok to jak odkrywanie pól planszy albo odwróconych kart. 

Mimowolnie spoglądam w lewo, kiedy nieopodal wyrasta mi przed nosem budynek okulisty. Obok, ogrodzony siatką kościół zaczyna wybijać trzeci kwadrans. Przystaję, a raczej moje „ja”, to cieliste, bo  ja patrzę na to, zawieszony w przestrzeni. Jakbym stał się wiatrem albo częścią powietrza. Podążam wzrokiem w kierunku, w którym obrócona jest moja głowa. Sebastian łapie mnie za przedramię. Chyba mocno się zdziwił. Sam do tej pory czuję, jak serce głośno i stanowczo uderza w piersi, jakby nagle powiększyło się i rzucało w sidłach żeber.

Dokładnie obok nas, w wąskim przesmyku łączącym dwa przejścia na dworzec autobusowy, widzimy parę policjantów. Ot, męski patrol. Zauważam... Nie, przecież to już się wydarzyło. W takim razie zauważyłem, czy też zauważyliśmy z Sebastianem coś, co zaskoczyło nas tak bardzo jak i wywołało rumieńce. O ogrodzenie opierał się wyższy od nas mężczyzna, który zsunął się nieco, aby być na równi z partnerem. Ten z kolei wsunął palce między oczka siatki, rozstawiając ramiona tak, by skupić uwagę kolegi na sobie. Jednocześnie zbliżył się do niego w ten sposób, jakby chciał powiedzieć mu coś dosadnie, albo... pocałować? Tak, dokładnie tak do wyglądało. Byłem pełen podziwu dla ich odwagi. Przecież w tym miejscu przewijało się wiele osób, a oni tak bezceremonialnie okazywali sobie uczucia. Och, może wyolbrzymiam, może mieli coś innego na myśli, ale z perspektywy przechodnia nie dało się tego inaczej zinterpretować. 

Gdy mój wzrok spotkał się ze spojrzeniem tamtej dwójki, posłałem im najlepszy uśmiech, jaki mogłem z siebie wówczas wykrzesać i nieco przyspieszyłem. Sebastian chyba wspominał, że speszyli się, ale nie odsunęli od siebie, odwzajemniając mój gest. Cóż, lepiej mieć sprzymierzeńców w tej sferze społecznej. 

W szybkim tempie dotarliśmy na moje stanowisko. Śmiać mi się chciało, gdy po raz kolejny przeprowadzałem identyczną rozmowę, dokładnie odtwarzając jej przebieg. Zdawałem sobie sprawę z tego, co za niedługo nastąpi, jednak skoro śnię, to co złego może mi się stać?

- Hej, Mikołaj, a gdybym tak pojechał z tobą, co? Przecież i tak jadę w tę samą stronę i twój autobus staje na moim przystanku.

- Przerabialiśmy to już w Konsulacie. Idź na swój transport, a mną się nie przejmuj. I tak bardzo mi pomogłeś.  

Sebastian jednak uparł się i wywalczył czekanie, aż nie usiądę i odjadę. Okazało się, że autobus będzie miał opóźnienie i najpewniej przyjedzie zastępczy. Taaa, uwielbiam takie momenty, bo zawsze wówczas podjeżdża największa zakała wszystkich pojazdów – ani to ciche, ani ładne, a już na pewno do wygody mu daleko. Plastikowe, niekiedy ustawione vis a vis, siedzenia zmniejszają powierzchnię autobusu, przez co więcej jest miejsc stojących. Wokół pełno rurek – wiadomo, żeby się ludzie mogli czegoś złapać, jak kierowca zacznie piracić. I to kolejny powód, dla którego zarówno ja, jak i moje drugie „ja” wzdrygnęliśmy się jednocześnie. Gdyby totolotek przekładał się na trafność w losowaniu kierowcy, byłbym milionerem. Dlatego, gdy pięć minut później, wyciągając bilet z torby kierowałem się w stronę podjeżdżającego samochodu, spojrzałem sugestywnie na blondyna, potwierdzając mu swoje przypuszczenia.

