3. Gdyby ogień był wodą.

24 lipca 2009

Oi. *mruczy* Nowy rozdział w przerwie na plany mordu XD Jest jedna osoba na tym świecie...no 2, których szczerze -  cholernie nie lubię. I jedna z nich jest u mnie w domu...mój kuzyn ><' Akurat pojechał z ciocią do innej rodziny, więc mogłam kompa włączyć (swoją drogą, ta mała....ten chłopak, majstruje mi przy komputerze! Czy ma ktoś w rodzinie, wśród znajomych, mafię.. albo kogoś o podobnej specjalizacji? xD) Proszę, módlcie się ze mną, aby jutro jechali...proszę!

Nawet wena poszła się (za przeproszeniem) pieprzyć z wenem i na razie efektów nie ma , bo są zdegustowani tym małym ...chłopcem. Ah! I mam dwa cudne motta xD Gdy wyszło na jaw, że Chii, to jednak dziewczyna (chociaż na zdjęciu to chłopak, jak poinformowała mnie Kirhan =3) To tak:

Grelcia: CO??!!!! Kobieto łamiesz moje serce.! Gnieciesz.! Depczesz! Żeby z Yuuki'ego nie zrobić yaoi'owca.? NO NIE!!! T_T

Kirhan: Swoją drogą... dziewczyna w zespole... FUJ! A idź Ty Ty niedobra! T^T A taki piękny zespolik się zapowiadał, a tu masz! Baba ==

XD Jak ja Was kocham xD Od razu mam lepszy humor =33

PS: Na wszystkie komentarze obiecuję odpisać po wyjeździe szanownej rodzinki (><'' wrr)

Ah! I jeszcze raz, serdeczne podziękowania dla _Miodzio_ za teledysk, którego szukałam =3

Po koncercie rozpoczęła się sesja zdjęciowa, która trwała pół godziny. Do Akiry podszedł znajomy kamerzysta i coś szepnął mu do ucha.

- Ah, faktycznie. – wykrzyknął szatyn. – Chii. Wrócę za dwie godziny. Idę na spacer. – mrugnął porozumiewawczo. Dostrzegł naganne spojrzenie brata, jednak je zignorował. Przecież to tylko niezobowiązująca wycieczka.

***

Szli wolnym krokiem, obserwując zachmurzone niebo. Drzewa poruszały się lekko, rzucając dziwne i mroczne cienie. Gdyby nie latarnie, pewnie niczego by nie widzieli.

- Ależ tu cicho. – zagaił niebieskooki.

- Tak. Przyjemnie. Trochę nawet dziwnie, biorąc pod uwagę rozkrzyczany tłum, a teraz zupełna pustka. Nikogo obok.

Aki poczuł się nieswojo.

- Wiesz, może to był zły pomysł, wychodzić tak późno. Jeszcze ktoś się może czaić i nas zaatakować. – powiedział niby swobodnie.

- Ja cię obronię. – Shien zaśmiał się.

Nastała chwila ciszy.

- Ufasz mi, prawda? – zapytał kamerzysta.

Tamten spojrzał na niego radośnie.

- Pewnie!

- To dobrze. – szepnął mu tuż przy uchu, stykając się lekko policzkami. Chwilę później, pocałował go namiętnie.

Chisato mruknął coś i odsunął go od siebie delikatnie, lecz stanowczo.

- Troszkę za szybko się to toczy. – sapnął, nabrawszy powietrza.

- Przecież mi ufasz. – zaoponował zielonooki.

- No tak, ale...

- A nie powinieneś. Jesteś zbyt naiwny, mój niebieskooki kociaku. Myślisz, że nie wiem, iż chciałeś mnie użyć jako wabika, dla Isamu? Pracuję w swojej branży wiele lat i widzę, kiedy ktoś kłamie. – jego głos diametralnie się zmienił. Akuza mocno popchnął go na trawę. – Nawet nie o to chodzi. Twój czerwonowłosy, spławił moją siostrę. Niby niczego nie obiecywał, ale ją zranił. W dodatku w tym samym czasie spotykał się z dwiema innymi. Skoro nie mogę odpłacić mu się osobiście, zrobię to w inny sposób. Wybacz, że trafiło na ciebie. Jesteś nawet fajny, ale wiem, że jak ci coś zrobię, to Isamu będzie żałował sto razy mocniej, że odważył się poznać moją siostrę! – krzyknął i usiadł między nogami szatyna, jedną ręką trzymając jego nadgarstki.

~o~

Aki

Co on mi chce zrobić? Dlaczego mnie? Przecież to wina tego głupka! Czemu mam cierpieć za niego?

- Na dodatek zajmę się jeszcze jego buźką. O tak. Pożałuje, że się urodził! – wrzeszczał, odpinając mój zamek spodni i ściągając mi je do kolan.

