XXVI Zaufać przyszłości - Wspomnienie - Nić przeszłości.(cz.2)

23 czerwca 2009

Mae govannen! XD Czyli, dzień dobry xD

1. Dzisiaj już dodaję notkę i tak, jak obiecywałam, jest dłuższa. Tylko, że...będzie jeszcze jedna część.. o ile po dzisiejszej mnie nie poćwiartujecie xD

2. Na koniec dodam obrazki dwóch osób uczestniczących w tej notce. (Pisałam ją w świetle błyskawic i muzyce grzmotów, dlatego udzieliła mi się głupawka i wyszło jak wyszło xP)

3. Dziękuję za komentarze, moje kochane Elfiątka (jesteście dla mnie tymi cudownymi istotami) i zapraszam do czytania ^^

Rudzielec spojrzał ciepło na Ozorę.

- Ufam Tsubasie. Jeżeli jest z tobą, to znaczy, że uważa cię za wyjątkową osobę. Jeżeli jednak dotrą do mnie słuchy, że...

- Eichi! – różowowłosy zgromił go swymi zielonkawymi oczyma.

- Że coś mu zrobiłeś, możesz spodziewać się mojej wizyty. – zignorował wtrącenie chłopca. – Mam wielu kuzynów, ale ten jest najbardziej przeze mnie tolerowany. Wiem, co to znaczy mieć dużą rodzinę, ale gdy trafia się ktoś, kto jest zdolny sprzeciwić się wszystkim, punktuje w moich oczach. Chociaż, jego jakoś zawsze darzyłem sympatią.

Dzieciak prychnął kpiąco, przypominając sobie wielokrotne bitwy na poduszki i odgrywanie worka treningowego w złagodzonej wersji.

- Dużej rodziny? Zaraz, zaraz. Czy to znaczy, że odnalazłeś brata? – zauważył istotny fakt, który nie dany mu było poznać wcześniej. Doskoczył do piwnookiego i spojrzał na niego z pragnieniem dowiedzenia się czegoś więcej.

- Raczej to on znalazł mnie. Być może widziałeś kręcącego się przy mnie blondyna o kocich oczach?

- To on? Nie żartuj! Taki przystojniak?! – różowowłosy pisnął cicho, dostawszy lekkiego kuksańca w tył głowy. – Hej! To bolało.

Kojiro skrzyżował ręce na piersi i stanął do niego bokiem.

- Zapomnij o tym. – ostatni wyraz mocno zaakcentował. – Sam tego chciałeś.

Tamten zaskomlał donośnie, wieszając się na jego barkach.

- Ale Koji!

- Nie ma „ale”. Trudno. Chociaż... – zielonooki cofnął się ostrożnie, dostrzegając niebezpieczne iskierki w tęczówkach mężczyzny. Nim się spostrzegł, długowłosy objął go w talii, na siłę ciągnąc w stronę jednego z pokoi. To się stanowczo nie spodobało Tsubasie.

- Przecież powiedziałeś, że tego nie zrobisz. – coś mu się wydawało, że zachowanie partnera nie wyjdzie mu na dobre.

- Kotku. – niby urocze słówko, ale wypowiedziane tak złowieszczym głosem, nabierało zupełnie innego znaczenia. – Nie chciałbym przegapić obiecanego mi przez ciebie stosunku. Cytuję: „Ohh Koji. Chcę abyś mnie brał przez dwie godziny! To wzmocni doznania!” – rewelacyjnie oddawał każdy ówczesny jęk chłopaczka.

Róż na policzkach szesnastolatka zwiększył tereny, przenosząc się na uczy, a donośny pisk paniki, wręcz koił serce właściciela hotelu.

- To było dawno! W dodatku byłem pijany... trochę... – był na straconej pozycji.

- Jaki? – brunet zaśmiał się. – Trzeba było nie jeść tylu cukierków z alkoholem, a później się do mnie nie dobierać. Przykro mi, ale ja zawsze spełniam twoje pragnienia, więc nie mogę tego pozostawić bez echa. To by było karygodne. – oburzył się. – Zawsze miałeś mi za złe, gdy nie chciałem dotknąć cię w...

- Ten raz mógłbym ci wybaczyć! – krzyknął rozpaczliwie, przerywając w połowie, zdanie ukochanego. Po chwili zakwilił, nieuchronnie zbliżając się do drzwi.

Tymczasem Eichi zgiął się w pół i śmiał się otwarcie, prezentując łezki rozbawienia.

Ozora odwrócił się do niego przodem, poprawiając szamoczącego się nastolatka, którego jednym, płynnym ruchem umieścił sobie na ramieniu.

