4. Jak pies z kotem.

26 października 2009

Moje kochane Perełki XD Tak, jak zapowiedziałam, notka dziś się ukazuje. Jest to w dalszym ciągu dzień sprzed poprzedniej notki. Coś ostatnio zauważyłam, że czasami błędy mi się pojawiają, więc w razie ponownych, proszę o poinformowanie (ukłon dla Kirhan ;P) 

Pragnę z tego miejsca podziękować Grelce, za to, że mnie ostatnio cierpliwie znosiła i wspierała ;*

Musiałabym chyba zrobić listę dla Was wszystkich, za co Wam dziękuję xD Tworzycie dla mnie drugą, wielką rodzinę, bez której nie potrafiłabym się obejść.

Pozdrawiam Was wszystkich cieplutko i zachęcam do czytania ;)

Za oknem było już szarawo. Mocny powiew wiatru targał liśćmi, które ledwo trzymały się gałązek. Nadchodziła jesień.

Chłopcy już od miesiąca uczęszczali do szkół. Dwóm podopiecznym również załatwiono miejsca w odpowiednich klasach.

Z Keizo poszło najszybciej. Mimo iż był dopiero w podstawówce, to jednej z najlepszych, więc szło za tym uzyskanie odpowiedniego profilu, którym okazał się kierunek fryzjerski, kontynuowany w późniejszych latach.

Subaru miał gorzej.

- Ja jestem do niczego. – bąknął, gdy po raz drugi otrzymał jedynkę z jakiegoś przedmiotu.

- To nieprawda. Po prostu nie znalazłeś adekwatnego dla twego powołania, działu. – Mizuki jak zawsze starał się go pocieszyć.

Przerwał im nagle poirytowany głos.

- No kurcze. – warknął gniewnie ktoś siedzący w salonie.

Zaciekawieni chłopcy poszli zbadać przyczynę złości.

Na puszystym dywanie siedział Keizo, trzymając w ręku zeszyt, a przed sobą rozstawiając kartki papieru. Obok leżał Kiba z Koryuu oraz Eiri, Aki, Isamu i Maiyu.

- Dlatego zawsze przychodzę wcześniej ze szkoły. – mruknął Dakori i podrapał się za uchem.

- Co się stało? – Hoshi usadowił się między kolanami ukochanego.

Chłopiec o czerwono-piwnych oczach westchnął.

- Obiecałem koledze, że jeżeli zrobię te zadania – wskazał na jedną ze stron podręcznika. – jego bratu, to on w czymś mi pomoże.

Subaru wstrzymał śmiech, bo widział, o co chodziło.

- Pokaż. – wyciągnął rękę do kolegi, który zmierzył go pogardliwym spojrzeniem.

- To nie dla ciebie, ośle. To materiał z liceum. Nadążasz? Liceum. – przeliterował.

Jedenastolatek wstał.

- Nie, to nie. – fuknął. – Ja i tak do niczego nie jestem potrzebny!

- O rany. – jęknął Keizo, spojrzawszy na surowe oblicze opiekuna. – No masz, zobacz.

Misaki uśmiechnął się i oparłszy o fotel, zgiął kolana, na których położył książkę i dwie kartki. Wysunął lekko język i przeczytawszy zadanie, zaczął coś pisać.

- Przecież on nawet nie umie sklecać literek. – brunet rozłożył się na dywanie i przymknął oczy. Po dziesięciu minutach zadzwonił telefon. – Odbiorę! – znudzony czekaniem na kolegę, rzucił się do słuchawki. Po chwili jednak wrócił ze zdziwieniem wymalowanym na różowej twarzyczce. – Twoja babka z maty kazała ci przekazać coś o jakiejś olimpiadzie.

Subaru wybiegając z pokoju, podał mu zapisane kartki.

- Tak? – zapytał nauczycielki. – O-oczywiście. Dam z siebie wszystko. Jutro? Dobrze. Dziękuję i dobranoc. – odłożył słuchawkę. Gdy wszedł do salonu, stanął jak wryty. Zarumieniony, usiadł niedaleko stołu. – Jak zadania?

- Nie wiem, jak to zrobiłeś, ale wszystkie są dobrze rozwiązane. Gdzie nauczyłeś się dzielić wielomiany? – Dakori prawie wykrzyczał.

- W domu dziecka był taki chłopak, który mnie nauczył. – wyszczerzył się. – Ale naprawdę z tyłu książki są takie same odpowiedzi?

Wszyscy pokiwali zgodnie głowami.

- Po co dzwoniła pani Takedo? – Mizuki pierwszy odzyskał mowę.

- Jutro jest olimpiada szkolna z matematyki i mam iść jako przedstawiciel klasy. – uśmiechnął się promiennie.

- Ścisłowiec. – Isamu opadł na dywan.

- Sabarciu? – Keizo zatrzepotał zalotnie rzęsami, za co dostał poduszką w głowę od Maiyu, który spojrzał na niego niewinnie.

- Teraz to jesteś przymilny. – burknął rozeźlony jedenastolatek.

- Oj, tam. To było dawno i nieprawda. Więc... Napisałbyś mi wiersz?

- Przecież to ści...

