36. Translate it to me...

Cześć  i ahoj, moje Elfiątka! XD Taak, też widzę zegar... I też dziwię się, że dałam radę. Nie ma to jak mobilizacja. xD Rozdział wyszedł perfekto tak, jak chciałam. Idealnie w tym momencie! xD Momentami miałam wrażenie, że jednak nie dociągnę, albo będę musiała pociągnąć dalej ten wątek (brak określenia na dany przyrząd - zaćmienie xD - albo niewiedza, jak inaczej zastąpić powtarzający się wyraz sprawiała, że były zastoje i cierpienie na twarzy "Kiedy ja to skończę?". Ale dałam radę xD Swoją drogą miałam tak wisielczy humor, iż cieszmy się wszyscy, że kogoś nie uśmierciłam w opowiadaniu. A było blisko.

 

Odpowiedzi:

Neko: Nadrabianie jest fajne. xD Gdy rozdział jest urwany w jakimś momencie, Ty masz zapas notek i nie denerwujesz się tak bardzo. xD Sofa była miękka, a koc ciepły.  xD Chłopaki pewnie poszli by na całość, ale Mikołaj mógłby tego żałować... albo bardzo się wstydzić. To tak, jakby to zrobił na złość bratu. Z kolei Kryspin to mały szaleniec. xD Skoro pierwszy raz w życiu miał zrobić bałwana - i to dzięki Sebastianowi - to chciał go jakoś... do niego porównać, przypasować. A że chłopak mu często uciekał, był czujny i się płoszył, ot, króliczek. xD Darek szybko dowie się o jakże "pięknej" wiadomości o rodzinach i nowym bracie. Radek go ładnie sprowadzi na ziemię... a przynajmniej mam nadzieję, że udało mi się to tak zapisać. xD Ja w ferie się obijałam, a teraz... zajęcia kończę w środę o 9:30 xD Czwartek wolny, piątek praktycznie też. xD

Sue-chan - Tak coś czułam, że to było w najnowszej OVA... Obejrzałam tylko raz, więc wiesz... ja muszę kilka razy, aby w pełni zaspokoić głód i wiedzę. xD Rodzice Mikołaja nie pojawią się nawet. To taka... taki menifest, czy apel - że oni od początku nie integrowali się z synem w jego życie.

Basia - Gdyby Darek był w Konsulacie, pewnie doszłoby do kłótni, wyzwisk, aż w końcu Mikołaj zwyczajnie uciekłby z budynku. Dzisiaj znów trochę akcji - zwłaszcza na początku. xD O fakcie ukrywania brata Mikołaja wspomnę, a raczej napiszę, bo to nie może być pominięte... Tak znikąd, to nie. xD Rodzice nie pojawią się... Ci biologiczni. Całe opowiadanie wspomina o nich, ale nie pokazuje. Wiemy tylko tyle, że Mikołaj odziedziczył po matce długie włosy. ;P Dziękuję za tak miłe słowa ;3 

Star1012 - Haha, tak Radek powie Darkowi. xD Rozmowa nie będzie przyjemna, choć dobrze się zakończy. Nie gwarantuję, że równie przyjemnie będzie chwilę później... ale trzeba pamiętać, że strach ma wielkie oczy, a tak naprawdę może być zupełnie inaczej... lepiej. ;)

Zielona Strefa

Poszaleliście z komentarzami xD "Kocham Was" to za mało, by wyrazić wdzięczność!

Hehe, w statystykach zauważyłam fajną opcję "słów-kluczy", gdy chcecie wejść na mojego bloga. Kilka kompletnie doprowadziło mnie do wytrzeszczu oczu, więc podzielę się z Wami wynikami, abyście i Wy wypowiedzieli się na ten temat :D Najwięcej wpisywano "Fantazji Skrzata" oraz "Myśli ludzkich", więc pokażę tylko perełki. xD

  
dziwne spotkania
ed x roy fma    
perttu kivilaakso gejem
zaborcze seme fantazje skrzata blogspot  
wiolonczela, pękniety gryf
opowiadanie szantaż z nauczycielka
"nie uderze cie" opowiadanie
niedostepna funkcja pies imvu
elbis zamieniony w szejtana               WTF? XDD
shizaya opowiadanie noworoczne