- Idź już. Musisz go poszukać. Tylko pamiętaj. To bardzo wrażliwy dzieciak. Może i otacza się skorupą, ale wewnątrz jest kruchy i subtelny. – jego wzrok zdradzał rychły atak, jeżeli Kazuhiko źle potraktowałby Saichiego. – Krótko go znam, ale gdybym nie miał Tsubasy, za wszelką cenę chciałbym ci go odbić. – wymieniony po imieniu szarpnął się, zsuwając z ramienia. Jego stopa wylądowała na palcach u nogi Ozory. Chłopak prychnął jak nieźle wkurzone kocisko. – No już, już się tobą zajmę.

- Nie o to mi chodziło! – tamten wydął dolną wargę i spojrzał na niego spod byka. Przeniósł wzrok na kuzyna, później na długowłosego i z niezadowoleniem stwierdził, że obydwoje uśmiechają się do niego zadziornie. – Jesteście okropni! – mruknął. Odwrócił się od nich. Wyprostował ręce w łokciach i ułożył je po bokach. Nogi zgiął w kolanach, rozkładając je w lekkim rozkroku i sapiąc zawzięcie, podszedł do drzwi. Jego pozycja doprawdy bawiła tamtą dwójkę. Gdy dotarł do futryny, oparł się o nią, układając dłonie jedna na drugiej. Przylgnął klatką piersiową do zimnego metalu. Duże, jasnozielone oczęta przymrużyły się i patrzyły teraz kusząco, zapraszając na coś więcej.

- Nie każ mi zbyt długo czekać. – zamruczał, a jego tęczówki nabrały mocniejszego odcienia. Z gracją kota, wsunął się przez szparę między drzwiami.

Gdy Kojiro odwrócił się, ponownie zainteresowany osobą ognistowłosego, powstrzymał śmiech.

Chłopak otworzył lekko usta i dosłownie zamarł z wrażenia, jakie wywarł na nim jego kuzyn.

- Nie daj się zmylić jego codziennemu, grzecznemu wyglądowi. On pobudza nie tylko ciało, ale także umysł. – mężczyzna przeczesał ręką włosy. – Jest niesamowity, a teraz bardzo spragniony. Ostatnio go troszkę zaniedbałem, ze względu na obowiązki. Nie mogę pozwolić mu czekać, wybacz. – Eichi skinął głową, nadal będąc w lekkim szoku. – Quel marth.*

- Hannon le.** – piwnooki uśmiechnął się, pochylając lekko głowę. Co prawda umiał tylko tyle w języku elfickim, ale to zawsze coś. Jego towarzysz lubował się w tych cudownych istotach i tak naprawdę mógłby spokojnie się do nich zaliczać.

Długowłosy wsunął się między otwarte drzwi, by po chwili je zamknąć.

Nie upłynęło dziesięć sekund, gdy w powietrzu rozniósł się krzyk Tsubasy, wzywający pomocy.

Kazuhiko parsknął. Powoli odwrócił się, lekko zataczając ze śmiechu. Otarł łzy rozbawienia i skierował się w stronę wcześniej obranej przez Saichiego, drogi.

Minął trzy pokojówki, cztery donice z kwiatami, kilka wind i szczerze powiedziawszy zaczęło ogarniać go zmęczenie. W końcu postanowił chwilę odpocząć. Oparł się o łososiową ścianę, naprzeciwko dorodnej palmy. Przejechał dłonią po spoconym czole i właśnie wtedy ujrzał coś białego, między zielonymi liśćmi. Zmrużył oczy i odepchnął się rękoma, zmierzając do tego czegoś, co go tak zaintrygowało. Z początku myślał, że to jakaś kokarda przyczepiona w celach dekoracyjnych. Zmieniło się to, gdy nagle usłyszał szloch dobiegający zza drzewka. Powoli zbliżył i odgarnął liście, zaglądając w ich głąb. Widok, jaki ujrzał, przyczynił się do ukłucia w sercu i dziwnej, ogromnej winy oraz poczucia błędu.

Ramiona tej zranionej istotki drgały w porywach płaczu, obejmując kolana, które były podkulone. Postać ta starała się zatuszować łzy, jakby się ich wstydziła, bo czyż mężczyźnie wypada je ronić? Twarz była schowana w zagłębieniu pomiędzy nogami, a klatką piersiową. Smoliste włosy porozrzucane na plecach, w obecnym świetle przybierały odcień mocnego granatu.

Gdy dłoń piwnookiego znalazła się na barku osoby przed nim, ona zrzuciła ją natychmiast.

- Zostaw mnie. – brunet warknął ostro. – Idź sobie!

- Nie mogę. Muszę ci coś wyjaśnić.

Głowa Sichiego dźwignęła się. Gdyby nie łzy, które dodawały mu miększego wyrazu, chłopiec wyglądałby teraz jak gotowy do ataku, drapieżnik.

- Co tu jest do wyjaśniania? Lizałeś się z jakimś dzieciakiem! Jeżeli wolisz sporo młodszych, trzeba było powiedzieć, to bym się nie wtrącał.