- Na jaki temat? – zaciekawiony chłopiec nie dał dokończyć Kibie.

- O miłości. – posiadacz dwóch różowych pasemek na głowie skrzywił się nieporadnie. – Dam ci buzi. – po raz kolejny dostał poduszką. Tym razem w żebra. – Zaraz, poczekaj, tylko dokończę, to ci się odpłacę. – warknął na Maiyu. – To, jak będzie? – spojrzał z niemą prośbą na kolegę.

- Dobra, ale bez buzi. Wolę żebyś mi zrobił zadanie z przyrody. – w jego czarnych tęczówkach zabłysnął tryumf.

- Dziękuję, dziękuję! – uściskał go. – A teraz... – powoli odwrócił się i przekrzywił głowę tak, jak dziewczynka w „Klątwie”. – Zajmę się tobą.

Ueda zadrżał i zaczął się cofać. Gdy poczuł za sobą ścianę, wbił zlękniony wzrok w podchodzącego na czworakach w jego kierunku chłopca.

- Jestem od ciebie starszy i masz się mnie słuchać. – mruknął niewyraźnie.

Młodszy wyprężył się, jak kot i po chwili skoczył na Maiyu z gracją i zaczął go łaskotać. Oboje wylądowali na panelach, z tym, że Keizo na siedemnastolatku. Ten drugi niemiłosiernie wierzgał.

- Puść. – z oczu płynęły mu łzy rozbawienia.

Nagle wszystko ustało. Chłopcy spojrzeli na siebie i odskoczyli, jak oparzeni. Jeden był czerwieńszy od drugiego.

- Co to było? – Dakori ledwo łapał oddech.

- Nie wiem. – Ueda zacisnął zęby.

Wybrzuszenie w spodniach obydwu mówiło samo za siebie. Reszta, nic nie rozumiejąc, przyglądała się im ciekawie.

- To ja może zacznę ten wiersz? – z opresji wybawił ich Subaru.

Trzynastolatek posłał mu lekki uśmiech pełen wdzięczności.

Najmłodszy domownik położył się na plecach, a łokcie posłużyły mu jako podparcie. Odchylił lekko głowę do tyłu, przez co czarne, jak noc, włosy, dotykały kremowego materiału, na którym spoczywał. Biała koszula odcinała śniadą cerę od hebanowych spodni. Gołe palce u nóg mierzwiły frędzelki dywanu.

Uśpiony posąg.

- Pisz. – rzucił tylko, przymykając powieki.

Keizo posłusznie ulokował się niedaleko i podłożywszy pod kartkę, książkę od matematyki, czekał.

Fantazji drzwi zamknięte nagle.

Nie wiem, czemu tak się stało.

Bezustannie czegoś pragnę.

Ciągle tylko: Mało! Mało!

Dzieckiem będąc, trosk nie znałem.

Bawiłem się, cieszyłem życiem.

Teraz pustka. Nie tak chciałem!

Coraz cichsze serca bicie.

Kiedy wróci moc fantazji?

Czy przygarnie mnie na nowo?

Chcę skorzystać z tej okazji.

Bym na powrót stał się sobą.

Miałem sen sprzed kilku lat.

Który oczy mi otworzył.

Byłem sobie, niczym kat.

Oczekując gwiazd, przestworzy.

Teraz cierpię w samotności...

Lecz któż ręce moje trzyma?

- To jest dowód mej wierności.

Jam jest Twoja piękna Diwa.

Wezmę Cię ze sobą w świat.

Poznasz to, co chciałeś dostać.

Dam Ci piękny róży kwiat.

Poznasz Gabriela postać.”

Nagle doznałem olśnienia.

I przejrzałem znów na oczy.

Chciałem Tego! Chwil spełnienia!

Z mym Aniołem wiernie kroczyć!

Czyż dorosłość to nieszczęście?

Czyż to nie wielka zawiłość?

Teraz drzwi otwarte wreszcie.

Mam Anioła, więc mam miłość.

Zapanowała głucha cisza, w której słychać było jedynie tykanie zegara, ukazującego, iż chociaż tam czas płynie.

Akira spojrzał sugestywnie na Mizukiego.

- Przecież on ma niesamowity talent. – szepnął, jakby bojąc się, że cały czar i urok wiersza pryśnie.

Po policzku Subaru spłynęła pojedyncza łza, którą szybko starł i obrócił się na bok.

- Jak chcesz krótsze, to wykreśl to, co ci się nie podoba. – mruknął do Keizo.

- To raczej niewskazane. – ciągle zszokowany chłopiec odłożył długopis. – Skąd ty bierzesz takie zdanka? Zakochałeś się, czy coś?

- Każdy kogoś ma, co mu buzi da, a moja wybranka, to ta przytulanka. – Misaki wyjął z kieszeni małego misia w różowym sweterku z wizerunkiem zielonego skrzata siedzącego na księżycu. Następnie roześmiał się serdecznie.

- Jesteś zdrowo pokopany, ale talent wziąłeś chyba z kosmosu. - Dakori zmierzwił mu włosy.

* Wiersz moje autorstwa... ale idzie się domyślić XD

Akemi (13:18)