22. Jak pies z kotem.

08 marca 2010

Witam Kochane Elfiątka xD Dziś mam dla Was notkę, w której to Subaru troszkę sobie pocierpi... ale troszkę tylko i to na własne życzenie xD

Nie zrobiłam tego w piątek, więc nadrobię to teraz - Serdecznie witam Mikę1004 oraz July ^^

W kwestii piątku... Kto nie czytał, tego zapraszam na notkę poprzednią, którą był oneshot ;)

A teraz... Moje Drogie Panie. W Waszym... Naszym Dniu, życzę, aby zawsze świeciło nam słońce - w sercach również, abyśmy miały góry kwiatów od swych sympatii, aby każdego dnia patrzono na nas z czułością w oczach, by nas kochano, podziwiano i zawsze się o nas troszczono ;)

Wszystkiego Najlepszego!

   

Subaru wybiegł z autobusu i rozejrzał się dookoła. Wszędzie trąciło stęchlizną i rybami. Ruszył do przodu, nie przejmując się zapachem. W niedalekiej alejce dojrzał w miarę ładny dom z różowymi drzwiami.

- Ktoś ma nie po kolei w głowie, albo... – Zerknął na szyld. – To jest miejsce, które mnie tak nawołuje. – Psie dodatki ukrył pod spodniami i włosami. Nacisnął na klamkę i wszedł do środka. Zaraz na wejściu dostrzegł dwóch ochroniarzy patrzących na niego nieprzychylnie.

Naprzeciw znajdowały się ładnie ułożone stoły i krzesła z mahoniu, a po lewej jakaś dziewczyna robiła drinka starszemu mężczyźnie siedzącemu z rękami opartymi na blacie baru. Światła były przyciemnione, a z radia wydobywał się głos znudzonego komentatora.

Przed Misakim pojawił się, niczym wyjęty z kapelusza, niewysoki typek w okularach, zerowym zaroście i małych, zbereźnych oczkach.

- W czym mogę panu pomóc? – Wyszczerzył się, ukazując białe uzębienie.

Dziadyga musi dobrze zarabiać. – Przemknęło Lucyferowi przez myśl.

- Pan raczej nie, ale podopieczni i owszem. – Wysilił się na przymilny głosik. Może jeżeli będzie grzeczny jak baranek, dostanie mu się lepszy kąsek?

- Czy myśmy się już nie widzieli? – Mężczyzna przyjrzał mu się uważnie.

- Ojej, to chyba niemożliwe. Zapamiętałbym tak miłego człowieka. – Panował nad sobą, aby nie wykrzyczeć mu w twarz o swoich potrzebach, które zaczął tracić, patrząc na niego.

Właściciel zadowolony z odpowiedzi, poprowadził go w kąt pomieszczenia i otworzył przed nim sporą księgę.

- Do wyboru, do koloru. – Zamruczał koło ucha chłopaka.

Subaru przeleciał wzrokiem po kilku postaciach.

- Wie pan. – Zaczął. – Wolę coś świeżego, nowego, coś... – Ogniki pożądania wzbudziły w mężczyźnie dzikie dreszcze. – Co można mocno zajechać. Niewinne jest najlepsze, bo przysparza wrażeń.

- Jest pan wymagający, ale tak bardzo podobny do mnie! – Klasnął w dłonie.

Chciałbyś. – mruknął do siebie czarnowłosy.

- Mam jeden nowy towar, ale jest drogi, jednak – Widząc sześć tysięcy jenów, wyrwał je z ręki Lucyfera. – To przyjemność móc robić z panem interesy. Proszę się jeszcze podpisać. – Wręczył mu klucz do pokoju. – Ach i jeszcze jedno! Dzieciak jest nietknięty. To chłopak.

- Nie przeszkadza mi to. – warknął cicho Misaki.

- Będzie już na pana czekał. Jest jeszcze pewien szkopuł. U mnie jest zwyczaj, iż jeżeli nowy ma swój pierwszy raz, zakłada mu się na głowę lniany worek. Rozumie pan, niewinność i te sprawy. – Przełknął ciężko ślinę.

- Jak dla mnie, to on może mieć nawet czworo oczu i dwa nosy, byleby jęczał i prosił o litość.

Właściciel uśmiechnął się przebiegle.

- O to akurat nie musi się pan martwić.

***

Diabeł spojrzał na numer pokoju.

- Szczęśliwa siódemka. – zachichotał szyderczo i pchnął drzwi, wsuwając się do środka.

