22. Gdyby ogień był wodą.

28 września 2009

Witam, Kochane Elfiątka ;3 Ruszamy dziś do przodu. Nawet śmiesznie będzie xD Czyli, nie jest jeszcze ze mną źle xD Oprócz 2-razowego wychodzenia z klasy, żeby ulżyć...swojemu nosowi oczywiście xDD Dziękuję Wam za wszelkie słowa napływające do mnie. ^^ Coś miałam.. A!

Ogłoszenia pytające XD

Mam pytanie do Was. Znacie może jakąś książkę o nieszczęśliwej miłości wilkołaka do wampira, lub odwrotnie, no. Bo mi potrzeba... ^^ Na maturę ;P

Pozdrawiam Was cieplutko i do zobaczenia xD

- Oj, nie tak szybko. – kpiący ton Yuna tylko pogorszył stan, w jakim znajdował się teraz najmłodszy Chisato. – Ale skoro chcesz. – westchnął niczym dający za wygraną rodzic, gdy dziecko koniecznie chce danej zabawki. Pchnął go na zimny beton i usadowił mu się na kolanach. Jedną ręką ciągle trzymał bolący bark, aby chłopiec nie próbował mu się wyrwać. Przy choćby małym ruchu, jakby milion szpilek wbijało mu się w to miejsce. Druga ręka spoczęła na zamku od spodni i powoli zaczęła go rozpinać.

Eiri odwrócił głowę od przebrzydłej twarzy oprawcy. Swój wzrok skierował na spazmatycznie łkającego blondyna, któremu łzy zalewały całą twarz.

- Gomenasai. – ognistowłosy prawie niewidocznie poruszył wargami.

Znów go zranił, znów go nie obronił. Jeżeli to czysta przyjaźń, to czy warto było się tak poświęcać? Jeżeli to miłość, to czemu nie mógł zrobić czegoś więcej?

Znowu ten sam ból w okolicy pachwiny i czarna mgiełka otulająca jego oczy i zachęcająca do poznania się na nowo. Tym razem brak ciepłych, obejmujących go ramion.

Więcej już nie wytrzymał. Był skrajnie wyczerpany i zemdlał.

W tym momencie w cesarzu obudził się jakby instynkt mordu. Bezszelestnie podszedł do pastwiącego się nad jego synem, mężczyzny, uprzednio zabierając leżącą na ziemi rurkę i nim Kon krzyknął coś ostrzegawczego, brunet leżał nieprzytomny, przygniatając swym cielskiem o wiele drobniejszego od siebie, Eiriego. Yuchiro zepchnął go z zielonookiego i przyklęknął.

W tym samym czasie, Kon, nie widząc drogi ucieczki, skapitulował i wypuścił Koryuu, który wsunął się w ramiona szarookiego.

- Zdrajcy. – warknął. – I do tego własny brat. – splunął, patrząc w oczy Rena.

Fay podbiegł do przemarzniętego Mizukiego i oswobadzając go, nałożył mu na ramiona swój czarny płaszcz. Chłopiec nie mogąc ustać na nogach, drogę do Eiriego pokonał na czworaka.

- Nic mu nie będzie. – uspokoił go cesarz, na co dostał smutny uśmiech.

Po chwili Mizu ułożył się obok Eiriego i usnął ze zmęczenia.

Dało się słyszeć koguty policyjne.

- Pewnie Isamu ich wezwał, a oni jak zwykle na czas. – prychnął Kiba.

Po kwadransie z miejsca przestępstwa zabrano wszystkich poszkodowanych jak i sprawców.

Niektórzy opuścili to miejsce w wozie policyjnym, inni w ambulansach, jednak można było powiedzieć, że koszmar się skoczył, zanim stało się najgorsze, tak, jak to przepowiedział Akira.

W szpitalu najdłużej przeleżał Mizuki. Potrzeba było dla niego psychologa oraz odtruwania, gdyż tabletka, którą podał mu Yun, okazała się mocną dawką środka uspokajającego. Mężczyzna chciał się delektować niemocą chłopca.

Akira z kolei, dużo zawdzięczał złotookiemu, który czuwał przy nim cały czas i szeptał uspokajające słowa.

Inaczej miała się sprawa z Eirim. Wymagał operacji, która na szczęście przebiegła sprawnie i szybko. Gdy Yun maltretował jego przyrodzenie, siła uścisku spowodowała pęknięcie kilku wewnętrznych naczynek, przez co, przy lekkim ruchu powstawało krwawienie. W dodatku trzeba było jeszcze nastawić wybity bark. Tak więc poobijani i zmęczeni chłopcy, wrócili do hotelu w drugiej połowie lipca.

To wtedy Eiri postanowił już więcej nie ukrywać piekącego go od środka sekretu.

- Czy moglibyśmy porozmawiać? – zapytał dzień po przyjeździe ze szpitala. Ciekawskie spojrzenia ulokowane były w jego stronę, a on ze spuszczoną głową siedział naprzeciwko nich, niczym jeniec. – To nie będzie takie łatwe, więc proszę, abyście mnie wysłuchali. Szczególnie ty, ojcze i Mizu chan. To jest powód, dla którego nie mogę z tobą być, bo... znienawidziłbyś mnie. – atmosfera była tak gęsta, że można by ją ciąć nożem. – Tato. – wychrypiał. – Pamiętasz Sayę?

