5. Gdyby ogień był wodą.

31 lipca 2009

Oi^^ Nowy rozdział, który w gruncie rzeczy...jakoś specjalnie polubiłam :P Szczególnie jeden moment mi się w nim podoba ;)

Chciałabym Wam serdecznie polecić

Katsumi - http://shuunaka-yaoi.blog.onet.pl/

która to posiada wiele fantastycznych blogów. Od lekkich i delikatnych, po zawiłe (przez co Akemi nie może doczekać się następnej notki) i ostre =3 Naprawdę, polecam, bo warto zagłębić się w tą lekturę =3 W sumie.. wszystkich Was sobie polecam (w linkach 'Kwiatowo", po lewej streonie, możecie znaleźć Wasze linki), bo jesteście tak bogatymi w pomysły i twórczość, cudownymi ludźmi, że nie jestem w stanie pojąć, jak znaleźliście się tutaj i polubiliście takiego wariata jak ta ;) Jestem Wam wdzięczna bardzo, za to, że mnie znosicie. Niech wena yaoi będzie z nami! xD A..w następnym rozdziale będzie nowy bohater... ;P

------

Ah! I jeszcze odpowiem na często zadawane mi pytanie - Isamu ma blond włosy na obrazku...bo on jest blondynem...ex blondynem, który pofarbował się na czerwono XDD I na razie taki kolor będzie miał.

Teraz zapraszam do czytania i ślicznie dziękuję za komentarze =*

Minął tydzień. Kiba wyjechał do ojca, a zespół zaczynał odnosić duży sukces. Isamu przynosił śniadanie do łóżka Akiry, a chłopiec odwdzięczał mu się pocałunkami.

W sobotni wieczór, a dokładnie dwudziestego szóstego kwietnia, niebieskooki wrócił do mieszkania wcześniej niż pozostali. Bardzo, więc go zdziwił, widok włączonego światła. Wszedł ostrożnie i dostrzegając stojącą niedaleko parasolkę, ruszył na poszukiwania niepożądanego gościa.

Jaki musiał być jego szok, gdy zobaczył znajomą mu, sylwetkę.

- Tata? Co ty tu robisz?

Mężczyzna odwrócił się. Dotychczas siedział na kanapie.

- Przyjechałem po ciebie. Przeprowadziłem się z Kibą, bliżej centrum, aby miał krótszą drogę do pracy. Będziesz mieszkał w akademiku, więc aby się zaaklimatyzować, zaczniesz uczęszczać do tamtej szkoły, już od maja.

- Chyba sobie kpisz! – przerwał mu monolog. – Nie pojadę, bo tobie się tak zachciało. W dodatku mam tu kogoś. – spojrzał mu złośliwie w oczy.

- Jeżeli cię kocha, to będzie potrafiła to zrozumieć. – pan Chisato był, o dziwno, bardzo spokojny.

- To „on”.

Mężczyzna otworzył szeroko oczy. Aki dostrzegł w nich coś dziwnego. Nie złość, czy obrzydzenie. Raczej...zadowolenie? Natychmiast jednak opanował się i już normalnym, urzędowym tonem wygłaszał swoje racje.

- Tym bardziej powinieneś być jak najdalej stąd.

W Akim zawrzało na te słowa.

- Przyjeżdżasz od niechcenia, wpadasz do mieszkania, włamując się do niego, a teraz włazisz buciorami w moje życie! Nie muszę być z tobą. Możesz się mnie nawet wyrzec! – po tym potoku myśli, chłopiec dostał w brzuch i upadł na kolana.

- Wybacz Akiro Maki Xiu Chisato, ale twoim obowiązkiem jest posłuszeństwo dla mnie, jako cesarza Japonii, mimo, iż jesteś moim synem. – powiedział, biorąc w ramiona oszołomionego szatyna.

~o~

Isamu

- Aki, słońce. Jesteśmy! – wydarłem się, wchodząc do domu. Nie usłyszałem odzewu. Czyżby brał kąpiel? Zauważyłem parasolkę na środku pokoju. – Aki? Aki!

Różowowłosa podbiegła do mnie.

- Co się stało?

- Aki! Nie ma go! Porwano go!

Spojrzała na mnie zdziwiona. Jej wzrok dostrzegł parasol.

- Po co ci on?

- Już tu był. – jęknąłem. Dostrzegłem na szafce jakiś list. Rozpakowałem go i zacząłem czytać. – „To dla dobra Akiry Maki Xiu Chisato. Powinien dorastać w odpowiednim towarzystwie. To jest pożegnanie. Yuichiro Maki Xiu Sen Chisato.

