34. Translate it to me...

Hej, Elfika. Dzisiaj bez odpowiedzi. Wstawiam rozdział - niestety, niepoprawiony. Jutro to bardziej ogarnę. Wybaczcie. ;) Ale na pocieszenie macie kolosa - rozdział i to zakończonego. Nic nie przerywałam! XDDD Jutro na pewno poprawię. ;)

Z tego tytułu także nie powiadamiam.

EDIT 

 Ach, Elfiątka! Znów Was witam. xD Tym razem z poprawionym rozdziałem i rumieńcami po obecnych komentarzach. ;3 Ależ ja się zrobiłam zboczona. xD

Odpowiedzi:

Star1012 - Hehe, nie Adam zostanie z Mikołajem i nie pojedzie do Kubiaków. :P Jasne, że Darek miał prawo poczuć się zraniony i urażony. He, w sumie obydwoje czasami zbyt szybko podejmują decyzję (niby nie biologiczni bracia, a przypadkowo łączę im podobne cechy charakteru xD) Co nie oznacza, że Darek nie jest bez winy. ;P Dzisiaj za to będzie Sebastian i Kryspin. xD

Sue-chan - Witam serdecznie!!! ;3 Strasznie mi miło, że podoba Ci się paring Adama i Mikołaja. Nieco zaniedbałam tego pierwszego i chciałam go troszkę przybliżyć, aby nie stał się nagle zbędną lub poboczną postacią. A dziś Murek i Weiss xD

Basia - Hehee, ten rozdział jest jeszcze większy. xD Hahaah xD Czytam w myślach, bo już mnie tutaj wszyscy tak wyćwiczyliście, że wiem, co chcecie xD A tak serio - proszono mnie o te postaci, więc cóż... dostosowałam się. xD Poza tym dobrze jest oderwać się od głównych bohaterów, a przy okazji doznać olśnienia, że w sumie to oni się mogą bardzo przydać... xD Ja swoją złość też wyładowuję za pomocą przekleństw... po japońsku. Rodzina wie, że nie jestem w humorze, a ja nawrzucam, nawrzucam i mi lepiej. xD Wiesz, z weną, a raczej Wenem, jest różnie. Jak się wkurzyłam i go zbluzgałam w myślach, tak przywalił mi pod koniec rozdziały takim powerem, że nie mogłam oderwać się od pisania. xD  

Willowy - ;3 Dobrze, że jesteś. Troszkę nadrabiania masz, ale ciekawa jestem Twojej opinii ;3

 Polecam Wam blog  Cherrylle  Grzeszny, wulgarny i... strasznie wciągający xD

Serdecznie witam Sue-chan! ;3

Zielona Strefa

Gdyby nie odpust wczorajszy, rozdział byłby poprawiony i z odpowiedziami. ;] Ech... przeżyłam pierwszy dzień po wolnym... W sumie zorientowałam się, że jest tydzień nieparzysty, więc mam tylko jedne zajęcia. xD I ogarniam plan - czytajcie: biję się o dobre ulokowanie na zajęcia. xD

 

Proszę o głosowanie w ankiecie! Zakończenie głosowania w sobotę po 7 rano. ;)

Czekałam na to niemal dobę... Przepraszam za błędy (mam nadzieje że udało mi się wyłapać choć większość) i zapraszam do czytania. ;3  

--------------------------------------------------------------------------------------