 Uwielbiam Was xD

  Jak byście widzieli koniec tego opowiadania? xD

 

Sedrecznie witam Yaoistę ;) Mam nadzieję, że będziesz tutaj wpadał choć od czasu do czasu. ;)

 

  Aaaa! Rozdział Dedykuję Psotnikowi, Kinmakurowi. ;3

 

Zapraszam do czytania i przepraszam za błędy.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Czerwone Audi zaparkowało w garażu. Początkowo blaszany, teraz wyglądał o wiele porządniej, a i samochód chciał szybciej odpalać. Najwyraźniej ciepło służyło nie tylko ludziom.
Z miejsca dla pasażera wysiadł Damian. Pozwolił kierować partnerowi, samemu pogrążając się w myślach podczas jazdy. Nie potrafiłby skupić się na drodze, wiedząc, że jego ulubieniec znów boryka się z problemami przeszłości. Jakiś czas temu dowiedział się, że bracia nie mieszkają razem. Zazwyczaj nie mieszał się w sprawy swoich pracowników, ale w tym wypadku chodziło o Mikołaja. Okazałby się głupcem, gdyby bezczelnie zapytał go wprost, co się stało. Przecież miał jeszcze jedną otwartą drogę do pozyskania wiedzy i tak się składało, że był nią Lucas. Wspólnie opowiedzieli sobie o własnych przypuszczeniach, a nieco bardziej zorientowany profesor wysnuł całkiem słuszne wnioski. Oczywiście nie było możliwości potwierdzenia tego, ale skoro młodszy Kubiak zwierzył się Winiarskiemu z przeprowadzki i zgrabnie omijał temat dzieciństwa datowanego na lata, gdy dopiero zaczynał mówić, musiało być coś, co wywoływało w nim niechęć. Tylko raz wydawał zapomnieć się, przyznając, że w tej obecnej rodzinie czuje się lepiej. Damian pozostawił wówczas tę sprawę, nie roztrząsając jej więcej, a jak się okazało, ona sama wróciła. Z informacji zaczerpniętych przez Sebastiana wynikało, że powodem złego stanu Mikołaja była rozmowa telefoniczna. Z kim? Niepokój studenta odnośnie pytania kolegi na temat rodziców pozwalał Kołodziejowi ułożyć kolejną część układanki. Niekiedy spoglądał w kierunku Lucasa podczas jazdy. I choć prócz skupienia i kompletnej ciszy nie czuł żadnego napięcia, wiedział, że mężczyzna martwi się równie mocno. Na szczęście dojechali bezpiecznie do domu i to w nim był czas na ewentualne rozmowy. Do drzwi dotarł jako pierwszy, otwierając je swoją parą kluczy. Po przekroczeniu progu ściągnął okrywającą go, zieloną kurtkę, odwieszając na jeden z wolnych wieszaków. W tym samym czasie ponad jego ramieniem przysnęła się ręka Winiarskiego, zaczepiając płaszcz na ucho przy metce. Lewa dłoń wkradła się pod podźwignięty materiał granatowego swetra Damiana, głaszcząc nagrzane ciało. Mężczyzna uśmiechnął się do niewielkiego lustra, pokrywając palce Lucasa swoimi, zziębniętymi przez brak rękawiczek. Z przyjemnością pozwolił na chwilę relaksu i odprężenia, z pomrukiem aprobaty przyjmując oparcie czoła partnera na jego plecach. Lubił momenty, gdy przeważała cisza i spokój. Ostatnimi czasy zarówno w pracy jak i na polu prywatnym często musiał wspinać się pod górkę, nierzadko mierząc się ze sporą dawką nerwów, dlatego chwile takie jak ta, stały się powoli wchodzącą w nawyk, przyjemnością.
- Obejrzałbym jakiś mecz. – Odchylił głowę, spoglądając w jasne tęczówki.
- W takim razie przyniosę asortyment.
Uśmiechnęli się do siebie, rozchodząc w różne kierunki domu. Zaraz i tak usiądą wspólnie przed telewizorem, więc chwilowa rozłąka nie przeszkadzała tak bardzo. Dni, gdy pracę kończyli wspólnie, było niewiele. Zazwyczaj Damian przychodził później, ewentualnie wyrywając się na pół godziny, by odwieźć Lucasa do domu. Posiadanie jednego samochodu było niekiedy uciążliwe, ale dawali radę.
Kuchnia znów skojarzyła się Winiarskiemu wyjątkowo jednoznacznie. Gdyby tylko była nieco szersza... Ale z drugiej strony zaskakiwanie Damiana i przyszpilanie go do zlewu stanowiło pewniak w zdominowaniu. Kołodziej potrafił gotować (wodę na kawę), piec (przygotowane wcześniej zapiekanki), a nawet robić sałatki (wrzucając do miski pokrojone przez Lucasa składniki), ale to profesor był mistrzem garnków i patelni – choćby przez wzgląd na szybsze kończenie codziennej pracy.
Odgłos krzyku kibiców rozległ się w salonie.
- Dami, która minuta?
- Trzydziesta. Pomóc ci?
Kąciki ust Lucasa uniosły się nieznaczenie.
- Dam radę. – Zamknął lodówkę, stawiając na blacie dwa piwa. Rozejrzał się jeszcze w poszukiwaniu otwieracza, bo nie chciał znów patrzeć, jak Kołodziej siłuje się z kapslem przy pomocy łyżeczki, po czym zgarniając jeszcze paczkę popcornu z szafki nad kuchenką, wyszedł z pomieszczenia.