On...on mnie chce zgwałcić! Nie! Nie!!! Pomocy!

Zielonooki podciągnął moje kolana i wszedł we mnie bez przygotowania, od razu rytmicznie się poruszając, w przód i w tył. W dodatku ostre przypinki raniły do krwi, wewnętrzną część mych ud.

- Pomocy! Ratunku! – krzyczałem, na przemian płacząc.

- Nikt cię tu nie usłyszy. Specjalnie wybrałem takie miejsce. – jęknął, podniecając się coraz bardziej.

- Isamu! – wrzasnąłem ostatkiem sił. Później poczułem, że kamerzysta doszedł i upadł mi na kolana.

Machinalnie zgiąłem się w pół. Nie wiedziałem, co się stało. Docierał do mnie tylko nasilający się śmiech Shiena.

- Pojawiłeś się. No cóż, twój dług spłaciłem na nim. – zwrócił się do kogoś, a głową wskazał na mnie.

Podniosłem się nieznacznie i ujrzałem...

- Isamu?

Ale on jakby mnie nie słyszał. Uporczywie gapił się na...

- Gdzie się patrzysz, zboczeńcu!

- Nie tam, gdzie myślisz.

Dopiero teraz odczułem ból ud. Zauważyłem też, coś jeszcze. Białą ciecz spływającą obficie po moich nogach. Zadawałem sobie doskonale sprawę, co to jest i odczułem ogromne obrzydzenie, do swojej osoby. Łzy same popłynęły strumykami, po moich policzkach.

Dostrzegłem dziki i wściekły wyraz na twarzy Sato.

- Ty bydlaku. – zawarczał.

- Trzeba było ładnie potraktować Inu. Pamiętasz? To moja siostra!

- Taa. I najbardziej znana, „Dama ulicy”. – zakpił.

Tego Shien nie zniósł i rzucił się na czerwonowłosego. Coś złowrogo zaiskrzyło w powietrzu. Po chwili, kamerzysta leżał na ziemi. Jęczał, że to nie koniec, ale ja nie słuchałem. Ubrałem się i wciąż leżąc, szlochałem zawzięcie. Wszystko mnie bolało.

Poczułem, jak Isamu z łatwością unosi mnie w swych ramionach.

- To wszystko przeze mnie. Obiecuję zniknąć z twojego życia. – szepnął, patrząc prosto przed siebie.

- Chcesz uciec, nie zaleczywszy swoich krzywd? – chlipnąłem.

- Nie chcę, abyś przeze mnie bardziej cierpiał.

- To mnie obroń!

- Jesteś taki dziecinny. Nie wszystko da się załatwić. – ranił mnie.

Postanowiłem rzucić wszystko, na jedną kartę. Albo mnie zrzuci na ziemię, albo...

- Nie odchodź, Isamu.

- Czemu? – dało się słyszeć w jego głosie prośbę o jakiś, niekoniecznie sensowny argument, nawet malutki.

- Bo...bo cię kocham. – wyszeptałem i rozryczałem się jak jakieś dziecko, które chce czegoś w sklepie. – Więc nie odchodź.

Stanęliśmy w miejscu, a przez księżyc przebijający się przez chmury, dostrzegłem jego złote oczy i...wielką szramę, niedaleko oka.

- Ty krwawisz! – krzyknąłem, lecz on mnie nie słuchał. Patrzył tak, jakby chciał się upewnić, czy mówię poważnie.

Dałem mu tego, czego chciał. Spojrzałem mu prosto w patrzałki i powtórzyłem dwa magiczne słowa.

~o~

Isamu

O cholerka. Mówi prawdę! Te jasne, teraz srebrne przez księżyc, oczy, są takie, jak znaczenie jego imienia. Akira – przejrzyste. On...on mnie kocha! Gdyby nie jego rany, uściskałbym go z całych sił.

Zamiast tego, delikatnie musnąłem jego usta. Mmmm...Słodka wiśnia. Oh! Zdziwił się?

- To jest nas dwoje, zakochanych. – uśmiechnąłem się.

~o~

Aki

- I-Isamu. – wytrzeszczyłem oczy. Po chwili potraktował mnie takim uśmiechem, że gdybym stał na nogach, to z pewnością bym się przewrócił z wrażenia.

On, mnie? Tośmy się dobrali. Teraz jednak chciałem zmyć z siebie ten cały bród.

Musiał wyczytać to z moich oczu.

- Idziemy do domu. Muszę opatrzyć twoje rany.

~o~

Isamu

Czy zakochany człowiek, widzi więcej? Mimo uśmiechu, na jego twarzy, w błękitnych tęczówkach ujrzałem przeszywający ból.

- Wykąpiesz się, przebierzesz, a ja zawiadomię resztę, gdzie jesteśmy. – obwieściłem, sadzając go na krześle, gdy udało nam się dotrzeć do domu. Przyniosłem mu czyste ubrania i wyszedłem z łazienki.