Dla Sebastiana, niedziela nadeszła zdecydowanie zbyt szybko. I co z tego, że wyrwanie się z Częstochowy liczyło się już nie w dniach, a nieco ponad tygodniu, skoro każda doba wyglądała tak samo?
O nie! Chłopak nie narzekał, bo raz, że był z nim Kryspin, a dwa – sam na wstępie twardo zaznaczył, że sypialnie są dwie i jakakolwiek próba dostawienia się do niego zostanie ukrócona w zarodku.
Dlaczego więc ma pretensje – oczywiście do samego siebie? Czyżby jednak łaknął bliskości?
- Wcale nie – powiedział to tak szybko, iż dwa wyrazy złączyły się w całość. Z westchnięciem uniósł się na posłaniu, po chwili rezygnując z włączenia lampki nocnej. Nie chciał budzić, ani tym bardziej zwabiać Kryspina. Ciało Weissa coraz bardziej zaczęło go pociągać, a to nie wróżyło zbyt dobrze.
Chłopak podkulił nogi, obejmując je ramionami. Powróciły do niego wspomnienia z przyjazdu do Zakopanego.
Zaczęło się dość niewinnie. Pierwszego dnia kilka godzin przeznaczyli na zwiedzanie, aby później udać się na posiłek do jednej z restauracji i grzecznie wrócić do domku rodziców Murka. Sebastian i tak spędzał w nim więcej czasu niż oni. Zdecydowanie nie lubił dłuższych wyjazdów, czy to ziemnym, czy jakimkolwiek innym środkiem transportu. Czasami zastanawiał się, jakim sposobem dwoje zafascynowanych techniką i podniebnymi lotami ludzi zdołało spłodzić takiego szczura lądowego. Drewniana chata zawsze przyciągała go swoją prostotą i ciepłem rozpalonego kominka. Gdyby tylko mógł, wyprowadziłby się czym prędzej z miasta, koczując w lasach, jaskiniach... Byleby najbliżej przyrody i ciszy, jaką mógł się nacieszyć przez ostatnie dni.
- Ta, jasne. A macanie po kolanie, gdy tylko coś zaciekawiło tego głupka, to nic takiego? Bo, aby zwrócić moją uwagę, nie trzeba powiedzieć szeptem, o co chodzi, prawda? – Zdenerwowane sarknięcie wydostało się spomiędzy zaciśniętych zębów. Nie wiedział, jak ustosunkować się do gestów chłopaka, który nie okazywał wprost, czego oczekuje, ale i nie zaprzestawał wodzić za nos. Dla Sebastiana wyglądało to mniej więcej jak zabawa z rozdrażnionym zwierzątkiem, którym był on. Właściciel, a więc Weiss, ponadto dosyć wredny i sadystyczny, drażni się i ilekroć jawi chęci na oddanie walki, tak na kilka sekund przed zakończeniem nagle zmienia zdanie. – Cholerny pan i władca, którego bawi, gdy ofiara biega i skacze na kłębek wełny, w ostateczności łapiąc powietrze. – Jakże on był już tym sfrustrowany! Na szczęście jego męki miały się skończyć popołudniem, kiedy to wyjadą, aby następnego dnia rozpocząć normalnie pracę i szkołę.
Nie zdawał sobie sprawy, że targające nim nerwy to nic innego jak gorące pragnienie pozwolenia sobie na coś więcej niż rozmowy i przypadkowe, w jego przypadku, muśnięcia. Gdzieś w zakamarkach serca powoli dostrzegał rodzące się uczucia, a ściany postawionego muru sam zaczynał niespiesznie rozbierać. Nie był pewien, czego tak dokładnie chce. Z jednej strony pożądał Kryspina, a z drugiej wciąż roiły mu się obawy, czy to aby nie za szybko. To dziwne, ale jak dotąd nie odczuwał aż tak palącej ochoty. Czyżby wystarczyło odnaleźć właściwą osobę, aby pchnąć ospałe emocje i głód? Do niedawna nie rozumiał, jak można innej osobie poświęcać tyle swojego czasu, rezygnując z własnej swobody... A teraz? Przecież codziennie wysyłał do Weissa tyle wiadomości, albo dzwonił, a nie odczuł zbyt wielkiej różnicy w wykonywanych wcześniej czynnościach. Jak zawsze dawał radę przeczytać sześć rozdziałów wypożyczonej książki, odbyć dwugodzinną próbę gry na gitarze, przygotować referaty na kolejny dzień studiów, pomóc wokalnie podczas popołudniowej mszy... Skąd nagle wzięła się taka luka, którą bez problemu zapełnił mu Weiss? Skoro wcześniej grafik dopięty był perfekcyjnie... co się zmieniło? Wcześniej uciekał z zajęć, by choć trochę odsapnąć, a odkąd poznał Kryspina, nie opuścił ani jednej godziny – nie licząc wykładu sprzed świąt.