Kwadrans później
Mecz był strasznie nudny. Zresztą, czego można było się spodziewać po drugiej lidze? Przerwa między połowami mogła w tym wypadku pomóc nieco się rozerwać albo odpocząć od nużącego spektaklu ciągle cofających się pod swoją bramkę zawodników.

Lucas przeciągnął się, ziewając. Nie był fanem piłki nożnej – zdecydowanie bardziej wolał sporty amerykańskie.
- Może przełączymy na coś innego, hm? – Spojrzał na Kołodzieja z nadzieją. – Albo w ogóle wyłączymy telewizor i zrobimy... – Dalszą część zdania przerwał potwornie głośny huk.
Mężczyźni poderwali się z miejsc, patrząc na siebie z niezrozumieniem. Dźwięk dobiegał sprzed ich domu. obydwaj pobiegli po swoje kurtki i buty, ubierając się w pośpiechu. Lucas zdążył jeszcze wyjrzeć przez okno kuchenne.
- Cholera. Jakiś autobus stoi w poprzek drogi.
- Co?
Winiarski mruknął coś pod nosem, wybiegając na korytarz.
- Zobaczysz, jak wyjdziesz.
Z chwilą otwarcia drzwi z niedowierzaniem patrzyli na dach pojazdu, na który spadło powalone drzewo.
- Kierowca chyba chciał odbić w bok, gdy widział, co się dzieje, ale nie zdążył i... – Profesor był już przy drodze, ale cofnął się gwałtownie, ciągnąc za sobą zdezorientowanego Damiana.
Chwilę później odwrócili się i lekko kuląc sylwetki, zasłonili uszy. Wypadek miał miejsce na zakręcie, więc zbliżające się zza niego pojazdy nie miały możliwości ewentualnego wyhamowania. Kąt skrętu był dosyć ostry, a zaśnieżona jezdnia i tak była wielkim lodowiskiem, nawet dla samochodów z oponami zimowymi. Gdy tylko Lucas zauważył, jak od strony miasta mknie czerwony autobus miejski, domyślał się dalszego splotu wypadków. Kierujący pojazdem za późno zareagował. Postawionej na drodze przeszkody nie sposób było ominąć. Choć gwałtownie wcisnął hamulec, w ostatnich sekundach skręcił jedynie kierownicą w lewo, aby zwiększyć szansę swojego przeżycia, po czym wjechał bezpośrednio w środek biało-niebieskiego pojazdu. Rozległ się zgrzyt wciskanego metalu w metal. Szyby pękały. Przez wybite okna słychać było krzyki ludzi. Po chwili był już tylko płacz i jęki.
Lucas wybiegł na jezdnię, w pośpiechu wyciągając z płaszcza swój telefon. Z lewej strony ruch był zablokowany potężnym, kilkutonowym cielskiem autobusu, z a prawej jakiś samochód zwolnił i stanął, uprzednio chcąc wyminąć czerwonego kolosa. Szybko z obydwu stron zaczęły tworzyć się korki.

