35. Translate it to me...

Witam moje Elfiątka! Kochane Elfiątka, no a jak ;3 Tyle komentarzy od Was dostaję *_* Ha, dzisiaj mam dla Was rozdział... A taki... pod koniec trochę się rozkręcił. (choruję na brak fantasy xD) Ankieta zakończona, głosów było 10 i z wyników odczytuję, że bohaterowie mają się spotkać. Hm, liczyłam na to, nie powiem, choć zgotowaliście los Sebastianowi. xD Kryspin się nafukał, focha strzelił, ale udobrucham go jakoś. ;D

Odpowiedzi:

Sue-chan - W JR było coś z lepieniem bałwana?  Co za wstyd... nie pamiętam O_O Czekaj... w tym nowym coś było... Ja mam sklerozę! O_O Gdzie to było, gdzie? Rozdziały są co niedzielę (zazwyczaj... raczej... bardzo się staram xD).

Anonimowy - Odpisałam Ci, względem nowego bohatera. "Jeszcze nie, ale ma wzbudzić zaintrygowanie. xD Hm... gdybym chciała teraz coś jeszcze wyjaśnić, od razu czytelnicy domyśliliby się, któż to może być. A tak... bardziej ciągnie do następnego rozdziału... albo jeszcze kolejnego. xD"

Basia - Oj tak, zajączek jest bardzo niedopieszczony, a ja dzisiaj ze śniegu ulepiłam mysz... chyba. W sumie COŚ. xD Wytrwało 3 godziny i się roztopiło (wcześniej straciło ucho przez kota, więc chyba to jednak była mysz xD). Dziś rozdział emocjonalny, choć smutny raczej. Pod koniec ożywiłam akcję.

Star1012 - Późno dziś. xD A krem "Kruspina" naprawdę nie istnieje, ale jest za to płyn do trwałej ondulacji... No, w sumie mama Sebastiana mogła by go używać...ale krem jakoś lepiej się kojarzy. O, proszę ZDJĘCIE xD 

Serdecznie witam Anonimowego, który się nie podpisał. xD Zachęcam do dalszych komentarzy i pytań. ;)

Zielona Strefa

Mamy rozdział... Wcześnie mamy. xD I nie jest krótki! xD Ale, pytanie! Sypie u Was? Macie dużo śniegu, czy już są roztopy? Bo mnie, jak jeszcze nigdy, bardzo brakuje słońca, a dziś miałam okazję trochę się nim nacieszyć. :D

Serdecznie zapraszam na rozdział i przepraszam za błędy.

PS: Na komentarze odpiszę jutro. NIE powiadamiam. Rozdział w połowie poprawiony. xD

-----------------------------------------------------------------------------------------------