Nie chciał o tym myśleć. Nie teraz, kiedy obok spał obiekt nieustannych rozmyślań, z którym rozmowa mogłaby zarówno wiele potwierdzić, jak i sprowokować do czynów.
Ciemność za oknem powoli ustępowała mrokowi, ale to śnieg dawał największą, rozświetlającą poświatę. Sebastian niespiesznie odgarnął okrywający go koc, ostrożnie stawiając bose stopy na drewnianej, gładkiej podłodze. Bezszelestnie wstał z łóżka i wyszedł z pokoju, przechodząc do mniejszego pomieszczenia, a zarazem jednego z dwóch, które posiadało balkon wychodzący na las za chatą. Będąc już przy drzwiach, oparł się o grzejnik. Wciąż ciepłe żeberka chroniły jego wiecznie zmarznięte ręce przed całkowitym wyziębieniem. Dobrze, że zanim poszedł spać, podtrzymał rozpalony wcześniej ogień. Piec, co prawda i tak był rzadko używany, ale w czasie chłodniejszych dni dbał o niego sąsiad, pilnując tego, by stan urządzeń nie doprowadził do jakiejś katastrofy.
Czapa śniegu spadła nagle tuż przez jego oczami. Wystraszył się, automatycznie odskakując od okna. Zamiast jednak trafić na pustą przestrzeń, plecy zderzyły się z czymś, a brzuch został objęty parą rąk.
- Ja pierniczę! Kryspin, idioto! – Głośnie łomoczące serce niemal konkurowało z wrzaskiem w wykonaniu Murka. – Specjalnie się skradasz?
- Ta, bo marzę tylko o tym, żeby cię przytulić. – Czerwone włosy ozdobiły ramię blondyna. – Skąd wiedziałeś, że to ja?
Sebastian przekrzywił szyję na tyle, by móc spojrzeć na chłopaka.
- Sąsiad oświeciłby światło, włamywacz by mnie zabił, a tylko ty jesteś zdolny do obłapiania mnie w momencie, kiedy się tego w ogóle nie spodziewam. – Jakoś nie chciało mu się opuszczać uścisku Weissa. Było mu tak ciepło.
- No wiesz? To mógł być zboczony złodziej, czający się tylko na ciebie.
Murek parsknął śmiechem, kładąc dłonie na przegubach Kryspina.
- I ty pozwoliłbyś mu sprzątnąć mnie sprzed nosa? – Dopiero wypowiedzenie tych słów na głos uświadomiło mu ich głębszy sens. Niekoniecznie chciał, by chłopak wychwycił drobną aluzję, ale tliła się w nim nadzieja na to, że nieustannie wysyłane drobne sygnały stworzyły rozsądną całość dla obejmującego go Weissa. W ciszy oczekiwał jakiejkolwiek odpowiedzi i gdy tylko wyczuł, jak przylegająca do niego klatka piersiowa unosi się, jakby Kryspin chciał coś powiedzieć, nastawił się na potwierdzenie poprzednich słów.
- Bałwan.
W szybie odbijającej twarz Sebastiana widać było jego mocno zszokowaną minę. Były student musiał to zauważyć, bo wyciągnął prawą rękę, wskazując na obraz za oknem.
- Widzisz? Dzieciaki zrobiły bałwana. – Znów ułożył podbródek na barku blondyna, obejmując go ciasno. Nie zamierzał odpowiadać na pytanie, bo dla niego to była oczywistość. Prędzej zatłukłby drania, niż oddał Murka. – Ja nigdy...
Urwane w połowie zdanie mocno zdziwiło młodszego chłopaka. O ile dobrze pamiętał, Weiss miał dwie młodsze siostry i średnie kontakty z rodzicami, ale żeby nigdy wspólnie nie lepić bałwana? No dobrze, może przesadzał, a jednak mając dziwacznego ojca i nie odstępującą mu matkę nie mógł skłamać, że w dzieciństwie odizolowali się od niego i zupełnie nie angażowali podczas zimowych szaleństw, letnich wypoczynków, wiosennych zabaw i jesiennych bitw błotnych. Z lekkim niedowierzaniem otworzył usta, gotowy zapytać, czy Kryspin chciałby zostać z nim dzień dłużej, aby nadrobił lub chociaż spróbował tych dziecinnych uciech, a jednak zamiast tego westchnął głośno, zdeterminowany jak nigdy. Odsuwając się od Kryspina podszedł do drzwi balkonowych, otwierając je na oścież, aby następnie podejść do wąskiego, ale dwuosobowego łoża, zabierając z niego swoją kurtkę.
