2. Jak pies z kotem.

16 października 2009

Moje najdroższe kochania xD Witam i o zdrowie pytam xD Cieszę się, że przyjęła się ta nowa część opowiadania, chociaż na razie nie dobiega od poprzedniej, ale z czasem... Cieszy mnie to, że Wam się podoba! A no i dziś linczyk będzie, bo się wyżywam na bohaterze... ale tak lekko i słownie ;) Bez czynów. Aha!Z ogłoszeń parafialnych.Notki będą się ukazywać różnie, bo ja czasem mam lepiej w piątek, a innym razem w poniedziałek, więc jak coś, to będę pisać ;) Nauki od groma, zimno, śnieżno, a jutro imprezka.. to się odchamię xD Czy miecz świetlny + książka są na osiemnastkę dla kolegi.. trafne? xD Jak coś, to mnie poćwiartuje xDMagda - XD Jak tylko na gg wejdę, a nie będzie zbuntowane, to odpiszę ;3Zapraszam do czytania ;3

Eirino

Obudził mnie trzask tłukącego się szkła.

- Rany jedyne, co się stało? – usłyszałem z sąsiednich pokoi.

Ja, Mizu, Kiba, Akira i Isamu zbiegliśmy na dół. Po chwili znów dało się słyszeć podobny dźwięk. Wtłoczyliśmy się do kuchni, a ja po drodze zabrałem parasol. Ostrożnie wsunęliśmy się do środka i co ujrzeliśmy? Subaru! A wokół niego na podłodze leżała porcelana, garnki i... I mój ulubiony kufel! Zacisnąłem mocno szczękę i posłałem mu wściekłe spojrzenie.

- To nie ja. – rzucił obojętnie. – Gdy przyszedłem, już tak było.

Podbiegłem do niego.

- Nie jesteś u siebie, zachowujesz się jak najgorsze, rozwydrzone dziecko, a teraz jeszcze chcesz się wymigać od kary?

- Brawo. Mówisz, jak mój ojciec. – uśmiechnął się cynicznie.

Już miałem zamiar coś mu powiedzieć, ale mój anioł wszedł mi w słowo.

- Eiri, nie! – zabronił.

- Oh, Mizu sempai. To już jest nudne. Za każdym razem będziesz go uciszał?

No i przelała się czara goryczy. Uchwyciłem go mocno za ramiona i potrząsnąłem.

- Zachowuj się, do diaska, bo – dalsza wypowiedź utonęła w okrzyku bólu chłopca.

Cofnąłem się gwałtownie, przywierając do ściany.

Misaki podszedł do mnie ze łzami w oczach, a zarazem wyzywająco na mnie spoglądał.

- Lepiej ci? Nie ja to zrobiłem, tylko kot. To nie ja! Dlaczego zawsze cierpię? Czemu! – wrzasnął i mijając mnie, pobiegł na górę.

Oniemiały, spojrzałem w kierunku Mizu, jednak zauważyłem, że wybiegł za wychowankiem. Gdy wrócił, przyniósł na rękach kota. Na jego łapkach zobaczyłem pomarańczowy ślad. Ślad z soku, jaki znajdował się w moim kuflu.

Tego dnia Subaru nie wyszedł z pokoju. Odprawiał bunt, iż niesłusznie go oskarżyłem. Postanowiłem, że następnego dnia, z bólem serca, ale go przeproszę.

^^^

- Mogę wejść? – niestety to „jutro” nadeszło nader szybko.

- Jak musisz. – usłyszałem jego szelmowski głos.

Dostanie ci się kiedyś, chłopcze.

Wszedłem. Jego pokoik był... no cóż, czarny. Zasłony i dywan koloru granatu, a ściany bordowe.

- No, więc? – patrzył na mnie wyczekująco.

- Przepraszam za wczoraj. Myliłem się. – krew mnie zalewała, widząc tryumf na jego twarzy. Gdyby umiał, pewnie zatańczyłby taniec zwycięstwa Indian.

- Oh, doprawdy? – udał zdziwionego. – Popatrz. Niech ci będzie. Przeprosiny przyjęte.

- A śmiałbyś zrobić inaczej. – mruknąłem.

- Słucham?

- Nic, nic, tak tylko... śpiewam sobie.

- To dobrze. Poczekasz na mnie? Przebiorę się i razem zejdziemy na śniadanie.

- Byle szybko.

Wpatrywałem się w zgrabne ruchy chłopa i pytałem się w myślach, czemu on jest taki nieznośny? Całkiem z niego ładny osobnik, trochę głupiutki, ale jak na jedenastolatka, składa całkiem konstruktywne zdania. Postanowiłem poobserwować, co też dzieciak na siebie założy i nie przeliczyłem się. Na nogach miał glany koloru czarnego, które dawno nie widziały pasty do butów. Spodnie o tej samej barwie sięgały mu do kolan i związane były po bokach ściągaczem. Na grzbiet zarzucił bordowy T-shirt z nadrukiem: „Nirvana RLZ!”. Zauważyłem, że ma pomalowane na czarno paznokcie. Włosy, jak stwierdziłem z przekąsem, szczotki nie widziały od dawien dawna.

- Chodź no tu. – wskazałem na krzesło.

- Po co?

- Ba ja ci każę i tyle.

O dziwo posłuchał.

Usiadł na tyłku, a ja, chwyciwszy w dłoń grzebień, zacząłem rozczesywać kołtuny.

- Auaa. To boli! Jakbym wiedział, że chcesz mi zdjąć skalp, to bym się tu nie fatygował. – zajęczał.

- Piszczysz, jak baba. – pomogło. Siedział cicho do końca udręki z czupryną.

