XXI Zaufać przyszłości. - Fajtłapa. (cz.2)

01 czerwca 2009

Ohayo ;) Troszkę późno... ale jest w terminie xD

Najpierw sprawy dotyczące notki: Znajduje się tam piosenka, w której są przypisy, jeżeli ktoś nie zna angielskiego. Proponuję przeczytać je przed zapoznaniem się z rozdziałem, lub po przeczytaniu, bo tekst jest mniej więcej ułożony pod piosenkę...xD

Następna sprawa - jest jeszcze jedna piosenka, do której podam tylko tytuł, więc jeżeli kogoś zainteresuje, to może sobie odsłuchać ^^

Chciałabym tą notkę dedykować Saince kochanej, która zawsze mi pomaga w chemii ;** ;)

Dziękuję za komentarze, przepraszam za błędy, które pewnie się pojawiają i zapraszam do czytania ^^

PS: Z okazji Dnia Dziecka, moi kochani, podaję Wam obrazek (sprzed roku xp) trochę słabej jakości... ale zawsze yaoi xD Zespół.

Sekcja zwłok żaby, zakończona sukcesem. Nie ma to jak dobry, plastikowy rewizyt. Mimo to, niektóre dziewczyny nie były do końca przekonane, czy aby na pewno żaba nie była prawdziwa.

Nareszcie mogłem spokojnie dojść na salę gimnastyczną. Byłem nieziemsko wściekły, że sen nie okazał się rzeczywistością. Tia... ten fajtłapa, pośmiewisko... Niech no tylko ktoś spróbuje na niego powiedzieć złe słowo! W tym śnie, widząc jak ktoś go skrzywdził, miałem ochotę zastosować na tej osobie najgorsze tortury. Pięknie. Zakochałem się w nieśmiałej istocie, która może za sto lat zamiast „kun” powie po prostu „Kijoshi”.

Oh! Isa chan do mnie macha, abym do niego podszedł. Czy ja przed chwilą pomyślałem „chan”? Jest na sali lekarz?

- Panie Yofuko! – przeginasz. – Mamy problem! Jeden z tancerzy zachorował.

Cudownie! Jego pech przeszedł na mnie!

- Może nie wszystko stracone. – wtrącił Shinta, który pojawił się obok, nie wiadomo kiedy. Uśmiechnąłem się do niego ciepło. Kątem oka dostrzegłem oddalającą się postać Fushiiego. Czyżby był zazdrosny? Niee, no co ja myślę. Baka. – Pan Isamu przygotował ten układ, więc z pewnością będzie umiał go odtworzyć. – Mei posłał mi oczko, a ja parsknąłem śmiechem. Zauważył, skubany.

Podbiegłem do szarookiego i złapałem jego dłonie.

- Zrobisz to dla mnie? Proszę. – popatrzyłem na niego zdesperowany, a on oblał się rumieńcem.

- M-Może pan na mnie liczyć. – wyjąkał.

Po chwili ustawiliśmy się na scenie, uprzednio przygotowawszy wszystkie potrzebne i niecierpiące zwłoki, sprawy. Nagle coś sobie przypomniałem.

- Gdzie chłopczyk? – rozejrzałem się dookoła.

- Tutaj jestem. – spojrzałem w dół i moim oczom ukazała się mała kopia Isamu.

- Dakori, chodź tutaj. – brat, bo co do tego nie miałem wątpliwości, wezwał go do siebie. Przeczesał mu włosy palcami i pogłaskał po pucołowatej twarzyczce.

Wzrok studentów skupił się na nas. Tancerze pobiegli szybko się przebrać, a gdy wrócili, zaczął się show.

Wziąłem do ręki mikrofon, a tamten chłopczyk wykonał podobny manewr, uśmiechając się uroczo do publiczności. Dało się słychać westchnięcia starszych pań z grona pedagogicznego.

Mika - Lollipop

- Hey,what's the big idea?  – wyszło mu bosko. Tak słodko i dziecięco. Dalej śpiewał chórek, a zarazem piątka tancerzy, która wirowała po parkiecie. Ubrani byli w długie, białe płaszcze, a na ich głowach zarzucone były kaptury, przysłaniające twarz. Chętnie zastosowałabym się do ich słów: „sucking too hard on your lollipop”*, chociaż... zamiast „jego” wolałbym „Isamu”, bo po co snuć domysły.

Jaki ja jestem zboczony! Czy ja naprawdę jestem nauczycielem? Czasem, jak na przykład w tej chwili, mam ogromne wątpliwości. To wszystko przez niego...to wszystko... przez Isamu. Tak to jest, kiedy ktoś mnie wybudzi z cudownego snu!

