XXIII Zaufać przyszłości - Choroba.

07 czerwca 2009

Teraz z kolei końcówka będzie radośniejsza, a jednocześnie będzie zapowiedzą nowego wątku.

Z ogłoszeń:

1. W piątek notki nie będzie. Akemi idzie na 18-stkę kochanej Hime (Sylwiaczka xD) i nie będzie w stanie myśleć.. racjonalnie xD Dlatego termin kolejnego rozdziału, przesunięty jest na poniedziałek.

2. Co do tej notki, jest wcześniej, gdyż Akemi znowu zaciągają do dentysty, więc powód niedzielnej notki, również jest znany.

3. Dziękuję za wszelkie komentarze ;**

4. Kirhan san - Ojoj xD W porównaniu z poprzednimi, ta zaczęła się robić łagodniejsza ;P

Śnieg na dworze odciągał uwagę każdego ucznia, od nauki. Czwórka chłopców nie musiała się tym martwić. Jechali w ciepłym, sześcioosobowym samochodzie ich wychowawcy, który musiał pogodzić się z tym, że Fushii zostanie w szkole. Ale on to sobie nadrobi.

- Shinta? Czemu ty tak strasznie kaszlesz? – wielkie oczy jego brata, wpatrywały się bojaźliwie w otuloną kocem postać.

- Już mówiłem. Grypa. – sapnął, w przerwach na łapanie powietrza.

- Tak, a ja jestem księciem Anglii. Grypa tak długo nie trzyma. W sumie to masz tak od czasu, gdy wywróciłeś się na schodach. – zauważył.

- Daj mi spokój! – warknął szatyn, opierając się o ramię Hajime.

~~ooOOoo~~

Ich zadaniem było nauczenie licealistów, systemu oceniania na studiach. Jak odpowiednio ćwiczyć i co należy robić w krytycznych sytuacjach.

Po udanych zajęciach i sprawnie przeprowadzonych prezentacjach, mogli wreszcie iść na zasłużony odpoczynek.

- Jest jeden warunek tego miejsca. Pokoje są na noc zamykane, więc nie będzie późnych rozmów do rana. – poinformował ich profesor, pomiędzy rozmawianiem przez telefon z Isamu. – Z chłopakami. Zazdrosny jesteś? – uczniowie wymienili znaczące spojrzenia i wycofali się pospiesznie.

- Ja bym z chęcią posłuchał dalszej rozmowy. Może znowu bym się czegoś przydatnego dowiedział. – Shinta trzepnął blondyna w tył głowy i omijając go, ruszył zawzięcie do drzwi z cyfrą „8”.

- Tobie nigdy za wiele.

- Ale...o co chodzi? – po chwili na korytarzu został tylko zrezygnowany Yasuda.

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

Blondyn leżał obok niebieskookiego i gładził jego plecy. To im wystarczyło. Nie musieli się spieszyć.

Około dwunastej usłyszeli skrzypienie sprężyn i nasilające się jęki.

- Czy to nie jest przypadkiem pokój Eichiego? – szatynowi odpowiedziało pozytywne mruknięcie, z którego przedzierał się śmiech.

- Kazu...mocniej...proszę!

Shinta wtulił się mocniej w ciało Hajime, drżąc lekko.

- Co ci jest?

- Jak możesz mieć do mnie taką cierpliwość? Tamci znają się kilka dni, a już to robią, a my...

- My potrzebujemy czasu, by zrobić to w wyjątkowy sposób. – zielonooki wetknął nos we włosy Meijina.

~~ooOOoo~~

Cztery godziny później Shinta obudził się gwałtownie. Poczuł, że zaraz zwymiotuje. Pobiegł szybko do łazienki, jednak była ona zajęta przez Hajime. Chłopak przypomniał sobie, że drzwi ich pokoju są zamknięte, więc nie może szukać pomocy u swojego brata.

- Otwórz. – zakwilił cicho.

- Shinta? Już, poczekaj. – po chwili klamka poruszyła się, a blondyn wpuścił niebieskookiego do środka.

Ten szybko wyminął Yasudę i zwymiotował krwią do wanny, gdyż był już u kresu.

Hajime był w szoku i nie wiedział, co robić, lecz dotarło do niego, co się dzieje i złapał ramiona szatyna, przytrzymując go.