Mężczyzna skrzywił się leciutko i przytaknął.

- Jej matka powiedziała, że mamy córkę. – chłopiec przełknął ciężko ślinę. – Teraz miałaby pięć lat.

- Racja. Coś jej się stało? Poniesiemy koszty leczenia i... – cesarz nie dokończył swej wypowiedzi, zmrożony dwoma, jakże niewinnymi, a zarazem ostrymi słowami ognistowłosego.

- Mam syna.

Yuichiro oniemiał, za to Akira wręcz tryskał humorem.

- Eeee no! Eiri! Gratuluję! Czyli nazwisko przetrwa. – potrząsał ręką brata.

- To nie jest zabawne. – burknął tamten.

- Jak to? Możesz mi to wytłumaczyć? – cesarz odzyskał głos.

- Saya miała już narzeczonego, gdy zdecydowano, że ma stać się moją, prawdopodobnie przyszłą żoną. Nie chciałem burzyć jej szczęścia, więc przyrzekłem, iż nieważne, kto się urodzi, chłopiec czy dziewczynka, nie będę zmuszał jej do małżeństwa. Ustaliłem z jej mamą, że ma zadzwonić, iż posiadam córeczkę. Ja... ja przepraszam ojcze. – zastygł, oczekując na jakikolwiek ruch, działanie, potępienie. Cokolwiek! Byle nie ta cisza.

Westchnął ciężko i opadł na fotel, nie mogąc znieść napięcia.

- To dlatego poprosiłeś o większe kieszonkowe. – chrapliwy głos Yuichiro przerwał milczenie, przez które słychać było muchę przelatującą w powietrzu.

Mimowolnie skinął głową.

- I ty myślałeś, że dzięki ładnym prezentom zastąpisz dziecku, ojca? – maleńka żyłka towarzyszyła wściekłemu spojrzeniu i zmarszczonemu czołu.

- Nie ucz ojca, dzieci plenić. W dodatku spośród nas, to ty najmniej pasujesz tutaj do roli mentora i oskarżyciela. – Akira usiadł na krześle i założył nogę na nogę. Wielkie, błękitne oczy zerkały na cesarza złośliwie i  z satysfakcją. – Nie powiedział dziecku, że je nienawidzi. – dodał z przekąsem.

Pan Chisato wplątał palce we włosy.

- Niemniej, to nie jest właściwe zachowanie.

- A co ma twoim zdaniem zrobić? Odebrać syna, matce?

- Cisza! – dalszą wymianę zdań przerwał Mizuki. Gdy zszokowane spojrzenia spoczęły na jego drobniutkiej, kobiecej sylwetce, zarumienił się. Nie zamierzał jednak przestawać. – Zachowujecie się gorzej, niż dzieci! Jeżeli byłbym taki pamiętliwy, jak Aki, to dawno bym już mieszkał pod mostem! Z kolei pan... Jeżeli w pana wieku będę takim zrzędą i zamiast prostego słowa „przepraszam”, dać się prowokować synowi, co z boku wygląda jak niema prośba o przytulenie i pocieszenie, to ja już wolę zamknąć się w pokoju bez klamek i gadać do siebie! Usiądźcie w jakimś pokoju i porozmawiajcie. Wyjaśnijcie bolące sprawy, ale teraz spróbujmy zrozumieć Eiriego, do cholery! – wrzasną i zbladł. Zasłonił dłonią usta i wytrzeszczył ze zdumienia oczy. Skąd u niego tyle odwagi, na tak ostre słowa?

Cofnął się w tył, lecz poczuł opór i odwrócił się automatycznie. Przed nim stał jego obiekt uwielbienia.

- Czy nie odstrasza cię fakt, że mam syna? – zielone, jarzące się tęczówki, wyrażały w tej chwili powagę.

Mizuki zmarszczył zabawnie nos i wydął wargi.

- Oczywiście, że nie! Przecież ja cię... – zająkał się i zarumieniony, dodał nieco ciszej. – kocham.

Eiri dźwignął jego podbródek.

- Już sam nie wiem, czy wolę cię takiego słodkiego i niewinnego, czy ostrego i nieprzewidywalnego. – jego oczy, mimika twarzy, ukazywały jedno. Ogromne szczęście. Hoshi momentalnie zaczerwienił się, jak dorodna papryczka. – Mizu chan. – usta były niebezpiecznie blisko warg blondyna. Ciepłe powietrze przyczyniło się do ich rozwarcia. – Kocham cię. – delikatnie ułożył prawą dłoń za plecami chłopca, przybliżając go do siebie, a lewą wplótł w jasne włosy, pogłębiając pocałunek. Języki badały się, jakby niepewne doznawanej rozkoszy. Mizuki mruczał uroczo i uśmiechał się przez łzy szczęścia, jakie spływały mu po policzkach, a które ognistowłosy skrzętnie spijał, na powrót powracając do gorących, spragnionych dotyku, ust.

