XXV Zaufać przyszłości - Wspomnienie - Zazdrośnik. (cz.1)

19 czerwca 2009

1. Hello ;P Dzisiaj mam dla Was pierwszą część zamówienia Luni ;P Taka.. opisowa i mało wnosząca, a jednak potrzeba (bynajmniej dla mnie ;D).

2. Chciałabym serdecznie przywitać nową czytelniczkę Vergithię XD (Tylu komentarzy na raz, jeszcze w życiu nie widziałam xD) =*

3. Dziękuję Wam wszystkim, kochane dziewczyny, za słowa wsparcia ;*

4. PS: Taka rada.. gdy idziecie na zakończenie roku i zakładacie buty na obcacie.. miejcie w torebce klapki. Przydałby mi się masaż xD 6 godzin to stanowczo za dużo jak na moje nogi xD

5. Ah i jeszcze coś! Teraz, gdy będę chciała dać jakieś wspomnienia, czy refleksje bohaterów, to w tytule będzie napis "Wspomnienie". Żeby ułatwić, bo czasem to wspomnienie może wcale nie dotyczyć notki i mogłoby z tego wyniknąć małe zamieszanie ;)

6. Teraz serdeczie zapraszam do czytania ;**

UWAGA! - Te 3 notki, które są wspomnieniami, nawiązują do momentu w hotelu! Czyli od rozmowy wychowawcy z Isamu, przez telefon. Wtedy, gdy Haji stwierdził, że z chęcią by chciał jeszcze posłuchać, bo może by się czegoś ciekawego nauczył. Ostatnia, 3 część, nawiązuje do momentu, gdy Shinta zaczął wymiotować krwią i zabrało go pogotowie, którego umęczeni chłopcy, nie usłyszeli xD Czym umęczeni? Proszę się kierować po nitce do kłebka, czyli przeczytać wszystkie trzy wspomnienia ;P Dziękuję za uwagę ^^

Blondyn czasami potrafił doszczętnie wszystko zniszczyć. Można to zwalić na jego wieczne pragnienie bliskości i wzmagający się, młodzieńczy popęd. Szczególnie, że chłopak nie chciał zmuszać Shinty.

Niemniej, gdy niekiedy coś powiedział, to dosłownie witki opadały. Z tego powodu, zaraz po jego słowach, jego towarzystwo najpierw opuścił ukochany, później brat, a na końcu Saichi. Brunet był zdziwiony postawą Yasudy, dlatego zagapił się i nie zauważył odejścia Kazuhiko. Z cichym westchnięciem poklepał ramię podłamanego Hajime i ruszył w kierunku, w jakim mógł spodziewać się obecności Eichiego, czyli ich wspólnego pokoju.

Zaczął rozglądać się po elegancko urządzonym wnętrzu budynku. Piaskowy kolor ścian, u dołu przechodzący w pomarańcz, ładnie komponował się z wiśniowymi meblami i dużymi, kryształowymi żyrandolami, sięgającymi blisko dwóch metrów. Piękne paprocie odcinały się od całości, nadając pomieszczeniu bardziej realnego wyglądu. Ułożone były w najbardziej strategicznych miejscach, tak, aby nie przeszkadzać lokatorom, lecz jednocześnie kusić zdrową zielenią. Chłopiec spojrzał w górę, zachwycając się zegarem, który przed chwilą dostrzegł.

Srebro połyskiwało dumnie, prezentując po obu swych stronach dwoje elfów złączonych w wiecznym tańcu.

Tylko głośny jęk odwrócił jego uwagę od tego cudu człowieka.

- O rany! Przepraszam! Niezdara ze mnie. – spojrzał na osobnika, którego potrącił i w momencie go zamurowało. Mógłby przysiąc, że nieznajomy przypomina mu postać elfa z zegara. – Piękny. – wyrwało mu się. Szybko opuścił głowę, wrzucając siebie wrodzoną szczerość i mówienie tego, o czym myśli.

Delikatna, wypielęgnowana dłoń dotknęła jego podbródka ipodniosła go do góry. Przyjemny zapach drogich perfum rozpieszczał wrażliwyzmysł powonienia bruneta.

- Słodki. – nieznajomy uśmiechnął się z rozbawieniem w oczach, przyprawiając nastolatka o bogaty zasób rumieńców. – Co tutaj robisz i to sam?

