26. Translate it to me...

Emm... Tak, że tego... Cześć Ekfiątka...? No... ten... Jestem. Musiałam powiększyć opóźnienie. I nie powiadomiłam o tym... Bo zapomniałam... Jeszcze mi się to nie zdarzyło i mi z tym... dziwnie O_o To nie tak, że nie chcę już pisać, czy zostawiam Was, bo mam coś ważniejszego, bo wiecie, że od początku istnienia bloga jestem z Wami cały czas i nie było wówczas takiej sytuacji. Z co dzieje się teraz.. To, co od ostatnich 2 miesięcy. Nie potrafię poradzić sobie z nauką. Boże, jeszcze nigdy nie było tak trudno... No, nawet nie trudno, ale dużo. Dzień w dzień coś - a to 7 stron tekstu, a to referacik, a to kolosik, a to prezentacja, analiza, lektura... Owszem, mam na to 3 dni weekendu i to dziwne, ale naprawdę wtedy się uczę (oprócz czwartku po powrocie do domu, bo wtedy idę spać). Ale co z tego, skoro nie starcza mi czasu! Święta moim ukojeniem...

Odpowiedzi:

Ekhem? - Hehehe, już kiedyś zastawiałam się, czy to Twój nick, czy ktoś ze znajomych, ale o blogu wiedzą 3 osoby.. i nie są z 22 grudnia... xDD Obydwa prezenty będą dziś ujawnione - dla symetrii, jeden na początku, a drugi na końcu notki xD I znowu skończę w dziwnym momencie. xD

Star1012  - Ostatnio nie pytałam o Ciebie, ale miałam to zrobić przy najbliższej notce. Darek zadziwi 23 grudnia xD Czyli....albo w następnej notce, albo w jeszcze kolejnej. Zależy, jak się rozpiszę xD

Basia - Prezenty będą pokazane.. I w opowiadaniu i na dole strony, jako obrazki xD O ile nie zapomnę umieścić, bo mam sklerozę xD Darek przejdzie samego siebie dopiero za notkę/dwie. Wtedy to się Radzio zdziwi... i ucieszy ;3 Aż nie mogę się doczekać! XDD

Kinmakur - Mmm ;3 Mój Ty genialny bracie!!! A teraz napisz mi, czy odpisujemy do siebie w Zielonej Strefie, czy przez blogi? ;> Heheh, nie mogę znieść tego progu dorosłości, bo kiedyś, gdy moje pierwsze przenosiny utknęły w martwym punkcie, dostałam powiadomienie, aby to zmienić, bo opowiadanie cokolwiek są seksualne. xD Hahaha XD Z maty jeszcze mogę dac korki, ale z pisania się nie nadaję. xD Ty dobrze piszesz, tylko masz właśnie tendencję do zzawierania dwóch zdań w jednym. xD

Willowy - Radzio obydwu prezentów się nie spodziewał... a raczej, że chłopaki aż tak będą się chcieli na niego wykosztowywać. :P   Bo nie żałowali pieniędzy ;P

 Zielona Strefa

Pochwalę się xD   Dostałam stypendium naukowe ;3 Ha, byłam ostatnia, bo piąta, ale... jest ;3 Uff, czyli zrobię prezenty na święta dla rodziny xD

Serdecznie witam Transsexual Tsar!

Następny rozdział najpewniej w niedziele, choć nie  obiecuje, bo brat ma urodziny. Będę robić, co w mojej mocy!

Uwaga!

Rozdział będzie w czwartek i niedzielę. 

--------------------------------------------------------------------------------------------

