XXXI Zaufać przyszłości - Czar miłości. (ost.)

13 lipca 2009

O..Ohayo *siąka* No to...by było na tyle tego opowiadania...koniec (nigdy nie płakałam na końcówkach, a teraz...)

Shinta: Z powodów technicznych *zerka na autorkę* My zakończymy to opowiadanie.

Haji: Ty masz gadane, a ja ją pocieszę *podaje chusteczkę i odskakuje z odrazą, gdy Akemi zaczyna smarkać* Eee...albo Ci pomogę ^^'

Kazuhiko: To już jest koniec...ale jest następne opowiadanie, jesteśmy wolni, możemy swobodnie sobie figlować =3

Saichi: *wywraca oczami* A ze mnie zrobili zboczeńca i napaleńca. 

Toshi: Bo jesteś, tylko Kazu za często z Tobą przebywa.

Kamiya: Odezwała się oaza spokoju i ostoja cichości *prychnięcie*

Ayano: Nie chcę nic mówić, ale mieliśmy się pożegnać.

Akemi: Ale ja nie chcę się żegnać *buczy*

Lunitari: *chichocze* Cii, może jeszcze dojdzie między nimi do niespodziewanej walki w kisielu.

Isamu: Ehh..zdeprawowali młodzież. Jak Ty ich uczysz, Kijoshi?

Kijoshi: Staram się jak najlepiej, a co, nie wychodzi mi?

Aoki: Wychodzi *śmiech* Oi^^ Tak nawiasem, to fajny ze mnie gość. Prawda? *zue spojrzenie*

Rodzice Yasudy i Shinty: Haaai *wybuch śmiechu*

Shinta: Proszę o ciszę, jak wy się zachowujecie *załamany*

Haji: No już, proszę słuchać mojego aniołka!

Shinta: Dziękuję ^^ Pragniemy bardzo podziękować *patrzy z politowaniem na Akemi, która przyszpiliła się do jego nogi* Podziękować za te słowa otuchy, pomocy, radości, jaką wnieśliście w to opowiadanie. Jesteście Weną, która natchnęła to małe *głaska po głowie* do napisania nowych rozdziałów i bonusów, aby opowiadanie było ciekawsze. Przepraszamy za wszelkie błędy i być może obroty sytuacji w takim kierunku, w jakim nie chcieliście, ale co ja mogę na tą łepetynkę, jak ona ma takie, a nie inne myśli *rumieni się * Szczególnie w tym rozdziale. Serdecznie dziękujemy za wszystko i zapraszamy na ten rozdział. mamy nadzieję, że nowe opowiadanie wciągnie Was, a bohaterowie będą równie fajni, jak my *chichra się*

Hajime: Lepszych od nas, nie ma!

Wszyscy: Dziękujemy za wszystko, Kochane Elfiątka! =3 =* Do zobaczenia w galerii, za jakiś czas, gdy nas Akemi umieści. Jeszcze raz dziękujemy. Było nam bardzo miło, gościć Was tutaj. Dziękujemy, że przeżywaliście z nami nasze problemy i rozterki. Kochamy Was <3 Trzymajcie się.

Akemi: I poszli.. *chlip* Ale zdążyłam wszystkim siedzieć na kolanach *chichot* xD No dobrze.. troszkę nietypowo, ale to już naprawdę koniec. Dziękuje, za komentarze..liczne xDD Ehh...smutno mi opuszczać tą historię...ale tak bywa ;) Niech ich własne przygody toczą się swoim życiem.

Zapraszam do czytania ostatniego rozdziału ^_^

Udali się do pokoju Hajime, gdyż jego łóżko było większe.

Blondyn, całując namiętnie kochanka, ściągał jego bluzę, rzucając ją na podłogę. Chłodnymi dłońmi pieścił jego plecy, a Shinta poddawał się temu z rozkoszą. Wkrótce i koszula Yasudy znajdowała się na dywanie.