Wyjazd z dworca był dosyć płynny. Aż byłem zdziwiony, choć przeżywałem to drugi raz. Jazda – w tym negatywnym słowa znaczeniu – zaczęła się po wjechaniu na most. Z racji śliskiej nawierzchni trzeba było wdepnąć gaz, by nie stoczyć się w dół. Potem było już coraz szybciej. 

W środku nie było wielkiego tłoku. Najwyraźniej uczniowie postanowili przedłużyć sobie wolne, a osoby pracujące – urlopy. Usiadłem w centrum autobusu, tuż przy drzwiach. To był mój mały rytuał. Poza tym z tyłu buszowała cząstka młodszego pokolenia, a ewentualni znajomi woleli nie szukać daleko wolnych miejsc (zwłaszcza, że jak wspominałem, ich liczba nie porażała), więc zajmowali te pierwsza, a ja mogłem cieszyć się spokojem. Niekiedy lubię pogawędzić, ale droga do domu kojarzy mi się z wyciszeniem. 

Uśmiechnąłem się do mijającej mnie dziewczynki, która jakimś cudem zdołała skłonić kierowcę do zatrzymania się na przystanku. Znałem ją, bo jej podstawówka była łączona z moim gimnazjum. Często wykłócaliśmy się razem o paletki do tenisa stołowego, obiecując, że oddamy je w nienaruszonym stanie. Ona, oczywiście zajmowała inny stół, mniejszy. W końcu mogła co najwyżej uczęszczać do drugiej, trzeciej klasy. Kurczę, minął już kawałek czasu. Teraz pewnie orientowała się w propozycjach do szkoły średniej, ale nadal była takim samym chudzielcem na dwóch szczudełkach. Kręcone, jasne włosy spięła w kucyk. Gdy usiadła na miejscu, niespodziewanie szturchnęła mnie w ramię.

- Wpadłbyś do nas. Pani Kozieł cały czas marudzi, że za tobą tęskni.

Parsknąłem śmiechem, spoglądając na nią bokiem.

- Chyba za piłeczkami, które jej zgniotłem.

- Oj, zaraz ty. Po prostu nogi paliły ci się do grania, gdy szukałeś zaginionych pingpongówek – mówiąc to, przesiadła się do mnie, zajmując miejsce od okna. – Ale serio, mógłbyś wpaść. Ja w tym roku kończę, więc mała partyjka z mistrzem chyba by ci nie zaszkodziła? – Posłała mi rozbawione spojrzenie, w których czaiła się nuta wyzwania.

- Mnie nie, ale tobie? – Przecież nie dam się nastolatce. Właśnie... ciekawe, czy mój brat jest taki sam, czy wręcz przeciwnie, podał się do rodziców...

- Więc jesteśmy umówieni! Widzę cię w tym tygodniu!

Jakimś cudem zdołałem się powstrzymać przed zwróceniem jej uwagi na temat rozpoczynania zdań. Ostatecznie zrezygnowałem z tego, chcąc omówić godzinę i teraz, z perspektywy widza, mogłem uznać, że idealnie trafiłem w kwestii tematycznej. Mianowicie godzina, czy też minuta wypadku właśnie nadeszła. Autobusem szarpnęło, gdy kierowca zahamował, po czym skręcił gwałtownie. W tym samym momencie tuż przede mną coś spadło na dach, wybijając szyby w oknach i zaległa cisza. Jakimś cudem zdołałem przytrzymać się barierek nie uderzając w nie. Od razu spojrzałem na dziewczynę, ale i ona nie miała żadnych obrażeń. Co najwyżej była przestraszona.

Pojazd stał w poprzek drogi. Samochody jadące od strony kościoła uratowały się, nie doprowadzając do kolizji. Mimowolnie spojrzałem w duże okno naprzeciw drzwi. Chciałem do niego podejść, ale w ostatniej chwili zauważyłem pędzący z naprzeciwka czerwony, miejski autobus. Nie namyślając się, obróciłem się przodem do dziewczyny i objąłem ją mocno. Nastąpił kolejny huk, a ja, uderzając głową w kant szyby, straciłem przytomność.