- No na co czekasz? Ubieraj się i to już. – Dopiął zamek błyskawiczny, krzywiąc się nieco na zimno materiału. Że też jego pidżama musiała składać się tylko z dolnej części.
Kiedy jedna z bosych stóp znikała w ciemnych martensach, Weiss dopiero nakładał swój płaszcz. Zupełnie zbity z tropu zerkał co jakiś czas na ponaglającego go chłopaka. Nie zdążył dobrze zasznurować drugiego buta, gdy ręka Sebastiana zacisnęła się na jego nadgarstku, ciągnąc w stronę balkonu. Dobrą chwilę zajęło mu zrozumienie, co ma oznaczać toczona po parapecie kulka. Z wahaniem pokręcił głową.
- Rany, Kryspin. Trochę życia, no! To ty masz lepić bałwana. Tu masz małą kulkę, a teraz zrób większą i największą. Chyba nie muszę ci tego tłumaczyć? – Trzymana przez Murka śnieżka mogła mieć sześć centymetrów średnicy. Zdawał sobie sprawę, że do prawdziwego, wielkiego bałwana daleko będzie temu, który za niedługo zostanie stworzony, ale jakoś... Po prostu chciał sprawić Weissowi trochę frajdy, a sądząc po nagle roześmianych oczach najwyraźniej mu się to udało. Nawet go pochwalił, kiedy spory płat z podestu został poturlany nieco do przodu, kształtując sporych rozmiarów piłkę. Obserwując z góry poczynania Kryspina nie mógł powstrzymać cisnącego się na usta uśmiechu. Choć przez chwilę obawiał się, że chłopak rzuci kąśliwy komentarz i zamknie go na zimnie, odetchnął z ulgą, opierając się biodrem o ścianę chaty. Jednak miał dobry pomysł. Nie obyło się bez chichotu ze strony Weissa i momentami wielkiego skupienia, gdy ostrożnie nakładał trzy warstwy na siebie. Sebastian w międzyczasie zrywał gałązki bezlistnego o tej porze drzewa, które delikatnie opierało się o barierkę. I wystarczyła ta chwila, aby spuścić z oczu jeszcze do niedawna zwykłego bałwana, aby teraz ryknąć śmiechem. Pospiesznie podszedł do śnieżnej istoty, orientując się, że ta skierowana jest „twarzą” do środka pokoju i znów nie mógł powstrzymać wesołości. Nie miał pojęcia, jak Kryspin to zrobił, ale pierwsza, najmniejsza kulka miała zajęcze uszy i takiż kształt. Wydrążone kciukami oczy nadały formę ładnemu nosowi, a pogrubione boki środkowej części najpewniej służyć miały jako łapki dopierającego się pod boki zwierzątka. Sebastian zostawił gałązki na parapecie i czym prędzej wszedł do domu, zdejmując buty. Musiał z przodu zobaczyć całe dzieło kilkunastominutowej pracy.
- To naprawdę wygląda jak zając i... Uważaj! – Zdołał tylko krzyknąć, nim kolejny płat śniegu obsunął się z dachu, lądując na głowie Kryspina. Czerwone włosy pokrywała teraz skrząca się, biała pierzyna, która rozsypała się na boki pod wpływem rozczesujących włosy rąk Weissa. Sebastian patrzył teraz na niego bezpośrednio i gryząc wargi powstrzymywał drżącą w śmiechu brodę. Przyczyniła się do tego nieszczęśliwa mina byłego studenta, a im dłużej utrzymywała się na twarzy chłopaka, tym trudniejsze Murek miał zadanie. Dlatego, gdy Kryspin stanął w progu drzwi, pospiesznie je zamykając, Sebastian zwyczajnie przepadł, kolejny raz tego rodzącego się dnia pozwalając sobie na roześmianie się w głos. Jak do tej pory śnieg i Weiss kojarzyli mu się wyłącznie z upadkami na nartach, jękami tego drugiego po dniu lądowania na różnych częściach ciała i jak widać biały puch nie chciał tak łatwo mu odpuścić. Blondyn nie zauważył nawet, kiedy w pomieszczeniu zrobiło się cieplej. Zamknięte szczelnie drzwi – zarówno drewniane jak i plastikowe – ograniczały mu pole manewru, a on zwyczajnie chichotał, upadając na łóżko. Głębokie wdechy powoli go uspokajały, pozwalając zarejestrować szelest ściąganych butów i płaszcza należącego do Weissa. Dopiero wówczas podniósł wzrok na otoczenie, odnajdując chłopaka na wprost siebie, opartego o grzejnik. Pojedyncze wybuchy wesołości spowodowane zerkaniem na zajączkowego bałwana, to na czerwonowłosego ociepliły jego ciało, przez co rozebrał się, odrzucając kurtkę w kąt. To było do niego niepodobne. Wiecznie ułożony, czasami pedantyczny chłopak nie przejmował się porozkładanymi na panelach ubraniami, ani ociekającymi wodą butami. Zamiast tego oparł się na wyciągniętych w tył ramionach, wyprężając klatkę piersiową.