Zaniósł Meijina na łóżko, kładąc go na plecy. Zdjął swoje spodnie, bieliznę i stanął przed nim w całej okazałości. Tamten zarumienił się, widząc umięśnione ciało i bicepsy. Haji usiadł na jego nogach, usadawiając się rozkroku. Zaczął powoli całować obojczyki, szyję, klatkę piersiową. Językiem zahaczał kółeczka na jego sutkach, podszczypując je, co jakiś czas. Gładził jego uda, skrzętnie omijając męskość.

Szatyn już od dłuższego czasu jęczał donośnie.

- Nie nadaję się do powolnego. – westchnął.

- Spokojnie.

Mei złapał nadgarstek ukochanego i położył jego rękę na swoim wybrzuszeniu. Zaczął nią trzeć o krocze, pędząc ku spełnieniu. Blondyn jednak wyrwał się. Spojrzał pożądliwie w niebieskie tęczówki, równocześnie odpinając jego zamek spodni, by po chwili pozbyć się ich. Przez materiał bokserek lizał jego skarb. Czuł, wyraźnie czuł, że członek jest już bardzo twardy i pulsuje, a grymas na twarzy Shinty, ukazuje, jak bardzo jest on pobudzony. Szybkim ruchem ściągnął z niego bieliznę i nie czekając na nic, wziął go do ust. Zasysał łapczywie i całował go, czasami drażniąc ostrymi zębami.

Bardzo szybko biały płyn wytrysnął mu prosto w gardło, a on, mrucząc, spijał wszystko, co do kropelki.

- Ahhh... – jęknął Mei. – Cudowne.

- To nie wszystko.

Dźwignął jego biodra i polizał jeden z pośladków. Niespodziewanie dla szatyna, wsunął w niego swój języczek, lawirując po brzegach ścianek. Shinta zacisnął pięści na prześcieradle.

Zaintrygowany inną rzeczą, która w tym momencie zaczęła się w nim poruszać, spojrzał w tamtą stronę. Ujrzał, jak jeden po drugim, wchodzą w niego trzy palce Yasudy. Kociooki zaczął go rozciągać, przygotowując na coś większego. Po krótkim wstępie, odsunął rękę, wszedł w niego głęboko i przylgnął do niego, klatką piersiową. Pocałował go w usta i wytarł zdradziecką łzę bólu. Poruszał się w nim powoli, by zapewnić chłopcu, jak najdłuższą przyjemność. Trudno mu było się opanować. Patrząc w rozanieloną, pełną rozkosznych min, twarzyczkę szatyna, przechodził go dreszcz. Widział lekko rozwarte usta, które z czasem otwierały się coraz bardziej, by wydać z gardła dzikie jęki, westchnięcia, a z czasem krzyki. Strużka śliny wypływała z ust Meijina, a na całym ciele perlił mu się pot. To on doszedł jako pierwszy, dopiero po nim, szczytował Hajime. Opadł na szatyna i ujrzał piękny uśmiech.

- To było coś pięknego. Nigdy nie kochałem się, w ten sposób. To było takie przyjemne...Teraz ja ci się odwdzięczę. – obrócił go w ten sposób, iż Yasuda klęczał tyłem do niego. Shinta wstał i wbił się mocno między pośladki kochanka. Blondyn krzyknął głośno, lecz wcześniejsze doznania, rozluźniły jego mięśnie. – Przepraszam. – szepnął niebieskooki i pocałował go w kręgosłup. Z całej siły napierał na niego, dysząc ciężko. Wbijał paznokcie w jego biodra, jednocześnie zsuwając rękę na jego męskość.

Doszli szybko i w tym samym momencie. Znali swój limit i wiedzieli, że na więcej razy, nie ma co na razie liczyć. Shinta wyszedł z niego i odwracając go na plecy, położył się na nim.

- Aż tak bardzo mnie pragnąłeś? – Haji mruczał mu do ucha i muskał je nosem.

Mei liżąc swoją dłoń, pokiwał głową twierdząco. Zostawił odrobinkę białego płynu i podał ją zielonookiemu.

- Zobacz, jaki jesteś pyszny.