Gdy wreszcie uporałem się z jego włosami, a dużo z nich zostało mi w garści, Subaru wstał i otworzył drzwi, lecz zatrzymał się w progu.

- Ja też przepraszam za wczoraj i dzięki za dziś. – złapał kilka pasemek, ruszając w kierunku schodów.

Hmm... Może jeszcze będą z niego ludzie?

- No idziesz, czy nie, mój ty osobisty fryzjerze od siedmiu boleści?

Albo i nie.

Gdy zeszliśmy na dół, Kiba gwizdnął przeciągle.

- Młody, kurczę, teraz wyglądasz jak człowiek. Jak się to stało?

- Zapytaj mój grzebień. – wskazał na mnie palcem, a ja zdzieliłem go w tył głowy. – Hej! – zaoponował. – Będę się moczył w nocy!

Uśmiechnąłem się do niego wrednie.

- Przecież jeszcze nie przestałeś.

- Oż ty! – zakręcił się wokół własnej osi i naskoczył na mnie. Wtedy ujrzałem, jak bardzo czarne są jego tęczówki. Prawie zlewały się ze źrenicami, co może wydać się dosyć dziwne i fantastyczne zarazem.

Nagle przypomniał sobie o czymś.

- Dzisiaj jest dwudziesty trzeci? – pokiwałem twierdząco głową. – Mogę iść do sklepu? Mogę? Proszę. – miauczał.

- Po co? – Mizu zapytał troskliwie. On to zawsze potrafi wykrzesać z siebie pozytywne emocje.

- Dzisiaj wyszedł dwudziesty tom „Naruto”. Błagam. – skamlał.

- W sumie sklep jest niedaleko, ale...

- Pobiegnę i będę uważał.

Hoshi spojrzał na Uedę. Ten tylko wzruszył ramionami.

- No dobrze. Masz pieniądze? – zapytał niepewnie i dostał negatywną odpowiedź. – Tak myślałem. – sięgnął do kieszeni. – W takim razie już masz, a reszta... A weź sobie. – machnął ręką.

- Rozpieszczasz go. – pokazałem mu język, a mój anioł roześmiał się.

***

- Może coś mu się stało? – Eiri chodził od okna, do okna.

Subaru nie wracał już dobre pół godziny, a przeciętna droga w obydwie strony zajmowała nie więcej, jak dziesięć minut.

- Może jest kolejka w sklepie. – Isamu próbował go pocieszyć.

Nagle drzwi cichutko drgnęły, jednak nikt tego nie usłyszał. Dopiero głośny, przepełniony bólem i ochrypły głos, zdołał poderwać ich na nogi.

- Obiecałeś! Obiecałeś!!!

Mizuki zatrzymał się piętnaście kroków od chłopca. Już miał na niego nakrzyczeć, jednak...

- Su... Subaru! – brunet miał rozwichrzone włosy, a ubranie było brudne i potargane.

- Obiecałeś, że on już nigdy mnie tak nie dotknie. – po jego policzku popłynęła pojedyncza łza, a za nią kolejne. – Dopadł mnie pod sklepem i znów to zrobił. Znowu... boli. – głos mu się załamywał.

- Su...ba...ru. – Hoshi, blady jak ściana, zrobił krok w jego kierunku, lecz tamten się cofnął.

- Ja już nie chcę. – jęknął i obrócił się z zamiarem ucieczki, jednak przeszkodziły mu w tym, czyjeś nogi. Spojrzał w górę i napotykając wzrok Eiriego, rozpłakał się i w niego wtulił. Siedemnastolatek objął go ramieniem i delikatnie gładząc plecy, starał się go uspokoić.

- Co ci się stało, smyku? – na to zdrobnienie chłopiec jeszcze bardziej zawył.

- On mi obiecał, że to już się nie stanie, że znajdzie kogoś, kto mnie obroni. Kłamał! Jak zawsze. – odsunął się i zacisnął zęby. –Tylko gada. – wysyczał. Jego wzrok był pełen złości, zawodu i upokorzenia.

- Subaru.

- No co?! – nie usłyszawszy odpowiedzi, parsknął. – Tak myślałem. Po co ja się łudziłem? – odwrócił się i wszedł na schody. – Wiesz, Mizuki? I bez ciebie, moje życie wygląda tak samo.

- Jak ty się zwracasz do nauczyciela! – warknął na niego Maiyu.

Chłopiec zmierzył go lodowatym spojrzeniem.

Zapadła nieznośna cisza.

- Pójdę się z nim spotkać.

Wzrok wszystkich spoczął na Mizu.

- Wygarnę mu wszystko, co o tym sądzę. – kontynuował.

Źrenice czarnych oczu rozszerzyły się z przerażenia.

- Nie! – Misaki zaoponował głośno.

- Dlaczego?

- Przecież wiesz, jaki on jest, że on by robił...

- Wiem.

- I mimo to?

- Tak.

Krótki monolog, lecz słowa miały tutaj niesamowite znaczenie. Wyraziło się ono w postaci drżącej brody jedenastolatka.

- Ja tam pójdę, ale proszę ty zostań. – niemal błagał. – Nie chcę żeby ci... Tobie... Panu coś się stało.

Na twarzy blondyna zagościł lekki uśmiech.

- Pójdziemy razem. Eiri też, prawda? – Chisato ochoczo się zgodził. – To jak? Zgadzasz się?

- Dobrze. – skapitulował.

- Chcemy to mieć już za sobą, więc zrobimy to dziś. Nie martw się. Wszystko będzie dobrze. – przytulił drżącego chłopca.

Akemi (15:10)