II Zaufać przyszłości - Zderzenie dwóch światów.

20 marca 2009

Przepraszam za kłopoty, związane w podwójną notką xD Tak to jest, kiedy Internet się buntuje, a gdy wreszcie się odfocha, to dodaje aż w nadmiarze xD Dziękuję za komentarze ^^ ;*

Blondynowi nie bardzo spodobało się takie posunięcie.

- Czego! – warknął nieprzyjemnie.

- Nie należy bić dziewczyn. – pouczył go Shinta.

- Taa? Co Ty nie powiesz? – chłopiec szarpnął ręką, jednak nie zdołał jej uwolnić. – Słuchaj, no! Puszczaj mnie, bo nie mam czasu dla kogoś takiego, jak ty. Jeżeli chcesz mi udzielać...

- Wsiadacie, czy mam jechać? – przerwał mu kierowca.

Nie zwolniwszy uścisku, Meijin pociągnął nieznajomego do autobusu.

Pchnął go lekko na siedzenie i usiadł obok.

- Co ty sobie wyobrażasz?!

- Uspokój się i przeproś Ayano. – szatyn był niezwykle opanowany.

Tamten zrobił wielkie oczy. Chciał rzucić jakąś kąśliwą uwagę, lecz spojrzał na dziewczynę.

- Dobra, niech będzie. Przepraszam. – fuknął.

Niebieskooki wyszczerzył się do niego.

- Nie bolało, prawda?

Po chwili zauważył, że wciąż trzyma chłopca za nadgarstek.

- Przepraszam, że tak zareagowałem. – powiedział, zwalniając uścisk. – Nazywam się Shinta Meijin, a ta dziewczyna to Ayano Yokami. – wyciągnął rękę w przyjacielskim geście.

- Hajime. Ładną masz koleżankę. – przyglądał się jej uważnie.

- To nie...

- Bileciki do kontroli. – kontroler wtrącił mu się w połowie zdania.

Cała trójka zajęła się szukaniem potrzebnych dokumentów.

Nagle blondyn zbladł.

- Musiał mi gdzieś wypaść. – powiedział zduszonym głosem.

- Poczekaj. Zaraz poszukamy. – Shinta rzucił się ofiarnie na pomoc.

Niestety biletu nigdzie nie było. Szatyn jednak nie rezygnował. Zanurkował po siedzenia.

- Mam!

Wyjął lekko przybrudzony świstek papieru i wręczył go kanarowi. Gdy spojrzał na miejsce, które zajmował tamten chłopiec, jego już nie było.

- Zwiał. – jęknął.

Ayano westchnęła cierpiętniczo.

- Zdarza się. – mruknęła niechętnie. Jednak gdy zobaczyła minę przyjaciela, umilkła.

Dojechali na swój przystanek i każde poszło w swoją stronę, w celu przygotowania się do pierwszego dnia nauki.

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*

Następnego dnia uczniowie po raz pierwszy usłyszeli dzwonek w nowej szkole. Na korytarzach zaczęło robić się pusto.

Mei siedział w swojej ławce razem z Yokami. Był ogromnie ciekawy tego, jak wygląda nieobecny wczoraj kolega. Niecierpliwie wyczekiwał na moment przyjrzenia się mu.

Usłyszał głos wychowawcy, który wyczytywał jego nazwisko.

- Jestem. – odparł z uśmiechem.

Ktoś odwrócił się w jego stronę ze zdziwioną miną.

Po chwili do uszu chłopca dotarło znajome nazwisko.

- Hajime Yasuda? Czy zechciał się dziś pojawić?

- Taa.

- Mógłbyś wstać i pokazać się swoim nowym kolegom i koleżankom? – nalegał nauczyciel.

Tamten niechętnie odsunął krzesełko.

Shintę zamurowało.

Wysoki blondyn odwrócił się w jego stronę kpiącym uśmieszkiem na ustach.

Ayano szturchnęła przyjaciela.

- To ten z autobusu. – szepnęła.

Chłopiec skinął głową.

- Mam nadzieję, że będziesz często chodził do szkoły. – poważny ton i ostre spojrzenie Yofuko, zupełnie do niego nie pasowało.

- Zobaczy się. – wykrztusił chłodno uczeń, siadając.

Koleżanki Yokami przysunęły się bliżej ławki czarnowłosej.