Czekając na odebranie połączenia, mężczyzna nakazał Damianowi wezwanie straży pożarnej.
- Dzień dobry. Z tej strony Lucas Winiarski. Na ulicy Sabinowskiej zderzyły się dwa autobusy... Tak, Sabinowskiej. Potrzeba będzie kilku karetek. Widzę wielu pasażerów... Tak, proszę pani... Dobrze, sprawdzę. Proszę się pospieszyć. – Wcisnął komórkę do kieszeni w chwili, gdy tuż obok zasyczał mechanizm otwierający drzwi autobusu. Od drugiej strony zauważył ruch, toteż obiegł maskę.
Zablokowany sznur samochodów jadących w stronę Częstochowy nabierał na długości. Ci, którzy nie byli zorientowani w sprawie, trąbili. Inni, znajdujący się bezpośrednio przed kolizją, wychodzili z pojazdów, teraz pomagając wyjść mniej rannym osobom. Winiarski dołączył, z ulgą patrząc na lekkie draśnięcia. Kierowca wydawał się być zszokowany i trzymał się za głowę. Na polecenie Lucasa otworzył wszystkie drzwi. Nie można było lekceważyć żadnego pasażera, ale jeśli ten mógł poruszać się na własnych nogach, natychmiast zostawał zabierany przez stojących w korku ludzi, aby usiąść spokojnie i poczekać na służby medyczne. Gdy w pojeździe zrobiło się luźniej, Winiarski dostrzegł trzech czy czterech mężczyzn, którzy byli nieprzytomni. Kurs pierwszej pomocy pomógł mu ustalić stabilne tętno, więc zostawił ich i ruszył dalej. Tylne miejsca były wolne. Jednak to środek, najbardziej zmasakrowany, przykuł jego uwagę. W rozbitej szybie widział Damiana krzątającego się w drugim autobusie. Nieco zdziwił się, gdy mężczyzna przysłonił ręką usta, klękając nagle.
- Damian! Co jest?
Mężczyzna obrócił głowę w kierunku nawołującego go głosu, odrywając spojrzenie od leżącego na podłodze chłopaka. Rozpoznał go bez problemu.
- Sebastian... On chyba...
Zimne dreszcze przebiegły po ciele Winiarskiego. Jak w zwolnionym tempie spojrzał w bok, czując nakaz swojej intuicji.
- Mikołaj. – Gdyby nie para wydostająca się z ust bruneta, nikt nie pomyślałby, iż ten cokolwiek powiedział.
Na siedzeniu tuż przy wyjściu wciśnięte było ciało chłopaka, którego otulały długie, czarne włosy. Wyglądał tak, jakby zauważył rozpędzony autobus miejski i chciał się odwrócić, gdyż widać było tylko jego plecy.
Lucas nie był zdolny wykonać najmniejszego kroku. Na szczęście nie musiał. Potrącony przez sanitariuszy pozwolił im zbadać Kubiaka, samemu zmuszając nogi do przesunięcia się w bok. Z przerażeniem patrzył, jak ubrana w czerwoną kamizelkę kobieta delikatnie podtrzymuje mostek i kark Mikołaja, a jeden z dwóch sanitariuszy obraca go na oparcie fotela.
- Tu jest jakieś dziecko.
- Chyba chciał je osłonić. Paskudna rana.