- O mój Boże... – Tylko na tyle było go stać, wpatrując się najpiękniejszy prezent, jaki kiedykolwiek mógł otrzymać.
Na białej gąbce wewnątrz pudełka leżała niewielka, morska perła. W połowie przecinał ją pasek czystego złota, który ciągnąc się w górę tworzył oczko dla zawieszki. Wisiorek wyglądał jak łódka z rozwiniętym żaglem albo jabłko z listkiem odstającym od ogonka.
Mina Radka mówiła sama za siebie.
- To Akoya japońska*... Bardzo trudną ją zakupić i – skojarzenie wywołane swoimi słowami doprowadziło go wręcz do przerażenie. – To jest cholernie drogie!
Mikołaj chyba jeszcze nigdy nie widział aż tak wielkiego uśmiechu na twarzy swojego brata. Nawet zaczął odnosić wrażenie, że Darkowi nie służy klimat pomieszczenia albo zjadł wcześniej coś dziwnego i teraz wariuje, ale nie śmiał się wtrącać. Upewniwszy się, że jego prezent nie spadnie, usiadł na miejscu, z uwagą obserwując brata.
Tymczasem Ziutek nie czekał na to, aż Mika się rozkręci. Zwyczajnie wyjął wisiorek i otwierając mechanizm zamka, zaszedł Azjatę od tyłu.
- Weź włosy do przodu. – Lekko drżące palce zjechały z kółka zapinki, przez co znów musiał go szukać, a światło, choć jasne, nie ukazywało aż tak drobnych szczegółów. Po kilku próbach mógł przełożyć naszyjnik przez szyję Radka, zapinając go dokładnie. Odsłonięty z jednej strony kark kusił do dotknięcia go choć symbolicznie. Uch, gdyby nie to, że są w miejscu publicznym... Raz jeszcze upewnił się, jak wielki jest dziś ruch w lokalu, po czym zbliżywszy się do Radka pocałował skrawek jasnej skóry.
Mężczyzna świetnie pachniał. Zaskoczony taką czułością odwrócił głowę, aby spojrzeć na Darka. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak drogi jest prezent, który dostał i tym bardziej peszył się z zaistniałej sytuacji. Choćby próbował, Kubiak nie przyjmie tego z powrotem. Znał go na tyle, by wiedzieć, że upartość i zaciekłość w postawieniu na swoim to zarazem wady jak i zalety, toteż zostało mu jedyne wyjście. Korzystając z sytuacji i łatwego dostępu do twarzy Darka, zbliżył się do niego. Także zdawał sobie sprawę z tego, że musi powstrzymywać się przed bardziej trywialnymi gestami, ale może nikt z obecnych nie zwróci uwagi na drobny gest przypominający szeptanie do Kubiaka? Tak to miało wyglądać, a w rzeczywistości był to ni mniej ni więcej jak subtelny pocałunek w miejsce za uchem. Równie jak szybko się zaczął, tak nagle zakończył, nie pozostawiając prawdopodobnym obserwatorom złudzeń, co do jakichkolwiek podtekstów.
- Nie wygram z tobą, prawda?