***

Czwartek, 6 stycznia

16:15

Sale szpitalne mają to do siebie, że są pierwszym wnętrzem, jakie pacjent musi zobaczyć po obudzeniu. Dzielą się na kilka grup, z których wyróżnić można trzy. Pierwsze są zupełnie sterylne, a więc dają po oczach bielą, a po nosie chemicznym zapachem dziwnych leków, których nazwy trzeba by uczyć się kilka dni, aby je dobrze przeczytać. Kolejnymi są kolorowe, pełne barw i ciepła pokoje przeznaczone dla mniejszych pacjentów, aby czuli się tam bezpiecznie, ale nie jak w domu. Do niego mieli szybko wrócić. Zostały ostatnie ze zbioru, mianowicie sale zupełnie neutralne. Niekiedy zielone, innym razem pomarańczowe... Najważniejsze, że miały jeden kolor. Tak właśnie wyglądała większość z pokojów medycznych w Częstochowie i w jednym z nich przebywał Mikołaj. 

Od jakiegoś czasu nie był sam. Kończący zmianę Adam postanowił poprosić Damiana o dzień wolnego, w czasie którego był przekonany, iż jego młody mężczyzna odzyska przytomność. Z racji rodzaju rany potrzebne były niezbędne badania skierowane na obserwację głowy chłopaka. Na szczęście wyniki były obiecujące i prócz lekkiego wstrząśnienia mózgu nie doszło do poważnych obrażeń. Najwyraźniej z jakiegoś powodu organizm Kubiaka postanowił jeszcze trochę odpocząć, toteż upłynęły dwie doby, nim zaczął dawać oznaki przebudzenia.

Gdy teraz Adam słyszał ciche pomrukiwania i widział jak powieki lekko drżą, a pod nimi wyraźnie porusza się gałka oczna, odetchnął z ulgą, ujmując dłoń Mikołaja. Martwił się o niego piekielnie. 

- Gdzie ja jestem? – Jasne tęczówki zwęziły się pod naporem przebijającego się jeszcze słońca. Powoli docierały do niego pojedyncze drobne gesty, takie jak ciepło ręki. – Adam?

- Cześć, Królewno. Wreszcie raczyłaś spojrzeć na mnie nieco przytomniejszym wzrokiem. – Mężczyzna nie mógł powstrzymać się przed pogładzeniem nabierającego kolorów policzka studenta. – Wiesz, jak się nazywasz, gdzie mieszkasz? Pytam, bo doznałeś urazu części czoła i muszę sprawdzić twoją pamięć.

- Mhm... 

- Nie powiem, żeby mi to wystarczyło, ale niech ci będzie. Pewnie chcesz wiedzieć, co się stało?

Mikołaj zaprzeczył, podciągając się na poduszkach.

- Pamiętam wypadek, ale nie wiem, co działo się później. Jak tutaj trafiłem?

- Sanitariusze zabrali twój plecak, ale nie sprawdzili dokumentów. Lekarze myśleli, że jesteś jeszcze dzieckiem, więc umieścili cię w moim skrzydle. Wyobraź sobie moje zdziwienie, kiedy w drzwiach minąłem się z tobą na noszach. Od razu poświadczyłem o naszej znajomości, ale nie było czasu na zmianę miejsc. Ordynator zajął się twoim przypadkiem, a gdy wykluczył zagrożenie życia, przeniesiono cię tutaj.

- Jaki dziś dzień?

- Czwartek.

Najważniejsze było już za Fibakiem. Teraz pozostało mu najgorsze. 

- Słuchaj... Mam dla ciebie dwie wiadomości. Informacyjną i... taką, z której nie będziesz zadowolony. Od której zacząć? – Spojrzał na palce chłopaka. Musiał być jeszcze zmęczony, skoro zamiast mówić, pokazał ‘jedynkę’. – No dobrze. Kiedy stałeś na dworcu, Sebastian zdołał wsiąść do trzydziestki. Ruszył nieco wcześniej, ale twój autobus zdołał go wyprzedzić. W końcu miejski staje na każdym przystanku. Gdy ty utknąłeś na drodze, samochód, w którym był Murek zderzył się z waszym. – Musiał przytrzymać mocniej rękę chłopaka. – Nie denerwuj się. Sanitariusze spisali się na medal, a on wraca powoli do zdrowia. Jeśli chcesz, mogę cię do niego zaprowadzić, ale poczekaj... Jest jeszcze coś. – Miał nadzieję, że Mikołaj będzie równie małomówny przy tej sprawie. – To są zwykłe procedury i nie mogliśmy inaczej postąpić. Musieliśmy wezwać twoich biologicznych rodziców, gdyby potrzebna była krew albo szpik.