Ściany były błękitne, z poprzeplatanymi co jakiś czas, złotymi paskami. Firanki sięgały podłogi, która o dziwo lśniła czystością. W całym pomieszczeniu był tylko jeden mebel – łóżko zaścielone czerwoną pościelą z jedwabiu, która szeleściła cicho pod leżącym na niej dziecku. Chłopczyk drżał lekko. Nadgarstki związano mu karmazynową wstążką, która rozdwajając się, przywiązana była do prawej i lewej rurki wezgłowia zakończonego metalową kulką. Młody osobnik mocno trzymał materiał. Słychać było, że szlocha.

- Niedługo będziesz miał inny powód do płaczu. – Subaru oceniał szczupłą talię ze wzrokiem znawcy. Zarejestrował na jego ciele jedynie prześwitujący, jasnofioletowy woal. Jego poły były rozchylone na boki, co pobudzało do wyobraźni i fantazji.

Co też można zrobić z tym łaszkiem? Zerwać go? Posłużyć się jako karykaturą prezerwatywy? Było kilka możliwości.

Misaki szybko zdjął własne ubranie i siadł okrakiem na nieznajomym.

- W takiej pozie nie dajesz mi wyboru. Szkoda tylko, że masz ten worek. Patrzyłbym z przyjemnością i dziką fascynacją w twoje przerażone oczęta. – Polizał jedną z piersi chłopca, który zakwilił i szarpnął się bezskutecznie. – Bezbronna ofiara, słodko!

Czuł po pośladkami jądra dzieciaka, które zaczęły wślizgiwać się do jego wnętrza z powodu narastającego podniecenia. Prawą rękę przesunął do tyłu, łapiąc jego męskość, od razu zaczynając ją drażnić. Jednocześnie poruszał się w przód i tył, ocierając erogennym miejscem o podbrzusze chłopca.

- Nie. – wyjęczał tamten, co wywołało uśmiech Lucyfera, którego dłoń zjechała na pośladki młodego pracownika.

- Tak bardzo potrzebuję spełnienia, że zaraz będę wył. – jęknął. – Najpierw zajmę się tobą. Chcę, żebyś wspominał swój pierwszy raz, jako najcudowniejszą rzecz.

Nie zważając na nieustanne łkanie, nabił się na lekko uniesiony członek chłopca, który zamarł. Myślał, że to się inaczej dla niego skończy. Chociaż… Klient powiedział wyraźnie: „Najpierw tobą.”, a więc i to najgorsze się spełni.

Tymczasem Subaru stęknął z bólu.

- O cholera. – Zacisnął mięśnie, które po krótkim czasie rozluźnił, rozpoczynając akt. – Lubię ból.

Po jakimś czasie jego przyspieszony oddech stał się płytki, aż w końcu Lucyfer opadł na młode ciało, brudząc jego brzuch białym płynem. Usłyszał wtedy, że jego towarzysz dyszy chrapliwie.

- Czy ty się w tym nie udusisz? Nie mam zamiaru potem się z tego tłumaczyć. – Rozluźnił sznurek zacieśniający się na szyi dziecka i nieznacznie dźwignął szorstki materiał do góry. Z przerażeniem stwierdził, że malec ma na ustach knebel w postaci taśmy. – Ten debil ma chyba coś z głową! – Szarpnął żółtą naklejkę.

Chłopiec nabrał powietrza, niczym człowiek przebywający przez pięć minut pod wodą, nie mając dostępu do tlenu.

- Ładne masz wargi. – Zauważył Lu. Chwycił za kark, wciąż zamroczonego dziecka i przybliżył jego twarz do swojej.

Kilka kosmyków wystawało spomiędzy zaciśniętej dłoni Misakiego, który kątem oka zauważył ich jasny kolor, a specyficzny smak ust wprowadził go w zaniepokojenie. Odsunął się od niego i ostrożnie odwiązał obolałe nadgarstki, następnie całkowicie zsuwając worek.

- Kurwa mać! – Przeklął siarczyście, schodząc z chłopaka. Przeszedł dwa razy przez pokój, aż wreszcie przysiadł na łóżku, definitywnie zrezygnowany. Spojrzał na pęknięty łuk brwiowy, sine czoło i prawdopodobnie pękniętą kość policzkową, której rana była otwarta i krwawiła. Z obrzydzeniem spojrzał na lniany materiał. Widząc w jednym miejscu ciemną plamę, wbił w uda długie paznokcie. – Myślałem, że to łzy. – Gdyby mógł, naplułby sobie w twarz.

