XXIX Zaufać przyszłości - "Błogosławieństwo."

06 lipca 2009

Hej ^^ Żyję..jakoś ;) Jeszcze tylko dzisiaj i jutro dentysta i spokój. Będę mogła nadrobić zaległości na blogach. Tyłek mnie boli od pasów *patrzy krwiożerczym wzrokiem na Sylwię* xD Dobrze, że ten 17sty nie trafił, bo by bolało xD A i tak mam piękną, siną gwiazdę ze sprzączki i 3 paski.. do wesela się zagoi? Nie zapowiada mi się na wesele ;P Co do notki, to dzisiaj będzie...no coś będzie xD Jeszcze 2 notki i finish. Mam nadzieję, że się ten rozdział spodoba. Teraz przepisywałam, bo przecież nie mogę pozwolić Wam czekać ;)) Dziękuję za komentarze (które przeczytam), a teraz zachęcam do czytania.

PS: Z góry mówię, że nie wiem czy wszystkich poinformuję, bo lada chwila zjadą mi się goście.

Dwa dni później, Nazura pojawił się w szkole. Jego rehabilitacja dobiegła końca.

Gdy wszedł do sali, ujrzał całą swoją klasę, ustawioną w półokręgu, którego na czele stał Kamiya. Szarooki cofnął się pod wpływem jego wzroku.

- Co się dzieje?

- Ty mi to powiedz. – warknął blondyn.

Toshi chciał się oburzyć, lecz poważna mina kolegi, odwiodła go od tego pomysłu. Spuścił głowę, nie wiedząc, co zrobić.

- No, bo... – zacinał się. – Twoja mama musi spłacić kredyt i urzędnicy niecierpliwili się, więc kazali mi cię skrzywdzić. – jęknął.

- Dlaczego mnie? Czemu skrzywdzić? Jak?

Brunet wahał się przez dłuższa chwilę.

- Mówili, że jesteś wrażliwy i wiele razy doświadczyłeś napadów na siebie...na swoje ciało, więc tym razem na pewno się załamiesz i twoja mama spłaci wszystko, byle tylko cię zostawili. Ale ja nie mogłem. – przygryzł wargę i potrząsnął głową. – Wiedzieli o mnie, o moim charakterze. W dodatku z tą firmą windykacyjną pracowała mafia. Twoja mama, spóźniając się z zapłatą, wpływała niekorzystnie na opinię o nich. Ja nie potrafiłem. – mówienie sprawiało mu trudność. – W poniedziałek zadzwoniłem do nich, aby umówić się na rozmowę. Przyszli pod szkołę. Powiedziałem im, że nie dam rady, że nie zrobię tego i wtedy... i wtedy – zasłonił twarz rękoma.

- Co? – wychrypiał Uryuu.

- Pobili mnie i wykorzystali. – szepnął i oparł się o drzwi.

Klasa stała w osłupieniu. Wściekły wyraz twarzy, zamienił się na współczujący.

- Czemu się tego podjąłeś? Dlaczego chciałeś mnie zranić? Aż tak bardzo lubisz się nade mną znęcać? – zapytał, nawet nie próbując opanować drżenia swego głosu.

- Nie mogłem pozwolić, aby komuś tobie bliskiemu, stała się coś złego. Oni powiedzieli, że zniszczą twoją mamę za pogrywanie z nimi. Gdy zrezygnowałem z wyrządzenia ci krzywdy, kazałem im zrobić ze mną to, co ja miałem wypróbować i spełnić na tobie. Ja – zerknął niepewnie przez palce, na Kamiyę. – Już od dawna czuję do ciebie coś dziwnego. Zrobiłbym dla twego dobra wszystko, ale gdy przyszło, co do czego, nie mogłem się przełamać. Jestem do niczego.

- Toshi. Tych trzech mężczyzn złapano, mafię również. Jednak musiałem dowiedzieć się czegoś na ten temat. – był niezwykle opanowany, lecz miało się to zmienić. – Ty cholerny popaprańcu! Jako mogłeś mi o tym nie powiedzieć!? – wrzasnął, drążąc z wściekłości.

Od dłuższego czasu, rozmowie przysłuchiwał się wychowawca. Uśmiechnął się specyficznie, wyczuwając w głosie niebieskookiego żal i troskę jednocześnie.

Uryuu podszedł do kolegi i odciągając mu ręce od twarzy, które przez cały czas zakrywały łzy, gromadzące się w kącikach oczu, uderzył go mocno w policzek. Nazura skrzywił się.

- P-przepraszam. Skrzywdziłem się. – szepnął.

- Nie o to mi chodzi. – tamten jęknął zrozpaczony. Spojrzał na bruneta, jakby zaraz miał się rozpłakać. – Gdyby zrobili ci coś gorszego? Jakby...jakby cię zabili? – długo zmagał się z ostatnim wyrazem, zanim zdołał go z siebie wykrztusić. – To by było gorsze cierpienie, niż gwałt na mnie! Nie wybaczyłbym sobie, że coś tak strasznego, mogłoby ci się przeze mnie stać! Czemu jesteś taki samolubny? – zapytał bardzo cicho, tak, jakby zwracał się do siebie.