- Co?? Ten YUICHIRO? Cesarz? No, no, Isamu, ale dorwałeś sztukę. – krzyknął Yuki. Po chwili położył dłoń na moim ramieniu. – Tylko proszę. Jeżeli chcesz o niego walczyć, nie wpakuj się w nic głupiego. Masz jeszcze nas...do pomocy.

Uśmiechnąłem się. To prawda. Zawszę mogę na nich liczyć.

Nie poddam się! Będę go szukał!

***

Przez całą podróż, Akira nie odezwał się do ojca, nawet jednym słowem. Mężczyzna też nic w tym kierunku nie robił. Zerkał tylko czasami, by zobaczyć błękit oczu, który sobie umiłował i znienawidził jednocześnie.

Gdy dojechali, chłopak wysiadł, nim do drzwi samochodu podbiegł boy hotelowy wraz z ochroniarzem.

Ojciec dosyć szybko znalazł się koło Akiego, na co on tylko prychnął i pokręcił lekko głową.

- Nie bój się, nie ucieknę. Wybrałeś sobie takie miejsce, że gdybym próbował zwiać, to albo znaleźliby mnie twoi agenci, lub co gorsza, wredny, spragniony wrażeń, dziennikarz, czy twój konkurent. Mógłbym jeszcze skończyć, jako bezdomny w burdelu. Obecnie wolę zostać przy tobie. Później się dowiem, jaki mam opracować plan ucieczki.

Mężczyzna zmierzył go chłodnym spojrzeniem.

- Chodź. – mruknął.

~o~

Kiba

Usłyszałem, że ktoś wchodzi do mieszkania. Trzy, dwa, jeden...

- Auu! Kiedyś się zabiję, przez tą szafkę!

Aha, to tata, ale nie tylko on. – zdałem sobie sprawę. Otworzyłem ostrożnie drzwi i mnie zamurowało.

- Akira, co ty tu robisz? Zostawiłeś zespół? Przecież macie koncert za dwa dni. A co z... – urwałem w połowie zdania, widząc skrzywioną minę brata, drżącą brodę i zapuchnięte oczy, w których krył się przerażający smutek. Wyciągnąłem w jego kierunku dłoń, a on upadł na kolana i zaczął głośno szlochać. Oniemiałem ze zdziwienia.

I nagle do mnie dotarło.

- Chyba oszalałeś! Tym razem naprawdę przesadziłeś! – wrzasnąłem na ojca, jednocześnie tuląc do siebie brata.

- To dla jego dobra. Musi się dobrze prezentować. W końcu jest moim synem. Jeżeli chodzi o zespół, to może poszukać kogoś w nowej szkole.

- Ale zrozum, że rozdzieliłeś go z przyjaciółmi i kimś, kogo kocha! W dodatku został mu miesiąc szkoły, do diaska! – nie panowałem nad sobą.

- No i? Tak trudno jest zaistnieć w nowym otoczeniu? Znajdzie sobie kogoś nowego, a o tamtym szybko zapomni.

- Ja kocham Isamu! – krzyknął mój brat drżącym i zdartym od szlochu głosem.

- Nie obchodzi mnie to. – ojciec rzucił sucho i wyszedł do kuchni.

Byłem nieziemsko wnerwiony. Podniosłem Akirę i poszedłem z nim, do mojego pokoju.

- Masz przy sobie komórkę? – zapytałem.

- Nie. Tata ją zabrał.

- Weź moją i dzwoń do niego. Powiedz jak się sprawy mają.

~o~

Isamu

- Jak ci idzie? – zapytała Chii. Siedziała na krześle obitym czerwoną skórą i wertowała strony książki telefonicznej.

Ja robiłem podobnie.

- Powoli. Boję się, że go nie znajdę.

Nagle zadzwonił mój telefon.

- Tak? – chwila ciszy. – Aki? Nic ci nie jest? – na te słowa Yuki i Chii podbiegli do mnie.

- Nie. Wszystko jest okej. – chlipnął w słuchawkę.

- To czemu płaczesz? – zaniepokoiłem się.

- Ojciec zabrał mi telefon, zabronił kontaktów z wami, zespół ma za dwa dni koncert, a ja na nim nie będę. Wszystko się posypało, bo ojciec ma zachciankę, tęsknię za tobą, jak cholera, usycham bez ciebie, a ty pytasz, czemu płaczę? – wrzasnął, a po moich policzkach popłynęły łzy.

- Aki, kochanie. – szepnąłem.

