28. Translate it to me...

 Witam Was, Elfiątka! Taaaaak, jesteśmy w terminie. xD Aczkolwiek znów z przerwanym wątkiem (liczę na szybkie wykonanie wyroku xD)  Wiem, że mnie kochacie, więc w sumie to nie bardzo się boję... Hy hy... Prawda, że mnie kochacie? xD

Odpowiedzi:

 Star1012 - Znajomość japońskiego przez Darka została nieco przesunięta. xD Ale zostanie wyjaśnione. Darek zachował się dojrzale. Nie chciał, by każdy słyszał coś, co ich nie dotyczy. Po co robić sztuczny tłum? A tak spokojnie w domu wszystko sobie wyjaśnili. Ale zbyt przyjemnie nie było - chodzi bardziej o tłumaczenie niż o reakcje...

Basia - Darek to cwaniak jest. xD Węszy, szuka, uczy się, a potem korzysta ze swojej wiedzy. A wieczór mimo wszystko będzie bardzo miły... xD Juz Radek o to zadba (tak, tak, Radek. xD). A za tydzień Darek zrobi mu nie lada niespodziankę.

Ekhem xD? - Ja też mam takie sny! W zastaw oddam rękę, ale śnił mi sie Naruto i Sasek w baardzo fajnej scenie. xD A kiedy pisałam rozdział, miała deja vu... I to też był sen, to znaczy... W śnie miałam dokładny obraz strony Worda, na której już miałam część rozdziału, a ktoś mi mówił: Wiesz, że teraz możesz sprawić, aby Radek wybrał dwie drogi? Zdecyduj". Uwielbiam takie sytuacje, kiedy wiem, że coś już "było". xD Pff, kiedy Ty mnie nudzisz? Ahahahah xDDD Taak, bo kto wie, czy za rogiem nie stoją Anioł z Bogiem. xD Hmm... motyw występujący w "Jak pies  z kotem". xD I znowu skończyłam z strrasznym momencie. xDD

Zielona Strefa

Huuh, wiecie, co? Spotkamy się za tydzień (wow xD) i to będzie... y...   23 grudnia, nie? Nic nie obiecuję, ale może:

a) dodam jakiegoś one shota,

b) rozdział będzie wcześniej.

Czemu? Bo będzie podwójna rocznica!!! Łącząc Onet z Blogspotem - z tym pierwszym będę już 4 lata, a z tym drugim idealne półrocze! (wtedy zamieściłam pierwszą notkę) ;3

 

Kochani! Serdecznie zapraszam na bloga KINMAKURA!!! Komentarze bardzo mile widziane!!! ;3 

Serdecznie zapraszam na rozdział i przepraszam za błędy.