Radek

Głupie pytanie. Pewnie, że nie wygram z Darkiem. Ale... to naprawdę miłe. Pal sześć koszty, bo pieniądze są od tego, by je wydawać, jednak sam gest... Tak bardzo przybliżył mi ukochaną Japonię! Niemal poczułem się tak, jakbym znów siedział przy rodzinnym stole.
Z drugiej strony ci, których miałem teraz przy sobie, także byli mi o wiele bliżsi niż przyjaciele. Przy nich nie czułem upływającego czasu. Od dawna nie miałem tak udanych urodzin! Gdyby zastanowić się głębiej... W Polsce chyba ich nie obchodziłem. Risa dzwoniła do mnie, a nawet przysyłała prezent, ale nigdy nie było jej po drodze, by wstąpić. Wcale się nie dziwię. Była zagoniona pracą. Gonił ją czas...
Ze zdumieniem odkryłem, że od jakiejś chwili Adam i Mikołaj trzymają się za ręce. Czyżby naprawdę udało im się nawiązać nić porozumienia? Ich historia jest przecież nieprawdopodobna... Moja zresztą też. Kto by pomyślał, że Darek i ja... Gdyby tylko rodzice mogli go zobaczyć.
- A właśnie, braciak! – Głos Mikołaja wyrwał mnie z rozmyślań. Cały czas starałem się ich słuchać, choć niekiedy nie mogłem przestać myśleć o tym, jak brakuje mi mamy. I jak na zawołanie pojawił się temat rodzicielki. Nie mojej, ale młodszego Kubiaka. – Dostałem list od moich poprzednich rodziców.
Dyskretnie spojrzałem na Darka i nie pomyliłem się w ocenie jego emocji. Od razu jego uśmiech zniknął, a zastąpiła go irytacja. Nigdy nie pytałem, jak wyglądała sprawa z biologicznymi rodzicami chłopaka, opierając się na reakcjach Ziutka, które nie zachęcały do kontynuowania rozmowy o nich. To na pewno nie było nic błahego. Teraz czekałem wręcz, aż Darek wybuchnie, będąc gotowym, by go powstrzymać.
- I co ci takiego napisali?
Widać było, jak bardzo silił się na spokój. Adam wyglądał na bardziej zorientowanego. Nie mogłem się dziwić. Przecież doskonale znał Darka. Żałuję, że nie zapytałem Mikołaja o jego przeszłość.
- Że przyjadą po nowym roku. – Ton głosu chłopaka zmienił się z radosnego na niepewny. Nagle przeniósł wzrok na mnie i chyba zdał sobie sprawę, że tak naprawdę nie orientuję się w temacie. – Zostawili mnie, gdy miałem dziewięć lat. Wcześniej ustalili, że tymczasowo zostanę u Kubiaków, ale gdy mijały kolejne miesiące bez odpowiedzi, zdałem sobie sprawę, że już nie wrócą... Na moją prośbę zrzekli się praw, przez co mama Darka, jak i teraz moja, mogła mnie zaadoptować.
To było kilka zdań. Zaledwie ułamek uczuć nagromadzonych w oczach chłopaka, gdy mówił to wszystko, a ja z miejsca straciłem szacunek do ludzi, którzy wydali na świat kogoś tak wspaniałego jak Mikołaj. Dobrze, nie znałem całej historii, ale... Moi rodzice, nawet, jeśli nie byłem w stanie im pomóc, nie zostawili mnie! Nie chcieli, bym wyjeżdżał, ale szanowali moją decyzję. Jak... jak można być tak bezdusznym, by podrzucać dziecko innej rodzinie? Wcale nie dziwię się negatywnemu nastawieniu Ziutka. Mimo wszystko byłem pod ogromnym wrażeniem, że mój mężczyzna jeszcze nie zaczął się wściekać.
- Dlaczego aż tak bardzo zależy ci na nich? – Darek ścisnął moją dłoń bardziej z nerwów niż pragnienia wsparcia. – Dlaczego wciąż robisz sobie nadzieję?
- Ależ nie robię! – Chłopak gwałtownie zaprzeczył, wymuszając uśmiech. Jego ręce skupiły się na zaginaniu kolorowej serwetki. – Po prostu chciałem ich zobaczyć... To nie tak, że źle mi w domu, ale... zwyczajnie tęsknię... Może to masochizm! Nazwij to sobie jak chcesz, ale nawet oni mogli się zmienić, prawda? – Lekka desperacja w jego oczach niewiele działała na brata. Dłuższą chwilę milczeli obaj, po czym Mikołaj przełknął głośno ślinę, opierając się na krzesło. Kierowany emocjami niemal unosił się nad nim. – Nie czas mówić o mnie. No, Radek, przymierz prezent. – Wilgotny głos wibrował delikatnie. Chłopak był bliski płaczu, ale dzielnie się trzymał. Gdybym był na jego miejscu, nie dałbym rady. Ile on miał teraz lat? Dwadzieścia jeden? Chyba tak. Jakby nie patrzeć, nie widział rodziców już od dwunastu lat. Miał prawo zarówno spotkać się z nimi, jak i żywić nadzieje na ich zmiany... O ile to oni poprosili o wizytę, a nie on...
Bez sprzeciwu sięgnąłem po odłożoną na bok torbę, stawiając ją na stole. W środku zaobserwowałem czarny materiał z liliowymi wzorami kwiatów wiśni. Co to mogło być? Ostrożnie, jakby zaraz coś miało wyskoczyć spod ubrania i mnie pogryźć, wyciągnąłem zawartość i... parsknąłem śmiechem. Mikołaj i jego zafascynowanie Japonią.
- Musisz to założyć, wiesz?