- I widzisz, Sebuś. Złapałem cię, zajączku i co z tym fantem zrobisz?
- A kto powiedział, że sam nie dałem się złapać?
Weiss prychnął, odpychając się. Zauważył, że blondyn lubi, aby to do niego należało ostatnie słowo. Nie rozumiał zatem, co miały znaczyć jego gesty, tak otwarte i zapraszające. Zmarszczył czoło, stając nad rozszerzającym uda chłopakiem. O ile pamięć go nie myliła, Sebastian nie chciał seksu. Albo inaczej – wolał się nie spieszyć. Przecież sam powiedział, że nie będzie prosił o podarowanie kilku dni na zastanowienie... Czyżby one minęły?
- Chyba się trochę zmieszałeś. No proszę. – Jakże inny od codziennego był wizerunek Murka. Ale czy prawdziwy? – Męczę się od środy. Sam zacząłeś! Prosiłeś, abym dał ci rady w kwestii jazd na nartach. Nawet nie chciałeś słyszeć o instruktorze, tylko cały czas tuliłeś się do mnie, dotykałeś, wyjaśniając, że tylko sprawdzasz ułożenie moich bioder, żebyś potem tak samo reagował... Nie jestem maszyną, Kryspin. – Stopniowo opadał z emocji. Sam nie rozumiał swojego zachowania. Przy Weissie, jego zapachu, bliskości, wchodzących w reakcję feromonów dosłownie szalał. Najchętniej pozbyłby się ostatnich skrawków ubrania i błagał, by chłopak wreszcie uwolnił go z kilkudniowego podniecenia. – Nasze rozmowy, spojrzenia... Dotyki zwłaszcza! Nie mam pojęcia, ilu było przede mną, ani tym bardziej, iloma mnie zastąpisz, ale w tej chwili... Nie, od dłuższego czasu! Zajmujesz moje myśli, sny... Nawet w czasie kąpieli nie mam spokoju, bo mama wytrzasnęła skądś cholerny krem o nazwie „Kryspina”. Rozumiesz? Wszędzie jesteś ty! A kiedy cię nie ma, to i tak jesteś, bo dzwonię do ciebie! I tak wiem, że jestem idiotą, bo nikt jeszcze nie zmusił drugiej osoby do tego, by pokochała, ale w moim przypadku wystarczy, że będziesz moim pierwszym. Choćbym miał później cierpieć, ten raz zrobię coś dla siebie i prześpię się z osobą, którą pokochałem, a tynnnhhh – z jękiem zaskoczenia przyjął ciężar Weissa na sobie. Nieco przerażała go wściekle zmarszczona nasada nosa Kryspina, jak i posyłające gromy fiołkowe oczy, dlatego czym prędzej przesunął się między jego ramionami, kierując się w stronę wezgłowia łoża. Może nie był to idealny plan, ale lepiej mieć pod ręką poduszkę, aby się bronić.
Tymczasem młody mężczyzna niemal zawarczał, na czworakach podchodząc do oddalającego mu się „zajączka”. Był taki zły, taki wściekły, że gdyby w tej chwili zasypał go śnieg, najpewniej wyparowałby na nim w sekundę.
- Czy ty myślisz, że jestem tutaj, bo wykorzystuję, co mi los daje? Owszem, na studiach nieźle eksperymentowałem, ale dla twojej wiadomości, nie miałem nikogo od dobrego roku, jasne? – Nie przestając mówić ściągnął z siebie pidżamę, nie przejmując się nagością. – Teraz uganiam się za tobą, wściekam, kiedy nie dajesz znaku życia... Nawet specjalnie zmieniłem numer, aby byli partnerzy nie mogli się ze mną skontaktować, bo wiem, że źle byś się z tym czuł. – Z satysfakcją obserwował wkradające się twarz blondyna zaskoczenie. – A ty, głupi, myślałeś, że robię to, po co? Żeby mieć tańsze rozmowy? – sarknął, łapiąc za gumkę przy spodniach Sebastiana. – Przychodzę wcześniej do pracy, żeby Cię podwieźć na uczelnie i wychodzę pół godziny przed czasem, aby odwieźć cię do domu, a ty nadal jesteś ślepy? Co jeszcze muszę zrobić, żeby do tej białogłowej łepetyny dotarło, droga Waćpanno, jak bardzo staram się o twoje względy? Ba, względy. Abyś zmienił o mnie zdanie, choć wydawało mi się, że to mamy już za sobą. – Przeklął w myślach, słysząc, jak łamie mu się głos. – Zaufaj mi wreszcie i zamiast do łóżka, wpuść mnie do serca... Ja pieprzę, co za ckliwe pier...