Gdy Mei uspokoił się, kociooki odwrócił go delikatnie, przodem do siebie.

- Coś ty sobie najlepszego zrobił? Co to jest? – krzyczał, mocno roztrzęsiony. Patrzył to na bladego chłopca, to na czerwoną ciecz spływającą strumykiem do kanalizacji. – Zaraz, zaraz. Gdzie masz tabletki?

Shinta zesztywniał i popatrzył na niego niepewnie, nerwowo mnąc podkoszulkę w jakiej był.

- One mi nie pomagały. Byłem po nich senny. – szepnął.

- Zgłupiałeś? Do tej poty już byś wyzdrowiał! Twoje wewnętrzne rany jeszcze się nie zagoiły! Na to dała ci je moja mama, abyś je brał. Do tego poturbowałeś się przy upadku ze schodów. Teraz nie wiadomo, co się może stać, skoro od tego zdarzenia minął tydzień! Ile już wymiotujesz? – trząsł się z wściekłości.

- Od tamtego dnia. Na schodach. – Mei spuścił głowę. Nie było sensu go dłużej okłamywać.

Nagłe poczuł przejmujące zimno. Dygotał na całym ciele, a oczy zaczęły się zamykać. Na czoło wstąpiły liczne krople potu. – Hajime. To boli. Zrób coś. Nie wytrzymam. – łkał, trzymając się za brzuch.

Przerażony blondyn, pobiegł po telefon i wystukał na nim numer wychowawcy.

- Hallo? Przepraszam, że tak późno. Błagam, niech pan weźmie klucz do naszego pokoju. – odczekał, uważnie słuchając pytań Kijoshiego. – Zobaczy pan na miejscu! Szybko!

Po trzech minutach nauczyciel wraz z właścicielem hotelu, wchodzili do pokoju chłopców. Zauważyli ich, leżących na podłodze.

- C-Co się stało? – Yofuko przykląkł obok nich.

- Od dłuższego czasu nie brał lekarstw. Nie oszczędzał się i teraz przynosi to skutki. – drżący głos, nad którym próbował zapanować Hajime, bardzo zaniepokoił mężczyznę.

- Jego stan jest krytyczny. – patrzył na opuchnięte oczy i rozpalone ciało szatyna. – Natychmiast trzeba wezwać pogotowie!

- Już to zrobiłem. – Yasuda głaskał zlepione kosmyki brązowych włosów.

Kwadrans później jechali za ambulansem do szpitala.

Blondyn wściekał się, gdy stawali na czerwonym świetle, szczególnie, że za każdym razem mieli przed sobą sznureczek samochodów.

Gdy nareszcie dotarli na miejsce, szybko dobiegli do recepcji.

- Shinta Meijin. Gdzie jest? – zapytał wychowawca.

Po krótkiej chwili pielęgniarka znalazła stosowne informacje.

- Jest w czwórce, na sali operacyjnej. Ma zbieg i nie wolno tam wchodzić. – jej oczy rozszerzyły się. – Proszę pana! Nie wolno!

Yasuda jej nie słuchał. Pędził ile sił w nogach, szukając odpowiedniego numeru. Nie musiał daleko biec. Stanął przed białymi, metalowymi drzwiami i zaglądając przez szybę, ujrzał swego przyjaciela. Twarz skrzywiła mu się w grymasie bólu.

Shinta był blady, zmęczony. W kącikach ust widać było zaschniętą krew.

Hajime osunął się na ziemię i ukrył twarz w dłoniach.

Czyjś silny uścisk na ramieniu zmusił go do podniesienia zamglonego wzroku. Yofuko patrzył na niego przyjaźnie.

- Wszystko będzie dobrze, a gdy już Mei z tego wyjdzie, to ty będziesz się o niego troszczył. To będzie twój obowiązek, bo dobrze wiesz, jaki on jest. Woli komuś pomóc, a sobie zaszkodzić.

- Wiem, ja to wiem, ale czemu on jest takim idiotą? Robi sobie na złość. – chłopiec patrzył bezradnie w oczy biologa.

- Obawiam się, że ma ku temu powód. Może nie umie poradzić sobie ze śmiercią bliskich? To duży ciężar.

