VII Zaufać przyszłości - Rodzinna atmosfera...?

06 kwietnia 2009

Tak, wiem, jestem straszna, bo znowu przerywam w połowie xD Takie małe zawiadomienie: za jakieś 9 rozdziałów akcja będzie łagodniejsza i w podobnym tonie utrzyma się już do końca xD 

Teraz z innej beczki...zbliżają się święta, więc Akemi pomyślała sobie, że wypadałoby coś dla moich czytelników zrobić... więc coś narysuje ;P Postaram się to coś, dodać w przyszłym tygodniu ;D A teraz zapraszam do śledzenia dalszych losów ^^

Meijin szedł wolno do domu. Zbierał myśli. Bał się tego, co zastanie po przejściu przez próg mieszkania.

Stanął na moment i westchnął cicho. Lekko rozcięta warga, bolała go nieco.

- Silny jest. – mruknął niechętnie.

Zebrał się w sobie i pobiegł truchtem. Po chwili stał pod drzwiami domu i pchnął je niepewnie.

Usłyszał znajomy głos, więc wszedł do kuchni, z której się on dobywał.

Rodzice siedzieli przy stole razem z młodszą córką.

- Wreszcie jesteś. – uśmiechnęła się jego matka. Gdy ujrzała opuchniętą wargę, spojrzała na niego z lekkim przestrachem w oczach.

Chłopiec, jakby przeczuwając, co jego rodzicielka ma na myśli, pospieszył z wyjaśnieniami.

- To nic takiego. Przewróciłem się na WF-ie.

- Na pewno? – potwierdził. – Skoro tak, to usiądź z nami do kolacji.

Przez kilka minut trwała krępująca cisza.

- Lunitari zdobyła pierwsze miejsce w konkursie ortograficznym! – kobieta pochwaliła swoją córkę.

- Brawo kochanie. – rozpromienił się pan Meijin i pogłaskał głowę dziecka.

- Shinta dostał się do reprezentacji szkolnej w biegach! – pisnęła dziewczynka.

- Jestem też w zespole muzycznym. – uśmiechnął się do niej.

Blondyneczka wskoczyła bratu na kolana i uściskała go radośnie.

- Jesteś świetny! – bawiła się kosmykami jego włosów.

Ojciec spojrzał na niego ozięble.

- Gratuluję. – burknął i zaczął opowiadać Luni o Europie.

Po kwadransie normalnej i aż nazbyt sztucznej rozmowy, chłopiec podziękował i wstał od stołu. Wsunął krzesło i poszedł do swojego pokoju.

Po chwili usłyszał ciche pukanie i drzwi uchyliły się, wpuszczając do środka jego ojca.

- Jak ci idzie? – rzucił obojętnie.

- Nawet dobrze. – westchnął Mei.

- Nic poza tym? – mężczyzna kontynuował tym samym tonem.

Niebieskooki spojrzał na niego z ukosa.

- Miałem ci nagrywać ostatnie osiem lat mojego dzieciństwa? Mogłeś powiedzieć. – warknął.

Ojciec podszedł do niego i prychnął pogardliwie.

- I tak się nie zmieniłeś. Nadal pragniesz tylko jednego. – syknął z obrzydzeniem.

- To nie tak!

- Tak więc jak? Może mi powiesz, że dziewięć lat temu tylko mi się wydawało, że całujesz się z sąsiadem? – ryknął rozwścieczony.

- Nie wiedziałem, co się dzieje! To Aoki zaczął! Toon...Ahh! – krzyknął z bólu. Pan Meijin chwycił ramiona chłopca z całej siły. – Nie kłam, bękarcie! Widziałem wszystko! – wbijał palce coraz mocniej i potrząsał chłopcem.

- Wszystko? – skrzywił się Shinta. – Nie mogłeś widzieć wszystkiego! – próbował się wyswobodzić.

Mężczyzna przygniótł go do ściany i lekko podciągnął do góry. Chłopiec wygiął się. Ból przeszywać całe jego ciało.

- Boli. – jęknął. – Tato, to boli! – zawył.

Dopiero wtedy jego ojciec wytrzeźwiał z furii i odsunął się, tym samym powodując, że jego syn opadł na łóżko.

- Wyjdź! – ryknął Shinta.

Mężczyzna odwrócił się i wyszedł, trzaskając mocno drzwiami.

Ramiona szatyna zaczęły drgać.

- Czemu... czemu mi nie wierzysz? – szeptał.

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

Następnego dnia w szkole Ayano zapytała przyjaciela, jak wyglądało spotkanie. Tej jedynie skrzywił się nieznacznie. Czarnowłosa posłała mu współczujący uśmiech.

Spojrzała na osobę stojącą za nim i odwróciła się. Chłopiec popatrzył w tamtą stronę.

- Czego? – przywitał Hajime.

- Eichi kazał mi cię przeprosić za wczoraj. – rzucił.

Usłyszeli, jak ktoś spada z krzesła.

- Yasuda, ty ośle! – jęknął Kazuhiko, co Yokami skwitowała śmiechem.

- No... to przepraszam. – położył mu dłoń na ramieniu.

Shinta syknął.

Zielone oczy blondyna rozszerzyły się. Chłopak dźwignął rękaw bluzki niebieskookiego.

- O do licha. – jęknął.

Na rękach szatyna widniały duże ślady po sińcach.

- Kto ci to zrobił? – jego źrenice zrobiły się wąskie.