- No i mam uczyć się w jakiejś tokijskiej Akademii Muzycznej... Shuihi Yok, czy coś. – powiedział z bólem.

- O żesz! To najlepsza szkoła w mieście!

- Ale pocieszenie, wiesz? – burknął.

- Aki?

- Co? – nadal się na mnie złościł, chociaż dało się słyszeć i to całkiem wyraźnie, nuty smutku i tęsknoty. Tak bardzo chciałem go teraz przytulić. Jak własny ojciec mógł mu zrobić coś tak okropnego, zakrawającego na porwanie?!

Skoro nie mogłem pocieszyć go cieleśnie, to zrobię to w inny sposób.

- Obiecuję ci, że będę się przez ten miesiąc starał ze wszystkich sił, aby dostać się tam, gdzie ty, by być przy tobie. Choćbym miał zarywać noce! – oznajmiłem twardo.

W słuchawce zapanowała cisza. Już miałem zapytać, czy wszystko w porządku, gdy usłyszałem w tle, głos Kiby.

- Pospiesz się. Ktoś idzie!

- Isamu błagam, zrób coś. Tak bardzo mi ciebie brakuje. Wierzę i pokładam w tobie nadzieje. Może obarczam cię zbyt mocno, ale wiem, że sobie poradzisz. – jego załamany głos doprowadzał mnie do drżenia rąk. Jak mogłem tak nie reagować, kiedy ukochana osoba była tak daleko ode mnie, więziona...przez własnego ojca. Mam gdzieś, tytuł „cesarza”. Gdybym go spotkał, wygarnąłbym mu, że hańbi najpiękniejszy kwiat, jaki zrodził i plami honor, niszcząc szczytne miano ojca, do cholery!

- Co tu się dzieje? Oddaj ten telefon! – zagrzmiał głos jakiegoś mężczyzny, pewnie Yuichiro. Zdążyłem tylko usłyszeć „Kocham cię” i połączenie zostało przerwane.

- To nie koniec. – rzuciłem wojowniczo, patrząc na uśmiechniętych przyjaciół.

~o~

Kiba

Ojciec wparował do mojego pokoju i wściekły jak osa, wyrwał Akiemu telefon. Obrócił się i spojrzał na mnie złowrogo.

- I ty, przeciwko mnie? – syknął.

Nim zdążyłem odpowiedzieć, zauważyłem, że z bratem coś się dzieje.

- Akir... – nie dokończyłem, bo w tym czasie tata rzucił się, by w ostateczności złapać osuwające się ciało. Chłopak zemdlał z nadmiaru wrażeń. Teraz przeze mną roztoczył się niecodzienny obrazek.

Ojciec ułożył Akiego delikatnie, na łóżku i przykrył go kocem. Pogładził jego włosy i przez moment widziałem w jego oczach troskę i czułość.

- Jak się obudzi, to przyjdźcie do salonu, na dole. Muszę z wami porozmawiać i kogoś przedstawić. – radość nie trwa wiecznie. Na powrót starego i zrzędliwego tonu, nie trzeba było długo czekać.

~o~

Akira

Zacząłem się wybudzać. Zmęczonym wzrokiem, powiodłem po pomieszczeniu, w którym się znajdowałem. Przy biurku, lekko pochylony, siedział mój brat.

- Kiba. – szepnąłem niewyraźnie. On odwrócił się natychmiast.

- Cześć! Spałeś cztery godziny. Obecnie jest po ósmej. Chcesz czegoś?

- Tak. Isamu. – mruknąłem.

- A poza tym? – zaśmiał się cicho.

- Pić.

Nalał do kolorowej szklanki, jakiegoś napoju i podał mi go.

- Wiśniowy. – uśmiechnąłem się na myśl, jaka mi przyszła do głowy. Podobno tak smakują moje usta.

- Musimy zejść na dół. Staruszek ma nam coś ważnego do powiedzenia i pokazania.

Starałem się ukryć, gdzie mam jego „pokazy”, ale chyba słabo mi wyszło, bo Kiba roześmiał się, a w kącikach oczu dojrzałem kropelki łez.

- Im szybciej pójdziemy, tym lepiej. Oby to nie było długie przemówienie. – jęknąłem i zacząłem się zastanawiać, jak mój brat wytrzymał tyle czasu z ojcem. Chociaż w sumie...jeżeli się głębiej zastanowić, to Kiba zawsze był lepiej traktowany, bo miał wartościowsze, jak to określił tata, zainteresowania.

Co będzie, to będzie. Nie dam sobie wejść na głowę...Isamu, proszę, wyciągnij mnie stąd!

Akemi (11:33)