- Nie. To na pewno nie to. On mówił, że po tamtych tabletkach był senny. – rozmyślał blondyn.

- Ah więc to tak! Przecież wiesz, że on chce być najlepszy w nauce. Może chciał komuś zaimponować?

Oczy kociookiego zabłysły.

- Albo zapomnieć w ten sposób o krzywdzie, jaka go spotkała! – krzyknął. Przypomniał sobie, jak Kazuhiko mówił o tym, że Saichi boi się ciemności, gdyż po stosunku z ojcem, ten zostawiał go samego. Z Shinta było pewnie tak samo, więc jeżeli tabletki działały na niego usypiająco, to znaczy, że musiał mieć koszmary, albo przypominał sobie te gwałty. Przecież od dwóch miesięcy Mei usypiał w ramionach jego, Hajime, tłumacząc, że obawia się samotności. – Boże, jaki ja byłem głupi.

Biolog spojrzał na niego pytająco, jednak chłopak uśmiechnął się do niego smutno i pokiwał głową przecząco. Mężczyzna zrozumiał, że to wkraczało w granice intymne, tej pary.

~~ooOOoo~~

Następnego dnia, do Yasudy i Kijoshiego dołączyła pozostała dwójka chłopców.

- Dlaczego nas nie poinformowany wczoraj? – zaperzył się czarnooki.

- Nie chcieliśmy was budzić i robić większego zamieszania. – Yofuko zabrał swój płaszcz, jaki zdążył zabrać poprzedniego wieczoru. – Pogadajcie sobie, a ja pojadę do hotelu, aby nas spakować. Przeniesiemy się bliżej szpitala. – po jego wyjściu przez dłuższą chwilę panowała cisza.

Zza rogu wyłonił się lekarz, na widok, którego uczniowie ruszyli w jego kierunku.

- Co z nim będzie? Z Shintą? Proszę mówić szczere! – zawołali chórem.

- Jesteście jego rodziną? – zapytał, uśmiechając się.

- Bratem jestem. – Saichi warknął nieco nieuprzejmie, ale nadrobił miną.

- Jego stan jest stabilny. Dobrze, że tak szybko zareagowano. Szkoda tylko, że nie zauważono tego wcześniej. Zaoszczędzilibyście sobie nerwów, a on zdrowia.

- To on się krył, kretyn jeden. – mruknął blondyn, ale odetchnął z ulgą.

- Jest po operacji, więc musi zostać tutaj na obserwacji, na około trzy, cztery dni. – doinformował ich lekarz.

Yasuda zgodził się z nim, ciągle będąc myślami przy Meijinie, lecz po chwili dotarły do niego, słowa mężczyzny.

- Rodzice są lekarzami, więc może udałoby się przenieść Shintę bliżej domu? – poprosił.

- Daj mi do nich telefon. Zobaczę, co da się zrobić. - po chwili odszedł, zostawiając ich samych.

- Przyznaj się. Chcesz bez przeszkód flirtować z młodym. – Kazu gwizdał niewinnie.

- Weź przestań! – rumieńce jednak temu przeczyły.

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

Hajime spał, opary o rękę szatyna. Tamten lekarz załatwił przeniesienie jeszcze tego samego dnia.

Niebieskooki zaczął się budzić. Spojrzał przelotnie po sali, w jakiej się znajdywał. Dostrzegł ukochanego i uśmiechnął się.

- Haji. Haji. – szeptał czule.

Tamten drgnął. Przeciągnął się leniwie, ziewnął i zamarł, patrząc w zarumienioną twarzyczkę.

- Obudziłeś się!

- Tak. Ja...chciałbym przeprosić.

- Zamiast przepraszać, powinieneś coś ze sobą zrobić.

- Obiecuję, że od teraz będę o siebie dbał.

- Ja przyrzekam, że nie będziesz sam. Mama długo szukała, lecz w końcu znalazła odpowiednie lekarstwo na twe urazy. Te nie wywołują senności. – blondyn zatrzymał się na moment. – Gdy śpisz, nachodzą cię koszmary?

Serce Meijina zabiło szybciej.

- Skąd wiesz?

Chłopak opowiedział mi o swoich domysłach i przemyśleniach, które okazały się słuszne.

- Znasz mnie na wylot. – młodszy objął się ramionami. Przymrużył oczy, wyraźnie smutniejąc.