Zamarły wzrok Lucasa ożył w momencie, tak samo jak i ciało. Starał się dostrzec, o jakiej ranie mówili ci ludzie. Gdy jeden z nich przesunął się o centymetr, on chciał go wykorzystać do zajrzenia. Przełknął głośno ślinę, gdy w tej niewielkiej luce zwrócił uwagę na czarny, plastikowy pasek obramowujący szybę. Na jego rogu widniała śnieżka krwi. Dopiero po jakimś czasie, gdy przyniesione nosze ustawiono płasko na podłodze, aby położyć na nich Mikołaja, udało mu się zobaczyć, o co chodziło sanitariuszom. Solidnie rozcięte czoło nie wyglądało najlepiej, ale klatka piersiowa unosiła się rytmicznie. Mężczyźni musieli być ostrożnie. Nie mieli zbyt wielkiej możliwości manewrowania tragami* ze względu na uszczuploną szerokość pojazdu, w który w tym miejscu wbijał się czerwony Mercedes-Bezn Citaro.
Pielęgniarz, który został w autobusie, podszedł do Lucasa.
- Zna pan tego chłopaka? – Cierpliwie czekał na potwierdzenie. – Może pan zadzwonić do jakichś jego krewnych?
- T-tak... Do brata. – Całe szczęście, że Darek był pracownikiem Kołodzieja. To momentalnie przypomniało mu o partnerze. Kiedy zostawił noszowego, bez obawy o skaleczenia zbliżył się do maski drugiego samochodu. Już nie widział kierowcy i większości pasażerów, ale Damian nadal tam był. Opierał się o jedno z siedzeń, zaciskając palce obydwu rąk na zmierzwionych włosach. Z ruchu warg można było wyczytać takie słowa jak: „No dawaj”, czy „Oddychaj!”. Obok niego jak w ukropie uwijali się sanitariusze. Co jakiś czas słychać było wyładowanie defibrylatora i towarzyszące mu opadanie Sebastiana na plecy.
- Jeszcze raz, kurwa! On mi nie umrze na rękach – wrzeszczał pielęgniarz, ponaglając współpracownika do szybszego ładowania urządzenia. Sam nie przestawał uciskać klatki piersiowej. – Dawaj! – Podłączona pod Murka niewielka maszyna piszczała jeszcze przez chwilę, aby w momencie ponownego elektrowstrząsu zmienić dźwięk. Pozioma kreska podskoczyła. Noszowy otarł pot z czoła. – Uwielbiam tę robotę. Chłopaki, ładujcie go do karetki, tylko migiem. Musiał przypierniczyć w podłogę, przy okazji zaliczając w powietrzu kilka metrów.
Damian opadł na siedzenie. Chłopak, którego poznał ledwie parę tygodni temu, teraz omal nie zginął. Był wściekły, bo gdyby przekonał go z Lucasem do podwiezienia, nic złego nie stałoby się. Instynktownie odwrócił głowę, czując na sobie czyjeś spojrzenie. Na udręczonej twarzy pojawił się uśmiech.
- Chyba nic mu nie będzie. – Ulga rozlewała się w nim. – Muszę zadzwonić do Kryspina.
- Do Darka też. – Winiarski poczekał, aż Damian do niego podszedł, stając vis a vis. – Mikołaj był w tym autobusie. Ma ranę na czole, ale oddychał cały czas. Podobno ocalił jakieś dziecko, osłaniając je. Na szczęście wgłębienie po miejskim nie było tak wielkie, by ich dosięgnąć.
Nieco uspokojony Kołodziej skinął mu głową. Kierowcy musieli mieć niesamowite szczęście, ale to, jak wyglądał wypadek, będzie ustalane z czasem. Teraz, biorąc telefon z ręki Lucasa wystukał numer do Kubiaka. Doskonale go pamiętał, miesiąc w miesiąc będąc zobligowanym do wypełniania kart pracowników.