Naprawdę jestem ciekaw, jak mój głos przypadnie do gustu uczniom. Ale się zdziwią! Już podczas prób widziałem zaciekawione spojrzenia osób pomagających nam w tej części artystycznej. Nawet Isamu, który po raz pierwszy usłyszał jak śpiewam, wydawał się być mile zaskoczony.

Przyszła pora na mnie.

- I went walking in with my mama one day, when she warn me what people say: Live your life until love is found, 'cause love's gonna get you down.** – nawet nauczyciele i Asato, nauczyciel muzyki, mają otwarte ze zdumienia oczy. Było się harcerzem! Pomijając, że jeden z kolejnych wyrazów nie był przeznaczony dla dziecka, graliśmy dalej. Nie wiem, kto wybrał mi tą piosenkę, ale tekst miała zabójczy. Muszę się przyznać, że jeszcze nigdy jej nie słyszałem, ale to się zmieni. Teraz będzie mi się kojarzyć z tym przedstawieniem i to, czy się uda, będzie rokować, czy piosenka znajdzie się w mojej ścisłej trójce ulubionych, czy znienawidzonych kawałków.

Chłopcy wykonywali akrobacje, lecz wydać było, kto jest najsłabszy. Niestety, Isa nie radził sobie za bardzo. Był co rusz popychany. Z mojej strony wyglądało to komicznie. Ciekawe jak tam publiczność. Spojrzałem na nich, lecz oni byli zaabsorbowani przedstawieniem i nawet nie zauważyli, że coś jest nie tak. To chyba dobrze. Biedacy, usilnie próbują ustalić, któż to chowa się pod kapturami.

W dalszej części, jedną ze zwrotek miał śpiewać Dakori. Następnie chórek dzieci. Później ja w dziecinnej wersji i finał, który nigdy mi nie wychodził. Miałem rozróżnić spośród tej piątki, jednego tancerza, który był najlepiej przygotowany i zacząć z nim tańczyć. Na koniec trzeba go było złapać w pół i odchylając do tyłu, pocałować. Nie uśmiechało mi się to. Zakrawało na niewłaściwe zachowanie i molestowanie studentów, mimo iż było to tylko przedstawienie. Po prostu miodzio. Dlatego podczas prób nie robiliśmy tego szczegółu. W akademii miał być tylko udawany całus, nic więcej. Mimo to, mocno się denerwowałem.

Na czas moich solówek, brat Isamu chował się z boku. Czasem było niebezpiecznie, bo zakapturzeni tancerze nie mieli wglądu na wszystko. Przygotowania zawsze wypadały świetnie, więc i teraz się powiedzie.

Oh nie! Isamu został popchnięty! Odbił się dosyć mocno i wylądował na innym tancerzu, który zakręcił się i aby zachować równowagę, postawił właśnie kilka kroków w stronę chłopczyka. On go zaraz stratuje, a ja musze śpiewać! Trzeba szybko znaleźć się przy dzieciaku.

To niemożliwe. Nie zdążę na czas!

Nagle zauważyłem gwałtowny ruch. Jeden z artystów, ten z czerwoną kokardą na ramieniu, który był najlepszy, niczym zwiewna rusałka wyskoczył w górę, zrobił piruet i łapiąc Dakoriego pod pachami, w ostatniej chwili uratował go od przygniecenia. Chłopczyk roześmiał się słodko i po kilku sekundach znalazł się w bezpiecznym miejscu.

Nie czekając na nic, przyciągnąłem do siebie wybawiciela, okręciłem go i z powrotem przytuliłem, odchylając do tyłu. Kaptur zsunął się, a ja nie wiedziałem czy mam płakać ze szczęścia i fartu.

Najlepszym tancerzem był ten, który zachorował, więc Isa wziął jego kostium.

Przestraszony jasnowłosy chciał uciec, lecz nadepnął na długi materiał i pośliznął się, ciągnąc mnie za sobą.

Poczułem ciepło na mych ustach i zamruczałem. Właśnie skradłem mu pocałunek. Poruszyłem wargami, a on odwzajemnił. Czegóż chcieć więcej?

Musiałem go wypuścić, choć niechętnie.

Usłyszałem gorące wiwaty, lecz one mnie na razie nie interesowały. Teraz liczyło się to, że Isamu wybiegł z sali, w jego oczach nagromadziło się wiele łez.