Sebastian gorączkowo objął go za szyję i wpił się bojowo w usta. Kiedy tylko uznał, że Weiss chce się wycofać i znów zacząć traktować go jak w chwili, gdy spotkali się u profesora Lucasa, odezwał się w nim zew walki o to, co miał teraz. Robił takie podchody, tak się wzbraniał, samemu kochając, a teraz, mając pewność, miałby pozwolić, aby to zniknęło? Poza tym, nakręcony słowami Kryspina i oszołomiony dotykiem ciepłych, zupełnie innych niż jego rąk, w miejscu, które jak dotąd gładził tylko on, obudził w sobie ogromne pokłady pożądania. Dosłownie drżał, trzęsąc się z nieukrywanej ochoty połączenia. Jak w amoku odepchnął Weissa, samemu ściągając ubranie, które nagle zaczęło drażnić wrażliwą skórę. Cały był czuły na jakiekolwiek muśnięcia, a z drugiej strony niemal wył, błagając spojrzeniem o coś więcej. Z trudem oddychał, gdy nagi, klęcząc, odwracał się na brzuch, przylegając do oparcia łoża i krzyknął, czując jego zimno. Nareszcie nie musiał ukrywać, jak bardzo pragnął Kryspina. Dotychczas w jakiś sposób opędzał się od natrętnych wizji i wspomnień, a ilekroć sam doprowadzał się do spełnienia, żałował, że jest tak słaby. Na co dzień, mijając mężczyzn w różnym wieku, a także spotykając się z kolegami na uczelni różnie na nich reagował. Niektórzy mu się podobali, ale wyobrażając sobie bliższe relacje między nimi, odczuwał dyskomfort i niesmak. Dlatego tak bardzo przestraszył się, gdy pojawił się Weiss. Od początku stronił od niego jak tylko mógł. Paradoksalnie, jako najcichszy i najskromniejszy odczuwał palącą potrzebę związku z rozwiązłym i pruderyjnym buntownikiem uczelni. Lękiem napawały go zapał i chęć zbliżenia z Kryspinem. To było dla niego nowe. Z pewnością komfortowym nie mógł nazwać faktu, gdy podczas patrzenia na Weissa opanowywała go gorączka. Zawsze wtedy wściekał się, że jest nikim innym, jak obrzydliwym napaleńcem, który z radością rozłożyłby nogi, gdyby tylko Kryspin sobie tego zażyczył. A teraz? Miał tylko słowa, ale jak nigdy dotąd wiedział, że są diabelnie prawdziwe... tak jak te jego. Stąd to zachowanie, uległość i ciche jęki. Nie umiał ich powstrzymać, czując prąd w każdym miejscu, w którym usta Weissa spotkały się z jego skórą.
- Kr... Kry... ahhh... Jestem jakiś zboczony. – Sięgnął ramieniem za siebie, dociskając bark chłopaka do siebie. – Próby wokalne w kościele – zajęczał, gdy Kryspin rozsunął mu pośladki, wsuwając między nie środkowy palec – chyba coś dały.
- Anielskie westchnięcia. – Weiss jeszcze nigdy nie trafił na osobę, która doskonale wiedziałaby, czego on oczekuje. No, może nie tak do końca, bo zawsze dyrygował partnerami, a ci dopasowywali się do niego. Zrozumiałby inne zachowanie Sebastiana, zwłaszcza, że to było nowe doświadczenie, pierwszy raz, ale najwyraźniej wreszcie trafiła kosa na kamień. Podczas gdy sam kilka minut temu wyznawał swoje uczucia, jego umysł wrzeszczał, by ręce rozszarpały ubrania Murka. Już na stoku, gdy ćwiczyli zjazdy, miał ochotę specjalnie wjechać w jakiś las i zająć się chłopakiem jak trzeba, ale zamiast tego odpuścił, zresztą jak zawsze, gdy miał go obok. Dlatego doskonale rozumiał działania blondyna, bo sam popłynął z prądem. W razie czego, jeśli po takich słowach Sebastian znów będzie miał wątpliwości, to go po prostu ukatrupi. Aż zaśmiał się pod nosem do swoich myśli.