Konsulat, 15:03

Od kilku minut Darek ciskał gromy w Mikę, wydeptując ścieżkę w zielonkawym dywanie. Gdy tylko wszedł do pokoju numer dwa, usłyszał: „Powiem ci coś, tylko się nie złość”. Obiecał, przygotowując się na problemy techniczne w komputerach, a nawet na utratę danych. Tymczasem uderzyła niego zupełnie inna kwestia problemowa.
- Nie mogłeś zadzwonić od razu? Urwałbym się z pracy i go złapał!
Radek spokojnie czekał, aż rzucający się lew przestanie miotać grzywą. Na usta cisnęło mu się wiele, zwłaszcza po słowach na temat jego nieodpowiedzialności, przywłaszczaniu Mikołaja na wyłączność i decydowaniu za niego. Póki co pokornie dawał się obrażać, ale gdyby część jego ciała miała wskazywać, że się denerwuje, byłyby to delikatnie naelektryzowane włosy i ściągnięte, ciemne brwi.
- To jest mój brat, rozumiesz! MÓJ!
Piwne oczu sztyletowały Kubiaka. Mężczyzna z niewzruszoną minął patrzył, jak dalszy potok słów zamiera w ustach Darka. Czyżby Ziutek dostrzegł w nich niebezpieczeństwo?
- Zajmujesz się nim? – padł pierwszy cios. – Nie widać. Póki co obskakujesz go jak małpkę albo przedmiot z wystawy. – Dobrze wiedział, że to zaboli, ale ktoś czasem musiał stać się „katem”. – Nie liczysz się z jego słowami, tylko krytykujesz. Jesteś jak tamci rodzice, Darek.
Oblicze Kubiaka pobladło, jakby odpłynęła z niego cała krew.
- Jak możesz... Dbam o niego! Przecież zabraniałem mu spotkania!
Mika uśmiechnął się półgębkiem. Niespiesznie wstał i niedługo potem znalazł się obok mężczyzny.
- Właśnie, zabraniałeś. On nie potrzebował znów zawodzić się na kimś, tylko czuć wsparcie. Nie ważne, jaki byłby wynik tej decyzji. Już raz ci o tym mówiłem, ale chyba mnie nie słuchasz. On się na tobie zawiódł, Darek. Po prostu zawiódł. Pewnie wiedział, że powiesz „a nie mówiłem?”. I to go bolało. Wiele razy mówiłeś, że on może na ciebie liczyć, a zamiast tego to do mnie przychodził się wyżalić. Ty jesteś realistą, a ja chcę wspierać. Gdy obiecywałeś pomoc, wytykałeś przeszłość. Na swoim przykładzie wiem, jak bolą wspomnienia. Mikołaj chciał zakończyć rozdział z tamtymi ludźmi, ale bez ciebie nie dałby rady. I nie dał. Dzisiaj nie mógł powstrzymać łez, ściskając mnie tak mocno, aż bolały żebra. A jednak to z tobą chciał porozmawiać. Wciąż miał nadzieję, że będziesz obok. Ha, on domyśla się pewnie, że to byś zrobił, ale ty nienawidzisz mówić. Chyba, że poprzez ranienie innych. – Przeszłość w ciąż w nim żyła. Odbijała się w czerwonych oczach i raziła jego piwne. – Nie dążę do tego, aby cię zmieniać, Darek. Ja tylko mówię ci to, co wnioskuję po słowach Mikołaja. Ciesz się nim takim, jaki jest, akceptuj i bądź pomocą. Bądź krytykiem decyzji, ale nie krytykuj. Pamiętaj, że został porzucony i nie chce, by znów ktoś ważny odsunął się od niego.
Kubiak wydawał się być mocno zszokowany. Nie podchodził do tej sprawy aż tak poważnie, jak robił to jego brat. Chyba nieco ją zlekceważył... A może traktował jak uciążliwy kamyk w bucie, którego chciał się pozbyć brutalnymi i szybkimi ruchami? Miał dosyć biologicznych rodziców Mikołaja i już nigdy nie życzył sobie o nich słyszeć... a co musiało dziać się z chłopakiem? To on w wieku dziewięciu lat trafił do obcych ludzi, wcześniej nie znając uczucia prawdziwej miłości. Uczył się jej, tak jak szacunku do innych. Może część tego drugiego żywił też do tamtych ludzi? Nie było by go teraz bez nich...