- O to samo mogę zapytać Ciebie. – Saichi był z siebie dumny. Przynajmniej nie zachował się opryskliwie, jak to miał w zwyczaju. Mocno zaczęło go intrygować swoje zachowanie. Niby obca osoba, a jednak miał do niej respekt. Biła od niej dostojność i wyższość. Dodatkowo jego szaty uwydatniały te spekulacje. Wysokie za kolana, skórzane buty, kremowe spodnie i długa, jasnobłękitna tunika z granatowymi haftami u końca rękawów i zapinek, nadawała mu ulotności godnej baśniowego stworzenia. Włosy sięgające pasa, pomimo rzemyka, które pełniło rolę gumki, i tak wydostawały się z jego jarzma, wdzięcznie opadając na plecy, szyję i policzki. Oczy kolory przejrzystego jeziorka kryły zapewne wiele dobrze powierzonych tajemnic.

Saichi wyciągnął dłoń, dotykając gładkiej cery. Po prostu nie mógł się opanować. Chciał zbadać, czy faktycznie jest bez skazy i jak się okazało, była.

- Ja poszukuję takiego małego, hałaśliwego chłopca. – Uchiki machinalnie skierował wzrok na jego usta i zupełnie nieświadomie przejechał po nich palcem. Gdy zdał sobie sprawę, z tego, co zrobił, odsunął się gwałtownie.

- Przepraszam. – prawie krzyknął.

Nieznajomy zaśmiał się cicho i dźwięcznie.

- Wiele osób tak na mnie reaguje, więc nie przejmuj się.

Czarnooki popatrzył na niego płochliwie. Nie wiedział co się z nim dzieje. Jeszcze nigdy nie czuł takiego skrępowania...no może czasami przy Eichim, ale ostatnimi czasy role zaczęły się odwracać. To ognistowłosy rumienił się przez ciche i prowokacyjne szepty chłopca.

- Gdzież moje maniery. – mężczyzna skłonił się grzecznie i ujął drobną dłoń bruneta. – Kojiro Ozora. – przyjemnie drażniący dotyk chłodnych, dopiero co zwilżonych ust, zetknął się z delikatną powierzchnią ręki.

- Sa-Saichi Uchiki. – przejęty, z wrażenia otworzył szerzej oczy. – Ja też kogoś szukam.

- Doprawdy? W takim razie będę zaszczycony, jeżeli zechcesz mi towarzyszyć. Być może uda nam się odszukać osób, które nam zaginęły.

- Pewnie! Jak tylko dorwę tego głupka, to na pewno przyda mi się pomoc. Wbrew pozorom może i jestem silny, ale co dwie głowy do tortur, to nie jedna. – puścił mu oczko. Śliczne dołeczki koło ust, uwydatniły się, wprowadzając Kojiro w ogromny zachwyt.

- Jesteś jak Anioł, któremu do pełni piękna brakuje tylko srebrzystych skrzydeł. Chociaż... i bez nich jesteś niezwykle urodziwy. – policzki bruneta pokryły się wściekłą czerwienią.

- Proszę, przestań. – chłopiec był niezwykle zażenowany.

Długowłosy objął go opiekuńczo ramieniem i pchnął lekko w głąb korytarza. Był on niezwykle długi. Długo błądzili, bezskutecznie wypatrując im znanych osób. Dywan ciągnął się w nieskończoność, a zaginionych ani śladu.

Saichi przystanął gwałtownie, przerywając rozmowę swego towarzysza. Ozora spojrzał na niego zdziwiony. Dostrzegł w jego czarnych tęczówkach szok, wręcz krzyczący ból i niedowierzanie. Skierował swój wzrok w stronę, w którą usilnie wpatrywał się Uchiki.

- Tsubasa? – opanowany głos, jakim zapewne miał być od początku, przekształcił się w zawód.

Różowowłosy, drobniutki młodzieniec, na oko szesnastoletni, oderwał się od ust wyższego od niego mężczyzny.

Kojiro dostrzegł, że ramiona bruneta drżą, jakby było mu zimno. Pomyślał, że taki widok go zniesmaczył i teraz zacznie krzyczeć. Aby temu zapobiec, położył mu dłoń na ramieniu.

- Spokojnie, uspokój się. Ja też...wolę chłopców, tyle, że ten, którego kocham, właśnie – skrzywił się sugestywnie. – wiesz... – wskazał głową w kierunku tamtej dwójki.