- ... i wtedy po prostu nie mogłem się powstrzymać! Pocałowałem go nagle, a on... Mikołaj? Słuchasz mnie? – Zmartwiony Sebastian przysiadł na lewej nodze, aby bliżej przyjrzeć się przyjacielowi. Odkąd rozwinęła się sprawa z profesorem Winiarskim, chłopcy zaczęli przebywać w swoim towarzystwie coraz częściej. Na początku dotyczyło to głównie ich spięć, ale szybko przerodziło się w nić porozumienia. Zwłaszcza, że szalę przechyliła zwykła solidarność. Nie tylko męska, ale i wspólnych zainteresowań względem tej samej płci.
- C... no tak. I co było dalej? – Mocno zdezorientowanie spojrzenie Kubiaka wyrażało ponadto smutek i skruchę. Chłopak oparł się wygodniej o ścianę. Było mu głupio, że nie wczuwa się choć minimalnie w to, co mówił do niego blondyn. Dla Murka było to ważne. W końcu nie co dzień przeżywa się swój pierwszy raz. Owszem, do uszu Mikołaja docierały strzępki wypowiedzi, ale niekoniecznie łączył je w całość, dlatego na moment zmusił się do przypomnienia sobie, o co chodziło z jakimś królikiem... A może to był zając? – Przepraszam... chyba jednak nie dam rady.
Półtoragodzinna przerwa między zajęciami miała posłużyć za zdanie relacji z wyjazdu Sebastiana. Już na poprzednich wykładach chłopcy umówili się na tę pogawędkę zwierzeń, ale po telefonie, przez jaki Kubiak wyszedł z sali, nagle uleciało z niego powietrze. Mimo wszystko i tak zaproponował zaszycie się pod czytelnią, choć blondynowi przyszło do głowy, iż Mikołaj po prostu chciał znaleźć się tam, gdzie nikt go nie będzie zaczepiał. Dlatego też obopólne milczenie zaowocowało przymknięciem oczu Kubiaka i ułożeniem spuszczonych nadgarstków na ugiętych kolanach. Nigdy nie sądził, że kilkunastominutowa rozmowa kończąca się wraz z przedmiotem, na którym nie było mu dane do końca siedzieć, kiedykolwiek tak bardzo nim wstrząśnie. Był w fatalnym nastroju, dlatego z wielką wdzięcznością podziękował Sebastianowi za zabranie wszystkich notatek i torby, bo sam najchętniej wyszedłby z uczelni bez słowa.
- Miałeś kiedyś tak, że rodzice zupełnie cię zlekceważyli na rzecz długoletnich nawyków?
Nieoczekiwane dla Murka pytanie tylko pogłębiło potężne wątpliwości. Nie znał historii Kubiaka, dlatego niezupełnie wiedział, jak odnieść się do tej sprawy. Bazując wyłącznie na skąpej wiedzy przewidywał, że mimo wszystko nie może bezmyślnie przyjąć strategii obrzucania błotem sprawców stanu chłopaka.
- Wiesz, jak to u mnie wygląda. Obydwoje mają hopla na punkcie technologii, więc nauczyłem się organizować swój czas tak, aby nie odczuwać ich nieobecności. Norma wszystkich norm.
- Ale są z tobą...
W tym momencie Sebastian już w ogóle nie rozumiał, o co chodzi Mikołajowi. Co miał znaczyć ostatni komentarz? Blondyn dałby sobie rękę odciąć za to, że Kubiak mieszka z rodzicami, a ci jak najbardziej są z nim. Zresztą sam chłopak wyrażał się o nich ciepło, a nawet zdradził, co wraz z bratem planuje na prezent kolejnej rocznicy ślubu. Ewidentnie nie został poinformowany o wszystkich lub chociaż większości istotnych faktów, które pewnie rozwiałyby jego wątpliwości, a tak mógł tylko siedzieć, zerkać co jakiś czas na Mikołaja i czekać na początek zajęć. Choć gdy wraz z każdą mijającą minutą patrzył na coraz to mizerniejszą minę kolegi, miał wrażenie, że dla nich obojga dzień na uczelni już się skończył. Przecież nie zostawiłby go samego w takim stanie.
Prawdą było, że Kubiak nie wykrzesałby z siebie ani grama entuzjazmu, jeśli chodziłoby o koncentrację, czy uczestnictwo w zajęciach. Nosiło go wręcz. Nigdy nie czuł takiej pustki i paradoksalnie – wypełniającej go wściekłości. Najchętniej rzucałby, czym popadnie, kopałby w każde drzwi i, co chyba istotne, wziąłby do ręki nożyczki i obciął włosy równo z karkiem. Wszystko, byleby jak najbardziej zaprzeczyć przynależności do poprzedniej rodziny. Już naprawdę nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Zero rozmów, wizyt, czy choćby napomknięć. Jeśli chce mieć taki spokój choć dziś, by ochłonąć, musi czym prędzej jechać do domu... I miejsca, które od niemal trzynastu lat wychowuje go na dobrego człowieka.
