3. Jak pies z kotem.

19 października 2009

Moje kochane i Moi kochani ;3 Strasznie dziękuję za tak miłe słowa ;3 Ah! I Hoshi dziękuję za przypomnienie... skleroza nie boli, wiem. Teraz bankowo nie zapomnę ;3 dziękuję. Strasznie jest zimno... heh. Ogólnie chcę poinformować, że notki częściej będą co poniedziałek, gdyż inne dni mi odpadają. Pocieszające jest to, że połowa sprawdzianów jest za mną i mogę się lenić xD No ale... matura próbna w listopadzie... O Niebiosa ratujcie, błagam. Ogólnie wysłałam pracę na konkurs o Częstochowie i zobaczymy co z tego będzie. Daleko nie zajdzie, bo się znam i wiem, co mi wyszło, a co nie, ale do odważnych świat należy xD Zobaczy się. Życzę Wam wszystkich, aby było Wam ciepło, a nauka przy kakao upływała strasznie szybko, skutecznie i miło.Zapraszam do czytania ;3

Około godziny osiemnastej w pubie „Sekai” siedziało dziesięć osób. Dwie z nich niecierpliwie wpatrywały się w drzwi, a reszta, ziewając, rozglądała się dookoła.

Nagle dzwoneczki przy futrynie dały o sobie znać, dźwięcząc delikatnie. W progu stanął średniej budowy mężczyzna w niezbyt eleganckim stroju, o ile można takowym nazwać sprane jeansy i ubrudzoną sosem czosnkowym kurtkę. Mógł mieć około czterdziestu lat. Rozejrzał się po małej salce i wkrótce zauważywszy interesujące go osoby, dosiadł się do nich.

- Cześć Su. – czknął. Czuć od niego było tanim winem i papierosami.

- Witam ponownie. – jego syn zmrużył oczy. Gdy poczuł na swym udzie dłoń, odchylił się na obitym czerwoną skórą krześle. – Zostaw! – krzyknął w panice.

- Proszę pana! To, że nie zostały panu odebrane prawa rodzicielskie, co jest dla mnie błędem, nie znaczy, że owe bliskie kontakty z synem musi pan traktować dosłownie. – blondyn zwrócił na siebie uwagę.

- Mizuś. Nie bądź taki urzędowaty. – zaśmiał się. Jego słownictwo pozostawiało wiele do życzenia.

- W każdej chwili mogę wnieść odpowiednie zażalenie.

- I tu się mylisz, złotko, bo nic na mnie nie masz. Za dnia przykładny obywatel, a w nocy... – wyszczerzył się, pokazując żółte, zniszczone zęby. – Lubię takich jak ty.

- Ja takich jak pan, nie. Alkohol i tytoń to nie dla mnie, a partnera wolę mieć jednego.

- A czy ktoś mówił, że ja nie? Jego mamusia była moją jedyną miłością. – mężczyzna wzniósł oczy do nieba.

- Twardy. – pomyślał Hoshi. - Ja panu zazdroszczę mieć takiego syna. – zagwizdał przeciągle i niezauważalnie uścisnął dłoń Subaru.

- Niezła sztuka, przyznam. Urodę ma po mnie. – przyznał.

- A inteligencję, po kim? – fioletowooki zakpił w myślach.

Pub powoli zaczął pustoszeć. Gdy ostatnia osoba wyszła, mężczyzna przysunął się bliżej Subaru.

- Ciałko też ma całkiem, całkiem. – dłoń powędrowała na pasek spodni Misakiego.

- Oj tak. – zamruczał blondyn i przylgnął do boku jedenastolatka. – Chciałoby się takiego. – czarnooki otworzył usta ze zdziwienia, na co jego ojciec zarechotał.

- A mówiłeś, że jesteś za stałymi związkami.

Mizu zarumienił się.

- Przy ludziach muszę udawać aniołka. Tak na poważnie, to mam ogromne – tu spojrzał wymownie na zamek spodni Subaru. – wymagania.

- Przykro mi, ale ta owieczka należy do mnie. – mężczyzna chwycił zaborczo syna za rękę i wpił się w jego usta. Chłopiec starał się wyrwać, jednak nadaremnie.

Nagle drzwi otworzyły się gwałtownie, a do środka wpadł Eiri w asyście trzech policjantów i dwóch kobiet. Stróże prawa odciągnęli ojca Subaru od niego.

- Aresztujemy pana za znęcanie się, wyżywanie psychiczne, molestowanie i gwałt na pana synu. Ponadto za kradzież i groźby. Wszystko, co pan powie, może być użyte na pana niekorzyść.

- Zostawcie mnie! Weźcie jego! – wskazał na Mizu. Zamilkł jednak, widząc jak on obejmuje troskliwie jego synka. – To było ukartowane. – krzyczał, gdy wprowadzano go do radiowozu.

Jedna z nieznajomych uśmiechnęła się lekko, jednak w jej oczach panował smutek.

