9. Gdyby ogień był wodą.

14 sierpnia 2009

Oi, moi kochani. Dziś znów notka...jaka? Hm. Zapowiadająca ruszenie akcji...a jeżeli o ruszaniu mowa ]:-> to będzie w poniedziałek XD Pragnę też zawiadomić, iż w środę może ukazać się oneshot, bo coś się w głowie Akemi uformowało i sukcesywnie pnie się na kartkach do końca. Jaki paring? Tego dowiecie się "na miejscu", że tak powiem.

Kirhan - Jaki styl? Trudno określić. To będzie taki zlepek, ale... ale, jest rozdział opisujący ich stroje i od razu piosenka, którą wykonają. Ubrania mają się nijak do utworu, bo chciałam zrobić mix XD Trudno więc ich zespół, wrzucić do konkretnego worka.

Margo ^^ - Nawet nie wiem skąd biorę postacie, ale dzięki za informacje (Oglądałam Zamek Hauru, a gościa nie pamiętam o_o') Chii to u mnie dziewczyna, a tak serio to facet, jak się dowiedziałam. Opisy postaci jeszcze będą, ale to w dalszych częściach. Te rozdziały są eksperymentami. "Dużo dialogów, mało opisów". No ale do obszerniejszych tekstów, trzeba troszkę poczekać. Nie chciałam stawiać tylko na te opisy ;) Jestem jak manga Naruto - dużo gadają, mało robią xDD Błędy - taa...cóż...będę się bardziej pilnować.

A teraz serdecznie zapraszam do konsumpcji ^_^

W piątek było wolne od szkoły, przez wzgląd na zorganizowaną wycieczkę. Dwójka braci dostała za późno informacje, więc postanowili zrobić sobie dzień relaksu. Lekcje i tak by się nie odbyły, gdyż zbyt duża ilość uczniów zdecydowała się na wyjazd.

Aki myślał, że spędzi ten długi weekend razem z braćmi, jednak przeliczył się. Kiba dostał pilne wezwanie do pracy, a Eiri wybrał się z Koryuu do lunaparku i na tańce. Tuż przed ich wyjściem, szatyn spojrzał na nich błagalnie.

- Dasz radę. – krzyknęli i już ich nie było.

- Jeden za wszystkich, hę? – mruknął z przekąsem i wgramolił się do swojego pokoju, by tam spędzić resztę dnia. Usnął po pięciu minutach.

***

Gdy otworzył oczy, za oknem robiło się szaro. Chciał wstać, jednak nie było mu to dane i upadł z sykiem, na łóżko. Chwycił się za brzuch. Na czole widoczne były liczne krople potu.

- Kurcze, co jest? Przecież nie jadłem niczego, co by mi mogło zaszkodzić. A, pewnie zaraz przejdzie. – pomyślał. Tak się jednak nie stało. Urażona duma nie pozwoliła mu na zejście do ojca i poproszenie go o pomoc. – Tego by jeszcze brakowało. – mruknął. – Już wolę się wykończyć.

Na szczęście chęć przeżycia wygrała z honorem.

Powoli, by nie upaść, zszedł ze schodów i udał się do gabinetu ojca, który czytał gazetę.

- Tato, źle się czuję. – powiedział w miarę głośno.

- W kuchni znajdziesz apteczkę. – nawet nie spojrzał na syna, ciągle wertując strony.

Chłopiec mocno przytrzymywał się futryny drzwi. Kostki na jego palcach praktycznie zbielały, tak samo jak on.

- Proszę, pomóż mi. – szepnął, gdyż czuł, że powoli nogi odmawiają mu posłuszeństwa, a przed oczami pojawiają się plamki.

Mężczyzna odwrócił się gwałtownie i zobaczył w progu, cień człowieka. W ostatniej chwili złapał omdlałego chłopca, w ramiona. Przeraził się jego wagą.

- Ile ty jesz?

- Ostatnio mało. – wyjąkał Aki.

- Dlaczego? – wypytywał dalej, niosąc syna na kanapę.

- Bo tęsknię za Isamu. – po tych słowach, zemdlał.

- Już ja się postaram, byś wyzdrowiał. – cesarz pogładził policzek szatyna i ruszył do kuchni.

Po pół godzinie, gdy z pomieszczenia zaczęły wydobywać się smakowite zapachy, pan Chisato wszedł do gabinetu i ułożył na stole trzy miski, dwa talerze i filiżanki z gorącą herbatą. Delikatnie dotknął ramienia syna, z myślą o jego obudzeniu.

- Akira. Akira. – szeptał nad wyraz czule.

Po chwili powieki nieznacznie uniosły się i ukazały światu parę zaspanych, niebieskich tęczówek.

- Siadaj. Mamy kolację.