- Seba... Ja się zrywam. Jak coś, to wezmę od ciebie notatki, albo zeskanujesz...
- Żartujesz? Idę z tobą. – Murek podniósł się z podłogi, patrząc z góry na kolegę. – Nie, żebyś namawiał mnie do złego, ale chętnie przyłączę się do ciebie. Zresztą i tak jedziemy w tę samą stronę. – Złapał za brzeg swojej torby, otwierając ją. Po chwili wyciągnął z niej telefon. – Nie przyjmuję odmów – zastrzegł, zerkając na wciąż siedzącego Mikołaja. – Muszę tylko zadzwonić do Kryspina i możemy ruszać... a w sumie idziemy do szatni. – Wcisnął szybkie wybieranie numeru, chwilę później naciskając zieloną słuchawkę.
Kubiak ruszył przodem, słysząc urywki rozmowy blondyna. Wolał jednak skupić się na schodach i tym, by nikt go nie potrącił, bo mogłoby się to źle skończyć dla tej osoby. Pospiesznie zbiegł na dół, nie wdając się w pogawędkę z szatniarką, jedynie dziękując jej za podanie ubrania. Dopiero, gdy wyszedł z budynku i stanął między wyborem pójścia pieszo a skorzystania z tramwaju, zdał sobie sprawę, że dokładnie nie pamięta, jak pokonał tę trasę. W złości przeczesał włosy, ściskając je na czubku głowy. Na moment wstrzymał oddech.
- Cholera... czapka! – Odwrócił się z zamiarem poszukania zguby i natychmiast odetchnął z ulgą. Z niemrawym uśmiechem odebrał ją z rąk Sebastiana. Nawet nie chciał patrzeć na jego uniesione w górze brwi świadczące o rozbawieniu.
Na szczęście chłopak nie nawiązał do tematu, ciągnąc Mikołaja w stronę torów. Upewniwszy się, że transport Kubiaka będzie dopiero za dłuższy czas i tak wolał przejechać się tramwajem niż milczeć lub próbować rozpocząć jakąś rozmowę. Poza tym nie dawało mu spokoju to, co wcześniej powiedział jego towarzysz. Nie był wścibski, a swoją obecność zaoferował z czystej pomocy, lecz niepokoiło go, jak zachowywał się brunet. Każdy ma cięższe dni, bolące problemy i nieznośne utrapienia, ale, choć Mikołajowi nie można było zarzucić ich braku, to nigdy się nie uzewnętrzniał, a teraz... Nie mógł sobie z  nimi poradzić. Coś musiało być bardzo nie w porządku, zwłaszcza, gdy Kubiak poprosił go, aby wysiadł z nim w Alejach. Napomknął tylko, że chce powiedzieć coś bratu, ale Sebastian postrzegał to raczej jako spontaniczną decyzję... Jakby chłopak musiał coś udowodnić lub przyznać się do winy.
Pięć minut obijania się o pasażerów, mocnego trzymania poręczy, gdy jakiś idiota wjechał na tory, blokując przejazd i wysłuchiwania miłego głosu Artura Barcisia oznajmiającego, jaki jest następny przystanek, upłynęło między studentami w zupełnym milczeniu. Po otworzeniu się drzwi nie było lepiej, choć chyba najważniejsze było podążanie za Kubiakiem niż pytanie go o drogę.
Sebastian z zaciekawieniem przyglądał się jasnemu budynkowi, do którego wchodził. Nie mniej fascynowały go ozdobione dyplomami ściany i kiedy wydawać by się mogło, że to już koniec zwiedzania, Mikołaj wspiął się jeszcze wyżej. Mijający ich pracownicy patrzeli dziwnie na blondyna, ale nie próbowali go zatrzymać, a sam chłopak otwierał szerzej oczy. Wyglądało na to że brat jego kolegi był kimś ważnym, skoro zajmował górną część kondygnacji. Szkice kobiecych i męskich postaci uderzyły w Murka na tyle, by ten zatrzymał się, oszołomiony innością tego, co widział na dole. Obraz pomieszczenia niewiele wspólnego miał z Czechami...
- A co wy tu robicie?
Jak spod ziemi przed nosem Sebastiana wyrósł Damian, a zaraz za nim Lucas. Obydwoje patrzeli to na niego, to na Kubiaka, ale to Winiarski zabrał głos.
- Nie powinniście być teraz na zajęciach? – Zmrużył oczy, zerkając na lewy nadgarstek, na którym miał zegarek.
Mikołaj obrzucił ich nieco zimnym spojrzeniem. Nie miał najmniejszego zamiaru rozmawiać z kimkolwiek prócz Darka, więc ominął ich, wchodząc do pokoju numer dwa.
Oniemiały profesor ze zdumieniem podążył za nim wzrokiem, przenosząc je pospiesznie na Murka.
- Co to było?