Toshi patrzył na niego, jakby zobaczył przed sobą rzadki okaz jakiegoś gatunku. Widział przed sobą zapłakaną twarzyczkę ukochanego i wyryty w niej ból i niepewność.

- Kamiya. – powiedział to tak miękko, iż kolejne strumyczki, popłynęły na jego bluzkę.

- Zachowujesz się jak głupek! Przecież wiem, że to, co chciałeś ze mną zrobić, nie byłoby dla mnie złe, to tego chciałem. Mimo, iż wielu naruszało moją prywatność w brutalny sposób, to w twoim wykonaniu byłoby to ulgą i zbawczym dotykiem. – ponownie podniósł głos.

Nazura zbliżył się do niego i przytulił do siebie, przerywając dalszą wypowiedź. Chłopiec zaczął się wyrywać.

- Zostaw! – zaoponował.

- Teraz to ty się przymknij. – powiedział łagodnie, wsuwając nos w jasne pasma. – Bez twojej zgody, nigdy nawet bym cię nie pogłaskał. Prędzej serce by mi pękło. Wiesz, dlaczego? – odsunął się od niego troszeczkę, aby spojrzeć w jego oczy, z których nieprzerwanie spływały słone kropelki. Niższy o piętnaście centymetrów blondyn, pokręcił przecząco głową, nagle tracąc całą wybuchowość. – Dlatego, bo cię kocham, głuptasie. – Toshi uśmiechnął się ciepło. Wyciągnął dłoń i zewnętrzną stroną, przejechał czule po jego policzku, zarazem wycierając łzy.

Kamiya otworzył usta ze zdziwienia.

- A-Ale. – zaczął się jąkać. Jego buzia pokryła się rumieńcami. – Obiecaj mi, że już nigdy nie będziesz ukrywał przede mną, że coś ci grozi.

- Obiecuję. – musnął ustami jego czoło. Niebieskooki westchnął głęboko. – Dlaczego znów płaczesz?

- Za szczęścia. – zawstydził się i spojrzał w bok. Przez chwilę zmagał się z czymś, lecz osoby stojące po jego lewej stronie, zauważyły nagłą iskrę w jego dwóch, dużych jeziorkach. – Toshi?

- Tak głuptasie? – chłopiec subtelnie gładził jego włosy.

- Toshi, kocham cię.

Jak na komendę, spojrzeli na siebie i ukazując białą klawiaturę zębów, zaczęli chichotać. Nazura jednak szybciej się opanował.

- Moment. Jak to? Mnie? Za co?

- Tylko ciebie i za to, że jesteś blisko, że mogę cieszyć się tobą. – Kamiya po raz pierwszy otworzył się i wypowiedział na głos swoje uczucia i emocje. To był lekki szok dla społeczności uczniowskiej, dla której blondyn był wzorem wszelkich cnót, oazą spokoju i chłodnego opanowania.

Tymczasem brunet zerkał na niego płochliwie, jednak przemógł się i złożył na jego ustach delikatny pocałunek. Niebieskooki nie namyślając się długo, docisnął go do siebie mocniej. Był spragniony dotyku kolegi, który ostrożnie drażnił i nawilżał linię pomiędzy dolną, a górną wargą.

Wychowawca jęknął przeciągle.

- Fajnie. Kolejni do kolekcji. – po chwili uśmiechnął się ponownie i spojrzał na Saichiego, który dokuczał swemu seme oraz na wtulonego w Hajime, szatyna.

Uryuu odsunął się od szarookiego. Do tego drugiego podeszła większość klasy i zaczęła go przepraszać za napisy na oknach i oszczerstwa pod jego adresem. Za każdym razem odpowiadał im tymi samymi słowami.

- Najwyraźniej sobie na to zasłużyłem.

~~ooOOoo~~

Gdy wracali do domu autobusem, białowłosy wtulił się ufnie, w silne ramię Nazury. Przez całą drogę nie odzywali się. Gdy dojechali do przystanku Kamiyi, chłopiec chwycił nadgarstek Toshiego i pociągnął go za sobą, prowadząc do swojego domu, w którym znaleźli się po kilku minutach. Niebieskooki siłą wepchnął go do środka, zamykając drzwi na klucz. Wszelkie pytania: „O co chodzi?” ,zbywał zawadiackim uśmieszkiem.

- Powiesz mi wreszcie, co ty robisz?

- Dokończ to, co zacząłeś w łazience. – wypalił prosto z mostu.

Brunet oniemiał.

- Mówisz poważnie?

Tamten zdecydowanie pokiwał głową, na znak zgody.

Nazura drżącymi rękoma, odpinał guziki koszuli ukochanego, który robił to samo z bluzą szarookiego.