- Pfff, jaki drażliwy. – mruknęły.

- Raczej cwaniaczek. – sapnęła tamta, z dziwną miną.

Meijin powstrzymał chichot. Spojrzał na przyjaciółkę i schował głowę w ramionach. Po chwili całe jego ciało, drżało w porywach śmiechu. W klasie panowała cisza, przerwana jedynie przez rozmowy Hajime, który nawet nie próbował szeptać, oraz przez tłumione salwy śmiechu szatyna.

- Numer siedemnaście i dwadzieścia siedem do mnie. – zawołał wychowawca.

Shinta momentalnie spoważniał.

- Pięknie. Pierwszy dzień w szkole, a ja już przekopałem sobie sprawę.

Wraz z nim wstał blondyn i razem podeszli do biurka. Mężczyzna spojrzał na nich.

Niebieskooki miał skruszony wzrok i był lekko blady. Z kolei wyższy o jakieś piętnaście centymetrów Haji, patrzył na nauczyciela chłodno, zielonymi oczami. Kipiało od niego nonszalancją. Yofuko uśmiechnął się.

- Pójdziecie po kredę i Kappę.

Źrenice Shinty rozszerzyły się.

- K-Kogo?

- Kappę. To taki zły demon, który topi ludzi. Takie małe, złośliwe. Mnie chodzi o naszego Szkieletorka, Kappę. To kości żywego człowieka, który utopił swojego brata. – spojrzał na coraz bardziej bladego Meijina i obojętnego blondyna. – To tylko legenda. Pewnie niewiele w tym prawda, no nie?

Shinta przytaknął niepewnie. Zielonooki zerknął na niego kątem oka.

- Tylko nie zemdlej. – prychnął.

Wyszli z klasy.

- Czemu wczoraj uciekłeś? Przecież znalazłem twój bilet.

Chłopiec szedł dalej, nie zwracając uwagi na pytanie.

- Daleko masz do szkoły? – szatyn nie poddawał się, lecz kiedy po raz drugi go zignorowano, fuknął cicho, lekko obrażony.

- Idź do Kappę.

*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^*^

Meijin szedł z pełnym pudełkiem kredy, zastanawiając się nad zachowaniem blondyna. Dlaczego on był taki nieprzystępny?

Skręcał właśnie w korytarz, gdy zderzył się z kimś. Odskoczył przestraszony i potknął się. Uderzając ręką w pobliską ławkę, krzyknął przeciągle.

- Czego się drzesz? – Hajime patrzył na niego z kpiącym uśmieszkiem, trzymając za ramię kościotrupa, przytrzymywanego przez stojak.

- Przestraszyłeś mnie ośle! – warknął chłopiec próbując wstać. Zamiast tego jęknął cicho i klapnął z powrotem na podłogę.

Blondyn zmierzył go badawczym spojrzeniem. Grzywka przysłoniła przymrużone oczy, nadając mu drapieżnego wyglądu. Przykucnąwszy obok kolegi, spojrzał na rękę, którą Mei masował.

- Pokaż. – zażądał.

- To nic takiego. – zapewnił tamten.

- Pokaż! – tym razem zabrzmiało to jak rozkaz.

Szatyn chcąc nie chcąc, wyciągnął dłoń w kierunku kociookiego.

Yasuda delikatnie dotykał puchnącej kości, przez co na policzkach Shinty, wykwitły różane rumieńce.

- Przytrzymaj się czegoś. – rzucił beznamiętnie.

Mei położył zdrową, prawą rękę na ramieniu blondyna i ścisnął ją minimalnie. Serce zabiło mu szybciej.

Hajime spojrzał prosto w głębię niebieskich oczu i energicznie pociągnął za jego dłoń, nastawiając ją.

Poszkodowany wbił mocno palce w rękę tamtego i zawył głośno. Szybko otarł spływającą łzę i opuściwszy głowę, zaczął głęboko oddychać.

- Pomogę ci wstać. – mruknął wyższy.

Shin skrzywił się lekko.

- Uderzyłem się w kostkę i nie dam rady iść sa…– nie dokończył. Blondyn wziął jego szczupłe ciało na ramiona.

- Trzymaj się mocno. – powiedział. – I weź za rękę tego kościotrupa.

Akemi (13:53)