Uchiki spuścił głowę i cofnął się krok w tył.

Ozora zmarszczył brwi.

- Saichi! – długowłosy przeniósł wzrok na osobnika, który był z jego różowowłosym.

Brunet tylko pokiwał głową przecząco i odwrócił się do niech plecami.

- Saichi! – mężczyzna ponowił nawoływanie.

Chłopiec przystanął i skręcił ciało tak, aby na niego spojrzeć. Twarz cała we łzach, wyrażała bezbrzeżny smutek. Kojiro zadrżał, widząc taki widok.

- Jak mogłeś?! – krzyknął, patrząc z wyrzutem na osobę, która wzywała go po imieniu. Po chwili obrócił się na pięcie i pobiegł w kierunku holu i wyjścia.

Mężczyzna drgnął i ruszył za nim biegiem, lecz mocny uścisk na nadgarstku, skutecznie uniemożliwił mu dalszą pogoń. Piwne oczy mierzyły bezkresny ocean.

- Puść. – ognistowłosy powiedział to na pozór spokojnie.

- Przykro mi, ale dopóki mi nie wyjaśnisz, czemu całowałeś mojego chłopaka, nie mam zamiaru spełnić twojej prośby. – ostatnie słowo celowo przez chwilę rozważał.

Uczeń uspokoił się na tyle, aby się nie wyrywać. Wyprostował się i spróbował pojedynku wzrokowego, który niestety szybko przegrał. To spojrzenie wyrażające pewność i zdecydowanie, sukcesywnie przekonywało o podjęciu trafnej decyzji, jaką była całkowita uległość dla Ozory.

- Raczej nie mogę liczyć na łut szczęścia, że mnie może wypuścisz? – prychnął, widząc poważny i karcący wyraz twarzy. – Tak myślałem. To ty jesteś tym cudownym osobnikiem, dla którego Tsubasa zrezygnował ze spadku po dziadku, aby móc być z tobą? – ta deklaracja mocno zdziwiła długowłosego.

- Aż tak to się rozniosło? – w jego głosie można było wychwycić lekką panikę.

- W rodzinie na pewno. – zdezorientowanie mężczyzny było bardzo widoczne. – Jestem jego kuzynem. – Kazuhiko wskazał na szesnastolatka, który słuchał z zaciekawieniem tej wymiany zdań.

- Wybacz, ale trudno mi w to uwierzyć. – tamten spojrzał na minimalnie opuchnięte wargi chłopca.

Tym razem to oczy piwnookiego powiększyły swój rozmiar.

- W tej rodzinie to normalne, że powitanie jest bardzo wylewne. Powinieneś o tym wiedzieć, chyba że...Tsubasa! – groźny wzrok spoczął na niepewnie uśmiechającym się różowowłosym. – Nie powiedziałeś mu? No wiesz?!

- Chciałem, żeby był o mnie zazdrosny. – odezwał się z wyrzutem. – Ciągle tylko hotel i hotel, a ja zszedłem na drugi plan. Czy ja już jestem nieważny? – niewyraźna obwódka wokół oczu świadczyła o rychłym płaczu.

Kojiro wypuścił powoli powietrze i uwolnił nadgarstek rudzielca, jednocześnie podchodząc do dużo młodszego do siebie chłopca.

- Kochanie. Nawet nie wiesz, jak bardzo podziwiam i doceniam twoją postawę oraz odwagę. Byłeś gotów poświęcić pewny byt, rezygnując z niego na rzecz mnie i tego skromnego budynku. Nigdy nie zapewnię ci tego, co mogłeś mieć, dlatego tym bardziej uważam, iż jesteś najcudowniejszą osobą na świecie.

- Nie chcę wam przeszkadzać, gołąbeczki, ale muszę biec po Saichiego. On też zapewne nie wie o naszym pokrewieństwie. – Eichi skrzywił się, mrużąc oczy.

Ozora lustrował go badawczo, marszcząc czoło.

- Nie zamierzasz nas pouczać, ani od siebie odciągać? Przeważnie patrzono na nas z obrzydzeniem, albo na gwałt chciano zrobić wszystko, bylebyśmy nie byli razem.

Usta ognistowłosego wygięły się w delikatnym uśmiechu.

Akemi (17:41)