Zaczęli namiętnie się całować, a spodnie obydwu, powędrowały na podłogę. Kamiya podciągnął się i oplótł nogi wokół bioder Toshiego, który szybko kierował się w stronę pobliskiej kanapy.

- Nie tutaj. – wysapał białowłosy i pokazawszy odpowiednie drzwi, powrócił do przerwanej czynności.

Gdy znaleźli się w pokoju niebieskookiego, brunet położył go na łóżku i przez materiał bokserek, pogładził jego męskość. Chłopiec jęknął przeciągle i wygiął się w łuk. Przez dłuższą chwilę nie zaznał żadnej pieszczoty, co go nie zadowoliło.

- Toshi, czemu nie..ahh... – westchnął, gdyż tamten ponownie go pogłaskał.

Sytuacja znów się powtórzyła, więc Kamiya uniósł biodra do przodu, ocierając się o jego dłoń. Nazura uśmiechnął się, zadowolony z efektu i szybko pozbył się ich bielizny. Zmysłowymi, powolnymi ruchami, poruszał ręką po jego członku. W górę i w dół. Czasami przyspieszał, jakby już chciał go doprowadzić do spełnienia. Zacieśniał uścisk przy jądrach, aby rozluźnić go przy główce. Pochylił się nad klatką piersiową i liznął jeden sutek, aby po chwili jego usta go pochłonęły.

Jego dłoń wypełniła się ciepłym, białym płynem, przeciekającym mu przez palce. W tym samym czasie Uryuu wygiął się łuk, jęcząc jego imię, a po chwili opadł na plecy. Toshi odczekał trochę, po czym rozsunął jego nogi i położył je na swoich barkach. Z wyczuciem wsunął w niego jeden palec. Badał miękkie ścianki, które zaczęły robić się mokre. Blondyn dziwnie się czuł, a przy trzech, rozciągających go palcach, syknął z bólu. Wtedy brunet zastąpił je czymś większym. Powoli wchodził w chłopca. Gdy jego męskość była połowicznie w środku, zaczął poruszać się rytmicznie, chociaż z czasem ogarnęło go dzikie pożądanie. Kamiyi było za mało, więc szarpnął się do przodu, tym samym przyjmując go całkowicie. Szarooki zdziwił się, lecz donośne pojękiwania, strużka śliny wypływająca z kącika ust i obijający się o jego brzuch, ponownie gotowy do wytrysku penis Uryuu, spowodował przerzucenie się na jak największe dawanie przyjemności.

W ciągu dwóch godzin szczytowali jeszcze kilka razy. Później, zmęczeni, usnęli w swych objęciach.

Gdy do domu wrócili rodzice białowłosego, wraz z ojcem Toshiego, który bardzo zaprzyjaźnił się z nimi, i udali się do pokoju swego syna, stanęli w progu z szeroko otwartymi oczami. Po chwili wycofali się i cicho zamknęli drzwi, żeby ich nie obudzić. Porozrzucane po salonie ubrania, ułożyli na szafce, niedaleko pokoju niebieskookiego.

Po pięciu godzinach trójka rodziców usłyszała trzask otwieranych drzwi. Kilka minut później dołączyli do nich stremowani i zażenowani chłopcy.

- Mamo, tato, to jest... – zaczął niepewnie Kamiya.

- Wiemy już wszystko. – obwieścił twardym tonem jego ojciec. Spojrzał na zatroskanego syna, który ściskał mocno, dłoń ukochanego. Po chwili jego twarz rozpogodziła się. – Doszliśmy wspólnie do wniosku, że nie należy ingerować w wasze szczęście i trzeba pozwolić wam się kochać.

Młody Uyruu krzyknął z radości i wtulił się w Toshiego.

- Jednakże. – kontynuował mężczyzna, patrząc uważnie w oczy bruneta. – Jeżeli zrobisz krzywdę mojemu dziecko to...

- Tato! – jęknął blondyn.

Nazura uśmiechnął się i spojrzał czule na niego.

- Nie mógłbym dopuścić się do czegoś okropnego, względem tego głuptasa, bo nigdy bym sobie tego nie wybaczył. Za bardzo go kocham, by nawet pomyśleć o nim w zły sposób. On wymaga tak mało, a ja pragnę dać mu wiele i tylko to, co dobre.

- Tak, dobre, a tyłek mnie boli. – spróbował rozładować sytuację, przez co jego chłopak zarumienił się i odwrócił wzrok od wpatrzonej w niego, kobiety, zakrywającej dłonią usta, aby nie zacząć otwarcie się śmiać.

Ojciec Kamiyi prychnął, byleby odegnać od siebie uśmiech, co nie uszło uwadze rozanielonemu synowi.

- Nic nie musisz mówić. Widzę, jak na niego patrzysz. Zostaje tylko życzyć wam szczęścia. – Toshi objął opiekuńczo swojego głuptasa.

- Nie pozwolę, aby ktoś cię skrzywdził. Tak bardzo cię kocham. – szepnął, całując jego kark.

Akemi (14:32)