Chłopiec spojrzał na niego oniemiały, lecz wykonał polecenie. Widząc Yakitori*, Ramen** i trójkątny zlepek ryżu***, z dodatkami mającymi wyeksponować oczy owej potrawy, skrzywił się nieznacznie.

- Mamy gości? – zapytał.

- Nie. To tylko dla nas, a konkretnie dla Ciebie. Musisz nabrać sił. Yakitori upiekły się w sam raz. Co prawda musiałem posłużyć się piekarnikiem, a nie grillem, ale i tak się udało. Szaszłyki pierwsza klasa.

- Ale ja nie chcę. – próbował się wykręcić.

- Nie ma „ale”. Najlepsze na smutki jest...to chyba nie to. – uśmiechnął się lekko.

Akira patrzył na niego, jak na przybysza z innej planety.

Pan Chisato, niezadowolony, że syn nie wykonał ruchu w kierunku jego wypocin, nałożył sporą ilość makaronu, na talerz i trzymając w ręce pałeczki, nabrał go trochę i podetknął od usta chłopca.

- No jedz. – ponaglił.

- Nie jestem dzieckiem. – mruknął niebieskooki i sam zaczął spożywać te pyszności. Po kilku kęsach podziękował i już miał zamiar wstać, gdy ojciec go powstrzymał.

- Napij się jeszcze herbaty. – poprosił niewinnie.

Aki spojrzał na niego podejrzliwie, jednak upił łyk, a potem następny i kolejny, do dna.

Nagle zrobiło mu się gorąco.

- Coś ty tu dolał? – zachwiał się lekko.

- Troszkę rumu. No może ciut więcej. Przecież mówiłem. Najlepsze na smutki – zaczął.

- Ta, taa...litr...hahaha... – alkohol zaczął dawać mu się we znaki. Że też go nie wyczuł.

- Słabą masz głowę. – westchnął cesarz. – Dobrze. Teraz mi powiedz, czemu się głodzisz.

- No bo – czknął. – bo mi nie pozwoliłeś być z Ima...Imu...Isamu. – wyszczerzył zęby z zadowolenia, że mu się udało. – A ja go kocham i tęsknię i ten...i zespołu nie mogę prowadzić i mam te...jak to się nazywa?

- Ale co?

- No „te”! Powinieneś wiedzieć? – chuchnął mu w nos.

- Kłopoty? – jęknął, odsuwając się.

- Nie! Ja i kłopoty? Takie, że się siwieje.

- Zmartwienia? – podsunął.

- Tak! No i widzisz? Nie trzeba było tak od razu? – czknął po raz kolejny. – Przenosimy się, a ja chcę być z nim. Eiri mi mówił o czytaniu...czytał o mówieniu? – szatyn zrobił głupią minę.

- Powiedział, że coś przeczytał? – mężczyzna pomógł mu.

- Skąd to wiesz? Podsłuchiwałeś! Nieładnie. Ale co tam. Czytał twój pamiętnik. Robisz mi to samo i jemu też, a tak nie wolno. – rozpłakał się.

- Żenada. – jęknął Yuichiro. – Co do pamiętnika, to pogadamy później. Teraz coś zjedzmy, bo...

- Jestem głodny? – chłopiec przechylił głowę, uroczo w bok.

- Na przykład.

Zjedli wszystko. I co najdziwniejsze, osiemnastolatek nie pozwolił tacie uszczknąć z posiłku więcej, niż kilka kęsów.

Gdy pan Chisato chciał pozmywać, odczuł ciężar na swym torsie. Miał zamiar odsunąć Akiego, ale dostrzegł równomierne opadania i unoszenie się jego klatki piersiowej. Uśmiechnął się pod nosem i okrył go kocem.

***

Około trzeciej nad ranem wrócili do domu, dwaj „muszkieterowie”. Zastawszy ciszę, odetchnęli z ulgą. Już mieli na palcach wymknąć się do swoich pokoi, gdy na ziemię sprowadził ich cichy, lecz ostry ton ojca.

- Wcześniej się nie dało? – syknął.

Chłopcy drgnęli, lekko przerażeni i potulnie weszli do jego gabinetu. Widok, jaki ujrzeli, zszokował ich ogromnie.

Cesarz z Akim na kolanach, głaszczący jego włosy.

Synowie posłali mu zdziwione spojrzenia.

- Musiałem go dokarmić. – wyjaśnił.

- To już się do ciebie odzywa? – zapytali chórem.

- Powiedzmy, że użyłem sposobu. – wyjął zza kanapy butelkę rumu.

Chłopcy wybuchnęli śmiechem, budząc szatyna.

- Cicho tam. – jęknął.

- Oj. Czyżby nie w humorku? – Kiba podniósł głos, a jego brat posłał mu mordercze spojrzenie.

- Koniec kłótni. Usiądźcie. Musimy poważnie porozmawiać. – Yuchiro zwrócił się do synów, zatrzymując naganne spojrzenie na najmłodszym z nich.