- Ty się nie zabawiaj, tylko... a-ah! – Brzoskwiniowa szyja odgięła się w tył, gdy trzeci już palec poruszył w Murku jakiś punkt. Seria jęków rozbrzmiała po całym domu. Blondyn nie był w stanie skupić się na niczym innym. Do roztrzęsionego umysłu docierało tylko to, że raz znaleziony przez Weissa splot nie zostanie zbyt szybko zapomniany. Sebastian opuścił nieco głowę, gdy wygięty w łuk kręgosłup wyrzucił lędźwie do przodu, zderzając je z ramą łoża. Murek nawet nie zauważył, kiedy aż tak bardzo przesunął się do przodu, ale teraz, patrząc na swój twardy członek, nie miał oporów przed ocieraniem nim o leżącą pod nim poduszkę. Gdyby tylko Weiss pozwolił mu jeszcze dojść...
Ale Kryspin nie zamierzał. Bynajmniej nie tak szybko. Postanowił zmniejszyć nałożoną przez siebie prędkość, w zamian skupiając się na Sebastianie. Nie chciał straszyć bólem, lecz nie był jakimś sadystą, by go wywoływać. Zresztą Murek zadziwiająco szybko przyzwyczaił się do jego palców.
- Jesteś tam taki mokry – wyszeptał do czerwonego ucha Sebastiana, upajając się prośbami o przywrócenie narzędzi przyjemnej tortury. Nie mógł tego zrobić. W końcu szykował coś lepszego. Wilgotnymi palcami objął swoją męskość, nawilżając ją, aby po krótkiej chwili delikatnie pchnąć ją między jasne, pokryte drobinami potu pośladki. Natychmiast zatrzymał się, nie chcąc forsować kochanka. Tak dobrze było go wreszcie nim nazwać. – Uwielbiam cię... kocham – mruczał gardłowo, nie ruszając się, lecz pieszcząc klatkę piersiową Murka, jego sterczące sutki i napięte jądra. Opuszkami cały czas zahaczał o drżący członek, jakby czekał na reakcję chłopaka. I dopiero po kolejnym z rzędu dręczącym dotyku nastąpiło oczekiwane zdarzenie.
Sebastian, nie mogąc już wytrzymać subtelnego muskania, pchnął i wycofał biodra, tym samym nabijając się na Weissa. Nie dość, że kciuk i palec wskazujący Kryspina obejmujące trzon męskości w końcu wykonały pełen ruch, to jeszcze nie tak dawno odkryty punkt znów został precyzyjnie naruszony.
Długie syknięcie uciekło spomiędzy ust blondyna. Czuł się dziwnie. Z jednej strony zawładnęła nim błoga rozkosz, a z drugiej dyskomfort i lekki ból. Bardzo chciał powtórki tego pierwszego, ale nie mógł tym samym pominąć rozciągania nigdy niedotykanego w ten sposób miejsca. Wyprostował się w ramionach Kryspina, tym samym wypuszczając w rąk brzeg drewnianego oparcia łóżka. Chłodne dłonie od razu powędrowały na delikatnie rozpieszczany członek. Skoro Weiss nie chce pomóc, to sam zrobi coś, by było mu lepiej.
Kryspin od razu wyczuł intencje chłopaka, toteż choć liczył się z reakcją obronną, pchnął mocniej, wsuwając się do końca. Niemal od razu zakleszczyły się na nim mięśnie Murka, a ten zajęczał boleśnie, wyrywając się do przodu. Weiss natychmiast objął go wolną ręką, zastygając w tej pozycji na kilka chwil. Dopiero wówczas, gdy oddech blondyna wyrównał się, wypuścił wciąż twardego członka z prawej dłoni, powoli sunąc nią ku górze. Omijał co wrażliwsze punkty. Nie chciał teraz działać na chłopaka, a uspokoić go i zwyczajnie przytulić. Z uśmiechem patrzył, jak głowa Sebastiana poddaje się, odwracając tam, gdzie chciał Weiss. Rozczulonym spojrzeniem obdarowywał nieco przymrużone oczy Murka, jakby nie pragnął niczego innego, ja pokazania, że kocha się z nim wyłącznie z miłości. Najpierw ucałował pokryte jasnymi pasemkami czoło. Było nieco słone, ale nadal gładkie. Potem przyszła kolej na drobny nos, aż wreszcie sięgnął po kuszące go usta, poświęcając im większą uwagę. Raz po raz cmokał pełne wargi. Obydwoje o wiele bardziej w tej chwili pragnęli takich właśnie pocałunków.
- Po raz pierwszy robię to bez zabezpieczeń.
Szare tęczówki Sebastiana błyszczały od jakiegoś czasu. Był pod niesamowitym wrażeniem Kryspina... Tego, że chłopak troszczył się o niego, wyczuwał, że po nagłym ruchu na pewno będzie bolało...
- Bądź przy mnie.