- Wygrał pan! – krzyczał rozentuzjazmowany Shinta. – Razem z panem Fushiim. To profesorowie zaśpiewają na koniec. – wyminąłem go i pobiegłem za szarookim. Dlaczego...?

Odepchnąłem się od futryny i przyspieszyłem, dostrzegając jego plecy niknące za rogiem. Później usłyszałem huk i jęknięcie, zastąpione głośnym „łubudu”.

Moim oczom ukazało się otwarte na oścież okno i leżący na podłodze nauczyciel.

- Nic ci nie jest, fajtłapo? – przykucnąłem obok niego. Chłopak pewnie zaplątał się w kostium, nie zauważył otwartego okna i przydzwonił w nie, w późniejszym efekcie tłukąc sobie tyłek.

- Nie... niech mnie tak pan nie nazywa. – patrzył na mnie z determinacją w oczach.

- A ty nie mów do mnie per „pan”. Postarzasz mnie. – stłumiłem w zarodku ogarniające mnie uczucie, które w moim sercu biesiadowało chyba od dawna. Podałem mu dłoń, lecz on jej nie przyjął.

- Nie jest pan moim opiekunem! Umiem sobie poradzić. – prychnął i wstał.

- Właśnie widzę. – objąłem go opiekuńczo ramieniem, lecz on się wyrwał.

- Nie dotykaj mnie. – jego oczy mówiły co innego. Teraz nie były zasłonięte przez okulary, a ja nie mogłem się już opanować i przytuliłem go.

- Zostaw mnie!. – krzyknął, odpychając się dłońmi od mej klatki piersiowej. – Nagle zebrało ci się na amory? Gdzie byłeś wcześniej? A może spodobał ci się pocałunek? Wybacz, ale nie będę robił za darmową uciechę fizyczną. – zabolały mnie te słowa, mimo iż jak na razie nie rozszyfrowałem ich sensu.

- O czym ty pieprzysz? Pewnie wyobraziłeś sobie zbyt wiele. Co do pocałunku, to nie wyglądałeś na niezadowolonego.

- Nic sobie nie wyobraziłem! – rozpłakał się. – Dlaczego wszyscy traktują mnie jak piąte koło u wozu? Wiem, że nie jestem doskonały! Nie musicie mi o tym stale przypominać!

- Ale ty sam pokazujesz swoje wady, a raczej jedną – ślamazarność.

On pokręcił delikatnie głową. Wiatr zawiał cichutko, niosąc ze sobą drobne kropelki łez. Isamu wyglądał mistycznie.

- Nic nie rozumiesz. – przygryzł wargę. – Jak myślisz, czy największy pechowiec będzie w stanie wywrócić się w tym samym miejscu, pięć razy na dzień? – tak często zjawiał się w mojej pracowni. – Ja... ja po prostu chciałem, żebyś mnie zauważył. Żebym wypełnił pustą kartę twojego życia. – wygłosił na wydechu.

Stałem przed nim i przetwarzałem nabyte informacje.

- Kretynie! – wrzasnąłem. – Mogło ci się coś poważnego stać, przez te upadki! – widząc, że chce odejść, dodałem szybko. – Gdyby to ode mnie zależało, już dawno coś bym zrobił z tym uczuciem. – ostatni wyraz wypowiedziałem ciszej.

- Więc od kogo to zależy?

Wtedy coś we mnie pękło, powodując wykrzyczenie tego, co już dawno jątrzyło się we mnie.

- Od szkoły! Jaki dalibyśmy przykład uczniom? Pomyślałeś o tym? Ponadto, ja tutaj tylko dorabiam! Jestem współwłaścicielem firmy przemysłowej, a ty? Jesteś młody, wszystko przed tobą. Nie mam zamiaru psuć ci przyszłości. Kochasz to, co robisz. Zdążyłem się do ciebie przyzwyczaić, przywiązać i to był błąd, za który teraz płacę nieprzespanymi nocami, bo...bo nie mogę znieść myśli, że osoba którą kocham, nie będzie mogła ze mną być! – odczułem cholerną ulgę. Spojrzałem na Fushiiego, który oparł się o ścianę i przymknął oczy. Po chwili objął się ramionami i spuścił głowę.

- Niech pan pokocha mojego braciszka. – tuż za mną rozległ się dziecięcy głosik.

Odwróciłem się i ujrzałem Dakoriego. Chłopczyk patrzył na mnie kasztanowymi oczyma, w których błyszczały iskierki prośby. – On tak często płacze.