- Ojoj. Będzie źle.– pomyślał zielonooki.

- Eirino. Czytałeś mój pamiętnik. – zaczął ojciec.

- Aki! Kretynie! Wypaplałeś! – wrzasnął chłopiec.

Szatyn zawstydził się.

- Nie pamiętam. Niczego nie pamiętam. – nagle zesztywniał. – Tato, ale ja tobie...nic...ani ty mnie też, prawda?

Mężczyzna posłał mu szatański uśmiech. Jednak widząc, że chłopiec drży, westchnął komicznie.

- Nie jesteś w moim typie. – uspokoił go. – Wracając. Chciałbym wam o tym pokrótce opowiedzieć.

- Ale ja wszystko przeczytałem. – Eiri za późno ugryzł się w język.

- Nie wszystko. Moich uczuć nie znasz. Bardzo kochałem i chyba nadal kocham Faya. Wraz ze ślubem, zabrano mi osobę, którą uważałem za najważniejszą. Nie obwiniałem Ciebie, Kiba, że urodził mi się syn, przez co musiałem stanąć przed ołtarzem, tylko siebie. Gdy Soi dowiedziała się, że jestem z nią jedynie przez wzgląd na tradycje, załamała się. Pragnęła jedynie udanego małżeństwa pełnego miłości, a dostała mężczyznę o innej orientacji. Mimo iż starałem się zapewnić jej dostatek i nikłe pokłady uczucia, to dla niej był to za duży cios. Niebieskie oczy wręcz wbijały we mnie sztylety. To dlatego tak źle i głupio postąpiłem z tobą, Aki. Próbowałem złączyć cię z jakąś dobrą kobietą, zanim zaangażujesz się w miłość do Isamu. Pragnąłem tylko, byś żył normalnie, bez tego chłodu. Żebyś życia, jakie ty masz, nie dał dziecku. To, dlatego nie chciałem, byś wiązał się z tamtym chłopcem. – zakończył. – To samo tyczy się ciebie, Eirino.

Nastała chwila ciszy.

- Czy ty nazwałeś go „Aki”? – zapytał szarooki.

W tym samym momencie szatyn rzucił się ojcu w ramiona. Ten sam gest uczynili dwaj jego bracia.

- Kocham was. – szepnął wzruszony cesarz.

- My ciebie też. – Akira uśmiechnął się pod nosem.

Ognistowłosy wyswobodził się delikatnie.

- Tato? Czemu tak dziwnie zareagowałeś, jak zobaczyłeś mojego blondynka?

- Fay miał takie oczy jak on. Fioletowe. A właśnie, Akira. Pokażesz mi zdjęcie Isamu?

- No i skończyło się zdrabnianie imion. – Kiba dostał kuksańca w żebro. – No co?

Niebieskooki spojrzał niepewnie na mężczyznę, jednak wyjął fotografię z portfela.

~o~

Yuichiro

Na twarzy Akiry malował się niepokój, ale szybko znikł. Gdy pokazywał mi zdjęcie, widziałem jego delikatny uśmiech i smutne, bardzo stęsknione spojrzenie, które było słabo ukryte pod przepełnionymi miłością, błękitnymi oczyma. Buzia mu się nie zamykała, gdy mówił z zapałem o ukochanym. Zaróżowione policzki i zdradzieckie łzy w kącikach oczu, poruszyły mym zardzewiałym, nienaoliwionym i spragnionym takiego spojrzenia ze strony Faya, sercem. Wtedy zdecydowałem, że muszę coś z tym zrobić. Mój Aki nie może cierpieć!

*Jest to szaszłyk, niegdyś opiekany na węglach, a obecnie na grillu. Składa się z sake, sosu sojowego, filetu z kurczaka, wątróbki drobiowej, grzybów, papryki, i porów. Potrawę podaje się na gorąco z dodatkiem soku z cytryny i tzw. "siedmiu przypraw” ,czyli grubo mielonego pieprzu krajeńskiego z dodatkiem maku, gorczycy, sezamu, shiso (roślina ozdobna), konopi i skórki mandarynki.

**Danie składające się z rosołu, makaronu i innych składników w zależności od receptury. Przywędrowało z Chin i różni się od japońskich przypraw, do których, zamiast mięsa jak w tym przypadku, stosuje się ryby i warzywa.

***Onigiri jest zrobione z ryżu uformowanego w trójkątny lub owalny kształt, czasami zawinięte w nori (gatunek wodorostu). Tradycyjnie potrawa ta jest nadziana marynowaną śliwką (umeboshi), ikrą, krewetkami, rybą (tuńczyk, keta – gat. łososia) etc. Farsz jest zazwyczaj słony, aby ochronić ryż przed zepsuciem.

Akemi (13:38)