To było pewne od samego początku, ale jeszcze mogłem się łudzić, że zrezygnuje z szalonego pomysłu. Cóż... Specjalność Mikołaja – strojenie mnie w różnego rodzaju fikuśne ubrania, ale teraz przeszedł... a nawet przeszli, bo Adam też maczał w tym palce, samych siebie.
Czym prędzej wstałem z głośnym westchnięciem, pomijając milczeniem zachwycone spojrzenie Darka. Kolejny fetyszysta do kolekcji.
Obróciłem się do nich tyłem i ruszyłem ku toalecie, wchodząc na podwyższenie, na którym znajdował się bar. Bez problemu odnalazłem wolną kabinę, w której zacząłem zdejmować to, co miałem na sobie. Nie mogłem przestać się śmiać. Z jednej strony odpędziłem kłótnię wiszącą pomiędzy braćmi, a z drugiej dałem im do myślenia, a chyba zwłaszcza Mikołajowi, że on i Darek to stuprocentowa rodzina. Kto inny zsynchronizowałby się tak dobrze w kwestii klimatów Azji bez uprzednich konsultacji? Co do tego nie miałem wątpliwości, widząc rozanielony wzrok Ziutka jak i zaskoczenie, gdy pokazałem mu to, co dostałem. Bardzo łatwo dało się go rozszyfrować.
Swoje ubrania zostawiłem w kabinie, po czym podszedłem do drzwi. Kiedy chciałem nacisnąć na klamkę, ta ustąpiła, więc odsunąłem się. Chwilę później stanąłem twarzą w twarz z nieznajomym Japończykiem. Mężczyzna zlustrował się od stóp do głów, marszcząc gorliwie brwi, jakby o czymś intensywnie myślał. Cóż... powodzenia mu życzę, a tym czasem przeprosiłem go, by się odsunął i wyszedłem. Nie wiem, dlaczego, ale spotykając w Polsce swoich rodaków odnosiłem wrażenie, że każdy mnie zna. W sumie nawet bym się nie zdziwił, bo w co poniektórych dzielnicach Japonii widnieją wielkie bilbordy z wizerunkami mojej rodziny – nie ma to jak dosadna reklama intratnego zawodu, prawda? Zresztą, nieważne. Jestem ciekawy, co powie Darek, gdy mnie zobaczy.
Nieco speszyło mnie to, że cała trójka usadowiła się tak, by patrzeć na mnie, gdy tylko wyjdę z toalety. Wystarczyło jednak, że moje spojrzenie spotkało się z oczami mojego mężczyzny, bym jednocześnie spłonął rumieńcem i dumą. Podobałem mu się, to było niewątpliwe. Ba! On mnie publicznie dotykał wzrokiem.
- I jak? – Zachichotałem, czując się jakby ktoś wysłał mnie wehikułem do przyszłości. Wkoło neony, bar, nowoczesna elektronika, a ja stoję przed nimi w czarnym, nieco kwiecistym, zwłaszcza u dołu, męskim kimonie**, owinięty kremowym obi. Pozostawione w torbie tabi*** i sandały zostały mi podane niemal nachalnie. Musiałem dopełnić całokształt. Choć kimono jak i haori, które miałem na sobie, były z matowego materiału przystosowanego dla mężczyzn, bogate wzory mogły zastanawiać, czy to faktycznie ubranie przeznaczone dla męskiego osobnika. To tylko mogło świadczyć o braku zainteresowania producentów Europy w kulturę Japonii. Dyskretnie dotknąłem miejsca na kołnierzu, gdzie powinna być metka, ale jej nie odnalazłem... Podczas przebierania się na pewno nie było jej w innych częściach kimona... Czyżbym się jednak pomylił w osądzie? W takim razie to też niemało kosztowało... Ja ich kiedyś uduszę!
- Za zbiorową głupotę w kwestii zakupów zwiążę was i będę maltretować! – Pogroziłem im, gotów na odparcie każdego argumentu. Drzwi za mną zamknęły się dosyć głośno, więc chwilowo odpuściłem, zerkając za siebie, czy aby mężczyzna, którego wyminąłem w toalecie nie chciał mi zrobić głupiego żartu, kradnąc ubrania, w jakich tutaj przyszedłem. Na szczęście prócz telefonu nie miał niczego więcej w rękach, ale nie podobało mi się, jak na mnie patrzył. Żeby nie szukać kłopotów, zwyczajnie odwróciłem się do przyjaciół. – Lekka kara to dla was za mało, więc... – zaniepokoiłem się, słysząc kroki za sobą. – Więc będzie ciąg tortur i...
- To naprawdę ty, Kuro. No, no. Jeśli raz wejdzie się w to gówno, trudno przestać, prawda?
Sparaliżowało mnie. Tak dawno nie słyszałem swojego ojczystego języka! Ale... co to ma być? Gwałtownie obróciłem się do stojącego obok nieznajomego. Co miał na myśli przez swoje słowa?
- Nie udawaj niewiniątka. Wujaszek załatwił ci posadkę jako host, a ty wyjechałeś, bo jednego było ci za mało? Trzeba mu było powiedzieć. Na pewno by się zgodził... Chyba, że wolisz europejczyków?
Z paniką w oczach spojrzałem na Darka. Natychmiast zareagował, stając przy moim boku. Całe szczęście, że nie rozumiał japońskiego...
Co to ma znaczyć? Kim jest ten człowiek, czego chce i... I skąd wie o tym wszystkim?

-----------------------------

* Akoya japońska  Cena - 2899 złotych.

** Kimono  Cena - kimona kosztują około 500 złotych.

*** Tabi