- Dakori. – cichy szept, któremu daleko było do stanowczości, wydobył się z ust Isamu. Nie zrażony tym dzieciak, kontynuował.

- Nawet pan nie wie, jaki on jest samotny. Nasi rodzice wyjechali do pracy pięć lat temu, zostawiając mnie w opiece brata. On jest dla mnie ojcem i matką, i...praktycznie wszystkim, co mam. Tyle dla mnie poświęcił! Przerwał naukę, dokształcając się na jakimś kursie, aby uczyć, aby mieć mnie blisko siebie. Żeby mnie chronić! Może pan go nie pamięta, ale kiedyś na zebraniu, rozmawiał pan z nim o mnie. Wtedy byłem bardzo smutny, nie lubiłem bawić się rówieśnikami. To wtedy Oni chan zdecydował się tutaj pracować. To wielkie szczęście, że podstawówka jest naprzeciwko tej szkoły. Dlateg obraciszek mógł pracować na dwie zmiany. To on nauczył mnie życia z innymi, bo do tamtego momentu przyzwyczaiłem się tylko do jednej, do niego. Z czasem czułem się coraz lepiej, lecz on stał się zamyślony.

Na początku oczy mu błyszczały, gdy przychodził z pracy. Później zaszły słabo ukrywanym smutkiem. Powiedział mi, że ktoś mu się podoba, ale nie może być z tą osobą. Byłem ciekawy, o kogo chodzi i dowiedziałem się, że osobą, którą Isa chan obdarzył uczuciem, jest pan. Domyśliłem się, że taki związek nie byłby tolerowany. Pytałem nawet nauczycieli, co by było, gdyby pewien chłopak wychowujący rodzeństwo, pokochał innego chłopaka. Odpowiadali zgodnie: „Rodzeństwo oddano by do domu dziecka, gdyż tamci nie mogliby ich odpowiednio wychować." Ja tak nie uważam! – Dakori podszedł do brata i wtulił się w niego. – W dodatku nasi rodzice żyją, więc o domu dziecka nie może być mowy. – przechylił główkę i uśmiechnął się półgębkiem. Inteligentne dziecko!

- Ależ Dakori. To jest skomplikowane i...

- Nie jest! Masz jakiś dokument, że jesteś moim opiekunem? Nie! Dlatego – chłopiec odwrócił się do mnie, patrząc ze łzami w oczach. – niech pan da mojemu braciszkowi szczęście, którego nie zaznał. On jest tylko chłopcem, który ma mnie na utrzymaniu i ja... chcę chociaż raz zrobić coś dla niego. Proszę. – kilka słonych kropel spłynęło mu po zaróżowionej buzi.

Zdezorientowany jasnowłosy nie wiedział, co ze sobą zrobić, odwrotnie jak ja.

Wyminąłem dzieciaka i złapawszy nadgarstek Isamu, pociągnąłem go w stronę wylotu korytarza.

- Co robisz? – pisnął, lekko przestraszony nagłym szarpnięciem.

- Została nam jeszcze jedna piosenka.

Zanim weszliśmy do sali gimnastycznej, przytrzymałem jego ramiona i mocno go pocałowałem. Gdy odsunąłem się i spojrzałem mu czule w oczy, roześmiałem się radośnie. Pogładziłem kciukiem lekko opuchnięte usta i rozmasowałem miejsce tuż za uchem. Od razu wyczułem, że się rozluźnił.

Po chwili staliśmy na scenie.

Zaczęła się nasza piosenka. Często mówi się, że pary mają taki własny utwór, który przypomina im o ich pierwszym spotkaniu, czy początku pierwszej miłości.

Zdecydowaliśmy się na uroczą melodię, którą wprost uwielbiałem i jak się okazało, Isamu również. Miałem nadzieję, że ten utwór będzie nasz.

- „Subete wa sou koko kara hajimaru. Itsuka wa hareru no rain no rainbow.”*** – zaśpiewałem na końcu. Otrzymaliśmy ogromne brawa, co oznaczało, że występ się udał.

Poczułem ciepło rozchodzące się po mojej ręce, więc spojrzałem na nią. Moje palce uwięzione były w subtelnym uścisku Isamu, który patrzył na publiczność.