- Wystarczyło powiedzieć. Od tego masz mnie, by się wyżalić, przytulić. – Hajime przeczesał mu ręką włosy, jednocześnie rozkopując je i zostawiając w artystycznym nieładzie. – Słodki!

- Głupek. – policzki piekły go, jak nigdy. Wyciągnął przed siebie ramiona, obejmując szyję kolegi, który wykorzystując to, że szatyn ziewa, przysunął się i pocałował go. Po chwili odważył się na odważniejszą pieszczotę, sunąc językiem po wewnętrznej stronie jego ust, jednocześnie je rozchylając. Całowali się namiętnie, gorliwie, lecz powoli. Oboje chcieli jak najdłużej czuć smak drugiego. Brakowało im tego. Tych subtelnych, wspólnych chwil, gdzie nikt im nie przeszkadzał, gdzie mogli pobyć razem. Sami dla siebie.

- Ależ ja cię kocham. – szepnął zarumieniony Mei, gdy w końcu oderwali się od siebie.

- Wczesny jesteś. – blondyn parsknął śmiechem.

W tym momencie pomyśleli o tym samym. Ten pocałunek idealnie nadaje się na ten pierwszy, szczególny, o którym zawsze będą pamiętać.

~~ooOOoo~~

Gdy Shinta wrócił w styczniu do szkoły, został niezwykle ciepło przyjęty. Związek jego brata z Kazu kwitł i stawał się mocniejszy, trwały.

Szatyn siedział na swojej ławce. Hajime zauważywszy go, szybko do niego podszedł. Teraz praktycznie się nie rozstawali. Niczym papużki nierozłączki.

- Za tydzień w piątek, moi rodzice będą w nocy w pracy i wrócą gdzieś po siódmej rano, więc wypożyczyłem kilka płyt. Jeżeli chcesz, możemy zrobić sobie maraton filmowy.

- Pewnie! Ale wiesz...może obudzić się w tobie zwierzę, dlatego zaczynam się ciebie bać. – Shinta zaniósł się radosnym śmiechem.

- Mei umie coś innego niż tylko przygnębiona mina! – Ayano udawała zdziwienie, podpierając się rękoma pod boki i unosząc wysoko brwi. Nawet nie zauważyli jej przybycia.

- Umiem też pokazać język. – zademonstrował jej.

- Oż ty! – rzuciła się na niego.

- Hola, hola! On jest mój. – Hajime nie zdążył powstrzymać tych słów. Przypomniał sobie, jak przy pierwszym spotkaniu jego, Aokiego i Shinty, Uchiki powiedział coś podobnego. Chłopak spojrzał z lekkim wahaniem na szatyna.

Meijin również o tym dobrze pamiętał, jednak zamiast smutku, który pojawiał się zawsze na myśl o ojcu, uśmiechnął się ciepło do blondyna i miękkim, pełnym oddania głosem, odpowiedział mu jednym, lecz bardzo pięknym zdaniem, które nie pozostawiało wątpliwości.

- Tak Ayano, jestem Hajime i nikt, ani nic tego nie zmieni.

Yasuda wręcz promieniał. Objął ukochanego i pocałował go delikatnie w szyję.

- Ja jestem cały twój. – szepnął do niebieskookiego mruczącego rozkosznie.

- Nie wyobrażam sobie innej opcji. – kątem oka dostrzegł, jak do klasowego kujona i milczka, dosiada się, wyrzucając z ławki jakiegoś chłopca, największy chuligan ich uczniowskiej społeczności. – Oj. Zapowiada się niezła historia. – ruchem głowy wskazał dwójce przyjaciół interesującą go scenkę.

- Zgadzam się. Będzie ciekawie. – blondyn uśmiechnął się sugestywnie. – Będzie się musiał nieźle napracować, żeby zdobyć jego zaufanie.

- Skąd wiesz, że chce do niego uderzać? – Ayano była wyjątkowo sceptyczna.

- Popatrz na jego oczy. – dziewczyna posłusznie skierowała na nie wzrok. Zauważyła, że chłopiec obserwuje ich uważnie. Kocie, jak przed atakiem, spojrzenie, wysyłało ostrzegawczy sygnał.

Akemi (19:41)