-----------------------------------------------------------------------------

Czarne scenariusze pisze każdy z nas. Wymyślanie ich w pewnym sensie przygotowuje na coś, co gdzieś tam czai się, gotowe wyskoczyć z zaskoczenia w najmniej stosownym momencie. Jednak choćbyśmy byli całkiem blisko ostatecznej prawdy, rzadko zdarzy się trafienie w dziesiątkę. Pomimo nawet najczarniejszych wyobrażeń i tak zostajemy zaskoczeni, wręcz obnażeni, czy to z godności, radości, ułudy... Nadziei.
Podczas gdy Darek był pewien, że nic nie jest go w stanie zaskoczyć, a pobieżne informacje uzyskane od Risy oraz własne przemyślenia pomogły mu w rozwikłaniu dręczących go pytań, wypowiedziane przez Mikę słowa mocno nim wstrząsnęły. Brał pod uwagę taką możliwość, lecz jednocześnie starał się ją od siebie odsunąć. Wraz z kolejnymi wyjaśnieniami Radka momentalnie przygotował się na najgorsze... A ono nadeszło.
- Ja byłem hostem.
Byłem hostem... hostem... Echo słów odbijało się w głowie Darka tym głośniej, iż Mika nie powiedział nic więcej. Ze wzrokiem wbitym w nieruchome, czerwone tęczówki oczekiwał jakiejkolwiek reakcji. Nie chciał się tłumaczyć. Z jednej strony obawiał się, że to złe posunięcie, gdyż wyjaśnienia w tym wypadku potrzebne są najbardziej, a z drugiej wolał oddać inicjatywę Kubiakowi. Kompromisu nie było.
Otrząśnięcie się z chwilowego szoku nie było łatwe. Powoli docierało do niego to wszystko, jakby teraźniejszość płynęła w zwolnionym tempie. Zamrugał kilkukrotnie, przecierając pobolewające oczy.
- No dobrze... Ale jak to wyglądało? Opowiedz mi wszystko, rozumiesz? – Skoro już doszło do tej rozmowy, niech chociaż dowie się całości od ręki. Bez tuszowania, zacierania fragmentów, wygładzania ich, a także osób, które zmusiły go do zawodu. Jak inaczej nazwać to, co robił Radek? Przecież to nie była praca... Mężczyzna wstrzymał oddech, patrząc na Mikę w szoku. – Dostawałeś za to pieniądze?
Przygryziona w zdenerwowaniu warga i spłoszony wzrok mówiły jasno, jak było.
- Nigdy nie chciałem żadnych upominków, ale oni i tak płacili... To było obrzydliwe, Darek. – Na twarzy Azjaty malował się najszczerszy obraz ogromu nieszczęścia. – Hostem byłem przez cztery miesiące. W tym czasie, prócz towarzyszenia im, jako osoba, która ich wysłucha i pocieszy, musiałem dostosować się do kilku innych propozycji...
Początek opowieści przychodził mu z wielkim trudem. Najgorsze dla niego było przypominanie sobie tych wszystkich chwil, o których bardzo dobrze pamiętał. Nawet najdrobniejsze fragmenty wspomnień żywo stawały mu przed oczyma, jakby to wszystko wydarzyło się ledwie wczoraj. Zdawał sobie sprawę z subtelnej urody, jaką się wyróżniał, toteż nie dziwił się żadnemu z przychodzących do niego mężczyzn, gdy ci przynosili mu obfite w koronki stroje. Zdarzali się też i tacy, którzy chcieli zaprzeczyć wizerunkowi Radka, nakazując mu założenie ubrań skąpych, czy wręcz wulgarnych. Mika do dziś nie potrafi zapomnieć o jednym z najgorszych zdarzeń.
- Rodzice nie mieli pojęcia o tym, że zrezygnowałem z zarządzania filią. Myśleli, że pomaga mi wujek i to dlatego częściej on siedzi na stanowisku prezesa. Dlatego nie mogli niczego podejrzewać. Ostatniego dnia znów przyszedł tamten mężczyzna, którego spotkaliśmy w barze. Zarezerwował wszystkie godziny, które miałem przeznaczyć na trzech innych... Innych... – Nie mogło mu przejść przez gardło słowo „klient”. Czuł, że to jedno określenie znów wyrwie z niego i tak mocno poszarpany honor. – Ludzi. On wściekł się. Jeszcze nigdy nie widziałem go w takim stanie. Byłem przerażony, zziębnięty i nie wiedziałem, co robić. – Ręce pokryła warstwa gęsiej skórki, jakby faktycznie było mu zimno. Mętne spojrzenie utkwił w przestrzeni między nim a Darkiem, nie chcąc skupić się na czymś konkretnym. – Miałem na