- I co, są tutaj? – Brew Kubiaka powędrowała do góry, a usta rozjechały się w ironicznym uśmiechu. Miał ochotę parsknąć, widząc wkradającą się niepewność na twarz Adama.

- Mogę ci powiedzieć tylko tyle, że w razie wypadku są pod telefonem, ale... nie, nie zjawili się. – Palące spojrzenie Mikołaja wymusiło tę odpowiedź. Dotarła do niego nowina o fatalnym zachowaniu tamtych ludzi. Dał się wtedy namówić Darkowi na wspólny wieczór, podczas którego przegadali kilka godzin, po których jeszcze bardziej zrozumiał nienawiść przyjaciela. – Chcesz o tym porozmawiać?

Pełny oburzenia wzrok natychmiast wwiercił się w jasnoniebieskie tęczówki.

- Nie. Chcę iść do Sebastiana. – Odrzucił kołdrę, już w wyobraźni łapiąc za stojącą obok kroplówkę, ale zamiast tego zamarł, wpatrując się nie tylko w zielonkawą, szpitalną sukienkę, w jaką go ubrano, ale i jakiś kabelek wystający spod niej. – Y... co to?

Mina Adama momentalnie zmieniła się na iście rozbrojoną, choć dzielnie starał się to ukryć.

- To jest cewnik.

Oczy chłopaka zwęziły się.

- Jakaś pielęgniarka dotykała mnie w tym miejscu? Gdyby to był pielęgniarz, to okej... Weź mi to wyjmij, no! I nie uśmiechaj się teraz w taki sposób, bo zaczynam się bać.

- Jeśli będziesz niegrzeczny, zrobię ci lewatywę. – Z ulgą przyjął sprawną zmianę tematu rodziców. – Poczekaj chwilę. Poproszę kogoś i nie, sam tego nie zrobię. – Z niechęcią wypuścił rękę chłopaka. Gdy wstawał, pochylił się jeszcze nad nim, niemal szepcząc. – Aczkolwiek nie przeczę, że chętnie bym tam zajrzał. – Hipnotyzując spojrzeniem skusił się na delikatny pocałunek, przerywając go, gdy wyczuł aktywność ze strony Mikołaja. Chwilę później wyszedł z sali, zostawiając Kubiaka.

Kilka minut później oberwało mu się za taką akcję. Idąc blisko studenta musiał pilnować go, aby ten nie upadł. Nieużywane przez dwa dni nogi mogły łatwo ugiąć się, a chłopak upaść, jednak po jego mocnym sierpowym skierowanym pod żebra Adama można było wnioskować, że pełni sił mu nie brakowało.

Sala, w jakiej przebywał Sebastian, znajdowała się trzy drzwi na lewo od tej, którą zajmował Mikołaj. Już za progiem słychać było dobiegające ze środka rozmowy, więc student pociągnął za klamkę, wchodząc. Jakże zdziwił się, widząc tam niemały tłumek, a w nim Darka. 

Nie mniej zdziwiony Ziutek otrząsnął się w porę i bez słowa podszedł do brata, przyciskając go do siebie.

- Przepraszam, Mikuś, naprawdę przepraszam. Jestem głupkiem, przecież wiesz.

W pierwszym odruchu chłopak chciał się z nim podroczyć.

- Cóż, nie zaprzeczę, ale miałeś rację... 

- Nie zachowałem się tak, jak powinienem.

- Jednak jesteś ze mną, jak zawsze, prawda? Nigdy mnie nie opuściłeś. No, ostatnio uznałeś, że mi nie pomożesz, ale ostatecznie i tak czuwasz. Gdyby każdy miał takiego dobrego brata, byłby bogatym człowiekiem... I uduszonym. Darek, zgniatasz.

- Mhm...