- Nie twój zakichany interes.

Haji zamarł.

- Tylko mi nie mów, że przez ojca.

Niebieskooki spojrzał na niego chłodno.

Blondyn zacisnął powieki i westchnął cicho. Powoli otworzył oczy, odwrócił się i odszedł.

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

Kończył się, jako taki, teoretyczny okres ochronny dla pierwszorocznych. Shinta wraz z Yasudą wygrali kilka biegów. Stosunek obu chłopców do siebie, oziębił się jeszcze bardziej. Ayano wspierała przyjaciela. Pomagały jej w tym dwie koleżanki.

Nauka nie sprawiała większych problemów, ani Meijinowi tak jak przewidziała to Yokami, ani blondyni, ani całej klasie.

Więcej kłopotów przyprawiły szatynowi rozmowy z ojcem. Ciągle się kłócili.

Matka chłopca była drobną osobą, lecz nie sprzeciwiała się mężowi. Jej syn doskonale ją rozumiał. Bała się, ale i bardzo go kochała.

Jedyną osobą, która stawała w obronie Shinty, była jego piętnastoletnia siostra.

Zawsze, gdy ojciec podnosił głos na jej braciszka, ona śmiesznie wydymała usta i mówiła:

- Tatusiu! Nie wolno krzyczeć na Shintę! On jest taki kochany.

Chłopiec obejmował ja wtedy ramieniem i gładził po jasnych loczkach.

Tak mijały dni, miesiące, aż w końcu spadł pierwszy śnieg.

- Zawsze lubię grudzień! – Luni skakała z radości.

- Dlatego, bo ja muszę wtedy wtaszczać cię na górkę i popychać razem z sankami? – uśmiechnął się Mei.

Dziewczyna pokazała mu język i wybiegła z domu, lekko spóźniona do szkoły.

Szatyn podążył w przeciwnym kierunku. Dziś miała odbyć się pierwsza lekcja na basenie.

W cieplejsze dni WF można było przeprowadzać na dworze, teraz jednak nie chciano ryzykować chorobą uczniów.

Shinta trochę się obawiał, gdyż ostatni raz pływał kilka lat temu. Nie miał jednak wyboru. Gdy nadeszła godzina przeznaczona na basen, ubrał kąpielówki udał się na pływalnię. Wszedł niepewnie do wody i przepłynął kilka metrów.

- To jak z jazdą na rowerze. Tego nigdy się nie zapomina. – mruknął zadowolony.

Wykonał serię różnych akrobacji i już chciał wyjść z basenu, gdy złapał go kurcz. Krzyknął cicho i zaczął bić mocno rękoma o taflę wody.

- Ra...tun...ku!

Stojący niedaleko Hajime, dostrzegł kolegę. Rzucił się pędem do basenu i zanurkował. Chwycił mocno ciało chłopca i próbował go wyciągnąć. Niestety topiący się Shinta, wciągał go coraz bardziej na dno. Wyczerpany Yasuda ostatkiem sił pociągnął go, wydobywając na brzeg. Szatyn odkaszlnął wodą.

- Co ci się stało? – krzyczeli nadbiegający rówieśnicy.

- Kurcz mnie złapał. – jęknął, masując mięsień.

- To coś ty wcześniej robił? – warknął blondyn.

- Było mi zimno, więc oparłem się o grzejnik. Postałem tam kilka minut i wszedłem do basenu.

- Ty cholerny debilu! Mogłeś mnie utopić! Kto normalny po ogrzaniu się, włazi od razu do wody? – oczy ciskały gromami.

- Nikt ci nie kazał mnie ratować! – fuknął urażony Shinta.

- Będę o tym pamiętał. – odszczeknął się.

Usłyszeli czyjś śmiech, więc odwrócili się w tamtą stronę. Za nimi stał rozbawiony wychowawca.

- No, no. Mało brakowało, a mielibyśmy nowego Kappę. Tyle, że ten, utopiłby swojego chłopaka.

- To nie jest mój chłopak! – krzyknęli jednocześnie sami zainteresowani.

- Podwójne zaprzeczenie to dla mnie „tak”. – mężczyzna powstrzymywał śmiech. Chłopcy spojrzeli na niego obrażeni.

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

Następnego dnia zajęcia na pływalni miały być w środku zajęć.

Shinta nie mógł doczekać się szumu wody i pływania niej. Po wczorajszym wypadku nie odczuł urazu, wręcz przeciwnie.

Wreszcie, owinięty ręcznikiem, wkroczył do pomieszczenia z basenem.

Jego kocie ruchy obserwował z daleka Hajime, który westchnął z tragizmem i podszedł do szatyna.

- Mam nadzieję, że nie wyskoczysz z podobną głupotą. – parsknął.

Chłopiec zbył go. Odszedł, nawet nie oglądając się za siebie.

- Hej! Mówię do ciebie! – warknął zniecierpliwiony blondyn.

Shinta wszedł do wody i uraczył go spojrzeniem.

- Hm? – udał, że nie dosłyszał, co tamten do niego mówi.

Iskierki złości pojawiły się w oczach Yasudy. Wskoczył do basenu i podpłynął do chłopca.

- To nie jest śmieszne. Wczoraj mogłeś się utopić, zarazo jedna! – fuknął.

Do pływalni wszedł ojciec Shinty i dostrzegł syna.

Akemi (15:44)