sobie tylko krótkie, czarne spodenki i czapkę policjanta... A on złapał mnie za włosy i rzucił w kierunku lustra. Kazał patrzeć, kiedy to ze mną robił. To nie było przyjemne i ten jeden, jedyny raz wujek postanowił zainterweniować. Nie wiem, czy zrozumiał moją koncepcję. Może dotarło do niego, że zżyci z hostami mężczyźni mogą podobnie zareagować, gdy któryś z chłopaków postanowi odejść? Kto wie. Ale pomógł mi wtedy. Wypłacił porządne odszkodowanie, dzięki któremu mogłem żyć tutaj przez jakiś czas bez zmartwień o brak pracy, w zamian żądając dyskrecji. Mimo wszystko to moje piętno. – Niepewnie uniósł głowę. Kamień ściskający jego serce powoli ustępował, choć obawy nadal go nie opuściły. Oczy piekły niemiłosiernie, ale nie płakał. Czuł bezsilność, która uniemożliwiała mu okazanie innych emocji niż dogłębny smutek. – Nigdy się z nim nie rozstanę, nie zapomnę. Na zawsze będę pamiętał, kim byłem przez tamte cztery miesiące. Chciałbym wymazać ten okres ze swojego życia, ale nie umiem. To wciąż wraca. – Przez jakiś czas przeszywał wzrokiem Darka, jakby nie patrzył na niego, a przez niego, gdzieś w dal. Już dawno powinien pogodzić się z przeszłością i żyć chwilą obecną, ale to nie było takie łatwe. Po jasnym policzku potoczyła się jedna tylko łza. Wypływając, znaczyła pionową, niemal równą kreskę aż do brody, zatrzymując się na moment przy ustach. Symbolizowała niezmiernie wielką złość Radka na własną niemoc w najgorszym dla niego okresie. Przecież mógł coś zrobić! Przedyskutować sprawę z rodzicami, podjąć próbę dogadania się z wujkiem. Mężczyzna i tak osiągnął swój cel, przejmując udziały firmy. Wystarczyło stanąć we własnej obronie, ale on  był zbyt uległy, zbyt naiwny. Dopiero przyjazd do Polski i konfrontacja z Darkiem uświadomiły mu, że ma swoje zdanie, może postawić na swoim. Gdyby nie Mikołaj, najpewniej znów łatwo uległ by presji, poddając się. Dlaczego tam nie miał kogoś, na kim mógł polegać? Kto chciałby mu doradzić? Opiekowano się nim, troszczono i traktowano jak najdroższy skarb, a chociaż nie wyrósł na rozpieszczonego paniczyka, wszczepiono w niego tyle niepewności, iż zupełnie nie umiał sobie radzić. Po co mu wówczas były wskazówki, skoro podejmowano za niego decyzje? Mikołaj chciał to zmienić... Darek, Damian, Adam... Wszyscy na swój dziwaczny, ale skuteczny sposób. Na pewno siedział w nim jeszcze ten mały, bezbronny Kurosawa, ale zdecydowanie przyćmiewał go ten nowy Radek. „Czarne bagno” kontra „radość”? Szala zwycięstwa przechylała się na drugą stronę.
Cisza, jaka zaległa w mieszkaniu, ciążyła obydwojgu. Darek zastanawiał się długo nad tym, co usłyszał, analizując. Szybko, choć nie bez rozdrażnienia był w stanie uwierzyć Mice w jego lekkomyślność i łatwowierne zaufanie, ale potrzebował kilku minut na uporządkowanie myśli. Nie sądził, że coś takiego może dziać się naprawdę. Jak dotąd takie historie czytał z tłumaczonych mang i był pod wrażeniem wyobraźni twórców, a nagle okazywało się, że takie rzeczy dzieją się w prawdziwym świecie.
Nie chciał podjąć błędnej decyzji. Radek nie był kobietą, by przytulic go i pogłaskać po plecach. Mikołaj miał dziewięć lat, a mimo tego nie okazywał po sobie, jak boli go utrata rodziców. Zmieniło się to dopiero wtedy, gdy poznał uczucie miłości. Może Mika też wyzwoli w sobie złość, gdy okaże mu, jak bardzo go kocha? Prychnął przez nos, kręcąc głową. Może i faktycznie przyniosłoby to jakiś efekt, ale mijałoby się z naturą Darka. On nie bawił się w czułości. Gdyby ktoś chciał wcielić go w rolę jakiegoś stworzenia, opatrzyłby go maczugą w prawej dłoni, sporym wzrostem i zielonkawym kolorem skóry górskiego trolla. Do delikatnych, to on nie należał. I właśnie dlatego podjął jedyną słuszną w jego mniemaniu decyzję. Musi być naturalny. Skoro Radek pokazał mu całego siebie jak na otwartej księdze, to on nie pozostanie dłużny.