Słysząc wilgotne potaknięcie, Mikołaj pogłaskał Ziutka po głowie.

- No, już, już. Nie ty jeden chcesz się ze mną przywitać. – Zupełnie nieoczekiwanie dla brata cmoknął go w usta, mrugając do niego. Wykorzystał tym samym niezręczność, w jakiej znalazł się Darek, podchodząc bliżej łóżka szpitalnego. Dziwnie było mu ściskać rękę z Damianem i nowo poznanym Kryspinem, ale Lukas i Radek nie stanowili większej przeszkody. – Co z nim? – Sugestywnie skinął głową w kierunku Murka.

Udzielenia informacji podjął się Weiss, siadając na powrót obok ukochanego.

- Poprawia mu się. Lekarze mówią, że powinien obudzić się za kilka dni. W końcu dwa pęknięte żebra, lekko uszkodzone płuco i potężny siniak na klatce piersiowej to nie jest błaha sprawa.

Mikołaj poczuł się winny stanu kolegi. Gdyby nie pozwolił mu iść, albo pozwolił biec na wcześniejszy autobus, gdy ten jego się spóźniał, nie doszłoby do tego...

W sali zapanowała cisza przerywana pikaniem maszyn. Kryspin wolał nie mówić, że Murek wymagał jeszcze jednej reanimacji. Już po minie bruneta widział, że ten obwinia się o całe zdarzenie. Sam był pod wielkim strachem, kiedy odebrał telefon od Damiana. Przez ostatnie dni nie mógł się zwalniać z pracy, ale tuż po niej cały swój czas spędzał na siedzeniu przy Murku. Rodzice chłopaka nie komentowali tego, aczkolwiek patrzyli na niego z wielkim pytaniem w oczach. On wolał jednak poczekać z deklaracjami do czasu, aż Sebastian wybudzi się.

- Dobra, Dami, nic tu po nas. – Profesor pierwszy pożegnał się z byłym uczniem, klepiąc go pocieszająco po plecach. Chciał się tylko dowiedzieć, jak przebiega leczenie dwójki studentów. 

Zaraz za nim i Damianem z sali wyszli obaj bracia i Radek, wymijając się w drzwiach z państwem Murków. Skinęli sobie głowami, po czym trójka mężczyzn wyszła na korytarz. Na nim zastali rodziców Darka i Mikołaja.

Małżeństwo natychmiast przytuliło młodszego syna.

- Napędziłeś nam strachu. – Przyznała kobieta. – Teraz też, bo weszliśmy do twojej sali, a tam pustka. Dobrze, że pielęgniarka była zorientowana. – Zdecydowanym ruchem nie pozwoliła wprowadzić się do środka pokoju, wymieniając szybkie spojrzenie z mężem. – Kochanie, poczekaj. Wolałabym, abyś najpierw sam tam wszedł. Kiedy zbieraliśmy się z ojcem, aby tutaj przyjechać, ktoś zapukał do drzwi. Okazało się, że był to jakiś młody chłopak. Pytał o ciebie, więc wyjaśniliśmy mu, że jesteś chwilowo niedostępny, a on... Po prostu zbladł i niemal błagał nas, by go tutaj przywieźć. Czeka tam na ciebie.

Mikołaj zmarszczył brwi, słysząc przyspieszony rytm serca. Miał niejasne przeczucie, co do tego, kim jest ta osoba, ale musiał się upewnić.

- Przedstawił się jakoś?

Kobieta westchnęła, starając się uśmiechnąć. Niezbyt dobrze jej to wyszło.

- Tak... To Aleksander Wolski.

Student nie słuchał już wyjaśnień matki proszącej go, o wyrozumiałość. Z palącą go ciekawością, ale i pewną dawką złości podszedł szybko do drzwi, wciąż ciągnąc za sobą kroplówkę. Wyglądał nieco zabawnie, choć poza tym elementem był zupełnie poważny. Naciskając na klamkę przymknął na moment oczy, a kiedy je otworzył, uprzednio pchnąwszy drzwi, zobaczył siedzącego na krzesełku chłopaka o długich, ciemnych włosach i nieco pucołowatej twarzy. 

Tak, to bez wątpienia był jego brat.