Blondyn sam chciałby wiedzieć. Zdezorientowany sytuacją przysiadł na jednym z krzeseł, nie zdejmując torby ani ubrań. Chciałby poukładać sobie błyskawicznie nabytą wiedzę o tym, co się teraz wokół niego działo, ale z drugiej strony wiedział, że mężczyźni i tak mu nie odpuszczą.
Tymczasem niczego nie spodziewający się Japończyk tłumaczył spokojnie jedne z napisów. Właśnie kończył pełny fragment minutowy, kiedy znajdujące się po jego prawej stronie drzwi otworzyły się na oścież, równie szybko zatrzaskując się z hukiem. Obróciwszy się na krześle odkrył sprawcę tego zamieszania.
- No hej. Co cię tu sprowadza? – Nie uszło mu zdenerwowanie chłopaka i jego rozbiegane spoglądanie na boki. – Szukasz czegoś?
- Raczej kogoś. – Mikołaj myślał intensywnie, głowiąc się, dlaczego nie ma tu Darka. Trudno było mu się skupić, gdy umysł zapełniony był przekrzykującymi się informacjami. Powoli starał się rozwiązywać problem, mówić na głos swoje przypuszczenia. – Skoro Radek jest tutaj, to znaczy, że jeszcze nie skończył pracy... Tak, tak... On jest tu, a on w kinie, a teraz jest – zerknął na ścienny zegar – po drugiej... Cholera jasna! – Ze złością pchnął jedno z wysuniętych krzeseł, wprawiając tym Mikę w lekki wstrząs. – Aaa, nic nie idzie po mojej myśli, więc mam to gdzieś! – Wrzasnął, odwracając się z zamiarem wyjścia.
Azjata, zszokowany poczynaniami Kubiaka, otrząsnął się, w porę łapiąc chłopaka za przedramię. Zacięte usta, wzrok gromiący wszystko dookoła, zaciśnięta szczęka... Jakby patrzył na Darka! A to nie on, tylko młodszy brat szarpał się, chcąc uwolnić rękę z uścisku Radka. Japończyk dla pewności unieruchomił drugi nadgarstek Mikołaja, zmuszając go do spokoju. Dobrze, że nie myślał, iż brunet tak łatwo się podda, dlatego nieugięcie nawiązywał z nim kontakt wzrokowy, nie wahając się na bolesne dla ciała studenta zaciskanie palców. Wątły Mika nie był jednak tak całkowicie bezbronny. Cierpliwie czekał, aż chłopak okiełzna emocje albo chociaż uspokoi się na tyle, by wyjaśnić powód zdenerwowania. Na pierwsze mógł liczyć za kilka tygodni. Na drugie... o tyle o ile, pięć minut.
- Zadzwonili. Nie przyjadą. – Cedzone z trudem słowa ledwo przedostawały się przez krtań Kubiaka. Przez myśl mu nie przeszło, by o biologicznych opiekunach powiedzieć per „rodzice”, mimo że kilkanaście minut temu w jakiś sposób przeszło mu to przez gardło. Teraz opornie wyartykułował pojedyncze zdania. Nie zapowiadało się, aby na usta cisnęło mu się coś jeszcze. Ot, zdradził, co mu leżało na sercu i czuł żal. Tak przez moment myślał zarówno on jak i Radek. Rzeczywistość okazała się inna. Wraz z pierwszym grymasem i towarzyszącym mu zagryzieniem dolnej wargi spłynęła pierwsza łza. Szczypiące oczy zacisnęły się między powiekami, lecz prawy kącik też zwilżyła słona kropla. Mikołaj mimo tego zdołał powstrzymać płacz. Drżące westchnienie uwolnionych ust pociągnęło za sobą ukazanie wodnistego spojrzenia. – Gdyby powiedzieli tylko tyle, wybaczyłbym. Przecież już tyle razy obiecywali... Nigdy nie mówiłem o tym Darkowi. Ale tym razem miało być inaczej. Tak długo jeszcze nie składali pozytywnych obietnic. Wystarczyło... – Nabrał powietrza. To, co chciał ujawnić, bolało tak bardzo... – Radek... Wiesz, czemu nie mogą przyjechać?
Mika z napięciem oczekiwał odpowiedzi. Z trudem powstrzymywał się przez objęciem chłopaka.
- Nie.
Mikołaj zaśmiał się, czując gorące łzy skapujące z policzków.
- Bo ich syn ma koncert. Rozumiesz? Ich syn... Ich szesnastoletni syn! Radek... Miałem dziewięć lat, kiedy trafiłem do Kubiaków. Mieszkam u nich od dwunastu... Czy ty wiesz, co to znaczy? Będąc pięciolatkiem posiadałem brata, o którym do tej pory nie wiedziałem! Ukrywali go... Nie mam siły myśleć, jak im się to udało. Po prostu... Ona się wydała. Albo zrobiła to specjalnie... Nie chcę ich znać, wszystkich. Darek miał rację, a ja głupi, myślałem... Chcę do domu.