- Rozbieraj się – rzucił głośno, aby przebić się przez ściągany przez siebie sweter. W tamtej chwili mógłby się założyć o wszystko, że Radek nie ruszył się nawet na milimetr. Kiedy więc wreszcie uwolnił się od ciepłego pulowera, nie zdziwiło go potwierdzenie swoich przypuszczeń. Patrząc na zdezorientowanego i marszczącego czoło Japończyka odpinał guziki mankietów przy białej koszuli. – Obydwaj należymy do osób, które w nieskończoność przeżywają coś, co było kiedyś. A ja zwłaszcza. Jeśli nie chcesz, aby urodziny kojarzyły ci się z pogrzebową atmosferą, ściągaj sukienkę i się do mnie dobierz, jasne? – Wierzchnie ubranie wylądowało na podłodze, a Kubiak położył się na łóżku. Sięgnął do prawej kieszeni, z której wyjął błękitne, kwadratowe opakowanie, po czym westchnął dosyć głośno. Pozycja Azjaty zmieniła się tylko tyle, że teraz mężczyzna obrócił się przodem do Darka. W takim układzie Ziutek musiał wyjaśnić mu dokładnie, co zamierza. Już raz sparzył się, nie pozwalając Mikołajowi na wyrażenie swojego zdania, samemu niewiele wyjaśniając, toteż ucząc się na błędach postanowił choć troszkę się zmienić. Podniósł się, siadając wygodnie na skotłowanej pościeli. Na ugiętych kolanach położył przedramiona, splatając ze sobą kilka palców, między którymi trzymał plastykową saszetkę. – Nie jestem zdrowy na umyśle, okej, ale ty jesteś facetem. Zdecydowanie bardziej wolałbym, żebyś dotykał mnie jako Radosław, a nie Radosława, rozumiesz? Chcę cię poznać. Każde zagłębienie, wypukłość. Sprawdzić osobiście gładkość skóry. – Czy on czuł pieczenie policzków? – Nie każ mi tego powtarzać. To, co było, nie wróci. Musisz się z tym pożegnać, a jeśli za trzy sekundy nie zdejmiesz tej kiecki i nie zajmiesz się mną, przysięgam, że stąd wyjdę. – Jak on miał inaczej wyjaśnić Radkowi, że nie marzy o niczym innym, jak o pozbyciu się zapachu tamtych mężczyzn? Owszem, jego myślenie było dosyć irracjonalne, ale wyobraźnia podsyłała mu obraz chłopaka, którego oplatało kilka par czarnych ramion. On chciał je strącić i zastąpić swoimi. – Niech te cholerne duchy przeszłości wreszcie się od ciebie odpierniczą! – Jakże on był sfrustrowany! Miał ochotę uwięzić Mikę na posłaniu i pieścić go dosłownie wszędzie, byleby ten nie mówił już o tych wszystkich, którzy byli przed nim! – Ostrzegam! Raz – przeciągał samogłoskę – dwa...
Wargi Radka drgnęły delikatnie. Już rozumiał. Darek naprawdę lubił zagadki, ale choć raz mógłby się zwyczajnie przyznać.
- Trz... – Wyraz w połowie zamarł na ustach Kubiaka, kiedy błękitna sukienka powędrowała do góry za sprawą Radka. Po raz pierwszy widział jego ciało. Nie sądził, że po związku z dwoma partnerami jeszcze kiedykolwiek odczuje podniecenie na widok męskiej klatki piersiowej, a jednak bardzo się pomylił. Tętno wyraźnie przyspieszyło, gdy klęczący przed nim Mika zgrabnie przeszedł pod jego ramionami, opierając dłonie na odzianych w spodnie udach.
Radek nie miał problemu z rozpięciem suwaka. Niesłychanie pewnym gestem popchnął Kubiaka. Mężczyzna wylądował na poduszkach, rozstawiając dłonie obok głowy. Były na tyle widoczne, iż Japończyk wreszcie zdołał ujrzeć to, co jedna z nich trzymała. Prawa brew powędrowała do góry, ale nie skomentował tego. Wspiął się na biodra Darka, umyślnie ocierając się o newralgiczne miejsce. Nie miał wątpliwości  co do tego, że mężczyzna był z kimś w związku. Potwierdzały to jego drobne gesty, jak podszczypywanie swoich sutków, czy nakierowywanie rąk Miki na punkty, które wzbudzały coraz to głośniejsze westchnięcia. Kubiak doskonale znał swoje ciało, a sam nie doprowadziłby siebie do aż takich reakcji. Ktoś mu to musiał pokazać. To wszystko nie przeszkodziło Radkowi w wyłapywaniu niby nic nie znaczących szczegółów. Sam niejednokrotnie wzdrygał się, gdy kolejni z mężczyzn, którzy do niego trafili, robili coś, co ewidentnie kojarzyło mu się z dyskomfortem, uczuciem strachu, czy bólem. Najwyraźniej Darek także miał nieprzyjemne wspomnienia... Ale nie będzie go naciskał. Da mu od siebie najwięcej. Sprawi, że dotyki będą dla niego dobre. A może właśnie dlatego chciał, aby to Mika przejął kontrolę? Może... pragnął uleczyć ich obydwu? Nie może go zawieść.