- Poczekaj. Najpierw cię pocałuję. Też zostawiłem sobie trochę ciebie. – odparł, łącząc ich usta. Po chwili zaczął bawić się kosmykami jego włosów. – Nie wiem, czy dzisiaj dam radę na więcej razy. W dodatku wszystko mnie boli. Masz ogromnego. – poskarżył się. Było wspaniale, prawda? – zapytał po dłuższej chwili, gdy wyczuł, że Shinta przestaje się śmiać z jego wcześniejszych wywodów. Nie otrzymał odpowiedzi, co go zdziwiło. Spojrzał na niego i zobaczył, że tamten usnął. Miał miarowy oddech i wyglądał tak uroczo i bezbronnie, że Hajime z trudem opanował się, by go nie obudzić i wykrzesać z siebie ostatnich kropel potu, ponownie łącząc ich w namiętnym akcie. Zamiast tego, okrył siebie i jego, kołdrą, wtulił się i pogrążył we śnie.

~~ooOOoo~~

Gdy rodzice Yasudy wrócili z pracy, ujrzeli włączony telewizor. Na stole leżały opakowania po filmach. Szczególnie jeden przykuł ich  uwagę.

Spojrzeli po sobie i parsknęli śmiechem. Cichutko weszli po schodach i zajrzeli przez uchylone drzwi, do pokoju ich syna.

Dwa wtulone, oświetlone przez księżyc, ciała, leżały obok siebie, splecione w delikatnym uścisku.

~~ooOOoo~~

Rankiem, gdy chłopcy weszli do kuchni, napotkali rozbawiony wzrok państwa Yasuda.

- Jak wam minęło wczorajsze popołudnie? Studiowaliście biologię? – dolna warga kobiety, drżała w pohamowanym śmiechu.

Shinta zaczerwienił się i przylgnął do boku zielonookiego.

- Mamo! – jęknął Hajime. – Ja ciebie nie pytałem o te sprawy, jak przyszedłem na świat.

- Nie musiałeś. Widzę, że i bez tej wiedzy, doskonale sobie poradziłeś. – spojrzała na niego niewinnie. – A raczej słyszałam.

Co prawda chłopcy byli zmęczeni po swoim pierwszym razie, jednak to ich nie zniechęciło i anielskie jęki oraz krzyki, roznosiły się po domu niczym echo, jeszcze kilkukrotnie.

- Proszę przestać. – wyszeptał Mei.

- Widzisz, co zrobiłaś. – naburmuszył się blondyn i przytulił ukochanego.

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

W szkole, Saichi zerkał cały czas na brata. Postanowił go wypytać, co się z nim dzieje. Wypieki na twarzy i drżące lekko ręce, zaniepokoiły go. W dodatku, gdy ich wzrok spotykał się, chłopiec natychmiast odwracał się, wyraźnie speszony.

Podzielił się swoimi wątpliwościami z Kazuhiko. Gdy skończyła się lekcja, natychmiast podeszli do niebieskookiego.

- Aniki? Co ci jest?

- M-Mnie? Niee, nic. – zbladł, widząc brata.

Haji z kolei uśmiechał się od ucha, do ucha. Był ciekawy, co też zrobi jego chłopak.

- Daj spokój! Przecież cię znam. Dobrze wiem, że coś nie gra. Wyglądasz, jakbyś nie mógł utrzymać się na wodzy. – spojrzał na niego diabelsko.

- Jak wiesz, to czemu jeszcze mnie denerwujesz! Chcesz się ze mnie pośmiać? Skoro słyszałeś wszystko, to czego ci jeszcze trzeba? Chcesz się nade mną znęcać? Nie moja wina, że Hajime dostarczał mi tyle przyjemności, iż jęczałem tak głośno, że słychać mnie było dwie przecznice dalej! No, śmiej się ze mnie! – wykrzyczał roztrzęsiony i załzawiony. Takiego wybuchu z jego strony, jeszcze nikt nie widział.

- H-Hej! – brunet przestraszył się. – Co miałbym słyszeć, skoro nie było mnie w domu? Zapomniałem ci powiedzieć, że zostaje na noc u Kazu. – zobaczył jak szatyn rozdziawia usta i siada bezsilnie na ławkę. – Eh, zostawić cię samego z blondasem, a tu się potem okazuje, kto jest ogierem. No i przez przypadek dowiedziałem się czegoś ciekawego. – zachichotał.

Mei posyłał mu obrażone spojrzenia.