Tak bardzo zbolały wzrok jednocześnie ściskał i rozrywał serce Japończyka. Nie mógł zrozumieć, jak tyle lat można było okłamywać własne dziecko. Gdyby to była błaha sprawa, ale coś takiego... Delikatnie pociągnął do siebie Mikołaja, obejmując go mocno. Nie odsunął się, gdy desperacko wtulający się w niego brunet zaniósł się płaczem, niemal wisząc na nim. Tłumione uczucia ustąpiły tak nagle, iż ścięły z nóg.
- Nie martw się, Sosenko. Jeśli będziesz chciał się z nimi spotkać, będę cię wspierał. Gdy powiesz choć słowo, że nie zamierzasz ich widzieć, zrobię wszystko, by nie doszło do konfrontacji. Tak samo Darek. On się o ciebie troszczy. – Gładził długie, ciemne pasma włosów, starając się ukoić ból Mikołaja. – Wtedy, gdy pojechałeś do Adama, Darek przyznał mi się, że bardzo się boi, że nie chce się stracić. Za żadne skarby nie życzy ci tego, byś cierpiał i pewnie myślisz teraz, że miał rację, ale... Mikuś, kochanie. On wolałby jej nie mieć. On... wczoraj był u mnie, płakał... Przeżywa odwiedziny tamtych ludzi i choć jego obawy nie mogą równać się twoimi, uwierz mi, że byłby gotów przychylić ci nieba, by w dniu spotkania świeciło słońce, nie było ślisko, śpiewały ptaki i nie wiał zimny wiatr, abyś miał powód do uśmiechu. – Z ulgą przyjął głębsze wdechy Mikołaja, głaszcząc jego plecy.
- Wiem. – W cichym mruknięciu przebijały się subtelne nuty uśmiechu. Może nie był to szczyt, czy raczej początek wzniesienia zapowiadający rozejście się ciemnych chmur, ale przynajmniej na tę chwilę udało się dodać kilka dobrych rzeczy w opozycji do tych złych.
Po pomieszczeniu rozeszło się niespodziewane pukanie do drzwi, a zaraz po tym między drzwiami pojawiła się głowa Sebastiana. Blondyn nie wiedział, czy może wejść, jednak nie miał innego wyboru.
- Przepraszam, że przeszkadzam, ale jeśli chcesz zdążyć na autobus, powinniśmy się zbierać. Pan profesor pojechał już z panem Damianem do domu. Chcieli nas zabrać. Nie bój nic. Odmówiłem. – Dopiero teraz skupił uwagę na osobniku trzymającym jego kolegę w objęciach. – To twój brat? Ty wiesz... Nie zgadłbym. Bez urazy, ale podobieństwa nie ma.
Radek spojrzał na młodego Kubiaka, z każda chwilą rozszerzając usta w uśmiechu. Po chwili nie wytrzymali obaj i zgodnie roześmiali się w głos, jednocześnie odsuwając od siebie.
- To facet mojego brata. – Choć Mikołaj nie umiał zapomnieć o tym, co go dziś spotkało, cieszył się, że miał wokół ludzi zdolnych naprawić mu każdy zmarnowany dzień. Nie wątpił też w to, że Sebastian zapyta go o wiek Miki, dlatego znów parsknął, zdejmując wciąż tkwiącą na jego głowie czapkę. Musiał już co prawda iść, ale miał jeszcze jedną sprawę do załatwienia, a ta skierowana była do Azjaty. – Nie mów Darkowi, że tutaj byłem.
- Ale przecież...
- Wiem, że od razu przybiegłem tutaj, aby mu wszystko wygarnąć i opowiedzieć, ale to było spontaniczne i nieprzemyślane. Proszę. – W swoje spojrzenie włożył wiele z determinacji jak i oczywistej pomocy. – Albo chociaż nie mów, po co... W ogóle siedzę na uczelni i tyle.
Radek nie od razu się zgodził, krzyżując ramiona na piersi. Miał przyrzec i dopiero po twierdzącej odpowiedzi mógł pożegnać się z Mikołajem i jego towarzyszem. Usłyszał jeszcze, jak blondyn zapewniał Kubiaka o odprowadzeniu go pod dworzec, uprzednio widząc pukanie się po czole bruneta, kiedy zaproponował wspólny przejazd autobusem.
- Też mi majątek, wydać kilka złoty na bilet.
Wraz z zaległą ciszą przerywaną buczeniem procesora, Mika usiadł na swoim miejscu, opierając się o zagłówek. Starał się nie myśleć o przykrości, jaką biologiczni rodzice Mikołaja nie zawahali się zadać, ale ilekroć patrzył na monitor, oczyma wyobraźni widział przygnębioną minę ulubieńca. I na dodatek miał siedzieć cicho i nic nie mówić Darkowi? Przecież ich wspólne pół godziny pracy będzie dla niego jak siedzenie na szpilkach. Na szpilkach... Usta rozciągnęły się szeroko, a mężczyzna odepchnął się, wsuwając pod biurko.
- Ale gdyby Dareczek tutaj był, już wiedziałby o wszystkim... Poza tym wcześniej nigdy, Sosenko, nie przybiegłbyś do niego... czyżbyś instynktownie zaczynał mu ufać? – mruczał pod nosem, stukając w klawiaturę. Och, chyba zaczynał lubić bycie informatorem.