Dalszemu delektowaniu się sobą przeszkodził brak tlenu w płucach, który teraz wręcz połykali.

- Ahaha zrzęda! Ojciec! – do Kiby informacje docierały z wyraźnym opóźnieniem.

Koryuu spojrzał na niego, jak na przygłupa.

- Brawo. Twój mózg osiągnął limit szybkości. Niczym błyskawica na zdjęciu, niczym sieciówka przy dwudziestu użytkownikach.

Srebrnooki burknął coś pod nosem, o jakimś robieniu sobie żartów.

- Niedoceniasz mnie. – jego ton był podobny do urażonego dziecka.

- Ja? – fioletowowłosy niedowierzał. – Ja? – powtórzył i wpakował mu się na kolana, usadawiając swe piękne cztery litery coraz bliżej ud i patrząc na niego prowokacyjnie. – Przecież cię doceniam. Słyszałeś, jak wczoraj w nocy chwaliłem cię za – specjalnie zawiesił głos, na co Kiba zarumienił się soczyście.

Nagle usłyszeli głośne miauczenie i jak na komendę, odwrócili głowy w stronę drzwi prowadzących do kuchni. W progu stała duża, szara kocica i zerkała niepewnie na domowników. Dotychczas wylegujący się Nezumi, nazwany tak przez Akirę, podniósł łepek i zeskoczył na podłogę. Powoli zbliżył się do kotki.

Na tę scenkę patrzyły smutne, błękitne oczy.

Szara, już nie kuleczka, a wręcz pomponik, odwrócił się, jakby wyczuwając przygnębienie chlebodawcy.

Kotka miauknęła coś i spojrzała na Eiriego. To on miał się opiekować jej maleństwem. Zmrużyła gniewnie, zielonkawe ślepia i dostojnym krokiem podeszła do Akiry. Wskoczyła na stół, mając bliższy kontakt z chłopcem, który ostrożnie wyciągnął dłoń w jej kierunku. Kocica zjeżyła się i drapnęła długimi pazurkami wierzch ręki. Szatyn cofnął się. Nagle pomiędzy nimi pojawił się Nezumi. Parsknął złowieszczo i pochylając się do przodu z zamiarem ataku, miotał ogonem w geście zdenerwowania. Kotka zastrzygła uszami i przyjrzała się chłopcu uważniej. Po chwili usiadła i zaczęła lizać lewą łapkę. Tymczasem szorstki języczek małego kociaka zaopiekował się ranką na dłoni niebieskookiego.

Większy futrzak podszedł do swego potomka i przygryzł mu lekko ucho, by kilka sekund później otrzeć swój łepek o tors Akiry.

Nagle zeskoczyła ze stołu i zatrzymawszy się w progu kuchni, miauknęła uroczo. Zdezorientowany szatyn stał moment w bezruchu.

- Poczekaj! – zawołał i popędził w jej kierunku.

Kocica dochodziła już do szklanych drzwi, oddzielających ją od podwórza. Chisato wyjął z lodówki spory kawałek kiełbasy i utrzymując go w ręce, machał nią zachęcająco.

- Może się boisz. – westchnął i już miał zostawić smakołyk na podłodze i odejść, gdy kotka podbiegła do niego zdecydowanym krokiem. Pozwoliła się nawet pogłaskać i już jej nie było.

Chłopak wparował do salonu, chwycił Nezumiego pod pachami i przytulił go.

- Słodkie. – Isamu przeciągnął wyraz i popatrzył na głaszczącego futrzaka, chłopca.

- Hm? – Kiba najwyraźniej nie dostrzegał niczego ciekawego.

- Popatrz na niego nie jak na brata, ale faceta.

Srebrne oczy błysnęły pożądaniem.

- A widzisz! – westchnął Sato. – Muszę konkurować z kotem. – naburmuszył się.

- Nikt z tobą nie wygra. – tuż koło jego ucha, rozbrzmiał zmysłowy głos Akiry. – A ty. – zwrócił się do futrzaka i postawił go na krześle. – Gdy zobaczysz to – namiętnie pocałował Isamu. – Lub to – tym razem lewa ręka zawędrowała na rozporek blondyna i zaczęła go rozpinać. – Lub wiele innych, perwersyjnych, niedozwolonych dla dzieci, rzeczy, to masz się nie wtrącać.

Kotek wydobył z siebie coś na pozór podobnego do chichotu i jedną łapką zakrył sobie oczy.

- Jaki mądry zwierzaaaaah. – wygiął w łuk, gdy ręce złotookiego zacieśniły się mocno na jego pośladkach.

- Sam tego chciałeś. – zaśmiał się blondyn, a iskierki pożądania, niczym błyskawice, lśniły w jego oczach. Szybko wyniósł śmiejącego się ukochanego, do swojego pokoju.

***

Tydzień później, Eiri spoglądał uważnie na Akirę.

- Musimy poważnie pogadać. – niecierpliwie miął materiał białej tuniki z dużym, wyhaftowanym, czerwonym smokiem.

 * Nezumi może znaczyć - szary ^^

Akemi (15:08)