- To nie tak.

- W takim razie, jak? Może mam cię przeprosić, że ci przerwałem? Liczyłeś na szybki numerek? – opanowanie się, zaczęło mu przychodzić z trudem.

- Jak możesz? – rudzielec obrzucił go niedowierzającym spojrzeniem. Ta rozmowa zaczęła go irytować. – Porozmawiajmy na spokojnie.

- Oh, nie kłopocz się! Leć do tamtego. Słowa nie będą potrzebne, wystarczy sama przyjemność. – cedził przez zaciśnięte zęby. Uległe usposobienie Eichiego było mu w tym momencie na rękę. – Żal mi Kojiro. Chociaż może i jego przekonasz do wspólnej zabawy, skoro nawet taki dzieciak ci się nie oparł?

- Jesteś zazdrosny, kotku. – próbował obrócić te słowa w żart, pomimo boleśnie pulsującej żyłki na skroni.

- Nie mów tak do mnie, ty dwulicowy draniu! Jesteś zupełnie jak mój ojciec. Najpierw wykorzystujesz, a później rzucasz dla kogoś nowego!

W tym momencie cierpliwość Kazuhiko wyczerpała się. Próbował po dobroci i to nie przyniosło skutku. Pozostała mu tylko jedna opcja.

Złapał mocno barki młodszego chłopca i ścisnął je.

- Popieprzyło cię do reszty! – wybuchnął. – Na głowę upadłeś? Pomyśl dwa razy zanim coś takiego powiesz! – potrząsnął wątłym ciałem. – Nigdy nie porównuj mnie do niego, rozumiesz? Nie masz ku temu podstaw! – trochę przeholował i zdał sobie z tego sprawę. Opamiętał się dopiero wtedy, gdy w smolistych oczach dostrzegł lęk. Lęk przed uderzeniem. Uchiki skulił się, patrząc na niego ze strachem pomieszanym z wściekłością.

Dotarła do niego pewna bardzo przykra prawda. W tym momencie zachował się gorzej niż tata bruneta.

On mu przecież obiecał, że go nie skrzywdzi!

Otworzył szeroko oczy i rozluźnił uścisk.

- Saichi, wybacz. Proszę wybacz! – objął dłońmi jego twarzyczkę, która na ten dotyk zareagowała skurczem w okolicach ust. – Nie bój się. Ja...przepraszam, niż nigdy na ciebie nie nakrzyczę. Saichi powiedz coś.

- Odejdź.

- Nie, tylko nie to! – zawył. – Pozwól mi wytłumaczyć, pozwól mi. – drżał. Nie czekając na pozwolenie, zaczął wyjaśnienia. – Tsubasat o mój kuzyn, ale nie od strony rodziców Hajime i...moich, tylko od tej przyszywanej. – mimowolnie wzdrygnął się, przypominając sobie chwilę, kiedy dowiedział się w jaki sposób został członkiem tamten rodziny. Pozwolił, aby nieprzyjemny dreszcz przeszedł swobodnie po jego ciele.

Saichiemu nie uszedł uwadze lekki grymas na pięknej twarzy.

- Co czułeś, gdy odnalazłeś brata? – sam nie wiedział, czemu w ogóle pozwalał mu się tłumaczyć.

Blask piwnych oczu przygasł, a po policzku potoczyła się łza.

- Gdy dowiedziałem się kto nim jest, zwymiotowałem. – tamten posłał mu zdziwione spojrzenie. – W wakacje pojechałem z Hajime pod namiot i... – zaciął się. – Wypiliśmy za dużo. Niewiele pamiętam, ale rano obudziłem się nagi w jego objęciach. – ponownie zamilkł. Po chwili otarł wierzchem dłoni chłodne krople, spływające mu do ust i wymusił uśmiech. – Nie o tym mieliśmy rozmawiać. Tsubasa pochodzi z bardzo zamożnej, szanowanej rodziny. Należy do klanu Kurosawa. Zapewne wiesz, co się z tym wiąże. Dyscyplina i rygor, to bardzo delikatne rzeczowniki, które określają tamtą kulturę i zasady w niej panujące. Gdy jego dziadek zmarł, ówcześnie pozostawił w testamencie wpis, mówiący o spadku, jaki przekazuje swojemu wnuczkowi. Jego część przekazał na hotel „Giliath”***, należący do Kojiro. Dlaczego, nie mam pojęcia? Doszły mnie słuchy, że to bardzo dobry masażysta. Zapewne wtedy poznał mojego kuzyna i zakochali się w sobie. Niestety taka miłość nie przetrwałaby w takiej rodzinie. Wtedy się zaczęło. Tsubasa chudł w oczach, dlatego sprzeciwiłem się woli matki i wtrąciłem się w los byłego dziedzica. Pomogłem mu uciec z tamtego piekła. Nie długo cieszył się wolnością. Ojciec go znalazł i kazał wracać. Doprawdy, za każdym razem, gdy o tym pomyślę, ogarnia mnie śmiech. Tsubasa postawił się temu tyranowi. Powiedział: „Zabierz sobie te pieniądze. Dziadek widział, że jesteś materialistą, który czeka na jego śmierć. Jeżeli mam znosić twoje przytyki, wolę sobie odpuścić. Teraz dam mi spokój i pozwól żyć z osobą, którą kocham.” – ciepły uśmiech wykwitł na jego ustach. – Ciocia pewnie przyklasnęłaby synowi, ale musiała okazać szacunek mężowi. Temu bydlakowi. – zacisnął pięści. Saichiemu bardzo nie spodobał się ten gest.