- Dziś obchodzimy trzy akademie. Jedną z nich są Andrzejki. Niestety ja jej nie poprowadzę. – słychać było jęk zawodu. – Po co, skoro już znalazłem osobę, na której mi zależy. – mocniej ścisnął moją dłoń. – Tutaj zwracam się w kierunku grona pedagogicznego. Jeżeli nie będzie wam to przeszkadzać, a nie powinno, bo obchodzicie Dzień Tolerancji, oznajmiam tu i teraz, iż osobą, którą bardzo lubię... kocham, jest Kijoshi. – wyznał. Chciał wytrzymać zszokowany wzrok nauczycieli, ale nie zdołał. Jego oczy zmatowiały. – Ja nie wiem czy on... przepraszam. – szepnął, wręczając mi mikrofon i wykonał ruch w kierunku schodów sceny, lecz ja mu przeszkodziłem.

- To co zrobicie, zależy od was. Miejcie na uwadze, że Isa chan pracuje tutaj od niedawna, a wy nie zainteresowaliście się jego trudną sytuacją. Mimo to, odważył się przyznać do swoich uczuć, nawet za cenę zwolnienia. Jeżeli się nie zdecydujecie, będziecie musieli szukać nie tylko wspaniałego nauczyciela pływania, ale też zakochanego w nim biologa. – wypiąłem dumnie pierś, szczerząc się do Fushiiego, który otworzył usteczka ze zdziwienia. Pogłaskałem go po policzku ucałowałem je.

~~ooOOoo~~

Odkąd zakończyła się akademia, minął tydzień, a moi ulubieni nauczyciele jak uczyli, tak uczą. Nic się nie zmieniło, chociaż... Wychowawca wygląda jakby ktoś dokleił mu banan do ust, a pan Fushii zamienił okulary na soczewki, czym nabył sobie nowych wielbicieli. Co prawda, odprawia ich z kwitkiem, ale jego partner nie ma zamiaru się nim z kimkolwiek dzielić, dlatego co przerwę sadza go na kolanach i mizia. Wtedy pan Isamu uderza go bezboleśnie po ramieniu i uśmiecha się kącikami ust, rumieniąc się przy tym. Jednocześnie obejmuje go rękoma, chowając twarz w zagłębienie szyi. Uroczy widoczek.

Ojj…właśnie zaczęła się biologia, a profesor ma dziwnie przymilny uśmiech. Coś się ewidentnie święci.

- Kto napisał w męskiej toalecie, na lustrze: „Niech pan Yofuko idzie na sushi, do pana Fushii. Niech się całują do rana, aby noc była udana”?

Hajime poruszył się niespokojnie, co nie uszło uwadze wychowawcy.

- Czy pan Yasuda ma coś do powiedzenia? Nie? – słabo wychodziła mu rolae tego „złego”. – W takim razie wyciągnijcie kartki. Robimy mały sprawdzianik. – połowa klasy obdarzyła chłopaka nienawistnym spojrzeniem. Blondyn popatrzył na mnie, jak opuszczony szczeniaczek.

- Pomogę ci. – szepnąłem, lecz umilkłem, słysząc chrząknięcie.

- Hajime, przesiądź się, z łaski swojej.

Kociooki oklapł całkowicie.

- To ja to napisałem. – spuścił wzrok.

- Podejdź do mnie. – nauczyciel objął go ramieniem. – Nie można było tak od razu? Co do nocy... – pochylił się i przez dłuższą chwilę szeptał mu coś do ucha. Z sekundy na sekundę uszy chłopaka robiły się czerwieńsze, a on chichotał zawzięcie. Gdy wrócił na miejsce, spojrzałem na niego z zaciekawieniem, lecz on pokiwał głową na znak, że mi nie powie i ukrył głowę w dłoniach. Odwróciłem się w stronę wychowawcy, lecz on miał nieobecny wzrok. Gładził ramkę stojącą na jego biurku, uśmiechając się do jej zawartości. No tak. Pan Isamu włożył do niej zdjęcie przedstawiające siebie, biologia i Dakoriego, obejmujących się za ramiona i śmiejących się z czegoś. Kiedy pierwszy raz ujrzałem ten obrazek, uderzyła mnie fala ciepła i spokoju, bijąca z niego.

Zauważyłem, że profesor porusza ustami.

- Zapełniłeś moją kartę. Lepiej nie mogłeś. Aniele.

* Przyssij się mocno do jego lizaka.

**Pewnego dnia rozmawiałem z moją mamą, kiedy ona donosiła mi, co ludzie mówią.Żyj swoim życiem, dopóki nie znajdziesz miłości, ponieważ miłość cię opuści.

***To prawda, wszystko zacznie się tutaj. Pewnego dnia będzie jasne niebo. Nie będzie deszczu, nie będzie tęczy. Piosenka: No rain no rainbow

Akemi (22:03)