Z opuchniętych oczu blondyna ciekły słone krople.

- Za co tak dostałeś? – szepnął bardzo wściekły Subaru.

- Opie...rałem się. Nie chcia...łem  tu tra...fić. – Chłopiec nie patrzył na niego. – Dlaczego? Czemu...? Jak mogłeś?!

Szesnastolatek wstał. Otarł dłonią twarz i obrzucił dzieciaka szybkim spojrzeniem.

- Nie chciałem.

Tamten zagryzł wargę, żeby nie wybuchnąć gorętszym płaczem.

Subaru ubrał się pospiesznie. Wyciągnął z kieszeni spodni jakieś chusteczki i zaczął nimi wycierać blondyna.

- Po co to? – młodszy prychnął z odrazą.

Misaki milczał uparcie. Gdy skończył, nakrył ciało chłopca skąpym ubraniem jakie posiadał, dodatkowo narzucając na niego swoją kurtkę. Podszedł pospiesznie do okna i zamarł.

- Ja... Już tutaj byłem. – Cofnął się, drżąc.

- Pewnie częstym gościem. – blondyn zakpił sarkastycznie.

- Nie.

Przestraszony głos czerwonookiego zdumiał go.

- To było wtedy, gdy przyszedłem odbić Maiyu. Wtedy ten człowiek... Ten podły skunks. – Otrząsnął się.

Chłopiec siedzący na łóżku słyszał o tej historii. Nagled rgnął, czując złą aurę.

W pomieszczeniu pojawił się zakapturzony osobnik, na którego widok dzieciak podkulił nogi, wciskając się w oparcie legowiska.

- Baal. Dopilnuj, aby ten... Potwór... – Subaru długo dobierał odpowiednie słowo, by jeszcze bardziej nie przestraszyć dzieciaka. – Aby cierpiał. Wcześniej upewnij się, że wszystkie osoby przetrzymywane tutaj, bezpiecznie opuściły to miejsce. Spal ten przeklęty dom.

- Tak, Panie. – Postać skinęła głową i zniknęła.

Blondynek pokręcił się nerwowo.

- Dbasz o innych? – zapytał, nieco się uspokoiwszy.

- Nie mam zamiaru znów doprowadzać cię do płaczu.

Chłopczyk nie wierzył własnym uszom.

- Jak na jeden dzień, wystarczy. – Brunet dodał z wahaniem, którego tamten nie wyczuł, znów się spinając. Gdy Misaki podał mu rękę, on jej nie przyjął. – Ktoś musi opatrzyć twe rany.

Wtedy poskutkowało. Subaru wziął go na ręce i szybko przeniósł się na zewnątrz budynku, który zaczynał się dymić. Przyłożył dłoń do obolałego policzka blondyna, starając się go wyleczyć. – Pięknie! Znowu ograniczyli mi moc! – Wściekł się, gdy leczenie nie przyniosło skutku. Tylko niektóre ranki zdołały się zabliźnić.

Odczekali jeszcze chwilę, gdy konstrukcja zaczęła płonąć, a jego fundamenty zapadać. Ludzie uciekali z krzykiem.

- Panie. Wszyscy już wyszli. – Poinformował Baal, zjawiając się nieopodal nich.

- Dobrze się spisałeś. Wracaj do Królestwa i powołaj się na mnie. Otrzymasz, co tylko będziesz chciał.

- Czy mogę o coś zapytać, Panie?

Lucyfer skinął głową, przyzwalając na to.

- Chciałbym stać się głównym ochroniarzem Panienki Mediusy.

Brunet uśmiechnął się lekko, patrząc na sługę z czułym pobłażaniem.

- Dobrze. – Po chwili westchnął głęboko, nie wyczuwając pomocnika. – Trzeba wracać i zrobić coś z twoimi ranami. – Zwrócił się do dzieciaka, który wiercił się w jego ramionach.

- Zbytek łaski, „Panie”. – powiedział wyniośle, drżąc nieco z zimna.

- Przestań! Naprawdę przepraszam.

- Lucyferze! Okryjesz się hańbą!. – Blondyn oburzył się, układając usta w cyniczny uśmiech.

- Już to zrobiłem. – Popatrzył na niego tak żałośnie, iż chłopcu zrobiło się nieswojo. – Wybacz mi, Tenshi.

Akemi (15:21)