- Kazuhiko?

Chłopak spojrzał na niego lekko nieprzytomnie.

- Ah tak. Chciał go za to uderzyć, ale Kojiro skutecznie mu tego zabronił. Wcześniej odstraszał od siebie różowowłosego, nie chcąc by rezygnował dla niego z tak cudownego bytu, ale Tsubasa nie poddawał się. Dopiero po tamtym wyznaniu doszło do bruneta, jak chłopak był samotny i spragniony czułości. Złapał rękę starszego Kurosawy i spojrzał na niego opanowaną wściekłością. „Jeżeli go uderzysz, oddam ci dwa razy mocniej.” Cóż mogli zrobić? Pozwolili szesnastolatkowi wieść życie, jakiego zapragnął.

- Czy on ci coś zrobił? – pytanie wytrąciło z równowagi Eichiego, który wyraźnie się spiął.

- Kiedy kuzyn uciekł, podszyłem się po niego, udając, że śpię. Gdy rano...wujek – rzucił z przekąsem. – dowiedział się o tym, kazał mnie wychłostać. – na potwierdzenie tych słów podwinął koszulę, pokazując w miarę zagojone na plecach, ranki.

Saichi wyciągnął dłoń, gładząc wypukłości.

- Skurczybyk. – syknął, przytulając go do siebie, nadal lekko siąkając noskiem.

- Dawne dzieje. – ognistowłosy ufnie poddał się tej pieszczocie. – Mój ty kochany zazdrośniku. – szepnął czule.

- A ty to może nie? – prychnął. – Widziałem jak patrzyłeś na Kojiro z żądzą mordu w oczach.

- Ten osioł cię dotykał. – odsunął się, układając usta w podkówkę.

- Tsubasa cię całował. – wytknął mu.

- W tej rodzinie to norma. Nawet facet z facetem musi się tak witać. Nigdy nie zapomnę, jak dobrała się do mnie pulchna krewna. – Saichi zachichotał, widząc zgorszoną minę ukochanego.

- Gdzie jest nasz pokój? – brew piwnookiego powędrowała do góry. Odwrócił się i rozejrzał, ze śmiechem zauważając pewną rzecz.

- Za nami. Hej! – zaoponował, gdy Uchiki podniósł go z klęczek i siłą zawlókł pod drzwi.

Otworzył je i wepchnął do środka zdezorientowanego chłopaka. Nim tamten zdążył o cokolwiek zapytać, przygwoździł go do ściany i zamknął usta brutalnym pocałunkiem. Nie owijając w bawełnę zdominował go, wbijając paznokcie w udo, czym zmusił go do szerszego rozwarcia warg. Natychmiast wtargnął językiem do ciepłego wnętrza, badając na nowo strukturę policzków. Co rusz zasysał wargi Eichiego, czasami je podszczypując. Cienka nitka śliny ściekała po jego brodzie, lecz starł ją dopiero, gdy z wielkim ociąganiem odsunął się od piwnookiego, w celu zaczerpnięcia powietrza.

- To za co? – wysapał starszy.

- Chciałem zmazać pocałunek tamtego. – rumieńce typowe dla osobnika podwładnego, czyli uke, ponownie zagościły na jego twarzy.

- Moje kochane, słodkie kociątko. – rozczulił się Kazuhiko. – Jak ja cię kocham.

- Spróbowałbyś nie. – burknął, chowając twarz w zagłębieniu cudownie pachnącej szyi.

Zwinne, mocne dłonie Eichiego leniwie gładziły plecy i pośladki bruneta, schodząc niżej. Nim tamten się zorientował, piwnooki pochylił się i złapał jego uda, zmuszając go do oplecenia nóg, wokół jego bioder.

- Co robisz? – pisnął nieprzygotowany na taką reakcję.

- Zobaczysz.

     

             Tsubasa Kurosawa                                    Kojiro Ozora

 Aha, jestem zua xD

*Powodzenia.

**Dziękuję.

***Hufiec gwiazd.

Akemi (13:32)