Te trzy wyrazy opisały całą obecną i przyszłą sytuację. Blondyn nie musiał długo czekać na to, aż Weiss znów go rozpalił, mocno przyciskając do swojej klatki piersiowej. Cały czas czuł jego obecność i sam brał z niej jak najwięcej, obracając się tak, by przerzucić prawe ramię na szyję kochanka, a palce lewej dłoni wsunąć w jego krwiste włosy. Choć na początku dosyć opornie odpowiadał na dociskające się biodra, z czasem nieśmiało zderzał się z nimi. Z żarzącym się w piersi uczuciem odpowiadał na każdy pocałunek, muśnięcie, wyrywając i oddając pomruki rozkoszy. Im bardziej skupiał się na nich, tym szybciej minął dyskomfort. Nawet nie zwrócił uwagi na to, że coraz częściej to on wykonywał podobny do tańca brzucha ruch, kilkukrotnie opadając na członek Weissa, kręcąc przy tym pośladkami. Wzbudzał tak wielkie emocje, nie zdając sobie z tego sprawy. Było mu duszno i gorąco, jak nigdy… i chyba mógłby się do tego przyzwyczaić. Na pewno!
Kryspin pożerał go wzrokiem. Odrywając się ust chłopaka spojrzał na skrawek ciała, który mógł dostrzec i niemal natychmiast boleśnie zacisnął palce na biodrach blondyna, zachowując niewiele z delikatności, jaką do tej pory karmił cudownego kochanka. Emanujące seksem gesty Sebastiana przyspieszyły stosunek. Nie odsunął się jednak, kiedy palce chłopaka wciąż przytrzymywały czerwone pasma włosów. Jego drapieżne ruchy lędźwi wręcz przyspieszyły, gdy gorący oddech połaskotał mu kark, a do uszu doleciały przeciągłe jęki mogące wielu zawstydzić. Sam z krzykiem rozlał się w nim, dochodząc głęboko. Biała fala przyjemności odgrodziła go na kilka sekund od otaczającego środowiska, dlatego przymknął powieki, rozkoszując się opuszczającym go podnieceniem. Wciąż poruszając się w Sebastianie, lecz powoli wycofując się, słyszał jak chłopak opada na ramę łoża, pokrzykując jego imię. Ostrożnie wyciągnął na wpół twardą męskość, dostrzegając czerwone pręgi na bokach Murka. Chyba jednak nieco przesadził, ale w tamtej chwili uczucie był zbyt silne. Klęczący przed nim blondyn podtrzymywał się oparcia. Weiss ułożył się obok niego, gładząc drżący kręgosłup.
- Wszystko w porządku? – Zajrzał pod ramieniem Sebastiana, chcąc zobaczyć jego twarz. W momencie skrzyżowania fiołkowych i szarych tęczówek obydwoje parsknęli śmiechem. – Cieszę się. – Zrobił miejsce obok siebie, z ulgą przyjmując ciężar przylegającego do niego ciała. – Jesteś fantastyczny.
- A nie mówisz tego, żeby mi się przypodobać i... Ała!
- Zaraz dostaniesz mocniej, to się wreszcie oduczysz mówić głupoty. – Lekko zdenerwowała go ta uwaga, choć wyczuł w niej więcej z zadziornej zabawy niż celowego przytyku. Aby jednak sprowokować Murka odwrócił głowę i... to by było na tyle z jego rewanżu. – Ej... ten zając się na nas patrzy.
Zaintrygowany blondyn podniósł leniwie tors. Upewniwszy się, że Weiss mówi prawdę, westchnął tylko, na powrót wtulając się w niego. Nie przeszkadzało mu to, że byli spoceni i nieźle zmęczeni. Ba! To go jeszcze bardziej kręciło. Nie zraziwszy się burkliwymi prychnięciami złapał nadgarstek Kryspina i przesunął całą jego rękę na swoje plecy.
- Ale to nie on miał właśnie najlepszy seks... On w ogóle go nie będzie miał. Jest taki biedny... a twój prywatny zajączek czuje się opuszczony i niedopieszczony.
Ciemne brwi starszego chłopaka powędrowały do góry. Kręcąc w niedowierzaniu głową, obrócił się z powrotem do Sebastiana, całując go w czoło i przyciągając do siebie.
- I co ja, głupi, robię? Jestem taki nieodpowiedzialny. – Sięgając za siebie zebrał kraniec zmiętoszonej, wyszywanej poszewki, okrywając do połowy siebie i Murka. – Od teraz będę inny... wszystko będzie lepsze.
Przekonanie w jego słowach miało wielką moc. Roztopiło ostatnie drobiny lodu ukryte w zakamarkach ich serc, zmieniając ich. Wskakiwali na wyższy poziom uczuć i właśnie w tej chwili zasypiali w swoich objęciach, odnajdując w sobie tę prawdę.