Gdy po kwadransie wyjaśniania Chii, że nic nam nie jest, a więcej informacji będzie miała, jak wróci, ale dopiero za jakieś trzy godziny, albo jutro, usłyszałem płacz Akiego.

Zapukałem do drzwi, a on kazał mi wejść. Znalazłem go nagiego, ukrytego za wanną. Podszedłem ostrożnie i spojrzałem na niego. Był blady, mimo, iż na całym ciele perlił mu się pot.

- Wykąpałeś się? – zapytałem łagodnie.

Potwierdził.

- To czemu się nie ubierasz?

- Boli. – jęknął i z zaróżowionymi policzkami, rozwarł lekko nogi.

Wtedy to zobaczyłem. Wielkie siniaki, zadrapania i wreszcie głębokie rany.

- Jak to zrobił? – warknąłem chłodno.

- Przy spodniach miał takie... – zawiesił głos, by stłumić płacz.

- Dorwę go! – wysyczałem, przez zaciśnięte zęby. Poczułem rękę na swym nadgarstku.

Moje kochanie kręciło przecząco głową, krzywiąc się nieznacznie.

- Nie. Co się stało, to się nie odstanie. Nie rób sobie już wrogów.

- Ale on cię skrzywdził!

- Co będzie, jeśli zrobi coś tobie? Boję się o ciebie, proszę zostaw go. – cała twarzyczka pokryta była łzami.

Uśmiechnąłem się do niego.

- Dobrze. Obiecuję. – na te słowa, wyraźnie się odprężył.

Podszedłem do lustra i otworzyłem jego drzwiczki. Poszperałem chwilę i znalazłem maść. Wróciłem do Akiego i klęknąłem obok ,podając tubkę z łagodzącym ból i skutecznym na rany, żelem, a o spojrzał na mnie prosząco. Zdziwiłem się.

- Ja, ja chcę byś starł dotyk jego rąk. – szepnął. Kilka kosmyków z grzywki, opadło mu na czoło, przysłaniając oczy, z których i tak wiem, że kapały gorzkie łzy. Nabrałem trochę leku i jak najdelikatniej, rozprowadzałem go po opuchniętych udach.

Syknął cicho i zacisnął zęby, gdy to robiłem. Twardy chłopak.

Mimo, iż się starałem, to i tak niektóre miejsca, czy to ścisnąłem, czy dotknąłem za mocno. Rozsmarowywałem żel, jak najdalej od jego przyrodzenia, jednak i tam widoczne były siniaki. Spojrzałem mu prosto w oczy, a on domyślił się, o co chodzi. Zacisnął mocno pięści i odwrócił głowę.

- Tam boli...strasznie mocno.

Powoli, aby go nie skrzywdzić, opatrzyłem pachwinę i najbardziej intymne, zranione miejsce jego ciała.

Gdy skończyłem, odetchnął z ulgą i wstał, podpierając się o wannę.

- Może lepiej by było, gdybyś poszedł spać? – zaproponowałem. Do szpitala jechać nie chciał.

Kiwnął głową i zrobił krok do przodu. Usłyszałem jęk i tylko mój szybki refleks, uchronił go od upadku. Wziąłem go w ramiona i chwytając puchowy ręcznik, ruszyłem do jego pokoju. Kiba miał rację. Od mojego pierwszego spotkania z szatynem, chłopak schudł z dziesięć kilogramów. Położyłem go na łóżku i przykryłem ciepłym ręcznikiem, a on uśmiechnął się nieznacznie, na ten gest.

- Gdybyś coś na siebie włożył, popłakałbyś się z bólu. – wyjaśniłem i podałem mu klucz do drzwi. – W razie, jakbyś nie chciał mieć gości, to możesz sobie zamknąć pokój.

Wiedziałem, że teraz Aki nie chciałby, aby ktoś mu przeszkadzał, czy współczuł. Nienawidził tego spojrzenia litości, w oczach. Odwróciłem się, więc i wyszedłem.

Po chwili usłyszałem jego nawoływania, dlatego uchyliłem drzwi, zaglądając, czego potrzebuje.

- Isamu, nie zostawiaj mnie samego. – prosił. – Ja się boję.

Podsunąłem fotel pod jego łóżko i usiadłem w nim. Usadowiłem się tak, by być jak najbliżej Akiego, więc ustawiłem bok fotela przy brzegu łóżka i położyłem ręce na jego oparciu. Po chwili poczułem niepewny dotyk na mym przegubie. Delikatnie złapałem ofiarowaną mi dłoń Chisato i ścisnąłem ją lekko, a on przyłożył moją rękę do mokrych policzków, które wręcz parzyły moją skórę. Jego temperatura była bardzo wysoka.

Edo Kin                       Shien Akuza

Akemi (11:53)