- Jesteśmy z urzędu. Temu panu zostaną odebrane prawa rodzicielskie i opiekuńcze na czas nieokreślony. Straci zapewne wszelkie podstawy do wychowywanie ciebie, młody człowieku. Przez ten czas zostaniesz umieszczony w domu dziecka.

Subaru na moment zastygł, jakby wszystko w koło się zatrzymało.

- Co to, to nie. Nie mam zamiaru odgrywać roli dobrego, przyszywanego braciszka i pocieszać wszystkie maluchy. Ja... Ja też tego potrzebuję!

- My się tobą zaopiekujemy. – podjęła druga kobieta.

- Nie wątpię w pani umiejętności, ale sama pani wie, jak tam jest. – na te słowa westchnęła i wplątała długie palce w ciemne włosy.

- Co ja mam z tobą począć?

Przez chwilę zapanowała cisza.

- On może zamieszkać ze mną. – Mizuki wtrącił się cichutko. Stojący za jego plecami Eiri, uścisnął jego ramię.

- Czy jest możliwość adoptowania go? To znaczy... jako brata, a raczej mój ojciec... by go... no... Wiedzą panie. – pytanie zszokowało zarówno blondynka, jak i oniemiałego czarnookiego, a na twarzach urzędniczek wywołało z kolei ciepły uśmiech.

- Jest, jednakże trochę to potrwa. Oczywiście tata musi się zgodzić.

- Ah, to dobrze się składa, bo w razie czego można się wycofać. – Eiri starał się nie parsknąć śmiechem, widząc urażoną i smutną minkę jedenastolatka. – Żartowałem. – szepnął mu do ucha i poczochrał włosy.

- Uważaj sobie! Ja też mogę odmówić, że na przykład...jesteś niedobry! – mruknął zły, pomimo łez gromadzących się w kącikach oczu.

- Niewdzięcznik. – Chisato pokazał mu język.

Jedna z kobiet chrząknęła charakterystycznie.

- Proszę przyjść w przyszłym tygodniu pod podany adres. – przekazała swoją wizytówkę. – Wtedy ustalimy szczegóły.

- Dobrze, a teraz do domu. Jestem padnięty. – Eiri ziewnął ostentacyjnie.

Chłopcy skinęli zgodnie głowami i uprzednio przepuściwszy kobiety w drzwiach, jak na dżentelmenów przystało, poczłapali w kierunku wcześniej podstawionej limuzyny. Na początku rozmawiali o przeżyciach z ostatniej godziny.

- Ej, wiesz... Dzięki za wszystko. – wymamrotał Subaru. –Tak żeś się wyrwał z tą adopcją. Ja... ja nigdy nie miałem prawdziwej rodziny.

- Uważaj, bo pomyślę, że miękniesz. – nagle poczuł miły ciężar na swym barku. Ujrzał lekko przymknięte powieki i uchylone usta jedenastolatka. – Usnął?

Mizuki wyszczerzył się przymilnie.

- Kto się czubi... – zaczął, jednak groźne spojrzenie ukochanego nie pozostawiało wątpliwości: „Jeżeli chcesz żyć, zamilknij.”

Hoshi pochylił się do przodu i pocałował Eiriego w usta.

- Dziękuję. – pogładził jego policzek i zmieniając miejsce siedzące, ułożył się z drugiej strony ognistowłosego.

- Pięknie. – siedemnastolatek westchnął teatralnie. Zerknął w lewo i w prawo, po czym przygarnął bliżej siebie dwie drobne osóbki, rozkoszując się ich ciepłem.

***

- Kto to zrobił! Przyznać się! – Eiri w potwornie złym nastroju rzucał co rusz przekleństwami. – Jak dorwę tego małego, to wytargam mu te kłaki!

Skrzętnie ukrywający się po stołem i chichoczący nieustannie czarnowłosy, nie miał zamiaru spełnić żądania zielonookiego. Wciąż parskając śmiechem, zdecydował się wyjrzeć zza stołu i to był jego błąd.

- Widzę cię, ty mały, paskudny skrzacie! – ryknął Chisato.

No cóż, kto by się dziwił? Niedawny blask zniknął z czerwonych kosmyków, a zastąpił go kolor niebieski. Spryt i zabójcza dawka humoru pozwoliła na skonstruowanie niezbyt misternego planu. Subaru przelał szampon do butelki z farbą do włosów, która służyła jako sporadyczny dodatek do kłaczków Keizo, gdyż jego pasemka były niczym paleta malarza. Jednak inteligencja Misakiego podpowiedziała mu: „Hej! Ale on zauważy zmianę, bo naklejki są zapaćkane białym szamponem i tą nieszczęsną farbą. Weź je zdrap!” Brawo! Mistrzostwo kunsztu pełną parą. Teraz właśnie owo mistrzostwo skrzyło się pod rzęsistymi łezkami rozbawienia, płynącymi po zarumienionych policzkach.

Wkurzony niemiłosiernie Eiri ruszył z impetem w kierunku żartownisia.