- Radek... Czemu ja jestem takim pieprzonym idiotą i do tego zapatrzonym w jedną drogę rozwiązania? Kiedy wreszcie się opamiętam? Co robię źle? Przecież chcę pomóc, a wychodzi... źle – dodał, wsuwając nos we włosy Azjaty, który objął go ramionami.
- Obydwoje macie inne charaktery. Nieufność wobec rodziców nauczyła cię ostrożności, ale przecież potrafisz być spokojny i czuły. – Niemal mruczał. – Koza i Zając to najbardziej dobranej znaki w całej astrologii chińskiej, a Ty wreszcie odzyskałeś swojego meczącego przyjaciela. Pozwól mu zbliżyć się do siebie. Nie drap go, Kocurku**.
Darek odetchnął, przyznając mu rację. Kilka lat temu zbyt bardzo zawiódł się na swoich rodzicach. Pewnie nie tak bardzo jak Mikołaj na swoich, dlatego był pełen podziwu dla tego chłopaka, który pozbierał się tak szybko. Dorastał w otoczeniu kochających go osób.
- Może muszę iść do jakiegoś psychologa, hm? – Telefon zaczął wibrować w kieszeni.
- Chyba psychiatry. – Radek roześmiał się dźwięcznie wypuszczając Kubiaka ze swoich objęć, aby mężczyzna mógł odebrać.
- Zawiążą mnie w kaftan i kto cię będzie zadowalał? – odgryzł się, zerkając na wyświetlacz. Nie znał tego numeru, ale postanowił odebrać. – Jeśli znowu będą chcieli, żebym przeszedł na nowy abonament, to ich chyba pobiję. – Mrugnął do rozbawionego Japończyka. – Tak słucham? No, Damian, gdzie wsiąkłeś? Muszę dostać nową porcję... Co? Mów normalnie. – Zaniepokoiło go to, w jaki sposób szef się do niego zwracał... Jakby na wstępie chciał go uspokoić. Po kilku zdaniach było już wiadome, dlaczego. – W którym... szpitalu jest... Mikołaj? – Opornie i z przerwami wypowiadane słowa szumiały mu w głowie. Czuł się tak,  jakby był zaatakowany przez rój pszczół. Z trudnością opadł na jedno z krzeseł, odgarniając grzywkę drżącą ręką. – Ale nic mu nie jest? – Tak bardzo bał się, że go straci... Skłócony, opuszczając w gniewie... – Już jadę. – Ukrył  twarz w dłoniach, czując przytłaczający go ciężar poczucia winy. Powinien jechać do brata, a do głowy przychodziło mu wydarzenie sprzed kilku tygodni, gdy znajdował się w podobnej sytuacji. Wówczas jednak w przypadku Radka. – Nigdy sobie nie wybaczę, jeśli coś mu się stanie. – Wydawało mu się, że ktoś otworzył okno w pokoju, albo wylał na niego lodowatą wodę. Trząsł się.
Widząc, co się dzieje, Azjata natychmiast kucnął przed nim, szarpiąc za ramiona.
- On jest twardy. Poza tym czeka na rozmowę z tobą. Nie podda się, póki do niej nie dojdzie, rozumiesz? A teraz weź się w garść. – Sam musiał być silny. Nie wiedział wiele, dlatego przejmował się równie mocno, co Darek. – Póki nie będziemy na miejscu, możemy tylko snuć domysły. Może to nic groźnego?
Nie tylko on chciał w to wierzyć, ale pełnymi otuchy słowami skłonił Kubiaka do działania. Kilka minut później, powierzając zastępcy Kołodzieja klucze do pokoju, mknęli ośnieżonymi ulicami Częstochowy na spotkanie z być albo nie być dalszych losów.

*  med. Nosze
**   W horoskopie chińskim Zając jest odczytywany również jako Kot i Królik.