Pierwszy pocałunek złożony obok pępka nie wywołał większych sensacji. To samo stało się z drugim, który ulokowany był nieco niżej, przy linii spodni. Radek nie miał zamiaru się poddawać. Patrząc w oczy Darka wysunął koniuszek języka. Powoli, jakby drażnił się z Kubiakiem, sunął po jego brzuchu, stymulując ręką ochocze na dotyk sutki. Nagle, zupełnie niespodziewanie, wgryzł się w bok mężczyzny. Nie ugryzł go mocno. Po prostu wpił się tak, jakby chciał skosztować śmietany na czubku truskawki. To już nie pozostało bez echa. Choćby Darek miał w sobie nieograniczone pokłady samozaparcia, nie zdołał powstrzymać przeciągłego jęknięcia. A ono powtarzało się raz po raz, przeplatając z kolejnymi. W końcu mężczyzna z trudem łapał oddech, wijąc się pod Radkiem na tyle, na ile pozwalała mu swoboda ruchów. Nawet nie zauważył, kiedy Mika zsunął się z niego, obsuwając spodnie do kolan. Jeszcze nigdy nie było mu tak dobrze. Przyzwyczaił się do bardziej aktywnego dawania siebie, niż otrzymywania czegoś w zamian. Tyle stracił... Uważał się za pewnego siebie, odważnego, a tymczasem miękł pod każdym najdrobniejszym muśnięciem Radka, nie będąc w stanie podnieść głowy. Był obezwładniony. Chciał móc opleść nogami jego plecy, ale unieruchamiał go materiał spodni i bokserek. Dlaczego Mika nic z tym nie zrobi?
Tymczasem Azjata z uśmiechem obserwował zniecierpliwione szamotanie się Kubiaka. To prawda, że przez jakiś czas krępował mu swobodne ruchy, ale teraz, gdyby tylko mężczyzna wykrzesał choć odrobinę energii, łatwo mógłby zamienić ich role. Czyżby był aż tak osłabiony tym, co już dostał? Patrząc na niego, Lancet podziwiał ślady kilku malinek czerwieniejących się na żebrach Darka. Nie każda z nich odpowiadała właściwym reakcjom przyjemności... Radek chciał poznać więcej, jeszcze więcej! Przyrzekł sobie, że rozszyfruje mapę ciała Kubiaka, choćby miał go torturować kilka godzin.
Z niewinnym uśmiechem uniósł łydki mężczyzny, po czym dwoma ruchami ściągnął z niego niepotrzebne ubrania. On sam jeszcze był w białych bokserkach. I to sprawiało, że miał przewagę. Przyniesioną przez Darka saszetkę z lubrykantem wsunął za gumkę bielizny. Nie mógł pozwolić sobie na zbędne poszukiwanie jej po całym łóżku, tym samym tracąc cenne sekundy. Z żarem w piwnych oczach wsunął się zgrabnie na Kubiaka, siadając w dość sporym rozkroku na jego brzuchu. Musiał poczekać jakąś chwilę, nim czerwone tęczówki wyłoniły się zza przymkniętych powiek. Dopiero wówczas zmienił pozycję, obracając się plecami do Darka. Zdawał sobie sprawę z tego, jak mężczyzna musi się czuć, mając przed sobą mało ekscytujący widok. On za to nie powstrzymał języka przed nawilżeniem spierzchniętych warg. Z czystej ciekawości i przekory obejrzał się przez ramię. Niewiele się pomylił. Mina Kubiaka wyrażała najwyższy szczyt irytacji i rozżalenia. Cóż, w tej chwili plan Radka nie uwzględniał pomysłodawcy, jako tego, który czerpie przyjemność. Ziutkowi musiał wystarczyć widok pośladków Japończyka ukrytych za materiałem.
Blondyn chciał szybko przystąpić do dzieła. Psotne mrugnięcie było ostatnim, co Darek zarejestrował. Zaraz po tym, jak Mika pochylił się nad jego męskością, obraz stracił na ostrości, a przez zaciśnięte na moment gardło wydostał się jeden przeciągły okrzyk ekstazy.
Jeżeli tak zapowiadał się początek, to co Radek zrobi z nim później?