- Ręka, noga, mózg na ścianie! – to wywołało potężniejszy wybuch śmiechu, a przyglądający się im Kiba, wzniósł oczy do sufitu i westchnął.

Obecnie chłopcy gonili się po pokojach. Jeden, zataczając się i niemal pieniąc z wściekłości, drugi, niczym sarenka omijał przeszkody i kierował się do kuchni, w której oczekiwał ratunku. Usłyszał rozmowę, więc ucieszył się w duchu.

- No tak. Za miesiąc też jest trzeci. Pasowałoby wreszcie kupić mleko, nie uważasz?

Eiri, który wparował do pomieszczenia zaraz za jedenastolatkiem, zderzył się z jego plecami tak mocno, iż chłopak nie utrzymawszy równowagi, wyrżnął jak długi na podłogę, wcześniej zahaczając o kant kuchenki. Oparłszy się o drzwiczki, przycisnął dłoń do skaleczenia na czole.

- Co wy u diaska robicie? – fuknął cesarz.

Zielonooki lekko przestraszony, wyciągnąwszy z szafki wodę utlenioną i plaster, podszedł do bruneta.

- Nic ci nie jest? Czemu się tak gwałtownie zatrzymałeś? Mądry ty jesteś? A jakby ktoś niósł wrzątek? – wyrzucał mu. Widząc jednak łzy spływające po twarzy, opamiętał się.

- Rany, Eiri, czy ty musisz mu koniecznie dorównywać w kwestii inteligencji wiekowej? – o futrynę oparty był Maiyu.

- Cicho sądź. Nie lubię, jak ktoś płacze. – Chisato nawet na niego nie spojrzał. Delikatnie zaczął opatrywać chłopca. Gdy skończył, posadził go na krzesełku. – No, nie marz się.

- Ale to nie przez ciebie. Po prostu jest mi smutno. – wychlapał jedenastolatek.

- Dlaczego?

- Bo jutro jest przykry dzień.

Ueda zmarszczył brwi.

- Jak... – dalszą wypowiedź przerwało mu ostentacyjne wejście Dakoriego.

- Tadam! Zdjęli mi gips. – szczerzył się do publiczności.

- I musiałeś aż tak bardzo nam to pokazać? – wtrącił z przekąsem jego opiekun.

Trzynastolatek miał na sobie tylko białe skarpetki i różowe bokserki w jednorożce. Jego włosy, teraz rozpięte, miały tylko dwa pasemka inne, niż całość, mianowicie odcieniem nie różniły się od jego bielizny.

- Ty! – Misaki zwróci się dość bezosobowo. – Masz coś pod spodem? – teraz to już doskonale wiedziano, o kogo chodzi.

Te słowa wywołały kompletny szok, a perfidny uśmieszek bruneta zagościł na jego ustach na dłuższą chwilkę.

- Chyba sobie kpisz. – szczerze oburzony trzynastolatek wskoczył na krzesło.

- Nie bądź taki! Chcę dobrze. Anatomii się pouczę.

- Stań nagi przed lustrem, to wyjdzie na to samo. – żachnął się chłopiec, z obawą wypisaną w oczach.

- Ty masz bardziej rozbudowane ciało. Pozwól.

Uedę szlag trafił. Nie dość, że ten mały perwers rządzi się, jakby był panem, to na dodatek ma tylko jedenaście lat!

- Mizuki, proszę cię, weź to zwierze od Keizo. – nerwy trzymane na wodzy, zaczęły puszczać.

Blondyn uśmiechnął się do niego z politowaniem.

- Niech robią, co chcą. W końcu to ich życie. – rozłożył bezradnie ręce.

Maiyu skrzywił się komicznie, natomiast Subaru zrobił kilka kroków w stronę kolegi starszego od siebie o dwa lata.

- Nie zbliżaj się do mnie! – krzesełko dziwnie skrzypnęło.

Ueda odwracając się gwałtownie w stronę Dakoriego, w ostatniej chwili złapał go, nim tamten znowu by sobie coś połamał.

Teraz leżał na podłodze z potarganym rękawem, a na nim spoczywał zadziwiająco lekki ciężar.

- Przez gips nie mogłeś dobierać się do słodyczy i schudłeś. – prychnął, próbując wstać.

- Wredny potwór. – fuknął na niego trzynastolatek.

- Złaź ze mnie, z łaski swojej. – czarne, miejscami przechodzące w wyblakłą szarość, długie włosy sięgające pasa, zawinęły się wokół jego ramion.

- Kiedy mnie tak wygodnie. – miauknął tamten, patrząc na niego niewinnie. Po chwili Keizo leżał nadal, a Maiyu otrzepując się, poszedł zmienić koszulę. – On jest nieczuły. – chlipnął.

- Ja za to nie. – Subaru ponownie spróbował swych sił.

- Ani mi się waż! – stłumiony ryk Uedy zatrzymał go w pół kroku.

- On ma czujnik, czy co? – Misaki popatrzył zdziwiony na kolegę.

Mizuki w czesał palce we włosy, które przykryły rozbawiony uśmiech.

Akemi (16:09)