- Myślałem, że mnie wyśmiejesz. Tata robił to brutalnie...wiesz, co... – szepnął. – A Haji...Nie wiedziałem, że to może być takie cudowne.

- Szkoda, że cię nie słyszałem. – jęknął komicznie.

Szatyn spuścił głowę.

- Baka. – nagle poczuł, jak obejmują go ramiona, a mokre jeszcze policzki, wyciera czyjaś delikatna dłoń. Spojrzał na owego osobnika. – Saichi?

- Nie musisz się wstydzić. Ja za pierwszym razem też tak miałem. W dodatku, gdy z Eichim wyszliśmy z przymierzalni, to ludzie patrzyli na nas, jak na kretynów.

- Co!!! To było wtedy, gdy kupowaliście spodnie? – wrzasnął Mei, nie zważając na zdziwione spojrzenia.

- No niezupełnie. Dotykaliśmy się i... – chrząknął. – W hotelu, to tak. – wyszczerzył się i zachichotał. Po chwili jednak spoważniał. – Shinta, życzę ci szczęścia, naprawdę. Nieważne, jak się czasem zachowuję. Zawsze masz u mnie wsparcie. Możesz mi ufać, braciszku. – odsunął się od niego.

Shinta wpatrywał się w uśmiechniętą twarz Uchikiego. Powoli wstał z ławki i przeczesał jego włosy.

- Też cię kocham, matołku. – puścił mu oko.

~~ooOOoo~~

Wykład, jaki przeprowadził z nimi wychowawca, był o rozmnażaniu.

- Wiecie co to jest, co ja się będę produkował. Ministerstwo kazało mi was ostrzegać, przed zbyt wczesnym przystępowaniem do robienia dzieci, dlatego musimy się pomęczyć. Wydawanie potomstwa zapewnia ciągłość życia na ziemi, lecz nie zawsze tak jest. – mrugnął do Meijina. – Nie to jest najważniejsze. Na pierwszym miejscu jest miłość. Na nią nie ma reguły, czy definicji. To trzeba przeżyć. Nie powinno oddawać się każdemu, tylko tej osobie, dla której to uczucie jest ważne i godne.

Mei uśmiechnął się i spojrzał z rozmarzeniem w oczy swojego ukochanego.

O tak. To, co mówił nauczyciel, było prawdą. On wiedział, że to uczucie ulokował doskonale i, co najważniejsze, zyskiwał tak wiele. Mógł liczyć w stu procentach na to, że jest mu to odwzajemnione. Nigdy nie był szczęśliwszy.

W pewnym momencie poczuł coś chłodnego na szyi. Zdziwiony, wyciągnął wisiorek i spojrzał na niego. Niedawno odkrył, że można go otworzyć, więc włożył do niego dwa zdjęcia. Jedno ukazywało ojca biologicznego, a drugie, przyszywanego oraz matkę. Gdy przyjrzał się uważniej, zauważył, że ten drugi uśmiecha się .Wcześniej nie zwrócił na to uwagi. Pojaśniał, uśmiechając się czule.

- A więc i ty zaakceptowałeś moją miłość. Niczego mi więcej nie trzeba. – poczuł ciepły oddech na swym karku.

- Shinta, skup się na lekcji. Jest ciekawy temat. Jak należy się kochać, aby mieć dzieci, by ich nie mieć, lub aby mieć samą przyjemność. – chciał mówić dalej, ale chłopiec zamknął mu usta, pocałunkiem.

- Nie muszę tego wiedzieć, bo już mi jest cudownie. – potarł policzkiem o jego ramię. Nagle ujrzał przez okno, jakąś postać. Zamrugał szybko oczami, lecz wzrok go nie mylił. To był jego prawdziwy ojciec. Pomachał mu lekko i spojrzał na syna troskliwie.

Szatyn wyczytał coś z jego ruchu warg.

Gdy mężczyzna zniknął, niczym zjawa, niebieskooki westchnął cicho.

- Ja ciebie też. – szepnął i wetknął nos w szyję Hajime.

Dopiero teraz poczuł, że szczęście nareszcie zapukało do jego serca na stałe.

FIN

Akemi (14:35)